The Sense Serious 1 Ep1

เรื่องราวมันเริ่มต้นตอนที่ผมกำลังขับรถกลับ จากที่ทำงานไปยังบ้าน ก็เหมือนกับทุกวันนั่นแหละ แต่ในระหว่างทางกลับผมเห็นคน 
         ใส่เสื้อสีขาวยืนอยู่กลางถนน แล้วกำลังจ้องมองมาที่ผม เป็นร่างของผู้หญิงตัวเล็กๆ ยืนนิ่งอยู่กลางถนน
    (ถึงตอนนี้พวกคุณคงจะคิดว่าผมเจอผีเหรอ ซึ่งตอนแรกผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันแต่มันกลับไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ) ผมขับรถตรงไปที่เธอ
แล้วหยุดรถอยู่ตรงหน้าเธอ ตอนนั้นตัวผมสั่นไปหมด ใจเต้นแรงมาก มือไม้อ่อนระรัว แทบจะขยับไม่ได้ 
(เอ่อพอดีผมเป็นคนขี้กลัวน่ะ อาการก็เลยหนักหน่อย) เมื่อเธอคนนั้นเห็นรถผมหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เธอก็แสยะยิ้ม แล้วเดินตรงมาที่ประตูรถด้านซ้าย แล้วก็เคาะกระจกรถผม ผมแทบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะ แต่ผมก็พอมีสติอยู่ ผมเลยลดกระจกลง แล้วถามเขากลับไปว่า มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ 
ด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว เธอก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ตอนั้นผมแทบอยากจะหลับตา ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา พอผมเห็นหน้าของเธอ ผมก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง 
(ถึงตอนนี้พวกคุณคงคิดว่าผมคงจะเจอ ผีหน้าเละ ปากฉีก และลิ้นยาวหรือ อะไรก็ตามแต่ที่น่ากลัวเกินที่จะจินตนาการได้ใช่มั้ยล่ะครับ แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ) ผมกลับเห็นใบหน้าของผู้หญิงที่สวย น่ารัก ยิ้มที่มุมปากเล็กๆ แล้วก็น้ำเสียงที่ฟังแล้ว เพลินหูสุดๆ เธอพูดว่า 
ช่วยไปส่งบ้านหน่อยได้มั้ยค่ะ ตอนนั้นผมแทบไม่มีความกลัวอยู่ในหัว ผมคิดแค่ว่า ถึงเป็นผี แต่ถ้าน่ารัก เสียงหวานขนาดนี้ แหม๋ ผีก็ผีเถอะวะ ถ้าจะสวยขนาดนี้ ไม่เสียใจเลยที่ได้เจอ 
ผมตอบเธอกลับไปว่า ได้สิ ไม่มีปัญหาเลยครับ สำหรับคนน่ารักอย่างคุณ เธอก็ยิ้มให้ผม แล้วก็เดินตรงไปที่ประตูหลัง ผมก็ปล็ดล็กประตู 
แล้วให้เธอขึ้นมาทันที จากนั้นก็ขับรถต่อไป แต่เรื่องราวมันพึ่งจะเริ่มต้น เมื่อผมขับไปผมก็ถามเธอว่า บ้านอยู่ที่ใหนครับ เธอบอกผมว่า 
ตรงไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะ 
ผมก็ได้แต่นั่งนิ่งและขับต่อไป จู่ๆ ก็ปรากฎลมพายุ ขนาดใหญ่ ผมงงมาก คือ ในวันนั้นฟ้าสว่าง เมฆฝนก้ไม่มี ลมพัดก็ไม่มี 
แล้วมีพายุได้ยังไง ผมมองกระจกหลัง ก็เห็นเธอคนนั้น จากที่มีท่าทีร่าเริง เป็นมิตร กลับนั่งก้มหน้า และ พูดอะไรซักอย่างซึ่งผมไม่ทันได้ฟัง ก็โดนพายุ พุ่งเข้าใส่ทันที ผมพยายาม ประคองรถ แต่พายุพัดแรงมาก ทั้งๆที่รถเสียการทรงตัวขนาดนั้น แต่เธอก็ยังนั่งนิ่งและพูดอะไรของเธอไป แต่ผมไม่ได้ยิน เพราะมัวใจจดใจจ่อ อยู่กับพายุ และหวังว่ามันว่าผ่านไปได้ด้วยดี แต่ลมพายุก็พัดแรงขึ้น ทำให้หัวผมกระแทกกับพวงมาลัยรถและหลับไป 
(จนถึงตอนนี้ พวกคุณคงกำลังสงสัย ว่าผมทำงานอะไร ระหว่างที่ผมหลับไปเพราะแรงกระแทก ผมจะเล่าเรื่องประวัติของผมให้ฟังคร่าวๆ แล้วกันนะ)
"ผมชื่อว่า เคิร์ก อาเทอร์ อายุ 23 ปี ทำงานอยู่ที่กรมสอบสวน ง่ายๆก็คือ ผมเป็นนักสืบ อยู่ในกรมตำรวจ ซึ่งก็อยู่ยังไม่นานเท่าไหร่ 
