คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9
ตอนที่ 9
มหากาพย์ยืนยาวของการออกแบบเครื่องประดับร่วมหนึ่งเดือนของอคินสิ้นสุดลง
เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เหมือนอะไรที่อึดอัดภายในจิตใจมันได้สลายหายไปในพริบตา
มือหนาปิดหน้าจอแท็บเล็ตจนมืดสนิท ในเมื่อชิ้นงานของเขาเสร็จสิ้นตามเป้าหมาย ก็ไม่มีเหตุจำเป็นใดที่อคินต้องให้ความสนใจกับหน้าจอสี่เหลี่ยมนั่นอีกต่อไปแล้ว
ร่างสูงผละออกจากทุกสิ่งทุกอย่าง มองดูรอบกายที่หลงเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า ร่างเล็กกับเจ้าแมวอ้วนไม่ได้อยู่ในรัศมีสายตาของอคิน
เขาทำเพียงมองหา เพราะจำได้ว่าก่อนหน้านี้เด็กน้อยยังคอยวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ โต๊ะทำงานเขา ก่อนที่จะหายไปเมื่อเขาบอกแค่ว่า..
อย่ามากวน
"หลับเหรอ" อคินถามขึ้นทันทีเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน
อันดาทำเพียงปรายตากลับมาแค่แวบเดียว ก่อนจะซุกหน้าลงไปกอดตุ๊กตาลูกพีชเอาไว้แน่น
อคินถอดหายใจแรง ไม่ผิดจากที่คิดไว้มากนักว่าเจ้าเด็กนี่คงจะงอนเขา
"ออกไปดูทีวีกันเถอะ" อคินเชิญชวน แต่อันดาทำเมินแสร้งว่าไม่ได้ยิน
เด็กน้อยของเขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนชิดปลายคางของตนเอง อคินถอนหายใจอีกครั้ง ส่ายหน้าระอาให้กับเด็กดื้อที่ไม่รู้ว่าจะงอนกันได้อีกนานแค่ไหน
"ดูการ์ตูนไหม"
"..."
"อันดา.."
"อย่ามากวน"
ให้ตายเถอะ ยอกย้อนชะมัด
"พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ" อคินกอดอก เอนตัวพิงกรอบประตู แล้วมองเด็กดื้อที่เอาแต่หันหลังให้เขา
อันดาบุ้ยปาก พอได้ยินแบบนั้นก็ค่อย ๆ ตะแคงตัวมาเผชิญหน้ากับอคิน
"ทีอคินยังพูดได้เลย"
"ก็นายกวนฉันจริง ๆ นี่ ฉันก็บอกไปแล้วว่าฉันทำงานอยู่"
อันดาย่นจมูกใส่ ไม่สนใจอคินหรอก บอกไม่ให้อันดากวนอันดาก็ไม่กวนแล้วนี่ไง ยังจะมาชวนคุยอีก
"ขี้งอน" อคินพึมพำ ก่อนจะก้าวฉับเข้าไปดึงอันดาให้ลุกขึ้นมานั่งสบตากัน
"อคินไปทำงานสิ อันดาจะนอนแล้ว" เด็กน้อยพูดไปพลางก็เอามือดึงผ้าห่มผืนนุ่มเตรียมดึงขึ้นมาตั้งท่าจะนอน
อคินจิ๊ปาก แย่งตุ๊กตาลูกพีชที่ซุกอยู่ในตัวอันดาออกมาถือเอาไว้เอง
"ลุก ไปกินข้าว"
"ไม่ อันดาไม่หิว"
"ดื้อใหญ่แล้วนะอันดา ลุก!"
พรึ่บ!
"ปล่อยยยยย..อันดาไม่ไป!"
