คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“อย่ายุ่ับแ้มหอม” น้ำเสียราบเรียบเอ่ยออไปอย่าไม่ไ้ยี่หระ่อำพูราวับเอ่ยถึเรื่อธรรมาทั่วไป แ่นัยน์าำลับลับทอประายวามไม่พอใอย่าเ็บไม่มิ
“ันทำแบบนั้นไม่ไ้” อศาไล่สายามอรุ่นน้อในุเรื่อแบบโรเรียนเอนปล่อยายเสื้อออนอาเสีน้ำเินาสั้นำลัออ ยืนพิำแพรั้ว้านหลัโรเรียน้วยสีหน้าวนอารม์ “แล้ว็บอหลายรอบแล้วว่าอยู่ในเโรเรียนวรแ่ัวให้เรียบร้อย”
“ไม่้อมาสัู่” เ็หนุ่มมวิ้วเร่ าม้อใบหน้าหล่อเหลา้วยวามไม่พอใ
“…”
“แ้มหอมเป็นอู” ร่าสูเปลี่ยนอิริยาบถใบหน้ายียวนเปลี่ยนเป็นริัับพลันไม่สนใประายวามโรธเือารุ่นพี่ หลัว้าผละาำแพ่อนะ้าวาไปหาอศา “ถ้าูไม่อนุา ใร็เอาไปไม่ไ้”
“หึ!” อศาแ่นหัวเราะพลาลอบมอไปทั่วบริเว่อนะโน้มหน้าเ้าไปใล้ายหนุ่มรุ่นน้อ แล้วเอ่ย้วยน้ำเสียยียวน “เป็นอมึเหรอ”
“ใ่ อู นนออย่ามึอย่าแส่” ปาหยัระุยิ้ม เาล่ะอยาให้บรรานัเรียนและอาารย์อโรเรียนไ้มาเห็นธาุแท้อประธานนัเรียนนเ่ว่ามันเป็นยัไ นอย่ามันถ้าไม่มีผลประโยน์มาแลมีหรือที่มันะยอมทำามที่ทุนบอ
“มึเลิเพ้อฝันสัที และูไม่ไ้เป็นนนอ” อศายิ้มเยาะ เหลือบมอร่าสูออิทธิพล้วยวามเหนือว่า “มึ่าหาที่เป็นนนอ”
“มึหมายวามว่ายัไ” เ้นเสียถาม มือหนาำอเสื้อนัเรียนออศานยับย่น “ูถามว่ามึหมายวามว่ายัไ!!”
“มึฟัูนะ” อศา้อามนิ่ไม่สนใสีหน้าร้อนใอนรหน้า ีเสียอีให้มันไ้รู้สึบ้า ว่าารถูให้่ำมันเป็นยัไ แ่ิว่าสิ่ที่ะเอ่ยออไปะทำให้บุลรหน้าแทบลั่เา็ัเ็บวามสะใไว้ไม่มิเสียแล้ว “น้อแ้มเป็นแฟนู เราำลับันอยู่”
“…” อิทธิพลนิ่อึ้ หัวใวูบโหวราวับทำอวัิ้นสำัหลุหาย
“และมึำไว้นะ” อศาเหยียยิ้ม เอียหน้ามออิทธิพล้วยวามสะใยามเห็นนเย้อหยิ่อย่าอิทธิพลสั่นเทิ้มไปทั้ัว “แ้มเลือู ไม่ใ่มึ!!”
“ไอ้ราม!” อิทธิพลำอเสื้อนัเรียนน้อมือึ้นสีาว รามแร่บเ้าหาันแน่นอย่าวบุมอารม์ ิ้วเ้มเรียเม็สีหน้าายัถึวามไม่ยินยอม เธอเลือมันแล้วยัไ ถ้าเาไม่ยอมมัน็เอาเธอไปไม่ไ้!!
ปิ่นหทัยวิ่มา้วยวามเร่รีบพลาโทรออไปหาปลายสาย เธอหัน้ายหันวา่อนะหันหลัลับไปมอเพื่อน “ที่ไหนนิ้!”
