คำสัญญาหรือความเชื่อ

ลำดับตอนที่ #5 : เลิกยุ่งกับฉันสักที!!!

"ทางนี้น้ำมนต์" นั่นมันเพื่อนนินี่แต่งตัวกันอย่างจัดเต็มทั้งเสื้อผ้าหน้าผมเริ่มจากน้ำขิงที่แต่งตัวน่ารักใสใส   ส่วนก้ามปูก็แต่งตัวเซ็กซี่เข้ากับบุคลิกนาง    แต่!!!ทำไมใบตองมันแต่งตัวเหมือนกำลังจะไปเข้าวัดยังไงอย่างนั้น  กระโปรงชียาวรวมทั้งเสื้อก็ปิดมิดชิดนี่เขาชวนมางานเลี้ยงฉลองนะไม่ใช่จะไปทำบุญกันฮ่าๆ ว่าแต่ทำไมพวกมันมาร้านเดียวกับฉันเลยล่ะ พี่รหัสฉันก็นัดฉันมาร้านนี้  "ทำไมพวกพี่เขานัดพวกเรามาร้านเดียวกันล่ะ เขาไม่ถูกกันไม่ใช่หรอ" ฉันยืนทำหน้างงๆใส่

"แกนี่ไม่รู้อะไร" น้ำขิงพูดขึ้น "ก็ที่นี่เป็นผับที่นิยมของนักศึกษามหาลัยเราไง" ยัยนี่มันรู้ทุกเรื่องจริงๆ "มาแล้วหรอน้ำมนต์...เข้าข้างในกันเถอะ" พี่ภูผาลงจากรถมอเตอร์ไซต์บิ๊กไบต์คันดำเงาวาววับแล้วจับมือฉันให้เดินเข้าไปในผับพร้อมเขา 

     "ฉันไปก่อนนะพวกแก" ฉันเดินตามหลังคนตัวสูงท่ามกลางสายตาผู้คนในผับที่จับจ้องมาที่ฉันกับพี่ภูผา พี่คนถามเขาตลอดทาง "เด็กใหม่แกหรอว่ะ" แต่ดีนะที่พี่เขาตอบทุกคนไปว่าฉันเป็นแค่น้องรหัสของเขา  พี่เขาพาเดินเข้ามาในห้องซึ่งมันน่าจะเป็นห้องvipประจำของแก๊งเขา 

    "แล้วเพื่อนที่ยังไม่มาหรอค่ะ" ตั้งแต่เดินเข้ามาฉันยังไม่เห็นใครเลย ฉันก็แอบกลัวนิดๆนะเข้ามาอยู่ในห้องที่ไม่มีใครแถมห้องนี่เป็นห้องเก็บเสียงอีกถึงแม้ฉันจะเตะต่อยเป็นก็เถอะ 

     "เดี๋ยวพวกมันก็ตาม...น้ำมนต์กลัวพี่หรอ" ไม่กลัวมั้ง เคยเจอกันแค่ครั้งเดียวแล้วจะต้องมาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เมื่อไรเพื่อนเขาจะมาน่ะ "ก็นิดหน่อยคะ" คนข้างหน้ายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนพร้อมลูบหัวฉันเบาๆ 

     "พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก พี่แค่อยากให้เราทำความรู้จักกันมากกว่านี้ อย่ากลัวพี่เลยนะ" พูดแบบนี้ฉันค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย แต่ฉันก็น่าจะเชื่อใจเขาได้ใช่ไหม 

     "ถ้างั้นฉันขอไปหาเพื่อนแปบหนึ่งได้ไหมคะ" คนตัวสูงมองฉันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ "ได้สิ พี่ว่าจะไปสั่งอาหาร เผื่อพวกมันมาจะได้กินพอดีเลย" ฉันกับพี่ภูผาเดินออกมาจากห้องพร้อมกันและแยกกันไปยังจุดหมาย ซึ่งฉันกำลังจะเดินไปหาพวกเพื่อนๆของฉัน สายตาฉันดันไปสะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังจูบกับผู้หญิงอย่างดูดดื่มตรงมุมทางเดิน ทำไมหน้าตาเขาคุ้นจัง 

     "พะพี่เซนส์!!!" คนตรงหน้าผละออกจากการจูบที่ดูดดื่ม ทำให้ฉันเห็นหน้าเขาอย่างชัดเจนใบหน้าขาวใส คิ้วเข้มทุกอย่างยังเหมือนเดิม เว้นแต่นิสัยกับการกระทำของเขา 

      "ทำไมพี่ทำแบบนี้ พี่เปลี่ยนไปเยอะมากรู้ตัวไหม" คนตรงหน้าดึงแขนฉันอย่างแรงให้เดินตามเขาไป สายตาเขาดุดันน่ากลัวไม่เหลือคราบสุภาพบุรุษที่ฉันเคยเจอ 

      "เธอเป็นบ้าอะไรของเธอห้ะ" คนตัวสูงตะคอกใส่ฉัน "นี่คงเป็นวิธีเข้าหาผู้ชายของเธอสินะ ทำเป็นว่าเคยรู้จักฉัน ชอบฉันมากรึไงห้ะ" น้ำตาฉันไหลมาเป็นทาง จากที่ยืนนิ่งๆตอนนี้ตัวของฉันสั่นไปหมด ทำไมเขาต้องทำร้ายฉันด้วย ฉันเฝ้ารอเขามานานไม่เคยคิดที่จะเปิดใจให้ใคร นี่คือสิ่งที่เขาตอบแทนให้กับความหวังลมๆแล้งๆของฉันหรอ 

      "ทะทำไมพี่พูดกับน้ำมนต์แบบนี้ พี่จำฉันไม่ได้จริงๆหรอ" แววตาคนตรงหน้าไม่มีแม้แต่ความห่วงใยแต่แสดงแววตาที่น่ารำคาญและรังเกียจฉัน 

      " เลิกยุ่งกับฉันสักที!!!  ฉันไม่เคยรู้จักเธอและก็ไม่อยากรู้จักเธอ จำใส่ใจเธอไว้" ฉันได้แต่ยืนอึ้งพูดไม่ออก นี่เป็นการร้องไห้ที่ฉันเจ็บปวดที่สุดกับคำพูดของคนที่เฝ้ารอ\-.\-