เสียงหวานโหวกเหวกโวยวายทันที เมื่อถูกคนตัวสูงช้อนขึ้นจนลอยหวือกลางอากาศ ปากก็ตะโกนให้อคินปล่อย แต่มือยังกอดคออคินไม่ยอมห่าง
ร่างเล็กดิ้นขลุกต่อต้าน จะลงจากอ้อมกอดของอคินท่าเดียว แต่อคินไม่สนใจอะไรเด็กดื้อ เขาอุ้มอันดามาวางไว้บนโซฟา
พออันดาทำท่าจะลุกหนีอคินก็โดดขึ้นคร่อมแล้วกดแขนกับขาอันดาเอาไว้แน่น
"อย่าดื้อให้มากนะอันดา" อคินกดเสียงต่ำ ช้อนปลายคางแมวพยศให้แหงนมองหน้ากันนิ่ง
แววตาดื้อดึงในคราแรกเริ่มสงบลง อันดากัดปากตัวเองจนปวดชา ผินหน้ามองไปทางอื่นเล็กน้อย
อคินผละออกก่อนจะกลับมาพร้อมอาหารกลางวัน มื้อนี้มีเพียงไข่ตุ๋นกับผัดกะเพราปลาหมึก อคินจัดแจงถ้วยชามต่าง ๆ แล้วบังคับให้อันดากินข้าว
"ถ้าไม่ยอมกินตอนนี้ ตอนเย็นฉันก็จะไม่ให้นายกินอะไรทั้งนั้นนะ"
ได้ยินแบบนั้นแมวดื้อรีบตะครุบช้อนส้อมเอาไว้แน่น ถึงจะพยศแค่ไหนแต่เรื่องกินก็ยังเป็นเรื่องใหญ่สำหรับอันดา
เอาล่ะ กินก็กิน
อคินยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กดื้อของเขาค่อย ๆ ตักไข่ตุ๋นเข้าปาก เขาลอบมองอันดาเป็นระยะ ปากมุ่ย ๆ นั่นเคี้ยวตุ้ยจนแก้มพอง ไม่ติดว่ากินข้าวอยู่ล่ะก็ อคินจะจับฟัดเสียให้แก้มช้ำ
มันเขี้ยวนัก
ดื้อที่หนึ่ง ดื้อไม่มีใครเกิน
เช้านี้อคินต้องออกไปทำงานเร็วกว่าปกติ คนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างกันไม่ทันได้ตื่นมาส่งเขาไปทำงานแบบทุกวัน
อคินทำเพียงข้าวต้มหมูง่าย ๆ ไว้ให้อันดาทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวัน ไม่รู้ตื่นมาไม่เจอเขาเด็กดื้อจะงอแงไหม ครั้นจะเขียนโพสต์อิทแปะบอกเอาไว้ก็ลืมไปว่าอันดาอ่านหนังสือไม่ได้
อคินเดินดุ่ม ๆ แข่งกับเวลาที่กระชั้นเข้ามาใกล้แล้วรีบเข้าห้องประชุมในทันที เช้านี้เขาต้องนำงานชิ้นสำคัญมาเสนอกับคุณระฟ้า
ชุดเครื่องเพชรที่เขาออกแบบเป็นอย่างดีเตรียมพร้อมสำหรับนำเสนอ อคินนั่งรอไม่นานคุณระฟ้าและเลขาของเธอ พร้อมทั้งผู้ใหญ่ระดับสูงอีกสี่ห้าท่านก็เดินเข้ามาประจำที่
เลขาของคุณระฟ้าปรายตามองอคิน เธอพยักหน้าส่งสัญญาณให้อคินนำงานที่เตรียมมาออกไปเสนอ อคินเม้มปากด้วยความประหม่า แม้จะมั่นใจแล้วว่าตนเองออกแบบทุกอย่างมาเสร็จสมบูรณ์ แต่พออยู่ท่ามกลางผู้คนระดับสูงก็อดกังวลไม่ได้
อคินเอ่ยแนะนำตัวอย่างนอบน้อม ก่อนจะเปิดภาพชุดเครื่องเพชรขึ้นบนหน้าจอโปรเจคเตอร์ สร้อยลายสวยที่ประดับไปด้วยเพชรน้ำงามปรากฏเด่นให้ทุกสายตาได้ชื่นชม
อคินเตรียมอธิบายที่มาที่ไปของชุดเครื่องเพชรนี้ แต่ไม่ทันได้ปริปาก ผู้มาเยือนใหม่ก็ผลักประตูเข้ามาทักทาย
"สวัสดีค่ะทุกคน รอนีนด้วยสิคะ"
หญิงสาวสวยสง่าเอ่ยเสียงใส ส่งยิ้มน่ารักทักทายให้กับทุกคนในห้องประชุม ร่างเล็กเดินเชื่องช้าไปนั่งประจำที่ข้าง ๆ คุณระฟ้า
อคินที่ยืนอยู่ด้านหน้ามองตามสาวสวยคนนั้นไป ความรู้สึกหลากหลายตีกันจนเขาไปต่อไม่ถูก อคินเก้ ๆ กัง ๆ ก้มหน้ารัวนิ้วมือลงบนโน้ตบุ๊คของตนเอง
"น้าก็นึกว่าหนูจะมาไม่ทันซะแล้วนะจ๊ะ" คุณระฟ้าบอกเสียงนุ่ม ลูบมือหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน สาวน้อยทำเพียงยิ้มตอบ และให้ความสนใจไปที่อคิน
"เริ่มกันเลยค่ะ นีนพร้อมแล้ว"
เธอส่งยิ้มหวาน อคินรวบรวมสติแล้วเริ่มอธิบายชิ้นงานของตนเองช้า ๆ ไปตามลำดับขั้นตอน
ตลอดทั้งการประชุม รานีนเอาแต่นั่งมองอคินไม่วางตา พอเขาเหลือบไปมองเธอ เธอก็ส่งยิ้มหวานมาให้ สายตาแพรวพราวไม่มีปิดบัง
เสียงปรบมือดังกระหึ่มเมื่ออคินนำเสนอชุดเครื่องเพชรทุกชิ้นจนเสร็จสิ้น ไม่มีใครตำหนิหรือคัดค้าน มีแต่เสียงชื่นชมและเห็นด้วยว่าเครื่องเพชรชุดนี้เหมาะที่จะเปิดตัวในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า
"เธอทำงานเร็วกว่าที่ฉันคิดเลยนะอคิน" คุณระฟ้าเอ่ยชม เธอยกน้ำผลไม้ขึ้นจิบแล้วพูดต่อ
"นี่รายละเอียดของงานเปิดตัว พร้อมกับสคริปท์สัมภาษณ์ของเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ อีกสองสัปดาห์เจอกันที่ภูเก็ตจ้ะ"
เธอยื่นกระดาษสองสามแผ่นให้อคิน ใบหน้ารื่นรมย์ไปด้วยความสุขกับผลงานที่อคินสร้างมันขึ้นมาเป็นอย่างดี ผิดกับอคินที่งุนงง กะพริบตาปริบแต่ก็ยื่นมือออกไปรับกระดาษจากคุณระฟ้ามาถือไว้
"ผมต้องไปด้วยเหรอครับ"
"แน่นอนสิจ๊ะ เธอเป็นคนออกแบบ ถ้าไม่ไปคงตลกน่าดู"
"แต่ผม.."
