ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่เจ็ด [จบตอนแล้วค้า เพลงเศร้าเปิดคู่ เศร้าได้ใจ]
แสงแดดทอประกายเต็มฟากฟ้าอ่อนๆเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงอรุณรุ่งของวันใหม่.....ร่างสองร่างแอบอิงแนบชิดจนแทบไม่มีที่ว่าง....ผมสีน้ำตาลยาวสยายไปตามเรือนร่างของบุรุษร่างใหญ่ที่กอดตัวสตรีร่างบางเอาไว้อย่างแนบแน่น....นัยน์ตาสีม่วงมองไปยังหญิงสาวผู้ที่ขึ้นชื่อว่าได้เป็นภรรยาของเขาอย่างเต็มตัวด้วยแววตารักใคร่ ก่อนที่ร่างบางในอ้อมแขนจะขยุกขยิก ก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตจะเผยอขึ้นช้าๆ พลางสบตากับนัยน์ตาสีม่วงของสามีเสียก่อน......
"เช้าแล้วเหรอคิล...."
"อื้อ..." คำตอบรับคำสั้นๆ แต่ยังไม่ละสายตาไปจากร่างบาง....ที่บัดนี้เบียดร่างเข้ามาแนบชิดมากขึ้นเสียอีก...
"หนาวจังเลยคิล....คาโนวาลไม่น่าหนาวเร็วขนาดนี้..."
คำพูดที่ทำให้นัยน์ตาของคิลส่อประกายขบขัน...ก่อนจะเอ่ยวาจากระเซ้า
"ก็ลองดูสารรูปตัวเองก่อนสิเฟริน....แล้วจะรู้ว่าทำไมถึงหนาวนัก...."
เฟรินมองสารรูปของตนเองกับคนที่ยังกอดเธอไว้แน่นแล้วหน้าขึ้นสีระเรื่อทันที เมื่อทั้งเธอและคิลต่างไม่ได้ใส่อะไรทั้งคู่ แถมยังมีแค่ผ้าห่มบางๆห่มตัวทั้งคู่เอาไว้แค่นั้น.....พลางหันไปค้อนคนร่างโตไม่ได้ แม้ว่าคิลจะทำสีหน้าขบขันกลั้นหัวเราะเอาไว้ก็ตามที....
"ขำอะไรห๊ะ คิล!"
"ขำคนที่บัดนี้ไม่ยอมรับตัวเองซะที...." คิลหัวเราะเบาๆ "ต่อกันอีกรอบมั้ยล่ะ....เผื่อจะได้หายหนาวไง...เฟริน"
"คิลบ้า...บ้าที่สุด!!"
คิงแห่งคาโนวาลเดินผ่านมาที่หน้าประตูห้องของคนทั้งสอง.....แล้วหยุดอย่างชั่งใจสักครู่หนึ่งว่าควรจะเคาะประตูเรียกดีหรือไม่ หากแต่เมื่อเสียงหัวเราะของสองคนคู่รักในห้องนั้นดังแว่วเข้ามาที่โสตสัมผัส เขาก็รู้คำตอบโดยดีอย่างไม่ต้องมีใครมาบอก.....พร้อมกับความหวั่นไหวในหัวใจ.....
พวกเขามีความสุขดี.....
และคงจะดีกว่าหากไม่มีเขาเข้าไปรบกวน....
เฟริน......นายลืมฉันแล้วจริงๆใช่มั้ย.............
แต่เหตุการณ์เมื่อคืนเข้ามาตอกย้ำลงไปในจิตใจ....คำสัญญาที่เขามีให้มาทิลด้า คำสัญญาที่เขาพูดไปเพื่อที่จะไม่ทำให้เธอเสียใจไปมากกว่านี้....และที่สำคัญ....ไม่ทำให้เขาเสียใจไปมากกว่านี้.....
เขาไม่เคยเจ็บแล้วจำกับความรัก.....ปล่อยให้มันทรมานจิตใจเขาตลอดมา....
แล้วเมื่อไหร่เขาจะหลุดออกจากบ่วงรักที่เขายินดีเข้าไปติดเสียโดยดี......
เฟริน......ฉันจะลืมนายได้ใช่มั้ย.......
ใครก้ได้ช่วยตอบฉันที.........
ว่าฉันจะลืมคนที่ฉันรักที่สุดได้....และไปรักคนคนใหม่ที่เขายินดีรักฉัน........
