Love Judge พิพากษารักยัยเด็กดื้อ

ลำดับตอนที่ #2 : The Judge I : I am Alpine

The Judge I : I am Alpine

                      “ไบรอัน เราเลิกกันเถอะ-_-”

ฉันพูดใส่หน้าชายหนุ่มผมทอง นัยน์ตาสีฟ้าที่กำลังจะกลายเป็น‘อดีตแฟน’ของฉัน ไบรอันเงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างตกใจ

“ทำไมล่ะ ไพน์”ฉันกรอกตากับคำถามอันน่าเบื่อ

“ไบรอัน อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเมื่อสองวันก่อนนายไปทำอะไรกับยัยเทรซี่ แล้วยังมีแอนนากับทีน่าอีก”

ฉันพูดตอกใส่หน้าเขา ไบรอันหน้าซีด แล้วยิ้มแหยๆมาให้ฉัน -*-

“แต่ฉันรักเธอนะไพน์ToT”เขาทำหน้าเศร้า

“กองไว้ตรงนั้นแหละ ฉันคบกับนายเพราะเอมม่าขอร้อง รู้ตัวไว้ซะ!”

ฉันหันหลังแล้วเดินออกมา แล้วต่อสายเอมม่าคนที่ขอร้องให้ฉันต้องมาคบกับอีตาไบรอันตัวแสบทันที

[ไงไพน์มีอะไรหรอ]

“เธอออกมาที่สวนสาธารณะเอสธาร์ด้วย ฉันเพิ่งบอกเลิกไบรอันไป เธอควรจะรีบมาปลอบใจเขาซะ แค่นี้แหละ ฉันมีธุระด่วน-_-”

ฉันพูดจบแล้วรีบวางสายกดปิดเครื่องทันที ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมความรักถึงมีอานุภาพขนาดที่ยอมให้คนที่เรารักเป็นแฟนกับเพื่อนเราไปได้ เฮ้อ...

“ไง บอกเลิกหมอนั่นแล้วหรอ^^”

เสียงอันน่าถีบตกรถถูกส่งมาจากพี่ชายสุดที่รักที่แก่กว่าฉันเพียงหนึ่งนาทีสิบแปดวินาที แน่นอน นั่นหมายความว่า ฉันกับเขาเป็นฝาแฝดกัน เราหน้าคล้ายกันมาถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะเป็นคนละเพศกัน เมื่อก่อนตอนฉันไว้ผมสั้นยังถูกทักผิดบ่อยๆเลย และนั่นเป็นสาเหตุที่ฉันหันมาไว้ผมยาว-_-^

ฉันชื่ออัลไพน์ มีพี่ชายฝาแฝดที่น่ารักเหมือนจักรยาน(น่าถีบไง) ชื่อไฮเฟน เราจะอายุ 17 ปี ในอีกสองเดือนข้างหน้า อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าฉันเป็นลูกครึ่งแต่อย่างใด ขอบอกว่าบ้านฉันไทยแท้ทั้งบ้าน เพียงแต่ว่าย้ายมาอยู่ที่ลอนดอนตั้งแต่ฉันอายุแปดขวบ หรือพูดง่ายๆก็คือฉันเกิดที่ญี่ปุ่น โตที่ไทยได้แปดปี ก็ย้ายมาเรียนที่ลอนดอน โอเคป่ะ? ^o^;;

“ทำไม กลัวฉันจะร้องไห้โฮแล้ววิ่งกลับไปหาหมอนั่นหรือไง-_-”

ฉันมองหน้าอันเท่บาดใจของสาวๆทั้งหลาย(ยกเว้นฉัน ก็เห็นทุกวันนี่หว่า)ของเขา ผมสีน้ำตาลประกายทองเล็กๆทำให้พี่ชายฉันดูเหมือนดาราเกาหลี ผิวเขาเป็นสีขาวอมชมพู ใบหน้าติดจะหวานนิดๆ ไอ้หมอนี่มันเป็นพี่ชายฉันจริงๆป่ะเนี่ย เฮ้อ...หล่อ -.,-

“เปล่า งั้นกลับบ้านกันเถอะ คุณพ่อโทรมาบอกว่ามีเรื่องด่วน”

“ว่าไงนะ!!”

