ซินเดอเรลล่ากับแม่เลี้ยงใจร้ายและเจ้าชายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 (100%)

2

ในที่สุดฉันก็ต้องไปนอนห้องพ่อจนได้ แล้วดูสิ ห้องพ่อที่ไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นปีๆนี่ รกยิ่งกว่ารังหนูอีก กว่าฉันจะเก็บกวาดจนเสร็จก็เกือบเช้าโน่น จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมานั่งสัปงกอยู่ในห้องเรียน =_=
            "เฮ้ย!! ยัยเซีย เมื่อคืนไปทำอะไรมา ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้ฮะ ตื่นๆเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวอาจารย์ห้องส้วมหันมาเห็นก็โดนทำโทษหรอก" ยัยปอ สาวน้อยหน้าสวย ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทฉันมาตั้งแต่ม.ต้น ยัน ม.ปลาย พยายามปลุกฉันโดยไม่ให้อาจารย์ห้องส้วมเห็น(ที่จริงอาจารย์เค้าชื่อสุขาวดี แต่ที่รู้ๆกันอยู่ ว่า'สุขา'มันแปลว่าส้วม เด็กทั้งห้องเลยตั้งชื่อให้แกใหม่เป็นอาจารย์ห้องส้วม ^0^ ) ถ้าแกหันมาเห็นเข้าคงต้องยืนเรียนกันทั้งคาบ
            "งืมๆ ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยง่า~" ฉันลืมตาขึ้นด้วยท่าทีที่งัวเงียเต็มแก่ โถ่ ก็เมื่อคืนได้นอนแค่สองสามชั่วโมงเองนะ เห็นใจกันหน่อยเถอะ คนสวยง่วงนี่นา -_-;;
            "ไปเจออะไรมาถึงเป็นแบบนี้ เล่าให้ฉั..." ยัยปอยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงสูงปรี๊ดของอาจารย์ห้องส้วมดังขึ้นซะก่อน
            "ปัทมา ชวนเพื่อนคุญอีกแล้วนะ ยืนบนเก้าอี้เดี๋ยวนี้ >0<* " 
            "ค่ะ อาจารย์ห้องส้ว...เอ๊ย! อาจารย์สุขาวดี" ยัยปอรับเสียงอ่อยพร้อมกับค่อยๆกระดื๊บๆขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ไม่รู้จะขำหรือสงสารมันดี แต่เห็นภาพมันยืนบนเก้าอี้หน้าละห้อย _ _* แบบนี้แล้ว ขำมันดีกว่า ฮิฮิ ^0^ สมน้ำหน้าอยากมารบกววนเวลานอนของฉันดีนัก
            "ซิลดา ขำอะไรเพื่อน งั้นยืนเรียนเป็นเพื่อนปัทมาแล้วกัน" อาจารย์ห้องส้วมหันมาสั่งฉัน
            "ค่า~" ฉันรับแล้วยืนขึ้น ไม่หน้าหัวเราะเพื่อนเลยเรา -_-;;

            กว่าจะจบคาบนั้นเล่นเอาขาฉันแทบหัก T_T ในที่สุดก็พักกลางวันซักที ยืนตั้ง 2 ชั่วโมงเต็มๆ หิวเป็นบ้า (เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย -_-v) ไปสั่งอาหารดีกว่า
            "เอาข้าวผัดกุ้งที่นึงค่ะป้า" ฉันตะโกนสั่ง ก็คนมันเยอะนี่นา ขืนพูดเบาๆป้าคงไม่ได้ยิน แกยิ่งหูตึงอยู่ด้วย

“อะไรนะ สั่งเบาจังหนูป้าไม่ได้ยิน”

นั่นว่าแล้วไง -_-;; สั่งซะดังลั่น ป้าแกบอกว่าเบา
            “ข้าว-ผัด-กุ้ง-ค่ะ”

