~รักเเสบๆ เเอบวุ่นอลหม่านหัวใจยัยจอมซ่า~

ลำดับตอนที่ #1 : ~รักเเสบๆ เเอบวุ่นอลหม่านหัวใจยัยจอมซ่า~1~

          "เฮ้!! ซียุน สายป่านนี้เลวเธอเพิ่งมาเนี่ยนะ"

     ตอนนี้ฉันกำลังกระหืดกระหอบวิ่งหน้าตั้งมาหาเจ้าพวกเพื่อนตัวดีที่นั่งหน้าสลอนอยู่ในหอง เเล้วยัยชียองเพื่อนสนิทหนึ่งในเเก๊งค์ของฉันก็ทักขึ้นมา

          "เออสิ...พอดีวันนี้ฉันนอนเพลินไปหน่อยน่ะ เเหะๆ"

     ฉันพูดพลาวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ตรงที่ของฉันก่อนจะหันไปบอกเจ้าพวกเพื่อน

          "โหหหหห...ไรวะ วันนี้อุตส่าห์นัดรวมเเก๊งค์ทั้งที เเต่เเกดันมาสายซะเองเนี่ยนะ หันหน้าไรวะใช้ไม่ได้เลย"

     ยัยลีอาพูดประชดฉันก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง

          "ไรฟะ...ชียอง ลีอามันเป็นไรของมันวะ"

     ฉันหันหน้าไปหายัยชียองก่อนที่จะถามมันพลางทำหน้างงๆ ? OoO ไรฟะ จะบ้ากันเเต่เช้าเลยรึไง

          "เฮ้อออออ...เเกนี่มันจริงๆ เลยนะซียุน ก็มันโกรธเเกอ่ะเเหละ ที่นานๆ มันจะนัดรวมเเก๊งค์สักทีเเต่เเกดันมา

           ไม่ทันเเบบนี้อ่ะ -_-^"

     ยัยชียองพูดเเบบเซงๆ พลางทำหนาเอือมระอา อะไรกันยะ...? เเค่ฉันมาไม่ทันรวมเเก๊งค์หน่อยเดียวเองอ่ะ ไม่เห็นจำเป็นต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้นเลยหนิ

          "นี่!! ซียุน ฉันว่าเธอไปขอโทษลีอาสักหน่อยเหอะ ยัยนั่นน่ะนั่งรอเธอตั้งนานนะ ก็ตอนรวมเเก๊งค์น่ะ ขาด

           เธอที่สำคัญที่สุดในเเก๊งค์เพียงคนเดียวนี่นา...^^*"

     เซเคียวหันมาพูดกับฉัน เเล้วในที่สุดเราสามคนก็เดินลงมาเข้าเเถวข้างล่าง เหอๆ นี่ฉันต้องขอโทษยัยลีอาจริงๆ หรอเนี่ย ฉันก็รู้อยู่อ่ะนะว่าฉันน่ะเป็นคนผิดในเรื่งนี้จริงๆ เเต่จะให้ฉันขอโทษยัยนั่นจริงๆ อ่ะหรอ? ฉันน่ะเป็นหัวหน้าเเก๊งค์นะยะ - -^ เเต่...ฉันก็ผิดจริงๆ อ่ะนะ อือ...เอางั้นก็ได้

          "นี่ลีอา...T^T"

     ฉันเดินเข้าไปใกล้ลีอา เเล้วเอานิ้วสะกิดยัยนั่นเบาๆ ลีอาหันมามองหน้าฉันเเว็บนึงก่อนจะหันกลับไปอีก -_-^^ หนอย...!! อะไรกันยะยัยนี่ ฉันอุตส่าห์จะง้อเเล้วนะ ยังจะมาทำเมินใส่ฉันอีก

           "ลีอาจ๋า...ฉันขอโทษ T^T"

     ฉันทำหน้าอ้อนวอนเเบบสุดๆ นี่เธอ...ถ้าฉันทำขนาดนี้เเล้วเธอยังทำเมินใส่ฉันอีกล่ะก็นะ คราวนี้ฉันมีโมโหจริงๆ เเน่

          "เชอะ...ฉันอุตส่าห์เรียกรวมเเก๊งค์ทั้งที พวกเเก๊งค์เราที่อยู่ห้องอื่นก็มารวมตัวด้วย เเต่เธอนี่อะไรกันยะ

