ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18 ความจริง
Rrr~
เสียเรียเ้าอโทรศัพท์มือถือัึ้นาโ๊ะให่ลาห้อเรียสิอผมให้ลับมาสู่วามริในปัุบัน ผมเินไปหา้นเสีย่อนมันะับไป ึเห็นรายื่ออสายที่ไม่ไ้รับแสอยู่บนหน้าอ
P’NIN
ไม่ไ้รับสาย 1 นาทีที่แล้ว
ผมแทบทำอะไรไม่ถูเมื่อเห็นื่อนั้น หน้าอับลรู่หนึ่ ผมึเลื่อนมือไปสัมผัสหน้าอโทรศัพท์มือถือนมันลับมาสว่าอีรั้ ผมแทบหยุหายใ ปลายนิ้วที่สัมผัสหน้าอถึับสั่นระริ ภาพพัหน้าออโทรศัพท์มือถือ มันเป็นภาพป้าย้อวามหนึ่ที่ั้อยู่หน้าแปลอไม้
อลิลี้นนี้เป็นอ
April & True
“เนี่ยเธียรแะมัวทำอย่าี้่อไปไม่ไ้แล้วนะ โรแรมมีปัหามาอนที่แไม่อยู่” เสียหนึ่ัเล็ลอมาาภายนอผ่านประูห้อที่ยัเปิแ้ม และามมา้วยประโยสนทนามามาย
“พี่ธั เธียรอเวลาอีหน่อยเถอะรับ เธียรเอน้อแล้ว เธียรไม่อยาาน้อไปไหนอีแล้ว”
“แล้วแะทิ้โรแรมนี้ไปเหรอ แไม่ลืมใ่ไหม ว่าพ่อส่แ่ไปเรียน่าประเทศเมื่อสิบปี่อน เพราะะให้แมาูแลโรแรมนี้่อ”
“ผมไม่เยลืม ารที่ผมไปเรียน่าประเทศ มันเป็นุเริ่ม้นอเรื่อพวนี้ไม่ใ่เหรอ ผมทิ้น้อไปโยไม่ไ้เอ่ยำลาเลย”
ผมไ้แ่ยมือึ้นปิปาเพื่อไม่ให้เสียสะอื้นอารร้อไห้หลุาปานนอื่นไ้ยิน
“เรื่อมันผ่านมานานแล้วนะ แะพูอะไรอี”
“ผมอเวลาที่หายไปอผมืน ผมเอเมษแล้ว ผมเป็นนที่ทิ้น้อไป ผมอยาูแลน้อ พี่ธัเื่อผมเถอะรับ ผมไม่ทิ้โรแรมเราอย่าแน่นอน ผมอเวลาอีสัหน่อย”
“แล้วทำไมแไม่บอน้อให้บ ๆ ไปเลยว่าแือเธียร แะปลอมเป็นทรูอีนานเท่าไร”
“ผม็ไม่รู้ พี่นิลบอแ่ว่า วามทรำบาอย่าอน้อมันหายไป มันือวามทรำเี่ยวับผม ถ้าหาน้อพยายามนึถึเรื่อราวนั้นหรือเอผมอาารป่วยอน้ออาะำเริบหนัและเป็นอันราย...” ผมพยายามั้ใฟัประโยนั้น ผมสับสน
“...ผม็เลย้อปลอมัวเป็นทรู แล้ว่อย ๆ ให้น้อุ้นเยับผม เผื่อสัวันหนึ่น้อะำผมไ้”
“แล้วแม่อน้อเาว่าอย่าไรบ้าอะ”
“็ไม่ไ้ว่าอะไร พี่นิลับแม่อน้อสอน่วยผมเป็นอย่าี เอาน่าพี่ธั”
ประโย่อนหน้านั้นหมายวามว่าอย่าไร แม่ับพี่นิลรู้เรื่อพวนี้้วยเหรอ ที่ผ่านมามันืออะไร ทำไมทุน้อปิบัผม้วย ทุนโหผม
“แนี่นะ...” เสียพูอผู้หิัึ้นพร้อมับเสียเปิประูออว้า ่อนที่เธอนนั้นะเปิสวิ์ไฟในห้อนสว่า โยมีายนหนึ่เินามหลัเธอเ้ามา
“พี่เธียร” ผมานเรียื่ออเานนั้น ที่เป็นื่อริ ๆ อเา
“เมษ” แววาอเาเ็มไป้วยวามใเมื่อเห็นผมอยู่ภายในห้อพลา้อมอผมสลับับมอสิ่ที่อยู่ภายในู้ระ
สิ่ที่ผมลัวที่สุและเลียที่สุมันไ้เิึ้นแล้ว ที่ผ่านมาผมถูหลอมาลอ ายแปลหน้าที่ผมุ้นเย ไม่ใ่พี่ทรู แ่มันือพี่เธียร
ผมวิ่ออมาาห้อนั้น แทรผ่าน่อระหว่าหิผู้นั้นับนหลอลว
“เมษอย่าเพิ่ไป เมษ” เาะโนเรียผมัลั่น ผมไม่ไ้หันลับไป ใอผมเพียบอว่าออไปให้ไลารนี้ หนีไปให้ไล ไลาเรื่อโหวันนี้
วันที่ 1 เมษายน มันยัเป็นวันที่โหอผมเสมอ...
