ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 07 : คุณหนูผู้นั้น ขอแต่งงาน [ 100% ]
Chapter 08 Cette dame se marie
ดวงตาสีแซฟไฟร์ของเซียเอาแต่มองข้างทาง ผู้คนขวักไขว่ไปมา รถม้าก็เยอะแยะไปหมด เนี่ยล่ะนะลอนดอน เธอมาพร้อมกับชิเอล เซบาสเตียนและคนของตระกูลแฟนธอมไฮฟ์ทั้งหมด ดวงหน้าหวานราบเรียบไม่ได้ยิ้มแย้มดั่งเช่นทุกทีตอนนี้เธออยู่ในอารมณ์ที่เรียกได้ว่า เคือง
" เฮ้อ.....พวกสก็อตแลนด์ยาร์ดยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลย "
ชิเอลพ่นลมออกมาอย่างหน่ายใจ หนุ่มน้อยในชุดเสื้อคลุมกำลังนั่งเท้าคางทำหน้าเบื่อโลก เหตุผลที่เขาต้องเข้ามาในลอนดอนนั้นก็คือสืบคดีแปลกประหลาดที่กลายเป็นเรื่องอื้อฉาวไปทั่วลอนดอน
เรื่องไม่เป็นเรื่องแต่ดันเป็นข่าวดังไปทั่ว จนองค์ราชินีถึงกับส่งจดหมายด้วยความกังวลอย่างสุดซึ้ง แล้วมีหรือที่เขาจะเพิกเฉยได้ในเมื่อเขาเป็นสุนัขรับใช้ราชินี
" วันนี้พี่เซียจะไปกับผมด้วยมั๊ย ? "
ช้อนตามองเด็กสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่ทำหน้าเบื่อโลกไม่ต่างกัน เอ่ยถามออกไปเผื่อเธอสนใจสืบคดีความครั้งนี้ด้วยเพราะทุกครั้งที่มีคดีพี่เซียมักจะตื่นเต้นเสมอ
แต่ครั้งนี้ไม่
" คราวนี้พี่ขอผ่าน " เธอปฎิเสธออกมาอย่างเฉยชา นั่นทำให้ชิเอลทำหน้าบึ้งตึงทันที
เขาพอจะรู้สาเหตุอยู่หรอกว่าอะไรที่ทำให้พี่เซียของเขา บูดบึ้งได้ขนาดนี้ ชิเอลย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อน
เพล้งงง โครมม! ตึง!!!
เสียงวินาศสังกโล อันเกิดจากของทุกอย่างพังย่อยยับด้วยนํ้ามือของพี่เซีย ช่วงที่เธอหายจากอาการบาดเจ็บใหม่ๆ ไม่ว่าเธอหยิบจับอะไรแม้เพียงเบาๆ ของพวกนั้นจะพังคามือเธอทันที
" เซบาสเตียน....นายไม่มีวิธีแก้เลยรึยังไง ! " เขาหันไปตวาดใส่พ่อบ้านปีศาจต้นเหตุ
นึกอยากขอบคุณอยู่ว่าเป็นเพราะเซบาสเตียนพี่เซียถึงได้รอดมาได้ แต่ไอ้เลือดเจ้าปัญหาที่หมอนี่แบ่งไปนี่สิ มันรวมถึงความสามารถของปีศาจด้วย
ง่ายๆ ตอนนี้พี่เซียมีแรงมหาศาลพอๆกับปีศาจ ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรของทุกอย่างต้องพังหมดเพราะเรี่ยวแรงที่ยังไม่สามารถควบคุมได้
" มีอยู่ขอรับ " เซบาสเตียนรินชาเิร์ฟให้นายน้องของตน วิธีน่ะมีและง่ายมาก " นั่นคือคุณหนูห้ามแตะอะไรเลย อยู่เฉยๆจนกว่าจะครบอาทิตย์นะขอรับ "
" หา !!? " พี่เซียร้องลั่น