ประมานเดือนกว่าๆนี่แหละ พ่อแม่ผมทิ้งไปตอนที่ผมอายุได้ 16 ปี ซึ่งด้วยเหตุผลอะไรผมก็ไม่รู้ คงเพราะบ้านเราไม่มีเงิน อาจจะเลี้ยงผมไม่ไหวก็ได้ นี่แหละ ที่เขาว่า ทุกการเริ่มเรื่อง ย่อมมีการสูญเสียเสมอ ผมพึ่งรู้ว่ามันเป็นจริงก้ตอนที่ ตื่นมาแล้วไม่เจอพวกท่าน ถามว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไงน่ะเหรอ ผมไม่อยากพูดถึงมันหรอก ผมถูกรับเลี้ยงโดยผู้การตำรวจ เลยเติบโตมาเป็นนักสืบ 
(ซึ่งผู้การคนนั้นเป็นใครผมจะยังไม่กล่าวในตอนนี้ รอติดตามต่อไปละกันนะครับ) ผมมีคู่หูชื่อ ทอม เกิร์กสัน (ซึ่งคนคนนี้ผมก็จะยังไม่พูดถึงประวัติมากนัก เพราะในตอนนี้ ยังไม่ค่อยมีบทบาทอะไร)
ก็นั่นแหละชีวิติของผม ในชิวิตนักสืบ ผมต้องใช้เวลา ในแต่ละวัน สืบสวน และเสาะหา ผู้กระทำความผิด มาลงโทษตามกฎหมาย และช่วยเหลือผู้คน    ตามหาคนหาย และอีกหลายๆคดี ที่ยังไม่มีความคืบหน้า ในชีวิตนักสืบ คุณต้องใช้เวลาหนึ่งวัน คุยกับคนบ้า และเถียงกับคนดี 
คุณคงสงสัยว่ามันจะเป็นยังไง มันคงปวดหัวมากแน่ ในแต่ละวัน แถมเงินเดือนก็ ไม่ค่อยจะคุ้มเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้ผม มีบ้าน มีรถ เป็นของตัวเอง โดยที่ไม่ต้องไปปล้นใครอ่ะนะ จบเรื่องผมไว้แค่นี้ก่อน ผมว่าตอนนี้ ผมคงได้สติแล้วล่ะ" (โอเคเข้าเรื่อง) ผมตื่นขึ้นที่โรงพยาบาลด้วยอาการมึนงง มีพยาบาลคนนึงเดินเข้ามา 
และบอกกับผมว่า คุณหลับไปหลายวันเลยนะคะ ผมก็ตอบกลับไปว่า จริงเหรอครับ มันเกิดอะไรขึ้นครับ พยาบาลบอกกับผมว่า 
คุณขับรถชนต้นไม้ และหมด สติไปค่ะ  
(คือผมโดยพายุชัด รถเสียการทรงตัว ผมอาจจะขับไปชนต้นไม้ในตอนนั้นก็ได้) ผมก็เลยถามพยาบาลคนนั้นว่า 
ผู้หญิงที่อยู่ในรถกลับผมล่ะครับ เธอเป็นยังไงบ้าง 
พยาบาลถามผมต่อด้วยความสงสัย ผู้หญิงคนใหนเหรอค่ะ ตามที่คุณหมอบอก คุณอยู่ในรถคนเดียวนี่ค่ะ 
ผมก็เลยนิ่งและคิดไปพักนึง ก็เลยนึกขึ้นได้ว่า เธออาจจะได้สติ และออกจากรถไปก่อนผมแล้วก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ถือว่าดีไป จากนั้นพยาบาลก็เดินออกจากห้องผมไป ส่วนผมนั้นก็กำลังนั่งคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นไม่นาน ก็มีคุณหมอ คนหนึ่งเดินเข้ามาที่ห้องผม แล้วก็ถามผมเหมือนกับที่พยาบาลถาม 
เป็นไงบ้าง ตื่นแล้วเหรอ คุณหลับไปหลายวันเลยนะ คุณหมอพูด ผมก็ตอบกลับไปว่า 
ครับ ผมน่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ผมยังรู้สึกเพลียๆอยู่ 
คุณหมอเลยบอกว่า เป็นธรรมดาแหละ หลับไปหลายวันขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องเพลีย คุณหมอถามผมอีกว่า 
ตอนคุณหลับ คุณเห็น หรือ ฝันถึงอะไรบ้างมั้ย 
ผมก็ตอบคุณหมอไปว่า ไม่ครับ ผมรู้สึกเหมือน แค่วูปไป แล้วก็ตื่นขึ้นมาเฉยๆ และผมก็ถามคุณหมอต่อไปอีกว่า รถผมเป็นยังไงบ้างครับ 
คุณหมอก็ตอบผมว่า รถของคุณ สภาพไม่ค่อยดีนัก แต่ไม่ต้องห่วง คู่หูคุณ เขาเอาไปซ่อมให้แล้ว คู่หู่ อ๋อ ครับ ผมพูด จากนั้นหมอก็บอกอีกว่า คุณโอเคนะ 
ครับผมโอเค ผมพูด และหมอก็บอกผมว่า ถ้าโอเคเดี๋ยวหมอขอตรวจอะไรอีกหน่อย ถ้าไม่มีปัญหาอะไร หมอก็จะให้คุณกลับบ้านได้นะ ครับคุณหมอ ผมพูด เมื่อคุณหมอตรวจผมเสร็จ ไม่มีอะไรที่มีปัญหา ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ออกจากโรงพยาบาล แล้วนั่งแท๊กซี่ ไปที่ สน. ทันที 
[เรื่องราวยังไม่จบ โปรดติดตามตอนต่อไป]  ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านคิดเห็นอย่างไรก็บอกกันด้วยนะครับ นี่พึง Ep แรก เนื้อเรื่องอาจจะยังไม่มีอะไรมากนัก พิมพ์ตกใช้คำผิด หรือ มีอะไรที่ผิดพลาด ก็ขอโทษด้วยนะครับ ปล.เรื่องทั้งหมดข้างต้นเป็นเรื่องที่สมมุติขึ้น โดยที่ไม่ได้ลอกเลียน หรือเอาของใครมาพิมพ์นะครับ แต่งเองทั้งหมดครับ ขอบคุณครับ