เมำ้อนให่เลื่อนัวปลุมไปทั่วท้อฟ้า แสอาทิย์ที่เยส่อสว่าลับมืลทันา สิ่แวล้อมรอบายลับลายเป็นสีหม่นหมอ เสียใบไม้ไหวัลั่นเพราะสายลมที่่อย ๆ พัโหมระหน่ำ ใบไม้แห้เหี่ยวถูระแสลมพัลอยไปไล ไลนไม่มีทาย้อนลับมาุเิมที่เยอยู่ไ้
สัมผัสเย็นเยียบาบนฟ้าลระทบบนศีรษะ ผมแหนมอึ้นไปบนท้อฟ้ามืมิ มันมื มันน่าลัว มันเหา มันเว้ว้า ไม่่าอะไราวามรู้สึอผมอนนี้
ผมวิ่หนีาเหุาร์ที่เพิ่เอมา เินลัเลาะไปามทาเท้าึ่ทอยาวไปไลโยไม่รูุ้หมาย ปล่อยให้วามรู้สึทั้หมอผมเป็นัวนำพาร่าายที่ไร้เรี่ยวแรให้เินไป
เปาะ แปะ เปาะ แปะ
ไม่นานหยน้ำาฟาฟ้า็หลั่ไหลลมา มัน่อย ๆ ระทบร่าายอผมไปทีละส่วน ๆ วามรู้สึเย็นเริ่มแผ่่านั้แ่ศีรษะ ใบหน้า แน ลำัวไปนถึปลายเท้า ทุส่วนอร่าายผมรับรู้ถึวามหนาวเหน็บนั้นไ้
น้ำฝนยั่วยบบัน้ำาที่เอ่อไหลไ้เป็นอย่าี เสียหยน้ำาฟ้าที่ระทบสิ่่า ๆ รอบาย่วยลบเสียสะอื้นร้อไห้อผม
ร่าายสั่นเทาเปียปอนเพราะสายฝน ้าวเท้าเิน่อไปเรื่อย ๆ แม้่อให้้อยแนึ้นมาอแนบายและไม่สามารถบรรเทาอาารหนาวที่เิึ้นไ้
สายฝนาฟ้าเริ่มโหมระหน่ำมาึ้น าม่านฝนเบาบาลายเป็นม่านาวแทบบบัารมอเห็น เหมือนเมื่อสิบปี่อนไม่มีผิ ผมเินเียวายลาสายฝน
สิ่สุท้ายในวันที่ 1 เมษายนอเมื่อสิบปี่อน มันไม่่าอะไรับ 1 เมษายนอปีนี้เลย
เพราะมันยัเป็นวันโหสำหรับผมเสมอ
ปริ๊น ปริ๊น ปริ๊น
แสสว่าวูบหนึ่พร้อมเสียแรารถยน์ึ่ับผ่านะที่ผมำลัเินอยู่ริมถนน มันเป็นสิ่ที่เือนใผมว่าทุอย่าที่เิึ้นวันนี้ มันไม่ใ่วามฝัน มันือวามริ
วามเร็วรถที่แล่นผ่านทำให้น้ำเอ่อนอบนถนนสาระเ็นใส่ผมเือบรึ่ัว มันเหมือนเป็นาร้ำเิมผมไ้เป็นอย่าี ทุย่า้าวอารเินเท้าไม่รู้เลยว่าุหมายปลายทา้าหน้ามันะไปทาไหน มันะไลเท่าไร
ผมิอะไรไม่ออ
เรื่อราว่า ๆ ที่ผมเยลืมเลือน มันหวนืนลับมาแ่มันะเป็นเรื่อีสำหรับใอผมหรือเปล่า ผมไ้รับวามทรำอนสำัับัวผม แ่ลับ้อแลมา้วยสิ่ที่ผมเลีย ารโหหลอลวที่ผมไ้รับรู้ในเวลาพร้อมัน ผมแทบไม่อยาเื่อเลย
ผมถูทุนโหปิบั ราวับวามทรำอผมเป็นสิ่ที่ไม่วรลับมา เพราะอะไร...
