ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่13 ศึกกำลังจะเริ่มอีกครั้ง
แวมไพร์ที่รั
อนที่13ศึำลัะเริ่มอีรั้
แอนนาลับออไปอย่าอาารไม่พอใในำพูอหมอเอส เ็ๆ่ายืน
"ไม่มีอะไรหรอ เามาผิหมู่บ้านนะเียวพรุ่นี้ อุปร์ีฬาและารเรียนาโรพยาบาล็ะมาส่นะ"
เมื่อเ็ไ้ฟัันั้น็ยิ้มระโอย่าีใ
เพราะเมื่ออาโรพยาบาลหมอเอสมาส่ะนำอาหารและ. นมมาให้้วยเสมอ.
"ุมีปัหาอะไรับนพวนั้นหรอ ู
แปลๆนะ"
" ศัรูเ่า นะไม่มีอะไรหรอ"
" ะไม่มีปัหาอะไรใ่ไหม"
" ไม่มีหรอถึมีผม็รับมือไุ้ไม่้อเป็นห่ว"
ถึหมอเอสะพูว่าไม่มีปัหา แ่สีหน้าและแววา อหมอเอสบ่บอว่า ำลััวลับปัหาที่ะเิึ้น รวมทั้เรื่อออน้วย ในะนี้ หมอเอสรู้สึัวล และเป็นห่วพีมมา ับารลับมาอพวนี้
หลัาพวนั้นลับไปหมอเอสึลับไปหาเ็ๆแล้วแยย้ายันลับบ้านไปเพราะวันนี้
เป็นวันหยุ. และวันนี้หมอเอส็อยู่ับพีมทั้วันโยไม่ยอมห่าาพีมแม้แ่้าวเียว
"ุะอไรนัเนีย. นัวเนียอยู่ไ้"
พีมพูพร้อมับแะมือหมอเอสออ. และพลััวหมอเอสออ เพราะพีมำลัะทำับ้าวินแ่หมอเอส็อ ทั้หอมพีมนัวเนียไม่ยอมห่า ไม่เหลือมาร หมออมโหอยู่เลย. หมอเอสยอมถอยออมาอย่าโยี เมื่อพีมทำับ้าวเสร็
เรียหมอเอสมาิน. หมอเอสปิเสท. พีมึมีท่าทีไม่พอใ
"ผมแพ้อาหารหลายอย่านะ เลยไม่่อยอยาทานอะไร "
"ุไม่อยาทานฝีมือผม"
"ไม่ใ่....ผมแ่...."
"ัเถอะ..ผมอาทำใหุ้อึอัใ็ไ้"
"ไม่ใ่นะพีม...ผมมีวามสุที่ไ้อยู่ับุนะแ่ผมทานอาหารพวนี้ ไม่ไ้ริๆ อโทษ้วยนะ"
พีมทำหน้าไม่พอใและเียบไป. และนั่ิน้าวนเียว่อ. หมอเอสเินเ้าไปในห้อพร้อมับอาารหนัใที่พีมอน. แ่เ้าะบอพีมไ้อย่าไรว่าเาทานไ้แ่เลือเท่านั้น ..
เมื่อพีมิน้าวอาบน้ำเสร็ ็เ้ามานอน เพราะหมอเอสปูที่นอนรอไว้ให้แล้ว ัวหมอเอสลับนั่ทำานแล้วอ่านหนัสืออยู่โ๊ะ ในห้อนอน พีมเ้ามุ้นอน โยที่ไม่พูอะไรสัำ หลัาพีมเ้าไปนอนไ้สัพั หมอเอสเ้าไปนอน้าๆและอพีมา้านหลั หมอเอสรู้ว่าพีมยัไม่หลับ เาไ้สวม่อนพีมา้านหลัและระิบ้าหูว่า.
