โลกในเกม จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ

ลำดับตอนที่ #1 : พึ่งเริ่มต้นความซวยก็มาหาซะแล้ว

“ย้ากก!!”

ฉับ!!

“เฮ้อ~ วันนี้คงได้วัตถุดิบมาแค่นี้เองสินะ”

มาร์ช บ่นกับตัวเองพร้อมเอาแขนปาดเหงื่อตัวเอง

“การที่มาเก็บวัตถุดิบด้วยตัวคนเดียวนี้มันลำบากกว่าที่คิดเนาะ แถมดันมาเลือกดาบกับโล่มาเริ่มเล่นอีก คิดผิดมหันต์เลยนะเรา”

เกมนี้เป็นเกมที่พึ่งเปิดตัวใหม่ๆ จึงไม่ค่อยมีผู้เล่นเข้ามาเล่นกันสักเท่าไหร่ แถมข้อมูลในตัวเกมก็ยังมีไม่ค่อยเยอะด้วย ข้อมูลส่วนใหญ่ที่มีในเว็บไซต์ ก็จะเป็นข้อมูลของระบบพื้นฐานเท่านั้น การหาสกิลมาใช้ ของสวมใส่ รวมไปถึงโพชั่นต่างๆ ต้องศึกษาเองในเกมทั้งหมด จึงเป็นการเริ่มเล่นเกมที่ค่อนข้างยากเลย แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน ฉันจะต้องพิชิตเกมนี้ แล้วฉันก็จะเอาลงอินเตอร์เน็ต ให้ทุกคนที่เล่นเกมนี้ได้รู้ว่าฉันสุดยอดแค่ไหน ฮ่าาๆๆๆ

“ฮ่าาๆๆๆ”

มาร์ช คิดในใจจนเผลอหัวเราะดังลั่นเพียงลำพัง

แซ๊ก! แซ๊ก!

จู่ๆ ออร์คที่อยู่ใกล้ๆ ก็เดินออกมาจากพุ่มไม้ เพราะได้ยินเสียงหัวเราะของมาร์ซ

“อ้าา มีมอนสเตอร์กระจอกๆ โผล่มาอีกแล้ว ถึงแม้เลเวลจะสูงกว่าฉันนิดหน่อย แต่ถือแค่ท่อนไม้เน่าๆ นั่น ก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ! ย้ากก!!”

พูดจบ มาร์ช ก็วิ่งเข้าไปปะทะกับออร์คตัวนั้นด้วยความเร็วสูง

“เอานี่ไปกิน สกิลที่ฉันพึ่งได้มา โซนิคเบรด!!”

ปัก!!

ออร์คใช้ท่อนไม้เน่าๆ ของมันปัดดาบของมาร์ชออก พร้อมกับเวี่ยงท่อนไม้เพื่อโจมตีกลับ

“เฮ้ยยย!! ชิปหายแล้วว!!”

ตุ๊บบ!

“อะ ฮั้ววว~”

ท่อนไม้ของออร์คฟาดเข้าไปที่หน้ามาร์ชเข้าอย่างจัง เพียงแค่การโจมตีเดียวก็ทำให้มาร์ชกลับไปเกิดใหม่ในเมือง รูเมียร่า เมื่องเริ่มต้นทันที

เมืองรูเมียร่า เป็นเมืองเริ่มต้นสำหรับผู้เล่นใหม่ ในเมืองนี้มีร้านค้าอุปกรณ์ต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับผู้เล่นใหม่ เช่น อาวุธ ชุดเกราะ โพชั่น รวมไปถึงคัมภีร์สกิล ถึงแม้ราคาจะสูงไปสักหน่อย แต่ในเมืองนี้ยังมีร้านตีเหล็กที่คอยทำอาวุธให้กับผู้เล่นและร้านผสมโพชั่นที่คอยผสมยาเพิ่ม HP และ เพิ่มสถานะอื่นๆ ให้กับผู้เล่นในราคาถูก แต่ต้องหาวัตถุดิบมาให้ครบถ้วนซะก่อนทางร้านถึงจะทำให้ได้

“โธ่เว้ยย!! ไหงฉันมาโดนเจ้าออร์คบ้านั่นจัดการซะได้ละเนี่ย! หงุดหงิดเว้ยย!!”

“เอ้อ ขอโทษทีนะ”

เสียงชายแก่พูดอยู่ข้างหลังของมาร์ซ

“อะ ห้ะ มีอะไรกับฉันหรอ อ้อ ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งกับการเก็บวัตถุดิบมาทำอาวุธอยู่น่ะ ไม่พร้อมจะรับทำเควสให้หรอกนะ”

มาร์ซพูดพร้อมกับเมินหน้าหนี

“เอ้อ พ่อหนุ่ม ช่วยหลีกทางให้ฉันทีสิ ฉันจะซื้อของน่ะ”

“นี่!! ไอ้นักผจญภัยต๊อกต๋อย จะซื้อของไหม ถ้าไม่ซื้อก็ไปยืนไกลๆ ไป! เกะกะลูกค้าคนอื่นเขา”

เสียงแม่ค้าร้านแผงลอยตะโกนดังลั่นใส่มาร์ซจนทำให้คนที่อยู่แถวนั้นหันมามองกันเต็มไปหมด

“อาา~ ขอโทษด้วยครับ ผมขอโทษจริงครับ!”