‘มีอะไรอยาระบายให้พี่ฟัไหม’
‘ะ ือ ทำไมผม้อเอับนที่อบโหผมลอเลย’
‘อย่าไปสนใเลย ่าพวเาไป อย่าให้วามสนใับนที่ทำร้ายเราเลยนะ’
‘ผมเบื่อนโหที่สุ ไม่เยเอใรที่พูริับผมสัที’
‘พี่ไ ที่ไม่เยโห’
‘ริหรือเปล่ารับ’
‘ริสิ เื่อใพี่สิ พี่เยบอไว้แล้วนี่ ว่าพี่ะอยปป้อเมษเอ’
เหุาร์ในวามทรำเหล่านั้นที่ผมเยามหาว่าใรเป็นนพูประโยึ่ฝัแน่นอยู่ในิใ้สำนึ วันนี้ผมไ้รู้มันแล้ว ถ้าเป็นเมื่อ่อนเ็น้อยนนี้เื่ออย่าสนิทใไปแล้วว่านที่พูับผมไม่มีทาโห แ่ในอนนี้มันลับไม่ใ่ เพราะนพูลับทำผิสัาเสียเอ
ร่าายอผมเินมาถึสถานที่ที่ผมเยมีวามสุ เยมอไปทาใ็เอแ่เรื่อราวี ๆ แ่ในวันนี้มอไปทาใลับมีแ่วามมืมนนน่าลัว
สวนสาธาระใลาเมือในวันที่ฝนฟ้ารึ้มเียบเหาและไร้ผู้น ไม่มีเสียในอาเสียฝนึ่่อย ๆ เบาบาล
ผมพยายามประอร่าอันไร้เรี่ยวแร เินริ่ไปยัสนามห้า้าสระน้ำนาให่ สถานที่ที่ผมผ่านเรื่อราวมามาย ผมหย่อนัวนั่ลแนสอ้าอเ่าโยหวัให้มันบรรเทาวามเหา วามหนาวเหน็บอร่าายและหัวใ
สายาอผม้อมอออไป้าหน้าอย่าไรุ้หมาย เิมทีสายามัะเห็นผู้นมีวามสุ เที่ยวเล่นในที่นี่ อนนี้มันว่าเปล่า มีผมเป็นนโ่นเียว อนนี้ที่นั่เหาท่ามลาสายฝนโปรยปราย
“พี่เธียร” ผมร้อเรียื่อเาอย่าแผ่วเบา หยน้ำาไหลริน ผมเยหน้าไปบนท้อฟ้า มันมืนผมไม่เห็นแสสว่าใ ๆ เลย ผมหลับาล เสียสะอื้นั้อนไม่อาปปิ ผมไม่สามารถเ็บวามรู้สึมามายที่มันล้นเอ่อไ้อีแล้ว
ผมเสียใ ผมไม่อยาให้เรื่อราวมันเป็นอย่านี้เลย
สายฝนเบาบาที่ระทบใบหน้าอผมลับหยุลอย่าน่าประหลา ่อนเาำอบาสิ่บาอย่าะปลุมใบหน้าที่แหนมอฟ้าอผม
ผม่อย ๆ ลืมาเพื่อูสิ่ผิปิที่เิึ้น
ใบหน้าอนที่ผมิถึและอยาะเอมาโยลอ ปราึ้นในสายา
สิ่ที่บบัสายฝนึ่โปรยปรายลมาไม่หยุือ ‘ร่มวิเศษ’ ันเิมที่ผมุ้นเย
เสียเรียเ้าอโทรศัพท์มือถือัึ้นาโ๊ะให่ลาห้อเรียสิอผมให้ลับมาสู่วามริในปัุบัน ผมเินไปหา้นเสีย่อนมันะับไป ึเห็นรายื่ออสายที่ไม่ไ้รับแสอยู่บนหน้าอ
P’NIN
ไม่ไ้รับสาย 1 นาทีที่แล้ว
ผมแทบทำอะไรไม่ถูเมื่อเห็นื่อนั้น หน้าอับลรู่หนึ่ ผมึเลื่อนมือไปสัมผัสหน้าอโทรศัพท์มือถือนมันลับมาสว่าอีรั้ ผมแทบหยุหายใ ปลายนิ้วที่สัมผัสหน้าอถึับสั่นระริ ภาพพัหน้าออโทรศัพท์มือถือ มันเป็นภาพป้าย้อวามหนึ่ที่ั้อยู่หน้าแปลอไม้
