ลูกมึงเมียกู

อารัมภบท

"คุณอาครับ คุณอา!!!! "

เด็กน้อยวัย 20 ปีวิ่งจากห้องตัวเองไปหาห้องคุณอาที่อยู่ข้างไปกัน แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับต้องตกใจเพราะภาพตรงหน้าคืออาของเขากำลังนัวเนียกับโอเมก้าสาวสวยอีกคน 

"อูย!!! ขอโทษทีครับ " นุ่มนิ่มตกใจมากกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ว่านุ่มนิ่มไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร แต่อค่ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเห็นภาพอะไรแบบนี้  

นุ่มนิ่มตกใจมากเลยปิดประตูกลับไว้เหมือนเดิมแต่ด้วยความตกใจเลยเผลอทำเสียงดังไปหน่อย  

"ขอโทษครับ"

ร่างบางเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าคอตกแล้วเตรียมจะหันหลังกลับ  

พรวด แกร๊ก~~~

นุ่นนิ่มตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อประตูห้องถูกเปิดแล้วตามด้วยร่างบางสูงโปรงของโอเมก้าคนเมื่อกี้ 

"ไอ้เด็กบ้า ทำเสียอารมณ์หมด" โอเมก้าคนนั้นหันมาพูดจาไม่ดีใส่นุ่มนิ่ม นุ่มก็ได้แต่ขอโทษขอโพยก็คนไม่รู้นิน่า   จะมาอารมณ์เสียอะไรเหล่า ชิ 

นุ่มนิ่มยกฝีเท้ากำลังจะก้าวขาเดินไป แต่กลับถูกใครบางคนดึงข้อมือกลับเข้าไปในห้อง 

ไตรภพยืนคร่อมร่างของนุ้มนิ่มเอาไว้ แล้วเอาแขนทั้งสองข้างกักตัวนุ่มนิ่มเอาไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงมาหานุ่มนิ่ม

"มีอะไร ทำไมไม่เคาะห์ประตู หืม "

สายตาของไตรภพดูก็รู้ว่าอารมณ์เสียมากขนาดไหนที่ต้องไล่โอเมก้าคนนั้นกลัยไปเพราะความอารมณ์จากเสียงประตู 

"นุ่มนิ่มขอโทษ  นุ่มนิ่มตื่นเต้นไปหน่อย " 

"ตื่นเต้นอะไรนักหืม"

ยอมรับนะว่าอาไตรภพคือหล่อมาก แค่เห็นแค่เงาสาวไปก็กรี๊ดสลบแล้ว แต่เล่นเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ต่อให้หล่ออย่างไงมันก็อึดอัดอยุ่ดีไหม 

"อาภพ ถอยออกไปหน่อย นุ่มนิ่มหายใจไม่ออก" 

นุ่มนิ่มยกมือน้อยไปของตนผลักอกไตรภพให้ถอยห่างออกไป แต่ทว่า ไตรภพกับขยับเข้าฝกล้กว่าเดิม 

"แค่นี้ก็กลัวแล้วหรอ   อยู่กับอามาขนาดนี้ยังไม่ชินอีกหรือไง "

"ป่าว  นุ่มนิ่มไม่ได้กลัว   นุ่มนิ่มแค่อึดอัด"

ไตรภพยอมผลักตัวออก แล้วเดินมานั่งที่เตียง ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกให้นุ่มนิ่มมานั่งข้างๆ 

"มาหาอาสิ"

ไตรภพตบที่ตักตัวเองไปมาสองสามที  นุ่มนิ่มเดินมาหาไตรภพแต่ไม่นั่งตัก กับนั่งลงข้างไปไตรภพแทน 

"เดี๋ยวนี้ดื้อกับอา"

"นุ่มนิ่มไม่ได้ดื้อ คุณอาต่างหากที่ดื้อ"

คนเด็กกว่าทำหน้ามุ้ยใส่ไตรภพ จนไตรภพต้องหลุดขำออกมา 

"เป็นอะไร  หวงอาหรอ" คำถามของไตรภพทำให้นุ่มนิ่มอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมายาวไปหนึ่ง 

"เห้อ นุ่มนิ่มเป็นแค่ลูกเพื่อนของคุณอา มีสิทธิ์อะไรไปหวงคุณอา " 

คนอายุเยอะกว่าพอจะดูออกว่าเด็กน้อยงอแงเรื่องอะไร  ไตรภพรักสนุกก็จริง แต่ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ยอมให้กับหลานนอกไส้ที่เรียกเขาว่าอาเสมอ 

"สรุปจะบอกาาได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไร"

"เออ...คือ มะรืนนี้ที่มหาลัยมีกิจกรรมค่ายอาสา นุ่มนิ่มจะขออนุญาตคุณอา"

"ขอทำไม ในเมื่อก็ต้องไปนิ"

"ครับ"

"ไม่มีอะไรแล้วงั้นนุ่มนิ่มไปนอนเถอะ อาจะได้อาบน้ำ"