"อ้อ..ส่วนตั๋วเครื่องบินกับที่พัก เดี๋ยวฉันให้เลขาฉันบอกเธออีกทีนะ"
"..."
"ไม่มีอะไรแล้วก็ไปทำงานจ้ะ ขอบใจเธอมากนะอคิน"
"ครับ"
อคินค้อมศีรษะให้คุณระฟ้า ในมือยังคงกำกระดาษที่คุณระฟ้าเรียกมันว่าสคริปท์เอาไว้แน่น
รานีนที่นั่งมองท่าทีเรียบร้อยของอคินก็ได้แต่ยกยิ้มมุมปาก
ช่างเป็นภาพที่แปลกตาไม่น้อย พอนึกถึงสมัยเรียนที่เธอเคยคบกับอคินแล้วอดคิดถึงวันเก่า ๆ ไม่ได้ ถึงแม้อคินจะเป็นผู้ชายสุภาพ แต่ไอ้ท่าทีเจี๋ยมเจี้ยมแบบนี้เธอไม่เคยเห็น
รานีนคือคนรักเก่าของอคิน
ทั้งสองเคยรักกันมากในอดีต แม้จะจบกันไม่ดี แต่รานีนก็ไม่สน เธออยากผูกไมตรีกับอคินอีกสักครั้ง อยากรื้อฟื้นเรื่องของเราเผื่อว่าอคินยังรู้สึกดี ๆ กับเธออยู่บ้าง
แต่มีหรือคนที่เคยเจ็บเจียนตายจะอยู่รอให้เธอสมหวังดังความตั้งใจ อคินรีบรวบรวมโน้ตบุ๊คและกระเป๋าเอกสารต่างทุกอย่างออกจากห้องประชุมทันที
เขาไม่มีวันกลับไปหลงใหลให้กับรอยยิ้มหวานนั่นอีกเป็นแน่
ไม่มีวัน
แกร่ก!
"อคินนนนนนน!!.."
เด็กดื้อตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังลั่นบ้าน อคินที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับยกมือขึ้นแนบปิดใบหูของตัวเอง
ร่างทั้งร่างเซจนกระแทกกับผนังบ้าน คนตัวเล็กโผเข้ากอดเขาอย่างจังแล้วบ่นอู้อี้ไม่ได้ความ
"ปล่อย มากอดทำไมเนี่ย"
"อคินไปไหนมา" อันดาเอ่ยถามน้ำเสียงติดจะงอแงหน่อย ๆ อคินร้องฮืมในลำคอ ไม่เข้าใจที่อันดาถาม
"อะไรของนาย ฉันก็ไปทำงานไง"
"แต่อคินไม่บอกอันดา"
"ปล่อยก่อน อย่าเพิ่งมากอด"
"ไม่เอา" อันดาส่ายหน้า มุดซุกอกอคินไม่ยอมห่าง
"ฉันไปทำงานมาทั้งวัน เจอคนก็เยอะ เสื้อผ้ามีแต่ฝุ่น ไม่ต้องมากอดมันสกปรก"
"อันดาจะกอด" ไม่พูดเปล่า แต่เด็กดื้อกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกด้วย
"ฉันอึดอัด ถอยไป อยากอาบน้ำ" อคินค่อย ๆ คลายอ้อมแขนอันดาออก คนตัวเล็กยู่ปาก ยอมปล่อยแต่โดยดี
"อันดาอาบด้วย"
ไม่ต้องรอคำอนุญาตจากอคินอันดาก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกด้วยความรวดเร็ว อคินร้องห้ามเสียงหลง จับอันดาจะใส่เสื้อผ้าให้เหมือนเดิม แต่อันดาไม่ยอม ร่างเล็กดิ้นขลุกอยู่ในวงแขน หมุนตัวไปมาไม่ให้ความร่วมมือในการใส่เสื้อผ้า
"อยู่เฉย ๆ น่า"
"อันดาจะอาบด้วย"
"ได้ยังไง ไม่มีใครเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันทีละสองคนหรอกนะ"
"ทีในนั้นยังอาบสองคนได้เลย" อันดาชี้ไปที่โทรทัศน์
อคินถอนหายใจ ต่อไปนี้เขาจะดึงปลั๊กโทรทัศน์ออกให้หมด ต้องลดการดูละครของอันดาลงบ้างแล้ว แต่ละฉากแต่ละตอนที่ดูมามีแต่อะไรก็ไม่รู้
"ในนั้นเขาเป็นแฟนกันหรือเปล่าถึงอาบด้วยกัน"
"แฟนกันเหรอ แฟนกันเป็นยังไง" อันดาเอียงคอถาม นึกภาพในละครฉากที่พระเอกกับนางเอกอาบน้ำด้วยกัน
"แฟนกันก็คือคนที่รักกัน"
"อ๋อ..ใช่ ในนั้นเขาเป็นแฟนกัน" อันดายิ้ม จำได้ว่าในละครพระเอกบอกรักนางเอกด้วย
"เข้าใจแล้วก็ไปใส่เสื้อผ้า มายืนแก้ผ้าแบบนี้ ไม่อายฉันก็รู้จักอายอินดี้บ้าง"
"ไม่ใส่ อันดาจะอาบน้ำกับอคิน"
"นี่! อันดา.."
