นางมารแซ่ซุน

“สามี ท่านกลับมาแล้ว ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”  ซุนเสี่ยวหยาโผเข้ากอดฉู่เนี่ยนเซียวทันทีที่เห็นเขากลับมาถึงบ้าน

แต่ทว่าสิ่งที่รอนางอยู่กลับมิใช่อ้อมกอดอันอบอุ่นของฉู่เนี่ยนเซียว แต่เป็นเสาต้นใหญ่ที่อยู่ด้านหลังของเขา สิ่งที่นางรับรู้จึงเป็นกระแสความเจ็บปวดสายหนึ่งที่แล่นเข้ามากระทบใบหน้าและร่างอันบอบบางชั่วขณะ

“ฉู่เนี่ยนเซียว? ”  ซุนเสี่ยวหยาหันกลับไปมองว่าที่สามีของนางด้วยดวงตาฉ่ำน้ำเจ็บจนน้ำตาแทบไหล

“......”  ฉู่เนี่ยนเซียวหรี่ดวงตาลง มุมปากของเขาขยับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“สามี ข้าเจ็บ.....”  ซุนเสี่ยวหยาไม่ละความพยายาม นางตัดสินใจละวางโทสะภายในใจ ใช้มารยาอิสตรีออดอ้อนเขา

“คุณหนูซุน เจ้าไม่สบายรึเปล่า”  คำพูดห่างเหินเย็นชาของฉู่เนี่ยนเซียวทำให้ซุนเสี่ยวหยาดวงตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ไม่ต้องรอให้นางเอ่ยปากถาม ฉู่เนี่ยนเซียวก็ช่วยทบทวนบางอย่างให้นางฟัง

“เมื่อหลายวันก่อนไม่ใช่ว่าแม่นางปฏิเสธการหมั้นระหว่างข้า แล้วบอกว่ารักฉู่เนี่ยนเซิงสุดหัวใจหรอกหรือ หากว่าไม่ได้แต่งกับเขาเจ้าขอตายดีกว่า หากต้องแต่งกับข้า”

“!?!”  อุต๊ะ! เหมือนว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นจริงๆ ด้วย

ย้อนไปสองปีก่อน ก่อนที่นางจะรู้ตัวว่าถูกบุรุษชั่ว กับหญิงแพศยาสหายรักของนางหลอกใช้ แล้วแทงสามีของนางด้วยดาบ (จริงๆ เขาจงใจสังหารนาง แต่สามีโง่ของนางมารับดาบนั้นเอาไว้แทน ก่อนจะปล่อยให้ร่างของนางและสามี มอดไหม้จมอยู่ในกองเพลิงให้ตายอย่างทุกข์ทรมาน

เป็นครั้งแรกที่นางกอดเขาอย่างเต็มใจ

นางและเขากอดกันแนบแน่น ทั้งที่เปลวเพลิงแผดเผาร่างของพวกเขาอย่างไร้ความปรานี

ไม่มีคำตัดพ้อ ไม่มีคำต่อว่า มีเพียงหยาดน้ำตาแห่งความเสียใจ

ฉู่เนี่ยนเซียว ไว้เกิดชาติหน้า ข้าจะรักเจ้าให้มาก จะไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่อย่างเดียวดายทุกค่ำคืนอย่างแน่นอน