[ Fanfiction | Black Butler ] BLOODY ROSES (End)

ลำดับตอนที่ #34 : Chapter 28 | คุณหนูผู้นั้นสิ้นสุดการเดินทาง [End]

 Chapter 28 

Cette jeune femme a terminé le voyage.

          ซีอาน่า แฟนธอมไฮฟ์ ชื่อนี้ไม่มีอยู่บนหน้าประวัติศาสตร์ มีเพียงคำว่าบลัดดี้โรสเซส เท่านั้นที่จารึกบนหน้าหนังสือพิมพ์ไทม์ลอนดอนในขณะนั้น ถูกโจษจันในฐานะอาชญากรรายใหญ่ผู้ทำขบวนการปลูกถ่ายเลือดเถื่อน เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับสัปเหร่อผู้ร่วมขบวนการ

          และนี่คือพาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์  แต่ข่าวนี้ก็อยู่ไม่ได้นานเท่าใดนัก เพราะต่อมา—สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสิ้นพระชนม์ เกาะอังกฤษจึงเข้าสู่ช่วงไว้อาลัยและลืมเลือนชื่อของบลัดดี้โรสเซสในที่สุด

          ดวงตาทั้งสองจดจ้องตัวหนังสือบนกระดาษเปื่อย เพราะหนังสือพิมพ์นี้คือฉบับเก่าของเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว บัดนี้โนเอล แฟนธอมไฮฟ์อายุได้ยี่สิบปี จากหนุ่มน้อยตัวเล็กในวันนั้นกลับกลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว ชีวิตของเขาหลังจากนั้นราวกับไม่เคยมีฝันร้ายมาก่อน เขาได้แต่งงานกับลิซซี่ ได้บริษัทและไม่จำเป็นต้องแก้แค้นอีกต่อไปแล้ว

          เพราะ......ศัตรูของเขาไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

          ส่วนพันธะสัญญาก็ไม่ตรงตามเงื่อนไข แต่เซบาสเตียนยังคงรับใช้เขาต่อไปในฐานะพ่อบ้านซาตานโดยที่ไม่ยกเลิกพันธะสัญญา อยู่ที่นี่ภายใต้คฤหาสน์แฟนธอมไฮฟ์ เพื่อเฝ้ารอคอยใครคนนึงกลับมาสู่ที่แห่งนี้อีกครั้ง

          อีกร้อยปีต่อมา ณ กรุงลอนดอน คฤหาสน์แฟนธอมไฮฟ์ ระเบียงสีขาวบนชั้นสองที่มีกุหลาบสีแดงสดเลื้อยพัน  หน้าต่างถูกเปิดออกพร้อมผ้าม่านลูกไม้ปลิวไสว เตียงใหญ่มีร่างบางนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง เปลือกตาที่ปิดสนิทมานานพลันเปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีแซฟไฟร์  เด็กสาวเห็นเพียงเพดานห้อง เธอขยับศีรษะซ้ายทีขวาที รวบรวมทุกภาพจำเข้าสู่สมอง ขยับฝีปากเอ่ยเสียงแผ่ว

          “กลับมาแล้วสินะ......”  ซีอาน่าลุกจากที่นอน เดินไปยังระเบียงห้อง สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านหน้า  เธอกลับมาแล้ว กลับสู่ช่วงเวลาของเธอ เด็กสาวสูดลมหายใจเข้ปอด ในใจรู้สึกกลวงโบ๋

          แม้จะกลับสู่บ้านอันแท้จริง แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกว่าที่นี่คือบ้านเลยนะ

          เพล้ง!!

