ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่9ความสงยกำลังจะจบลง
แวมไพร์ที่รั
อนที่9 วามสบำลัะบล
เ้าออีวันเมื่อพีมื่นึ้นมา พบว่านเอนอนอยู่ผู้เียว หมอเอสไปอนไหนไม่รู้ พีมึลุึ้นมา ออาห้อเพื่อะไปอาบน้ำ พีมมอเห็น้าว้มที่วาไว้ ให้ิน พร้อมยา วาไว้ให้้าๆ
พีมยิ้ม ้วยวามีใ ับารระทำที่ หมอเอส
ห่วใยและูแล พีมไปอาบน้ำ ลับมาิน้าวและินยา แล้ว็เินไปที่โรเรียน เพื่อะไปสอนเ็ๆ เพราะวันนี้อาารอพีม ีึ้นมาแล้ว พีมเินมาถึ โรเรียน ็มอเห็นหมอเอสยืนอยู่ที่หน้าั้นเรียน เพื่อสอนเ็ๆ พีมเินเ้าไป
"รูพีมมาแล้วเ็ๆสวัีุรูหน่อย"
ทุนพร้อมราบสวัสีุรู และ่าแย่ันพูเพื่อถามอาารป่วย
"รูสบายีแล้วพร้อมแล้วที่ะสอนทุนนะ"
เมื่อุรูพีมเินมาหน้าั้นเรียนหมอเอสึถอยออมาเพื่อะหันหลัลับ
" เี๋ยวรับหมอ อบุรับที่มาูแลเ็ๆแทนผม"
รูพีมพูอบุและยิ้มให้หมอเอสอย่าอ่อนโยน"
" ไม่เป็นไรรับผมไปละ"
ทันในั้น็มีาวบ้านนหนึ่วิ่มาหาหมอเอสและบอว่า รถาโรพยาบาลนอุปร์และยามาเเล้ว
" หมอรับรถาโรพยาบาลมาแล้วรับ"
"รับผมำลัไป"
รูพีมมอาม้วยวามสสัยว่าเิอะไรึ้น. เ็ายเ่เินมาบอรูเพราะเห็นรูมอามหมอเอส
"รถาโรพยาบาลมาส่อนะรับุรู
ะมาทุอาทิย์"
"มาทุอาทิย์หรอ ที่นีมีนป่วยมานานั้นเลยหรอถึ้อใ้ยาเยอะนานั้น"
รูพีมพูในใ. รูพีมสอนเ็่อไปนะทั้. โ๊ะไ้วิ่เล่นนล้มเป็นแผลที่าเพราะโนไม้เียวา รูพีมรีบอุ้มโ๊ะไปที่อนามัยหมู่บ้าน
" หมอรับ่วยูเ็หน่อยรับ"
รูพีมเรียหมอเอสมาู พร้อมอุ้มโ๊ะมาวาที่เีย หมอเอสเามาูเเผลที่าโ๊ะ. รูพีมึถอยออมารอนอห้อ. พีมยืนอยู่ในอนามัยหมู่บ้านรู้สึแปลๆเพราะอนามัย ที่นี้เป็นเพียบ้านไม้เ่าๆแ่ภายใน ับแ่อย่าีสะอา
และมีเรื่อมือแพรทย์ที่ทันสมัยพอสมวร.
