ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 "ชองฮุนน่ะเหรอ.. ชอบฉัน !?!"
ตอนที่ 5 "ชองฮุนน่ะเหรอ.. ชอบฉัน !?!"
" เออนี่แก... ฉันฝันว่านั่งเผชิญหน้ากับงูมา 3 วันติดแล้ว ฝันเห็น..."
"กรี๊ดดดดดด!! ฝันเห็นงู โบราณว่าเจอเนื้อคู่"
ยัยพอตตี้วี๊ดว๊ายแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดชีวิตทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ
"อย่าบอกนะว่า หนุ่มฝรั่งหน้าตี๋คนนั้นจะเป็นเนื้อคู่แก โบราณว่าไว้ เวลาเราพบเนื้อคู่ที่เคยรักกันเมื่อชาติที่แล้ว เราจะรู้สึกคุ้นหน้าเค้า อาการเหมือนอย่างแกนี่เลยนะ... อ๊ายยยย!!"
"นี่ๆ เก็บอากัปกิริยาบ้างเถอะแก เว่อร์เกินไปแล้ว"
ฉันตะโกนปรามเตือนสติยัยพอตตี้ ก่อนที่เพื่อนสาวจะกู่ไม่กลับไปมากกว่านี้
"พรหมลิขิตนำพาให้มาพบกันโดยบังเอิญ..."
"แล้วก็เลยผ่านไป ไม่ทิ้งอะไรไว้ให้สานสัมพันธ์ได้เลย จะมาเป็นเนื้อคู่ฉันได้ยังไงยะ"
ฉันพูดแทรกขึ้นตัดบทคล้ายกับทนฟังยัยพอตตี้พูดประโยคเน่าๆต่อไปอีกไม่ไหวแต่ภายในใจยังมีร่องรอยของความเสียดายอยู่เล็กน้อย
"นี่ฟินรา.. จำไว้นะ ต่อไปถ้ามีใครมา "May I help you ?" ใส่แกนะ แกต้องยิ้มหวานที่สุดในชีวิตก่อนหันไปตอบเค้านะ.. จำไว้ ไม่แน่นะ คนที่ช่วยเหลือแกคนนั้นอาจเป็นเนื้อคู่ของแกก็ได้ แต่สงสัยคนนี้จะไม่ใช่แฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
ฉันเบ้ปากทำท่าล้อเลียน ไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระของเพื่อนสาวเท่าใดนัก ช่วงเวลานั้น ฉันเห็นยัยพอตตี้ทำท่าทางคล้ายคัดจมูกหรืออะไรสักอย่าง และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง.. เจ้าหล่อนพลันยกนิ้วชี้เข้าชอนไชในรูจมูกของตนอย่างเมามันส์โดยไม่แคร์สายตาใคร แม้แต่ฉันซึ่งอยู่ตรงข้ามและอายแทนจนแทบแทรกแผ่นดินเกาหลีหนีกลับประเทศไทยเลยทีเดียว
"เฮ้ย.. พอต แกเลิกแคะขี้มูกในที่สาธารณะซะทีได้มั๊ย.. นะ.. ขอร้อง"
"แกก็รู้นี่ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ว๊าก... ฮ่าฮ่าฮ่า"
=_=^
"อุบาทว์ที่สุด ฉันอยากให้ชองฮุนที่แกแอบปลื้มมาเห็นสภาพนี้จริงๆ ฉันว่านะ..."
ครื่ดดดดด... ครื่ดดดดดด...
