คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กาลเวลาที่ผ่านไป
ความสัมพันธ์ระหว่างคาคาชิกับโซโรก็ถือว่าดีขึ้นมาก
เพราะช่วงนี้โซโรก็จะเรียกเขาว่าพ่ออยู่แถบทุกวันไม่มีช่วงไหนที่จะเรียกเขาว่านายอะไรอย่างนี่เหมือนแต่ก่อนหน้าที่เราเคยเจอกันครั้งแรก
โซโรก็เริ่มที่จะโตขึ้นมากและ เริ่มที่จะไปอาละวาดที่หมู่บ้านอื่นใกล้เคียงใช่แล้วทุกคนฟังไม่ผิดหรอกเพราะเป็นช่วงที่โซโรได้เข้าไปถล่มสำนักดาบแล้วได้ไปเจอโคชิโร่พ่อของคุอินะแล้วได้ท้าประลองดาบกับคุอินะครั้งแรกในการท้าดวลแล้วได้พ่ายแพ้ให้กับคุอินะจนได้เข้าสำนักดาบตามที่ได้ตกลงไว้กับโคชิโร่
“โอ้ย! โอ้ย! เจ็บเจ็บ! ฉันไม่หน้าไปแพ้กับคนอย่างยัยนั้นเลยจริงๆชิ”โซโร ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดที่ได้พ่ายแพ้ให้กับผู้หญิง
“ทำไมอย่างนั้นหรอลูก?”คาคาชิ เดินมาข้างหลังโซโร
“ก็เจ็บใจนะสิแถมยังถูกเย่อเย้ยจากยัยนั้นอีก หือ?”โซโร
“เหว่อ! พ่อมาที่นี่ได้ไง”โซโร ตกใจที่พ่อของเขามาหาเขาถึงที่นี่
“ก็เห็นว่าลูกไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านเรา พ่อก็เลยออกตามหาลูกนะสิที่หลังก็บอกกันหน่อยว่าจะมาหมู่บ้านนี้อย่าทำให้ห่วงสิ~”คาคาชิ ยืนกอดอก
“ผมขอโทษคร้าบที่หลังจะไม่ทำอีกแล้ว”โซโร
“เฮ้อ!จริงจริงเลยหน้าลูกคนนี้แต่ไม่เป็นไรพ่อจะไม่ลงโทษลูกในครั้งนี้ก็แล้วกันแต่ถ้ามีครั้งหน้าอีก ลูกรู้นะว่าจะโดนอะไรเข้าใจที่พ่อพูดไหม”คาคาชิ
โซโรหยักหน้ารั่วๆเขาไม่อยากคิดถึงบทลงโทษ เลยจริงจริงมันโคตรจะฝังใจของเขาเลยที่เดียวก็ว่าได้ ก็ต้องย้อนกลับไปช่วง2-3ปีก่อน
ถ้าจำไม่ผิดนะเหมือนเขาจะแอบย่องไปที่ไหนนี้แหละในหมู่บ้านโดยที่ไม่ได้บอกพ่อของเขา
พอจะกลับมาบ้านก็เดินหลงทางในหมู่บ้านซะแล้วทั้งทีเขาจำได้ว่านี้เป็นเส้นทางหลักกลับบ้านของเขาแท้ๆ เดินวนอยู่ในหมู่บ้านนี้สักพักก็หาทางกลับบ้านเจอแล้วรีบดิ่งไปที่บ้านเปิดประตูเข้าไปพบกับพ่อของเขาที่ยืนกอดอกรออยู่
“ไปทำอะไรที่ไหนมาถึงได้กลับดึกขนาดนี้”คาคาชิ ส่งสายตามืดครึ้มมองมาที่โซโร
“คือ อ....เอ่อ...ผมแค่ไปหาของในหมู่บ้านเองพ่อไม่มีอะไรมากหรอก”โซโร
“ไปหาของในหมู่บ้าน? มันจะไปนานขนาดนั้นเลยรึไงกัน ในลูกบอกมาสิว่าไปหาของอะไร ถ้าลูกโกหกละก้อลูกจะโดนลงโทษแน่”คาคาชิ
โซโรก็เริ่มมีถ้าอึ๋มอันจะบอกพ่อของเขาดีไหมนะ ว่าเขาได้ไปต่อยตีกับเด็กอวดดีคนนึงที่ชอบรังแกคนอื่นที่อ่อนแอกว่าแต่สุดท้ายแล้วโซโรก็ไม่ยอมบอกความจริงก็โกหกพ่อของเขาไป
สุดท้ายเขาก็โดนบทลงโทษจนได้มันเป็นบทลงโทษที่ไม่คิดเลยว่าพ่อของเขาจะเอาจริงถึงขนาดนี้ เขาถูกเชือกมัดห้อยหัวลงกับเสาไม้ แล้วด้านล่างก็เป็นแมลงสาบจำนวน50กว่าตัวได้มั่งมันโครตหน้าขยะแขยงเลยยย ใครก็ได้เอาเขาออกไปจากตรงนี้ทีเขาไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว (Help me Help me)
นั้นก็คือเรื่องราวทั้งหมดที่เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองไปเจอบทลงโทษนั้นอีก
“อ่ะ! นี่พ่อทำข้าวกล่องมาให้ลูกนะลูกคงจะหิวแล้วสิถ้า”คาคาชิ ยืนข้าวกล่องให้โซโร
“ขอบคุณครับพ่อ! มันดูหน้าทานมากเลย ง่ำ ง่ำ! ”โซโร ก็เปิดฝากล่องนั่งกินที่คอนไม้
“ค่อยๆกินก็ได้นะลูกไม่ต้องรีบขนาดนั้น”คาคาชิ
“ยังไงก็ต้องรีบกินข้าว จะได้มีแรงไปท้าดวลกับยัยนั่นเพื่อชนะยัยนั่นให้ได้เลย”โซโร
“ลูกมีความมุ่งมั่นดีนะที่จะเอาชนะกับผู้หญิงคนนั้นให้ได้ แต่เห็นว่าลูกได้เข้าสำนักดาบนี้ใช่ไหมถ้าพ่อจำไม่ผิด”คาคาชิ
“ใช่ครับผมได้เข้าสำนักดาบที่นี่”โซโร
“ก็ดีแล้ว ที่ลูกได้เข้าสำนักดาบที่นี่ ลูกจะได้ไม่เบื่อไงแถมลูกจะได้ไม่ต้องทำให้พ่อเป็นห่วงอีกถ้าลูกอยู่ที่นี่ พยายามเข้านะโซโร พ่อเป็นกำลังใจให้ ”คาคาชิ
“ครับพ่อ! แต่ตอนนี้ผมก็ดูแลตัวเองได้แล้วน่า”โซโร
“ฮ่า ฮ่า! เอาเถอะแต่ยังไงพ่อยังเป็นห่วงอยู่ดีงั้นพ่อก็ขอตัวไปก่อนนะโซโร”คาคาชิ
คาคาชิก็กอดโซโรเพื่อให้กำลังใจกับลูกของเขา
“แล้วผมจะรีบกลับบ้านนะพ่อ”โซโร
“อือ! เจอกันที่บ้านนะโซโรพ่อจะรอลูกน่า”คาคาชิ
ฟรึ่บ
คาคาชิก็ทำการวาร์ปหายไป มาโผล่ที่หมู่เกาะฟูชาบ้านเกิดของเอส ลูฟี่ และซาโบ้
“ถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปทำความรู้จักกับเอส ลูฟี่และซาโบ้แล้วสิ หึ หึ”คาคาชิ
ความคิดเห็น