          ฉับพลันมีเสียงของแตกช่วยดึงความสนใจของเธอ เมื่อหันมอง ซีอาน่าพบเมลดี้ สาวใช้ผมแดงหน้าตกกละคนสนิทยืนน้ำตาซึม  เมลดี้ไม่รีรอพุ่งเข้าใส่เธอทันที

          “คุณหนูซีอาน่า!!”  เมลดี้กอดร่างบางทั้งน้ำตา  “ดีใจจังค่ะ ดีใจที่คุณหนูฟื้นสักที”

          ซีอาน่ากอดปลอบเมดสาว  “เมลดี้......ฉันเป็นอะไรไปเหรอ?”  เพราะดูเหมือนเมลดี้ดีใจมากและโล่งอกที่เห็นเธอ

          “ฮึก ฮึก คะ......คุณหนู คุณหนูหลับไปตั้งสามอาทิตย์เลยนะคะ” 

          เมลดี้สะอื้น เล่าทุกอย่างให้เธอฟังว่าหลังจากงานวันเกิดที่เธอวิ่งออกไป ทุกคนพบรองเท้าส้นสูงของเธอตกอยู่ตรงบ่อน้ำเก่ากับร่างของเธอที่บาดเจ็บ เธอสลบไสลอยู่ก้นลึกสุดของบ่อน้ำ และหลับไปนานถึงสามอาทิตย์

          “ซะ.......เซีย?”   สักพักพี่โคลที่วิ่งหน้าตาตื่นก็เข้ามาในห้อง พี่ชายของเธอเข้ามากอดเธออีกคน  “โล่งอกไปที”

          เธอลูบแผ่นหลังแกร่งและยิ้มให้เขา  “หนูกลับมาแล้วค่ะพี่โคล”

          หลังจากนั้นคฤหาสน์ก็มีงานเลี้ยง ฉลองให้กับที่เธอสามารถกลับมาหายดีได้อีกครั้ง  เชิญมาเฉพาะญาติมิตรคนสนิทของแฟนธอมไฮฟ์ ขณะที่ซีอาน่ากำลังปั้นยิ้มต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน น้าสาวที่ไม่ได้พบกันนานเดินมาทักทาย

          “น้าแอน!!”  ซีอาน่าวิ่งไปกอดน้าสาวที่ดูคล้ายมาดามเรด  “น้ามาจากฝรั่งเศสได้ไงคะเนี่ย”

          “ฉันได้ข่าวว่าเธอประสบอุบัติเหตุ”  แอนตอบ พลางจิ้มจมูกเด็กสาว  “เป็นห่วงมากเลยนะ—ทำไมถึงไม่ระวังตัวล่ะจ้ะเซีย”

          “แม่ครับ!”  ขณะที่คุยกัน สักพักมีเด็กผู้ชายวิ่งมากอดขาน้าแอน พร้อมกับสามีที่อุ้มเด็กอีกคนเดินมาหาภรรยา

          แต่รูปลักษณ์ของเด็กสองคนนั้นทำให้ซีอาน่าต้องอ้าปากค้าง เพราะพวกเขาเป็นฝาแฝดที่เหมือนกับชิเอลและโนเอลไม่มีผิด  เหมือนแม้กระทั่งชื่อจนรู้สึกว่านี่คือเรื่องตลก

          “ชิเอลอย่าวิ่งสิ!”  แอนเอ่ยเสียงดุลูกชาย

          “แม่ครับอย่าดุชิเอลเลยนะครับ”  เด็กชายอีกคนทำหน้าเศร้าและมีท่าทางหวาดกลัวเดินมาปกป้องชิเอล

          ภาพสองเด็กแฝดวิ่งเล่นด้วยรอยยิ้มทำให้ซีอาน่าถึงกับต้องยกมือปิดปาก อา—ถึงไม่รู้ว่าจะใช่พวกเขาสองพี่น้องไหม แต่ความรู้สึกมันบอกเช่นนั้น เซบาสเตียน......เขาทำตามสัญญาเพียงลมปากของเธอจริงๆสินะ

          เซบาสเตียน  พอนึกถึงชื่อนี้ เด็กสาวทำหน้าเศร้า แหงนหน้ามองท้องฟ้าเปิดโล่ง 

          ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน

          นายกำลังตามหาฉัน เพื่อทวงคืนดวงวิญญาณรึเปล่า

          อยากบอกว่าฉันคิดถึงนายจังเลย  ยิ่งเราอยู่กับใครนานเท่าไหร่ ยิ่งแยกจากกันได้ยากขึ้นเท่านั้น แม้ช่วงเวลาทั้งหมดทั้งมวลที่ผ่านมามันราวกับความฝัน แต่อุปสรรคและพยันตรายต่างๆช่วยถักทอทุกความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ผูกชะตาเข้ากับหลายๆสิ่งราวกับโซ่พันธนาการ ไม่รู้หรอกว่าปีศาจจะรู้สึกแบบเดียวกับเธอหรือไม่ แต่เธอรู้สึก