           เป็นหัวหน้าเเก๊งค์ทั้งที ดันมาสายซะได้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ นะเธอนี่ - -*"

          "ก็ฉันไม่รู้นี่นา พอตื่นมามันก็ไม่ทันเเล้วอ่ะ นี่ฉันรีบสุดชีวิตเเลวนะเนี่ย ยังไงไว้คราวหน้าก็ละกัน ไม่ก็เย็นนี้

           ก็ได้ ค่อยนัดรวมเเก๊งค์กันอีกที เอออออ...!! เเล้วเจ้าพวกนั้นมันว่าอะไรฉันรึเปล่าอ่ะ ที่ฉันมาไม่ทันรวม

           ตัวเเก๊งค์น่ะ"

     ฉันถามพลางทำหน้าครุ่นคิด เเต่ฉันก็ผิดนัดจริงๆ นั่นเเหละ ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนบอกให้ยัยลีอาเป็นคนไปบอกพวกเพื่อนห้องต่างๆ ที่อยู่เเก๊งค์ฉันทั้งทีว่าวันนี้จะรวมเเก๊งค์ เเต่ฉันดันผิดนัดซะเอง ฉันเป็นหวัหนาที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ นะเนี่ย เฮ้ออออออ...อ..

          "เจ้าพวกนั้นจะกล้าว่าไรเธอล่ะ เหอะๆ ใครจะกล้าหือ? - -^"

     เออเนอะ...จริงด้วยเเหะ เเล้วเมื่อพวกเราเข้าเเถวข้างล่างเสร็จก็เดินขึ้นไปเรียนคาบเเรก เฮ้ออออ...ง่วงชะมัด ฉันเเกล้งบอกอาจารย์ว่าปวดท้องเเล้วโดดไปนอนเล่นห้องพยาบาลดีมั้ยอ่ะ เอ?? ดีมั้ยหนอ?? ^-^

          "นี่ซียุน เมื่อคืนไปทำอะไรมายะ? ดูตาเธอสิ เเทบจะลืมไม่ไหวเเล้วนะ"

     ยัยชียองที่เห็นฉันตาเริ่มปิดๆ ลงมาทุกทีทักขึ้น ทำให้ฉันพยายามลืมตาให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ หันไปมองยัยนั่น =_=

          "เปล่าหรอกกกก...เเค่ไม่มีไรทำเเล้วก็รู้สึกว่ามันยังไม่ง่วงฉีนก็เลยนั่งดูรายการทีวีไปเรื่อยๆ น่ะ พอรู้สึกตัว

           อีกทีมันก็ปาเข้าไปตี 3 เเล้วอ่ะ"

     ฉันพูดออกไปเเล้วเริ่มจะออกอาการสัปหงก =_="

          "นี่...ฉันว่าเธอไม่ไหวเเล้วเเน่ๆ เลยอ่ะซียุน ฉันว่าเธอโดดไปนอนห้องพยาบาลก่อนดีกว่าม๊ะ เดี๋ยวเกิดมานั่ง

           หลับในห้อง ถ้าอาจารย์เห็นเธอจะซวยนะ -_-"

          "อือ...ดีเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวตอนพักกลางวันพวกเธอก็มาหาฉันที่ห้องพยาบาลเเล้วกันนะ เออ...บอกพวก

           เเก๊งค์เราทุกคนด้วยอ่ะ ว่าเย็นนี้หลังเลิกเรียนมีรวมเเก๊งค์ ห้ามใครหนีกลับก่อนเด็ดขาด บอกว่านี่คือคำสั่ง

           ของฉัน =_= เข้าใจมั้ยยะ?"

     ฉันหันไปมองยัยชียองด้วยใบหน้าที่กึ่งหลับกึ่งตื่น ยัยนั่นพยักหน้าให้ฉันหงึกๆ ก่อนที่ฉันจะเดินไปหน้าห้องเเล้วเเกล้งบอกอาจารย์ว่าปวดท้อง เเล้วเเอบดอดมานอนห้อพยาบาล (ปวดท้องเเต่มานอนห้องพยาบาล -_-) เมื่อเดินลงไปตามทางบันไดเรื่อยๆ ตาทั้งสองข้างของฉันก็ปิดลงเรื่อยๆ ทุกทีๆ จนกระทั่ง...

        โป๊กกกกกกกก...