ชายหนุ่มผู้เพรียบพร้อมทุกอย่าง ร่างกายงดงามราวกับเทพบุตร ที่ใครๆใฝ่ฝันอยากได้มาเป็นคู่ครอง เกียรติยศของพระราชาแห่งคาโนวาลผู้เปี่ยมด้วยความสามารถ ทรัพย์สินเงินทอง ข้าทาสบริวารที่มีอยู่ล้นเหลือ ความสามารถเก่งกาจด้านต่างๆที่มีอยู่ครบถ้วนคุณสมบัติพระราชา....
แต่คาโล วาเนบลี ขาดบางสิ่งไปอย่างหนึ่ง.....
คือหัวใจ.....ที่มีความรักที่แท้จริง.......
เสียงเคาะประตูขออนุญาตจากด้านนอก โอษฐ์เอ่ยคำอนุญาตก่อนที่ท่านเสนาบดีคนสำคัญจะเข้ามาในห้องทรงพระอักษร....
"ท่านซีบิล สเวนกับท่านหญิงเรนอน มาแล้วพะย่ะค่ะ....."
"เจ้าไปเตรียมการต้อนรับให้ดี.....เดี๋ยวเราจะตามไป..." คาโลเอ่ย...ปล่อยให้เสนาบดีก้าวออกไปโดยไม่ต้องอ่ยปากใดๆทั้งสิ้น....เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ตามลำพังแล้ว...เขาก็เอ่ยประโยคลอยๆมาประโยคหนึ่ง ที่ไม่คิดว่าจะส่งมาให้ใครนอกจากตอกย้ำตนเอง....
"เรนอน....เธอ....จะเจ็บแบบฉันมั้ย...?....ทั้งๆที่เธอกับฉัน....เจ็บเหมือนกันแท้ๆ"
คำถามที่ไร้คำตอบ....เพราะคนถามไม่เคยกล้าถาม และคนตอบคงไม่อยากตอบ....
ครบแล้วสินะ.......รัก 6 เส้า.......
ความอึดอัดแผ่กระจายทั่วสวนอุทยาน ที่มีเพียงเพื่อนร่วมรุ่น 6 คนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเคยเป็นอดีตคนรักของกันและกันมาก่อน......และเพราะความเป็นอดีต......ถึงทำให้แต่ละคนเจ็บปวดไม่แพ้กัน.......ความห่างเหินก่อตัวขึ้นโดยไม่ต้องมีใครสร้าง.......
และเมื่อมาเจอกัน....ก็ไม่มีใครอยากเจอ....เริ่มเปิดบทสนทนา.....
"ขอบคุณมากที่อุตส่าห์เสียสละเวลามาหา..."
บุคคลที่มีตำแหน่งใหญ่ที่สุดในทีนี้เริ่มเอ่ยปากขึ้นมาก่อน.....
"แล้วมีเรื่องอะไรเหรอคะคุณคาโล....ถึงได้เรียกพวกเรามา...."
"งานเลี้ยงรุ่นของป้อมอัศวิน....มีรุ่นของพวกเรากับรุ่นของพี่โรเวนที่จะจัดด้วยกัน...."
"แล้วทำไมต้องเรียกพวกเรามาด้วยล่ะคะ ?"
"อดีตหัวหน้าป้อมคือฉัน เสนาธิการฝ่ายซ้ายก็คิลมัส ฟีลมัส เสนาธิการฝ่ายขวาคือมาทิลด้า ซิลเวอร์ ผู้คุมกฎมีเรนอน ธีน็อท ซีบิล สเวน แองเจลีน่า โรมานอฟ โร เซวาเรส....โรกับแองจี้ติดธุระมาไม่ได้...ฉันจึงอยากเรียกคนที่เคยมีตำแหน่งสำคัญๆมาที่นี่อย่างไงล่ะ....เพื่อที่จะประชุมรื่องแผนการจัดงาน....คิดว่ามหาราชโรเวนคงตามมาในไม่ช้า...."
"แล้วเฟรินเกี่ยวอะไรด้วย..." คิลหลุดปากโพล่งออกมา...
นัยน์ตาสีฟ้าหันมาสบกับคนตั้งคำถาม ในแววตาคู่นั้นมีแววเจ็บปวด...แค่เพียงชั่วครู่....ก่อนจะกลับไปเย็นชาอีกรอบ....แล้วเอ่ยตอบเรียบๆ แต่กรีดหัวใจของทั้งคนถามและคนตอบ....
