คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ต่อสู้กับจอมมาร
“เอาล่ะนัศึษาทั้หลาย วันนี้ผมะสอนวิธีารร่ายเวทลไปในาบนะ แ่่อนอื่น่วยนำาบออมาาฝัาบ้วย”
นัศึษาพาันเอาาบออาฝัามำสั่อออเรเลียสเป็นอย่าี
ออเรเลียสวาสายามอไปที่เหล่านัศึษาที่ยืนอยู่รหน้าอัวเอ เมื่อเห็นว่าทุอย่าเรียบร้อยี็ปรบมือั ปั!
“ูเหมือนว่าทุนะพร้อมแล้วนะ เอาล่ะเรามาเริ่มันเลยีว่า”
หลัล่าวเสร็ออเรเลียส็เินไปที่โ๊ะไม้ที่อยู่้าๆสนามฝึ้อม และหยิบาบไม้ที่ใ้ำหรับฝึ้อมึ้นมา และเินลับไปที่เิม
“อาารย์ไม่ใ้าบออโรร่าหรอรับ”
นัศึษาายนหนึ่ยมือึ้นถามับออเรเลียส
“ถ้าผมใ้าบนั่นในอนนี้ อย่าน้อย็น่าะายสัสี่สิบศพล่ะนะ”
เมื่อไ้ยินเ่นนั้นนัศึษาายที่ถามไป็หัวเราะแหะๆ
“เรื่อไร้สาระพอแ่นี้่อน เริ่มเรียนไ้แล้ว”
ออเรเลียสปรบมือั ปั! นัศึษาทั้สี่สิบน็หยุพูุยันและหันหน้ามอมาที่ออเรเลียส
“เอาล่ะพวเธอ็น่าะรู้แล้วนะว่าารร่ายเวทือารส่ำร้อไปยัภูที่อยู่รอบๆ โยมีสิ่แลเปลี่ยนือพลัเวทแ่ในรีที่ะร่ายเวทใส่าบเราสามารถทำไ้เพาะารใส่พลัเวทลไปเพื่อเสริมวามแ็แร่ให้าบเราเท่านั้นึ่พวเธอะ้อมีทัษะในารวบุมพลัเวทอย่าน้อย 20% อพลัเวททั้หมที่ัวเอมี………”
ออเรเลียสสอน้วยท่าทาสบายๆ ไม่ันมา ส่วนนัศึษา็ั้ใฟัันเป็นอย่าี ในระหว่าที่ออเรเลียสอธิบายเา็พลาสาธิใหู้ไป้วย
ออเรเลียสั้สมาธิและส่พลัเวทไปที่าบ แส่อยๆ ส่อประายออมาาาบที่ออเรเลียสถืออยู่และเา็ฟันลไปที่หุ่นทลอที่ทำาเหล็ล้านาออเป็นสอท่อน้วยารฟันแ่าบเียว เหล่านัศึษาพาันปรบมือเมื่อไ้เห็นสิ่ที่ออเรเลียสแสใหู้
“ศาสราารย์ ออเรเลียส!”
เสียะโนเรียออเรเลียสัึ้น ออเรเลียสหันไปมอามทิศทาอเสียพบายวัยลานนหนึ่ยืนโบไม้โบมืออยู่ที่ริมลานฝึ้อม
“มีอะไรหรอ ท่านมาวิน”
“อ์ัรพรริเรียพบท่านรับ”
“เี๋ยวไปเี๋ยวนี้เลย”
ออเรเลียสอบลในทันทีเมื่อรู้ว่าัรพรริเป็นนเรียพบ และหันหลัลับไปทาลานฝึที่มีนัศึษายืนอยู่
“พวเธอน่ะ ฝึันไป่อนเลยนะผมมีธุระ”
““รับ/่ะ””
ออเรเลียสโยนาบไม้ที่เอาพลัเวทออแล้ว ให้นัศึษานหนึ่และเินามมาวินไป
***
ท้อพระโรอพระราวั ายนหนึ่อายุราวหสิบปลายๆ นั่บนบัลลั์ที่ั้อยู่้านในสุอท้อพระโร้าน้ายมีายนหนึ่อายุราวสามสิบ้นๆ ยืนอยู่้าๆ
ออเรเลียสเินเ้ามาในท้อพระโรพร้อมับมาวิน้วยท่าทาเร็ๆ ไม่สมับเป็นนัาบเวทที่แ็แร่ที่สุในโล
“ระผมพาศาสราารย์ ออเรเลียสมาพบแล้วรับ”
หลัามาวินล่าวเสร็เา็้มหัวลและเินไปยืนที่้าน้ายมืออัรพรริ ส่วนออเรเลียส็รีบ้มหน้าและุเ่าลทันที