          "โอ๊ยยยยย...ไรวะ -_-^"

     ฉันรู้สึกได้ว่าฉันเดินไปชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง จึงร้องออกมาเสียงดัง จากที่เมื่อกี้สะลืมสะลืออยู่ตอนนี้ความง่วงเเทบจะหายไปเลย เมื่อฉันเดินไปชนอะไรบางอย่างเขา

          "เฮ้ยยยยย...ไรวะยัยนี่ เดินมาชนเเลวยังมีหน้ามาถามฉันเเบบนี้อีกหรอ? -_-"

     เเล้วฉันก็ค่อยๆ มองขึ้นไปยังต้นเสียงห้าวๆ เบื้องหนาฉัน จะไม่ให้ฉันมองขึ้นไปได้ไงล่ะ ก็ไอ้หมอนี่น่ะสูงชะมัด เเต่...OoO โหหหหหหหหห...ไรเนี่ย ไอ้หมอนี่หล่อชะมัดยาด ใบหน้าเรียวสวย ปากบางเฉียบสีชมพู ดวงตาคมเข้มนัยน์ตาสีน้ำตาลนั้นทำให้น่าหลงไหลชะมัด ผมซอยยาวระต้นคอสีน้ำตาลอ่อนๆ เเละคิ้วเข้มๆ นั่น อ๊ายยยยย..ย. >///< หล่อชะมัดเลยยยยย

          "..."

          "เฮ้ยัยบ้า...เธอเหยีบเท้าฉันอยู่นะ -_-^^"

     เขาพูดขึ้นมาทำให้ฉันที่มองหน้าเขาเเบบอึ้งๆ นั้น รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ -_-

          "เออ...เเล้วไงอ่ะ"

     ฉันถามพลางทำหน้าบึ้ง ดูเหมือนว่าฉันจะยิ่งทำให้นายนั่นอารมณ์เสียขึ้นไปอีกนะ ก็ดูไอ้หมอนี่สิ ตอนนี้หนาของเขาไม่ต่างอะไรจาดตูดเลยอ่ะ

          "เเล้วไง? =_+ เเล้วไงงั้นหรอ? นี่เธอ...!! เธอเป็นคนเดินมาชนฉันนะ เเถมยังเหยียบเท้าฉันด้วย เเต่เธอ

           กลับพูดว่าเเล้วไงงั้นหรอ -_-^^"

          "อือ...ใช่!! เเค่นี้เอง ไกลหัวใจน่า นายคงไม่ใจเสาะตายเพราะถูกฉันเหยียบเท้าหรอกนะ เรื่องเเค่นี้อ่ะ

           จิ๊บจ๋อย ยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่มีเวลาจะมายืนเถียงกับนายอ่ะนะ ฉันไปก่อนล่ะ -_-"

     ฉันพูดเเล้วก็เดินลงไปโดยไม่คิดจะหันมาสนใจเขาที่ตอนนี้โกรธจนควันเเทบออกหูเลยสักนิด เหอะ...คิดว่านายเป็นใครงั้นหรอ? ฉันน่ะรู้ตัวนะว่าฉันน่ะผิด เเต่นายคิดว่านายเป็นใครงั้นหรอ? ฉันถึงจะต้องพูดคำว่าขอโทษน่ะ เหอะ...ไม่มีทางซะล่ะย่ะ ให้ตายยังไง ฉันคิมซียุนคนนี้ก็ไม่มีทางขอโทษนายเด็ดขาด -_-^^

        พักกลางวัน

          "นี่คิทซียุน...ฉันมาหาเเล้ว!!!!!!"

          "..."

          "ยัยซียุน!! -_-"

     เเล้วฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีคนมาเขย่าตัวฉัน พร้อมกับเสียงเเหกปากข้างๆ หูนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย โว๊ยยยยยยยย...!! - -^ หนวกหูชะมัดเลย

          "โว๊ยยยยย...!! เเหกปากกันหาไรวะเนี่ย -_-^"

     ฉันตะโกนออกไปอย่างอารมณ์เสียเเล้วลืมตาขึ้นมา เหอะๆ...ฉันเห็นยัยพวกเพื่อนตัวดีมองฉันอย่างอึ้งๆ ใช่สิ ไม่ว่าใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้นเเหละ เพราะเวลาฉันโมโหล่ะก็ เรียกได้ว่าเป็นคนที่น่ากลัวมากเลยทีเดียว...