"ในฐานะที่เคยเป็นผู้ช่วยของหัวหน้าป้อม...."
พวกเขาจำได้ดี....
สมัยที่เฟรินยังรักกับคาโล.....
คาโลขอให้เฟรินไม่ลงตำแหน่งอะไร....เพียงเพราะอยากให้มาช่วยตนเองทำงาน...ช่วยอยู่ข้างๆตอนเขาทำงาน...
เวลานั้น.....เป็นสิ่งคู่รักหลายคู่ในป้อมอิจฉา....เขาสองคนนั้นมาก....
ถึงขั้นที่เขายังเคยเอ่ยปากแซวไปเลยว่า "สงสัยมีลูกก่อนแต่งแน่ๆ..."
เฟรินได้ยินดังนั้นก็ยังเอ่ยปากตอบกลับเลยว่า
"แกก็ให้เรนอนมีลูกเลยสิ...ฉันก็อยากเห็นหลานไวๆ..."
แต่ทว่า....
มือบางของเฟรินบีบมือเขาแน่นขึ้น คิลจับมือไว้แน่นราวกับให้กำลังใจ....หน้าของเฟรินซีดขาวราวกับกระดาษ แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองที่อีกฟากของโต๊ะ....เขากลับพบสิ่งที่เขาต้องเจ็บปวดไม่แพ้คาโลหรือเฟรินเลย....ความเจ็บปวดที่เขาฝากไว้กับอีกคนหนึ่ง....และมันกำลังจะย้อนกลับมาหาเขา....
เรนอนใกล้ร้องไห้ขึ้นมาเต็มที นัยน์ตาสีดำคู่นั้นที่เขาเคยหลงเสน่ห์ของมันนักหนาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา...รอเวลาที่เจ้าของจะบีบมันออกมาให้ทุกคนในที่นี่ได้เจ็บปวดกันถ้วนหน้า....
เพราะตัวของเขาเองใช่ไหม....ที่ทิ้งเธอไป.....โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของคนคนนี้...ที่แสนอ่อนไหวเหลือเกิน......เพราะเขา.....ที่เคยสัญญากับเธอว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจจากใครอีก.....แต่เขากลับทำให้เธอเสียใจซ้ำสอง....เพียงเพราะเขาเจอคนรักใหม่....แต่เขาไม่ได้ไยดีกับคนรักเก่าคนนี้เลย.....
เขามันเห็นแก่ตัวที่สุด...
ภาพตรงหน้าเป็นสิ่งที่เขาไม่พึงปรารถนามากที่สุด....นัยน์ตาสีฟ้าใสเต็มไปด้วยแววอาดูรอย่างไม่คิดจะปกปิดเอาไว้....แต่มันก็เหมือนกับทุกคนในที่นี่.....ที่แต่ละคนต่างเจ็บปวดได้อย่างไม่แพ้กัน.....เรนอนจะร้องไห้....คิลดูเจ็บปวด....ซีบิลที่เตรียมจะปลอบเรนอนก็กลับทำให้มาทิลด้าเจ็บ....และที่สำคัญที่สุด...เฟรินกำลังเสียใจ...
พวกเขาจะฟื้นความหลังขึ้นมาเพื่ออะไร ??
เพื่อให้หัวใจของทุกคนเจ็บ....แตกยับไปมากกว่านี้งั้นหรือ ?...
แล้วมันจะได้ผลอะไร.....
เมื่อหัวใจของพวกเขาเจ็บ.....แต่ไม่เคยเข็ดหลาบกับความรักเสียที.....
เจอหน้ากันอย่างนี้.....ก็จะยิ่งเจ็บ....ยิ่งช้ำ......
กับเกมความรัก.....ที่ทุกคนไม่เคยเพียรจะสร้างขึ้นมาให้กันและกัน......
วันวานเคยแสนหวาน แต่ร้าวรานไม่สุขสม
วันนี้ทุกข์ระทม แต่จมปรักรักไร้เงา...
จากใจที่เจ็บช้ำ กลับย้ำรักที่โง่เขลา...
เมื่อเขาไม่รักเรา แต่ไยเรา...รักตลอดมา......
To Be Continued....
