[ Fanfiction | Black Butler ] BLOODY ROSES (End)

ลำดับตอนที่ #27 : Chapter 22 : คุณหนูผู้นั้นฉกฉวย,ของใคร,สองเรา [ 100% ]

 Chapter 22 

Cette Dame Saisir , Mon , Deux d'entre nous.

            ศาลาหงส์ยังคงสงบและงดงามเช่นเดิม เธอนั่งติวภาษาละตินรวมถึงภาษาเซลติกที่มีบลูเออร์ขอร่วมวงด้วย  แม้เธอจะไม่ใคร่ใส่ใจกับสายตาของเอ็ดเวิร์ดแต่เธอก็พอรู้ว่าเขามีคำถามมากมายที่จะถาม  พอเธอละสายตาจากหน้าหนังสือเพียงครู่ ซีอาน่ารับรู้ได้ถึงสายตาทิ่มแทงของมอร์ริส

            สายตาที่เรียกว่าความอิจฉา

            " นายเนี่ย.....ชํานาญเรื่องภาษาจริงๆ "   บลูเออร์ขยับกรอบแว่นตาขึ้นเพียงน้อย ไล่สายตาอ่านสรุปคัดย่อที่ซีอาน่าทำมาให้  " แต่นายลายมือเหมือนผู้หญิงเลยนะ "   เขาก้มอ่านตัวเขียนที่เรียงตัวบรรจง ตวัดหางโค้งสวยงาม  ดูสะอาดเรียบร้อยเกินบุรุษ

             ข้อสงสัยของเด็กหนุ่มบ้านสีฟ้าทำให้เธอสะดุ้งจนต้องรีบแก้ต่างให้ตนเอง   " คะ.....คิดมากไปแล้วครับบลูเออร์ ยังมีคนอีกมากที่ลายมือสวยเหมือนเลดี้ "

            " อย่างเช่นศาสตราจารย์มิคาเอลิสยังไงล่ะครับ "

            " ว่าแต่นายไม่สนใจย้ายมาอยู่กรีนไลออนหน่อยเหรอ "   กรีนฮิลด์กระโดดคว้าคอเธอจนเกือบเซตกเก้าอี้เพราะแรงจากแขนกำยำอันมหาศาล

            "  เฮอร์แมน...... "   เรดมอนด์ปั้นยิ้มกดเสียงตํ่า  " เด็กคนนี้เหมาะจะอยู่สกาเล็ตฟอกซ์อยู่แล้วนะ เด็กที่บอบบางอย่างเซียไม่เหมาะกับบ้านถึกๆของนายหรอก "

            " แหม แหม หวงจังเลยนะ ฉันก็แค่คิดว่าถ้าได้เด็กแบบนี้มาอยู่คงเป็นสีสันของบ้านเท่านั้นเอง "

            ซีอาน่าเห็นรังสีกดดันจากพรีเฟ็คสองบ้านแล้ว เธอรีบงัดวงแขนของ เฮอร์แมน กรีนฮิลด์ออกจากคอแล้วกระโดดไปอยู่อีกฝั่งของศาลาหงส์  บางทีพวกผู้ชายก็เข้าใจยากเหมือนกัน แต่ถ้าสามารถย้ายบ้านได้จริงๆล่ะก็?

            " คือว่า.....ถ้าผมย้ายบ้านได้ ผมอยากอยู่แซฟไฟร์โอล์วกับน้องชายมากกว่าครับ "  เธอไม่ได้อยากแยกกับชิเอลนักหรอก อยู่คนละบ้านเคลื่อนไหวยากด้วยซํ้า

            คำตอบของเธอทำให้ทั้งศาลาหงส์เงียบ  " ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า "  แล้วจู่ๆพวกเขาก็หัวเราะออกมา

            " ไม่คิดเลยว่านายจะติดน้องชายขนาดนี้นะแฟนธอมไฮฟ์ "  เรดมอนด์เข้ามาตบบ่าเธอทั้งที่ยังกลั้นขำอยู่  " ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยววันนี้น้องชายนายก็มาแล้ว "

            เธอยิ้มแหยๆส่งให้ " ครับผมรู้อยู่แล้วว่าน้องชายผมจะมา "