‘บรรยาาศอันันนี่มันอะไรัน’
ออเรเลียสบ่นในใ
“เยหน้าึ้นเถิ”
“รับ”
ออเรเลียสเยหน้าึ้นและสบาับอ์ัรพรริที่นั่อยู่บนบัลลั์
“้าะไม่สาธยายอะไรให้มาวามนะ”
“รับ”
“อนนี้เ้า็น่าะรู้ีว่าโลอเราถูโมีโยเผ่าปีศาึ่แน่นอนพวเรามนุษยาิ็้อพยายาม่อรับพวมันให้ไ้ึ่อทัพลูระ๊อออมมารพวเรา็……”
ัรพรริไ้อธิบายเรื่อราวทั้หมเี่ยวับอมมารและอทัพปีศาที่ะมาบุโลให้ออเรเลียสฟั้วยสีหน้าท่าทาทีู่ริั ส่วนฝั่ออเรเลียส็-----
‘ะว่าไป… พอูหน้าีๆ แล้วัรพรริ็แ่เหมือนันนะเนี่ย ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วนะ’
ออเรเลียสไม่ไ้ั้ใฟัสิ่ที่ัรพรริำลัพูแม้แ่น้อยในสมออออเรเลียสในอนนี้ำลัเรื่อยเปื่อยแบบสามร้อยเปอร์เน์
“….เท่านี้แหละ่วยรับำอร้ออพวเราไ้ไหม ออเรเลียส”
เมื่อไ้ยินื่อัวเอออเรเลียส็ถึับสะุ้
‘ำอร้อ? ำอร้ออะไรวะ?’
มีำถามผุึ้นมามายในหัวอออเรเลียส เาพยายามที่ะฟื้นืนวามทรำอนเอแ่ทว่า----
‘ำม่ายไ้ T_T’
“่วยพวเรา…. ไ้ไหม”
ัรพรริมอมาที่ออเรเลียส้วยสายาทีู่าหวั
‘ทำไี’
“ระ…เรื่อนั้นหรอรับ”
ออเรเลียสทำท่าทาลุลี้ลุลนรอาไปมาและพูาะุะั
“ใ่เรื่อนั้นแหละ!”
“เรื่อนั้น…เลยหรอรับ?”
“ใ่แล้วเรื่อนั้นเลย!”
‘แล้วมันเรื่อไหนันล่ะรับ!’
ออเรเลียสรีร้อออมาภายในใอย่าทุทนเ็บปวและทรมาน
‘เอ่อ… ะไม่ใ่เรื่อให่อะไรหรอมั้…’
“เอ่อ… รับทราบรับ”
อบลไป่อนเรื่ออื่นเอาไว้ิทีหลั นี่ือสิ่ที่ออเรเลียสิไ้ในะนี้
“่อยยัั่ว… เรื่อปราบอมมาร็ฝา้วยนะ ฮ่าๆๆ”
ัรพรริยนิ้วโป้ึ้นให้แ่ทาฝั่ออเรเลียสอนนี้หน้าีลายเป็นอันเไปะแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ”
ออเรเลียสหัวเราะออมาทั้น้ำา
‘อมมาร… ฮ่าๆๆๆ ให้เราปราบอมมาร ฮ่าๆๆ และเรา็ันลไปแล้ว้วย’
“ถ้าั้นเ้า็ไปสอนพวนัศึษาไ้แล้วล่ะ รบวนเ้ามามาแล้ว”
และแล้วออเรเลียส็ลับไปสอนนัศึษา่อ้วยสภาพที่เหลือแ่ายหยาบ
***
วันเวลาผ่านไปสามสัปาห์ในวันนี้เป็นวันที่ทำนายไว้ว่าเผ่าปีศาะบุโมีโล
อทัพทหารานานาประเทศนับแสนนายยืนเรียรายันในสมรภูมิรบเพื่อรอเวลาที่ประูนรถูเปิออ
ไม่นานหลัานั้นหมอพลัเวทสีำ็ลอยปลุมไปทั่วสมรภูมิรบ่อัวเป็นประบานให่สีำทมิฬมีลวลายระโหลทีู่น่าลัว
ประูสีำ่อยๆ เปิออเหล่าปีศานับแสนัวทะลัออมาาประูนรทาออเรเลียส็ไม่รอ้ารีบระโเ้าไปในประูนรและมุ่หน้าไปสู่ปราสาทอมมาร
ปราสาทสีำให่ั้อยู่รใลาแห่ินแนปีศารอบปราสาทปลุมไป้วยพลัเวทสีำเหล่าอีาบินรายล้อมปราสาทนั้นไว้อยู่
ภายในปราสาทมีลุ่มหมอพลัเวทสีำปลุมเอาไว้ทำให้มีพวปีศาั้น่ำและอันเเิึ้นมาเรื่อยๆ
