[Fic One piece]การเป็นพ่อเด็กเนี่ยไม่ง่ายจริงๆ

ลำดับตอนที่ #2 : ทำความรู้จักกันในค่ำคืน

โซโรเริ่มแปลกใจขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่เขากลับมาบ้าน บ้านของเขาจะสะอาดอยู่ทุกวันแถบจะไม่มีฝุ่นมาติดเลยด้วยซ้ำเวลาที่เขานอนก็เหมือนมีคนมาจ้องมองมาทางเขาตลอดเวลา แม้แต่แผลของเขาเองก็สมานกันอย่างรวดเร็วจนหายอย่างเป็นปลิดทิ้งอย่างหน้าตกใจทั้งที่แผลของเขากว่ามันสมานกันได้ต้องใช้เวลามาก กว่าแผลมันจะแห้งสมานกัน

วันนี้ ก็เป็นอีกครั้งเช่นเคย

“แฮ่กแฮ่ก! นี้ก็เป็นอีกครั้งแล้วหรอ อยากรู้จริงๆใครที่มาทำความสะอาดบ้านของฉันกัน ไปถามคนในหมู่บ้านทุกๆคนก็บอกว่าไม่เห็นมีใครไปบ้านของฉันเลย ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใครในคืนนี้!!”โซโร วิ่งเหนื่อยๆมา

หลังจากที่โซโรอาบน้ำเสร็จโซโรก็ปูเสื่อที่นอนแล้วก็ฟุบแกล้งหลับลงไป

คาคาชิที่เห็นว่าโซโรหลับไปแล้วเขาก็โผล่ออกมาทางหน้าต่างอย่างแผ่วเบาเดินเข้าไป ย่อตัวลงใกล้ๆตัวของโซโร มองสำรวจบาดแผลของโซโรว่ามีตรงในมีบาดแผลเลือดออกรึเปล่าจะได้ใช้วิชาแพทย์รักษาบาดแผลให้แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะไม่มีบาดแผลมากเหมือนเมื่อคราวก่อนก็ถือว่าดี

“ดูเหมือนครั้งนี้ฉันคงไม่ต้องรักษาบาดแผลสินะก็ถือว่าดี เวลาเห็นเธอเนี่ยมีบาดแผลเจ็บตัวตลอด ฉันก็รู้สึกเหนื่อยใจจริงๆเลยน่าา”คาคาชิ

“ก็รู้อยู่หรอกว่าเธออยากแข็งแกร่ง เก่งเหนือกว่าทุกคน แต่เธอก็ควรรู้อยู่อย่างหนึ่งหน่อยนะว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เสมอ ย่อมมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอแน่นอน แต่เธอก็สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ถ้าเธอฝึกฝนทุกวันเป็นประจำอะนะแล้วได้ลองถ้าสู้กับคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอหน่อย เธอก็จะสามารถที่จะนำสิ่งเหล่านั้นไปพัฒนาตัวเองต่อไปได้ไงละ ฮ่าฮ่าๆ”คาคาชิ

โซโรที่แกล้งหลับก็ลืมตาขึ้นมาเขารับรู้ทุกอย่างที่อีกฝ่ายได้พูดออกไป 

(โซโร : เหนือฟ้ายังมีฟ้าอย่างงั้นหรอ)

“แล้วก็นะเธอไม่จำเป็นที่จะมาแกล้งหลับกับฉันหรอกน่าาโซโร ฉันรู้ว่าเธอแกล้งหลับอยู่นะ”คาคาชิ

โซโรถึงกับตาเบิกกว้าง นี่อีกฝ่ายรู้อยู่แล้วหรอว่าเขาแกล้งหลับอยู่นะ เขาก็ลุกขึ้นจากที่นอนขึ้นมาทันทีเขาหันไปตามเสียงที่อีกฝ่ายพูดกับเขาเมื่อกี้ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า

“ไปไหนแล้วเมื่อกี้ยังได้ยินอยู่เลยนิ”โซโร

“ลองมองบนเพดานดูสิ”คาคาชิ

“ห๊ะ! หรือว่า ”โซโร เงยหน้าขึ้นมองบนเพดานก็พบกับคนที่ดูเหมือนห้อยหัวลงมามองมาที่เขา

“ทำไมถึงห้อยหัวลงมาได้ละ นี่นายเป็นใครกัน”โซโร ถึงกับถ้อยหลังไปสองก้าว

“ฉันเป็นใครนะหรอ งั้นฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ฉันมีชื่อว่าฮาตาเกะ คาคาชิ ยินดีที่ได้รู้จักกับเธอนะโซโร”คาคาชิ

“นายรู้ชื่อของฉันได้ไงกัน!”โซโร

“ฉันรู้ได้ยังไงนะหรอ ชื่อของเธอออกจะดังจะตายในหมู่บ้านนี้นิ ไม่รู้สิแปลก”คาคาชิ

“แล้วนายมาทำอะไรที่บ้านของฉันกัน!”โซโร

“ฉันมาทำอะไรนะหรอ ฉันก็แค่มาดูเด็กดื้ออย่างเธอยังไงละ เธอเนี่ยน๊าาไม่รู้จักรักษาสุขภาพของเธอเลยจริงๆ ชอบทำตัวให้มีบาดแผลอยู่ตลอด แล้วก็อีกอย่างนึงทำไมเธอไม่ยอมทำความสะอาดบ้านกันเดี๋ยวก็มีฝุ่นเข้ามาในจมูกเธอกันพอดีเธออาจจะเป็นภูมิแพ้ได้นะ”คาคาชิ

“นี้นายเป็นพ่อฉันรึไงถึงมาทำตัวบ่นกับฉันกันนะฮะ”โซโร

“ก็ไม่ใช่ซะทีเดียวฉันก็แค่อยากสอนเด็กอย่างเธอให้รู้จักรักษาสุขภาพชีวิตของตัวเองบ้างก็แค่นั้นเอง”คาคาชิ 

คาคาชิก็กระโดดลงมาจากบนเพดาน แสงของพระจันทร์เต็มดวงก็ส่องแสงทะลุมาทางที่หน้าต่าง ทำให้โซโรได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน เป็นผู้ชายที่สวมแมสผ้าปิดปาก ผมสีขาวเงิน ตาข้างซ้ายที่ดูเหมือนโดนของมีคมถูกกีดที่ตา ดวงตาสีดำที่จ้องมองมาที่เขาอย่างเป็นตาเป้า

“แล้วทำไมนายถึงต้องมาดูแลฉันกัน ฉันก็ไม่ได้ขอใครมาดูแลฉันซะหน่อย ฉันดูแลตัวเอง!!”โซโร

“งั้นเอายังงี้ไม่ละถ้าเธอสามารถชนะฉันได้ ฉันจะไม่ยุ่งกับเธอเลย แต่ถ้าเธอแพ้ เธอต้องให้ฉันมาอยู่กับเธอดูแลเธออย่างเป็นทางการโอเคไหม”คาคาชิ

“ได้!!โอเคตามนั้น แล้วนายจะนัดกันตอนไหนละ”โซโร

“งั้นเป็นช่วงกลางวันก็แล้วกัน เจอกันแถวทุ่งหญ้าทางเนินเขานะ”คาคาชิ

“อื้อ!!”โซโร

“ฉันไปก่อนละน๊าา แล้วเจอกัน ฟรึบ! ”คาคาชิ ก็ใช้วาร์ปหายไปต่อหน้าต่อตาของโซโร