          "เอ่อ...คือ พวกฉันเเค่จะมาเรียกเเกไปกินข้าวด้วยกันน่ะ T^T"

     ยัยลีอาเปิดปากพูดพลางทำหน้าจ๋อยๆ โถๆ...ฉันรู้อยู่เเล้วล่ะย่ะ เเต่ไม่ต้องเเหกปากตะโกนข้างๆ หูฉันก็ได้ มีหวังขี้หูฉันได้ออกมาเต้นระบำชาวเกาะเเน่ๆ =_+

"เออรู้เเล้ว ปะ...ไปกัน"

     เเล้วฉันก็เดินนำหน้ายัยพวกเพื่อนตัวดีไปที่โรงอาหาร เฮ้อออออ...ค่อยรู้สึกมีเเรงขึ้นมาหน่อย นี่ถ้าฉันไม่ได้นอนนะ ป่านนี้ล่ะก็ฉันคงสลบเหมือคาจานข้าวเเน่ๆ เลยอ่ะ ^^*

          "เออนี่ วันนี้ที่โรงอาหารไม่มีไรน่ากินเลยอ่ะ ฉันว่าโทรสั่งมากินกันดีกว่าม๊ะ"

     ยัยเซเคียวหันมาถามความคิดเห็นฉัน ฉันเลยหันหน้าไปถามยัยพวกนั้นทางสายตาประมาณว่า 'เอาไง'

          "เเล้วเเต่เเกดิวะ เเกเอาไงพวกเราก็เอา"

     ยัยชียองตอบ อือ...มันก็ไม่มีอะไรให้กินอย่างที่เซเคียวว่านั่นเเหละ

          "งั้น...โทรสั่งเข้ามาก็ได้ ฉันก็เบื่ออาหารที่นี่เหมือนกันอ่ะ ^_^"

     เเล้วเซเคียวก็หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา พลางกดเบอร์ขยุกขยิกลงไปในนั้นเเล้วโทรออก

          "กินไรดีล่ะ...?"

     เธอหันหน้ามาถามพวกเรา อือ...ช่วงนี้อากาศร้อนเเฮะ กินเนงมยองน่าจะดีกว่า >_<

          "เอาเนงมยองเเล้วกัน เเล้วพวกเเกจะกินไรอ่ะ?"

     เเล้วฉันก็หันไปถามยัยพวกเพื่อนของฉัน ที่ตอนนี้เเต่ละคนทำหน้าเซงๆ

          "เเกกินอะไรพวกฉันก็กินเเบบนั้นเเหละ"

          "ป้าคะ...งั้นเอาเนงมยอง 4 ที่นะคะ ค่ะๆ ที่โรงเรียน ม. ปลาย ควังฮันค่ะ"

     เมื่อยัยเซเคียวสั่งเสร็จก็วางสายไป เหอะๆ ไม่น่าถามเลยเนอะฉัน ไม่ว่าฉันจะกินอะไรยัยพวกนั้นก็ต้องกินเหมือนฉันอยู่เเล้วหนิ เพราะว่าฉันเป็นหัวหน้าเเก๊งค์ ทำอะไรยังไงก็ไม่มีใครกล้าขัดหรอก รวมถึงเจ้าพวกเพื่อนซี้ทั้ง 4 ของฉันด้วยเหมือนกัน เพราะการที่ฉันได้เป็นหัวหน้าเเก๊งค์ที่ได้รับคัดเลือกมาเเล้วน่ะสิ ในโรงเรียนของฉันจะมีเเก๊งค์ของตัวเองเป็นเรื่องปกติที่นักเรียนทุกคนต้องมีกัน เต่จะต่างกันตรงที่ว่าอยู่ในระดับไหนเท่านั้นเอง สมาชิกในเเก๊งค์มีจำนวนมากเท่าไหร่ เเล้วเเก๊งค์นั้นมีอิทธิพลมากเเค่ไหนก็เท่นั้น นี่คือส่วนที่ต่างกันของเเต่ละเเก๊งค์เเต่ก็นะ...เเก๊งค์ของฉันน่ะ ถือว่าเป็นเเก๊งค์ที่ใหญ่เเละมีฝีมืออันดับต้นๆ ของประเทศเลยก็ว่าได้ เเต่ก็ไม่ใช่อันดับ 1 อยู่ดีนั่นเเหละ เฮ้ออออออ...เเต่เเก๊งค์ที่เป็นอันดับ 1 น่ะ ก็อยู่โรงเรียนนี้นะ เเต่เเค่เเก๊งค์ของฉันไม่ค่อยจะชอบสักเท่าไหร่ก็เท่านั้นเอง เพราะก่อนหน้าที่ฉันจะได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าเเก๊งค์น่ะ หัวหน้าเเก๊งค์คนเก่า ที่ออกจากโรงเรียนนี้ไปเเล้วน่ะ พยายามใช้ฝีมือในการต่อสู้ของตัวเองเพื่อที่จะชิงอันดับ 1 มา เเต่ฝีมือของเขาก็ยังเป็นรองอยู่ดี เเต่ก็นะ ถึงยังไงเเก๊งค์เราก็ยังอยู่เเนวหน้าของประเทศนั่นเเหละ...^^*