"สนับสนุนมาาโรพยาบาลรัวรัวหมอ
เอสสินะ รวยมาพอสมวรถึบไม่อั่นนานี้"
ทันในั้นพีม็เิน ถอยหลัลมา เพื่อะนั่เ้าอี้หน้าห้อพยาบาลไ้นับใรบาน ึหัน ลับไปมอทันทีพีมเอผู้าย นหนึ่ ผิวาว นวลผ่อ เหมือนหมอเอสหน้าาี แ่ัวสุภาพแ่เสื้อผ้าทุินเป็นอ แบรน์เนม ึ่นบนอยนี้ ไม่สามารถื้อไ้แน่ๆ ผู้ายนนั้น มอและยิ้มให้พีม
" อ โทษรับผมทำุเ็บหรือเปล่า"
พีมล่าวอโทษ เพราะลัวว่า ะทำให้นนั้นเ็บัว
" ไม่เ็บรับไม่เป็นอะไรเลย ุือใรรับ ผมไม่เยเห็นหน้า ในหมู่บ้านนี้เลยผมื่ออนนะรับเป็นน้อพี่เอส. "
"อ้อ....ผมื่อพีมรับเป็นรูนใหม่อที่นี้"
อน ยื่นมือออไปะับับพีมเพื่อทำวามรู้ั
แ่ มีมืออหมอเอสมาปัออแสอาารไม่พอใ
"โ๊ะทำแผลเสร็ละ รีบลับไปโรเรียนเถอะ"
หมอเอสรีบับทบอพีมับอน. ทำไห้พีมรู้สึ. แ่็ยอมไปโยี
"ยินีที่ไ้รู้ัรับ. ุอนแล้วพบันรับ"
เมื่อพีมเินออไป. หมอเอสมออนแบบอาารไม่พอใอย่ามา
"อย่ายุ่ับพีม"
หมอเอสพูพร้อมเินเ้ามาแล้วบีบ้อมืออนึ้นมา อย่าแร เหมือนว่าเป็นำู่
"โอ้ย.....พี่ผมเ็บนะ พี่ะลัวอะไรนัยัไพี่็มีใรไม่ไ้พี่็รู้ พี่้อมีผมนเียว"
นายเลิพูแบบนี้สัที นาย็รู้ันิับนายแ่น้อ"
"พี่็รู้ว่าผมิไับพี่แบบไหน พี่ไม่มีทามีใรไ้ำไว้"
หมอเอสเินออไปพร้อมอาารไม่พอใอย่ามาที่อนไ้พบพีมวันนี้ หมอเอสิว่า่อไปนี้
พีมอยู่ไม่สบสุอีแน่
อนที่9 วามสบำลัะบล
เ้าออีวันเมื่อพีมื่นึ้นมา พบว่านเอนอนอยู่ผู้เียว หมอเอสไปอนไหนไม่รู้ พีมึลุึ้นมา ออาห้อเพื่อะไปอาบน้ำ พีมมอเห็น้าว้มที่วาไว้ ให้ิน พร้อมยา วาไว้ให้้าๆ
พีมยิ้ม ้วยวามีใ ับารระทำที่ หมอเอส
ห่วใยและูแล พีมไปอาบน้ำ ลับมาิน้าวและินยา แล้ว็เินไปที่โรเรียน เพื่อะไปสอนเ็ๆ เพราะวันนี้อาารอพีม ีึ้นมาแล้ว พีมเินมาถึ โรเรียน ็มอเห็นหมอเอสยืนอยู่ที่หน้าั้นเรียน เพื่อสอนเ็ๆ พีมเินเ้าไป
"รูพีมมาแล้วเ็ๆสวัีุรูหน่อย"
ทุนพร้อมราบสวัสีุรู และ่าแย่ันพูเพื่อถามอาารป่วย
"รูสบายีแล้วพร้อมแล้วที่ะสอนทุนนะ"
เมื่อุรูพีมเินมาหน้าั้นเรียนหมอเอสึถอยออมาเพื่อะหันหลัลับ
" เี๋ยวรับหมอ อบุรับที่มาูแลเ็ๆแทนผม"
รูพีมพูอบุและยิ้มให้หมอเอสอย่าอ่อนโยน"
" ไม่เป็นไรรับผมไปละ"
