คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความสัมพันธ์ของลูฟี่และการเจอกลุ่มโจรสลัดผมแดง
หลายวันที่ผ่านมานี้เขาต้องใช้ชีวิตกลับไปกลับมาระหว่างหมู่บ้านชิโมซึกับหมู่บ้านฟูชาเพื่อมาสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเอสกับซาโบ้บอกเลยว่าสองคนนั้นสนิทกับเขาเร็วมากไม่รู้ทำไมเหมือนกัน บ้างที่สองคนนั้นอยากให้เขาสอนเรื่องการต่อสู้กับศัตรูบ้าง การล่าสัตว์บ้างเป็นครั้งคราว เขาก็ให้คำปรึกษากับอีกฝ่ายและสอนภาพปฏิบัติให้พวกเขาทั้งสองได้ดู ทั้งสองก็ปฏิบัติตามที่เขาได้สอนแล้วลองเอาไปใช้กับศัตรูมันก็ได้ผลแต่ก็มีบาดแผลกลับมาบ้างก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่พึ่งได้รับคำแนะนำแล้วได้ลองเอามาปรับใช้จริง
เวลาที่เขามาหาเอสกับซาโบ้ เขาก็จะทำกับข้าวใส่กล่องมาให้ทั้งสองกินกันบอกเลยว่าทั้งสองชอบอาหารฝีมือของเขามาก ส่วนโซโรลูกของเขาก็มีร่างแยกของเขาค่อยช่วยดูแลโซโรเวลาที่เขาไม่ได้อยู่หมู่บ้านชิโมซึ ทำให้เขาไม่จำเป็นที่จะต้องห่วงเรื่องของโซโรอีก
แหละวันนี้ก็เช่นกันวันที่เขาวาร์ปมาที่หมู่บ้านฟูชาอีกครั้งแต่วันนี้เขาไม่ได้มาหาเอสกับซาโบ้นะแต่เขามาหาลูฟี่ต่างหากหลานชายของกราป์กองทัพเรือและเป็นลูกชายของดราก้อนคณะปฏิวัติ
เขาเดินตามทางของหมู่บ้านไปจนถึงร้านของมากิโนะ ที่ตอนนี้ดูเหมือนยังไม่มีใครเข้ามาในร้านเลย เขาเดินเข้าไปในร้านสำรวจรอบๆของร้านไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆก็มีคนเรียกเขาขึ้น
“สวัสดีคะคุณลูกค้าพอดีว่าร้านของเรายังไม่เปิดเลยนะคะ ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะให้คุณลูกค้าเชิญนั่งอยู่ตรงที่หน้าเคาน์เตอร์หน่อยได้ไหมคะ”มากิโนะ
“อ๋อ~ได้สิครับ”คาคาชิ
“ยังไงก้อต้องขอโทษด้วยนะคะที่ร้านของเราเปิดไม่ทันลูกค้านะคะ”มากิโนะ
“เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับพอดีผมแค่มาแวะที่ร้านของคุณเฉยๆแค่อยากมาสำรวจร้านของคุณนะครับ”คาคาชิ
“อย่างงั้นหรอคะ”มากิโนะ
“ใช่ครับ ผมชื่อฮาตาเกะ คาคาชิ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”คาคาชิ
“ฉันชื่อ มากิโนะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ”มากิโนะ
“คุณคาคาชิคะ คุณอยากดื่มน้ำอะไรก่อนไหมคะ”มากิโนะ
“งั้นผมขอเป็นไวน์หนึ่งแก้วได้ไหมครับ”คาคาชิ
“ได้เลยคะ”มากิโนะ