By Merfae ^O^
ฮิ้ว เมอเฟร์กลับมาต่อให้แล้ว
ตอนนี้มีหลากหลายอารมณ์มากมาย ต่อจนจบแล้วนาท่าน ^^
ซีบิลเป็นนักฆ่าแห่งซาเรสนะจ๊ะ ลองไปดูข้อมูลในเวบซันทรีดูสิ ^^
แล้วไว้เจอกันจ้ะ >O<
ปล. เปิดเพลงไป อ่านฟิค ( ทั้งเรื่อง ) ไปนะ ได้อารมณ์สุดยอด
"เช้าแล้วเหรอคิล...."
"อื้อ..." คำตอบรับคำสั้นๆ แต่ยังไม่ละสายตาไปจากร่างบาง....ที่บัดนี้เบียดร่างเข้ามาแนบชิดมากขึ้นเสียอีก...
"หนาวจังเลยคิล....คาโนวาลไม่น่าหนาวเร็วขนาดนี้..."
คำพูดที่ทำให้นัยน์ตาของคิลส่อประกายขบขัน...ก่อนจะเอ่ยวาจากระเซ้า
"ก็ลองดูสารรูปตัวเองก่อนสิเฟริน....แล้วจะรู้ว่าทำไมถึงหนาวนัก...."
เฟรินมองสารรูปของตนเองกับคนที่ยังกอดเธอไว้แน่นแล้วหน้าขึ้นสีระเรื่อทันที เมื่อทั้งเธอและคิลต่างไม่ได้ใส่อะไรทั้งคู่ แถมยังมีแค่ผ้าห่มบางๆห่มตัวทั้งคู่เอาไว้แค่นั้น.....พลางหันไปค้อนคนร่างโตไม่ได้ แม้ว่าคิลจะทำสีหน้าขบขันกลั้นหัวเราะเอาไว้ก็ตามที....
"ขำอะไรห๊ะ คิล!"
"ขำคนที่บัดนี้ไม่ยอมรับตัวเองซะที...." คิลหัวเราะเบาๆ "ต่อกันอีกรอบมั้ยล่ะ....เผื่อจะได้หายหนาวไง...เฟริน"
"คิลบ้า...บ้าที่สุด!!"
คิงแห่งคาโนวาลเดินผ่านมาที่หน้าประตูห้องของคนทั้งสอง.....แล้วหยุดอย่างชั่งใจสักครู่หนึ่งว่าควรจะเคาะประตูเรียกดีหรือไม่ หากแต่เมื่อเสียงหัวเราะของสองคนคู่รักในห้องนั้นดังแว่วเข้ามาที่โสตสัมผัส เขาก็รู้คำตอบโดยดีอย่างไม่ต้องมีใครมาบอก.....พร้อมกับความหวั่นไหวในหัวใจ.....
พวกเขามีความสุขดี.....
และคงจะดีกว่าหากไม่มีเขาเข้าไปรบกวน....
เฟริน......นายลืมฉันแล้วจริงๆใช่มั้ย.............
แต่เหตุการณ์เมื่อคืนเข้ามาตอกย้ำลงไปในจิตใจ....คำสัญญาที่เขามีให้มาทิลด้า คำสัญญาที่เขาพูดไปเพื่อที่จะไม่ทำให้เธอเสียใจไปมากกว่านี้....และที่สำคัญ....ไม่ทำให้เขาเสียใจไปมากกว่านี้.....
เขาไม่เคยเจ็บแล้วจำกับความรัก.....ปล่อยให้มันทรมานจิตใจเขาตลอดมา....
แล้วเมื่อไหร่เขาจะหลุดออกจากบ่วงรักที่เขายินดีเข้าไปติดเสียโดยดี......
เฟริน......ฉันจะลืมนายได้ใช่มั้ย.......
ใครก้ได้ช่วยตอบฉันที.........
ว่าฉันจะลืมคนที่ฉันรักที่สุดได้....และไปรักคนคนใหม่ที่เขายินดีรักฉัน........
ชายหนุ่มผู้เพรียบพร้อมทุกอย่าง ร่างกายงดงามราวกับเทพบุตร ที่ใครๆใฝ่ฝันอยากได้มาเป็นคู่ครอง เกียรติยศของพระราชาแห่งคาโนวาลผู้เปี่ยมด้วยความสามารถ ทรัพย์สินเงินทอง ข้าทาสบริวารที่มีอยู่ล้นเหลือ ความสามารถเก่งกาจด้านต่างๆที่มีอยู่ครบถ้วนคุณสมบัติพระราชา....