ทันในั้น็มีาวบ้านนหนึ่วิ่มาหาหมอเอสและบอว่า รถาโรพยาบาลนอุปร์และยามาเเล้ว
" หมอรับรถาโรพยาบาลมาแล้วรับ"
"รับผมำลัไป"
รูพีมมอาม้วยวามสสัยว่าเิอะไรึ้น. เ็ายเ่เินมาบอรูเพราะเห็นรูมอามหมอเอส
"รถาโรพยาบาลมาส่อนะรับุรู
ะมาทุอาทิย์"
"มาทุอาทิย์หรอ ที่นีมีนป่วยมานานั้นเลยหรอถึ้อใ้ยาเยอะนานั้น"
รูพีมพูในใ. รูพีมสอนเ็่อไปนะทั้. โ๊ะไ้วิ่เล่นนล้มเป็นแผลที่าเพราะโนไม้เียวา รูพีมรีบอุ้มโ๊ะไปที่อนามัยหมู่บ้าน
" หมอรับ่วยูเ็หน่อยรับ"
รูพีมเรียหมอเอสมาู พร้อมอุ้มโ๊ะมาวาที่เีย หมอเอสเามาูเเผลที่าโ๊ะ. รูพีมึถอยออมารอนอห้อ. พีมยืนอยู่ในอนามัยหมู่บ้านรู้สึแปลๆเพราะอนามัย ที่นี้เป็นเพียบ้านไม้เ่าๆแ่ภายใน ับแ่อย่าีสะอา
และมีเรื่อมือแพรทย์ที่ทันสมัยพอสมวร.
"สนับสนุนมาาโรพยาบาลรัวรัวหมอ
เอสสินะ รวยมาพอสมวรถึบไม่อั่นนานี้"
ทันในั้นพีม็เิน ถอยหลัลมา เพื่อะนั่เ้าอี้หน้าห้อพยาบาลไ้นับใรบาน ึหัน ลับไปมอทันทีพีมเอผู้าย นหนึ่ ผิวาว นวลผ่อ เหมือนหมอเอสหน้าาี แ่ัวสุภาพแ่เสื้อผ้าทุินเป็นอ แบรน์เนม ึ่นบนอยนี้ ไม่สามารถื้อไ้แน่ๆ ผู้ายนนั้น มอและยิ้มให้พีม
" อ โทษรับผมทำุเ็บหรือเปล่า"
พีมล่าวอโทษ เพราะลัวว่า ะทำให้นนั้นเ็บัว
" ไม่เ็บรับไม่เป็นอะไรเลย ุือใรรับ ผมไม่เยเห็นหน้า ในหมู่บ้านนี้เลยผมื่ออนนะรับเป็นน้อพี่เอส. "
"อ้อ....ผมื่อพีมรับเป็นรูนใหม่อที่นี้"
อน ยื่นมือออไปะับับพีมเพื่อทำวามรู้ั
แ่ มีมืออหมอเอสมาปัออแสอาารไม่พอใ
"โ๊ะทำแผลเสร็ละ รีบลับไปโรเรียนเถอะ"
หมอเอสรีบับทบอพีมับอน. ทำไห้พีมรู้สึ. แ่็ยอมไปโยี
"ยินีที่ไ้รู้ัรับ. ุอนแล้วพบันรับ"
เมื่อพีมเินออไป. หมอเอสมออนแบบอาารไม่พอใอย่ามา
"อย่ายุ่ับพีม"
หมอเอสพูพร้อมเินเ้ามาแล้วบีบ้อมืออนึ้นมา อย่าแร เหมือนว่าเป็นำู่
"โอ้ย.....พี่ผมเ็บนะ พี่ะลัวอะไรนัยัไพี่็มีใรไม่ไ้พี่็รู้ พี่้อมีผมนเียว"
นายเลิพูแบบนี้สัที นาย็รู้ันิับนายแ่น้อ"
"พี่็รู้ว่าผมิไับพี่แบบไหน พี่ไม่มีทามีใรไ้ำไว้"
หมอเอสเินออไปพร้อมอาารไม่พอใอย่ามาที่อนไ้พบพีมวันนี้ หมอเอสิว่า่อไปนี้
พีมอยู่ไม่สบสุอีแน่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น