คำสัญญาหรือความเชื่อ

ลำดับตอนที่ #1 : ไม่เจอกันนาน

             ~เธอ....เธอยังคิดถึงฉันไหม เมื่อสองเรานั้นยังคงห่างไกล~ เสียงนาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งไว้ดังขึ้นเพื่อบอกให้รู้เวลาของการตื่นไปมหาลัย  ที่ฉันตั้งเสียงปลุกนี้ไว้เพราะกำลังรอใครบางคนที่จากฉันไปแสนไกล....

            ณ มหาลัยฉันได้แต่นั่งรอเพื่อนของฉันที่เรียนจบมัธยมที่เดียวกันเเถมยังสอบเข้าคณะและมหาลัยเดียวกันอีก  "มารอนานยัง"  คนเพิ่งมาถึงเอ่ยถาม

   "ไม่นานเลยแกแค่5นาทีเอง"    ฉันเอยขึ้นประชดมัน เพื่อนที่รักและไว้ใจได้ของฉันก็มีแค่3คนนี้ คือ ใบตอง น้ำขิง ก้ามปู พวกฉัน4คนเดินเข้ามายังมหาลัย  ซึ่งในขณะนี้รุ่นพี่บอกให้เพื่อนๆในที่ประชุมเงียบและฟังพี่ว๊ากกล่าวต้อนรับรุ่นน้องเฟรชชี่   

           ในขณะนั้นฉันดันจามตอนที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟัง!!! ซึ่งแน่นอนว่าจุดเด่นคือฉัน "น้องฟังทางนี้ครับ"  จู่ๆก็มีพี่ว๊ากคนหนึ่งขึ้นมาดึงจุดสนใจจากทุกคนไปจากฉัน ใช่แล้วเป็นเขาแน่ๆผู้ชายที่ฉันรอเขามาทั้งชีวิต   ฉันตามหาเขาตลอดเวลา10ปีที่ผ่านมาแต่พอได้มาเจอเขากับตาที่นี่ฉันรู้สึกดีใจและยิ้มออกจากอย่างบอกไม่ถูก 

              "เป็นอะไรมากไหมเนี่ย" น้ำขิงถามเสียงเบาๆเพราะกลัวพี่ที่คุมพวกเราจะได้ยิน    "นั่นดิตั้งแต่พี่ว๊ากคนนั้นเดินขึ้นมาแกก็ยิ้มเหมือนคนบ้าเลย                "ก้ามปูที่นั่งอีกข้างถามต่อ "  ไม่มีอะไรแค่รู้สึกดีใจที่ได้เราติดคณะกับมหาลัยที่เดียวกันไง" ตอบได้ดีมากฉัน พวกเพื่อนๆของฉันมันไม่รู้กันหรอกว่าผู้ชายที่ฉันเฝ้าเพ้อฝันและเฝ้ารอมานานนั้นเป็นคนที่กำลังยืนพูดอยู่ตรงหน้านี้แล้ว   

             แต่ทำไมสายตาที่พี่เขามองมาที่ฉันมันถึงไม่เหมือนเดิมล่ะหรือพี่เขาจะจำฉันไม่ได้เพราะเราไม่ได้เจอกันมานานถึง10ปี "  พี่จะให้น้องทำความรู้จักกับเพื่อนๆในคณะและให้ทุกคนได้ตามหาพี่รหัสของตัวเองนะครับ" หนึ่งในกลุ่มพี่ว้ากบอกให้ทำตาม

                "นี่เธอๆชื่ออะไรกันหรอ" เพื่อนๆต่างถามชื่อกัน "น้ำมนต์แกต้องรีบตามหาพี่รหัสนะ" ใบตองตะโกนบอกเพราะเห็นว่าฉันมัวแต่ยืนเหม่อมองใครบางคน "แล้วพวกแกเจอพี่รหัสยัง"   ฉันถามเพื่อนกลับ "พวกฉันเจอกันหมดแล้วเหลือแต่เเก"

              ทำไมมันวุ่นวายจังแค่ตามหาพี่รหัสเนี่ย ฉันจึงตัดสินใจเดินเขาไปถามผู้ชายตัวสูงที่หันหลังให้กับฉัน ใช่แล้วพี่เซนส์เขาคือผู้คนนั้นคนที่ฉันเฝ้ารอ "พี่คะ พี่พอจะรู้จักคำใบ้ที่ว่าเฮฮา ลั้ลล้าeverywhereไหมคะ"   ไหนๆก็จำฉันไม่ได้อยู่แล้วนิ "ก็ไม่รู้สินะ"  คนข้างหน้าตอบหน้าตาเรียบเฉย ทำไมพี่เขาถึงดูเย็นชาต่างจากคนที่ฉันเคยเจอตอนเด็กๆใช่เขาจริงๆใช่ไหม 

