คำสัญญาหรือความเชื่อ

ลำดับตอนที่ #9 : กลับบ้าน

~ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้~ นี่มันเพลงอะไร ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน แล้วทำไมห้องนี้มันดูคุ้นๆจัง มีรูปฉันตั้งอยู่ที่โต๊ะแล้วก็มีโดเรม่อนเต็มห้องไปหมดเหมือนกับห้องฉัน

ดะเดี๋ยวนะนี่มันห้องฉันใช่ห้องของฉันแน่ๆ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงใครพาฉันกลับมาบ้านเนี่ย "ตื่นแล้วหรอยัยหมี" เป็นใครไม่ได้นอกจากไอ้พี่ชายปากเสีย สมัยมัธยมฉันอ้วนมากจนเพื่อนเรียกฉันว่าหมีผี แต่ตอนนี้ฉันสวยมาก แล้วไงใครแคร์แต่เขาก็ยังเรียกฉันว่าหมีอยู่ดี 

  "ใครพาฉันกลับมาที่บ้าน"ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "เพื่อนแกไง" ทำไมฉันถึงจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้น่ะ ฉันจำได้ว่าโดนไอ้พี่เซนส์ตะคอกใส่แล้วร้องไห้หนักมาก หลังจากนั้นฉันก็ดื่มแล้วก็....ฉันไม่ได้พูดหรือทำอะไรที่ไม่สมควรจะทำออกไปใช่ไหม 

   ฉันตัดสินใจโทรหาน้ำขิงเพราะมันเล่าเรื่องเก่งที่สุดแล้วในกลุ่ม "ฮัลโล มีไรน้ำมนต์ฉันเรียนอยู่" นี่พวกแกกล้าเอาฉันมาทิ้งที่บ้านแล้วมีหน้าไปเรียนหนังสือกันต่อหรอ 

   "เรื่องเมื่อคืน...เกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกแกต้องเอาฉันมาส่งที่บ้านด้วย" ฉันอยากรู้จริงๆนะเนี่ย "พวกฉันสิที่มีเรื่องจะถามแกเรื่องพี่เซนส์" ถามเรื่องพี่เซนส์ทำไม ฉันเผลอพูดอะไรออกไปเมื่อคืน ทำไมพวกนั้นถึงรู้ว่าฉันรู้จักกับพี่เซนส์หรือพี่เซนส์เล่าให้พวกนั้นฟัง แต่เขาจำฉันไม่ได้แล้วเขาจะเล่าให้พวกฟังได้ยังไง แสดงว่าเรื่องมันน่าจะหลุดมาจากปากของฉันแน่ๆเลย  ฉันไม่น่าไปดื่มเลยความแตกหมด ยิ่งเขาปวดให้ฉันเลิกยุ่งกับเขาแต่พวกนั้นดันมารู้ความลับ แล้วฉันจะอธิบายให้ฟังว่ายังดีล่ะทีนี้ 

     "มากินข้าวได้แล้วน้ำมนต์" แม่เรียกฉันให้ไปกินข้าวพร้อมยกแกงเขียวหวานของโปรดฉันมาวางไว้บนโต๊ะ "แล้วพ่อกับพี่อาคมไปไหนหรอค่ะแม่" เพิ่งเห็นเมื่อกี้นี่เอง ไปไหนกันแล้วนะ "ออกไปทำธุระด่วนจ๊ะลูก กินข้าวเถอะ"  กับข้าวฝีมือแม่ยังอร่อยที่สุดเลย  

     "หนูเจอพี่เซนส์แล้วค่ะแม่" แม่ฉันยิ้มปากกว้างเพราะได้ยินว่าฉันได้เจอกับเขาแล้ว "แต่เขาจำหนูไม่ได้" ฉันทำหน้าเศร้าแล้วก้มลงกินข้าวต่อ 

     "แม่ว่าถึงเวลาที่ลูกควรจะได้รู้ความลับของตระกูลเราสักที" แม่ทำหน้าเหมือนกับว่ามีอะไรปิดบังฉันอยู่ "แม่ไม่อยากเห็นลูกสาวของแม่ไม่มีความสุขแบบนี้อีกต่อไปแล้ว" ฉันก็ได้แต่ทำหน้างงๆใส่แม่เพราะฉันไม่เข้าใจว่าแม่พูดเรื่องอะไร แล้วความลับของตระกูลฉันคืออะไร???