คำสัญญาหรือความเชื่อ

ลำดับตอนที่ #14 : แค่เรื่องในอดีต...หรอ

          หลังจากที่ฉันโดนยัยสามคนนั้นไปโยนทิ้งฉันไว้ที่บ้านฉันก็ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆมากมายทั้งเรื่องที่แม่เล่าให้ฉันฟังเรื่องหินโบราณและไหนจะเรื่องคำทำนาย แต่ว่าท่านยังไม่ได้เล่าเรื่องคำทำนายให้ฉันฟังท่านก็ไล่ให้ฉันรีบกลับมาเรียนต่อเพราะกลัวว่าจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน

ฉันมาถึงคอนโดของฉันก็ปาไป5โมงเย็นแล้วหิวจังยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ออกจากบ้านมา ฉันเลยเดินลงไปข้างล่างคอนโดเพราะมีร้านอาหารอยู่ที่นั้น ให้ตายเถอะฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ขณะที่ฉันรอเขาทำอาหารให้นั้น ฉันเห็นเขา!!! พี่เซนส์กำลังเดินควงมากับพี่ผู้หญิงคนที่ฉันเจอเขาที่มหาลัย นี่เขาเป็นเเฟนกันจริงๆหรอ ไม่ได้การล่ะฉันต้องไปถามเขาให้รู้เรื่อง ยังไงวันนี้ฉันก็จะต้องคุยเรื่องของฉันกับเขาให้ชัดเจน เนื่องจากลูกค้าของเขาก็มีเยอะพอสมควรอาหารที่ฉันสั่งไปคงรออีกสักพัก  ฉันบอกพ่อครัวของโรงแรมว่าไม่เอาแล้วก็รีบวิ่งออกมา

"พี่เซนส์ นี่ใครหรอ" ฉันแกล้งโง่ถามไปงั้น เผื่อเขาอาจจะตอบกลับมาว่าเป็นแค่เพื่อนกันตามที่ใจฉันมันคาดหวังไว้

"นี่นุ่น...แฟนฉัน เธอยังไม่เลิกยุ่งกับฉันอีกหรอ" ถามแค่นี้ทำไมต้องทำหน้ายักษ์ใส่ด้วยว่ะ แค่บอกว่าเป็นแฟนกันใจฉันมันก็โคตรเจ็บ ทั้งสายตา พำพูด น้ำเสียงแล้วก็สีหน้าที่แสดงท่าทีว่าโคตรจะรำคาญและรังเกียจฉัน อยู่ดีๆทำไมหน้าฉันรู้สึกร้อนๆแล้วน้ำใสๆกำลังไหลออกมาจากตา

"พูดดีๆกับน้องเขาหน่อยสิที่รัก ขอโทษนะคะน้องพี่ตัวจริง...แต่น้องก็อาจเป็นได้แค่ของเล่นของแฟนพี่น่ะ" พอยัยพี่นุ่นพูดเสร็จสองคนนั้นก็เดินควงกันขึ้นคอนโดไป แต่เดินไปไม่กี่ก้าวคนตัวสูงก็หันหลังกลับมา

"มันก็แค่เรื่องในอดีต ลืมๆมันไปได้แล้ว ตอนนั้นฉันยังเด็กไม่ได้คิดอะไรกับเธอจริงจังเลยสักนิด" ฉันยังไม่ทันรอให้เขาสองคนหายไปจากสายตาของฉัน เข่าฉันก็ทรุดลงไปที่พื้นทันที เขาจำเรื่องในอดีตได้ทั้งหมด เขาไม่ได้ความจำเสื่อมแต่แค่แกล้งไม่รู้จักฉัน ไม่สิเขาไม่อยากมีฉันอยู่ในความทรงจำของเขาด้วยซ้ำ มันก็คงจะจริงอย่างที่เขาพูดตอนนั้นเรายังเด็กกันทั้งคู่ มันอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกรักกันของเด็กๆ แต่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องกันไม่ได้หรอ ทำไมต้องทำร้ายใจฉันขนาดนี้ด้วย พอกันทีคนใจร้าย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยและกลับไปรักคนอย่างนายอีก เวลา10ปีที่เสียไปถือซะว่านายได้ตายไปจากฉันแล้ว