พี่เซียต้องเลิกกิจกรรมทุกอย่างทั้งหมด ขนาดอาหารการกินยังต้องให้เซบาสเตียนป้อนให้ หมอนี่บอกว่าเพราะเลือดปีศาจของเขาอาจสร้างความไม่คุ้นชินให้กับร่างกายมนุษย์เพราะฉะนั้นต้องรอให้เลือดปีศาจของเขาหลอมรวมกับเลือดมนุษย์ของพี่เซียเสียก่อนถึงจะกลับเป็นปรกติ
แต่ดูเหมือนว่าเซบาสเตียนจะพอใจกับการได้ป้อนอาหารพี่เซียนะ คงสนุกที่ได้แกล้งให้พี่เซียอับอายเล่น แถมได้บังคับไม่ให้แตะอะไรหรือออกนอกบ้านเลย
ไอ้หมอนี่มันปีศาจโรคจิตชัดๆ
และนี่คือเรื่องทั้งหมด สาเหตุที่ทำให้พี่เซียเบื่อโลกก็คือ ถูกเซบาสเตียนแกล้งตลอดหนึ่งอาทิตย์เต็ม ที่ปฎิเสธไม่ไปด้วยคงเพราะไม่อยากอยู่ใกล้เซบาสเตียนสินะ
จะเคืองก็ไม่แปลกหรอก
" งั้นผมฝากพวกคุณดูแลบ้านด้วยนะครับ " เซบาสเตียนแจกจ่ายงานให้กับข้ารับใช้ที่มาด้วย ก่อนออกไปกับนายน้อยไม่ลืมเน้นยํ้าเรื่องสำคัญ " และอย่าทำเรื่องเดือดร้อนกันนะครับ "
" สอง "
" เน้นตั้งสองครั้งแหนะ " ฟินีและบัลโดเหมือนพวกเขาได้ยินคุณเซบาสเตียนพูดประโยคเดิมสองครั้งซ้อนเล่นทำพวกเขาเหงื่อตกเลยทีเดียว
" ไปแล้วใช่มั๊ยทุกคน " ซีอาน่าตะโกนลงมาจากบันไดชั้นสองถามพวกบัลโดที่อยู่ชั้นล่าง
" อื้ม พวกนายน้อยออกไปแล้วครับ " ฟินีพยักหน้าแล้วตะโกนบอกเธอ
ดีเลย จะขอออกไปเที่ยวในลอนดอน ชดเชยเวลาแสนทรมานตลอดหนึ่งอาทิตย์ !!!
เธอเร่งเท้าลงมาชั้นล่าง คว้ารายการสินค้าจากมือบัลโดที่เซบาสเตียนสั่งให้ซื้อมาด้วย พวกบัลโดตกใจแล้วขอกระดาษคืนจากเธอ
" คะ.....คุณหนูจะทำอะไรน่ะครับ ช่วยคืนกระดาษนั่นมาด้วย " บัลโดพยายามยื้อแย้งลิสต์รายการคืนมา
" ฉันจะออกไปซื้อของในลอนดอน ของที่อยู่ในรายการพวกนี้เดี๋ยวฉันซื้อมาให้ ฟินีไปกับฉันนะ "
" เอ๋ !!? ผมเหรอครับ " ฟินีชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
" อื้มไปกับฉันหน่อยนะ เดี๋ยววันนี้จะทำอะไรพิเศษๆให้กิน รู้สึกอยากลงครัวน่ะ เอ้า!!! ไปได้แล้ว " เธอจับแขนฟินีแล้วลากเด็กหนุ่มออกนอกบ้านอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครเอ่ยทักท้วงเธอได้ทัน
ฟินีไล่ตามหลังคุณหนูมาตลอดทาง เป็นครั้งแรกที่เขาได้อยู่กับคุณหนูแบบนี้เลยอดดีใจไม่ได้ ส่วนของที่คุณเซบาสเตียนให้ซื้อก็มีไม่กี่อย่างเอง ส่วนใหญ่เป็นพวกวัตถุดิบสำหรับอาหารเย็นวันนี้ ตอนก่อนออกมาเห็นคุณหนูบอกจะลงครัวเอง แล้วคุณหนูทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?
