Season of Unspoken memory - ฟิคบารามอส

ลำดับตอนที่ #2 : Immortal Time....อดีตที่ถูกลืมเลือน [ตอนที่2]

มาอัพแล้วนะเจาคะ อาจจะสั้นซักหน่อย แต่อย่าบ่นเน้อ ช่วยเม้นท์ๆหน่อยเถอะค่ะ นู๋โมจิ จะได้มีกำลังใจปั่นต่อ

เมื่อประมาณเดือนก่อน ณ ป้อมอัศวิน

แสงแดดยามเช้ากระทบเข้ากับหน้าต่างใบเดิมอันแสนคุ้นเคย ดวงตาสีเปลือกไม้มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย หาได้มองเหล่าแมกไม้และสัตว์อื่นๆที่โบยบินอยู่ข้างนอกหน้าต่างไม่ สายตาทอดไปไกลกว่านั้น ทอดไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย
 
เสียงถอนหายใจยาวๆดังขึ้นมาเป็นระลอกๆ


พร้อมกับเสียงตวัดหนังสือของพระเจ้าตาชามัลดัง ฉับ!

“เฟลิโอน่า เกรเดเวล!!!! เธอถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้แล้ว เธอมีปัญหาอะไรก็ถามมา ไม่งั้นทำรายงานร้อยหน้าเกี่ยวกับการถอนหายใจอย่างไม่เป็นเวลา” เ


สียงตวาดทำให้คนถูกว่าเบ้หน้าอย่างไม่เป็นถ้า ใบหน้าคมสวยหงิกงอ สมองน้อยๆคิดหาหนทางลื่นให้กับตัวเอง

“เอ่อ หนูกำลังหนักใจแทนเพื่อนน่ะค่ะ คิลเขาบอกว่า ไม่เข้าใจบทที่อาจารสอนอยู่เลย เลยกลุ้มน่ะค่ะ”


เป็นคำลื่นที่งี่เง่า แต่ก็สามารถทำให้สายตาดุดันของพระเจ้าตาของนางตวัดไปยังเพื่อนที่คาดโทษเธออยู่ในใจข้างๆ

“คิล ฟีลมัส หวังว่าเธอคงอธิบายได้นะ” เสียงเย็นๆทำให้หนุ่มน้อยหน้าตาดีข้างๆเธอต้องเบ้หน้าตามเธอไปอีกคน พร้อมกับส่งสายตาคาดโทษที่ต้องทำให้เธอขอโทษขอโพยอยู่ค่อนวัน

“ผมแค่ไม่เข้าใจครับ ไว้คราวหน้าผมจะถาม” สายตาของอาจารเจ้าชายหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ราวกำลังตัดสินใจว่าจะประหารนักโทษในกำมือดีหรือไม่

“ดี งั้นคราวหน้า ทำรายงานร้อยหน้ามาส่งครู เรื่อง ‘ความกล้าคิด กล้าพูด คือหนึ่งในศักดิ์ศรีของพระราชา’ มาให้ครูพรุ่งนี้” พูดจบก็หันหลังไปสอนต่อ

สายตาคมสีม่วงตวัดไปส่งกระแสอาฆาตให้แก่หญิงสาวที่เริ่มทำตัวเป็นผู้หญิงแล้วข้างๆ แต่รู้สึกว่าเรื่องหาเรื่องให้เขาปวดหัวได้ทำวันจะไม่พัฒนาเอาเสียเลย

สาวน้อยยิ้มแหยๆให้แก่เขา ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างต่อ



วันนี้เธอดูเหม่อลอยชอบกล ทำไมนะ?

“ข้างนอกหน้าต่างมีอะไรเหรอ เฟริน?” ชายข้างๆตัวเธออีกคนถาม สายตาคมกริบสีฟ้ายังคงไม่ละจากหนังสือ แต่ก็ตัดสินใจถามเพราะวันนี้เธอเอาแต่มองออกนอกหน้าต่างทั้งวัน

ไม่เป็นอันได้ทำอะไรเลย

“ไม่มีอะไรหรอกคาโล นายทำงานต่อไปเถอะ”


ไม่รอช้า สาวน้อยข้างๆก็ฟุบตัวลงหลับ เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แต่ในใจหาสงบอย่างนั้นไม่

ใจของเธอเผล่ไปนึกถึงจดหมายที่ได้รับจากเจ้าโกโดม โคมุส จากท่านพ่อเมื่อเช้า

ในใจยังข้องใจไม่หาย แต่ก็ไม่อยากจะทำให้เพื่อนลำบากใจ เธอลืมตัวถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง เธอไม่รู้จะซ่อนสองคนนี้ได้อีกนานแต่ไหน


สองคนข้างๆรู้จักเธอดียิ่งกว่าใครๆทั้งสิ้น ย่อมรู้จักนิสัยของเธอดี แต่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่อยากทำให้พวกมันลำบากไปกับเธอด้วย

ดวงตาสีเปลือกไม้มองออกไปนอกหน้าต่างชั้นเรียนอีกครั้ง เสียงอาจารยังคงดังต่อไปอีกทั้งชั่วโมง แต่ไม่มีเศษไหนเลยที่เข้าสมองของเธอแม้แต่น้อย

เมื่อถึงช่วงพักเธอก็ปลีกตัวออกมา ซึ่งมิใช่นิสัยของเธอเลย ปกติแล้ว เธอต้องลากตัวเพื่อนทั้งสองของเธอไปที่โรงอาหารดราก้อน เพื่อสวาปามสิ่งที่เธอโปรดปรานมากที่สุดในโลก ซึ่งก็คือของกิน