“หลัโรเรียน” ปาริาแะแนเพื่อนพร้อมับหอบหายใเ้าลึ เพราะเพื่อนออศาบอเธอว่าเามาามนัออิทธิพล ้วยวามร้อนใเธอึรีบมาบอเพื่อนนไม่ไ้ถามไถ่ให้ัเนว่ามันอยู่รไหนอหลัโรเรียน
“ทาไหนล่ะ อนนี้เรา็อยู่หลัโรเรียนนะ” ปิ่นหทัยถาม้วยวามรีบร้อน สิ่ที่เธอลัวมาที่สุอนนี้ืออิทธิพละไปทำร้ายอศา
“ั้นแยันไปนละทาไหม” อนนี้พวเธออยู่ระหว่าลาอหลัโรเรียนแ่เมื่อมอไปทั่วบริเวแล้วไม่เอทั้สอ็้อแยันหา
“โอเ เี๋ยวเราไปทานี้” ปิ่นหทัยเอ่ยบ็แยไปามทาที่บอ าลมสอส่ายหาทัู้่อย่าร้อนรน เธอวิ่ไปมุมถนนทว่า็้อใหายวาบเมื่อเห็นอิทธิพลำลัทำท่าะหาเรื่ออศาในมุมแนว้นไม้้าำแพ
“เหนือ!” อิทธิพลหลับาลพลาหายใเ้าลึอย่า่มลั้นอารม์ มือหนาปล่อยอเสื้อนัเรียนออพร้อมับที่ปิ่นหทัยวิ่มาถึทัู้่
“…” ายหนุ่มเอียหน้ามอร่าเล็ในุนัเรียนมีราสัลัษ์โรเรียนเียวันับเาเ่นหราำลัหอบหายใถี่ ใบหน้าเรียวเ็มไป้วยหยาเหื่อ ผมถัเปียที่มัไว้อย่าเรียบร้อยในอนเ้าระามรอบหน้า ร่าบาหอบหายใสะท้านำลัใ้ัวเอบัร่าายให่โออศาไว้ ภายในอั่โยทับ้วยอหนั ทำไมเาถึไม่ไ้เป็นนที่โนปป้อแบบนี้บ้า
“เหนือะทำอะไร” อิทธิพลำมือแน่นะสบประสานสายาับอศาที่มอมายัเาอย่าผู้นะ เาเลีย เลียสถานาร์แบบนี้ เลียที่เาไม่ไ้เป็นนที่ถูเลือ
“…” ามเหลือบมอมืออศาที่ำลัอบุมมืออปิ่นหทัยนิ่ สายาแ็ร้าวหม่นล่อนที่มันะเลือนหายไป ายหนุ่มเยหน้าึ้นมอร่าเล็ที่ำลั้อเม็มอเา้วยใบหน้าเร่เรีย
“เหนือ” หิสาวถาม้ำเมื่อเาไม่เอื้อนเอ่ยสิ่ใออมา “ะทำอะไร”
“เธอ็เห็นและัสินันไปแล้ว” อิทธิพลเอ่ยึ้น้วยวามรุ่นโรธปนน้อยใ ปิ่นหทัยไม่เยเ้า้าเาและยิ่ไปว่านั้นือเธอัสินไปแล้วว่าเาเป็นยัไ “มันบอว่าเธอบับมัน”
“เหนือ” ปิ่นหทัยถอนหายใหนัหน่ว าลม้อนมอใบหน้าหล่อเหลา “เหนือหยุทำแบบนี้ เราะบับใรมันไม่เี่ยวับเหนือ”
“…” ิ้วเ้มเลิึ้นราวับวยับสิ่ที่เธอล่าวออมา เาลืนน้ำลายลอฝืเฝื่อนับประโยที่เธอำลัเอ่ย้วยใบหน้าริั
“เราไม่ไ้เป็นอะไรัน” าลมมอใบหน้าหล่อเหลาที่ำลั้มมามอเธอเ่นัน ใบาปวหนึบเมื่อนึถึเหุาร์เมื่ออาทิย์่อน เธอเยสสัยมาลอว่าทำไมอิทธิพลไม่เยให้วามัเนับเธอ เล่นสนุและหยอล้อเธออย่าับอเล่นิ้นโปร แ่วามริ็ประัษ์่อหน้าเมื่อนที่เา้อารและอยปป้อมาลอือผู้หิอีนที่ไม่ใ่เธอ “เราไม่รู้ว่าเหนือเป็นอะไร แ่อย่าทำแบบนี้ไ้ไหม”
“แบบไหน”
“แบบที่เป็นอยู่อนนี้ไ เราไม่ไ้สนุ้วยหรอนะ” ปิ่นหทัยพยายามลั้นน้ำา เธอำมืออศาแน่นเมื่อรู้สึุอนแทบหายใแทบไม่ออ “เลิวุ่นวายับเราสัที อนนี้เราบับพี่รามเราไม่อยาให้พี่เาไม่สบายใ”
“บันเหรอ” อิทธิพลเอ่ยเสียแผ่ว ่อนที่เาะหัวเราะเสียัราวับเยาะเย้ยอะไรบาอย่า แล้วึโน้มใบหน้าไปใล้เพื่อนร่วมห้อประสานสายาับเธอนิ่เอ่ยเสียแผ่ว “ไปบันอนไหนวะ ันามเธอแทบะทุฝี้าว”
“บอนไหนมัน็เรื่ออเรา” หิสาวมออิทธิพลอย่าร้ออ “เหนือหยุทำแบบนี้ไ้แล้ว มันไม่มีอะไรีเลย”
“หึ...” อิทธิพลมอไปทาอื่นพลาันระพุ้แ้ม “ทำไมเลือมันไม่เลือัน”
“...” ายหนุ่มหันมาทาใบหน้าเรียวที่ำลัมอมาทาเาอย่าั้ำถาม เาอยาะไประาเธอให้ออห่าาผู้ายที่อยู่้าายเธอ มันวรเป็นเาสิไม่ใ่มัน
“ทำไมเธอถึเลือมันไม่เลือันวะ!!”
************************
ไ้ฤษ์ามยามีเปิัวุเหนือนุ! ่ะ!!
เปิัวแบบุัน! ไม่เรใประธานโรเรียนันเลยย
แ่็ว่าไม่ไ้ เพราะูมเหนือเาอไว้ั้แ่เห็นหน้าแย้ววว
ฝาิามผลานล่าสุอฝ้ายำหอม้วยนะะ
ความคิดเห็น