คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Alone Hyungwon X I.M
“นาย”
มีเสียเสียหนึ่ัมาา้าหลัอผม ใรันนะ?
ผมหันไปมอยั้นเสีย็พบับเ้าอร่าอันเล็แสนน่าถนุถนอม
“นายนั้นล่ะ”เาพูพร้อมี้มาทาผมพร้อมย่าสามุมเ้ามาเรื่อยๆนประิัวผม
“ันเรียั้นานทำไมไม่หัน หูหนวหรือไ”
้าวร้าว...นี้ือวามรู้สึแรที่ผมสัมผัสไ้านนนี้
“ผมไม่ำเป็น้อหันเพราะผมไม่ไ้ื่อนาย”ผมอบไปามมารยาท
“นี้นายวนันเหรอ”
“ไม่ไ้วน แ่พูามวามริ ผมผิเหรอรับ”ผมพูแล้วเอียอเล็น้อย้วยวามสสัย
“ม-ไม่ผิ็ไม่ผิ”เาหน้าแัทันที นี้หรือเปล่าที่เรียว่าเิน
“แ่ที่ันเรียนาย็เพราะนายเป็นเ็ใหม่แล้ว็ยัไม่มีเพื่อน้วย
ันเป็นหัวหน้าห้อ็้อมาทำวามรู้ัับนายสิ”เาร่ายออยาวๆแ่เหมือนะเป็นบทที่ท่อำมามาว่า
วามหวัีที่อมปลอมไม่้อารหรอนะ...
“ไม่ำเป็นสันิ ผมอยู่ัวนเียวไ้”ผมพูพร้อมหันลับไปแล้ว้าวเท้าเิน่อ
“เพื่อนน่ะเป็น้ออ้าอนอ่อนแอ นที่ยืน้วยลำแ้อัวเอไม่ไ้ ้อมีนมียุ่้วย น่ารำา”
“นายอย่าอวเ่ให้มันมานั!!!”นที่ัวเล็ว่าะอใส่ผมเสียัแล้วระาอเสื้อออย่าแร
“ารอยู่นเียวน่ะ มันไม่เท่หรอนะ!!!”
เท่เหรอ? ผมะอยาเท่ไปทำไม
“ผมะอยาเท่ไปทำไม ไม่มีประโยน์”ผมพูไปพร้อมปัมืออเาออ
“ารอยู่นเียวน่ะ ันเ้าใว่ามันเป็นยัไ วามรู้สึที่โเี่ยว
อ้าว้าน่ะ มันทรมาน”เาพูเบาๆแล้วปาน้ำาที่เอ่อล้นเ็มเบ้าาอเา
ผมทำเาร้อไห้เหรอ?
“น-นายน่ะะเหาแล้ว็อ้าว้ามาเลยใ่ไหม ฮึ อย่าปปิมันไว้สิ”เาพูออมาอย่ายาลำบา
น้ำาไหลอาบเ็มแ้ม
ทำไมเานนี้ถึเ้าใวามรู้สึอผม...
ที่ผ่านมาผม้อทำเป็นเ้มแ็ แ่ที่ริ ผมอ้าว้าที่สุ เหาสุใ
“เลิร้อไห้ไ้แล้ว นอื่นะมอว่าผมเป็นนไม่ีนะ”ผมเอื้อมมือไปปาน้ำสีใสที่เปรอะเปื้อนแ้มนวลออีน
เามีท่าทีใเมื่อผมแะ้อัวเา หน้าแ้วย
น่ารั...
“น-นาย้อสัาับัน่อนว่าะเป็นเพื่อนับันไม่ว่าเิอะไรึ้นนาย้อเล่าเรื่อทุอย่าให้ันฟั
และห้ามทิ้ันไปไหนเ็า”เาพูแล้วเอื้อมมือมาับที่มืออผมพร้อมุมไว้
ึๆๆ
เสียใอผมเ้นั หวัว่าเาไม่ไ้ยินนะ
“อ-อืม”
“นายลแล้ว ้อรัษาสัานะ”เาพูพร้อมยิ้มออมา เป็นรอยยิ้มที่ผมเห็นแล้วอยาะถนุถนอมไว้
“ันื่อา ยุนนะ แล้วนายล่ะ”
“ผมื่อฮยอวอน แ ฮยอวอน”
“เลิแทนัวเอว่าผมไ้แล้ว พวเราเป็นเพื่อนันแล้วนะ”
“อื้ม”
“นายเินูรอบๆโรเรียนหรือยั”
“ยัเลย”
“ั้นเี๋ยวายุนนนี้ะพาฮยอวอนไปทัวร์โรเรียนนี้เอ”
และแล้วเา็ลาผมเินูทั่วทั้โรเรียน
แ่ระหว่าเินเาับมือผมลอ
ใผมสั่นมาๆเลย...