"อคินก็เป็นแฟนอันดานะ แล้วทำไมยังอาบน้ำด้วยไม่ได้"
"ด..เดี๋ยวนะ ใคร ใครแฟนใคร" อคินร้องถาม จับอันดาหันมายืนเผชิญหน้ากัน
"ก็อคินไง อคินเป็นแฟนอันดา เพราะว่าอันดาก็รักอคินเหมือนกับผู้ชายผู้หญิงในนั้นที่เขารักกัน"
"..."
"ส่วนอินดี้ก็เป็นแฟนอันดา เพราะว่าอันดารักอินดี้" เด็กน้อยอธิบายเจื้อยแจ้ว อคินถอนหายใจ
นี่อันดาเข้าใจคำว่าแฟนว่ายังไงเนี่ย
"ไม่ใช่สิ ไม่ใช่รักแบบนั้น เป็นแฟนกันเขาไม่ได้รักกันแบบนั้นนะอันดา"
"แล้วแบบไหน อันดาไม่เข้าใจ"
"รักแบบแฟนก็คือรักแบบคนรัก เป็นคนรักกัน ส่วนนาย ฉัน อินดี้ แบบนี้ไม่ใช่รักแบบแฟน เข้าใจไหม"
อคินพูดช้า ๆ พยายามทำความเข้าใจกับอันดา แต่ดูเหมือนร่างเล็กตรงหน้าจะไม่เข้าใจ อันดาขมวดคิ้ว ส่ายหน้า
"ไม่เข้าใจ อคินพูดอะไรไม่รู้ อันดาปวดหัว"
"ฉันก็ปวดหัวเหมือนกันนั่นแหละ" อคินขยี้ผมนุ่มไปมา นึกเอ็นดูคนหน้ายุ่งที่ยืนเงยหน้ามองกันตาใส
"อันดาอยากรักอคินแบบแฟน อันดาต้องทำยังไงเหรอ"
"ไม่ต้องทำยังไง แค่ใส่เสื้อผ้าแล้วไปรอฉันที่โซฟาก็พอ"
"ไม่เอา"
และเจ้าอันดาคนดื้อก็วิ่งปรู๊ดนำเขาเข้าไปในห้องน้ำ อคินส่ายหน้า เหนื่อยจะสู้รบจริง ๆ แล้วกับเด็กคนนี้
สุดท้ายก็เป็นอคินที่ยอมอ่อนข้อให้ เขาทำเพียงเก็บเสื้อผ้าอันดาที่ถอดทิ้งไว้ไปใส่ตะกร้า จากนั้นก็เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ คนตัวเล็กยืนพิงกำแพงรอเขาอยู่ใต้ฝักบัว ใบหน้าน่ารักส่งยิ้มให้จนตาหยี
อคินกลอกตา ไอ้ท่าทางน่ารักแบบนั้นนี่ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย มายืนแก้ผ้ายั่วยุกันแบบนี้ ถ้าเขาหน้ามืดจับกดลงเตียงขึ้นมาอย่าหาว่าใจร้ายก็แล้วกัน
เป็นเด็กดี ๆ ไม่ชอบ ริจะลองดีเสียแล้วสิเจ้าเด็กดื้อ
"อยู่เฉย ๆ นายจะดิ้นไปดิ้นมาทำไมน้ำมันกระเด็น"
อคินบอกเสียงดุ ปรามอันดาที่เอาแต่ไล่จิ้มฟองสบู่ในอ่างน้ำไปมาจนมันกระเซ็นโดนหน้าเขา
สภาพของเขาสองคนตอนนี้คือเปลือยเปล่า อคินแบ่งขอบเขตเอาไว้ว่าให้อยู่คนละครึ่งอ่าง เขาใช้ขวดแชมพูมาวางตรงพื้นที่ว่างข้างอ่างอาบน้ำ แล้วระบุชัดเจนว่าไม่ให้อันดาเลยเข้ามาในอาณาเขตของเขา
แรก ๆ อันดาก็อาบอยู่ในฝั่งของตัวเอง แต่พอสนใจฟองสบู่มากเข้าก็ขยับมาเรื่อย ๆ จนตอนนี้ร่างบางขาวเนียนพ้นเข้ามาในอาณาเขตของอคินเกือบจะทั้งตัว
ถ้าถามว่าแล้วทำไมไม่ยืนอาบฝักบัวล่ะ ง่ายดี อคินก็จะตอบชัด ๆ ตรงนี้เลยว่า ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะอันดา
เด็กน้อยอ้อนจะอาบในอ่างอาบน้ำ เพราะละครที่ดูมาพระเอกนางเอกก็อาบในอ่างอาบน้ำ ซึ่งอคินเหนื่อยจะต่อปากต่อคำด้วยก็เลยยอม ๆ ไป
ยอมเพราะไม่อยากทะเลาะด้วยเฉย ๆ หรอกนะ ไม่ได้คิดจะตามใจอะไรทั้งนั้น
"ไว้พรุ่งนี้พาอินดี้มาอาบด้วยกันเนอะ"
มือบางช้อนฟองสบู่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ พูดพลางหันไปพยักเพยิดหน้าให้อคินเห็นด้วย แต่อคินร้องหึในลำคอ
"ไม่มีทาง พอเลย ถ้าจะอาบนายก็อาบกับอินดี้ไปเลยสองคน"
อันดาเบะปากใส่ เหลือบมองร่างสูงที่วางศีรษะไว้บนขอบอ่าง หลับตาพริ้ม
"นี่แหนะ! นี่แหนะ!"