          บัดนี้ยามราตรีมาเยือน ซีอาน่านั่งอยู่บนขอบระเบียง เส้นผมสีน้ำเงินอ่อนปลิวไสวตามแรงลม เธอแหงนหน้ามองดวงจันทรากลมโต มองแล้วพาลให้นึกถึงคืนแรกที่เธอเจอกับเขา มันเป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวงดั่งเช่นคืนนี้

          “เมี้ยว—“

          เสียงร้องเหมียวจากด้านหลังทำให้เธอละความสนใจ  “เซบบี้?”  แมวสีดำขนปุยที่มีดวงตาสีโลหิตกำลังเดินมาคลอเคลียขาเธอ  แมวตัวน้อยที่เธอเคยช่วยชีวิตมันไว้และตั้งชื่อว่าเซบาสเตียน  “แกหายไปไหนมา”  เธอก้มแล้วเกาคางให้มัน แต่แล้ว—แสงสว่างที่ฉายอาบผิวเธอถูกเงาใหญ่บดบัง เมื่อช้อนตามอง ซีอาน่ากลับพบแขกผู้มาเยือนใหม่กำลังส่งรอยยิ้มให้

          “สัปเหร่อ.....”  เธอพูดชื่อนั้นแผ่วเบา ส่งรอยยิ้มน้อยๆให้เขา  สัปเหร่อในชุดสมัยใหม่โอบกอดเธอ

          “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”  เขาเอ่ยอย่างนุ่มนวล  “ให้อภัยข้าได้รึยังเซีย”  อภัยต่อบาปทั้งหมดที่เขาก่อ

          ซีอาน่าหลับตา พลิกตัวและลูบข้างแก้มเขา  บาปทั้งมวลที่เขากระทำมันหนักหนาสาหัสเกินอภัย แต่......พอย้อนนึกถึงตัวเองตอนสมัยเด็กที่ยังไม่ได้รู้เรื่องของอดีตกาล สัปเหร่อคอยดูแลเธอในฐานะพี่ชายเรื่อยมา

          “ฉันยกโทษให้คุณค่ะ” 

          คำตอบนั้นทำให้ดวงตาสีเขียวเจ่อนองน้ำตา  หยาดน้ำใสหลายหยดล่วงกระทบใบหน้า  เธอใช้นิ้วเช็ดหยดน้ำพวกนั้นซ้ำๆและเขาก็สวมกอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ  ทว่า—จู่ๆวงแขนของสัปเหร่อถูกกระชากออก มีมวลไอดำรายล้อมและกำลังโอบคลุมรอบตัวเด็กสาว  ซีอาน่าตาค้าง ค่อยๆเบนสายตามองไอดำนั้น  พวกมันกำลังหลอมรวมกลายเป็นคนที่คุ้นเคยดี  เธอกัดริมฝีปาก ขุดลึกหาเส้นเสียงที่ค้างชื่อเขาในลำคอ

          “เซบาสเตียน”

          ปีศาจหนุ่มก้มส่งยิ้มละไมให้เด็กสาว  และส่งสายตาเชือดเฉือนมอบแด่ยมทูต  เขากอดร่างเล็กไว้แนบกายอย่างหวงแหน  “หมดธุระของคุณแล้วนะขอรับ”

          สัปเหร่อหัวเราะเย้ยหยัน  “หึ.....รู้แล้วน่ะครับ แค่กอดนิดๆหน่อยๆเอง อีกอย่าง คุณหลบซ่อนตัวในฐานะสัตว์เลี้ยงตั้งนาน มาเผยเพียงเพราะหวงเซียนี่ก็ออกจะเกินไปหน่อยนะครับ”

          “รีบๆไสหัวไปเถอะขอรับ”  เซบาสเตียนขู่

          “ไม่ต้องขู่เป็นแมวหรอกครับ เพราะผมได้รับคำตอบอันน่ายินดีแล้ว อีกอย่าง—ผมไม่แย่งคุณหรอก”  เพราะเขารู้ว่าหัวใจของเซียได้ตกไปอยู่ที่คนอื่นเรียบร้อยแล้ว  และตอนนี้เขามีเจ้านายตัวน้อยสองคนที่ต้องคอยดูแล อย่างน้อยๆปีศาจนั่นก็พอมีความดีอยู่บ้าง  “ลาก่อน”