มาร์ซรีบก้มหัวขอโทษแม่ค้าแผงลอยคนนั้นอย่างเร็ว แล้ววิ่งหนีออกจากตรงนั้นไปที่หน้าประตูเมืองด้วยความเขินอาย

แฮก! แฮก!

“NPC เกมนี้โหดชิป แฮก แฮก น่าอายชิปหายเลย แต่ก็เอาเถอะ เป็น NPC คงไม่ได้จดจำเรื่องราวอะไรนักหรอก ว่าแต่”

มาร์ซตรวจไอเท็มที่เคยหามาก่อนหน้านี้ ว่ายังอยู่ไหม

“เฮ้อ ไอเท็มที่หามายังอยู่ครบสินะ นึกว่าพอตายแล้วไอเท็มทั้งหมดจะหายไปซะอีก ดีแล้วละที่ไม่หายไปน่ะ”

“อื้ม ดีแล้วละที่ไม่หาย”

เสียงผู้ชายอีกคนพูดข้างหูมาร์ซ  จึงหันควับไปยังผู้ชายคนนั้น

“เฮ้ยย! นะ นายเป็นใครเนี่ย ตกอกตกใจหมด”

“ฮ่ะ ฮ่าๆๆ ขอโทษที ฉันชื่อ ทิน เล่นสายพ่อค้าน่ะ”

มาร์ซมองไปที่ตัวของเขา มองการแต่งตัวของแล้วไม่เหมือนพ่อค้าเลยสักนิดเดียว ชุดที่สวมใส่มีลักษณะรัดรูปทำมาจากหนังสัตว์ มีผ้าคล้องที่คอสีแดงสด แล้วก็มีมีดสั้นที่แนบเอวด้านหลัง ดูยังไงก็ไม่เหมือนพ่อค้าเลยสักนิด

“นายเป็นพ่อค้าจริงดิ?”

“ก็จริงน่ะสิ ถ้านายไม่เชื่อ เดียวฉันเอาเงินให้ดูแล้วกัน”

ทินเอาถุงเงินขนาดใหญ่ที่เขาเก็บอยู่ในกระเป๋าออกมาให้มาร์ซดู 

“นี่ไง เงินที่ฉันเก็บมาได้ ประมาณ 700,000 เซน”

“โฮ้ นี่นายมีเงินเยอะขนาดนี้เชียวหรอ!”

“ก็บอกแล้วไง ว่าฉันน่ะเป็นพ่อค้ายังไงละ ฮ่าๆๆ”

"สายพ่อค้านี่ ดีจริงๆ เลยนะ ฉันที่เล่นมาสักพักหนึ่งแล้ว มีเงินเก็บแค่ 5,000 เซน เอง"

"อยากหาเงินเพิ่มไหมละ ฉันอยากได้คนช่วยพอดีเลย เดียวฉันแบ่งค่าตอบแทนให้นะ"

"ดีเลยๆ ไปหาวัตถุดิบมาขายสินะ"

"อืม ก็ประมาณนัั้นแหละนะ ตามฉันมาสิ ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องไปเอาแล้ว"

"เอ้ หาวัตถุดิบนี่ มีเวลาของมันด้วยหรอ?"

ทินเดินนำหน้าไปยังจุดที่ทินหาเงินประจำ โดยที่มีมาร์ซเดินตามหลังไปด้วย 

ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังช่องเขาที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองรูเมียร่าสักเท่าไหร่ ในบริเวณนี้เป็นเส้นทางขนส่งสินค้าระหว่างเมืองรูเมียร่าและเมืองอื่นๆ จึงมีขบวนสินค้าวิ่งไปมาอยู่บ่อยๆ

“ที่ๆ เราจะไปหาวัตถุดิบน่ะ มันอยู่ที่ไหนกันหรอ?”

“ก็ล่องหุบเขาที่นี่แหละ”

“ที่นี่หรอ? มองไปทางไหนก็ไม่เห็นจะมีมอนสเตอร์เลยสักตัว”

“การหาวัตถุดิบมันต้องใช้เทคนิคนิดหน่อยนะ นายช่วยทำเป็นว่าล้มบาดเจ็บตรงนั้นทีสิ”

ทินพูดพร้อมกับชี้ไปที่กลางถนน

“ห้ะ? ให้ฉันแกล้งบาดเจ็บอยู่กลางถนนงั้นหรอ?”

“ใช่แล้วๆ มันคืิอวิธีหาการหาวัตถุดิบในแบบของฉันน่ะ”

“อย่างงั้นหรอ เป็นวิธีที่แปลกจังเลยแฮะ”

มาร์ซเดินไปกลางถนนแล้วก็นั่งลงไปกับพื้น

“แล้วนายละไม่มาทำด้วยกันหรอ?”