" อย่าโรธผมเลยนะนี ผมรัุนะ รัมาในวันหนึ่ผมะเล่าทุอย่าใหุ้ฟั แ่อนนี้ ผมยัไม่พร้อมะบออะไร ทุอย่าที่ผมทำ เพราะผมรัุนะ"
พีมไม่พูอะไร เพียแ่แล้หลับ่อไปหมอเอสพลิัวพีมลับมาหานเอพร้อมับูบที่ปา
บาๆอพีม พีมรู้ีว่ามัน้อมีเหุผลอะไรบาอย่าที่หมอเอสบอนเอไม่ไ้ ใอยาะ โรธ แ่็ทำไม่ลเพราะ รู้ว่านอย่าหมอเอสไม่ใ่นไม่มีเหุผล และอนนี้ เาสอนพึ่ไ้รััน พีมึโรธหมอเอสไม่ลริๆ
เมื่อหมอเอสูบพีมึอบรับูบนั้นอย่าอ่อนโยนเ่นันถึพีมไม่พูอะไรหมอเอส็รับรู้ไ้ว่า
พีมหายโรธเาแล้ว และ็ไ้อบรับรัเาเ่นัน. หมอเอสถอเสื้อนเอออ และ่อยถอนให้พีม. แล้วึาเพีมออ...หมอเอสสัมผัสไปที่
แ่นลาอพีมอย่า ทะนุถนอมมันทำให้พีมถึลับเสียว่านสั่นไปทั้ัว หมอเอส่อยูบไล่ลไปนถึส่วนนั้นแล้วใ้ลิ้นสัมผัสับส่วนปลายแ่นลาอพีมเสมือนว่าเป็น อาหารอันโอะ. มันทำให้พีมรับรู้ไ้ว่าหมอเอสรันมาแ่ไหม
ไม่นานพีม็อทนับวามเสียว่านไม่ไหว
ปล่อยน้ำ ุ่น้นออมาอย่าไม่อาย. หมอเอสมอ้วยวามพอใ. แล้วึับาพีมแยอออีรั้
เาใ้แ่นลาที่ร้อนผ่าว ่อยๆเบียเ้าไปใน่อสวาทอพีม อย่าทะนุถนอม และทัู้่็ไ้ สุสมันอีรั้
และเมื่อทัู้่ไ้หลับไปในะลาึอืนนั้นหมอเอสไ้ื่นึ้นระทันหัน...พร้อมวาสีแ...เารู้สึไ้ถึสิ่ผิ ปิ พี่ำลั มาเยือนเา ูพีม ที่หลับอยู่ในอ้อมอ ่อยๆึัวออมา และลุึ้นแ่ัว เา็โไป้วยวามไว เพียไม่ี่วินาที เาไปถึยอเาทั้นที ที่นั่น ไ้พบแอนนาและพรรพว ยืนอยู่ 5 น
"พวเธอมาทำอะไรที่นี้อี. "
" อโทษนะที่มาัวาวามสุ ันมาทว ราสัลัษ์ อระูล ันเื่อว่านายรู้ว่าอยู่ที่ไหน นาย็รู้หาเราไม่ไ้สิ่ที่้อาร ะเิอะไรึ้นับนที่นายรั"
"ราอะไรนั้นันไม่รู้หรอนะ ทำไม่ไม่ไปถามหมอแม็ละันะรู้อะไรและห้ามพวเธอยุ้ับพีม"
"เธอ..็รู้นะเอส .ว่าเธอนเียวสู้พวเราไม่ไ้หรอ"
เมื่อพูบพวอีสอนอแอนา็ วาร์ปไปล้อแนเอสทันที่โยมีแอนน่า..วาร์ปไป่อหน้าเอสแล้วใ้มือบีบอเอสอย่าแร
"นายบอมาว่าราสัลัษ์นั้นอยู่ที่ไหน"
เมื่อแอนนาพูบ ็ไ้มีมือออนมาปัมือ
แอนน่าออทันที และอีสอนที่ล้อแนเอสไว้
ไ้โนเอสสะปัหลุอออย่า่าย้าย
"เอันอีแล้วนะแอนนา..ะมาไทยทำไมไม่บอละะไ้อนรับ..."
เมื่ออนพูบ.. ็มีหมอแม็และูน มาร์และมาเรีย พี่น้ออเอส มาถึพร้อมๆัน
"แอนนาเธอลับไปบอ ผู้เ่าอระูลเธอสะเราไม่มีราสัลัษ์อะไรแล้ว. พวเราออาระูลมาหลายร้อยปีแล้ว และเราเยพูไปหลายรั่แล้วนะ. อย่ามายุ้ับเราอี"
หมอแม็พูับแอนนาอย่าเป็นมิรทั้ที่รู้ว่าแอนนามาไม่เป็นมิรแน่น
"เราไม่เื่อ...รั้นี้เราอายัหาไม่เอแ่เรา้อเอแน่น"
พูบแอนนาและพว็าไปอย่ารวเร็ว
เพราะะนี้หาสู้ันเธอไม่สามารถสู้รอบรัวนี้ไ้แน่น
อนที่13ศึำลัะเริ่มอีรั้
แอนนาลับออไปอย่าอาารไม่พอใในำพูอหมอเอส เ็ๆ่ายืน
"ไม่มีอะไรหรอ เามาผิหมู่บ้านนะเียวพรุ่นี้ อุปร์ีฬาและารเรียนาโรพยาบาล็ะมาส่นะ"
เมื่อเ็ไ้ฟัันั้น็ยิ้มระโอย่าีใ
เพราะเมื่ออาโรพยาบาลหมอเอสมาส่ะนำอาหารและ. นมมาให้้วยเสมอ.