"เฮ้ย ๆ ๆ อย่าเล่นแบบนี้สิอันดา เดี๋ยวผมฉันเปียกนะ"
อันดาใช้มือดันน้ำให้สาดใส่หน้าอคิน คนที่หลับตาอยู่รีบลืมตามาคว้าจับแขนเล็กรวบไว้
"อคินปล่อย" อันดาดิ้นหนี โดนอคินรวบเอวมากอดเอาไว้แน่น
"ปล่อยไปเดี๋ยวนายก็วักน้ำใส่ฉันอีก"
"ปล่อย อันดาจะอาบน้ำ" อันดาพยายามขืนตัว มืออีกข้างก็ตีเข้าที่ผิวน้ำจนมันกระจายไปทั่ว
"ก็อาบไปสิ ใครห้าม" อคินดึงแขนเรียวมารวบไว้ เขารัดตัวอันดาไม่ให้ดิ้น
"อคินกอดแบบนี้อันดาอาบไม่ได้"
"งั้นก็อยู่เฉย ๆ ฉันอาบให้"
ว่าแล้วมือหนาก็จับเข้าที่สะโพกมน อันดาสะดุ้ง ขยับสะโพกหนีแต่อคินก็รั้งเข้ามาจนนั่งอยู่บนหน้าขา
"ฮือออ..ไม่เอา จั๊กจี้!"
"บอกให้อยู่เฉย ๆ ไง"
"อคินก็อย่าโดนตรงนี้สิ อันดาจั๊กจี้"
เด็กดื้อปัดมืออคินที่ยุ่มย่ามกับสะโพกตนเองออก เขายกยิ้มชอบใจที่เห็นอันดาหัวเราะคิกคักไปมาแล้วไล่จับมือเขาเป็นพัลวัน
"อันดาจะหัวเราะแล้วนะ อคินปล่อย อันดาจั๊กจี้ โอ๊ะ! อะไรนิ่ม ๆ"
อันดาตาเป็นประกาย จังหวะที่เขาป่ายปัดมืออคินออก มือเล็กก็สัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่างใต้น้ำ
อคินสะดุ้งเฮือก เขารีบดึงมืออันดาไว้แล้วเบี่ยงตัวหนี
"เด็กบ้า! ทะลึ่งจริง ๆ เลย" อคินดุเสียงเขียว
"อะไรน่ะ อะไรนิ่ม ๆ"
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"
"อันดาขอดูหน่อย ขอจับอีกครั้งนึงว่าอะไรนิ่ม ๆ" อันดาทำท่าจะล้วงไปใต้น้ำ อคินรีบดึงมือนุ่มมากุมไว้
"ไม่มีอะไรนิ่ม ๆ ทั้งนั้น ถอยออกไปเลย"
"ไม่มีได้ยังไง ก็เมื่อกี้มืออันดายังจับแล้วมันนิ่ม ๆ อยู่เลย"
"อ๊ะ! อันดา! ไอ้เด็กทะลึ่ง!" อคินเสียฟอร์มตะโกนลั่น เจ้าเด็กอันดาจับหมับเข้าที่อคินน้อยของเขา แถมยังมีหน้ามาช้อนตาพูดประโยคบ้า ๆ ใส่กันอีก
"นิ่มจริง ๆ ด้วย"
น่าไม่อายเลยเด็กคนนี้
"โรคจิต!" อคินสบถ รีบหนีบขาตัวเองเอาไว้
"มันคืออะไรเหรออคิน นิ่มมากเลย"
"ไม่นิ่มแล้ว มันแข็งแล้ว ลุกออกไปเลย ไปเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้าซะ" อคินตัดบท ไอ้ที่ว่าไม่นิ่มแล้วก็คือไม่นิ่มแล้วจริง ๆ พอมืออันดาจับหมับ ไอ้ตัวดีมันก็ตื่นขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย
สู้มือเก่งชะมัด
"แต่อันดาอยากรู้นี่ว่ามันคืออะไร"
"อย่าขี้สงสัยนักจะได้ไหมอันดา"
"ก็อันดาอยากรู้นี่ ขอจับอีกทีได้ไหม"
คนขี้สงสัยร้องขอ อคินถลึงตาห้ามปรามแล้วบอกเสียงเข้ม
"ไม่ได้! ลุกแล้วออกไปซะ!"