          พอสัปเหร่อหายไปสู่สายตา ซีอาน่าที่ฟังบทสนานทนาทุกอย่างเริ่มขบคิด อย่าบอกนะว่า—แมวดำที่เธอคอยเลี้ยงไว้ตลอดก็คือเซบาสเตียน!!!  เธอจ้องปีศาจหนุ่มด้วยหลากหลายความรู้สึก แต่ที่แน่ๆเธออยากได้คำตอบกับเขา

          “กลับมาสักทีนะขอรับ”  เซบาสเตียนซุกใบหน้าลงกับซอกคอของเด็กสาว  “เนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะเป็นเซียที่กระผมรู้จัก”

          เขาช้อนตามองใบหน้านิ่งค้างปนสับสนของเด็กสาว แต่แล้วเธอกลับต่อยเข้าที่ท้องเขาอย่างจัง

          “ทำไมนายถึงผลักฉันตกบ่อน้ำทั้งอย่างนั้นฮะ!!!”

          รู้ไหมว่าเธอต้องเจ็บตัวขนาดไหน!!!

          “ก็มันเป็นวิธีเดียวที่จะส่งคุณหนูเข้าใจเรื่องราวนี่ขอรับ”  เซบาสเตียนคลี่ยิ้ม และคุกเข่าลง ก้มจุมพิตฝ่ามือเรียวงามที่อบอวลด้วยกลิ่นหอมชวนคนึงหา  ร้อยปีที่ผ่านมาท้องของเขานั้นช่างว่างเปล่าและเสียเปรียบ  เสียเปรียบที่ไม่ได้กินอะไรมาร้อยปี

          “พร้อมรึยังขอรับ”

          ซีอาน่าพยักหน้าเล็กน้อย  เธอพร้อมทำสัญญากับเขาและยินยอมมอบดวงวิญญาณเพื่อตอบแทนที่เขาทำตามคำขอของเธอในอดีต 

          ฉัวะ!

          แต่แล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย  เมื่อเซบาสเตียนจัดแจงกระซวกมือไปที่กลางอกพร้อมผลักร่างเล็กกว่าตกจากระเบียง โลหิตสายใหญ่ย้อมสวนกุหลาบสีขาวเบื้องล่างกลายเป็นสีแดงสด  ดวงตาสีแซฟไฟร์ว่างเปล่าเหม่อมองดวงตาสีแดงฉานสว่างวาบ เซบาสเตียนกำลังกัดชิมเลือดของเธอที่ติดเลอะเต็มแขน อ่าห์—คงไม่ต้องเสียเวลาทำสัญญาล่ะมั้ง? 

          นั่นสิ—ฆ่าเธอแล้วกินวิญญาณมันคงง่ายกว่าเยอะ

          ใช้วิธีได้สมเป็นปีศาจจริงๆ เซบาสเตียน

          ซีอาน่า แฟนธอมไฮฟ์ ผู้นำคนที่สิบเอ็ด เสียชีวิตด้วยวัยเพียงสิบหกปี  ณ โลงศพสีดำที่มีร่างของซีอาน่าที่ถูกห้อมล้อมด้วยลิลลี่สีขาวนอนสงบนิ่ง สองมือเรียวงามกอบกุมผสานแนบแน่น ผ่านแม่น้ำแห่งความตายที่ไร้ซึ่งก้นบึ้งแห่งความหวัง  เซบาสเตียนอุ้มร่างของเด็กสาวไว้แนบอก กอดเธออย่างหวงแหนเพื่อรอคอยเวลาอันเหมาะสมที่เธอจะลืมตาตื่น 

          ปีศาจหนุ่มก้มจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่ม เพียงถอนปากออก ดวงตากลมโตพลันลืมตื่น  บัดนี้ดวงตาของซีอาน่าไม่ได้มีสีแซฟไฟร์อีกต่อไปแล้ว  แต่กลับแทนที่ด้วยดวงตาสีเฉกเช่นเดียวกับเซบาสเตียน

          ความงุนงงฉายชัดขึ้นบนหัว  แต่จิตใจของซีอาน่ากลับรู้สึกเฉยชาเกินเอื้อนเอ่ยคำถาม  “ที่นี่ที่ไหนไม่ใช่ว่าฉันตายไปแล้วเหรอ?”