            เวลาผ่านไปจนล่วงเลยถึงสี่โมง เอ็ดเวิร์ดก็ยังมิได้ปริปากถามอะไรสักคำ บัดนี้มีแต่บรรยากาศกดดันจากทุกคนรอบตัวเธอ  ไม่ว่าจะกรีนฮิลด์ เรดมอนด์หรือแม้แต่บลูเออร์ที่แสนใจเย็น   พวกเขาใกล้ถึงขีดจำกัดการอดทนรอแล้ว

            คำถามคือ?   ไม่ใช่ว่าพวกเขานัดชิเอลตอนสี่โมงหรือ หากนัดเวลานี้พวกเขาไม่น่าหงุดหงิดกับการรอคอย  เมื่อวานชิเอลก็บอกเธอว่าพวก P4 นัดให้เขามาที่ศาลาหงส์ โดยใช้ให้มอร์ริสมาบอก

            มอร์ริส? อ๋อ......แบบนี้นี่เอง

            ซีอาน่าพอจะคาดเดาสิ่งต่างๆออก ไม่แปลกใจเลยที่น้องชายตัวดีของเธอจะมาสาย  ท่าทางเจ้าหนุ่มหน้าสวยนั่นอยากจะลองดีกับแฟนธอมไฮฟ์ซะแล้ว  มอร์ริสคงยังไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่ราวกับเทวดาตัวน้อยนั้นกลับซ่อนคมเขี้ยวของสุนัขล่าเนื้อไว้อยู่

            เฮ้อ......น่าสงสาร แต่เสียใจด้วยนะเพราะเธอจะเอาคืนเหมือนกัน

            " นายทำให้ฉันและรุ่นพี่ผิดหวังชิเอล "   เอ็ดเวิร์ดโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตะคอกใส่หน้าลูกพี่ลูกน้องและไล่ตะเพิดชิเอล   " ออกไป!! "

            " เดี๋ยวสิ.....นายไล่น้องชายผมเหมือนไม่ใช่คนเลยนะเอ็ดเวิร์ด "   ซีอาน่าเข้าไปจับบ่าเด็กหนุ่มที่กำลังเดือดดาล แต่แล้วกลับโดนเขาสะบัดแขนกระเด็น

            " ปล่อยฉันนะ ! "

            " เฮ้ย...... "   การกระทำของเอ็ดเวิร์ดดันไปกระตุกต่อมบางอย่างของซีอาน่าเข้า  เธอคว้าคอเสื้อเอ็ดเวิร์ดแล้วจับเขาล็อคแขน กดคอตํ่าลงเพื่อให้เขาสงบสติอารมณ์   " ให้มันน้อยๆหน่อยสิ "

            " ผมแค่อยากจะบอกว่า น้องชายของผมไม่ใช่คนประเภทมาสายหรอกนะครับ  เขาเป็นเอิร์ลที่มีธุรกิจส่วนตัวเพราะฉะนั้นนิสัยหลักของเขาคือ การเป็นคนตรงต่อเวลาและเมื่อวานนี้เขาก็บอกผมเองว่าคุณมอร์ริสนัดเขาตอนสี่โมง "

            " ไม่ใช่บ่ายสอง "    เธอปล่อยเอ็ดเวิร์ดลงแล้วช้อนตาขึ้นมองมอร์ริสที่เริ่มมีสีหน้าถอดสี 

            " ผะ.....ผม ก็บอกไปนะครับว่านัดมาบ่ายสอง "   มอร์ริสแสร้งตีสีหน้าเศร้าแต่นํ้าเสียงที่เปล่งออกมานั้นตะกุกตะกัก

            " เหรอ....."    ซีอาน่าเขยิบเข้าไปใกล้ฝ่ายนั้นมากขึ้น  " จะให้ผมรวบรวมพยานมั้ยครับ "   แกล้งฉีกยิ้มจนฝ่ายนั้นทำหน้าเบะแล้วรีบผลักเธอออกวิ่งหนีออกจากศาลาหงส์ไป

            ทุกอย่างกลับมาสงบอีกครั้ง  พอเด็กสาวรู้ตัวอีกทีกลับถูกทุกคนในศาลาหงส์จ้องเป็นตาเดียว   เธอไม่รู้หรอกว่าตะจ้องไปเพื่ออะไร  แต่สิ่งหนึ่งที่เธออยากพูดคือ