" เอ่อ คุณหนูซีอาน่าจะทำอะไรงั้นเหรอครับ "
หากถามออกไปว่าคุณหนูทำอาหารเป็นมั๊ยก็กลัวจะโกรธ อันที่จริงเขาควรห้ามคุณหนูด้วยซํ้า เด็กหนุ่มลอบมองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มกับดวงตาเป็นประกายของซีอาน่า
เห็นคุณหนูร่าเริงขนาดนั้นแล้วก็เลยห้ามไม่ลง
" ชูครีมพุดดิ้งน่ะ ฉันอยากกินมาหลายวันแล้ว แต่อยากใช้สูตรที่คิดขึ้นมาเองน่ะ "
" ชูครีม? พุดดิ้ง? " ฟินีนึกหน้าตาขนมสองอย่างออก แต่ที่นึกไม่ออกก็คือขนมสองอย่างนี้จะมารวมกันได้ยังไงนี่สิ
" อื้ม รอชิมได้เลย " เธอส่งยิ้มให้เขาและมือก็เลือกแครอทไปด้วย
" คุณหนูงั้นผมช่วยซื้อของที่คุณเซบาสเตียนสั่งเองครับ คุณหนูไปซื้อของตามที่ต้องการเถอะ เดี๋ยวผมซื้อเสร็จแล้วไปหาทันทีเลย "
" โอเคจ่ะ รบกวนด้วยนะฟินี "
เธอแยกมาจากฟินีแล้ววิ่งไปที่ร้านขายไข่ไก่ จากที่แอบดูในครัวมาสิ่งที่ขาดไปคือไข่ไก่ แล้วก็ช็อคโกแลตด้วย เธอเดินเข้ามาในร้านแฟนธอม ก็นะ....รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่ต้องมาอุดหนุนกิจการของตัวเอง
ซีอาน่าเลือกหยิบช็อคโกแลตชั้นดีมาสิบอัน จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ววิ่งออกจากร้าน " โอ๊ะ!จริงสิ " เธอนึกถึงฟินีที่ซื้อของอยู่
ไหนๆก็ไหนๆแล้วซื้อให้เขาหน่อยคงไม่เป็นไร
เพื่อเป็นการขอบคุณที่ฟินีอุตส่าห์มาเป็นเพื่อนและยอมในความเอาแต่ใจของเธอ เธอเลยตัดสินใจจะซื้อผ้าพันคอให้ฟินี
" ยินดีต้อนรับค่ะ คุณหนูไม่ทราบว่าต้องการอะไรหรือคะ " มาสเตอร์เจ้าของร้านออกมาต้อนรับเธอ
" ขอผ้าพันคอผืนที่โชว์อยู่หน้าร้านด้วยค่ะ "
ซื้อเสร็จก็ออกจากร้าน และระหว่างเดินกลับจุดนัดพบ ข้างทางก็มีเสียงดังเอะอะโวยวายเกิดขึ้น
" ได้โปรดกรุณาปล่อยมือด้วยเถอะค่ะ ! " หญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งถูกผู้ชายกระชากแขนพยายามจะฉุดตัว
" อย่ามาขัดฉันนะ ! มาซะดีๆไอรีนนักร้องอย่างเธอกล้าปฎิเสธท่านเคาท์อย่างฉันงั้นเร้อะ!! "
ก็ว่าอยู่ว่าเหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนมาก่อนที่แท้ก็ไอรีนนักร้องโอเปร่าดังนี่เอง แต่ว่าฝ่ายชายนี่สิจากที่ฟังเสียง ดูเหมือนจะเมาสินะ เนี่ยเหรอขุนนางผู้ดี? เมาตั้งแต่หัววันไม่พอยังมาละลานชาวบ้านทำตัวหน้าไม่อายอีก ที่สำคัญทำไมไม่มีใครคิดเข้าไปช่วยเลยซักคน
" โอ๊ยเจ็บนะคะ เพียะ ! " ไอรีนสุดจะทนกับกิริยาล่วงเกินนี้ได้ จึงตบหน้าชายตรงหน้าไป
" แก!! กล้าตบฉันเหรอนังตัวดี " ท่านเคาท์ขี้เมา หมายจะเหวี่ยงไม้เท้าในมือฟาดไอรีน
ผัวะ !
ร่างสูงของชายคนนั้นล้มลงกับพื้น ด้วยความที่ซีอาน่าเกิดในยุคที่ทุกคนเท่าเทียมกันจึงไม่อาจนิ่งดูดายให้กับเหตุการณ์นี้ได้ จึงเข้าช่วยเหลือเลดี้ไอรีน เธอลงมือเจาะยางไอ้ขุนนางขี้เมาและถีบให้มันคุกเข่ากับพื้น
" อย่างนายยังมีหน้าเรียกตัวเองว่าขุนนางได้อีกเหรอ ? " ซีอาน่าเข้าไปดูไอรีนที่ยังผวากับเหตุการณ์นี้อยู่ " ไม่เป็นอะไรนะคะคุณไอรีน "
" มะ....ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ คุณ....."
" ดิฉันชื่อซีอาน่า แฟนธอมไฮฟ์ค่ะ "
" ค่ะ ขอบคุณคุณหนูซีอาน่ามากเลยนะคะ "
จังหวะที่เธอกำลังเผลอนั้นเอง " หน็อยแก !!! บังอาจนัก " ขุนนางขี้เมาลุกขึ้นมาหมายจะฟาดไม้เท้าใส่หัวเธอเต็มๆ แต่มีหรือที่เธอจะไม่รู้ตัว เมื่อครู่แค่สั่งสอนเบาะๆ
แต่ถ้ามาขนาดนี้ ถ้าอยากตายจะได้สงเคราะห์ให้
พลั่ก !