อลิลี้นนี้เป็นอ
April & True
“เนี่ยเธียรแะมัวทำอย่าี้่อไปไม่ไ้แล้วนะ โรแรมมีปัหามาอนที่แไม่อยู่” เสียหนึ่ัเล็ลอมาาภายนอผ่านประูห้อที่ยัเปิแ้ม และามมา้วยประโยสนทนามามาย
“พี่ธั เธียรอเวลาอีหน่อยเถอะรับ เธียรเอน้อแล้ว เธียรไม่อยาาน้อไปไหนอีแล้ว”
“แล้วแะทิ้โรแรมนี้ไปเหรอ แไม่ลืมใ่ไหม ว่าพ่อส่แ่ไปเรียน่าประเทศเมื่อสิบปี่อน เพราะะให้แมาูแลโรแรมนี้่อ”
“ผมไม่เยลืม ารที่ผมไปเรียน่าประเทศ มันเป็นุเริ่ม้นอเรื่อพวนี้ไม่ใ่เหรอ ผมทิ้น้อไปโยไม่ไ้เอ่ยำลาเลย”
ผมไ้แ่ยมือึ้นปิปาเพื่อไม่ให้เสียสะอื้นอารร้อไห้หลุาปานนอื่นไ้ยิน
“เรื่อมันผ่านมานานแล้วนะ แะพูอะไรอี”
“ผมอเวลาที่หายไปอผมืน ผมเอเมษแล้ว ผมเป็นนที่ทิ้น้อไป ผมอยาูแลน้อ พี่ธัเื่อผมเถอะรับ ผมไม่ทิ้โรแรมเราอย่าแน่นอน ผมอเวลาอีสัหน่อย”
“แล้วทำไมแไม่บอน้อให้บ ๆ ไปเลยว่าแือเธียร แะปลอมเป็นทรูอีนานเท่าไร”
“ผม็ไม่รู้ พี่นิลบอแ่ว่า วามทรำบาอย่าอน้อมันหายไป มันือวามทรำเี่ยวับผม ถ้าหาน้อพยายามนึถึเรื่อราวนั้นหรือเอผมอาารป่วยอน้ออาะำเริบหนัและเป็นอันราย...” ผมพยายามั้ใฟัประโยนั้น ผมสับสน
“...ผม็เลย้อปลอมัวเป็นทรู แล้ว่อย ๆ ให้น้อุ้นเยับผม เผื่อสัวันหนึ่น้อะำผมไ้”
“แล้วแม่อน้อเาว่าอย่าไรบ้าอะ”
“็ไม่ไ้ว่าอะไร พี่นิลับแม่อน้อสอน่วยผมเป็นอย่าี เอาน่าพี่ธั”
ประโย่อนหน้านั้นหมายวามว่าอย่าไร แม่ับพี่นิลรู้เรื่อพวนี้้วยเหรอ ที่ผ่านมามันืออะไร ทำไมทุน้อปิบัผม้วย ทุนโหผม
“แนี่นะ...” เสียพูอผู้หิัึ้นพร้อมับเสียเปิประูออว้า ่อนที่เธอนนั้นะเปิสวิ์ไฟในห้อนสว่า โยมีายนหนึ่เินามหลัเธอเ้ามา
“พี่เธียร” ผมานเรียื่ออเานนั้น ที่เป็นื่อริ ๆ อเา
“เมษ” แววาอเาเ็มไป้วยวามใเมื่อเห็นผมอยู่ภายในห้อพลา้อมอผมสลับับมอสิ่ที่อยู่ภายในู้ระ
สิ่ที่ผมลัวที่สุและเลียที่สุมันไ้เิึ้นแล้ว ที่ผ่านมาผมถูหลอมาลอ ายแปลหน้าที่ผมุ้นเย ไม่ใ่พี่ทรู แ่มันือพี่เธียร
ผมวิ่ออมาาห้อนั้น แทรผ่าน่อระหว่าหิผู้นั้นับนหลอลว
“เมษอย่าเพิ่ไป เมษ” เาะโนเรียผมัลั่น ผมไม่ไ้หันลับไป ใอผมเพียบอว่าออไปให้ไลารนี้ หนีไปให้ไล ไลาเรื่อโหวันนี้
วันที่ 1 เมษายน มันยัเป็นวันที่โหอผมเสมอ...