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งฉันตั้งเป็นระบบสั่นพลันดังสนั่นแทรกขึ้นขัดจังหวะ
โทรศัพท์เครื่องนี้ ฉันได้รับอภินันทนาการจากชองฮุนซึ่งให้ยืมใช้ระหว่างที่ฉันอยู่เกาหลี โดยชองฮุนเสียสละใช้เครื่องเก่าและยกเครื่องใหม่ที่เขาใช้อยู่ให้ฉันใช้ เขาช่างจิตใจดีจริงๆเลยนะคะ.. ว่ามั๊ย
"ว๊าย.. ชองฮุนนี่ ตายยากจริงแฮะ มาๆ.. ฉันรับเอง"
ความไวของฉันไม่ทันยัยลิงพอตตี้นี่ซะที มันพูดยังไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ โทรศัพท์ก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเจ้ามนุษย์วานรผู้นี้เสียแล้ว
"ฮัลโหล ชองฮุน พอตตี้นูนาเองนะจ๊ะ อ๋อ.. ฟินเค้าท้องเสีย ไม่รู้ตะกละตะกลามกินอะไรเข้าไป น่าเกลียดจริงๆเลย อืม.. ตอนนี้ไปเข้าห้องน้ำน่ะ นูนาเห็นเป็นเบอร์ชองฮุนเลยรับแทน มีอะไรด่วนรึปล่าวจ๊ะ"
ฉันชี้โบ้ชี้เบ้ อ้าปากพะงาบๆว่านั่งตรงข้ามแกน่ะแหละ ท้องเสียบ้าบออะไรกัน... ยัยพอตตี้ทำท่าไม่สนใจ ยังคงดัดเสียงสวยโชว์พลังต่อไป
"อ๋อ มาถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว ชองฮุนไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ้า ฟินเค้าเอาตัวรอดเก่ง มาห่วงพอตตี้นูนาดีกว่า พอตตี้นูนาบอบบาง ต้องมีพระเอกมาคอยปกป้องนะ ฮิฮิ"
ฉันแสร้งทำท่าจะอาเจียนล้อเลียนคำพูดเลี่ยนๆของเพื่อนสาว
"นี่ๆ พอตตี้นูนามีเรื่องน่าเกลียดของฟินจะเม้าท์ เมื่อกี้นะ ยัยฟินแคะขี้มูกในที่สาธารณะด้วย ต๊าย.. นูนาก็รับไม่ได้ ขอโทษนะชองฮุน อย่าติดภาพอะไรไม่ดีๆจากยัยฟินไปล่ะ ผู้หญิงไทยไม่ได้เป็นอย่างนั้นทุกคนนะ มาดูตัวอย่างหญิงไทยใจงามจากพอตตี้นูนาดีกว่านะจ๊ะ"
ฉันเลิกคิ้วด้วยความฉุน แกต่างหากที่เป็นคนแคะ หนำซ้ำยังเอามาปั้นวางเรียงบนโต๊ะอีกด้วย แกนั่นแหละ.. แกป้ายความผิดให้ฉันทำไมเนี่ย โธ่วุ๊ย.. แค่นี้ชองฮุนก็ติดลบฉันลงไปทุกวันมากพอแล้วนะโว๊ย T^T
ยัยพอตตี้พยายามปัดมือฉันที่กำลังแย่งโทรศัพท์คืน ส่วนปากก็ยังคงพร่ำพรรณาต่อไป
"น่าสงสารชองฮุนคงฝันร้ายแทบทุกคืน มาฝันถึงพอตตี้นูนาสิจ๊ะ ฝันถึงเจ้าหญิงงามผู้นี้ ฮิฮิ นูนาล้อเล่นนะ แล้วจะบอกให้โทรกลับจ้า บ๊าย.. บาย"
ทำไมนะ.. ทำไมความเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันกลับมีจุดจบที่น่าสลดหดหู่ถึงเพียงนี้...
"ตายซะเถ้ออออออออ!!!"
ฉันสวมวิญญาณโหดของแม่เนเน่ในการ์ตูนเรื่องชินจังจอมแก่น เวลาที่แม่ของเนเน่โมโหชินจังที่สุดในชีวิตแต่ทำอะไรไม่ได้ต้องกลับไปต่อยตุ๊กตากระต่ายที่บ้านเพื่อระบายความแค้น จนเนเน่ที่บังเอิญมาเห็นเข้าขวัญผวาว่าไม่ใช่แม่ของตน ฉันคือแม่ของเนเน่ และฉัน.. กำลังต่อยตุ๊กตากระต่ายเพื่อระบายอารมณ์อยู่ภายในใจ ว๊ากกก!! พระเจ้า.. ทำไมฉันต้องมีเพื่อนแบบนี้ TOT
"ฟินนี่ที่รัก มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ฉันมีความสุขน่ะ คิกๆ"
"แกคิดจะตบหัวแล้วลูบหลังฉันเรอะ ตายซะเถอะ ย้ากกกกก!!"
