คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 30%
(แ้ม้ออบรม่ะ) อศาถอนหายใแผ่ว ามแ็ร้าวมออย่าไรุหมาย (แ้มอโทษ้วยนะะ เป็นอาทิย์หน้าเรา่อยิน้าวันนะะพี่ราม)
“ไม่เป็นไรรับ” ายหนุ่มับรั้มือเรียวที่ำลัุนอยู่อบาเเาอย่าหมิ่นเหม่ “เป็นอาทิย์หน้า็ไ้”
(โอเ่ะ เี๋ยวแ้ม้อเ้าห้อสัมมนาแล้ว แ้มวาสายแล้วนะะ)
“แ้ม” ามหลุบมอแนเรียวำลัโอบอเาา้าหลั้วยสายาราบเรียบ “พี่รัแ้มนะรับ”
(่ะ)
แนเรียบระับเอวสอบแน่นเมื่อายหนุ่มที่เธออลับบอรัผู้หิปลายสาย เธอไม่รู้ว่าัวเอับแฟนอเาใรโ่ยิ่ว่าัน เธอพยายามทำแทบทุอย่าที่พอะทิ้หลัานถึารมีัวนอเธอ แ่ฝั่นั้นลับไม่แสท่าทีอะไรสัอย่า นเธอแทบะัเ็บวามลับอเธอับเาไว้ไม่ไหวอยู่แล้ว
“พี่ราม” ปาเรียวียิ้มว้าลบเลื่อนวามเศร้าหมอไว้ภายใ้ใบหน้าสใส “บอรัเาอนอยู่ับะนิ้อีแล้วนะ” เพราะลันว่าะไม่เอ่ยื่อผู้หิอเาอนที่เราอยู่้วยัน เธอึไม่เอื้อนเอ่ยื่อผู้หินนั้นออมา ึ่มัน็ีแล้วเพราะเธอ็ไม่อยาไ้ยินื่อนั้นออาปาเา
“หืม?” นิ้วแร่้อนปลายาเธอให้เยหน้าึ้นมามอ ใบหน้าหล่อเหลาเอียหน้าเรียวสวยอย่าพิารา เมื่อเห็นประายวามน้อยใาวาู่สวยเาึระุยิ้มมุมปา่อนะเอ่ยเสียเยียบเย็นออมา “น้อยใเหรอรับ อย่าน้อยใไปเลยนะ ถ้ายัอยาอยู่ับพี่”
ร่าเล็สูสายใเ้าลึ ะพริบาเพื่อไล่หยาน้ำที่ำลัล้นเอ่อ ผละใบหน้าออามือเาแล้วสวมอเอวสอบไว้ป้อันไม่ให้เาเห็นวามอ่อนแอในแววา “อโทษ่ะ ะนิ้ะไม่ทำอี”
“เ็ี” ายหนุ่มเอ่ยออมาราบเรียบราวับไม่มีวามรู้สึ “พี่อารม์ไม่ีเท่าไหร่ ะนิ้่วยพี่ไ้ไหมรับ”
ร่าเล็ผละออาร่าสู ปาเรียวลี่ยิ้มะที่วาลมส่อประายระยิบระยับ “ไ้สิะ ะนิ้ะทำให้พี่รามหายเรียและไม่ิถึใรไ้อี”
หิสาวับเี่ยวมือหนาให้เินามไปทิศทาทีุ่้นเย มือเล็ผลัประูปานให่่อนะหันลับมาส่สายาอ่อนเื่อมให้ะที่มือเรียวปลสายุลุมอออย่าอ้อยอิ่ “พี่รามอยาถอ หรือให้ะนิ้ัาระ”
ามเ็มไป้วยไฟพิศวาสมอแยเสื้อลุมนิ่ ปาหยัระุยิ้ม่อนะสาวเท้าเ้าไปใล้ร่าบาโยไม่รีรอ มือหนาว้าใบหน้าเรียวเ้ามาูบะที่อีมืออบุม้อนเนื้อาวผ่อนุ่มหยุ่น
ร่าสูไล่้อนหิสาวให้ถอยหลั เาปล่อยร่าบาให้นั่ลปลายเียหลัให่ มือหนาลูบใบหน้าเรียวเล็ราวับเอื้อเอ็นูหนัหนา แ่เธอรู้ว่าเาทำแบบนี้็่อเมื่อ้อารให้เธอทำอะไรบาอย่าให้
ใบหน้าเรียวสวยเยึ้นมออศาพลายิ้มเอียอายแบบที่เาอบ เาอบผู้หิอ่อนหวาน ี้อ้อน ไม่ทำให้เา้อรำา เธอสามารถทำให้เาไ้ทุอย่าามที่ายหนุ่มปรารถนา ่าาผู้หินนั้น นที่เาเลือมาอยู่้าาย เธอไม่เห็นว่าะมีอะไรในสิ่ที่เาอบในัวอปิ่นหทัย
มือเรียวปละอาเายหนุ่มอย่าำนาแล้วึรูมันลพร้อมับาเั้นในไปราวเียวัน มือบาอบุมัวนอเาแสร้ยิ้มเอียอายเพียนิแล้วึแะปลายลิ้นลับแ่นายในมืออย่า้อารให้เาสุสมและทรมานไปในราวเียวัน
“อา... เ็ี” นิ้วหนาแทรไปามลุ่มผมำอย่าปลปล่อยอารม์ อศาเยหน้าราในลำอเมื่อเธอรอบรอัวนอเาไปทั้ลำ
ามหลับาพริ้มินนาารถึใบหน้าเรียวสวยอแฟนสาว รามแร่บเ้าหาันแน่นเมื่อเธอเพิ่มัหวะในิรรม
“ี๊..อา แ้ม” ปาเรียวะัเพียนิแล้ว้มหน้า้มาทำ่อเมื่อเาอสะโพเ้ามาหาเธอ าเรียวหลับลปล่อยให้น้ำารินไหล เธอวรินไ้แล้ว ี่รั้ี่ราที่เาเอื้อนเอ่ยื่อผู้หินนั้นออมาทั้ ๆ นที่เารอบรอเป็นเธอ
มือบาำ้าสะโพเาแน่น เมื่อร่าสูโถมายใส่ปาเธออย่าเอาแ่ในเธอหัวสั่นหัวลอน ่อนายแร่ะระุเร็พร้อมับำรามในลำอ
“ลืน” อศาเอ่ยเสียเรียบทำให้เธอำ้อลืนินสิ่ที่เาปลปล่อยออมา หัวใวเล็สั่นไหวยามเาโน้มหน้าไปึเสื้อลุมให้รูไปามเรียวแน
ร่าบานอนลไปามแรอเา าเรียวถูยั้ันพร้อมับาเธอให้แยว้าึ้น ่อนที่เธอะนิ่วหน้าเมื่อเาออััวนเามารวเียวโยไม่มีารเล้าโลม “อื้อ พี่ราม อะ..ะนิ้เ็บ”
“สำออย” หัวใวน้อยปวหน่วเพราะน้ำเสียที่ายหนุ่มเอ่ยออมาราวับไม่แยแส่อวามเ็บปวอเธอ าลมหลับลวามน้อยใระลอให่ให้ลับืนไป “ลืมา”
***************************
มัน...ื่อุ้น ๆ ไหมน๊าาาา ไ้น้อมาแล้วไม่รัษาเลยูมราม
ความคิดเห็น