ฟิคบารามอส ความทรงจำอันมิอาจลืมเลือน ~คิล = เฟริน ~

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สาม

"พ่อ...แม่"


เสียงประสาน 2 เสียงทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่หละออกจากกันทันที คิลกับเฟรินชักสีหน้าขึ้นเรื่อ ในขณะที่เด็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูก 2 คนมองมาอย่างไร้เดียงสา


"พ่อกับแม่จะทำอะไรเหรอฮะ ?" เฟริลถาม เขามีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงผู้เป็นมารดา ใบหน้าหวาน ตาสีม่วงอ่อนฉายแววซื่อ ผมสีน้ำตาลยุ่งไม่เป็นทรงเหมือนพ่อ เสียแต่สีผมเหมือนกับแม่


"นั่นสิคะ...." ฟินเรเสริมขึ้นมา ใบหน้าหวานราวกับตุ๊กตา ตาสีอเมธิสต์เหมือนกับพ่อระริกตลอดเวลา ผมสีรัตติกาลยาวจรดเอวถูกถูกเป็นเปียเรียบร้อย ดูเหมือนเด็กตระกูลคุณหนูมากกว่าลูกสาวนักฆ่า


"ม่ะ...ไม่มีอะไรจ้ะ" เฟรินปฏิเสธเสียงสั่น 


"บอกลูกไปก็ไม่เสียหายน่า..." คิลกระซิบ เฟรินตวัดนัยน์ตาสีน้ำตาลไปถมึงทึงจ้องคนที่พูดอย่างหมายเอาเรื่อง แต่เกรท คิลเลอร์แห่งซาเรสกลับลอยหน้าลอยหน้าเฉย


"ไอ้บ้า!" สุดท้ายเฟรินก็ได้แต่เข่นอาฆาตเอาไว้ เพราะเพียงแต่อยู่ต่อหน้าลูก คอยดูเถอะ ไว้ลูกไปเมื่อไหร่...นายเจอดีแน่ นายคิลมัส ฟีลมัส....


คนประนามโดยไม่รู้เลยว่า ขืนอยู่กันตามลำพังเมื่อไหร่ เธอนั่นแหล่ะที่จะเสร็จเขาแทน.....








"สาส์นจากคาโนวาล!!"


เฟรินร้องลั่นหลังจากทราบข่าวจากหัวหน้าครอบครัวว่า  ทั้งครอบครัวจะต้องเดินทางไปคาโนวาล เนื่องจากได้รับสาส์นเชิญจากกษัตริย์คาโล วาเนบลี


"นายจะบ้าไปแล้วเหรอไง คิล!"


"ฉันไม่ได้บ้า....คาโลมันส่งสาส์นมาเชิญเอง  ไม่งั้นฉันเองก็ไม่อยากไปหรอก..." คิลพูดพลางเกาหัวแบบที่เคยเป็นประจำในเอดินเบิร์ก


"แต่ว่า...." เฟรินลดเสียงอ่อนลง "นายไม่กลัวความรู้สึกของคาโลเลยงั้นเหรอ.."


"กลัว......" คิลตอบ "แต่ตอนนั้นคาโลมันบอกเองว่า...ไม่เป็นไร..." 


"นายก็รู้ว่าคนอย่างมันน่ะเก็บความรู้สึกเก่งขนาดไหน.."เฟรินเปรย ก่อนถามอีกคำถาม "แล้วมันเชิญใครมาบ้าง..." 


คำถามนั้นยิ่งทำให้คิลชักสีหน้าลำบากมากขึ้นไปอีก


"มีเรา 2 คน  เรนอน และซีบิล..........แค่นี้" 


คำตอบนั้นทำเอาหญิงสาวแทบหมดแรง... 


ครบพอดี รัก 6 เส้า............ 



 



พระราชวังเด่นสง่ามาแต่ไกล.....สถาปัตยกรรมดูเรียบง่าย แต่กลับทรงอำนาจอย่างที่เมืองคาโนวาลควรจะมี.... 


มาถึงจนได้.....คาโนวาล........ 


เมืองที่ครั้งหนึ่งคาโลเคยมาเธอมาประกาศถึงฐานะคู่หมั้น..... 


ประตูพระราชวังถูกเปิดออกเพื่อต้อนรับอาคันตุกะพิเศษของกษัตริย์ รถม้าที่ครอบครัวฟีลมัสใช้อาศัยเดินทางมาควบปุเลงไปตามถนนที่ถูกสร้างมาอย่างดีในพระราชวัง..... 


ณ เบื้องหน้า กษัตริย์และราชินีแห่งคาโนวาลประทับอยู่...... 