"ุมีปัหาอะไรับนพวนั้นหรอ ู
แปลๆนะ"
" ศัรูเ่า นะไม่มีอะไรหรอ"
" ะไม่มีปัหาอะไรใ่ไหม"
" ไม่มีหรอถึมีผม็รับมือไุ้ไม่้อเป็นห่ว"
ถึหมอเอสะพูว่าไม่มีปัหา แ่สีหน้าและแววา อหมอเอสบ่บอว่า ำลััวลับปัหาที่ะเิึ้น รวมทั้เรื่อออน้วย ในะนี้ หมอเอสรู้สึัวล และเป็นห่วพีมมา ับารลับมาอพวนี้
หลัาพวนั้นลับไปหมอเอสึลับไปหาเ็ๆแล้วแยย้ายันลับบ้านไปเพราะวันนี้
เป็นวันหยุ. และวันนี้หมอเอส็อยู่ับพีมทั้วันโยไม่ยอมห่าาพีมแม้แ่้าวเียว
"ุะอไรนัเนีย. นัวเนียอยู่ไ้"
พีมพูพร้อมับแะมือหมอเอสออ. และพลััวหมอเอสออ เพราะพีมำลัะทำับ้าวินแ่หมอเอส็อ ทั้หอมพีมนัวเนียไม่ยอมห่า ไม่เหลือมาร หมออมโหอยู่เลย. หมอเอสยอมถอยออมาอย่าโยี เมื่อพีมทำับ้าวเสร็
เรียหมอเอสมาิน. หมอเอสปิเสท. พีมึมีท่าทีไม่พอใ
"ผมแพ้อาหารหลายอย่านะ เลยไม่่อยอยาทานอะไร "
"ุไม่อยาทานฝีมือผม"
"ไม่ใ่....ผมแ่...."
"ัเถอะ..ผมอาทำใหุ้อึอัใ็ไ้"
"ไม่ใ่นะพีม...ผมมีวามสุที่ไ้อยู่ับุนะแ่ผมทานอาหารพวนี้ ไม่ไ้ริๆ อโทษ้วยนะ"
พีมทำหน้าไม่พอใและเียบไป. และนั่ิน้าวนเียว่อ. หมอเอสเินเ้าไปในห้อพร้อมับอาารหนัใที่พีมอน. แ่เ้าะบอพีมไ้อย่าไรว่าเาทานไ้แ่เลือเท่านั้น ..
เมื่อพีมิน้าวอาบน้ำเสร็ ็เ้ามานอน เพราะหมอเอสปูที่นอนรอไว้ให้แล้ว ัวหมอเอสลับนั่ทำานแล้วอ่านหนัสืออยู่โ๊ะ ในห้อนอน พีมเ้ามุ้นอน โยที่ไม่พูอะไรสัำ หลัาพีมเ้าไปนอนไ้สัพั หมอเอสเ้าไปนอน้าๆและอพีมา้านหลั หมอเอสรู้ว่าพีมยัไม่หลับ เาไ้สวม่อนพีมา้านหลัและระิบ้าหูว่า.