“อะ อ้อ ฉันต้องคอยสังเกตุการน่ะ”

“เอ้?”

คลื่น คลื่น~

เสียงขบวนรถม้าที่ขนสินค้าไปยังเมืองรูเมียร่า กำลังมุ่งหน้ามายังจุดที่พวกเขาอยู่กัน

“มาแล้ว!”

ทินพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปหลบหลังก้อนหินที่อยู่บนเนินเขา

“เอ้ะ!! อะไร อะไรมาหรอ!?”

คลื่น คลื่น~ 

ขบวนรถม้าขนสินค้าเข้ามาใกล้มาร์ซเรื่อยๆ จนผู้นำขบวนเห็นมาร์ซนั่งขวางทางอยู่ เลยทำสัญญาณให้ขบวนรถม้าด้านหลังหยุด

มาร์ซที่กำลังงงกับสถานการณ์ตอนนี้อยู่ ทินเลยพยายามกระซิบบอกให้มาร์ซแกล้งว่าบาดเจ็บอยู่

“นี่ นี่ แกล้งทำเป็นบาดเจ็บให้มันเนียนๆ กว่านี้หน่อย”

“ให้ฉันแกล้งต่อหน้าขบวนรถม้าเนี่ยนะ?”

ผู้นำขบวนรถม้าลงมาจากรถม้าแล้วพูดคุยกับทหารคุ้มกันของเขา

“พ่อหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ทหารคุ้มกันขบวนรถม้าตะโกนถาม มาร์ซมองไปหาทินที่กำลังยกนิ้งโป้งให้หลังหิน เลยทำให้รู้ว่าต้องตามน้ำไปก่อน

“เอ่อ พอดีเมื่อกี้มีมอนสเตอร์เข้ามาโจมตีกระทันหันน่ะ”

พวกทหารคุ้มกันได้ยินอย่างนั้นแล้วก็หันหน้าปรึกษากันใหญ่ ทหารบางคนก็มองบริเวณรอบๆ

“แล้วนายบาดเจ็บตรงไหนไหม”

“เอ๊ะ! เอ้อ ก็บาดเจ็บที่ขานิดหน่อยครับ”

มาร์ซพูดจบก็เอามือไปจับที่ขาของเขา ทำเป็นว่าบาดเจ็บอยู่ ทหารคุ้มกันคนหนึ่งซึ่งหน้าจะเป็นหัวหน้า สั่งให้คนเดินมาดูอาการใกล้ๆ มาร์ซที่เห็นอย่างนั้น เลยหันไปหาทินที่หลังก้อนหิน

“เฮ้ย!! อย่าหันมาหาฉันสิ! หันไปทางอื่นๆ”

“นายก็รีบๆ ทำอะไรสักอย่างสิ เร็วเข้า ไม่งั้นฉันเดี่ยงแน่!”

ทหารที่กำลังเดินมา สังเกตุเห็นว่ามาร์ซทำท่าเหมือนคุยกับใครสักคนอยู่ เลยมองไปตามที่มาร์ซมอง แล้วก็เห็นมือที่ทำท่าเหมือนกำลังคุยกันอยู่หลังก้อนหิน

“นี่มันกับดัก!!”

ทหารตะโกนบอกไปยังขบวนรถม้า เผื่อส่งสัญญาณให้ระวังตัว ทินที่รู้ว่าแผนแตกแล้ว จึงกระโดดพุ่งเข้าไปยังรถม้าเผื่อหวังจะขโมยสินค้าให้ได้สักชิ้น

“มีคนกระโดดมาจากหลังหิน!”

ทหารที่เห็นจึงพยายามจับทินที่กระโดดเข้ามา แต่ด้วยความรวดเร็วของทิน ทหารจึงจับตัวเขาไม่ได้สักคน จนทินสามารถหยิบถุงสินค้าได้ แล้วก็พุ่งออกไปยังขบวนรถม้าทันที

“มันเอาถุงสินค้าไปแล้ว!!”

“ไล่ตามไป ต้องเอาของคืนมาให้ได้!”

ในขณะที่ทหารบางส่วนกำลังวิ่งไล่ตามทินอยู่ มาร์ซก็พยายามที่จะหนีบ้าง จู่ๆ มีมือปริศนาได้มาจับที่ไหล่ 

หมับ!!

มาร์ซค่อยๆ หันไปมองเจ้าของมือคนนั้นอย่างช้าๆ

“จะหนีไปไหนหรอเจ้าหนู ไหนบอกว่าเจ็บขาเอ๋ย?”

มาร์ซปัดมือทหารคนนั้น แล้วใส่เกียร์หมาทันที

“ผมขอโทษคร้าบบ!!”

“อีกคนมันหนีไปแล้ว!”

“จับตัวมันให้ได้!!”