"เฟริน....คิล" สุรเสียงออกจากปากของกษัตริย์แห่งคาโนวาล ที่มองบุคคลที่มาใหม่กับครอบครัวตาไม่กระพริบ 


ทั้งคู่มีลูกแล้ว.......... 


แววตาสีฟ้ากระจ่างเผยแววเจ็บปวดชั่วครู่ ก่อนจะกลืนหายไป เป็นแววตาที่สงบนิ่งเช่นเดิม..... 


"คาโนวาลยินดีต้อนรับ" 


แววตาที่เปลี่ยนชั่วครู่หากไม่สังเกตดีๆคงมองไม่เห็น หากแต่เฟรินกับคิลสังเกตถึงอาการของเพื่อนรักได้ แม้เพียงน้อยนิด แต่สำหรับคนที่อยู่ร่วมกันมา 7 ปี ย่อมรู้ดีว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร 


คาโล......ฉันขอโทษ........


ขอโทษที่ไม่อาจรักนายได้............ 




By Merfae


โอ้ว จอร์จ เมอเฟร์มาอีกตอนแล้ว ก๊ากกักๆๆๆๆ


สังเกตมั้ยว่าเมอเฟร์จะเขียนแนวเศร้า แต่โมจิจะเขียนแนวหวานน่ะ = ="




55+

จริงมั้งเมอเฟร์ ไม่รู้อ่ะ มันแต่งได้เอง รับช่วงต่อแล้วนะเจ้าคะ






แววตาสั่นระริกด้วยความสนุกสนานของเฟรินกลับดับวอดราวไฟถูกน้ำ แววตาแห่งความละอายแล่นเข้ามาในตัว



เธอเคยรักเขา




เธอเคยหลงรักนัยน์ตานั้น......ที่แสนเย็นชา


นัยน์ตาคู่นั้นทอดมาที่เธอ เธอยังเห็นถึงความอ่อนโยนที่มีมากกว่าเพื่อนในนัยน์ตาสีฟ้าราวทะเลสงบนิ่งนั้น



เธอเคยหลงรักใบหน้าคมเข้มนั่น.....ที่เย็นชาอยู่เสมอ


เธอจำได้ทุกสัมพัส มันยังคงชัดเจนราวเพิ่งเกิดขึ้น ราวถูกของร้อนเผา ใช่เธอจำมันได้ดี



เธอเคยรักมือนั่น.......ที่ยื่นมาเพื่อเธอเสมอ


ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร เขาก็จะยืนขึ้นเพื่อเธอ และตอนนี้ เธอยังคงสัมพัสถึงมันได้ อุ้งมืออ่นๆ น้ำแข็งอุ่นๆ




เธอมันเย็นชาเสียยิ่งกว่าเขาที่เธอด่า เธอว่าทุกทีว่าไม่มีหัวใจ




ตอนนี้ไม่รู้เลย ใครกันนะ ที่ไม่มีหัวใจกันแน่



นายเจ็บใช่มั้ยคาโล


แค่ฉันเห็นแววตานาย มันบาดลึก ทำให้ฉันเจ็บ


นายเจ็บกว่าพันเท่าใช่มั้ยคาโล




เธอฐานะเท่ากัน เจ้าหญิงและเจ้าชาย



ล้วนมีหน้าที่ แต่เขากับสละให้เธอ


เขาเลือกที่จะทำหน้าที่......เพื่อมอบความสุขให้เธอ


เธอทำได้ลงคอจริงๆ








มือขาวเรียวที่กุมมือบอบบางของลูกสาวสั่นเทา หยดน้ำใสๆคลอหน่วยตา แต่เธอก็รีบปัดมันออก


เธอไม่ได้มาให้มันเห็นว่าเธอร้องไห้ให้มัน





7ปีที่อยู่มาด้วยกันมันสอนเธอ



ว่าผู้ชายคนนี้ไม่อยากเห็นน้ำตาของใคร


เขาอ่อนโยน........ผิดกับเธอ



เขาไม่อยากเห็นเธอเสียใจ เพื่อที่จะเห็นว่าสิ่งที่เขาสละไปนั่นไร้ค่า


มันทำให้ฉันมีความสุขคาโล แต่ฉันก็ทุกศ์ทุกครั้งที่เห็นแววตาของนาย นายรู้บ้างไหม ว่านายนั่นแหละที่ทำให้ฉันเจ็บ











คิลมองเห็นแววตาของภรรยา จึงกระแอมขึ้นเบาๆ




"เข้าวังเถอะ"






55+ ไม่รู้ว่าเป็นไง เป็นครั้งแรกนะเจ้าคะที่แต่งไม่หวาน 55+