" อย่าโรธผมเลยนะนี ผมรัุนะ รัมาในวันหนึ่ผมะเล่าทุอย่าใหุ้ฟั แ่อนนี้ ผมยัไม่พร้อมะบออะไร ทุอย่าที่ผมทำ เพราะผมรัุนะ"
พีมไม่พูอะไร เพียแ่แล้หลับ่อไปหมอเอสพลิัวพีมลับมาหานเอพร้อมับูบที่ปา
บาๆอพีม พีมรู้ีว่ามัน้อมีเหุผลอะไรบาอย่าที่หมอเอสบอนเอไม่ไ้ ใอยาะ โรธ แ่็ทำไม่ลเพราะ รู้ว่านอย่าหมอเอสไม่ใ่นไม่มีเหุผล และอนนี้ เาสอนพึ่ไ้รััน พีมึโรธหมอเอสไม่ลริๆ
เมื่อหมอเอสูบพีมึอบรับูบนั้นอย่าอ่อนโยนเ่นันถึพีมไม่พูอะไรหมอเอส็รับรู้ไ้ว่า
พีมหายโรธเาแล้ว และ็ไ้อบรับรัเาเ่นัน. หมอเอสถอเสื้อนเอออ และ่อยถอนให้พีม. แล้วึาเพีมออ...หมอเอสสัมผัสไปที่
แ่นลาอพีมอย่า ทะนุถนอมมันทำให้พีมถึลับเสียว่านสั่นไปทั้ัว หมอเอส่อยูบไล่ลไปนถึส่วนนั้นแล้วใ้ลิ้นสัมผัสับส่วนปลายแ่นลาอพีมเสมือนว่าเป็น อาหารอันโอะ. มันทำให้พีมรับรู้ไ้ว่าหมอเอสรันมาแ่ไหม
ไม่นานพีม็อทนับวามเสียว่านไม่ไหว
ปล่อยน้ำ ุ่น้นออมาอย่าไม่อาย. หมอเอสมอ้วยวามพอใ. แล้วึับาพีมแยอออีรั้
เาใ้แ่นลาที่ร้อนผ่าว ่อยๆเบียเ้าไปใน่อสวาทอพีม อย่าทะนุถนอม และทัู้่็ไ้ สุสมันอีรั้
และเมื่อทัู้่ไ้หลับไปในะลาึอืนนั้นหมอเอสไ้ื่นึ้นระทันหัน...พร้อมวาสีแ...เารู้สึไ้ถึสิ่ผิ ปิ พี่ำลั มาเยือนเา ูพีม ที่หลับอยู่ในอ้อมอ ่อยๆึัวออมา และลุึ้นแ่ัว เา็โไป้วยวามไว เพียไม่ี่วินาที เาไปถึยอเาทั้นที ที่นั่น ไ้พบแอนนาและพรรพว ยืนอยู่ 5 น
"พวเธอมาทำอะไรที่นี้อี. "
" อโทษนะที่มาัวาวามสุ ันมาทว ราสัลัษ์ อระูล ันเื่อว่านายรู้ว่าอยู่ที่ไหน นาย็รู้หาเราไม่ไ้สิ่ที่้อาร ะเิอะไรึ้นับนที่นายรั"
"ราอะไรนั้นันไม่รู้หรอนะ ทำไม่ไม่ไปถามหมอแม็ละันะรู้อะไรและห้ามพวเธอยุ้ับพีม"
"เธอ..็รู้นะเอส .ว่าเธอนเียวสู้พวเราไม่ไ้หรอ"
เมื่อพูบพวอีสอนอแอนา็ วาร์ปไปล้อแนเอสทันที่โยมีแอนน่า..วาร์ปไป่อหน้าเอสแล้วใ้มือบีบอเอสอย่าแร
"นายบอมาว่าราสัลัษ์นั้นอยู่ที่ไหน"
เมื่อแอนนาพูบ ็ไ้มีมือออนมาปัมือ
แอนน่าออทันที และอีสอนที่ล้อแนเอสไว้
ไ้โนเอสสะปัหลุอออย่า่าย้าย
"เอันอีแล้วนะแอนนา..ะมาไทยทำไมไม่บอละะไ้อนรับ..."
เมื่ออนพูบ.. ็มีหมอแม็และูน มาร์และมาเรีย พี่น้ออเอส มาถึพร้อมๆัน
"แอนนาเธอลับไปบอ ผู้เ่าอระูลเธอสะเราไม่มีราสัลัษ์อะไรแล้ว. พวเราออาระูลมาหลายร้อยปีแล้ว และเราเยพูไปหลายรั่แล้วนะ. อย่ามายุ้ับเราอี"
หมอแม็พูับแอนนาอย่าเป็นมิรทั้ที่รู้ว่าแอนนามาไม่เป็นมิรแน่น
"เราไม่เื่อ...รั้นี้เราอายัหาไม่เอแ่เรา้อเอแน่น"
พูบแอนนาและพว็าไปอย่ารวเร็ว
เพราะะนี้หาสู้ันเธอไม่สามารถสู้รอบรัวนี้ไ้แน่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น