หลังจากนั้นมากิโนะก็เสิร์ฟไวน์ให้เขาหนึ่งแก้วแล้วก็ขอตัวไปจัดร้านของตัวเองต่อ เขาก็ไม่เห็นได้ว่าอะไร หลังจากที่มากิโนะไปจัดร้านของตัวเองแล้ว เขาก็ได้ยินเสียงเอะอะวุ่นวาย
ออกมาจากข้างนอกร้านว่่ามีเรือของโจรสลัดแล่นมาทางนี้
“หึ เริ่มมาแล้วสินะกลุ่มโจรสลัดผมแดง แชงคูส”คาคาชิ พูดเบาเบา
“คุณคาคาชิคะ เกิดอะไรขึ้นกับข้างนอกหรอคะพอดีว่าฉันได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกนะคะ”มากิโนะ
“เหมือนมีคนเห็นเรือของโจรสลัดกำลังแล่นตรงมาทางนี้ เขาก็เลยตะโกนเรียกให้ทุกคนมามุงดูกันอยู่นะ คุณมากิโนะอยากจะไปดูด้วยกันไหมครับ”คาคาชิ
“ฉันก็อยากไปดูอยู่หรอกคะแต่ฉันก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าพวกเขาเหล่านั้นจะโจมตีหมู่บ้านของเราไหม ฉันกังวลนะคะคุณคาคาชิ”มากิโนะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณมากิโนะผมมั่นใจว่าพวกเขาเหล่านั้นไม่โจมตีหมู่บ้านของเราหรอกครับ”คาคาชิ
“คุณเอาอะไรมามั่นใจได้อย่างไรคะคุณคาคาชิ ว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายหมู่บ้านของเรา”มากิโนะ
“ผมมั่นใจเพราะสัญชาตญาณของผมมันบอกนะครับคุณมากิโนะ”คาคาชิ
“ถ้าคุณคาคาชิว่าอย่างงั้นฉันก็มั่นใจขึ้นมานิดนึงงั้นเราก็ไปดูกันเถอะคะ”มากิโนะ
หลังจากนั้นพวกเราก็ออกเดิน ไปดูข้างนอกที่คนในหมู่บ้านมุงดูกลุ่มของโจรสลัดที่แล่นเรือเข้ามาใกล้ถึงฝั่งของเกาะแล้ว
กัปตันของกลุ่มโจรสลัดผมแดงอย่าง แชงคูส ก็ทำการเดินลงจากเรือเพื่อมาคุยกับผู้ใหญ่บ้านว่ากลุ่มของตนเองนั้นไม่ได้มาที่นี่ เพื่อมาทำร้ายหมู่บ้านแห่งนี้แต่แค่มาพักอาศัยอยู่ชั่วคราวมาซื้อเสบียงเก็บตุ๋นแล้วกลับเรือออกไปอย่างสวัสดิภาพโดยไม่มีการทำร้ายใดทั้งสิ้นให้ปากคำกับผู้ใหญ่บ้านอย่างจริงใจ
ผู้ใหญ่บ้านคิดอยู่ซักพักว่าจะให้พวกเขาพักอาศัยอยู่ที่นี้ชั่วคราวดีไหม คิดไปคิดมาซักพักก็อนุญาตให้พวกเขาพักอาศัยอยู่ที่นี้ได้ แต่ก็มีเสียงคัดค้านจากคนในหมู่บ้านว่าให้พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี้มันจะดีหรอ
แต่ก็โดนเสียงผู้ใหญ่บ้านสวดกลับไปอย่างจริงจังว่า คำพูดไหนที่ฉันพูดออกไปแล้วนั้นถือว่าฉันอนุญาตคนเหล่านี้พักอาศัยอยู่ได้และไม่มีการคัดค้านใดใดทั้งนั้นเข้าใจไหมทุกคน
คนในหมู่บ้านก็ไม่มีใครกล้าเสนอการคัดค้านต่อเพราะถือว่าคำพูดของผู้ใหญ่บ้านนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องและพิจารณามาดีแล้วจึงไม่มีใครพูดออกมาอีก