" ทั้งๆที่เป็นคนอังกฤษด้วยกันแท้ๆ แถมเป็นผู้ชายอีก คุณไม่ควรทำร้ายผู้หญิงเลยนะครับ "
ขณะที่เธอกำลังจะเสยหลังเตะ มีผู้ชายคนนึงเข้ามาล็อคคอขุนนางคนนั้นไว้ ' คนอินเดีย? ' เป็นผู้ชายผมสีขาว ผิวสีแทน ดูแล้วน่าจะเป็นคนอินเดียชั้นสูง
" ผมประทับใจคุณมาก เลยอดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือตอนหมอนี่ลอบกัดคุณ " เขาเดินเข้ามาหาเธอและโค้งคำนับและก้มเก็บของที่เธอทำตกให้
" ขอบคุณมากนะคะ " เธอรับของจากเขาและก็มีผู้ชายอินเดียอายุน้อยกว่าเข้ามาหาเธออีกคน
" นี่เจ้าน่ะ เคยเห็นผู้หญิงในรูปรึเปล่า " ซีอาน่าลองมองรูปบนกระดาษนี้ดู
ตัวอะไรฟระเนี่ย !?
" คะ....คิดว่าไม่เคยเห็นนะคะ " ดูแล้วไม่น่าใช่คนด้วยซํ้าคงบอกไม่ได้หรอกว่าเคยเห็นรึเปล่า ่รูปวาดนึกว่าเป็นเอเลี่ยนจากนอกโลกแน่ะ
" เหรอ? งั้นไม่เป็นไร " ผู้ชายคนนี้ทำหน้าเศร้าเล็กน้อยก่อยจะยิ้มร่าออกมาและเดินจากไปทั้งสองคน เธอมองแผ่นหลังของพวกเขาค่อยๆหายไป จนฟินีตะโกนเรียกเธอ
" คุณหนูครับ !!! " เด็กหนุ่มวิ่งมาพร้อมของมากมายด้วยความเหนื่อยหอบ " เรากลับกันเถอะครับ ถ้าไม่รีบกลับแล้วนายน้อยไม่เจอตัวคุณหนูล่ะก็ นายน้อยจะโกรธเอานะครับ "
" จ่ะ " เธอเดินตามหลังฟินี แต่แล้วเพิ่งนึกออกว่ามีของมาให้เขา " ฟินีนายยืนเฉยๆหน่อยสิ "
" คะ....ครับ! " เด็กหนุ่มหน้าแดงยืนตัวแข็งทื่อให้คุณหนูสวมบางสิ่งให้
ผ้าพันคอ?
มันเป็นผ้าพันคอสีเขียวเหลืองเช่นเดียวกับสีตาและสีผมของเขา ไหมพรมถักด้วยลวดลายคล้ายดอกโครลเวอร์ห้าแฉก
" คุณหนูนี่มัน "
" ของตอบแทนที่นายอุตส่าห์มาเป็นเพื่อนฉันไงล่ะ อ๊ะๆ ห้ามปฎิเสธนะไม่งั้นฉันโกรธจริงๆด้วย " พูดจบเธอรีบเดินนำหน้าฟินีไปก่อนเพราะขี้เกียจฟังคำปฎิเสธไม่เอาของจากเธอ
เด็กหนุ่มจับผ้าพันคอผืนสวยด้วยความหวงแหน อมยิ้มน้อยๆด้วยความสุขเหนือล้น เขาช่างโชคดีที่ได้เจ้านายแบบนายน้อยและคุณหนู การเจอพวกเขาเหมือนกับการได้พบใบโครลเวอร์ห้าแฉกเลย
" ขอบคุณครับ.....ผมจะเก็บไว้อย่างดีเลย "
หลังจากที่ซีอาน่ากลับมาที่คฤหาสน์แฟนธอมไฮฟ์ในกรุงลอนดอน เด็กสาวก็ดิ่งลงครัวทำขนมในทันที โดยมีคุณทานากะเวอร์ชั่นคนจริงช่วยเป็นลูกมือให้
" กระผมไม่อยากเชื่อเลยนะครับว่าคุณหนูจะทำอาหารเป็นด้วย "