            " ขอโทษน้องชายผมด้วยเอ็ดเวิร์ด "    คือการให้เอ็กเวิร์ดขอโทษชิเอล ซึ่งเขาทำตามอย่างไม่อิดออด

            " ขอโทษนะชิเอล "

            " มะ.....ไม่เป็นไรหรอก แค่ทุกคนเข้าใจ ผมก็โอเคแล้วครับ "  ชิเอลเกาแก้มตนเองแก้เขิน  และหนุ่มน้อยก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี

            เหตุการณ์ ณ ศาลาหงส์ผ่านไปอย่างลุล่วง   ที่ห้องพักอาจารย์ของเซบาสเตียน ชิเอลกำลังนั่งจิบชาเหมือนเช่นเคย  วันนี้แผนที่จะเข้าใกล้พวก P4  ประสบผลสำเร็จได้อย่างงดงามโดยไม่ติดขัดอะไร  แต่ทว่าเขามีแผนที่จะให้พี่เซียกลับไปอยู่ที่บ้านแทนการแฝงตัวอยู่ที่นี่

            เพราะเจ้ามอร์ริสนั่นมันทำแสบไว้มาก แล้วไม่รู้ว่าหมอนั่นคิดจะทำอะไรอีกหรือเปล่า  หากคิดจะทำมันคงไม่ส่งผลดีต่อพี่เซียอย่างแน่นอน  เขาไม่อยากให้ตัวตนที่เป็นผู้หญิงแตก   ต่อให้ท่านพี่หัวเด็ดตีนขาดจะอยู่ต่อยังไงก็ต้องเอากลับไปอยู่คฤหาสน์

            ถือซะว่ากันไว้ดีกว่าแก้

            " ก็ตามนั้นแหละเซบาสเตียนจัดการให้ด้วยล่ะ "

            " ขอรับนายน้อย "     เพียงรับคำสั่งร่างของปีศาจหนุ่มพลันหายไปชั่วพริบตา  

            เซบาสเตียนปรากฎกายอีกครั้งหนึ่งที่หอสกาเล็ตฟอกซ์   เขาเข้าโอบไหล่บางที่นั่งสางผมอยู่หน้ากระจก

            " เซบาสเตียน!! "   เด็กสาวทำหวีล่วงลงพื้น ตกใจที่จู่ๆเขาก็โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง    " นายมีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า ? "

            " มีคำสั่งจากนายน้อยขอรับ "   เขาพูดพลางซุกหน้าลง คลอเคลียไปมาออดอ้อนเด็กสาว

            " คำสั่งอะไรอย่างนั้นเหรอ  อ้ะ! เดี๋ยวสิ....นายปิดตาฉันทำไม? "   พอเธอเอ่ยถามกลับโดนเซบาสเตียนปิดตาจนมองไม่เห็นอะไร

            แล้วพอเขาปล่อยมือออก กลับกลายเป็นว่าเธอถูกเขาอุ้มเอาไว้ ซํ้าผมที่เคยซอยสั้น มันกลับยาวเป็นปกติดั่งเดิม

           " นายทำได้ไงเนี่ย ? "    เธอหยิบช่อผมสีนํ้าเงินเทาที่ยาวสลวยของตนขึ้นดู

            " ก็กระผมเป็นพ่อบ้านปีศาจนี่ขอรับ "   

            " อีกอย่างอย่าตัดผมอีกนะขอรับ กระผมน่ะชอบผมนุ่มๆของคุณหนู "

            " พูดบ้าอะไรของนาย แล้วสรุปชิเอลมีคำสั่งอะไรกันแน่ "

            " คุณหนูหลับตาสิขอรับ "

            " หา "

            " หากหลับตาก็จะรู้คำตอบเองขอรับ "

            แม้จะตะขิดตะขวงแต่เธอก็ยอมหลับตาอย่างว่าง่าย  เธอหลับอยู่สักครู่จนรู้สึกได้ถึงความเงียบจนเกินเหตุ  เธออดทนไม่ไหวจึงลืมตาขึ้นและนั่นแหละที่ทำให้เธอได้คำตอบ

            " ไหงฉันถึงกลับมาอยู่คฤหาสน์แฟนธอมไฮฟ์ได้ล่ะเนี่ย !!!? "

            ชิเอล.....จะไล่เธอกลับทั้งทีแต่ไม่เห็นต้องให้เซบาสเตียนมัดมือชกแบบนี้ก็ได้!  รายนั้นก็อีกไม่ยอมพูดอะไร  คอยดูเถอะจะไม่ยอมคุยด้วยเลย!!!