"อันดาขอจับอีกแค่ครั้งเดียว"
"ไม่ได้!"
และในที่สุดอันดาก็ถูกเนรเทศออกมาจากห้องน้ำ อคินน้อยที่แข็งขืนถูกอคินจัดการให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอยู่ราวสิบห้านาที เขาพยายามจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นก็ออกมาจากห้องน้ำ
โชคดีที่อันดาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ไม่ต้องรอให้เขามาบอกซ้ำ คนตัวเล็กกำลังเล่นกับเจ้าอินดี้อยู่บนเตียง อคินไม่ได้พูดอะไรแต่ทำเพียงเดินออกไปเตรียมมื้อเย็น
ไม่นานทั้งคู่ก็ทานมื้อเย็นกันเสร็จเรียบร้อย กิจวัตรประจำวันที่นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันดำเนินต่อไปตามปกติ อคินเลี่ยงที่จะเปิดช่องละครให้อันดาดู เขากดเปลี่ยนไปช่องข่าวสาร ดูได้เกือบหนึ่งชั่วโมงก็ชวนอันดาเข้าห้องนอน
เด็กดื้ออิดออด ปกติต้องได้ดูละครไม่ก็การ์ตูน แต่วันนี้อคินกลับปิดโทรทัศน์แล้วลากเข้ามานอนในห้องหน้าตาเฉย
"เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าไปดูมากนัก ละครน่ะ เพ้อเจ้อ" อคินพูดลอย ๆ จงใจให้เข้าหูคนที่นอนกอดตุ๊กตาลูกพีช อันดายู่ปาก ไม่อยากฟังที่อคินพูด
"ตอนอคินไปทำงานอันดาจะดูเยอะ ๆ เลย" อันดาเถียงเสียงแผ่ว แต่อคินได้ยินชัดเจน
"ฝันไปเถอะ ฉันจะถอดปลั๊กออก แล้วก็จะเอารีโมทไปซ่อน"
"ใจร้าย!" อันดาสะบัดหน้าหนี กอดตุ๊กตาลูกพีชจนจมอก
อคินหัวเราะหึ ๆ แล้วปิดไฟภายในห้องจนมืดสนิท เขาสอดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับอันดา ไม่ทันที่เขาจะสัมผัสโดนตัวด้วยซ้ำ อันดาก็ขยับหนี
"ขี้งอน" อคินคว้าเอวบางมากอด เอ่ยกระซิบข้างหู อันดาร้องฮือในลำคอแล้วขยับหนี
"อันดาง่วง"
"ฝันดี"
และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศกับเสียงลมหายใจเท่านั้นที่ดังสอดประสานกันให้ได้ยิน
"อคิน.."
"หืม"
อันดาตะแคงตัวเข้าหาร่างสูง ใบหน้าเสมอกันอยู่ในความมืด
"อันดาขอถาม"
"ถามอะไร" อคินยกมือลูบผมเด็กขี้สงสัย รอฟังอันดาพูด
"ทำไมเมื่อเช้าอันดาตื่นแล้วไม่เจออคินเลย" เสียงหวานแผ่วเบา คล้ายจะตัดพ้อ
"ฉันมีประชุม ต้องออกไปทำงานเช้ากว่าปกติ ที่นายตื่นมาไม่เจอฉันก็เพราะว่าฉันไม่ได้ปลุกนาย"
"ทำไมไม่ปลุกล่ะ ต่อไปอคินต้องปลุกนะ อันดาตื่นมาไม่เจออคินแล้วตกใจมากเลย นึกว่าโดนทิ้งแล้ว"
คนตัวเล็กพูดเสียงป้อแป้ นึกถึงเมื่อเช้าที่ตื่นมาไม่เจออคินแล้วเขาตกใจมาก รีบวิ่งหาอคินไปทั่วบ้าน พอไม่เจอก็คิดไปเองว่าโดนอคินทิ้ง นั่งร้องไห้นานสองนานจนเผลอหลับไป
พอตื่นมาอีกทีก็ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นตัวเองร้องไห้ เปิดโทรทัศน์ดู หาอะไรกิน จะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้เพราะเปิดประตูบ้านไม่เป็น
