คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4: วาชิซากิ
Chapter 4: วาชิซากิ
ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ดูเหมือนจะเป็นอภินิหารเหลือเชื่อ ฉันคิดว่าเขาล้อเล่น และฉันก็ไม่ได้สนใจ ฉันก็เลยถามชื่อเขาซะหน่อย“
เราก็มองหน้ากันมาตั้งนาน ยังไม่รู้ชื่อกันเลย นายชื่ออะไรเหรอ?”เขาตักซุปช้อนสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะมองฉัน แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดปาก
“ปกติฉันไม่บอกชื่อใครหรอกนะ แต่ไหนๆเธอก็ช่วยฉันแล้ว ฉันชื่อแมท”
“เหรอ ชื่อเห่ยดีนี่ ฉันชื่อเพนนี” ฉันแนะนำตัวเองบ้าง
“ฮื่อ ~ พ่อแม่ไม่อยู่เหรอ”
“ไม่อยู่หรอก ไปต่างจังหวัดน่ะ อีกอาทิตย์นึงกลับ”
“เมื่อคืนฉันเห็นเธอร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น”
ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทำไมเขาต้องถามด้วยนะ
“ฉันไม่รู้หรอกน่า” ฉันบอกปัดๆ พลางโบกมืออยากร้อนรน
แมทหรี่ตาลงอย่างสงสัย
“เชื่อตายล่ะ แต่ช่างเหอะ ถ้าเธอไม่อยากตอบ - - ”
“ฉันไม่อยากตอบหรอก”
เงียบกันไปครู่หนึ่ง
และฉันก็เป็นคนเปิดบทสนทนาเป็นคนแรก
“แล้วเรื่องของที่นายตามหาอยู่น่ะ - - เป็นเรื่องจริงเหรอ” ฉันถาม รู้สึกประหลาดใจหน่อยๆ
“ทีแรกมันไม่ได้อยู่ที่นี่ ตั้งแต่เกิดเรื่อง มันเลยหลงมาอยู่ที่นี่บางส่วนน่ะสิ”
“ฉันยังไม่เข้าใจ นายหมายถึงอะไร ที่ไหน” ฉันถามอีกอย่างรู้สึกงุนงงขึ้นมากเรื่อยๆ
“มันมีหลายอย่าง ว่าไงดีล่ะ ฉันเองก็ได้มาอย่างหนึ่ง” แมทพูดอย่างเคร่งขรึม แต่ก็มีความตื่นเต้นอยู่ในแววตาของเขา
“มันคืออะไรล่ะ” ฉันรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย ทั้งๆที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
แมทวาดแขนขวาออกเป็นวงกว้าง ท่ามกลางความตื่นเต้นสุดขีดของฉัน ควันบางสีเงินก็แผ่ออกมา มันเริ่มก่อตัวเมื่อเขายื่นแขนออกไป มันค่อยๆก่อตัวเป็นรูปร่างยาวๆ ทีแรกฉันดูไม่ออกว่ามันคืออะไร มันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็กลายเป็นดาบญี่ปุ่นเล่มงาม มันสวยจนฉันแทบลืมหายใจ แมทค่อยๆใช้มือหยิบมันมาจากกลางอากาศ แล้วยื่นให้ฉัน
ฉันพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณให้เขา ก่อนจะรับดาบมาช้าๆ ฉันพลิกดาบไปมาในมือ ด้ามจับของดาบพันด้วยผ้าสีดำและสีแดงไขว้กันเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนเรียงกัน ใบมีดของดาบถูกสลักเป็นตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นอย่างสวยงาม แต่ฉันอ่านไม่ออก
“ฉันก็อ่านไม่ออกเหมือนกัน” แมทพูดเสริมราวกับอ่านใจฉันออก ฉันจึงยื่นมันคืนให้เขา
“เพราะอย่างนี้นายถึงเอาอาวุธเข้าไปในคุกโดยที่พวกตำรวจไม่รู้” ฉันพึมพำอย่างทึ่งจัด เริ่มรู้สึกอยากได้ซักอัน
“ใช่ พวกตำรวจงั่งนั่นไม่รู้หรอก” เขาพูดอย่างรู้สึกพอใจ เมื่อมองดูดาบของตน
“เวลาจะเก็บ นายเก็บมันยังไงเนี่ย” ฉันถามอย่างรู้สึกพิศวง
“เอ้า - - ดูนะ - - ”
แมทใช้นิ้วมือลูบไล้ที่ใบมีดของดาบ มันค่อยๆสลายตัวกลายเป็นกลุ่มควันสีเงินอีกครั้ง ก่อนจะอันตรธานหายไป
“เจ๋งเป็นบ้า” ฉันอดที่จะชมไม่ได้ ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เห็นหมีแพนด้าสิบรอบ ยังไม่เท่ากับเห็นไอ้นี่รอบนึง
“ฉันเพิ่งได้มันมาไม่นาน แต่ก็พอใช้ได้คล่องแคล่วแล้ว” แมทเสริม
และฉันก็นึกสงสัย
“เวลาที่นายรีบๆ - - อย่างเช่นโดนศัตรูจู่โจม โดยไม่ทันตั้งตัว - - อะไรหยั่งเงี้ย นายจะทำยังไง รอให้มันเป็นควันเรอะ?”