            แม้จะโกรธเรื่องที่ส่งกลับบ้าน  แต่ในวันที่ 4 มิถุนายน เธอก็ใจอ่อนมาดูชิเอลแข่งคริกเก็ตตามคำขอของลิซซี่  ที่หน้าแปลกก็คือพวก P4 จำเธอไม่ได้สักคน   

            " แต่ชิเอลก็เล่นแรงกับพวกเรดเฮ้าส์ไปหน่อยนะ "    เธอมองสนามหญ้าที่กลายเป็นสมรภูมิสยองของพวกสกาเล็ตฟอกซ์  พวกเขาคงไม่อาจทานทนไหวจริงๆต่อฤทธิ์ยาถ่ายที่โดนไป

            อ่า.....คงกินอะไรไม่ลงถึงเย็นแน่ๆเรา

            ซีอาน่านั่งชมการแข่งขันมาเรื่อยๆจนถึงรอบชิงระหว่างบลูเฮาส์และกรีนเฮาส์  ทุกๆอย่างเป็นไปตามแผนที่ชิเอลวางไว้ซึ่งไม่น่าห่วง  การแข่งขันมันควรจะสงบ จวบจนที่   "  นั่นผู้อำนวยการนี่!! "   มีหนึ่งในนักเรียนโพล่งขึ้นท่ามกลางคนดู

            ผู้อำนวยการแห่งวิทยาลัยเวสต์ตันที่แสนลึบลับปรากฎกาย  ซีอาน่ารีบลุกพรวดทันทีแล้วหาข้ออ้างกับลิซซี่   เอ่ยขอตัวแล้ววิ่งแจ้นไปที่ห้องสัตย์สาบานในโบสถ์อันโออ่าภายในวิทยาลัย   

            เธอจำได้ว่าสมัยตอนที่เรียนวิชาประวัติศาสตร์ คุณครูเคยเปิดสารคดีเกี่ยวกับวิทยาลัยเวสต์ตันและในโบสถ์แห่งนี้มันมีห้องลับอยู่หลังออร์แกนอันมโหฬาร  

            ซีอาน่าเอื้อมมือคลำไปรอบๆต้วออร์แกน จนเธอเปิดเจอปุ่มที่นำไปสู่ทางเข้าห้องลับ   

            " อุ๊บ! "   จังหวะที่เธอกำลังก้าวขาเข้าไป  เธอถูกใครบางคนอุดปากเอาไว้

            ตุบ....

            ร่างของซีอาน่าล่วงสู่พื้นพร้อมๆกับสติที่ดับวูบลง

            เมื่อลืมตาอีกครา กลับพบตนเองนั่งอยู่บนเก้าอี้  ซีอาน่ากรอกตาขึ้นบน ริมฝีปากขยับเรียกชื่อบางคนที่ทำให้เธอหมดสติ   “ สัปเหร่อ.......”   เป็นไปตามคาด สัปเหร่อคือผู้อำนวยการที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมด  เขาช่างทำตัวเหม์อนผีบูกี้แมนไม่มีผิด

            “ ชิ ชิ ชิ ยังอุตส่าห์รู้ว่าเป็นโชเซย์อีกนะขอรับ ”    รอยยิ้มเหยียดหยันคล้ายจันทร์เสี้ยวหยักขึ้น มอบแด่สตรีคนเดียวในห้องที่ฉลาดหลักแหลมมิเสื่อมคลาย

            “ ไม่เห็นต้องทำให้สลบเลยนี่ ”    เธอกุมขมับตนเอง รู้สึกหงุดหงิดที่มักโดนจับไปมาไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาเข้าไปทุกที

            “ ก็ใครจะคิดว่าคุณยอมมาง่ายๆกันล่ะขอรับ ”   ยมทูตหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินเคลื่อนตัวหาเด็กสาวที่ทำทีท่าว่าจะลุกขึ้นยืน  มือเรียวยาวที่ประดับด้วยเล็บสีดำลูบคลำดวงหน้าหวานของอดีตคนรักเก่า

