คำสัญญาหรือความเชื่อ

ลำดับตอนที่ #13 : คำทำนาย

         "กลับมาบ้านสักทีตาเซนส์" คุณแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารทักผมด้วยน้ำเสียงดุแต่กลับทำหน้าน้อยใจใส่ผม ตั้งแต่ที่ครอบครัวผมย้ายกลับมาอยู่ที่ไทยผมก็ไม่ค่อยชอบอยู่บ้านเพราะมีภาพเรื่องที่ผมไม่ค่อยอยากจะจำเท่าไรอยู่ในทุกๆที่ในบ้านของผม ผมจึงต้องออกไปข้างนอกเกือบทุกวันและผมได้เข้าเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งผมเลยย้ายไปอยู่คอนโดที่คุณพ่อท่านซื้อไว้ให้ เพราะท่านเห็นว่ามันสะดวกในการไปเรียนที่มหาลัยของผม 

  "ผมก็กลับมาแล้วไงครับแม่" ผมทำหน้าอ้อนท่านเหมือนทุกครั้งที่ทำตั้งแต่เด็กจนโตผมก็เป็นคนขี้อ้อน สุภาพอ่อนโยนเสมอมา ถ้าไม่เปลี่ยนไปหลังจากที่ครอบครัวของผมมาเล่าให้ฟังเรื่องคำทำนายนั่น

 "ลูกเจอน้องแล้วใช่ไหม" คุณพ่อที่ถามขึ้นทำเอาผมเองทำหน้าใส่ท่านไม่ถูกเลย  คุณพ่อผมรักและเอ็นดูยัยน้ำมนต์มากไม่ต่างจากคุณแม่สักเท่าไร แต่ที่พวกเราต้องย้ายไปอยู่อเมริกาพักใหญ่ก็เพราะยับน้ำมนต์คนเดียว

 " เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลยหรอครับพ่อ" ผมถามพ่อเพราะผมไม่อยากทรมานกับคำทำนายบ้าๆอะไรแบบนี้อีกแล้ว มันทำให้ชีวิตของผมต้องพัง มันพอจะมีสักวิธีไหมที่จะช่วยให้ผมไม่ต้องทรมานในการเจอหน้าน้ำมนต์อีก ผมเจ็บปวดเพราะเธอมานานมากแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนเธอยังอยู่ในความทรงจำผมตลอด

 "ลูกลืมไปแล้วหรอว่าคำทำนายนี้มันน่ากลัวแค่ไหน น้ำมนต์ต้องเจ็บตัวหลายต่อหลายครั้งก็ไม่ใช่เพราะคำทำนายหรอ" ผมได้แต่เงียบเพราะสิ่งที่พ่อผมพูดมันเป็นความจริงทั้งหมด  ตอนเด็กๆน้ำมนต์เข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆซึ่งผมเป็นคนที่ดูแลเธอมาตลอด  จนวันหนึ่งผมอดทนกับเธอแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ ผมเลยขอให้ครอบครัวของผมไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของน้ำมนต์จะดีที่สุดและบินไปอยู่ที่อเมริกา

"ผมไม่ลืมครับ...และจะไม่มีวันไปยุ่งกับผู้หญิงแบบนั้นอีก" ผมได้แต่กำมัดเเน่นเพราะสิ่งที่ผมกำลังคิดในตอนนี้คือเธอกับผมเราไม่มีวันที่จะกลับมาเหมือนเดิม ผมยอมทรมานแค่คนเดียวดีกว่าจะกลับไปหาเธอ

"พ่อ...แม่สงสารลูกเราจัง" คุณแม่ได้แต่เดินเข้าไปหาคุณพ่อแล้วท่านก็ยืนโอบกอดกันเหมือนคุณพ่อกำลังปลอบคุณแม่เรื่องที่ผมไม่วันกลับไปหาน้ำมนต์ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

"ในเมื่อลูกเราเลือกที่จะทำแบบนี้แล้ว ก็ปล่อยลูกได้เรียนรู้ในสิ่งที่เขากำลังทำเถอะคุณ" คำทำนายมันบีบบังคับให้ชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเรื่องบ้าๆนี่ต้องมาเกิดกับผมด้วย