ฉันได้แต่ตะโกนกู่ก้องอยู่ภายในใจ ทำอะไรมันไม่ได้.. ทำไมฉันถึงทำอะไรมันไม่ด้ายยยยย TOT
"เออนี่ฟิน... ฉันว่าชองฮุนแปลกๆนะ ดูเค้าเป็นห่วงเป็นใยแกเกินกว่าโฮมสเตย์ทั่วไปแล้วล่ะ ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้ว สงสัยเค้าจะชอบแกนะ"
"อะไรนะ ชองฮุนน่ะเหรอ.. ชอบฉัน !?!"
**************************************
คุยกันหลังไมล์
มาถึงตอน 4 แล้ว ต้องขอขอบพระคุณทุกๆท่านที่ติดตามอ่านและคอยแวะเข้ามาดู มาทักทายกัน และบางท่านที่มาดูแต่ไม่ทิ้งคำทักทายด้วยค่ะ อยากจะขอบคุณเป็นพิเศษ คุณสิมิลันอันดา ที่คอยแวะมาให้กำลังใจกันเสมอ คุณmeensoft ที่คอยบอกข่าวด้วย และทุกๆท่านที่มีรายชื่อดังต่อไปนี้คุณMiriam the_nicotin( B_si) ตัลกี จูอึนนา sathung ^ ^ แฟนพันธ์แท้เบอร์2 แอน พอลลี เฟม หม่อม นักเขียนหนอนชมพู kinliao Jimmy คุณนักเขียนNight จีจัง omg Cell ชิมมาอิ คึมบุงออ writer VaniLa xsits BMW โอ๋ nariya Pucca & Karuเพื่อนรัก
ครบทุกท่านที่เคยทักทายกันแล้วเนอะ ขอบพระคุณที่สุดเลยค่ะ ขอให้ติดตามให้กำลังใจข้าพเจ้าตลอดไปนะคะ
" เออนี่แก... ฉันฝันว่านั่งเผชิญหน้ากับงูมา 3 วันติดแล้ว ฝันเห็น..."
"กรี๊ดดดดดด!! ฝันเห็นงู โบราณว่าเจอเนื้อคู่"
ยัยพอตตี้วี๊ดว๊ายแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดชีวิตทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ
"อย่าบอกนะว่า หนุ่มฝรั่งหน้าตี๋คนนั้นจะเป็นเนื้อคู่แก โบราณว่าไว้ เวลาเราพบเนื้อคู่ที่เคยรักกันเมื่อชาติที่แล้ว เราจะรู้สึกคุ้นหน้าเค้า อาการเหมือนอย่างแกนี่เลยนะ... อ๊ายยยย!!"
"นี่ๆ เก็บอากัปกิริยาบ้างเถอะแก เว่อร์เกินไปแล้ว"
ฉันตะโกนปรามเตือนสติยัยพอตตี้ ก่อนที่เพื่อนสาวจะกู่ไม่กลับไปมากกว่านี้
"พรหมลิขิตนำพาให้มาพบกันโดยบังเอิญ..."