            ผินหน้าลงกับไหล่บาง สวมกอดทั้งตัวดึงเธอเข้ามากอดแน่น  กระซิบกระซาบความรู้สึกคับแน่นกลางอกให้ซีอาน่ารับรู้

            “ ขอโทษ ”

            คำสั้นๆที่หลั่งมาพร้อมกับสายน้ำตาพลั่งพรู  มีเพียงวลีเดียวเท่านั้นที่นึกออกในหัว ความรู้สึกผิดที่เคยกระทำกับเด็กสาวผู้นี้เพียงเพราะไม่อาจลืมสิ้นอดีตชาติของเธอได้   เพราะยึดติดมากเกินกว่าจะปล่อยไปและไม่อาจปล่อยให้ใครหน้าไหนได้ครอบครองเธออีก

            แต่ผลออกมา เขาก็ไม่ต่างกับคนเลวที่ย่ำยีเธอ แล้วเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นสิ่งว่างเปล่า มิต่างอะไรกับตุ๊กตาวิปลาสที่ไม่สมบูรณ์

            มีแค่ความเงียบจากตัวเด็กสาว ไหล่ของเธอกลายเป็นเบาะรองรับน้ำตาที่เปียกปอน  เธอเอื้อมมือตบหลังเขาเบาๆ  ข้อความนั้นเธอได้ยินชัดเจน   แต่ไม่ขอรับไว้  เพราะสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายเกินกว่าให้อภัย มันเหมือนกับเขาตบหัวแล้วลูบหลังเธอ

            เธอไม่ใช่ของเล่น......

            เธอไม่ใช่ตุ๊กตา......

            เธออาจเคยเป็นคลอเดีย......

            แต่ทุกวันนี้เธอคือเธอ  ซีอาน่า แฟนธอมไฮฟ์

            ซีอาน่าผละมือออจากแผ่นหลังของยมทูตหนุ่ม  เลื่อนสองมือกอบกุมหน้าเขา บังคับให้เขาจ้องมาที่เธอ  นิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำใสที่ไหลรินจากดวงตาสองเฉดสี   เธอจะขอพูดแค่ครั้งเดียวและไม่มีซ้ำสอง

            “ ฉันไม่ยกโทษให้นายหรอก ”

            “ แต่......มันคงมีสักวันที่ฉันจะยกโทษให้นาย เพราะฉะนั้นนายต้องทำทุกวิถีทางจนกว่าจะถึงวันนั้น ”    ต่อให้เธอตายนายก็ต้องตามมาไถ่บาปที่กระทำไว้กับผู้หญิงคนนึง

            “ ทีนี้.....ฉันมีคำขอจะขอกับนาย ”  

            “ อะไรที่นายทำอยู่ฉันขอให้หยุดจะได้รึเปล่า ไม่ว่าอะไรที่ฉันเคยพูดไว้ในอดีต ขอให้นายหยุดทำเพื่อแฟนธอมไฮฟ์ ”   อย่างน้อยก็ไม่อยากให้เขาทรมานในผลการกระทำ  สัปเหร่ออาจไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังสร้างคมดาบอยู่  คมดาบที่เขาตกลงไปเมื่อไหร่ก็ตายเมื่อนั้น

            สัปเหร่อนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น  แม้เธอจะไม่ยกโทษให้แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกแย่อะไร  มันก็คงต้องมีสักวัน  สักวันที่เธอจะยอมให้อภัยเขา  ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาชอบที่สุดเลย ใบหน้าจริงจังไปถึงดวงตา ดูเย็นชาบ้างแต่มักจะแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนเสมอ  ใจดีแต่ทว่าก็ร้ายกาจควบคู่ไปด้วยกัน  นี่แหละคลอเดียของเขา

             ส่วนเรื่องที่เธอขอน่ะ........

            “ ไม่ได้หรอก—เพราะว่า........”