               ฉันตามหาพี่รหัสของฉันไปเรื่อยๆจนเจอผู้ชายคนหนึ่ง "พี่เป็นพี่รหัสหนูใช่ไหมคะ"   ฉันถามพี่ผู้ชายที่ส่งยิ้มให้ฉันอย่างเจ้าเล่ห์  "รู้ได้ไงเนี่ย เก่งจริงเลยเจ้าตัวเล็ก"  ฉันรู้สึกดีใจมากที่หาพี่รหัสได้ทันเวลาพอดี 

                  "พี่ชื่อภูผานะ ยินดีต้อนรับน้องรหัสใหม่นะครับ" ทำไมชื่อพี่รหัสฉันไม่เข้ากับหน้าตาเลยล่ะ พี่เขาดูเป็นคนสุภาพอ่อนโยนแถมยังน่ารักอีกตั้งหาก ผิดกับคนก่อนหน้าทั้งที่รู้จักกันมาตั้งนานแต่กลับจำฉันไม่ได้แถมยังทำหน้าไม่รับแขกใส่ฉันอีกต่างหาก เวลาเปลี่ยนคนจากที่เคยสดใส น่ารัก สุภาพบุรุษให้กลายเป็นคนเย็นชาขนาดนี้เลยหรอ หรืออาจเป็นเพราะอุบัติเหตุครั้งนี้น่ะ "เขาคงไม่ได้ความจะเสื่อมใช่ไหม" 

                    "พูดอะไรของแกคนเดียวยัยหมีผี" ฟังไม่ผิดหรอกนี้คือฉายาของฉันเองมันเริ่มตั้งแต่ม.ต้นที่ฉันดันไปนั่งเก้าอี้ที่มีรุ่นพี่เขียนไว้ด้านหลังว่าข้าคือหมีผีผู้โหดร้าย หลังจากนั้นพวกมันก็พากันล้อฉันตั้งแต่ม.ต้นยังมหาลัยเลย-_- กะจะล้อยังฉันมีลูกเลยไหมเนี่ย "ป่าวววฉันนั่งคิดอะไรเพลินๆน่ะ" 

                  หลังจากนั้นพวกพี่ๆก็ปล่อยให้เราเป็นอิสระจากการประชุมเป็นเวลา4ชั่วโมงเต็ม "ไปนั่งโต๊ะริมน้ำข้างโรงเรียนกัน"  ใบตองที่เดินนำหน้าพูดขึ้น "ไปสิ" ฉัน3คนว่าพลางเดินตามใบตองไป พอไปถึงเรา4คนก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยจนสายตาฉันดันมองไปเห็นพี่เซนส์เดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งเธอหน้าตาสวยมากแถมบุคลิกเธอมีสง่าราศีจับมาก "เขาคงเป็นแค่เพื่อนกันมั้ง" ฉันมองเขาสองคนเดินผ่านไปโดยที่เขาไม่คิดจะทักฉันเลยสักคำ "นี่เขาความจำเสื่อมจริงๆหรอ"        "เหม่อบ้าอะไรของแกอีกเนี่ย วันนี้แกเป็นอะไรฉันเห็นแกเหม่อแล้วก็พูดอยู่คนเดียว"ด้วยความก้ามปูเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดของทุกคนยิงคำถามใส่ฉัน "ไม่มีอะไรแก ฉันก็มโนของฉันไปเรื่อย" 

                  วันนี้อากาศร้อนจัง"พวกแกฉันจะไปซื้อน้ำเอาอะไรไหม" 

"เอาน้ำส้ม น้ำแดง น้ำเขียว" ดูพวกมันสั่งสิคนหนึ่งเป็นนางเอกแต่อีกสองคนเหมือนกุมารทองที่ฉันต้องถวายน้ำแดงน้ำเขียวอยู่ตลอดเวลาฮ่าๆๆๆ "รอแป๊บนะ" ฉันเดินมาไปยังร้านขายน้ำที่อยู่บริเวณนั้น ให้ตายสิฉันเจอเขาอีกแล้ว เขาทำอะไรอยู่น่ะ "ไม่ได้เจอกันตั้งนานจะไม่ทักไม่ทายเป็นหน่อยหรอ" ฉันมองคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้างงๆใส่ "เรารู้จักกันด้วยหรอ???"