คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2: ฆาตกร
Chapter 2: ฆาตกร
รองเท้าผ้าใบยี่ห้อแพนเก่าๆจมลงไปในหิมะหนาครึ่งฟุต เด็กหนุ่มคนหนึ่งยกเท้าขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วเดินต่อไปในความมืด ท้องร้องจ๊อกๆ จนเขารู้สึกปวดท้อง เท้าของเขาเมื่อยล้าจากการเดินมาเป็นชั่วโมง ร่างกายของเด็กหนุ่มอ่อนปวกเปียกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกถึงลมเย็นเฉียบบาดลึกบนใบหน้าจนรู้สึกเจ็บ เปลือกตาของเขาปรือลงช้าๆ แต่ด้วยสันชาตญาณของเขา เขาจะหลับไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเผื่อพวกตำรวจที่ออกตามล่าเขามาเจอเขาเข้า พวกนั้นคงรู้ดีว่าเขาอยู่แถวนิวแพททริคเด็กหนุ่มตัดสินใจนั่งพักลงบนทางเดินเท้าในซอยเล็กๆ สกปรก เศษขยะเกลื่อนกลาด แต่เขาไม่สนใจ ขอเพียงแค่ให้หนีจากตำรวจให้ได้ก็พอแล้ว เด็กหนุ่มมองไปเห็นบ้านหลังเดียวในละแวกนั้นที่ยังเปิดไฟไว้ เสียงสะอึกสะอื้นลอยมาให้ได้ยินตามสายลมผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้ เขาเงี่ยหูฟัง พลางครุ่นคิดว่าจะเป็นใครกันนะที่ร้องไห้ ในเมื่อมีบ้านหลังใหญ่ อบอุ่นให้ได้อยู่อาศัย ไม่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆ เขายืดตัวเล็กน้อยเพื่อดู และพบว่าเป็นเด็กสาวรุ่นๆเขาที่กำลังสะอึกสะอื้น เด็กหนุ่มจึงเบือนหน้าหนี แต่ไม่สำเร็จ เพราะเป็นจังหวะเดียวที่เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา
“นาย - - ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็วท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ เด็กหนุ่มวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเร็วๆที่ย่ำลงไปในหิมะ
“เดี๋ยว - - หยุดก่อน- -”
เสียงเด็กสาวไล่ตามมาจากด้านหลัง ทำให้เด็กหนุ่มเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีก
“นายเป็นใคร มาทำอะไรแถวนี้ นี่มันดึกมากแล้วนะ เขาบอกว่ามีฆาตกรลอยนวลอยู่แถวนี้ด้วย”
เด็กหนุ่มค่อยๆผ่อนฝีเท้าลง เขาหอบแรงจนรู้สึกเจ็บแปลบตรงซี่โครง ควันพุ่งออกจากปากของเขาอย่างสม่ำเสมอ เขาค่อยๆหันหน้ามาช้า
“อย่ามายุ่งกับฉัน” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเย็นชาจ้องเขม็งมาที่เธอ ทำให้เด็กสาวผงะไปเล็กน้อย
“เออ - - ก็ตามใจ ถ้านายไม่อยากโดนฆ่าปาดคอกลายเป็นศพอยู่แถวนี้นะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน - -”
“ฉันไม่ปาดคอตัวเองหรอก อุตส่าห์หนีตำรวจมาได้ตั้งค่อนคืน”
เด็กสาวผงะอีกครั้ง ดวงตาเบิกกว้างฉายแววหวาดกลัว
“งั้นนายก็คือไอ้ฆาตกรโรคจิตในทีวีนั่น”
“ฉันไม่ใช่ฆาตกรโรคจิต! ฉันมีเหตุผลในการฆ่าคนอยู่หรอกน่า !
”“
เหรอ งั้นนายก็เป็นฆาตกรที่สภาพทุเรศมาก ฉันไม่แปลกใจหรอกนะ ผอมหยั่งกะผีแน่ะ เอ้านี่ - -”ว่าแล้ว เธอก็โยนห่อขนมปังห่อหนึ่งให้ เด็กหนุ่มรับไว้อย่างลังเล แล้วทำหน้าดูหมิ่นเธอ ก่อนจะขว้างห่อขนมปังลงพื้น
“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร”
เด็กสาวเลิกคิ้วสูง สีหน้ายากที่จะหยั่งได้ แต่เท่าที่ดูแล้ว เธอดูโกรธมากเลยนะเนี่ย
“ดี - - งั้นขอให้รู้ไว้เลยนะ นายเป็นฆาตกรที่น่าสมเพชที่สุด อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจแน่”
เด็กสาวก้าวยาวๆเข้าไปในบ้าน ในที่สุดบ้านหลังนั้นก็มืดสนิททั้งหลัง เมื่อเด็กหนุ่มมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครเห็นเขา เขาจึงก้มลงหยิบห่อขนมปังจากพื้น แล้วกินอย่างหิวโหย โดยหารู้ไม่ว่ามีเด็กสาวแอบมองเขาผ่านกล้องส่องทางไกล พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
***********************************************
ความคิดเห็น