"คืนนี้คุณอาไม่ออกไปไหนหรอครับ"

"ไม่ละ อาเหนื่อยๆ อีกอย่าง มะรืนนุ่มนิ่มไม่อยู่ด้วย งั้นก็นอนบ้านสักสองคืนแล้วกัน"

"แล้ว....ถ้า นุ้มจะมานอนกับคุณอา"

"ได้สิ งั้นรออาอาบน้ำก่อนแล้วกัน "

ปกติแล้วไตรภพไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้านหรอก นอกจากงานที่เยอะจนไม่มีเวลาว่างกลางวันแล้ว กลางคืนเจ้าตัวก็ใช้เวลาคุ้มแสนคุ้มเหมือนกัน  จนนุ่มนิ่มหลงคิดไปว่าเพราะนุ่มนิ่มหรือเปล่า ไตรภพถึงไม่อยากอยู่บ้าน  คำถามที่ค้างในใจมาตลอดก้ไม่เคยได้ถามออกไปสะที เพราะทุกครั้งที่จะถาม ต้องมีเรื่องให้นุ่มนิ่มได้กลืนคำถามนั้นลงคอตลอด หรือเพราะว่าไตรภพไม่อยากพูดถึงมันกันแน่

เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาทีเห็นจะได้ ไตรภพเดินออกมากับผ้าขนหนูหนึ่งผืนที่ห่อหุ้มช่วงล่างเอาไว้ มือขวาถือผ้าอีกผืนเช็ดหัวอยู่แต่ต้องมาสะดุดเมื่อภาพตรงหน้า  คือนุ่มนิ่มที่นอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่ในมือ  เท้าทั้งสองขาเต๊ะไปมาอยู่กลางอากาศ 

ชุดนอนที่เป็นแค่เสื้อเชิ้ตผ้ามันกับกางเกงขาสั้นที่แทบจะมองไม่เห็น เห็นแบบนั้นแล้วในใจของไตรภพก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าไปค่ายอาสาแล้วใส่ชุดนอนแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ 

"พรุ่งนี้วันเสาร์อาพาไปซื้อของดีไหม "

นุ่มนิ่มทีกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ก็หันมาตามเสียงแล้วลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิหลวมๆสบายๆ แต่พอมองไปที่ตัวของนุ่มนิ่มที่เสื้อหลุดจาดไหล่ข้างหนึ่งแถมยังติดกระดุมแค่สามเม็ดลงอีก  นี้ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงคิดว่าเด็กคนนี่ตังใจจะยั่วเขาแน่ๆ 

"ซื้อทำไมครับ ข้าวของที่ต้องใช้ก็มีหมดแล้วนิ" 

เด็กน้อยทำหน้าคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมอาต้องพาไปซื้อของด้วย 

ไตรภพเดินไปใส่เสื้อผ้า จังหวัดที่ไตรภพเอื้อมมือหยิบชุดนอนในตู้มันทำให้ผ้าที่ห่อตัวเขาไว้หลุดลง จนนุ้มนิ่มต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ 

ให้ตายเถอะแค่ภาพซิกแพคของคุณอาก็เกินต้านแล้วนะ แล้วนี้ยังจะผ้าหลุดอีก นุ่มนิ่มเอ่ย นุ่มนิ่มคิดว้าวุ่นในสมองก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อไตรภพเดินมานั่งลงข้างๆกับชุดนอนที่เป็นลายทางสีน้ำเงินเข้ม มิดชิดสะจนไม่เหลืออะไรให้มอง 

"นิคิดจะใส่ชุดนอนแบบนี้ไปค่ายจริงๆ "

ไตรภพเอาค เสื้อที่หลุดขึ้นแล้วติดกระดุมให้นั่มนิ่มจนครบทุกเม็ด 

"อย่าแต่งตัวแบบนี้อีกรู้ไหม"

นุ่มนิ่มถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมคุณอาต้องดุเรื่องชุดด้วยแต่ก็ยอมพยักหน้ารับคนของคนที่โตกว่าอยู่ดี 

"นอนได้แล้ว ดึกมากแล้ว "

นุ่มนิ่มทิ้งตัวลงนอนทันทีก่อนที่ไตรภพจะเอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงแล้วค่อยขยับตัวล้มคัวลงนอนข้างๆนุ่มนิ่ม  แต่ยังๆม่ทันได้ตัดท่าอะไรร่างบางกผ้พลิกตัวขยับเข้าหาร่างหนาเหมือนกำลังหาความอบอุ่นอยู่แล้วกระชับตัวเข้า เอาใบหน้าชุดเขาทันที 

ไตรภพตกใจที่โตขนาดนี้แล้ว รุ่มนิ่มก็ยังคงนอนกอดเขาอยู่เหมือนเดิม หนุ่มใหญ่ฉีกยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยก่อนจะขยับให้เข้าทีและพล็อยหลับไปด้วยกัน