ฉันลุกพรวดจากโซฟานุ่มสีดำสนิทตรงห้องนั่งเล่นแบบจรวดเรียกพี่เมื่อได้ยินเรื่องที่พ่อกำลังบอก เรื่องอะไรฉันจะต้องย้ายไปเรียนที่เมืองไทยด้วย

“ใจเย็นน่าไพน์ ยังไงเราก็อยากไปเที่ยวเมืองไทยอยู่แล้วไม่ใช่หรอ^^;”

พ่อแทนสุดที่รักของฉันพูดพลางเดินมาลูบหัว ขณะที่ไฮเฟนกำลังทำหน้าประมาณว่าโลกนี้คงสงบสุขขึ้นเยอะถ้าไม่มีฉัน =*=

“แต่พ่อค่ะ ไพน์แค่อยากไปเที่ยวไปไม่ได้อยากไปเรียนสักหน่อย-/\-”

“ไพน์ ลูกไปช่วยลุงธันแค่ช่วงเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับมา”

คุณแม่สุดสวยโผล่หน้าออกมาจากครัวเพื่อร่วมสนับสนุน

“แต่พ่อคะ...”

“ไพน์จะให้พ่อผิดสัญญากับคุณลุงหรอ?”

“เอางี้สิครับพ่อ เห็นไพน์อยากได้โน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่ล่าสุดจากญี่ปุ่นไม่ใช่หรอครับ เครื่องละสองแสนกว่า

คำพูดของไฮเฟนทำฉันตาลุกวาว *o* แหะๆ แหงล่ะฉันจ้องเครื่องนี้มาตั้งแต่มันยังไม่เข้าลอนดอน จนตอนนี้มาวางตลาดเมื่อสามวันก่อนนี้เอง แต่ติดอยู่ที่ว่าโน๊ตบุ๊คที่ไหนก็ไม่รู้ แพงสุดยอดเลยอ่ะ แบบว่าช่วงนี้ฉันจนค่ะ Y-Y

“ถ้างั้นก็ซื้อให้เป็นค่าจ้างสิครับพ่อ”ฉันเริ่มเห็นถึงความรักน้องของไอ้พี่บ้านี่แล้วจริงๆ

“เนลว่าไงล่ะ?”

“อืม แค่สองแสนเองไม่ใช่หรอค่ะ ยังไงก็ถือเสียว่าเป็นรางวัลที่ลูกยอมช่วยพี่ธันก็ได้ค่ะ”

กรุณาย้ำคำว่า‘เอง’เล็กน้อย ไม่ต้องแปลกใจ เพราะในบ้านของฉันคนที่ใช้เงินเก่งที่สุดคือคุณแม่เนล นักช็อปตัวจริง ดังนั้นแค่สองแสนสบายๆอยู่แล้ว $o$

“แล้วไพน์ว่าไงลูก?”เยส!โอกาสมาถึง ^^

“แต่ไพน์...(*-*)”

ต้องเล่นตัวนิดนึง โฮะๆ ^o^

“ไพน์...ถือว่าพ่อขอร้องนะลูก@o@”

พ่อค่ะไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้ ไพน์ตกลง(ในใจ)ตั้งแต่พ่อจะซื้อให้แล้ว หุหุ >o<

“ตกลงก็ได้ค่ะ ไพน์จะไปเรียนที่นั่น!”

ฟ้าววว~~

(effect เล็กๆน้อยๆ = เสียงเครื่องบิน...จะใส่ทำไมก็ไม่รู้ -*-)

เด็กสาวร่างเพรียวบางในชุดเสื้อโค้ตสีขาวกับผ้าพันคอสีเดียวกับท้องฟ้าที่บ่งบอกได้ดีว่าที่ที่เธอจากมาอากาศหนาวเย็นเพียงใด ผมสีอัลมอนด์เหยียดตรงกลางหลัง ใบหน้าหวานราวตุ๊กตาญี่ปุ่นกำลังมองหาญาติที่จะมารับ มือขาวลากกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลางติดมาด้วย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในสนามบินต่างหันมามอง นัยน์ตาสีเดียวกับเส้นผมกวาดตามองไปทั่วผ่านแว่นตากันแดดสีน้ำเงินโดยไม่สนใจสายตาอื่นๆที่มองมา ตอนนี้เธอกำลังมองหาลุงธัน หรือผู้อำนวยการธันธิวา วรไชยญานันท์ เจ้าของโรงเรียนที่เธอกำลังจะไปอยู่นั้นเอง

ขณะเดียวกันเธอก็มองเห็นชายวัยกลางคนที่หน้าคล้ายๆกับคนในความทรงจำของเธอเมื่อเจอครั้งล่าสุดเมื่อสี่ปีก่อน สูทสีดำสนิทยับน้อยๆเหมือนกับว่าเขากำลังยุ่งมาก เขากำลังชะเง้อมองหาใครบางคนซึ่งคงจะเป็นเธอ อัลไพน์เดินเข้าไปหาอย่างดีใจที่เจอเขาสักที