เน้นอย่างนี้ไม่ได้ยินก็หนวกแล้วนะป้าขา

''ทานเหมือนกันเลยนะครับ ^_^ " เสียงหล่อลอยมากระทบโสตประสาทหูของฉัน
            พูดกับใครหว่า ฉันหันซ้ายหันขวา หาที่มาของเสียง แล้วก็เจอกับ ว้าว 0()0 หล่อเป็นบ้าเลย ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า ตาคมกริบสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางยังกะผู้หญิง แถมผิวพรรณก็ดีเหมือนผ่านการดูแลรักษามาโดยตลอด จนผู้หญิงอย่างฉันยังอาย สรุปคำเดียวสั้นๆว่า 'หล่อสุดๆ' แต่หน้าตาอย่างนี้ ใช่เลย อีตาฟูจิ เจ้าของฉายาเจ้าชายเพลย์บอยแห่งโรงเรียนเซนต์เทเรีย(โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่) หมอนี่คือคนที่ฉันอยากยุ่งเกี่ยวด้วยน้อยที่สุดในโรงเรียน เพราะอะไรน่ะหรอ ก็หมอเนี่ยขึ้นชื่อว่าเพลย์บอย คบผู้หญิงเป็นว่าเล่น แถมคบแบบทิ้งขว้าง เบื่อแล้วทิ้ง เพื่อนฉันที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันเคยโดนมาแล้ว ผู้ชายอย่างนี้มันเลวมากในสายตาของฉัน เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ซักวันเถอะฉันจะล้างแค้นนายแทนผู้หญิงพวกนั้น...แต่นั่นก็แค่คิด ใครจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกันล่ะ ฉันยิ่งหน้าตาสวย น่ารัก งดงามอยู่ด้วย ^0^ แล้วเมื่อกี๊ตานั่นทักฉันรึเปล่านะ ไม่เห็นมีใครอยู่แถวนี้เลย
            "หน้าผมหล่อเกินไปหรอครับ จ้องไม่วางตาเชียว" ฟูจิพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน
            นี่ฉันจ้องหน้าเขาอยู่หรอเนี่ย โถ่ ตาหนอตา T_T
            "ใครบอกยะ ฉันก็แค่งงว่านายพูดกับใคร หรือว่าบ้าพูดอยู่คนเดียว"
            "ก็พูดกับเธอน่ะสิ อุส่าห์พูดด้วยดีๆ มาว่าเราเฉย รู้งี้ไม่น่าเสียเวลามาทัก"
            "ใครอยากพูดกับนายกันล่ะ ชิ ก็แค่เพลย์บอยนิสัยไม่ดี"
            "นี่เธอน่..." ตานั่นยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแหลมปรี๊ดมาแทรกซะก่อน เฮ้อ! รอดตัวไป
            "พี่ฟูจิขา มาคุยอะไรกับยัยนี่คะ ไปทานข้าวกันดีกว่าค่ะ จีจี้หิวจะแย่แล้ว”

เสียงเปรี้ยวจี๊ดดังมาพร้อมกับร่างระหงที่ไม่รูจะอธิบายความงดงามยังไง(เน้นนะคะว่างด)ก็คุณเธอเล่นแต่งหน้าซะเข้มขนาดนี้ ที่นี่มันโรงเรียนนะไม่ใช่โรงงิ้วหรือโรงละครลิง สงสัยจะมาผิดงาน

“นี่เธอ จ้องฉันทำไมงะ หรือว่าอิจฉาที่ฉันได้เป็นแฟนกับพี่ฟูจิสุดหล่อซึ่งเธอคงไม่มีโอกาสได้เป็น เพราะไม่มีใครจะคู่ควรกับพี่ฟูจิเท่าฉันอีกแล้ว ใช่มะคะพี่ฟูจิ ^_^”

“คงใช่มั๊งคะ เพราะฉันดูแล้วพวกเธอเข้ากันมากยังกับ...”

“ยังกับอะไรยะ พูดให้มันดีๆนะหล่อน”

“ก็ยังกับผีเน่ากับโลงผุน่ะสิคะ อย่างนี้ดีพอไหม เอ๊! แล้วว่าแต่ใครจะเป็นผีหรือเป็นโลงดีนะ นึกออกแล้วฉันว่าเธ...”

“กรี๊ดดดด หยุดนะ”

อะไรกัน ฉันยังพูดไม่จบเลยมาสั่งให้หยุดซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรหยุดก็หยุด แค่นี้มันก็สาแก่ใจฉันแล้วล่ะ อิอิ สะใจโว้ยยยย ^o^

“เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันกับพี่ฟูจิอย่างนี้ เฮอะ ฉันขี้เกียจลดตัวไปเถียงกับเธอ ฉันเข้าใจว่าความอิจฉาคงเข้าตาเธอเลยพูดอะไรที่มันไม่มีความจริงเลยซักนิดออกมา เธอโชคดีนะที่วันนี้ฉันอารมณ์ดีเพราะตอนเย็นฉันจะไปเดทกับพี่ฟูจิแล้ว โฮะๆๆ ^O^ ฝากไว้ก่อนแล้วกันคราวหน้าเธอไม่รอดแน่”

ยัยนี้หัวเราะปากกว้างชะมัด ทำมาเป็นอวดว่าจะไปเดทกับพี่ฟูจิขา แหวะ เอาตัวเองไปนรกชัดๆ

“เธอนี่มันแสบจริงๆนะ”

อีตาฟูจิหันมาบอกฉัน ขณะที่กำลังโดนยัยจีจี้อะไรนั่นลากออกไป ชิ นายยังไม่รู้จักฉัน นี่มันก็แค่เบาะๆเท่านั้นแหละ เจอของจริงแล้วจะหนาว

“ข้าวผัดกุ้งได้แล้วจ้า”

