ฟิคบารามอส ความทรงจำอันมิอาจลืมเลือน ~คิล = เฟริน ~

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่หก

                 แสงจันทร์นวลอร่ามบนท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยกลุ่มดาว จะมีใครซักคนไหมที่ออกมาชมจันทร์กับความเศร้าอย่างเธอ จะมีซักคนไหมที่จะเศร้าเหมือนกับเธอ นั่นคงจะเป็นไปไม่ได้เมื่อพวกเขามีความรัก ไม่เหมือนกับเธอที่ต้องรับความเศร้านี้ไว้กับตัวเอง คาโลนายรู้ไหมว่านายหน่ะร้ายกาจแค่ไหนที่ตอนนี้ทำให้คนอย่างฉัน มาทิลด้า  ต้องทนทรมารกับใจของนายที่ไม่มีวันเอนมาให้ฉัน ทั้งที่ตอนนี้ใจฉันเอนไปหาเธอหมดแล้ว
                    
              "เรานี่มันงี่เง่าจริง" มาทิลด้ายิ้มหยัน น้ำตาเริ่มเอ่อล้นในดวงตาไหลลงสู่แก้มนวล มาทิลด้ารีบปาดน้ำตาออก เธอหันตัวเตรียมที่จะเดินกลับแต่ก็ชนเข้ากับอกกว้างของใครคนหนึ่ง มาทิลด้าเงยมองดูคนที่ชนครู่นึงแล้วจึงรีบก้มหน้าซ่อนใบหน้าไว้เมื่อรู้ว่าคนที่ชนคือใคร

               คาโลถึงกับใจสั่นเมื่อเห็นสีหน้าของมาทิลด้า เห็นเพียงเสี้ยวเดียวก็เห็นคราบน้ำตาบนหน้าสวยได้   

                  "เธอร้องไห้หรอมาทิลด้า" คาโลเชยคางมนขึ้นมาสบตา น้ำตาเริ่มเอ่อจากนัยต์ตามาทิลด้าอีกครั้ง เธอหลุบตาลง 
 
  "เธอร้องไห้ทำไม"  ไม่มีเสียงตอบรับจากมาทิลด้าเอพยายามกั้นน้ำตาไม่ให้ล้นออกมา   "บอกฉันสิ" คาโลก้มลงกระซิบที่หูเธอ "เพราะฉันรึเปล่า มาทิลด้า" คำพูดนั้นทำให้มาทิลด้าถึงกับกั้นน้ำตาไม่อยู่  ใช่เพราะนายคนเดียวคาโลทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้
 
         คาโลรู้ได้ถึงความเศร้าที่มีอยู่ในตัวของควีนแห่งคาโนวาล เขาทำผิดไปเขาแต่งงานกับเธอแล้วแต่เขากลับทำให้เธอต้องทุกข์ใจขนาดนี้ เขายอมรับว่าเขาเริ่มเอนหาเธอตรงหน้าแล้วเธอที่ดีกับเขาตลอดมาเธอที่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอของตนให้เขาเห็น ความอ่อนโยนที่เธอมีให้ทำให้เขาเริ่มรักเธอ เฟริน ถึงฉันจะรักเธอมากกว่าใคร แต่ฉันจะพยายามเก็บเรื่องของเราให้เป็นแค่อดีตจะผนึกไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ  

          คาโลหันมาจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของมาทิลด้า หน้าของเขาห่างกับเธอเพียงนิดเดียว ลมหายใจลดที่ใบหน้าเธอ ริมฝีปากอุ่นทาบบนเรียวปากงามของเธอ เขาถอนริมฝีปากออก "คาโล ทำไมน.." "ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจมาทิลด้า ฉันจะลืมเฟรินบัดนี้และตลอดไป" เพื่อยืนยันต่อคำสัญญาริมฝีปากของคาโลทาบลงมาอีกครั้งเป็นรสสัมผัสที่หอมหวานและเป็นตราประทับจิตใจของเขาและเธอ

                                     คาโล วาเนบลี เดอะ คิง ออฟ คาโนวาล
                                                                  และ 
                                   มาทิลด้า วาเนบลี เดอะ ควีน ออฟ คาโนวาล


    อ่า ในที่สุด ฮีโร่ก็ออกมาแต่งได้ซักที เผอิญว่าติดสอบน่าจ้า ไม่ว่ากานนะ โมจิจัง
เมอเฟร์จัง *-*
             

อ่า มาแท็กแร้วนะจ้ะ

โมจิต่อให้




สัมพัสนั่นที่ได้รับ แม้มันจะหอมหวาน แต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้ 


 ค่ำคืนอันหนาวเหน็บ เธอจำมันได้ดี ซีบิล สเวน เขาเคยยื่นมือออกมาให้เธอ เธอเคยตอบว่าไม่เป็นไร                  

                   
จะเป็นไรมั้ย ถ้าฉันจะขอลืมเธอ ซีบิล สเวน

















ที่ห้องของ ฟินเร และ เฟริล


"นี่ ริล นายว่า อามาทิลด้าเขาเป็นอะไรเหรอ" เด็กสาวถามพี่ชายฝาแฝดของตนข้าง ใบหน้าสลักติดเจ้าเล่ห์และเย็นชายังคงเรียบเฉย

"ก็ไม่ว่าไงหรอก" ทันทีที่ตอบไปก็.........ปึก


"เจ็บนะฟิน เล่นซัดน้ำแข็งใส่หน้ากันอย่างงี้" มือขาวๆลูบหัวตัวเองที่มีน้ำแข็งเกาะอยู่เจ็บป้อยๆ 


"อ๋อ นายว่างั้นเหรอ บอกแล้วไง ทำเย็นชาใส่คนอื่นได้ ห้ามทำใส่ฉัน" ดวงตาสีม่วงตวัดมองเด็กผู้ชายข้างๆอีกครั้งเคืองๆเล็กน้อย 


"นายเนี่ยน้า.....แค่ก แค่ก" อยู่ดีๆ สาวน้อยคนเก่งร่างเล็กก็เกิดสำลักลมขึ้นมาดื้อๆ เธอขึงตาใส่ เฟริล

"ริล เล็กสกปรกอีกแล้ว" 


เธอตัดพ้อ


"ก็ได้ ถ้าริลไม่ช่วยเราจะช่วยอา มาทิลด้าเอง" 


"อ้าว รอหน่อยสิฟิน"