ออเรเลียส่อสู้อยู่ับพวปีศาั้น่ำและอันเอยู่เป็นเวลานาน าร่อสู้ับอันเและปีศาั้น่ำไม่ใ่เรื่อยา แ่ปัหาอยู่ที่ปริมาที่มีมาเินไปทำให้ใ้เวลานานในารฝ่าออมา
เมื่อมาถึหน้าห้อบัลลั์็มีปีศาั้นสูเฝ้าประูอีสอัวออเรเลียสึเ้า่อสู้ับพวปีศานั้น
ออเรเลียสฝ่าปีศามาไ้อย่า่ายายและรีบวิ่เ้ามาที่ห้อบัลลั์อปราสาทอมมาร
“มาแล้วอย่านั้นหรอเ้ามนุษย์”
ร่าายที่เหลือแ่โรระูสีำทมิฬ ลมหายใออมาเป็นไอพิษ ภายในร่าายถูอัแน่นไป้วยำสาปอันมหาศาลึ่นั่อยู่บนบัลลั์ระูอันมีออร่าแห่วามายรายล้อมอยู่รอบๆ
“แืออมมารสินะ”
ออเรเลียส้อเม็ไปที่อมมารและพูึ้นพร้อมัาบู่ใออมา ัวาบแปล่ประายแสสีหลาสี าบนี้มีื่อว่า ออโรร่า(Aurora)
“้าืออมมารลำับที่ยี่สิบมีนามว่าธาลั์”
ลำับที่ยี่สิบ.. ริๆ แล้วอมมารั้ที่ลำับที่หนึ่นถึปัุบันเป็นนเียวันนะแ่มันไม่มีวามทรำในาิ่อนไม่ไ้
อมมาร่อยๆ ลุึ้นาบัลลั์และเินรมาที่ออเรเลียส
“แล้วอมมารธาลั์ เ้าะมายึรอโลไปเพื่ออะไร”
อมมารหยุเินและยืนิอยู่สัพัหนึ่ ฝ่ายออเรเลียส็รัษามารยาทไม่ไปรบวนเวลาที่นอื่นใ้วามิอยู่
“้า็ไม่รู้เหมือนัน ้าไม่อาเ้าใวามิอท่านผู้นั้นไ้”
“ท่านผู้นั้น?”
‘ท่านผู้นั้นหรือว่า...’
ารที่พวอมมารมายึรอโลแบบนี้น่าะมีเบื้อลึเบื้อหลัอะไรสัอย่า ถึะิไป็เปล่าประโยน์เพราะว่ายัไะ็เป็นเรื่อที่นรุ่นหลัที่ะ้อรับผิอบแ่อนนี้เราปราบอมมารไ้็หมหน้าที่เราแล้ว
“เมื่อไหร่ะเ้ามาล่ะเ้ามนุษย์ อย่าให้้ารอนาน”
“รอสัรู่อเรียมัว่อน”
“อืม็ไ้”
อย่านี้็ไ้หรอฟระ อมมารมันมีสิปัาหรือเปล่า
ออเรเลียสใส่พลัเวทำนวนมหาศาลใส่ลไปในาบพร้อมถือาบ้วยสอมือและร่ายเวทใส่ัวเอ
“เพิ่มประสิทธิภาพร่าาย” “บาเรียศัิสิทธิ์”
ส่วนฝั่ออมมาร็นำาบ้อสาปออมาาระเป๋ามิิัวาบมีวามแวววาวปลุมไป้วยออร่าสีำสนิท ออเรเลียสสัมผัสไ้ถึำสาปที่ฝัอยู่ในัวาบนั้นมันมีมามายมหาศาลนนับไม่ถ้วน
‘เป็นไปไ้อย่าโนาบนั่นฟันีว่า’
“เอาล่ะ้าพร้อมแล้ว”
ออเรเลียสพุ่ใส่อมมาร้วยวามเร็วเหนือเสียแ่อมมาร็ใ้าบรับไว้ไ้อย่าิวเีย ทำเอาออเรเลียส้อระโถอยมาั้หลั เมื่อเห็นว่าออเรเลียสเสียหลัอมมาร็รีบร่ายเวท่อในทันที
“าห้วแห่รัิาลและวามว่าเปล่าไร้แส ้าออัเิวามมืเ้าปลุมทุสายา ้วยำพูที่ทรพลั ้าเรียเาออมาานรภูมิ แอบโลูท าร์เนส”
เามืสีำสนิท่อยๆ เ้าห้อมล้อมปุลมไปทั่วร่าายอออเรเลียส
“้วยอำนาแห่วอาทิย์และวาวเบื้อบน ้าอเรียแสแห่รันิรันร์ อให้วามมืมิสลายหายไป และปล่อยให้แสสว่าเิ้า ลัส์ เอเทอร์น่า!”