“ลุงธันค่ะ”ฉันทัก ทำให้เขาหันมามองอย่างแปลกใจ

“หนูรู้จักฉันด้วยหรอ?”หวา สงสัยคุณลุงจำฉันไม่ได้แน่ๆเลย

“หนู อัลไพน์ หลานสาวคนเดียวของคุณลุงไงค่ะ”ฉันถอดแว่นตากันแดดออก เอ่อ ทำไมลุงทำหน้าเหวอ อย่างนั้นล่ะค่ะ หรือว่าหนูสวยขึ้น ^-^

“อ้าว!อัลไพน์ไปแปลงเพศตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ^^”

หา..? แปลงเพศ? งงอ่ะ

“ค่ะ?”

“เฮ้อ...เสียดายแทนสาวๆจริงๆเลย แต่ช่างมันเถอะ ไปที่โรงเรียนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวลุงคงต้องอธิบายอะไรให้เราเข้าใจสักหน่อย”ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร คุณลุงก็ลากฉันขึ้นรถแบบรีบสุดๆ เอ่อ คุณลุงทำอะไรหายหรอค่ะ? รีบร้อนจัง- -^

St.prinion School: [เซนต์พรีนีออน]

ว้าว~!โรงเรียนสวยจัง

ฉันกำลังออกอาการปลื้มสุดๆ เมื่อสิ่งก่อสร้างตรงหน้าดูยิ่งใหญ่มากเมื่อเทียบกับโรงเรียนมัธยมแห่งอื่นของกรุงเทพที่ฉันเคยเห็นในอินเทอร์เน็ต ตึกสีขาวนับสิบที่มีการแต่งเติมสีอื่นเข้าไปบ้างทำให้ดูสดใส สวนดอกไม้สนามหญ้า หรือแม้แต่ลานน้ำพุขนาดใหญ่สร้างความร่มรื่นให้ที่นี่ได้ไม่น้อย แต่ที่สะดุดตาฉันที่สุดคือ รูปปั้นเทวทูตปีกสีขาวสะอาดขนาดเมตรครึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางโรงเรียน มันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

แต่อารมณ์อันสุนทรีของฉันก็ถูกขัดขวางโดยคุณลุงที่ตั้งหน้าตั้งตาพา(ลากมากกว่า)ฉันไปที่ไหนสักแห่งในโรงเรียน แล้วฉันก็มาถึงห้องผู้อำนวยการจนได้

“นั่งก่อนสิ”คุณลุงผายมือไปทางโซฟาสีขาวที่แทบกลืนไปกับผนังห้อง

ฉันมองไปรอบๆห้อง ว้าว *o* ห้องสวยจัง ห้องนี้ดูไม่เหมือนห้องทำงานเลยสักนิด ที่นี้มีทั้งโฮมเธียร์เตอร์ เครื่องเล่นมากมายสารพัด คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุด (ของไทย)วางอยู่บนโต๊ะทำงานกลางห้อง บาร์เล็กๆอีกด้านของห้อง โซฟารับแขกที่ฉันนั่งอยู่ และอีกหลายอย่าง ดูทุกสิ่งทุกอย่างในห้องแทบจะเป็นโรงแรมได้เลย แต่ติดอยู่ที่ว่าไม่มีห้องนอน ฉันถอดเสื้อโค๊ดออกเหลือแต่เสื้อแขนกุดสีขาวฟ้า ก็มันร้อนนี่น่า ถึงห้องนี้จะเปิดแอร์เย็นเฉียบก็เถอะ

“คุณลุงมีอะไรถึงเรียกไพน์มาหรอค่ะ?”

ลุงธันทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย แล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เอ่อ...อย่ามองอย่างนั้นได้มั้ย ฉันกลัวนะ ToT

“ลุงอยากให้หลาน...”

 “...”

“เข้ากลุ่มเข้า‘กลุ่มจักรพรรดิ’นะ”

เอ่อ..ไอ้กลุ่มจักรๆวงศ์ๆอะไรเนี่ย มันคืออะไรอ่ะ -_- ลุงธันมองหน้าฉันที่มีแต่เครื่องหมายคำถามแล้วถอนหายใจ ทำหน้าเซ็ง -*-

“คือว่า ก่อนอื่นหลานคงต้องทำความเข้าใจระบบของที่นี่ก่อน ไพน์เคยเรียนกฎหมายของไทยหรือเปล่า?”