แต่คาโล วาเนบลี ขาดบางสิ่งไปอย่างหนึ่ง.....
คือหัวใจ.....ที่มีความรักที่แท้จริง.......
เสียงเคาะประตูขออนุญาตจากด้านนอก โอษฐ์เอ่ยคำอนุญาตก่อนที่ท่านเสนาบดีคนสำคัญจะเข้ามาในห้องทรงพระอักษร....
"ท่านซีบิล สเวนกับท่านหญิงเรนอน มาแล้วพะย่ะค่ะ....."
"เจ้าไปเตรียมการต้อนรับให้ดี.....เดี๋ยวเราจะตามไป..." คาโลเอ่ย...ปล่อยให้เสนาบดีก้าวออกไปโดยไม่ต้องอ่ยปากใดๆทั้งสิ้น....เมื่อรู้ตัวว่าอยู่ตามลำพังแล้ว...เขาก็เอ่ยประโยคลอยๆมาประโยคหนึ่ง ที่ไม่คิดว่าจะส่งมาให้ใครนอกจากตอกย้ำตนเอง....
"เรนอน....เธอ....จะเจ็บแบบฉันมั้ย...?....ทั้งๆที่เธอกับฉัน....เจ็บเหมือนกันแท้ๆ"
คำถามที่ไร้คำตอบ....เพราะคนถามไม่เคยกล้าถาม และคนตอบคงไม่อยากตอบ....
ครบแล้วสินะ.......รัก 6 เส้า.......
ความอึดอัดแผ่กระจายทั่วสวนอุทยาน ที่มีเพียงเพื่อนร่วมรุ่น 6 คนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเคยเป็นอดีตคนรักของกันและกันมาก่อน......และเพราะความเป็นอดีต......ถึงทำให้แต่ละคนเจ็บปวดไม่แพ้กัน.......ความห่างเหินก่อตัวขึ้นโดยไม่ต้องมีใครสร้าง.......
และเมื่อมาเจอกัน....ก็ไม่มีใครอยากเจอ....เริ่มเปิดบทสนทนา.....
"ขอบคุณมากที่อุตส่าห์เสียสละเวลามาหา..."
บุคคลที่มีตำแหน่งใหญ่ที่สุดในทีนี้เริ่มเอ่ยปากขึ้นมาก่อน.....
"แล้วมีเรื่องอะไรเหรอคะคุณคาโล....ถึงได้เรียกพวกเรามา...."
"งานเลี้ยงรุ่นของป้อมอัศวิน....มีรุ่นของพวกเรากับรุ่นของพี่โรเวนที่จะจัดด้วยกัน...."
"แล้วทำไมต้องเรียกพวกเรามาด้วยล่ะคะ ?"
"อดีตหัวหน้าป้อมคือฉัน เสนาธิการฝ่ายซ้ายก็คิลมัส ฟีลมัส เสนาธิการฝ่ายขวาคือมาทิลด้า ซิลเวอร์ ผู้คุมกฎมีเรนอน ธีน็อท ซีบิล สเวน แองเจลีน่า โรมานอฟ โร เซวาเรส....โรกับแองจี้ติดธุระมาไม่ได้...ฉันจึงอยากเรียกคนที่เคยมีตำแหน่งสำคัญๆมาที่นี่อย่างไงล่ะ....เพื่อที่จะประชุมรื่องแผนการจัดงาน....คิดว่ามหาราชโรเวนคงตามมาในไม่ช้า...."
"แล้วเฟรินเกี่ยวอะไรด้วย..." คิลหลุดปากโพล่งออกมา...
นัยน์ตาสีฟ้าหันมาสบกับคนตั้งคำถาม ในแววตาคู่นั้นมีแววเจ็บปวด...แค่เพียงชั่วครู่....ก่อนจะกลับไปเย็นชาอีกรอบ....แล้วเอ่ยตอบเรียบๆ แต่กรีดหัวใจของทั้งคนถามและคนตอบ....
"ในฐานะที่เคยเป็นผู้ช่วยของหัวหน้าป้อม...."
พวกเขาจำได้ดี....
สมัยที่เฟรินยังรักกับคาโล.....
คาโลขอให้เฟรินไม่ลงตำแหน่งอะไร....เพียงเพราะอยากให้มาช่วยตนเองทำงาน...ช่วยอยู่ข้างๆตอนเขาทำงาน...