มันไม่ใช่ประตูแบบเดียวกันกับประตูห้องนอน มันเป็นประตูระบบดิจิทัลที่อันดาเคยเห็นอคินทำอะไรสักอย่างแล้วประตูถึงจะเปิดออก
"ฉันไม่ทิ้งนายหรอก"
พอได้ยินแบบนั้นแล้วอันดายกยิ้ม นึกดีใจขึ้นมาที่อคินยังคงใจดีอยู่เสมอ
"อันดาขอถามอีก" เด็กขี้สงสัยบอก ประเด็นแรกจบไปความสงสัยในประเด็นที่สองก็ตามมา
"อะไร"
"เมื่อกี้ตอนที่อาบน้ำ อันที่นิ่ม ๆ คืออะไรเหรอ"
"ก็บอกว่าไม่มีอะไร" อคินเผลอทำเสียงเข้ม นึกว่าอันดาลืมไปแล้ว อยู่ ๆ ก็มาถาม จะให้เขาตอบยังไง
"ไม่มีอะไรแล้วอะไรนิ่ม ๆ ล่ะ ขออันดาดูหน่อยนะ"
"มันไม่ใช่สิ่งที่นายควรดู เลิกถาม นอน" อคินหงุดหงิด ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิดปลายคางอันดา เด็กน้อยดึงออก ไม่ยอมนอน อยากรู้เสียให้ได้
"แต่อันดาอยากรู้"
"ไม่ต้องอยากรู้ ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก"
"ไม่ได้เด็กซะหน่อย"
"หึ เด็กสิ เด็กดื้อซะด้วย" อคินกดปลายจมูกฝังลงบนแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่
"อันดาไม่ดื้อ ถ้าอคินให้ดูอันดาไม่ดื้อแล้ว" เด็กดื้อต่อรอง
"หยุดเพ้อเจ้อแล้วก็นอนซะ ฉันไม่มีอะไรให้นายดู" อคินตัดบท รั้งคออันดาให้นอนซุกอกตัวเองไว้
"อคิน.."
"นอน" เขาสั่ง บังคับให้อันดาหลับตา ตื่นมาพรุ่งนี้เดี๋ยวเจ้าเด็กนี่ก็ลืมแล้ว
"อคินซ่อนของเล่นไว้แน่ ๆ ซ่อนไว้ไม่อยากให้อันดาเห็น" อันดาตัดพ้อ สันนิษฐานไปแล้วว่าอคินซ่อนของเล่นไว้ล้านเปอร์เซ็น
ขอดูหน่อยก็ไม่ได้ อคินขี้งก
"ใช่ รู้แบบนี้แล้วก็เลิกถามเซ้าซี้"
"ใจร้าย"
"นี่นายว่าฉันใจร้ายสองรอบแล้วนะ"
อันดาบุ้ยปาก ไม่คุยกับอคินแล้ว มีของเล่นก็ไม่ยอมเอาออกมาแบ่งกัน อันดาแค่อยากรู้ว่ามันคืออะไร จะขอเล่นนิดเดียว ไม่ได้จะเอามาเป็นของตัวเองสักหน่อย ในเมื่ออคินไม่อยากให้เซ้าซี้ เพราะฉะนั้นอันดาก็ไม่ถามแล้วก็ได้
คนตัวเล็กถอดใจ ตะแคงตัวนอนหันหลังให้กับอคิน คืนนี้อันดาจะกอดตุ๊กตาลูกพีช ไม่กอดอคินหรอก
"งอนเก่ง" อคินพึมพำ ดึงเอวบางมากอดไว้จากด้านหลัง
คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่ยอมบอกฝันดีอคินด้วย คนที่นอนซ้อนหลังอยู่พยายามตระกองกอดให้แน่นขึ้น อคินซุกหน้าลงไปหอมใบหูนิ่ม ขยับมาหอมที่ผมนุ่ม คนโดนก่อกวนดิ้นน้อย ๆ ขัดขืนพอเป็นพิธี
บรรยากาศทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ จากที่คิดว่าเดี๋ยวอันดาก็สรรหาอะไรมาคุยจ้ออีกก็กลายเป็นว่าไม่มี เริ่มอึดอัด
สถานการณ์เริ่มเข้าสู่ความรู้สึกแบบที่อคินไม่ชอบ ไม่ชินกับอันดาที่เงียบลงไปแบบนี้
"อันดา.."
"..."
"หลับแล้วเหรอ"
"หลับแล้ว"
พอได้ยินคำตอบแล้วอคินอดหัวเราะไม่ได้ หลับแล้วทำไมตอบเขาได้ล่ะเนี่ย เด็กน้อยจริง ๆ เลย
"อย่าเพิ่งหลับสิ ตื่นมาคุยกันหน่อย"
"..."