ชายแก่ลอบมองแววตามุ่งมั่นของเด็กสาวแล้วอดยิ้มไม่ได้ คุณหนูซีอาน่าช่างเหมือนกับนายเก่าก่อนของเขาเหลือเกิน ยิ่งอยู่ด้วยกันนานยิ่งเหมือน ไม่ว่าจะรูปลักษณ์ภายนอกหรือนิสัย แม้แต่เวลาเรียกชื่อเขาก็ใช่ เธอคนนั้นมักจะเรียกเขาว่า ทานากะซัง
" ทำเป็นสิคะทานากะซัง "
" เหรอครับ.....คุณหนูรู้รึเปล่าครับ ว่าคุณหนูทำให้ชายแก่คนนี้นึกถึงท่านหญิงมากเลย "
" ท่านหญิง? แม่ของชิเอลหรือคะ "
" ไม่ใช่ครับ " ชายแก่ส่ายหัวเบาๆ " คุณหนูเหมือนท่านหญิงคลอเดีย ย่าของนายน้อยตังหากล่ะครับ "
" เอ๋ ! หนูเหมือนขนาดนั้นเลยเหรอคะ ? "
" ครับ " เขาอมยิ้มแล้วตอบเธอ
เหมือนซะจนผมคิดว่าเป็นท่านคลอเดียเองเลยครับ
" โอ๊ะ ! ดูเหมือนพวกชิเอลจะกลับมาแล้วนะคะ " เธอถอดผ้ากันเปื้อนและแกะผมสยายออก " ทานากะซังงั้นหนูฝากใส่ไส้ชูครีมด้วยนะคะ " พูดจบก็ขึ้นไปด้านบนทันที
" Yes ' Milady. " ทานากะน้อมรับคำสั่งซีอาน่า มันเป็นคำขานรับเก่าก่อนที่เขาเคยใช้กับท่านหญิงคลอเดีย พูดออกมาแม้ว่าเด็กสาวจะไม่อยู่แล้วก็ตาม
ซีอาน่าขึ้นไปที่ชั้นหนึ่งหลังจากที่เธอได้ยินเสียงดังโวยวายของชิเอล ' โมโหอะไรของเขานะ? ' แต่พอขึ้นมาไม่พบใคร แล้วได้ยินเสียงดังมาจากชั้นสองจึงตามขึ้นไปดู
" ชิเอลกลับมาแล้วเหรอ " คราวนี้เจอทุกคนอยู่ครบ
" พี่เซีย "
" เป็นอะไรเหรอ? ทำไมหน้าตาหงุดหงิดจัง "
" พี่ดูเอาเองแล้วกัน " เขาชี้เข้าไปในห้องนอนสำหรับแขก พอเธอชะโงกหน้าเข้าไปก็ถึงกับตกใจ
หมอนี่คนที่เราเจอในย่านการค้านี่ !!?
" พวกคุณมาทำอะไรที่นี่คะเนี่ย !!!? " เธอถลาเข้าไปในห้อง ไม่คิดว่าคนที่เจอเมื่อตอนบ่ายจะโผล่หน้ามาที่นี่แถมยังนอนสบายใจเฉิบเหมือนเป็นบ้านตัวเองอีกตังหาก
" ผู้หญิงคนนี้ใครเหรออัคนี " โซม่าชี้มาที่ซีอาน่า ถามข้ารับใช้คู่กายราวกับว่าลืมเธอไปแล้ว
" องค์ชายท่านหญิงผู้นี้คือคนที่เราเจอเมื่อบ่ายไงครับ ที่กระผมเข้าไปช่วยเธอ "
โซม่าฟังที่อัคนีพูดแล้วก็จ้องหน้าเธอ ซักพักเขาก็เบิกตากว้างราวกับนึกอะไรออกแล้วดีดขึ้นมาจากเตียงมาหาเธอ
" โอ้ว! เจ้านี่เองตอนนั้นข้าไม่ได้สังเกตุหน้าเจ้าดีๆ " เข้ามาจับมือเธอแน่นแล้วก็พูดประโยคที่ทำให้ทุกคนต้องอ้าปากค้าง " แต่ตอนนี้ข้าเห็นแล้วว่าเจ้างามขนาดไหน "
" ข้าชอบเจ้า เจ้ามาอภิเษกกับข้าเถอะ ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นชายาลำดับที่สองของข้า ! "
อภิเษก? แต่งงานเร้อะ!!! ขอกันดื้อๆแบบนี้เลยเนี่ยนะ อีกอย่างแต่งให้เป็นลำดับที่สอง ฉันไม่ใช่ตัวสำรองนะยะ !!