เวลานั้น.....เป็นสิ่งคู่รักหลายคู่ในป้อมอิจฉา....เขาสองคนนั้นมาก....
ถึงขั้นที่เขายังเคยเอ่ยปากแซวไปเลยว่า "สงสัยมีลูกก่อนแต่งแน่ๆ..."
เฟรินได้ยินดังนั้นก็ยังเอ่ยปากตอบกลับเลยว่า
"แกก็ให้เรนอนมีลูกเลยสิ...ฉันก็อยากเห็นหลานไวๆ..."
แต่ทว่า....
มือบางของเฟรินบีบมือเขาแน่นขึ้น คิลจับมือไว้แน่นราวกับให้กำลังใจ....หน้าของเฟรินซีดขาวราวกับกระดาษ แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองที่อีกฟากของโต๊ะ....เขากลับพบสิ่งที่เขาต้องเจ็บปวดไม่แพ้คาโลหรือเฟรินเลย....ความเจ็บปวดที่เขาฝากไว้กับอีกคนหนึ่ง....และมันกำลังจะย้อนกลับมาหาเขา....
เรนอนใกล้ร้องไห้ขึ้นมาเต็มที นัยน์ตาสีดำคู่นั้นที่เขาเคยหลงเสน่ห์ของมันนักหนาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา...รอเวลาที่เจ้าของจะบีบมันออกมาให้ทุกคนในที่นี่ได้เจ็บปวดกันถ้วนหน้า....
เพราะตัวของเขาเองใช่ไหม....ที่ทิ้งเธอไป.....โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของคนคนนี้...ที่แสนอ่อนไหวเหลือเกิน......เพราะเขา.....ที่เคยสัญญากับเธอว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจจากใครอีก.....แต่เขากลับทำให้เธอเสียใจซ้ำสอง....เพียงเพราะเขาเจอคนรักใหม่....แต่เขาไม่ได้ไยดีกับคนรักเก่าคนนี้เลย.....
เขามันเห็นแก่ตัวที่สุด...
ภาพตรงหน้าเป็นสิ่งที่เขาไม่พึงปรารถนามากที่สุด....นัยน์ตาสีฟ้าใสเต็มไปด้วยแววอาดูรอย่างไม่คิดจะปกปิดเอาไว้....แต่มันก็เหมือนกับทุกคนในที่นี่.....ที่แต่ละคนต่างเจ็บปวดได้อย่างไม่แพ้กัน.....เรนอนจะร้องไห้....คิลดูเจ็บปวด....ซีบิลที่เตรียมจะปลอบเรนอนก็กลับทำให้มาทิลด้าเจ็บ....และที่สำคัญที่สุด...เฟรินกำลังเสียใจ...
พวกเขาจะฟื้นความหลังขึ้นมาเพื่ออะไร ??
เพื่อให้หัวใจของทุกคนเจ็บ....แตกยับไปมากกว่านี้งั้นหรือ ?...
แล้วมันจะได้ผลอะไร.....
เมื่อหัวใจของพวกเขาเจ็บ.....แต่ไม่เคยเข็ดหลาบกับความรักเสียที.....
เจอหน้ากันอย่างนี้.....ก็จะยิ่งเจ็บ....ยิ่งช้ำ......
กับเกมความรัก.....ที่ทุกคนไม่เคยเพียรจะสร้างขึ้นมาให้กันและกัน......
วันวานเคยแสนหวาน แต่ร้าวรานไม่สุขสม
วันนี้ทุกข์ระทม แต่จมปรักรักไร้เงา...
จากใจที่เจ็บช้ำ กลับย้ำรักที่โง่เขลา...
เมื่อเขาไม่รักเรา แต่ไยเรา...รักตลอดมา......
To Be Continued....
By Merfae ^O^
ฮิ้ว เมอเฟร์กลับมาต่อให้แล้ว
ตอนนี้มีหลากหลายอารมณ์มากมาย ต่อจนจบแล้วนาท่าน ^^
ซีบิลเป็นนักฆ่าแห่งซาเรสนะจ๊ะ ลองไปดูข้อมูลในเวบซันทรีดูสิ ^^
แล้วไว้เจอกันจ้ะ >O<
ปล. เปิดเพลงไป อ่านฟิค ( ทั้งเรื่อง ) ไปนะ ได้อารมณ์สุดยอด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น