            “ โชเซย์มาไกลเกินกว่าจะทำตามคำขอของคุณ ”    สัปเหร่อเลื่อนมือสัมผัสผมสีเอกลักษณ์ของเด็กสาวที่ตีสีหน้านิ่งแต่แววตาเธอกลับแสดงความผิดหวังฉายเด่นชัด   “ ได้โปรด......อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ ”

            “ แต่สัปเหร่อฉัน........ปึ่ก! ”   

            ขณะที่ซีอาน่ากำลังพยายามทักท้วง สัปเหร่อสับสันมือลงที่ต้นคอเด็กสาวและรับร่างของเธอก่อนที่จะล่วงสู่พื้น   เขามองเธอเพียงครู่แล้วอุ้มเธอขึ้นกอด สูดดมกลิ่นหอมสดชื่นของเธออีกครั้ง

            “ เซีย—โชเซย์น่ะ........ไม่อยากเสียใครในแฟนธอมไฮฟ์ไปอีกแล้ว ”   เพราะฉะนั้นถึงทำตามคำขอไม่ได้

            “ และคืนนี้โชเซย์ก็มีงานเลี้ยงต้องจัดการ ”

            งานเลี้ยงใต้แสงจันทร์ยามเที่ยงคืนแด่ลูกกวางน้อย

            เอาล่ะ—ถึงเวลาเต้นรำเสียแล้ว

            ขบวนแห่เรือเพื่อเฉลิมฉลองแด่ชัยชนะในบลูเฮาส์ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงตัวเขาจะตกเรือจนเปียกปอนจากเหล่าเพื่อนร่วมบ้านที่ไม่เคยซักซ้อมพิธีนี้เลยสักครั้ง  ท่ามกลางแสงสีจากดอกไม้ไฟและเสียงดนตรีกับเสียงสรวลของเหล่าผู้คนที่เริ่งร่าไปกับดนตรีแสนสุข

            ในที่สุดเขาก็บรรลุผลสำเร็จ

            หลังจากที่ชิเอลกลับมาจากงานเฉลิมฉลอง บนเตียงแสนนุ่มที่ควรว่างเปล่า กลับวางไว้ซึ่งถ้วยชาเซรามิคชั้นดีและดอกไม้ตูมที่ยังไม่ผลิบาน  ในที่สุด.......เขาก็ได้รับเชิญสำหรับงานเลี้ยงเที่ยงคืน  สิ่งอดทนกับแรงที่เสียไป มันก็คุมค่าเสียที

            รอก่อนผู้อำนวยการแสนลึบลับกับนักเรียนที่หายไป

            พอถึงเวลาเที่ยงคืน ดอกไม้สีขาวที่เคยตูมกลับบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมรัญจวนอบอวลทั่วโถงทางเดินที่ไร้นักเรียน   มีเพียงผู้ได้รับอนุญาตจากงานเลี้ยงและเหล่านักเรียนที่สมบูรณ์แบบเท่านั้นที่สามารถออกมาได้ยามวิกาลโดยไม่ผิดกฎวิทยาลัย

            หนุ่มน้อยก้าวเดินผ่านทางเดินลับโดยไม่ลังเล และที่นั่นเขาได้พบกับคำตอบที่รอคอย  ที่อีกฟากฝั่ง หัวมุมโต๊ะสุดนั้นคือผู้อำนวยการสูงสุดแห่งวิทยาลัยเวสต์ตัน

            แต่ทว่า.......

            งานเลี้ยงที่ควรสงบและต้องดำเนินเป็นไปตามที่เขาต้องการ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยกระแสอวลแสนอึดอัดกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามจากเหล่านักเรียนผู้ได้รับเชิญมาที่แห่งนี้   ชิเอลมองไปที่ผู้อำนวยการแล้วชะงัก มือเล็กๆพลันสั่นลามไปทั้งตัว  คำถามเกิดผุดขึ้นในหัวสมอง

            นั่น—พี่เซีย

            บนตักของผู้อำนวยการมีร่างสลบไสลของซีอาน่าอยู่  ที่วันทั้งวันหายไปเพราะถูกจับไปหรอกเหรอ?  ชิ..........ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนเสียแล้ว

            “ เซบาสเตียน ! มานี่ ”    เพียงเสียงเรียกขานจากเจ้านายตัวน้อย ร่างของปีศาจหนุ่มก็เผยโฉมแก่สายตาของผู้คน

            “ มะ......มิสเตอร์มิคาเอลิส !!? ”   บลูเออร์ตะโกนขึ้นขณะที่สมองเขายังสับสนกับเหตุการณ์เบื้องหน้า

            ทำไมผู้อำนวยการถึงแบกเลดี้ไว้บนตัก  ซ้ำเลดี้คนนั้น พอลองมองดีๆแล้ว—ไม่จริงน่า เซีย อดีตเด็กบ้านสกาเล็ตฟอกซ์ที่จู่ๆลาออกไปแบบไม่ได้กล่าวอะไรนี่?

            นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!?

            “ แฟนธอมไฮฟ์นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่ ”

            “ ขอโทษด้วยบลูเออร์ ตอนนี้ผมไม่มีเวลามานั่งอธิบายให้คุณเข้าใจ ”

            “ เอาเป็นว่าผมจะถามเลยละกัน ”   ชิเอลชี้นิ้วไปที่ผู้อำนวยการ   “ ตอบคำถามของผมมาว่านักเรียน 5 รายหายไปไหนและพวกคุณปกปิดอะไรผมอยู่ ”

            “ และเซบาสเตียนนี่เป็นคำสั่งไปชิงตัวพี่เซียคืนมา ”

            “ เยสมายลอร์ด ”    สิ้นวาจาเซบาสเตียนกระโดดพุ่งเข้าหาผู้อำนวยการ

            แต่สิ่งที่ปีศาจหนุ่มคว้าได้คือความว่างเปล่าเช่นเคย  ร่างของผู้อำนวยการลอยละลิ่วทั้งที่แบกร่างของเด็กสาวไว้  หมวกทรงสูงที่เคยสวมจนบดบังใบหน้าหลุดออกจนเผยให้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง   ชิเอลที่เห็นโฉมหน้าตัวตนนั้นก็พลันหน้าซีด

            “ สัปเหร่อ! ”

            ดวงตาสีเขียวอมเหลืองกับรอยยิ้มหยักขึ้นอย่างเย้ยหยันฉายเด่นชัดกว่าจันทรากลมโตเบื้องหลัง   เซบาสเตียนจากที่ตอนแรกแสดงท่าตั้งรับพร้อมต่อสู้ ปีศาจหนุ่มกลับยืนตรงอย่างสงบ มือที่สวมใส่ถุงมือเชยคางตนเองอย่างใช้ความคิด  ทุกๆอย่างทุกๆเหตุการณ์เรียงร้อยเข้ามาในหัวจนสรุปเหตุเรื่องราวทั้งหมด

            ทั้งเรื่องการหายตัวไปของ เดอริก อาร์เดนและความรู้สึกแปลกประหลาดที่มีต่อรองผู้อำนวยการ   พวกเขาไม่ได้หายไปไหนหรือซ่อนตัวเก่ง ที่หาไม่เจอก็แค่ พวกเขาล้วนตายแล้ว

            แต่ว่าตอนนี้........

            “ ขอคุณหนูของกระผมคืนด้วยขอรับ ”     ใบหน้างามราวเทพตกสวรรค์ปั้นยิ้ม  แต่ความจริงตอนนี้เขากำลังซุกซ่อนความกรุ่นโกรธเล็กๆ

            “ ชิ ชิ ชิ  กล้าพูดซะจริงเจ้าปีศาจชั้นต่ำ— เด็กคนนี้ไม่ใช่ของใครเสียหน่อย ”

            “ กระผมไม่สนคำพูดของคนที่ชอบฉกฉวยของๆคนอื่นหรอกนะขอรับ เพราะฉะนั้น......”

            เซบาสเตียนพุ่งใส่สัปเหร่ออีกครั้ง  เขาขว้างมีดเงินใส่ฝ่ายตรงข้ามนับสิบเล่ม  ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างเริงร่าของยมทูตสีเงิน  สัปเหร่อดีดนิ้วดังเป๊าะก็บังเกิดฝูงตุ๊กตาวิปลาสผุดขึ้นจากดิน รวมถึงเดอริก   นั่นสร้างความแตกตื่นให้แก่พรีเฟ็คสี่บ้านอย่างมาก   คนที่สมควรตายไปแล้วเหตุใดถึงยังมีชีวิตอยู่  เวลานี้พวกเขาไม่อาจเข้าใจอะไรได้เลย

            “ เอ็ดเวิร์ดนายต้องพาทุกคนออกไปจากที่นี่! ”    ชิเอลตะโกนสุดเสียง ไล่ให้บุคลที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปจากสวนแห่งนี้ซะ

            “ แล้วนายล่ะ ”

            “ ไปสิ!!! ”