"แล้วก็เลยผ่านไป ไม่ทิ้งอะไรไว้ให้สานสัมพันธ์ได้เลย จะมาเป็นเนื้อคู่ฉันได้ยังไงยะ"
ฉันพูดแทรกขึ้นตัดบทคล้ายกับทนฟังยัยพอตตี้พูดประโยคเน่าๆต่อไปอีกไม่ไหวแต่ภายในใจยังมีร่องรอยของความเสียดายอยู่เล็กน้อย
"นี่ฟินรา.. จำไว้นะ ต่อไปถ้ามีใครมา "May I help you ?" ใส่แกนะ แกต้องยิ้มหวานที่สุดในชีวิตก่อนหันไปตอบเค้านะ.. จำไว้ ไม่แน่นะ คนที่ช่วยเหลือแกคนนั้นอาจเป็นเนื้อคู่ของแกก็ได้ แต่สงสัยคนนี้จะไม่ใช่แฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า"
ฉันเบ้ปากทำท่าล้อเลียน ไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระของเพื่อนสาวเท่าใดนัก ช่วงเวลานั้น ฉันเห็นยัยพอตตี้ทำท่าทางคล้ายคัดจมูกหรืออะไรสักอย่าง และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง.. เจ้าหล่อนพลันยกนิ้วชี้เข้าชอนไชในรูจมูกของตนอย่างเมามันส์โดยไม่แคร์สายตาใคร แม้แต่ฉันซึ่งอยู่ตรงข้ามและอายแทนจนแทบแทรกแผ่นดินเกาหลีหนีกลับประเทศไทยเลยทีเดียว
"เฮ้ย.. พอต แกเลิกแคะขี้มูกในที่สาธารณะซะทีได้มั๊ย.. นะ.. ขอร้อง"
"แกก็รู้นี่ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ว๊าก... ฮ่าฮ่าฮ่า"
=_=^
"อุบาทว์ที่สุด ฉันอยากให้ชองฮุนที่แกแอบปลื้มมาเห็นสภาพนี้จริงๆ ฉันว่านะ..."
ครื่ดดดดด... ครื่ดดดดดด...
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งฉันตั้งเป็นระบบสั่นพลันดังสนั่นแทรกขึ้นขัดจังหวะ
โทรศัพท์เครื่องนี้ ฉันได้รับอภินันทนาการจากชองฮุนซึ่งให้ยืมใช้ระหว่างที่ฉันอยู่เกาหลี โดยชองฮุนเสียสละใช้เครื่องเก่าและยกเครื่องใหม่ที่เขาใช้อยู่ให้ฉันใช้ เขาช่างจิตใจดีจริงๆเลยนะคะ.. ว่ามั๊ย
"ว๊าย.. ชองฮุนนี่ ตายยากจริงแฮะ มาๆ.. ฉันรับเอง"
ความไวของฉันไม่ทันยัยลิงพอตตี้นี่ซะที มันพูดยังไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ โทรศัพท์ก็ตกอยู่ในเงื้อมมือของเจ้ามนุษย์วานรผู้นี้เสียแล้ว
"ฮัลโหล ชองฮุน พอตตี้นูนาเองนะจ๊ะ อ๋อ.. ฟินเค้าท้องเสีย ไม่รู้ตะกละตะกลามกินอะไรเข้าไป น่าเกลียดจริงๆเลย อืม.. ตอนนี้ไปเข้าห้องน้ำน่ะ นูนาเห็นเป็นเบอร์ชองฮุนเลยรับแทน มีอะไรด่วนรึปล่าวจ๊ะ"
ฉันชี้โบ้ชี้เบ้ อ้าปากพะงาบๆว่านั่งตรงข้ามแกน่ะแหละ ท้องเสียบ้าบออะไรกัน... ยัยพอตตี้ทำท่าไม่สนใจ ยังคงดัดเสียงสวยโชว์พลังต่อไป
"อ๋อ มาถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว ชองฮุนไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจ้า ฟินเค้าเอาตัวรอดเก่ง มาห่วงพอตตี้นูนาดีกว่า พอตตี้นูนาบอบบาง ต้องมีพระเอกมาคอยปกป้องนะ ฮิฮิ"
ฉันแสร้งทำท่าจะอาเจียนล้อเลียนคำพูดเลี่ยนๆของเพื่อนสาว
"นี่ๆ พอตตี้นูนามีเรื่องน่าเกลียดของฟินจะเม้าท์ เมื่อกี้นะ ยัยฟินแคะขี้มูกในที่สาธารณะด้วย ต๊าย.. นูนาก็รับไม่ได้ ขอโทษนะชองฮุน อย่าติดภาพอะไรไม่ดีๆจากยัยฟินไปล่ะ ผู้หญิงไทยไม่ได้เป็นอย่างนั้นทุกคนนะ มาดูตัวอย่างหญิงไทยใจงามจากพอตตี้นูนาดีกว่านะจ๊ะ"
ฉันเลิกคิ้วด้วยความฉุน แกต่างหากที่เป็นคนแคะ หนำซ้ำยังเอามาปั้นวางเรียงบนโต๊ะอีกด้วย แกนั่นแหละ.. แกป้ายความผิดให้ฉันทำไมเนี่ย โธ่วุ๊ย.. แค่นี้ชองฮุนก็ติดลบฉันลงไปทุกวันมากพอแล้วนะโว๊ย T^T
ยัยพอตตี้พยายามปัดมือฉันที่กำลังแย่งโทรศัพท์คืน ส่วนปากก็ยังคงพร่ำพรรณาต่อไป
"น่าสงสารชองฮุนคงฝันร้ายแทบทุกคืน มาฝันถึงพอตตี้นูนาสิจ๊ะ ฝันถึงเจ้าหญิงงามผู้นี้ ฮิฮิ นูนาล้อเล่นนะ แล้วจะบอกให้โทรกลับจ้า บ๊าย.. บาย"
ทำไมนะ.. ทำไมความเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันกลับมีจุดจบที่น่าสลดหดหู่ถึงเพียงนี้...