แสศัิ์สิทธิ์แพร่ระายออไปรอบๆ นเาที่รอบลุมัวอออเรเลียสอยู่มลายหายไปนสิ้น
“าินแนแห่วามมืมิและห้วแห่รัิาล ้าอบัาให้เามืออมา และรวมันเป็นหนึ่ เ้าสู่หอแห่วามมื แหลมม าโว์ เสปียร์”
หอแห่วามมือันแหลมมหลายร้อยอันปราึ้นและพุ่เ้ามาหาออเรเลียส้วยวามเร็ว แ่ออเรเลียส็สมสามารถหลบไ้อย่า่ายาย
ทั้สอร่ายเวทใส่ันอย่าบ้าลั่ ในแ่ละรั้ที่ร่ายเวทใส่ันทำให้เิลื่นระแทนทำให้ปราสาทอมมารเริ่มผุพัไปทีละเล็ทีละน้อย
‘แย่ล่ะสิ เ้าไปในระยะประิไม่ไ้เลย ้อหาวิธีที่ะเ้าใล้ให้ไ้’
ออเรเลียสเร่วามิอัวเอนถึีสุ
‘วิธีนี้น่าะใ้ไ้’
ออเรเลียสอัพลัเวทเพิ่มใส่เ้าไปในาบอีมหาศาลและพุ่โมีไปที่อมมาร้วยวามเร็วเหนือเสียอีรั้
ฝ่ายอมมาร็สามารถรับาบอออเรเลียสไ้เหมือนเิม แ่ทว่า
เพล้
้วยำนวนพลัเวทอันมหาศาลทำให้าบมารหัลนเิเป็นแรระเบิอันรุนแร ทำเอาอมมารระเ็นลไปนอนอับพื้นแ่ทว่า---
“ยัไม่ายอีหรอ”
เนื่อาอมมารเป็นเผ่าอันเทำให้ไม่มีวันายมีเพียแ่ารำระล้า้วยเวทศัิ์สิทธิ์เท่านั้นที่ะำัอมมารทิ้ไ้
เมื่อเห็นแบบนั้นออเรเลียสึระโถอยหลัลับมา
“้ามีนามว่าออเรเลียส อบัาาบศัิ์สิทธิ์ออโรร่า แปรเปลี่ยนเป็นทาเวทมนร์ศัิ์สิทธิ์”
าบออโรร่าที่ออเรเลียสถืออยู่เปล่แสึ้น รูปลัษ์่อยๆ เปลี่ยนเป็นทาเวทมนร์ศัิ์สิทธิ์
ออเรเลียสูทาเวทึ้นนอยู่ในระับสายา และเริ่มร่ายาถา
“้าอวิวอนแ่เหล่าทวยเทพ มอบพลัแห่วิาศัิสิทธิ์ให้แ่้า-----"
พลัเวทปราึ้นเป็นเส้นและถัทอรวมันนลายเป็นวเวทปราอยู่เหนือร่าายออมมารที่นอนออยู่ับพื้น
“----- ีไวน์ เมอร์ี่”
สายฟ้าสีทอผ่าลมาที่ร่าายออมมารที่นอนออยู่ับพื้นนแหลสลายหายไป
“เห้อออออ”
ออเรเลียสถอนหายใออมา้วยวามโล่อ
ในที่สุ็เสร็สัที แ่ะว่าไปอมมาร็ไม่ไ้เ่อะไรมามาย ิมาไปไม่ไ้ประโยน์อะไรึ้นมารีบออามิิีว่า
รืนน
อยู่ๆ บริเวที่ออเรเลียสยืนอยู่็เิแรสั่นสะเทือนบนท้อฟ้ามีรอยรั่วอมิิเิึ้น นั่น็หมายวามว่าในอนนี้มิินรำลัะพัทลายล
ออเรเลียสรีบวิ่ออมา้วยวามเร็วเหนือเสียแ่ทว่า---
รืนน
มิินรไ้พัทลายล่อนที่ออเรเลียสะวิ่ออมา
ความคิดเห็น