คำสัญญาหรือความเชื่อ

ลำดับตอนที่ #7 : พี่ลืมมันไปหมดแล้วจริงๆหรอ

หลังจากที่คนพี่เซนส์เดินจากไปฉันก็ยืนอยู่ที่เดิมเพิ่มเติมคือร้องไห้หนักมาก "มาแอบทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว ไหนบอกจะไปหาเพื่อน" นี่พี่ภูผามาตามหาฉันหรอ ฉันจึงรีบปาดน้ำตาแก้มทั้งสองข้างของฉันให้หน้าเป็นปกติ

"เฮ้ยยย!!!" พี่ภูผาร้องขึ้น "อะไรหรอคะ" ฉันก็ตกใจตามเขาไปด้วยร้องซะเหมือนเจอผีเลย 

      "หมีแพนด้านี่หว่าฮ่าๆ" หมีที่ไหนเขายืนคุยกับฉันแค่สองคนแล้วผับที่ไหนจะเลี้ยงหมีแพนด้าไว้ "ที่นี่มีหมีแพนด้าด้วยหรอพี่" ฉันอยากรู้จริงๆเลยหมีแพนด้ามันอยู่ตรงไหนจะวิ่งเข้าไปกอดเลยอยากกอดตัวเป็นๆมานานล่ะเห็นอยู่แต่ในตู้ 

      "อ่ะดูนี่ซะ ห้ามตกใจนะ" อะไรของเขาแล้วเขายื่นโทรศัพท์ไอโฟนX\-maxมาที่เปิดแอพกล้องถ่ายรูปมาพร้อมตั้งตรงหน้าฉันพอดี ชิบ...หน้าฉันทำไมอายไลเนอร์ที่ฉันกรีดมาอย่างหนาถึงได้ละลายเต็มขอบตาฉันเลยล่ะ ฉันได้แต่ทำหน้าเหว๋อผิดกับคนตรงหน้าที่ยืนขำหัวเราะชอบใจ ฉันก็อายเป็นนะเว้ยยย "มันน่าขำตรงไหนเนี่ย พี่ก็ไม่ยอมบอกกันตั้งแต่ทีแรก คนเดินผ่านไปเกือบสิบคนแล้วได้มั้ง" 

       ไอ้พี่บ้าทำฉันขายขี้หน้าตั้งแต่งานฉลองยังไม่เริ่มเลยนะ มันน่านักฉันจะแกล้งคืนคอยดูเถอะ "พี่ให้เวลาไปแต่งหน้าใหม่ พี่จะไปรอที่ห้องนะครับพวกมันมากันแล้ว" พี่ภูผาพูดไปกลั้นขำไป 

        "ได้คะ" ฉันตอบเขาแล้วรีบวิ่งปิดหน้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อลบเครื่องสำอางเก่าออกแล้วจัดการแต่งใหม่หมดหน้าเลย เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องกลายเป็นหมีเเพนด้า ไอ้คนใจร้ายฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาจำฉันได้หรือแกล้งทำเป็นจำไม่ได้  หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปที่ห้องvipที่พี่ภูผาเคยพามาก่อนหน้านี้ แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือทั้งพี่จิวและพี่พีทต่างมีสาวมาคอยดูแล เจ้าชู้เหมือนที่เขาลือกันจริงๆแต่ทำไมพี่ภูผาถึงนั่งอยู่คนเดียวแต่กลับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์มาทางฉันล่ะ เขาคงไม่ทำอะไรหรอกมั้ง อย่างน้อยๆฉันก็สบายใจที่ในห้องนี้มีผู้หญิงอีกสองคนอยู่ในห้องนี้ด้วย   

  "มาแล้วหรอน้ำมนต์" พี่จิวกับพี่พีททักฉัน "คะ" ฉันตอบพวกเขาไปแค่คะเพราะชะนีที่นั่งป้อนแอปเปิ้ลพี่เขาอยู่มองค้อนมาทางฉัน 

   "อาหารมาแล้วมากินสิ" พี่ภูผาขยับที่ให้ฉันเข้าไปนั่งโซฟาตัวตรงกลาง "เอาชนเพื่อเป็นการแสดงว่าพวกเราสนิทกันแล้ว" หลงจากฉันดื่มไปสองแก้วอาการก็เริ่มออกแล้ว ฉันเป็นคนคออ่อนแต่ฉันก็พยายามที่จะกินต่อแต่ไม่ไหวจริงๆ 

   "ไหวไหมน้ำมนต์" พี่ภูผาทำหน้าเป็นห่วงฉัน "ไหวคะ น้ำมนต์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" หลังจากนั้นฉันก็ส่งข่อความไปหาพวกเพื่อนๆของฉันให้พาฉันกลับไปด้วยก่อนที่ฉันจะไม่มีสติ แล้วโทรบอกพี่ภูผาว่าขอตัวกลับก่อนแต่ดูท่าเขาจะไม่ยอมบอกแต่ว่าจะไปส่ง ฉันเลยบอกว่ากลับกับเพื่อนทั้งสามคนของฉัน เขาเลยยอมให้ฉันกลับ ฉันเดินไปหาพวกมันที่กำลังฉลองกับพี่รหัสแก๊งเสือดำ ฉันเจอเขาอีกแล้วไอ้คนใจร้ายตอนนี้เหมือนฉันกำลังจะไม่มีสติแล้ว     

    "ไอ้คนใจร้าย นี่พี่ลืมมันไปหมดแล้วจริงๆหรอ คำสัญญาที่เคยให้กับฉันพี่ลืมไม่ไปหมดแล้วจริงๆหรอ" นี้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันพูดออกไปก่อนที่ตัวของฉันจะทรุดลงไปนอนกับพื้นกระเบื้อง ท่ามกลางเพื่อนทั้งสามที่ทำหน้างงๆใส่กัน

#ฝากทุกคนคอมเม้นให้ไรท์ด้วยนะคะ

#ไรท์เพิ่งหัดแต่ง #ชอบไม่ชอบยังไงไรท์จะปรับปรุงให้จ้า