เสียงป้าหูตึงตะโกนบอก พึ่งจะเสร็จหรอเนี่ย น่าจะเสร็จให้เร็วกว่านี้ ปล่อยให้ฉันเถียงกับยัยจีจี้กุ๊จจี่นั่นอยู่ได้ จริงสิกุ๊จจี่ ฉันได้ชื่อใหม่ที่สมฐานะของยัยนั่นแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะเรียกเธอว่ากุ๊จจี่แล้วกันนะยัยจีจี้ โฮะๆๆ ^O^ หัวเราะทีหลังดังกว่าจริงๆ

“เซียได้ข้าวยัง ที่นั่งเราอยู่ตรงนั้นนะพวกยัยเบ็นซ์มันจองไว้ให้ เดี๊ยวฉันไปซื้อน้ำให้ยัยโบนัสก่อน ยัยนี่ชอบใช้จริงๆ ทำไมไม่ไปใช้ไอมอสแฟนมันนะ”

ยัยปอเดินมาบอกที่นั่งให้ฉันแต่ก็ยังไม่วายบ่นให้ฟังอีก พูดถึงโบนัสแล้วหมั่นไส้มันจริงๆก็คนมีความรักนี่ วันๆเอาแต่ส่งยิ้มกันไปส่งยิ้มกันมากับมอสอยู่ได้ ชิ
            “อ้าวเซีย มาแล้วหรอ ทำไมข้าวแกได้ช้าจังอะ”

“เหอๆเบ็นซ์ คำถามที่แกถามมาเนี่ยฉันก็อยากถามอยู่เหมือนกัน กว่าจะได้ข้าวเล่นเอาฉันเหนื่อยเลย”

“ทำไมอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อยจิอยากรู้ 0_0”

ว่าแล้วว่ามันต้องถามทุกเรื่อง แต่ก็อย่างงี้แหละน้านิสัยยัยเบ็นซ์ อยากรู้อยากเห็นไปหมด แถมพอมารู้จักแบบสนิทๆด้วยนะ จะยิ่งรู้ว่านิสัยมันยิ่งกว่าเด็ก 3 ขวบอีก

“เธอรู้ไหมตอนที่ฉันสั่งข้าวฉันเจอใคร”

“ใครหรอ”

ถามเป็นเสียงเดียวกันยกแก๊งค์ ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉัน -_-;

“นายฟูจิ”

“ว้าว! ทำไมแกโชคดีอย่างนี้ทำไมไม่มาเรียกฉันไปล่ะ โอกาสดีๆแบบนี้ไม่แบ่งเพื่ออนเลยนะ โกรธแล้วด้วย”

ยัยเบ็นซ์ทำท่าซะจนฉันหมั่นไส้

“ซวยซะมากกว่า-_-”

“แล้วไงต่อเล่ามาซิ”

แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้ยัยเพื่อนสุดที่ร๊ากฟังซะละเอียดยิบ โดยเฉพาะฉากที่ฉันด่ายัยกุ๊จจี่นั่น ยิ่งพูดยิ่งสะใจ คนอะไรหยิ่งชะมัด

“โห ฉันอยากเห็นหน้ายัยจีจี้นั่นจังเลย ตอนที่แม่นั่นโดยแกด่าจะทำหน้ายังไงนะ แต่ฉันก็ยังโกรธแกที่ไม่เรียกฉันไปด้วย ของดีๆแบบนี้หาดูยากจะตาย”

“เรื่องแบบนี้ดูเหมือนเธอจะชอบมากเลยนะยัยเบ็นซ์ เอาเรื่องตัวเองกับนายเต้ก่อนเถอะ ฉันเห็นนะว่าพวกเธอกระหนุงกระหนิงกันทุกวันเลย”

55+ พอฉันพูดถึงเรื่องมันบ้างหน้าแดงเชียว แต่คู่นี้ไม่หวานเหมือนคู่โบนัสหรอกนะคะ ที่ว่ากระหนุงกระหนิงเนี่ยคือเอาเก้าอี้ไล่ฟาดหัวกัน สงสัยจะชอบแบบซาดิสก์อ่ะค่ะ

“นี่จะบ้าหรอ ตีกันทุกวันแบบนั้นอ่ะนะเรียกว่ากระหนุงกระหนิง แล้วจะบอกให้นะฉันไม่มีวันชอบไอเต้หรอก อ้วนก็อ้วน ไม่เห็นหล่อเหมือนพี่คิมหันต์ของฉันเลย”

เหอๆ ในที่สุดก็จบที่พี่คิมหันต์ของมันอีก ไม่ต้องสงสัยนะคะว่าคิมหันต์คือใคร เค้าไม่มีตัวตนหรอกค่ะ เพราะว่าเค้าเป็นพระเอกในนิยายที่มันคลั่งไคล้สุดๆ ท่าจะบ้าหนักแล้วนะเนี่ยเพื่อนฉัน -_-^