(-_- )( -_-)(-_- )( -_-)

“เอาเป็นว่าที่นี่จะแบ่งอำนาจออกเป็นสองฝ่ายคือ ฝ่ายบริหารกับฝ่ายตุลาการ หรือพูดง่ายๆก็ศาลสูงนั่นแหละ ฝ่ายบริหารก็คือสภานักเรียน ส่วนศาลสูงนำโดยกลุ่มจักรพรรดิที่หลานจะต้องเข้าไปอยู่”

ว่าไงนะ O-O!!

“กลุ่มจักรพรรดิจะมีทั้งหมดห้าตำแหน่ง คิง-ผู้พิพากษาสูงสุด ควีน-ผู้มีอำนาจตัดสินพิเศษรองจากคิง ปรินซ์และปรินเซส-ผู้คุมกฎ และสุดท้ายไนท์-อัศวินหรือหน่วยปราบปรามของศาล อันที่จริงก็จะมีขุนพลอีกสิบสองคนไว้เป็นผู้ช่วยไว้ด้วยนะ กลุ่มนี้จะมีหน้าที่ตัดสินคดีทุกคดีที่เกิดขึ้นภายในโรงเรียนและการกระทำที่ผิดกฎของนักเรียน ”

ดูใหญ่ไม่ใช่เล่นแหะ -_-

“และโทษสูงสุดที่สามารถตัดสินได้คือ เสนอชื่อให้กับทางฝ่ายบริหารเพื่อพิจารณาการให้ออก”

“งั้นไพน์จะเข้ากลุ่มนี้ได้ไงล่ะ ในเมื่อเค้าคงมีคนครบตำแหน่งอยู่แล้ว”ลุงธันส่ายหน้านิดๆ

“เปล่า ตำแน่งปรินเซสว่างมาปีนึงแล้ว”

งั้นก็หมายความว่า...

“หลานจะต้องดำรงตำแหน่งปรินเซส”

“หา!...ที่จริงคุณลุงก็ให้เด็กคนไหนมาเป็นก็ได้นี่ค่ะ ไม่จำเป็นจะต้องให้ไพน์มาจากลอนดอนเลย”

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันสงสัยมาตลอดการเดินทาง เพราะเท่าที่ฟังแล้วที่นี่ไม่มีปัญหาอะไรเลยนี่ กะอีแค่ตำแหน่งว่าง ก็หาคนมาแทนสิ ยากตรงไหนล่ะ =*=

“ก็...อืม เอาเป็นว่าไว้หลานอยู่ไปก็รู้เองแหละ”

อ้าว -O-…

“แต่หลานไม่ต้องห่วงนะ พวกเขาคงไม่รังเกียจเพศที่สามหรอกนะ แถมหลานยังแปลงซะสวยขนาดนี้ ใครจะใจร้ายลงล่ะ”

เดี๋ยวนะ เพศที่สามอะไร แปลงอะไรอีก?

อย่าบอกนะว่า ลุงคิดว่าฉันเป็นประเทือง=กระเทย=ตุ๊ด = พอๆๆ ไม่ต้องนึกให้มาก คำเดียวก็รู้เรื่อง -_-^

แต่หมายความว่าหน้าฉันเหมือนเพศที่สามมากเลยรึไง  -[]-

โอ้ววว~~~ม่ายยยย~~!

“ลุงว่านะ...”ลุงหยุดพูดเมื่อฉันยกมือเป็นสัญญาณให้หยุดพูดก่อน

“คุณลุงค่ะ คุณลุงคิดว่าไพน์เป็นกระเทยหรอค่ะ”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบ

“เอ่อ..คือ..ลุงบอกแล้วไงว่า..ลุงรับได้”

ระ...รับได้ -*-^^^^

เพล้ง!! (ปรอทฉันแตกแล้วค่ะ ^-^ +++)

“รับอะไรได้กันค่ะ ลุงจำหลานสาวตัวเองไม่ได้หรือไง ไอ้ที่เห็นอยู่เนี่ยของจริงทั้งนั้น แล้วไพน์ก็เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วด้วย!!! ไพน์เป็นหญิงแท้นะค่ะ จะดูบัตรประชาชนมั้ย? ถ้าจะแปลงได้ก็มีแต่ไอ้พี่บ้าไฮเฟนนั่น!!!!”

