ความฝันในฤดูหนาว

ลำดับตอนที่ #2 : ความฝันในฤดูหนาว---จากไปโดยไม่ลา

\"เอลเบิร์ช !!! คุณเอดิสัน กับคุณนายเอดิสัน เขาๆๆ \" ชายวัยกลางคนวิ่งเข้าหาเอลเบิร์ช  พร้อมทั้งเรียกให้เขาหยุด
\"ว่าอะไรนะ นายพูดให้รู้เรื่องหน่อยได้มั๊ย พ่อฉันเป็นอะไร ฮ่ะ\" เอลเบิร์ชกระโดดลงจากเลื่อนไม้ของเขา 
\"เอล นายฟังฉัน ดีๆนะ คุณเอดิสันกับคุณนายน่ะ เขาๆ เขาตายแล้ว....\" คำพูดของเพื่อนเขา เหมือนจะดังก้องให้ห้ว เขาเป็นเวลานานทั้งที่ความจริง มันเป็นเวลาประมาณ 1 นาทีเท่านั้น
\"เอล เอล เอล\" ชายคนนั้น เขย่าเพื่อนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์
\"อืม ฉัน ฉันไม่เป็นไร \" เอลพยายามข่มสติเอาไว้ให้ได้  \"แล้วพ่อ แม่ฉันอยู่ไหน นายพาฉันไปหาท่านหน่อย\"  
\"นายตามฉันมา\" เขาดูขรึม ขึ้นมาเฉย แล้วเดินนำเอลเบิร์ช เข้าไปในหมู่บ้าน

เอลเบิร์ช แม้จะพยายามข่มใจ แต่ใจจริงเขาก้ยังรับไม่ได้เรื่องที่พ่อกับแม่ของเขาจากไปเช่นนี้ เขาจึงไม่ได้สังเกตดูสายตาคนในหมู่บ้านที่มองตนเอง อย่างแปลกๆแต่ในนั้นก็มีความสงสาร ปะปนอยู่

เขาทั้งคู่เดินสวนผู้คนหมู่มากเข้าไปในวิหารขนาดเล็กกลางหมู่บ้าน  ที่สร้างตามแบบศิลปะของกรีก-โรมัน ตัวอาคารเป็นสีขาวอมน้ำตาลนิดๆ เนื่องจากอาคารนี้อยู่คู่กับหมู่บ้านแห่งนี้มาหลายชั่วคนแล้ว

เขาเดินจ่ำๆเขาไปอย่างรวดเร็วจนไปถึงในวิหาร ในความรู้สึกของเอล ตอนนี้เหมือนดังกับว่าเทวรูป ก้เหมือนกับมีชีวิตและกำลังร้องให้ในใจไปกับเขา 

"เอล มาแล้วหรือ" ผู้ที่เป็นที่นับหน้าถือตาของคนในหมู่บ้าน(เปรียบเสมือนผู้ใหญ่บ้าน)เดินตรงไปหาเอล 
"พ่อ แม่ผมอยู่ไหนครับ คุณพ่อโยเซฟ" เขาถามชายผู้นั้นทันที
"อย่าใจร้อนเอล พวกเขาไปอยู่กับพระผู้เป็นเจ้าอย่างสงบแล้ว" ชายชราพูดอย่างสงบ 
 
"พาเขาไป"  โยเซฟสั่งเพื่อนของเอลให้พาเข้าไปในห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆตัววิหาร

"พ่อ แม่ !!!!" เอลเบิร์ชเรียกร่างไรความรู้สึกของสามีภรรยาคู่ นั้นที่วางราบอยู่บนแท่นกลางห้องที่ว่างเปล่า และมืดมิด
เขาวิ่งเข้าไปหาร่างของคนทั้งสองทันที ความรู้สึกเสียใจเอ่อ ล้นกลายเป็นหยาดน้ำตาของผู้ชายคนนี้