“ถ้าฉันรีบมากจริงๆ แค่สะบัดแขนขวา มันก็อยู่ในมือฉันแล้ว”
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ในสมัยนี้ยังมีของโบราณแบบนี้อีก แถมฟังก์ชั่นมันก็เจ๋งมากๆด้วย เรียกปุ๊บมาปั๊บ ฉันว่าถ้าเอาไปขาย คงได้ตังค์อ่วมแน่ ฉันเพ้อฝันจนต้องถามแมท
“แล้วที่นายว่ามันมีหลายอย่างน่ะ - - ”
“อ้อ - - ใช่แล้ว เอานี่ไปดู - - ”
แล้วเขาก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต และหยิบกระดาษเก่าเหลืองที่พับไว้ออกมา ก่อนที่จะยื่นให้ฉัน ฉันกางมันออกเบาๆ เพราะดูเหมือนว่ามันจะขาดมิขาดแหล่อยู่แล้ว มันเป็นรูปวาดสีขาวดำของสิ่งของต่างๆ สิ่งแรกที่สะดุดตาฉันคือดาบของแมท จากนั้นก็เป็นแหวนวงใหญ่ หนังสือสีดำเล่มหนา ขวดอ้วนกลมใส่จุกก๊อก ข้างในบรรจุน้ำไว้ และอะไรกลมๆเหมือนหินก้อนยักษ์
“เหลืออีกแค่สี่อย่างที่ต้องตามหาใช่มั้ยล่ะ” ฉันพูดกับแมท ยังไม่วางตาจากกระดาษใบนั้น ในใจคิดถึงเงินทองที่กำลังหลั่งไหลมา แค่อ้างกับแมทว่าช่วยหา แล้วขอของมาซักอย่างนึง ฉันว่าของทุกอย่างต้องมีอำนาจแปลกๆพิสดารแน่ๆ แถมน่าจะขายได้ราคาดีด้วย ฉันคิดไว้ว่าจะเอาไปให้พิพิธภัณฑ์ประมูล แล้วใช้เงินประมูลซื้อมือถือ รถสปอร์ต หนังสือการ์ตูน - -
“ใช่ เหลืออีกแค่สี่อัน” เสียงของแมทลอยเข้ามาในหูฉัน ทำให้ฉันตื่นจากฝันชั่วครู่ แล้วเพิ่งนึกได้ว่ามีคำถามที่อยากจะถามเขาเต็มหัวไปหมด
“ทำไมนายต้องมาแถวนิวแพททริคด้วยล่ะ?”
“วาชิซากิเป็นตัวนำทางฉันมาที่นี่”
“อะไรกัน นานตั้งชื่อให้ดาบด้วย?”
“ก็มันเขียนอยู่ใต้รูปในกระดาษนั่นไง ดูซะ แล้วขอกระดาษฉันคืนหน่อยนะ”
ฉันยื่นกระดาษคืนให้เขา ก่อนที่จะถามคำถามเขาต่อไป
“ฉันยังไม่เข้าใจ ทำไมนายต้องฆ่าคน ก็แค่หาของไม่ใช่เหรอไง”
“อ๋อ ใช่สิ คนพวกนั้นรู้เรื่องของวิเศษนี่ ใครๆก็อยากจะครอบครอง ฉันก็เลยต้องฆ่าทิ้ง ไม่งั้นเรื่องของพวกนี้ได้แพร่งพรายออกไป คนทั่วโลกก็ได้มารุมแย่งน่ะสิ”
“แล้วนายจะเอาของพวกนี้ไปทำไมน่ะ”
“ก็ - - ถ้าของพวกนั้นครบห้าอย่าง มันจะเกิดพลังน่ะ”
“พลังอะไร”
“ฉันไม่รู้ ฉันถึงได้ตามหาพวกมันอยู่ และฉันก็รู้สึกสนุกดีที่ได้ตามหามันน่ะ เป็นการสะสมประสบการณ์ด้วยไง”
“อืม - - แล้วนายหาอะไรเป็นอันต่อไป”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน จนกว่าฉันจะเจอมันนั่นแหละ ถึงจะรู้”
“ดาบนั่นบอกนายเหรอ??”
“ใช่ ถ้าเราเข้าใกล้ของชิ้นไหน ดาบฉันจะมีปฏิกิริยาเองแหละ”
คืนนี้เป็นคืนที่ฉันรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ฉันหวังว่าแมทจะพูดจริง วาชิซากิของเขาคงเป็นหลักฐานที่ดีนะ เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาตีหนึ่ง ฉันรู้สึกง่วงทันที
“นายควรจะนอนพักก่อนที่จะไปทำอะไรพรุ่งนี้ ฉันขอนอนก่อนล่ะ” ฉันบอกเขา ก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอน
“ฉันนอนที่ไหนล่ะ ฉันหิวด้วย ~ ” แมทโอดครวญ
“ของกินอยู่ในตู้เย็นน่ะ ค้นเอาเอง แล้วก็ - - ” ฉันคิดอย่างไม่สบอารมณ์นัก เมื่อนึกถึงหนังผีที่ดูเมื่ออาทิตย์ก่อน “นายนอนกับฉันก็ได้”
***********************************************
ความคิดเห็น