"นายอยากรู้ขนาดนั้นเลยหรือไง ไอ้นิ่ม ๆ น่ะ"
พอได้ยินอคินพูดถึงสิ่งที่ตนเองอยากรู้อันดาก็ลืมตัว เผลอตื่นเต้น รีบตะแคงตัวกลับมาหาอคิน
"อยากซี่ อันดาอยากรู้ว่ามันคืออะไร ตอนอยู่ในน้ำอันดาจับโดนนิดเดียว" ตากลมเป็นประกาย
นึกถึงตอนที่ปลายนิ้วมือสัมผัสโดนแล้วตื่นเต้น มันนุ่มมาก
"แล้วถ้าได้จับอีกแต่มันไม่นิ่มแล้วล่ะ ยังอยากจับอยู่ไหม"
"อื้ม อยากสิ แต่..ทำไมมันไม่นิ่มแล้วล่ะ"
อคินไม่ได้ตอบข้อสงสัยของอันดา เขาทำเพียงขยับมือจากสะโพกมนลงมาช้า ๆ แล้วไปหยุดอยู่ตรงกึ่งกลางลำตัวของอันดา
"ไอ้ที่นิ่ม ๆ ของฉัน จริง ๆ แล้วนายก็มีเหมือนกัน" อคินใช้ปลายนิ้วกดเบา ๆ พอให้อันดารู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
และแค่นั้นเขาก็ผละมือออก ไม่อยากจับจนมันตื่นตัว อันดายังเด็ก ถ้ามันตื่นตัวเดี๋ยวอันดาจะลำบาก
"ที่ฉี่หรอกเหรอ" อันดาถามกลับ ร้องอ๋อในใจว่าที่มือไปโดนในน้ำนั่นคืออะไร
"อ๊ะ! อันดา.."
อคินสะดุ้ง อยู่ ๆ อันดาก็ยื่นมือมาจับเข้าที่เป้ากางเกงเขาเต็มแรง มือน้อยไม่จับเปล่า แถมยังบีบมันอีกด้วย
"นิ่มจังเลยนะ" เด็กดื้อยิ้มให้เขาในความมืด คลึงตัวตนของอคินแรง ๆ จนเขาต้องปราม
"นายอย่าบีบแรง ฉันเจ็บ"
"ก็มันนิ่มนี่ โอ๊ะ! โอ๊ะ! อะไรน่ะ! ไม่นิ่มแล้ว! ที่ฉี่ของอคินไม่นิ่มแล้ว!"
อันดาร้องเสียงหลง ทั้งตกใจและตื่นเต้นที่อันนั้นของอคินจากที่นิ่ม ๆ อยู่ก็แข็งขืนขึ้นมา อันดาเพิ่งรู้ว่าที่ฉี่มันแข็งได้ ปกติเขาไม่เคยยุ่งกับที่ฉี่ของตัวเองเลยสักครั้ง
ก็มีไว้ฉี่นี่นา ไม่รู้จะไปยุ่งกับมันทำไม
อคินจับมือบางให้ลูบแกนกายตัวเองช้า ๆ อันดาดูจะชอบใจ ลูบขึ้นลูบลงสนุกมือ
"อยากจับข้างในไหม" อคินลองถาม
"อยาก" อันดารีบตอบ พยักหน้ารัว ๆ ด้วยความตื่นเต้น
อคินค่อย ๆ จับมืออันดาให้ล้วงเข้าไปในขอบกางเกงเขา ทั้งกางเกงนอกและกางเกงใน ถูกดึงเปิดทางอำนวยความสะดวกให้กับอันดาล้วงมือเข้าไปได้
"หูย..ใหญ่จัง แข็งมากด้วย" มือนุ่มคลึงไปมาอยู่ที่แกนกายเขา อคินสูดลมหายใจเข้าออก
นี่เขาทำบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย
มานอนให้เด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มคลึงเป้าอยู่ได้
บ้าไปแล้ว!
"ทำไมของอันดาไม่เห็นเหมือนของอคินเลย" เด็กน้อยเริ่มสงสัย นึกถึงเวลาตนเองปวดฉี่ มันไม่เห็นเป็นแบบอคินเลยสักนิด
"เหมือนสิ ก็เอาไว้ฉี่เหมือนกัน"
"แต่ของอันดาไม่เห็นแข็งเลย"
"ของนายก็แข็งได้"
"เหรอ จริงเหรอ อันดาอยากทำให้มันแข็ง ต้องทำยังไงเหรออคิน" อันดาเค้นถาม ตื่นเต้นมากที่รู้ว่าของตัวเองก็แข็งได้
อันดาขยับตัวเตรียมจะถอดกางเกงออก จะให้อคินช่วยบอกวิธีว่าทำยังไงถึงจะเป็นแบบอคิน
"นี่ ๆ ๆ ไม่เอา อย่าถอดนะอันดา"
"อันดาอยากให้มันแข็ง ๆ อ่า"
"แข็งไม่ได้ นายยังเด็ก แค่ของฉันนี่นายยังไม่พอใจหรือไง"
อคินรีบปราม จับอันดานอนลง ดึงกางเกงอันดากลับขึ้นมาให้เรียบร้อย
"พอใจซี่ อันดาสนุกมากเลย"
"จริง ๆ มันสนุกได้มากกว่านี้อีกนะ อยากรู้ไหมล่ะ ว่าเขาเล่นกันยังไง"
อคินลองเสนอ เขาไม่ได้คิดไม่ดีกับอันดานะ ก็แค่แนะนำวิธีการเล่นให้กับอันดา ถ้าอันดาไม่อยากเล่นเขาก็ไม่บังคับ แต่ถ้าอันดาอยากลองเล่น
อคินเองนี่แหละที่จะเป็นคนสอนให้
"อื้อ! เล่นยังไงเหรอ"
[CUT อ่านได้ที่ ReadAWrite]
to be continued..
กรี๊ดดดดดดด
ความคิดเห็น