"ตายซะเถ้ออออออออ!!!"
ฉันสวมวิญญาณโหดของแม่เนเน่ในการ์ตูนเรื่องชินจังจอมแก่น เวลาที่แม่ของเนเน่โมโหชินจังที่สุดในชีวิตแต่ทำอะไรไม่ได้ต้องกลับไปต่อยตุ๊กตากระต่ายที่บ้านเพื่อระบายความแค้น จนเนเน่ที่บังเอิญมาเห็นเข้าขวัญผวาว่าไม่ใช่แม่ของตน ฉันคือแม่ของเนเน่ และฉัน.. กำลังต่อยตุ๊กตากระต่ายเพื่อระบายอารมณ์อยู่ภายในใจ ว๊ากกก!! พระเจ้า.. ทำไมฉันต้องมีเพื่อนแบบนี้ TOT
"ฟินนี่ที่รัก มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ฉันมีความสุขน่ะ คิกๆ"
"แกคิดจะตบหัวแล้วลูบหลังฉันเรอะ ตายซะเถอะ ย้ากกกกก!!"
ฉันได้แต่ตะโกนกู่ก้องอยู่ภายในใจ ทำอะไรมันไม่ได้.. ทำไมฉันถึงทำอะไรมันไม่ด้ายยยยย TOT
"เออนี่ฟิน... ฉันว่าชองฮุนแปลกๆนะ ดูเค้าเป็นห่วงเป็นใยแกเกินกว่าโฮมสเตย์ทั่วไปแล้วล่ะ ฉันสังเกตมาหลายครั้งแล้ว สงสัยเค้าจะชอบแกนะ"
"อะไรนะ ชองฮุนน่ะเหรอ.. ชอบฉัน !?!"
**************************************
คุยกันหลังไมล์
มาถึงตอน 4 แล้ว ต้องขอขอบพระคุณทุกๆท่านที่ติดตามอ่านและคอยแวะเข้ามาดู มาทักทายกัน และบางท่านที่มาดูแต่ไม่ทิ้งคำทักทายด้วยค่ะ อยากจะขอบคุณเป็นพิเศษ คุณสิมิลันอันดา ที่คอยแวะมาให้กำลังใจกันเสมอ คุณmeensoft ที่คอยบอกข่าวด้วย และทุกๆท่านที่มีรายชื่อดังต่อไปนี้คุณMiriam the_nicotin( B_si) ตัลกี จูอึนนา sathung ^ ^ แฟนพันธ์แท้เบอร์2 แอน พอลลี เฟม หม่อม นักเขียนหนอนชมพู kinliao Jimmy คุณนักเขียนNight จีจัง omg Cell ชิมมาอิ คึมบุงออ writer VaniLa xsits BMW โอ๋ nariya Pucca & Karuเพื่อนรัก
ครบทุกท่านที่เคยทักทายกันแล้วเนอะ ขอบพระคุณที่สุดเลยค่ะ ขอให้ติดตามให้กำลังใจข้าพเจ้าตลอดไปนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น