          “ที่นี่คือดินแดนปีศาจ”  ที่ซึ่งไร้ขอบเขต ไม่มีทั้งความเป็นและความตาย  “คุณหนูเป็นซาตานแบบกระผมแล้วขอรับ”

          “เหรอ”  เธอก้มมองมือตนเอง  “แต่เพราะอะไรล่ะ ไม่ใช่ว่านายต้องกินดวงวิญญาณฉันหรือไง”

          เซบาสเตียนส่ายหน้า  “นายน้อยเป็นคนขอร้องกระผมว่าช่วยเปลี่ยนคุณหนูเป็นซาตานและรับดวงวิญญาณของเขาไป เนื่องจากพันธะสัญญาแรกไม่ประสบผล”  และสัญญาระหว่างเขากับนายน้อยนั้นไม่สามารถยกเลิกได้

          “แต่กระผมไม่ได้รับดวงวิญญาณของเขาหรอกนะขอรับ รวมถึงวิญญาณของแฝดพี่ด้วย”  เขาไม่ได้กินวิญญาณดวงใดเลย เขาถึงได้บอกไงว่าเขาเสียเปรียบและท้องว่างมาหลายร้อยปีแล้ว

          “ปีศาจยึดถือความเท่าเทียมไม่ใช่รึไง”  ซีอาน่าถามพลางถีบเท้าใส่บ่าปีศาจหนุ่มอย่างไม่พอใจ  เออ—ที่เธอไม่พอใจก็เพราะจู่ๆเขาก็กระซวกอก ฆ่าเธอโดยที่ไม่บอกอะไรเลย

          เซบาสเตียนก้มพรมจูบและฝังคมเขี้ยวงับปลายเท้าเรียว อุ้มเด็กสาวรอยสูง บดขยี้ปากเล็กๆนี้อย่างเมามันส์ก่อนจะพูดคำตอบ  “ก็ใช่นะขอรับ......แต่กระผมน่ะเสียเปรียบตั้งแต่พบกับคุณหนูแล้วขอรับ”

          บางทีอาจเสียเปรียบตั้งแต่วินาทีที่สบตาเธอก็ได้ จากนั้นเขาก็มิอาจถนสายตาจากใครได้อีก  ไม่อยากให้ใครได้แตะต้องหรือช่วงชิงเธอไป  เขายอมลดความตะกละและตัณหาต่อวิญญาณทั้งปวงเพื่อเธอ

          ปีศาจหนุ่มซุกหน้าผากตนเองกับหน้าผากของซีอาน่า กระตุกยิ้มมุมปากและเอ่ยความในใจที่เขาไม่เคยพูดกับเธอสักครั้ง

          “คุณหนูขอรับ......กระผมเองก็ชอบคุณหนูนะขอรับ”

          คนเดียวเท่านั้น จากนี้และตลอดไปเพียงสองเรา ณ ดินแดนอันไร้ขอบเขต

          ที่แม้แต่ความตายก็มิอาจพรากพวกเราไปได้ ซีอาน่า แฟนธอมไฮฟ์ มายเลดี้ของกระผม

จบบริบูรณ์.

____________________

T A L K W R I T E R .

       ไม่จิต ไม่ซาดิสม์ก็ไม่ใช่อิเซบ ไม่ฆ่าแล้วจะได้น้องมาเป็นเมี.....แค่ก!! อยู่ด้วยตลอดไปไหมเล่า  ขอบคุณสำหรับการติดตามฟิคชั่นนี้มาอย่างยาวนานนะคะ เหลือแค่ลงตอนพิเศษที่ยังขาดอีกหลายคนเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะและมันอาจจบไม่ค่อยดีเท่าที่ควร แต่ก็สุดความสามารไรต์แล้วค่ะ ^^

T
H
E
T
H
E
M
E