     เเล้วเมื่อพวกเราทั้ง 4 เขมือบเนงมยองที่สั่งมาเสร็จเรียบร้อยเเล้ว เราก็เดินขึ้นมาบนห้องเรียน เมื่อเดินตรงมาเรื่อยๆ ฉันก็สังเกตุเห็นคนจำนวนมาก มุงดูอะไรบางอย่างอยู่หน้าห้องเรียนของฉัน

          "นี่ซียุน...พวกนั้นเค้ามุงอะไรกันน่ะ? OoO"

     ยัยเซเคียวหันหน้ามาถามฉันพลางทำหน้าอยากรู้อยากเห็น นี่เธอ...!! ฉันจะรู้มั้ยยะเนี่ย ฉันก็เพิ่งเดินขึ้นมาเหมือนเธอนั่นเเหละ ฉันไม่ได้มีตาทิพย์นะยะ - -^

          "เเล้วฉันจะรู้มั้ยยะ...ฉันก็เพิ่งเดินขึ้นมาเหมือนพวกเธอนะ -_-^..."

     ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อ ยัยสามคนนั้นก็รีบวิ่งไปเสนอหน้าไปมุงดูด้ยอีกคน เหอะ...อะไรกันล่ะยะ นี่ฉันยังพูดไม่จบเลยนะยะเนี่ย สนใจเเต่เรื่องไร้สาระอยู่นั่นเเหละพวกเธอนี่ -_-

           "เฮ้ยยยยยยย...ไรล่ะเนี่ย นี่!!!!!!!!!!!!!!! คิมซียุน เธอรีบมาดูนี่เร็ว OoO"

     เเล้วยัยชียองก็เเหกปากตะโกนเรียกฉันมาจากตรงนั้น พลางทำหน้าตกใจมหญ่เลย อะไรกันยะ มีเรื่องอะไรใหญ่โตขนาดนั้นเลยรึไง เธอถึงได้เเหกปากตะโกนเรียกฉันซะขนาดนั้นน่ะยัยชียอง -_-^^

          "มีอะไรยะ? =_+"

     ฉันพูดเเล้วเริ่มเดินเข้าไปหายัยพวกนั้น เมื่อพวกที่ยืนมุงกันอยู่เห็นฉันเดินตรงเข้ามาเเบบนั้น ทุกคนต่างก็รีบเปิดทางให้ฉันอย่างรวดเร็ว - -^ -_-^^ OoO...เเละภาพที่ฉันเห็นอยู่ตรงหนาก็ทำให้ฉันถึงกับตะลึง ตึง...ตึง...!!!!!

          "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!! OoO"

     ฉันเเหกปากออกไปเเล้วจ้องมองคนสองคนที่อยู่ตรงหนาเขม็ง อะไรกันยะ...สภาพเเต่ละคนไม่ต่างอะไรจากศพเลย ขอบตาที่เขียวปั๊ด คิ้วที่โชกเลือด มุมปากมีเลือดสีเเดงสดไหลออกมา ใบหนาอาบเลือด เลือกที่ไหลออกมาจากสองคนนั้นเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...OoO อะไรกันยะเนี่ย นี่นายสองคนไปทำอะไรกันมาน่ะ!!!?*

_________________________________________________________________

เป็นไงบ้างคะกับตอนที่ 1 ^O^ ยังไงก็ขอฝากด้วยนะ

ช่วยเเสดงความคิดเห็น...เเล้วอย่าลืมติดตามตอนต่อไปน๊า

BY: Whitemore