แชงคูสก็ขอบคุณผู้ใหญ่บ้านที่ให้พวกเขาพักอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวได้ ผู้ใหญ่บ้านก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็บอกผู้คนในหมู่บ้านว่าแยกย้ายกันกลับไปที่ของตนเองได้แล้ว หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยพากันกลับไปทำมาหากินกันต่อรวมถึงมากิโนะกับคาคาชิก็พากันกลับไปที่ร้านของมากิโนะแต่ดูเหมือนจะมีเด็กผู้ชายตัวเล็กมานั่งรอที่เคาน์เตอร์อยู่ในร้านแล้ว
“อ่าวลูฟี่มาถึงที่นี่นานรึยังจ๊ะ”มากิโนะ
“พึ่งมาถึงเองพี่มากิโนะ!!”ลูฟี่
“อย่างงั้นหรอจ๊ะ แล้วลูฟี่หิวอะไรไหมเดี๋ยวพี่จะทำอาหารให้กิน”มากิโนะ
“อยากกินเนื้ออย่างนะพี่มากิโนะ”ลูฟี่
“ได้เลยจ๊ะเดี๋ยวพี่ไปทำอาหารให้ก่อนนะรอแป๊บนึง”มากิโนะ
“คร๊าบบ”ลูฟี่
“แล้วคุณคาคาชิอยากทานอะไรไหมคะ”มากิโนะ
“ผมไม่ทานอะไรหรอกครับคุณมากิโนะผมขอนั่งเฉยๆอยู่ตรงที่เคาน์เตอร์นี้แหละครับ”คาคาชิ
“งั้นฉันขอตัวไปทำอาหารให้ลูฟี่กินก่อนนะคะ”มากิิโนะ
หลังจากที่มากิโนะเดินเข้าไปในห้องครัวแล้ว เขาก็หันมามองลูฟี่ที่นั่งรออาหารของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ เขาก็เริ่มเปิดบทสนทนาขึ้นกับอีกฝ่าย
“สวัสดีฉันชื่อฮาตาเกะ คาคาชิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”คาคาชิ
“สวัสดีฉันชื่อ มังกี้ ดี ลูฟี่ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ”ลูฟี่
“เธอดูเป็นเด็กที่ร่าเริงดีนะ”คาคาชิ
“ก็ฉันร่าเริงอยู่ทุกวันอยู่แล้วนิ”ลูฟี่
“อย่างงั้นหรอ”คาคาชิ
“แต่ขอถามหน่อยทำไมถึงต้องใส่ผ้าปิดปากด้วยละ”ลูฟี่
“เพราะความชอบส่วนตัวละมั่ง”คาคาชิ
“อย่างงั้นหรอ แต่ถ้าเป็นฉันคงไม่ใส่หรอกเกะกะจะได้ไป”ลูฟี่
“นั่นสินะ ฮ่าฮ่า”คาคาชิ
“อยากดื่มน้ำส้มหน่อยไหม”คาคาชิ ยืนขวดพลาสติกที่บรรจุน้ำส้มไว้ในขวดยืนไปให้ลูฟี่
“ขอบคุณมากคร้าบบ อยากกินน้ำส้มอยู่พอดีเลย ฮี่ฮี่ๆ”ลูฟี่ ซีกยิ้มส่งไปให้คาคาชิ
คาคาชิก็ส่งยิ้มภายใต้ผ้าปิดปากมองดูลูฟี่อย่างเอ็นดู แล้วมากิโนะก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับจานอาหารเนื้ออย่างส่งไปให้ลูฟี่ ลูฟี่รับจานอาหารด้วยตาที่เป็นประกายพร้อมทำการกินเนื้ออย่างเข้าไปด้วยความอร่อย ทำให้มากิโนะและคาคาชิถึงกับเอ็นดูลูฟี่มากขึ้นหลังจากที่ลูฟี่กินเนื้ออย่างจนหมดแล้วก็มีเศษอาหารติดที่มุมปากข้างๆลูฟี่คาคาชิก็ หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดที่มุมปากของลูฟี่อย่างเบาเบา