แฮ่กๆ...เหนื่อยอ่ะ แบบว่าโกรธแล้วมันลืมตัว -/\- ลุงธันออกอาการเหวอไปเลย นี่ฉันพูดแบบธรรมดานะเนี่ย (เหรอ?) อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะ ไพน์ยังไม่อยากโดนข้อหาฆ่าคนตายโดยใช้คำพูดนะ ToT

“เอ่อ...อะ...อัลไพน์หลานของลุงเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ สะ...ส่วนไฮเฟนเป็นผู้หญิง”

ลุงพูดขึ้นอย่างคนยังไม่หายตกใจ

 “-_-^^^”

“หรือว่าคุณลุงเข้าใจจำผิดมาตั้งแต่แรก?”

“อืม”

เวร =_=

สิบนาทีผ่านไป...

หลังจากที่ฉันอธิบายให้ลุงธันฟังความจริงทั้งหมดอีกครั้ง คุณลุงที่รักก็ขอเวลาทำความเข้าใจก่อน จนนี่สิบนาทีแล้ว ฉันยังคงนั่งนิ่งรอลุงธันบรรลุโสดาบัน เอ๊ย! เข้าใจเรื่อง -_-

 “งั้นลุงคงต้องเรียกไฮเฟนมาแทนหลานแล้วล่ะ”

ลุงพูดได้แล้วหรอค่ะ ฉันนึกว่าลุงจะไปเฝ้าพระอินทร์แล้วซะอีก -_-

“ไม่ได้หรอกค่ะ ไฮเฟนไปเรียนที่อเมริกาวันเดียวกับที่ไพน์มาที่นี่ อีกสามเดือนถึงจะกลับ”

ที่สำคัญหมอนั่นกะจะไปหาแหม่มอึ๋มๆมาทำพันธุ์ซะด้วย =_=^

“แล้วเราจะทำไงล่ะ หลานคงลำบากแน่”

“ไม่หรอกค่ะ ยังไงคนที่เป็นควีนคงดูแลไพน์ได้ เธอคงไม่ว่าอะไร”

“ไม่ได้หรอก เพราะกลุ่มนั้นเป็นผู้ชายหมดเลยทุกคน-_-”

“O[]O จริงอ่ะ”

แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็พักหอหญิงได้นี่น่า แล้วประโยคต่อมาของคุณลุงก็ทำความหวังฉันพังทลาย T-T

“ที่สำคัญคนที่อยู่กลุ่มจักรพรรดิทุกคนต้องพักที่ The snow castle ด้วยกันทุกคน นั่นเป็นกฎ -_-^”

อ๊ากกกก!!!!อยากตายอ่ะ ใครก็ได้ช่วยไพน์ด้วย แง่ง TOT

“งั้นไพน์จะกลับYoY”

“ไม่ได้หรอก ขืนหลานกลับ โรงเรียนลุงต้องล่มจมกันแน่TOT”

“แล้วไพน์จะทำไงล่ะค่ะ”

ถึงฉันจะชินกับธรรมเนียมที่อังกฤษ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ฉันไปอยู่กับผู้ชายที่ไหนก็ได้หรอกนะ!

“อืม...หลานคงต้อง‘ปลอมตัวเป็นผู้ชาย’แล้วล่ะ”

ปลอมตัวเป็นผู้ชาย...

บ้าน่านี่มันไม่ใช่นิยายนะค่ะลุง!! (แล้วมันเรียกว่าอะไรล่ะ!?)

“ไม่ได้”

“ไม่เอา ไพน์จะกลับ!”

“หลานกลับไม่ได้หรอก เพราะ...”

ลุงธันหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา...นั่นมัน!หนังสือเดินทางของฉันนี่ เอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่!!!

“หลานไม่มีทางเลือก!!”

“คุณลุง!”ฉันยืนตัวแข็งทื่อทันที

“หลานคงต้องซื้อเสื้อผ้าผู้ชาย แล้วก็ของใช้บางอย่างใหม่”

ลุงเดินเข้ามาก่อนจะจับเส้นผมที่ยาวจรดเอวของฉันขึ้นมา ไม่นะ! อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันตัดผม! OoO

“แต่หลานคงต้องตัดผมหน่อยนะ”

“ไม่ค่ะ ลุงจะให้ไพน์ทำอะไรก็ได้ แต่ห้ามสั่งให้ไพน์ตัดผมสั้น!”

คุณลุงยิ้มแปลกๆ ก่อนจะตะโกนออกไป

“มีมี่ พาหลานสาวฉันไปแปลงโฉมที!!!”

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ELA CIE