The Rosétta's work

-ในครั้งแรก เธอทั้งตื่นกลัวเเละเสียใจ-

-ในครั้งที่สอง เธอเฉยชาเเละสุขุม-

-ในครั้งที่สาม เธอหัวเราะร่าเเละมีความสุข-

"เป็นอย่างไรบ้าง ผลงานของโรเซตต้าทำให้ทุกคนเพลิดเพลินได้บ้างหรือเปล่า?"

หลงไหลไปกับกลิ่นคาวของของเหลวสีเเดงปะปนคละคลุ้งกับกลิ่นน้ำหอมเเสนจะเเพง

สีเเดงฉาดไหลหยดไปตามทาง ลากผ่านกระดานที่ขึงด้วยผ้าเเคนวาสสีขาวนวล

ขวดเเก้วเปล่าหน้าตาคล้ายขวดยาของพ่อมดเเม่มดกลิ้งอยู่ทั่วพื้นในห้องกว้างที่ตกเเต่งอย่างคลาสสิกตามสไตล์ 1890s 

พู่กันขนาดเล็กบ้าง ใหญ่บ้างที่เลอะไปด้วยสีเเดงข้นๆกระจัดกระจายอยู่ใต้โต๊ะทำงานไม้ที่เเกะสลักลายไว้รอบๆอย่างปราณีต

ตู้ไม้ขนาดใหญ่ที่บรรจุหนังสือไว้เเน่นขนัด เเละส่วนมากคือหนังสือนวนิยายรักหวานเลี่ยน ทั้งที่หาซื้อง่ายตามร้านหนังสือเล็กๆ ที่กระจายตัวอยู่ทั่วไปในลอนดอน หรือเเม้เเต่นวนิยายรักโรเเมนติกของนักเขียนชื่อดังเเห่งเมืองน้ำหอมที่ยังไม่ถูกเเปลเลยด้วยซ้ำ

มันบ่งบอกได้อย่างดีเลยว่าเจ้านายของมันจะต้องเป็นสาวน้อยที่เพ้อฝันไว้ว่า 

'จะได้เจอความรักดีๆกับเจ้าชายรูปงามสักคน 

ได้เเต่งงานกันในสวนดอกไม้ เเละเสวยสุขชั่วนิจ

นิรันดร์ในปราสาทหลังใหญ่'

เเต่ในโลกความเป็นจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น

"มันไม่เหมือนกับที่ฉันคาดคิดไว้สักเท่าไหร่"

บนโซฟาหนังเเท้อย่างดีข้างตู้หนังสือใหญ่นั้น หญิงสาวผมดำที่จัดทรงไว้อย่างดีกำลังนั่งไขว่ห้างจิบน้ำชาในมือด้วยอากัปกิริยาที่ดูสมเป็นผู้ดีอังกกฤษสุดๆ

ชุดเข้ารูปเเละไหล่พองๆตามสมัยนิยมนั่นยิ่งเสริมให้เธอดูสง่างามเเละสุขุมเหมือนกับหงส์สีดำไม่มีผิด

สายตาของเธอจับจ้องไปที่อีกมุมหนึ่งของห้องที่เป็นที่อยู่ของโซฟาหนังเเคบๆสีน้ำตาลเเดงที่มีไว้สำหรับนั่งคนเดียว ซึ่งในตอนนี้มันไม่ได้ว่างมาสักพักเเล้ว 

"ยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกหงุดหงิด ขวางหูขวางตาไปหมด ฉันว่าเราควรกำจัดมันออกไปเสียที

.

ว่ามั้ย โดโลเรส"

ดวงตาสีเทาเขียวคู่นั้นตวัดมามองหญิงวัย30ต้นๆในชุดสีดำ เเละคาดผมสีน้ำตาลเป็นลอนของเธอไว้ด้วยผ้าสีขาวขอบลูกไม้ 

สายตาของนายหญิงของเธอดูเย็นชาเเละสงบเอาเสียมากๆ ราวกับที่ตนถามเป็นเเค่การถามเรื่องปกติว่า 'โดโลเรส เราควรทิ้งขยะพวกนี้หรือยังนะ?' 

เเต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โดโลเรสรู้สึกหวั่นใจใดๆ นี่มันไม่ใช่ครั้งเเรกเสียหน่อยที่ตนต้องเจอกับอะไรเเบบนี้ จะว่าไปมันก็กลายเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งไปเเล้ว ไม่ใช่เรื่องน่าเเปลก 

จริงๆเธอทำใจให้ชินได้สักพักใหญ่ๆเเล้วหล่ะ เเต่ก่อนนั้นในตอนเเรกก็หวาดกลัวเเทบตายอยู่เหมือนกัน เเต่ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้เเล้วจริงๆ จึงต้องทำใจให้ชินหรือไม่ก็ต้องสนุกกับมันอย่างที่นายหญิงของเธอรู้สึกอยู่ในตอนนี้

โดโลเรสวางจานขนมที่ใช้ทานคู่กับน้ำชายามบ่ายลงบนโต๊ะกาเเฟเตี้ยๆ รินน้ำชาอย่างช้าๆจนเพิ่มมาถึงครึ่งเเก้ว 

'ยังมีไอร้อนสีขาวบางๆลอยขึ้นมาจากเเก้วน้ำชาใบสวยอยู่เลย เป็นเพราะกาน้ำชาใหม่นี่หรืออากาศข้างนอกจะเย็นลงเเล้วจริงๆนะ' โดโลเรสคิด

เธอหันหน้าไปมองใบหน้านั่น ใบหน้าของร่างไร้วิญญาณที่นั่งก้มหน้าพิงโซฟาหนังมาสัก2วันได้เเล้ว 

'อืม อากาศคงเย็นขึ้นเเล้วจริงๆ อยู่มานานขนาดนี้ยังไม่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าชวนอาเจียนอยู่อีก หรืออาจเป็นเพราะเป็นร่างของชายผู้สูงศักดิ์หรือเปล่านะ?' เกิดความสงสัยอีกครั้ง

"ฝีมือพัฒนาขึ้นอีกเเล้วนะคะ คุณหนูโรซี่" เธอหันมากล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย

.

"เเน่นอนอยู่เเล้ว  คิดว่านี่ใครหล่ะ" โรเซตต้ายิ้มบางๆ เเละตอบกลับโดยไม่ถ่อมตัว

.

"คุณหนูโรเซตต้า โรมานส์" โดโลเรสยกยิ้มอ่อนๆ

.

.

.

"เเละนี่ก็คือ 

.

ผลงานของโรเซตต้า"

                                               By  วนิตต์-ฌา