“ขอบคุณมากเลยน้าา คาชิ ที่เช็ดมุมปากให้ฉันนะ”ลูฟี่
“เธอเรียกฉันว่าไรนะลูฟี่”คาคาชิ
“ก็เรียกว่า คาชิไง เรียกง่ายดีออกไม่เห็นต้องเรียกชื่อเต็มเลยด้วย”ลูฟี่
“เรียกแบบนั้นมันไม่ดีนะลูฟี่”มากิโนะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณมากิโนะผมไม่ถือสาเรื่องพวกนี้หรอกครับ จะให้เขาเรียกผมแบบนี้ก็ได้”คาคาชิ
“แถมเรียกชื่อผมแบบนี้ก้อง่ายออกสำหรับเขาด้วย”คาคาชิ
“ใช่มั้ยละ พี่มากิโนะ เรียกออกจะง่ายด้วยละ ฮี่ฮี่ๆ”ลูฟี่
“แต่เธอก็ไม่ควรไปตั้งชื่อมั่วชั่วใครอีกนะเข้าใจมั้ยลูฟี่”คาคาชิ
“เข้าใจแล้วคร๊าบบ ฮี่ฮี่ๆ”ลูฟี่
“เฮ้อ~จริงจริงเลยน้าเด็กคนนี้ งั้นคุณมากิโนะอะนี้ผมจ่ายเงินให้สำหรับค่่าเก็บไวน์แล้วก็อาหารจานของลูฟี่ผมจ่ายให้แทนนะครับ”คาคาชิ
“ไม่ต้องจ่ายให้ก็ได้นะคะคุณคาคาชิฉันไม่เก็บค่าเรียกหรอกคะ”มากิโนะ
“ไม่ได้หรอกครับคุณมากิโนะ ผมถือว่าผมจ่ายให้แทนส่วนของลูฟี่ คุณมากิโนะช่วยรับความน้ำใจของผมด้วยนะครับ”คาคาชิ
“ก็ได้คะฉันรับเอาไว้”มากิโนะ
“ดีมากครับแล้วก็อะนี้ฉันให้เธอนะลูฟี่”คาคาชิ
“มันคืออะไรหรอคาชิในถุงนี้นะ”ลูฟี่
“มันมีของกินมากมายอยู่ในถุงนั้นเพื่อเธออาจจะชอบก็ได้ฉันยกให้เธอเลยนะลูฟี่”คาคาชิ
“ขอบคุณมากเลยนะคาชิ ฉันจะกินมันให้หมดเลย”ลูฟี่
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่นะลูฟี่และก็คุณมากิโนะด้วยนะครับ”คาคาชิ
“เจอกันใหม่น้าา คาชิ”ลูฟี่ โบกมือลาคาชิ
“เจอกันใหม่เช่นกันนะคะคุณคาคาชิ”มากิโนะ ก็โบกมือลาให้คาคาชิ
คาคาชิก็โบกมือลากลับไปให้ทั้งสองแล้วทำการเดินออกจากร้านของมากิโนะเดินไปตามทางของหมู่บ้าน แต่แล้วเขาก็ได้เดินสวนผ่านกับแชงคูส ทำให้ตาของเราสบตากันแป๊บนึงแต่เขาเดินออกจากตรงนี้ไปก่อนแล้วหายตัวไปพร้อมกับฝูงชนเป็นที่เรียบร้อย
แชงคูสที่ได้สบตากับคนแปลกหน้าเมื่อสักครู่เมื่อกี้นั้นทำให้เขาตกอยู่ในความพะวังแต่แล้วเขาก็ตั้งสติได้เขาก็หันไปที่คนแปลกหน้าคนเมื่อกี้นั้นที่ได้เดินผ่านเขาไปแต่ก็ไม่พบเจอวี่แววคนแปลกหน้าคนเมื่อกี้นั้นแล้ว
“สีตาของคนเมื่อกี้นั้น ตาของเขาสวยจัง ถ้าได้เจอกันอีกก็อยากทำความรู้จักจังเลย”แชงคูส
ตั้ง6,732ตัวอักษร ไรท์ทำได้อย่างไงนี่มันคือ ประวัติศาสตร์ชัดๆ ส่วนมากไรท์แต่งถึง3,000ขึ้นไปเองเลยนะ หรือเป็นเพราะอารมณ์ของไรท์กันแน่ถึงแต่งได้เยอะขนาดนี้ คุณนักอ่านบ้างท่านเคยเป็นเหมือนไรท์บ้างไหม
ช่วยคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน่าาา
ความคิดเห็น