เมำ้อนให่เลื่อนัวปลุมไปทั่วท้อฟ้า แสอาทิย์ที่เยส่อสว่าลับมืลทันา สิ่แวล้อมรอบายลับลายเป็นสีหม่นหมอ เสียใบไม้ไหวัลั่นเพราะสายลมที่่อย ๆ พัโหมระหน่ำ ใบไม้แห้เหี่ยวถูระแสลมพัลอยไปไล ไลนไม่มีทาย้อนลับมาุเิมที่เยอยู่ไ้
สัมผัสเย็นเยียบาบนฟ้าลระทบบนศีรษะ ผมแหนมอึ้นไปบนท้อฟ้ามืมิ มันมื มันน่าลัว มันเหา มันเว้ว้า ไม่่าอะไราวามรู้สึอผมอนนี้
ผมวิ่หนีาเหุาร์ที่เพิ่เอมา เินลัเลาะไปามทาเท้าึ่ทอยาวไปไลโยไม่รูุ้หมาย ปล่อยให้วามรู้สึทั้หมอผมเป็นัวนำพาร่าายที่ไร้เรี่ยวแรให้เินไป
เปาะ แปะ เปาะ แปะ
ไม่นานหยน้ำาฟาฟ้า็หลั่ไหลลมา มัน่อย ๆ ระทบร่าายอผมไปทีละส่วน ๆ วามรู้สึเย็นเริ่มแผ่่านั้แ่ศีรษะ ใบหน้า แน ลำัวไปนถึปลายเท้า ทุส่วนอร่าายผมรับรู้ถึวามหนาวเหน็บนั้นไ้
น้ำฝนยั่วยบบัน้ำาที่เอ่อไหลไ้เป็นอย่าี เสียหยน้ำาฟ้าที่ระทบสิ่่า ๆ รอบาย่วยลบเสียสะอื้นร้อไห้อผม
ร่าายสั่นเทาเปียปอนเพราะสายฝน ้าวเท้าเิน่อไปเรื่อย ๆ แม้่อให้้อยแนึ้นมาอแนบายและไม่สามารถบรรเทาอาารหนาวที่เิึ้นไ้
สายฝนาฟ้าเริ่มโหมระหน่ำมาึ้น าม่านฝนเบาบาลายเป็นม่านาวแทบบบัารมอเห็น เหมือนเมื่อสิบปี่อนไม่มีผิ ผมเินเียวายลาสายฝน
สิ่สุท้ายในวันที่ 1 เมษายนอเมื่อสิบปี่อน มันไม่่าอะไรับ 1 เมษายนอปีนี้เลย
เพราะมันยัเป็นวันโหสำหรับผมเสมอ
ปริ๊น ปริ๊น ปริ๊น
แสสว่าวูบหนึ่พร้อมเสียแรารถยน์ึ่ับผ่านะที่ผมำลัเินอยู่ริมถนน มันเป็นสิ่ที่เือนใผมว่าทุอย่าที่เิึ้นวันนี้ มันไม่ใ่วามฝัน มันือวามริ
วามเร็วรถที่แล่นผ่านทำให้น้ำเอ่อนอบนถนนสาระเ็นใส่ผมเือบรึ่ัว มันเหมือนเป็นาร้ำเิมผมไ้เป็นอย่าี ทุย่า้าวอารเินเท้าไม่รู้เลยว่าุหมายปลายทา้าหน้ามันะไปทาไหน มันะไลเท่าไร
ผมิอะไรไม่ออ
เรื่อราว่า ๆ ที่ผมเยลืมเลือน มันหวนืนลับมาแ่มันะเป็นเรื่อีสำหรับใอผมหรือเปล่า ผมไ้รับวามทรำอนสำัับัวผม แ่ลับ้อแลมา้วยสิ่ที่ผมเลีย ารโหหลอลวที่ผมไ้รับรู้ในเวลาพร้อมัน ผมแทบไม่อยาเื่อเลย
ผมถูทุนโหปิบั ราวับวามทรำอผมเป็นสิ่ที่ไม่วรลับมา เพราะอะไร...