ถ้าะให้เปรียบเาเหมือนอะไรสัอย่า เาเป็นท้อฟ้ามั้รับ
เามีอะไรหลายๆมุมให้ผมเห็นเสมอ และไม่ว่าะผ่านไปสัี่วัน ี่สัปาห์ ี่เือน
ี่ปี ผม็ไม่เยะเบื่อเาเลย
ผมอยาะูแลท้อฟ้านี้ลอไป...
4ปีผ่านไป
“ฮยอวอน ว่าุยไหม”นัวเล็พู้วยสีหน้าไม่สู้ี
เาเป็นอะไร...
“ว่าสิ นายมีอะไรหรือเปล่า”
“ือัน...ัน้อย้ายไปอยู่ที่โลับแม่”
หัวใอผมหล่นลอยู่ับพื้น ใบหน้าอผม้อามาแน่ๆ
มือไม้มันสั่นไปหม ในหัวมันรวนไปหม เหมือนระบบประสาทมันหยุทำานไปเลย
“-อโทษนะ...ที่้อย้ายไป...อโทษนะ”พอเาพูบ ็เินหายออไป
ไม่แม้แ่ะหันมามอ ทิ้ไว้แ่ผมที่น้ำาล้นเบ้าานหยลมาหยให่ๆ
น้ำาที่ผมอทนลั้นมันไว้...
“อ้า”ผมำรามออมาเสียั
ำรามให้โลรู้ว่าผมเ็บปวเียนายแ่ไหน ทำไม้อพราผมับเาออา
ทำไม้อลั่นแล้ัน
อนแรทุอย่าำลัไป้วยี ผมเือบะไ้บอวามในใให้เารู้
แ่สุท้าย....
ผมทำอะไรผิ?
วัน่อมา
อนนี้ผมำลันั่อยู่บนเ้าอี้สำหรับรอรถไฟ
ผู้นมาหน้าหลายาำลัรอบวนรถไฟที่ำลัะมาถึ บาน็ำลัะไปเริ่ม้น
บานำลัะลับไปบ้านอน บาน็แ่มาส่แบบผม
ผมยัไม่เอายุนเลย...
และแล้วรถไฟ็มาถึ ผมมีเวลาไม่มาแล้ว
ผมลุึ้นแล้วใ้วามสูอัวเอวาสายามอหานัวเล็อย่าสุวามสามารถ
เอแล้ว!!!
ผมรีบสาวเท้ารไปยันัวเล็ที่ำลั้าวเท้าึ้นรถไฟทันที
อให้ทัน้วยเถอะ
หมับ!!!
ผมับเ้าที่้อมือเล็ออีนแล้วึร่าอเามาอไว้
“น-นาย”เามีท่าทีใที่ผมอเา
“ันไม่ไ้ื่อนายสัหน่อย”ผมพูอย่าิลแล้วยิ้มให้นในอ้อมอ
ผม่อยๆึเามาไลทาเ้าประมาหนึ่เพื่อให้นอื่นไ้ึ้นรถไฟ
ผม้อรีบแล้ว....