" องค์ชายในที่สุดท่านก็เลือกแล้วสินะครับ ! " อัคนีนํ้าตาไหลพราก
" เฮ้ยย ! เดี๋ยวสินาย เข้ามาในบ้านคนอื่นตามอำเภอใจไม่พอ นายยังมาทำเสียมารยาทกับพี่สาวของฉันอีกเหรอ " ชิเอลยัวะจัดจนเซบาสเตียนต้องปรามให้หนุ่มน้อยใจเย็น
" นายน้อยใจเย็นๆนะขอรับ "
" โถ่ว....เจ้าหนูเด็กก็อยู่ส่วนเด็กดีกว่าเนอะ " โซมาเข้ามาลูบหัวชิเอลแต่ถูกปัดมือออก
" ใครเด็กกันฮะ ชิ! ถ้าฉันไม่อนุญาตนายอย่าหวังได้แต่งเลย "
" แล้วนายมีสิทธิ์อะไรฮะ " ตอนนี้ทุกคนกำลังเห็นสายฟ้า ไฟสีแดงและนํ้าเงินประกอบฉากระหว่างโซมาและชิเอล
" เฮ้อ...." ซีอาน่าได้แต่ถอนหายใจเข้าไปห้ามทัพสองคนไว้ " เขามีสิทธิ์อยู่แล้วค่ะ ถึงฉันจะเป็นพี่สาวแต่คนที่ตัดสินใจเรื่องนี้ได้ก็มีแต่มาสเตอร์ของตระกูลเท่านั้นและคนที่เป็นมาสเตอร์ก็คือเขานี่แหละค่ะ "
" แล้วอีกอย่างที่นี่คืออังกฤษไม่ใช่อินเดีย ที่จะขอใครมาเป็นภรรยาได้ง่ายๆหรอกนะคะ แล้วถ้าดิฉันแต่งเข้าไปจะอยู่ในฐานะอะไรของท่าน ไหนลองตอบมาสิ ช่วยกรุณาอย่าทำตัวเอาแต่ใจในบ้านของคนอื่นเขาด้วยนะคะ " เธอกอดอก เดินมายืนข้างชิเอล พูดเทศนาคนเอาแต่ใจและใช้หางตามองและนั่นเป็นครั้งแรกที่ชิเอลเห็นพี่เซียของเขาทำหน้าแบบนี้
เหมือนแม่โมโหแล้วเทศนาลูกเลยแฮะ
" เจ้า ! " โซมาสบดคำกรอดราวกลับโมโห " ทำไมถึงเป็นผู้หญิงที่เด็ดขาดขนาดนี้ ข้ายิ่งชอบเจ้าเข้าไปใหญ่เลย " แต่จริงๆไม่เลยกลับสร้างความประทับใจให้ฝ่ายนั้นซะงั้น แถมเธอถูกทั้งอัคนีและโซมารุมกอดอีก
" ท่านหญิง ท่านช่างเด็ดขาด ห้าวหาญเหมาะสมกับองค์ชายของกระผมจริงๆ "
" เว๊ยยย !! พวกนายอย่ามากอดพี่สาวฉันนะ ! "
เรื่องทั้งหมดจบลงที่เซบาสเตียนเสิร์ฟอาหารคํ่าและชูครีมของเธอ ชิเอลถูกใจมากจนถึงกับอุทานว่าอร่อยออกมา
" อร่อย ! ไอ้นี่อร่อยมากเลยล่ะ "
" อร่อยพี่ก็ดีใจด้วย งั้นพี่ขอตัวไปหาพวกฟินีด้านล่างก่อนนะ " เห็นชิเอลดีใจก็คุ้มที่ลงมือทำ เธอรีบหาข้ออ้างออกมาจากห้องอาหาร ไม่อยากอยู่นานเดี๋ยวโดนคุณองค์ชายนั่นเกาะแกะอีก กว่าจะสลัดออกมาได้แทบแย่ แถมคราวนี้มาแบบ x3 ด้วย ( โซมา อัคนี ราอูล )
" อ๊ะ ! คุณหนู ชูครีมนี่อร่อยมากเลยล่ะครับ " ฟินีเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่เปรอะคราบพุดดิ้งข้างใน " ชูครีมนี่ทั้งกรอบแถมไส้ข้างในเป็นเนื้อพุดดิ้งช็อคโกแลต ผมชอบสุดๆเลยครับ "
" ไม่เคยกินชูครีมแบบนี้มาก่อนเลยล่ะค่ะ " ตอนนี้ห้องครัวอบอวลไปด้วยโลกสีชมพู อันเกิดจากความฟินของพวกคนรับใช้
โอ๊ะ !