‘มีอะไรอยาระบายให้พี่ฟัไหม’
‘ะ ือ ทำไมผม้อเอับนที่อบโหผมลอเลย’
‘อย่าไปสนใเลย ่าพวเาไป อย่าให้วามสนใับนที่ทำร้ายเราเลยนะ’
‘ผมเบื่อนโหที่สุ ไม่เยเอใรที่พูริับผมสัที’
‘พี่ไ ที่ไม่เยโห’
‘ริหรือเปล่ารับ’
‘ริสิ เื่อใพี่สิ พี่เยบอไว้แล้วนี่ ว่าพี่ะอยปป้อเมษเอ’
เหุาร์ในวามทรำเหล่านั้นที่ผมเยามหาว่าใรเป็นนพูประโยึ่ฝัแน่นอยู่ในิใ้สำนึ วันนี้ผมไ้รู้มันแล้ว ถ้าเป็นเมื่อ่อนเ็น้อยนนี้เื่ออย่าสนิทใไปแล้วว่านที่พูับผมไม่มีทาโห แ่ในอนนี้มันลับไม่ใ่ เพราะนพูลับทำผิสัาเสียเอ
ร่าายอผมเินมาถึสถานที่ที่ผมเยมีวามสุ เยมอไปทาใ็เอแ่เรื่อราวี ๆ แ่ในวันนี้มอไปทาใลับมีแ่วามมืมนนน่าลัว
สวนสาธาระใลาเมือในวันที่ฝนฟ้ารึ้มเียบเหาและไร้ผู้น ไม่มีเสียในอาเสียฝนึ่่อย ๆ เบาบาล
ผมพยายามประอร่าอันไร้เรี่ยวแร เินริ่ไปยัสนามห้า้าสระน้ำนาให่ สถานที่ที่ผมผ่านเรื่อราวมามาย ผมหย่อนัวนั่ลแนสอ้าอเ่าโยหวัให้มันบรรเทาวามเหา วามหนาวเหน็บอร่าายและหัวใ
สายาอผม้อมอออไป้าหน้าอย่าไรุ้หมาย เิมทีสายามัะเห็นผู้นมีวามสุ เที่ยวเล่นในที่นี่ อนนี้มันว่าเปล่า มีผมเป็นนโ่นเียว อนนี้ที่นั่เหาท่ามลาสายฝนโปรยปราย
“พี่เธียร” ผมร้อเรียื่อเาอย่าแผ่วเบา หยน้ำาไหลริน ผมเยหน้าไปบนท้อฟ้า มันมืนผมไม่เห็นแสสว่าใ ๆ เลย ผมหลับาล เสียสะอื้นั้อนไม่อาปปิ ผมไม่สามารถเ็บวามรู้สึมามายที่มันล้นเอ่อไ้อีแล้ว
ผมเสียใ ผมไม่อยาให้เรื่อราวมันเป็นอย่านี้เลย
สายฝนเบาบาที่ระทบใบหน้าอผมลับหยุลอย่าน่าประหลา ่อนเาำอบาสิ่บาอย่าะปลุมใบหน้าที่แหนมอฟ้าอผม
ผม่อย ๆ ลืมาเพื่อูสิ่ผิปิที่เิึ้น
ใบหน้าอนที่ผมิถึและอยาะเอมาโยลอ ปราึ้นในสายา
สิ่ที่บบัสายฝนึ่โปรยปรายลมาไม่หยุือ ‘ร่มวิเศษ’ ันเิมที่ผมุ้นเย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น