แม้นไม่ใช่คู่แห่งโชคชะตาแต่เราก็รักกัน

คำโปรย

"วินเซนต์ เฟรีทเซ่" เป็นเพียงชายหนุ่มที่อยากจะเปลี่ยนจุดจบของตัวเอง เขาได้ทิ้งทุกสิ่งที่ตนเคยปรารถนา

ก่อนที่หนีมาเปิดร้านที่เหมือนหลวงในสถานะ"สามัญชน"โดยปกปิดนามสกุลเอาไว้

และได้พบกับ "ซาหลัน ดิ ออฟิอัส" อีกครั้ง

ครั้งนั้นอีกฝ่ายเป็นคนยื่นมือมาหา และครั้งนี้กลับเป็นเขาที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยอีกฝ่าย

และสัญญากับตัวเองว่าจะเลี้ยงดูเจ้าเด็กน้อยนี้อย่างดี เพื่อไม่ให้เลือกเส้นทางที่ผิดแล้วนำไปสู้ความตายเหมือนครั้งก่อน

.

.

วันแรกที่เขาได้พบกับเด็กน้อยคือในหน้าหนาว ครั้งนั้นข้าเป็นฝ่ายที่ได้รับความหวังดีจากเจ้า

และต้องจากลากันในหน้าหนาว ด้วยความตายของข้า

แล้วพบกันอีกครั้งในวันที่หิมะตก เป็นครั้งนี้ที่ข้ายื่นมือมาหาเจ้า

เรือนผมสีขาวที่กลืนไปกับหิมะอันเย็นเฉียบช่างดูงดงามหาใดเปรียบ เราทั้งคู่ต่างเต้นรำในบ้านอันอบอุ่น

เราทั้งคู่ต่างยิ้มด้วยกันด้วยความเปี่ยมสุข

.

.

"อย่าทิ้งข้าได้หรือไม่"

"ข้าไม่ทิ้งเจ้า"เหมือนที่เจ้าไม่เคยทิ้งข้า

เด็กน้อยเข้าของเรือนผมสีขาวยิ้มออกมาอย่างไร้เดียจสากุมมือบางด้วยแววตามีความสุข