แต่ปัญหาที่หนักใจเธออยู่วันนี้ทำให้เธอขย้อนอะไรไม่ลงคอเลย กลับทำให้รู้สึกพะอืดพะอมยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก เธอจึงตัดสินใจปลีกตัวขึ้นห้องไป

ห้องเดี่ยวซึ่งพวกปีห้าทุกคนจะได้รับให้ความรู้สึกส่วนตัวให้แก่เธอเป็นอย่างดี เธอสามารถเปลี่ยนจากสีหน้าปั้นยิ้ม ที่เธอรับประกันว่าเมื่อยๆมากๆเป็นตึงเครียดเหมือนเดิม


ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่อยากให้เพื่อนของเธอหนักใจแทนเธอ ร่างระหงเลื่อนตัวไปที่โต๊ะทำงานกลางห้อง ไกล่นิ้วไปรอบๆโต๊ะกลมอย่างใช้ความคิด



มองเจ้าจดหมายเจ้าปัญหาที่ถูกวางตระหง่านไว้ที่กลางโต๊ะอย่างหนักใจ
 

ลมเย็นบางๆกระโชกผ่านหน้าต่างสีม่วงเข้ามา คล้ายจะปลอบประโลมเธอ



แต่ก็ไม่สามารถทำให้เธอสบายใจขึ้นแม้แต่น้อย ผมสีดำปลิวตามลม แม้การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของเธอทำให้เธอเครียดและไม่เข้าใจตัวเองมายิ่งขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทำให้เธอหนักใจเท่าเรื่องนี้ได้

ร่างบางทรุดลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงานที่เธอแทบไม่เคยแตะ มือเอื้อมไปหยิบจดหมายขึ้นมาดูอีกครั้ง

จดหมายนี้มีตราประทับของพ่อเธอ เอวิเดส ไม่ผิดแน่ พ่อของเธอมักใช้ตราประทับ เธอเคยถามแล้วว่าทำไม แต่กลับได้คำตอบปัดๆมาว่า ‘ขี้เกียจเซ็น’ สาสน์นี้มาจากเดมอสแน่ๆ


และมากจากพ่อเธอ


แต่เนื้อความข้างในทำให้เธอหนักใจเป็นที่สุด ทำไมนะ ทำไม…………

 ทำไมเธอต้องเกิดมาเป็นเจ้าหญิงแห่งเดมอส

ทำไมเธอต้องเกิดมาเป็นลูกครึ่งเอเดน

ทำไม……………………………..

น้ำตาไหลรินจากดวงตาหยดลงที่โต๊ะ ใบหน้าซบลงในอ้อมกอดของตนเอง ไม่มีเล็ดลอดแม้เสียงสะอื้น มีเพียงร่างกายที่สั่นเทา ดั่งคำกล่าวของเธอ

‘ถึงตัวไม่ตาย ใจตายแล้ว แม้ใจแตกสลาย เสียคนรัก จะไม่มีเสียงสะอื้นมาจากเจ้าหญิงแห่งเดมอสผู้นี้’

สายลมพัดผ่านปลอมประโลม จดหมายถูกสายลมพัดปลิวมากองอยู่ที่พื้น

ใช่ จดหมายต้นเรื่องทั้งหมด

จดหมายที่มีเนื้อความอยู่ว่า

ถึง เฟลิโอน่า ลูกรัก

สงครามได้บังเกิดขึ้นอีกแล้ว เนื่องจากการขาดน้ำขาดเสบียงของชาวคาโนวาลทำให้เกิดการแก่งแย่งผืนแผ่นดินทางชายแดนของเดมอสขึ้น


ไม่มีใครสามารถนำทัพของเราได้ กองพันธมิตรไม่เพียงพอ แม้ทริสทอร์จะมีพันธะสัญญา กับพวกเรา แต่ใช่ว่าพลังสายเลือดของทำคนในดินแดนจะแข็งแกร่ง


เราต้องการพันธมิตร ลูกคงเข้าใจความหายของพ่อสินะ


พ่อต้องการให้ลุกกลับมาเดมอสโดยด่วน อย่าให้ชาวเอเดนคนไหนรู้เรื่องนี้เป็นอันขาด
 
เราต้องเชื่อมทริสทอร์เข้ากับเดมอสโดยสมบูรณ์ พ่อเข้าใจมันเป็นเรื่องยากสำหรับลูกที่เพิ่งจะอายุได้เพียง 19 แต่เราจะเป็นต้องเชื่อมสัมพันธ์ ดั่งนั้น

พ่อขอโทษเฟลิโอน่า ที่พ่อต้องทำอย่างนี้


ลูกต้องมาที่วังเดมอส ภายในคืนนี้ เพื่อที่จะหมั้นอย่างเป็นทางการกับเจ้าชายแห่งทริสทอร์  ลูคัส ซาโดเรีย

ไม่สิ เจ้าชาย ลูคัส คาราคัส แห่ง ทริสทอร์

พ่อของเจ้า

เอวิเดส…………. 

โอ้ว ลืมแจ้ง ท่าน hero และ ท่าน merfae จากนี้มาอัพในนี้ก่อนนะเจ้าคะ เพราะเรื่อง 'ความทรงจำอันมิอาจลืมเลือน คิล~เฟริน' อยู่ในช่วงรีไรท์ ช่วยร่วมมือด้วยนะเจาคะ



โมจิ