spy impossible

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น[1]

           ก่อนหน้านี้

                                           ***

    วันนี้ดูท่าจะเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของไบรอัน เขาทั้งจะต้องเสียหน้าที่ไปท้าไอ้เอ็ดดี้ ที่เป็นหัวหน้าทีมบาสเก็ตบอลคู่แข่งของทีมเขา แฟนสาวของก็หนี้หน้าเขาไปหาไอ้เอ็ดดี้ ข้อเท้าของเขาก็มาเจ็บอีกจากการที่วิ่งด้วยรองเท้าที่ทาน้ำมันมา ผมว่าคุณน่าจะรู้นะว่าใครแกล้งไบรอัน

    ที่ห้องพยาบาลในโรงเรียน

  “ไบรอัน”แจ็คเพื่อนในทีมพูด “ไปก่อนนะ”

  “ไปเหอะ นายมาเฝ้าฉันนานแล้ว”ไบรอันตอบกลับไป

    ไปกันหมดไม่มีใครมาเหลียวแลฉันนี่ไอ้หัวหน้าทีมกิ๊กก็อก ไบรอันคิด เขาเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ นี่ก็5โมงแล้วนิ เขาจะอยู่ทำไมกันละ ไบรอันเดินลงมาจากห้องพยาบาลด้วยความยากลำบาก เขาเดินโซซัดโซเซ เพื่อจะเดินออกจากโรงเรียนเรียน แต่แล้วไบรอันก็เกิดปวดหัวอย่างมาก เขานั่งลงกับพื้น ตาของเขามองไปที่ขาของตัวเอง

  “พระเจ้า”เขาคราง “ขาฉันหายไปไหน”

    เขาเงยหน้ามองไปรอบๆ อะไรกันเมื่อตะกี้เขาอยู่แถวประตูโรงเรียน แต่ทำไมมันเป็นห้องพยาบาล ไบรอันกระพริบตา ทันใดนั้นที่เขาอยู่ก็กลายเป็นโรงอาหาร พร้อมกับการปวดหัวอย่างมากขึ้น

    ตอนนี้ภาพต่างๆก็เริ่มปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็ว ไบรอันแถบจะคลั่งแล้ว เขาปวดหัวอย่างกับว่ามีสว่านเจาะเข้าไปในหัวของเขา เขาหลับตาลงด้วยการที่ภาพต่างๆปรากฎตรงหน้าเขาทำให้เขาเวียนหัว และในที่สุดไบรอันก็สลบลงไป

                                           ***

    แคท กำลังจะเดินกลับบ้านกลับเพื่อนของเธอ หลังจากการไปเดินช็อปมา เธอเดินมาถึงแยกแล้ว

  \"แคท\" เพื่อนหนึ่งในนั้นเรียกเธอ \"พวกเรากลับบ้านก่อนนะ อ้อแล้วระวังด้วยละฝนจะตกแล้ว\"

    แคทเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า จริงด้วย ฟ้าครึมเชียว

  \"บาย\"

  \"บาย\"

    ในขณะที่แคทกำลังจะวิ่งกลับบ้านนั่นเอง เธอได้ทำของล่วงไว้ชิ้นหนึ่ง โดยมี่แคทไม่รู้ตัว เมื่อถึงบ้าน

  \"หวัดดีคะแม่\" แคทกล่าวทักทายแม่ \"นี่สายไฟของใครคะ\"

  \"อ้อของพ่อเขานะลูก\"แม่ตอบ

    แคทขึ้นไปบนห้องของตนเอง เธอสำรวจูของที่เธอซื้อมา เธอจึงพบว่าตัวเองได้ทำของล่วงกลางทาง มันเป็นกระโปรงที่ใช้ความพยามยามอย่างมากในการต่อราคากับแม่ค้า แต่ตอนนี้ฝนมันตกมากแล้ว แต่ยังไงแคทก็ต้องวิ่งไปหากระโปรงตัวนั้นอยู่ดี เธอจึงต้องวิ่งออกไป แคทวิ่งไปได้แค่หน้าบ้านเท่านั้นแหละ เธอก็เกิดปวดหัวขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ แต่ยังไงเธอก็ต้องวิ่งต่อไป

    เธอวิ่งตากฝนมาเลื่อยๆ ซึ่งฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจซะเลย มันกลับตกหนักเลื่อยๆ รวมทั้งกับอาการปวดหัวอย่างไร้สาเหตุ ที่มันทวีคูณขึ้นเลื่อยๆ และตอนนี้เธอก็มาเจอกระโปรงแล้ว แล้วไงตอนี้จะมีแรงวิ่งกลับไหมนี่เรา

    ฝนตกแรงขึ้น แรงขึ้น  แถมฟ้ายังร้องอีกจนเธอ ไม่สามารถวิ่งกลับบ้านได้ บวกทั้งอาการปวดหัวอีก แคทจึงหาที่เข้าไปหลบฝน ในขณะที่เธอหาที่หลบฝนอยู่เธอรู้สึกว่ากำอะไรมาจากบ้าน เธอจึงแบมือออก

  \"ไม่นะ”เธอร้อง เมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า มันคือสายไฟที่มีเส้นทองแดง อ้อแล้วก็ชนวนหุ้มขาดเสียด้วย

    แคทเงยหน้ามองฟ้า มันสว่างมากจนเธอต้องเอามือบังหน้า

                                           ***