“ายุน...ันมีเรื่อะบอนาย...มันเป็นเรื่อที่สำัมาๆ”ผมพู้วยน้ำเสียริั
“ร-เรื่อที่สำั? เรื่ออะไร”
“ัน.....ัน.....ัน”
“นี้ันมีเวลาไม่มา-----“
“ันอบนาย อบมาั้นานแล้ว!!!”ผมรีบพู่อนที่เาะพูบประโย
หน้าผมแลามไปนถึหู อนนี้ผมไม่ล้ามอหน้าเาเลย
ผมไม่สามารถเาไ้เลยว่านในอ้อมออผมทำหน้าอย่าไอยู่
ผมล้วระาษที่ยับออมาาระเป๋าเสื้อแล้วใส่ลในมืออนัวเล็
ในระาษใบนั้นมีื่ออนที่ผมออยู่
“ล-แล้วทำไมนายไม่พูให้มันเร็วว่านี้ล่ะ!!!”เาพูเสียัแล้วผลัผมอออย่าแร
เาเลียผมที่ผมอบผู้าย...
“ั----“
เาพุ่มาประบที่ปาอผม มันเป็นเพียเสี้ยววินาที
แ่มัน่ายาวนานสำหรับผม
“ันสัาว่าะรีบลับมาหานาย ระหว่าที่ันไม่อยู่ นาย้อหาเพื่อนใหม่นะ
นายน่ะอยู่นเียวไม่ไ้หรอนะ น-นายน่ะอย่าลืมว่าไม่ไ้มีันนเียวในโลที่ะเป็นเพื่อนับนายไ้
ฮึ ีวินน่ะมัน้อ้าว่อไปนะ ฮึ ัน้อไปแล้ว ลา่อนนะ”เาพูพร้อมน้ำาที่อาบแ้ม
พอพูบเา็เินึ้นรถไฟไป
แ่นายมีนเียวในโลน่ะสิ...
“ายุน!!! ันรันาย!!! รีบๆลับมาหาันนะ!!!”ผมะโนไล่หลัเาไป
เหมือนว่าเาะไ้ยินเสียอผม ายุนหันมามอผมแล้วยิ้มออมาทั้น้ำา
“อื้ม!!! ันสัาว่าะรีบลับมา!!! รอันนะ!!!”พอสิ้นำพูอเา
ประูรถไฟ็ปิลและแล้วรถไฟ็เริ่มเลื่อนบวน
อยู่ีๆสมอผม็สั่ให้ผมวิ่ามบวนรถไฟไป
ผมวิ่ามไปเรื่อยๆนถึุสิ้นสุอานาลา ผมทำไ้แ่มอามบวนรถไฟนั้นไปเรื่อยๆนลับสายา
ไปแล้ว...สินะ...
ันะรอวันที่นายลับมานะ...
อี้านที่ไม่มีใรรู้
ผมร้อไห้ออมาเท่าไหร่็ไม่รู้ ผมร้อไห้ไม่อายนบนรถไฟ
ไม่อายอะไรทั้นั้น ผมไม่อยาไปอยู่ที่โลเลย ็ในเมื่อหัวใอผมมันอยู่ที่นี้
ผมอึ้มาๆที่ฮยอวอนมาบออบผม ใอเราสอนรัน
ใ่...ผม็อบเา...แ่ผมแ่ไม่ไ้บอเา
อยาะย้อนเวลาลับไป...ลับไปวันที่ผมลับเามีวามสุ้วยัน
วามสุในวันวาน
ผม่อยๆล้วระาษนาเล็ที่ยับเยินามาลเวลา ระาษแผ่นนี้เมื่อ2ปีที่แล้วเพื่อนๆในห้อเล่นิรรมโยารให้เียนื่อนที่อบไว้ที่ระาษ
และแน่นอนผมเียนื่อเาลไป...
เพื่อนน้นิให้เ็บระาษนี้ไว้ถ้าพร้อมะบออบนนนั้นเมื่อไหร่็แ่ยื่นระาษใบนี้ให้
ผมมอระาษอีใบที่นัวสูให้ผมมา ในระาษือื่ออผม พร้อมับรูปหัวใวเล็ๆ
ผมเอาระาษทั้สอใบมาแนบไว้รหัวใแล้วหลับา
ใบหน้าอนัวสู็ลอยอยู่เ็มหัวอผม วามอบอุ่นาอ้อมอนั้นยัราึอยู่
รอันหน่อยเถอะนะ...หัวใอัน
When_I_Was_Young
I am COMEBACK!!!!!!!!!!!!!!!
ลับมาพร้อมมาม่าหม้อให่ๆหวัว่าะอบันนะ
ความคิดเห็น