            เอ็ดเวิร์ดจำยอมทำตามที่ลูกพี่ลูกน้องสั่ง เขาพาทุกคนออกไป   ทีนี่เหลือเพียงชิเอล เซบาสเตียน สัปเหร่อและซีอาน่า   วินาทีที่สองตัวตนผู้อยู่เหนือธรรมชาติกำลังห้ำหั่นกัน  เด็กสาวที่ไร้สติก็พลันตื่นขึ้นมา  สิ่งแรกที่เธอเห็นคือภาพของหนุ่มน้อยที่กำลังเป่าหัวตุ๊กตาวิปลาสเพียงผู้เดียว

            “ ชิเอล!!! ”    ซีอาน่ารีบผลักสัปเหร่อออกและกระโดดลงสู่พื้น  หยิบดาบคู่กาย เงื้อดาบตวัดหัวตุ๊กตาวิปลาสกระเด็นในพริบตา

            “ เซบาสเตียนนายกลับมานี่ซะ ”   เมื่อไร้สิ่งรบกวนใจ  ชิเอลสั่งให้เซบาสเตียนกลับมาหาเขา  ดวงตาสีฟ้ากลมโตของหนุ่มน้อยจดจ้องไปที่สัปเหร่อ  ไม่มีคำถามใดเพราะคำตอบทุกอย่างไขกระจ่างเกือบทั้งหมดแล้ว

            เหลือเพียงคาดคั้นคำตอบจากปากพวก P4

            สัปเหร่อม้วนตัวกระโดดไปที่กำแพงหิน  เขาเองก็จ้องหนุ่มน้อยกลับเช่นกัน  ตอนนี้หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว   ก่อนจากไปเขาเลื่อนสายตาไปหาเด็กสาวที่ฉาบด้วยใบหน้าที่ยากหยั่งถึง

            สุดท้าย—เวลาที่ได้กอดร่างนั้นก็แสนสั้นเหลือเกิน

            “ ลาก่อน ”

            สิ้นคำพูดสัปเหร่อก็หายไปจากตรงนั้น  ซีอาน่ารีบพุ่งพรวดเกาะขอบหิน  เบื้องล่างกลับไร้ซึ่งเงาของสัปเหร่อ  จะมีก็มีแต่สนามหญ้าอันว่างเปล่า

            สุดท้ายแล้ว......

            เธอกัดปากตนเองอย่างแค้นเคือง  ผละออกจากบริเวณนั้น แล้วเดินดุ่มๆไปหาชิเอล   “ นี่.......ชิเอล ”   ซีอาน่ายกมือขึ้นลูบหัวหนุ่มน้อย   ไถลตัวเองลงสวมกอดเขาและล้มไปทั้งแบบนั้น

            “ พี่เซีย!!! ”    ชิเอลถลาใส่ร่างของเด็กสาวและมือของเขาก็ต้องหยุดชะงัก   “ บ้าอะไรเนี่ย ”   ร่างกายของซีอาน่าโปร่งใสจนสามารถมองทะลุผ่านตักเขาได้

            “ พี่เซีย!!!  ตอบผมสิ ”  

           โถ่เว้ย!  ขอร้อง อย่าเพิ่งเป็นอะไรตอนนี้ได้มั้ย  

           “ ผม........ยังต้องการท่านพี่อยู่นะ ”  

            เสียงเรียก เสียงร่ำไห้ ทุกสิ่งอย่างเธอได้ยินทั้งหมดแค่ตอนนี้เธอเหนื่อยเกินไป ร่างกายนี้มันไม่ยอมขยับตามคำสั่ง  เธออยากจะบอกบางสิ่งกับชิเอลเท่านั้นแต่ตอนนี้มันช่างยากเหลือเกิน

            นี่.......ชิเอล

            สุดท้ายแล้ว.......เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย

            ทั้งที่เวลาของเธอเหลือน้อยเข้าไปทุกที  เวลาที่พวกเราจะอยู่ด้วยกัน.........

ครบแล้วววววววววว

และประกาศตอน CUT  ให้รีดที่ยังไม่ได้ จิ้มที่ไอคอนเฟสบุ๊คด้านล่าง

ตอน CUT  แปะไว้ในเพจเรียบร้อยแล้วค่ะ

ปล.ไว้เจอกัน เดี๋ยวมานะคะและขอโทษที่หายไปนานค่ะ