เธอแอบเห็นเซบาสเตียนสนใจชูครีมของเธอด้วยล่ะ ดูสิเขาเอาแต่จ้องชูครีมแล้วก็ทำท่าครุ่นคิดใหญ่เลย ก็นะอาหารที่เซบาสเตียนทำไม่เคยทำให้ชิเอลบอกว่าอร่อยเลยซักครั้ง แต่สำหรับเธอคิดว่าเซบาสเตียนทำอร่อยอยู่แล้ว
" ไว้เดี๋ยวฉันบอกสูตรลับให้นะเซบาสเตียน " เธอแอบเข้าไปกระซิบข้างหูของเขา
" ถ้าคุณหนูสอนผมทำจะกรุณามากเลยขอรับ "
" ท่านเซียตื่นเถอะครับ "
" อืม~ " ซีอาน่าครางผะแผ่วยามรู้สึกได้ยินเสียงของใครเข้ามาปลุกเธอ ดวงตาสะลึมสะลือค่อยๆลืมตื่นและเห็นหน้าของชายคนนึงกำลังยื่นหน้ามาใกล้ๆเธอ
" คุณอัคนี !!! "
ตื่นนอนตอนเช้าในวันนี้ดูเหมือนจะเริ่มด้วยความวุ่นวายอีกแน่ๆ เธอตื่นขึ้นมาพบกับอัคนีที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ ซีอาน่ารีบพรวดพราดขึ้นมาจากที่นอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นปกปิดตัวเธอไว้ เพราะชุดนอนที่ใส่เป็นแบบเปิดไหล่ค่อนข้างโป๊
" คุณอัคนี เข้ามาทำอะไรที่ห้องของฉันคะเนี่ย ? "
" องค์ชายให้กระผมดูแลว่าที่ชายาน่ะครับ "
" ขอบคุณนะคะแต่ว่าฉันดูแลตัวเองได้ แล้วอีกอย่างคุณเป็นผู้ชายเข้ามาในห้องของเลดี้แบบนี้มันเสียมารยาทนะคะ "
ชายหนุ่มฟังแล้วลองมองที่ตัวเธอดู ผมสีนํ้าเงินเทาปล่อยสยายออกไม่ได้มัดเอาไว้ ช่อผมเล็กๆพาดบ่า ไหล่บางไร้การปกคลุม มือเล็กที่ดึงผ้าห่มปกปิดเจ้าก้อนเนื้อที่โผล่พ้นเนื้อผ้า เรียวขาสวยบนที่นอนยับยู่ยี่ ผิวกายผุดผ่องกระทบกับแสงแดด ร่างกายอรชนภายใต้ชุดนอนเนื้อบาง
เขามองอยู่นานจนสำเนียกในคำพูดของเด็กสาวได้ ก็เกิดอาการหน้าแดงลามไปถึงใบหู เอ่ยขออภัยและเร่งรุดออกจากห้องเธอไป
" ขะ.....ขออภัยครับท่านเซีย "
ปัง !
มือเรียวที่พันผ้าเอาไว้วางทาบทับบนอก ก้อนเนื้อด้านซ้ายเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าเห่อร้อนไปถึงใบหู เขาเสียมารยาทจริงๆดั่งเช่นที่ปากเธอว่า เข้าไปในห้องของเลดี้แบบนั้นทั้งๆที่เธอยังอยู่ในชุดนอน
" คุณอัคนี ทำไมถึงหน้าแดงแบบนั้นล่ะขอรับ "
" คุณเซบาสเตียน " นํ้าเสียงไพเราะของพ่อบ้านหนุ่มฉุดให้เขาต้องมองเจ้าของเสียง ประโยคทักทายที่ฝ่ายนั้นทักเล่นทำให้เขาหน้าแดงกว่าเก่า จนต้องเฉไฉไปเรื่องอื่น
" ปะ...เปล่าครับ ผมแค่ร้อนนิดหน่อยแค่นั้น "
" คุณหนูในชุดนอนดูสวยใช่ไหมขอรับ "
แปร๊ดดดด !
เซบาสเตียนเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของอัคนี นั่นทำให้ชายหนุ่มผิวแทนหน้าแดงไปทั้งใบหน้าดั่งเช่นลูกมะเขือเทศ เขาเกิดนึกภาพที่เห็นท่านเซียเมื่อครู่ตีเป็นฉากๆ เพื่อไม่ให้จิตฟุ้งซ่านเขาเลยขอตัวไปหาโซมาก่อนจะคิดอะไรเลยเถิดไปกว่านี้
" ผะ.....ผมขอตัวไปหาองค์ชายก่อนนะครับคุณเซบาสเตียน "
เซบาสเตียนมองอัคนีที่หน้าแดงเอามือปิดหน้าไว้เดินไปทางอื่น ดวงตาคมสวยหรี่ลงเล็กน้อยจนไม่สามารถคาดเดาได้ว่าปีศาจตนนี้คิดอะไรอยู่ มือของเขาจับลูกบิดประตูเพื่อเข้าไปในห้องของซีอาน่า ส่วนมืออีกข้างเคาะเป็นมารยาทให้คนในห้องรู้ตัว
ก๊อก ก๊อก
" คุณหนูกระผมขอเข้าไปจัดชุดสำหรับวันนี้ให้นะขอรับ
" เซบาสเตียน " ซีอาน่ากำลังลุกขึ้นจากเตียงพอดี แล้วการกระทำของเขาก็ทำให้ตกใจ
เขาเข้ามาหาเธอที่ยืนอยู่ข้างเตียง ยื่นมือเรียวสวยเชยคาง มืออีกข้างก็จับข้อมือเธอไว้ เดินต้อนให้เธอนอนล้มกับเตียงอีกครั้ง ขาของเขาสอดแทรกระหว่างสองขาของเธอไว้ ตอนนี้ซีอาน่าโดนเขาจับกดกับเตียง ยังไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขา
" ซะ....เซบาสเตียน " เธอขานเรียกชื่อเขาเป็นเชิงถามว่าเขาคิดจะทำอะไร
เขาไม่พูดอะไร ค่อยๆโน้มหน้าลงตรงซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมอ่อนที่ส่งกลิ่นรุนแรงที่สุดบริเวณต้นคอ
หงับ
แล้วฝังคมเขี้ยวลงต้นคอขาว " เฮือก ! " ร่างของซีอาน่าสะดุ้งเฮือก พยายามดิ้นและทุบตีเซบาสเตียนแต่ดูท่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลย กลับบีบรัดข้อมือสองข้างเธอแรงขึ้น
" เซบาสเตียน ! " เธอร้องเรียกชื่อเขาและเซบาสเตียนก็ผละออกจากซอกคอ แทนที่ปีศาจหนุ่มจะทำหน้ารู้สึกผิดหรือขอโทษ เขากลับฉีกยิ้มยียวนใส่เธอแทน ตอนนี้สติของเธอกระเจิงไปหมด ไม่รู้จะโกรธหรือเขินหรือตื่นเต้นดี
" กระผมขอฝากรอยไว้นะขอรับ คุณหนูจะได้ไม่ต้องใส่ชุดนอนแบบนี้อีก " ก้มมองเด็กสาวใต้ร่างที่ฉายแววตากรุ่นโกรธเต็มเปี่ยมแทนที่จะขวยเขิน " แล้วก็ถือว่าที่กระผมทำเป็นราคาที่คุณหนูต้องจ่ายนะขอรับ "
" งั้นกระผมขอตัว คุณหนูลงมาทานอาหารเช้าให้ตรงเวลาด้วยนะขอรับ " พูดจบเขาก็ผละออกจากเธอแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว
ปัง
ซีอาน่านั่งกุมต้นคอตัวเองที่คาดว่าน่าจะมีร่องรอยที่เขาฝากไว้ให้ด้วยความโกรธ เธอไม่เข้าใจซักนิดว่าหมอนั่นมันคิดอะไร เกิดบ้าอะไรถึงมาเล่นตลกกับเธอแบบนี้ นึกแล้วโมโหตัวเองที่ขัดขืนไม่ได้อย่างกับกลายเป็นของเล่นของเขาเป็นที่เรียบร้อย ยามนึกถึงใบหน้าทะเล้นของเขาแล้ว
พาลให้ฉุนหนักกว่าเก่า
" โว๊ยย! เจ้าบ้าเซบาสเตียน !! "
ฉันขอสาปแช่งนาย !!
TALK : ใครรอสัปเหร่อคงต้องรอไปก่อนนะคะ กว่าจะออกอีกหลายตอนค่ะ 555555(โดนรีดตบ) หลังจากตอนของพวกโซมาไปเนื้อเรื่องจะเข้มข้นขึ้นอีกนิดนึง ไรท์แต่งตามมังงะ ผสมกับอนิเมะนะคะ
ในมังงะเนี่ยไรท์เสียใจที่ขาดเล่มที่เกี่ยวกับพวกละครสัตว์ไป(หาซื้อไม่ล่ายย) ตอนนี้กำลังตามเก็บหนังสือการ์ตูนค่ะ ตอนละครสัตว์นี่ก็อ่านมังงะ ver.eng ไปก่อน สนุกกว่าอ่านไทยอีกค่ะ
ขอบคุณที่ทำให้ไรท์มาถึงจุดนี้ได้นะคะ ดีใจมากกกกกกกก ( o T w T o)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น