ฟิคบารามอส ความทรงจำอันมิอาจลืมเลือน ~คิล = เฟริน ~

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่ [by:moeji]

ห้องรับแขกของคาโนวาลนั้นกว้างจริงๆ ใช่ คงกว้างมาก เพราะเป็นแขกพิเศษ


ร่างสูงทรุดตัวลงบนเตียง มองร่างบางข้างๆที่สั่นเทา

ถ้าเป็นนาย นายคงรู้สินะว่าจะปลอบเธอยังไง คาโล


นายคงหัวเราะฉันอยู่สิท่า


ฉันรู้ว่า นายไม่อยากผิดหวังในตัวฉัน


ในเมื่อแย่งของนายมาแล้ว ฉันจะดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

ริมฟีปากหนาทาบลงบนกลีบปากบางแผ่วเบา ราวกระแสน้ำปลอบประโลม ราวน้ำเย็นสาดเข้าสู่ร่างกาย แผ่วเบา แต่อ่อนโยน

มือสองข้างประคองเธอไว้ เชยคางขึ้น 

ดวงตาสีน้ำตาลเติมไปด้วยน้ำตา แก้มใสเนียนราวผิวเด็ก ราวเธอจะแตกได้


ฉันเข้าใจตั้งแต่วันนั้นแล้ว นายต้องการถนุถนอมเธอมากเพียงใด



แต่ฉันก็รู้สึกไม่ต่างกัน





ร่างสูงของนักฆ่าเริ่มรุกรานร่างน้อยในอ้อมแขนมากขึ้นเรื่อยๆ จากปลอบประโลมกลายเป็นรุกเร้า น้ำตาของหญิงสาวเริ่มเหือดหาย


อ้อมกอดนี้สามารถปกป้องเธอได้ เธอมั่นใจ



เธอจึงปล่อยให้เขาได้ทำอย่างที่เขาหวัง เธอได้เป็นของเขาไปแล้ว ทั้งกายและใจ 



คิล ฟีลมัส 






BY Moejichan


มาอัพสั่นมากเลยนะเนี่ย เอาเถอะ ยังไงก็ไม่ให้เสียชื่อเจ๊โมจิจอมหื่นนะเจ้าคะ มัวฮ่าๆๆๆๆๆ หลังจากพยายามแต่งเศร้าแต่ก็ไม่ได้เรื่องเลยจะทำหวาน แต่ไหนหลุดมาหื่นได้เนี่ย โอยหนักจายยยยยยยย




------------------------------------------------------------------------------------



มือใหญ่กำลูกบิดประตูแน่นขึ้น จนนิ้วเรียวสีขาวซีด แต่เจ้าของมือมือนั้นกลับไม่รู้สึกอะไรเลย มีแต่เพียงหัวใจ ที่เจ็บแล้วเจ็บเล่า เจ็บจนด้านชา 


ทั้งๆที่ปล่อยเธอให้คนอื่นไปแล้ว.....


เวลานับ 5-6 ปี ยังไม่พอหรือ....ที่จะลืมเธอ....... 


ทั้งๆที่มันควรจะเจ็บจนลืมเจ็บไปแล้ว......... 


แต่ทุกๆครั้งที่เห็นสองคนนั้น...เหมือนแผลในใจมันเปิดมาอีกรอบ ไม่มีวันสิ้นสุด... 


ภาพหลังจากนั้น....เขาไม่อาจทนดูได้ นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววอาดูรเศร้าหมอง ก่อนจะหันกายออกจากห้องรับรองแขก โดยทิ้งภาพเบื้องหลังเอาไว้.....


กับหัวใจที่ไม่เคยหยุดเจ็บ....กับความรัก........









เสียงเด็กสองคนวิ่งเล่นเจี๊ยวจ๊าวกันอยู่รอบอุทยานสวนสวยของพระราชวังคาโนวาล เนื่องจากไม่เคยได้เห็นสวนสวยใหย่ขนาดนี้มาก่อน ก่อนฟินเรจะไปชนกับใครบางคนล้มลงไป 


"เป็นไรมั้ยจ๊ะ....." เสียงนั้นทอแววอ่อนโยน นัยน์ตาสีมรกตทอดมองมาอย่างเอ็นดู ขณะที่มือบางช้อนตัวเด็กสาวขึ้นอย่างบอบบาง ราวกับกลัวว่าร่างเล็กจะบุบสลายไปง่ายๆ 


"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณคุณน้ามากนะคะ...." ฟินเรตอบเสียงใส ก่อนจะมองคนที่ช่วยตัวเองขึ้นมาชัดๆ 


"น้าเป็นควีนแห่งคาโนวาลใช่มั้ยคะ...." 


"ใช่จ้ะ" มาทิลด้าตอบ "หนูชื่ออะไรเอ่ย?"


"ฟินเร ฟีลมัสค่ะ ส่วนนู่น พี่ชายฝาแฝดหนู เฟริล ฟีลมัส" ฟินเรตอบก่อนแจกแจงต่อไปเสียงใส "เป็นควีนแห่งคาโนวาล อย่างนี้ก็เป็นแฟนของท่านอาคาโลน่ะสิคะ..."


นัยน์ตาสีมรกตหม่นลงด้วยความเศร้า แต่เด็กสาวกลับจับภาพนั้นไม่ได้ พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว


"เอ๋....แล้วทำไมน้ากับท่านอาคาโลไม่มีลูกเหรอค่ะ...."


"ทำไมหนูถึงคิดอย่างนั้นล่ะจ๊ะ...." มาทิลด้าถามเสียงอ่อนโยน


"ก็คุณพ่อกับคุณแม่บอกว่า คนเรารักกันถึงมีลูกไงคะ ถ้าน้ากับท่านอาคาโลรักกันก็ต้องมีลูกด้วยสิคะ....จะไม่มีได้ยังไง"


มาทิลด้ายิ้มขันๆกับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยตรงหน้า  ก่อนแววตาจะเปลี่ยนกลายเป็นเศร้าสร้อย กับความคิดที่เกิดขึ้นมาในใจ.....


แล้วใครบอกว่าเรารักกัน..........


นายแค่แต่งงานกับฉันตามหน้าที่.....ใช่มั้ย.....คาโล...........


มันไม่เหลือหวังแล้วใช่มั้ย.......


ที่อย่างน้อย.......นายจะชายตา หรือแบ่งปันเพียงส่วนเล็กๆในหัวใจ.......


แบ่งปันความรัก......ที่มีให้แต่เฟรินตลอดมา..........


มาให้ฉันบ้าง............................


จะได้ไหม........คาโล..........



TBC  [ To Be Con.... ]




สุดท้าย เมอเฟร์มาต่อจนจบ >O< 


แล้วก็วกกลับเข้าโหมดเศร้าอีกครา....... 


เป็นอะไรที่น่าสงสารมาทิลด้าอย่างแรง -*- 


ชักสงสัยว่าราชินีแห่งคาโนวาลเจออย่างนี้ทุกคนมั้ยเนี่ย 


[แม่คาโลแล้วหนึ่ง มาทิลด้าล่ะสอง ] 


น่าสงสารจริงๆ = ="