คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
"อย่าลืมขนมอันดานะ"
เสียงหวานเอ่ยเตือนเจื้อยแจ้ว มือเล็กโบกไปโบกมาผ่านใบหน้าหล่อ ๆ ของคนตัวสูง อันดาทิ้งท้ายก่อนที่อคินจะเดินออกไปจากห้อง ไม่ลืมที่จะเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บแก้มสากแผ่วเบา
มือใหญ่ลูบหัวทุยด้วยความเอ็นดู กว่าจะผละออกจากกันได้ อันดาก็แทบจะเดินพ้นออกไปนอกประตูคอนโดแล้ว
"เฝ้าบ้านดี ๆ อย่าซนล่ะ" อคินทิ้งท้าย ก่อนจะปิดประตูบานหนาแล้วมุ่งหน้าออกไปทำงาน
กว่าหนึ่งเดือนแล้ว ที่อันดาใช้ชีวิตอยู่ในร่างคนร่วมกันกับอคิน เขาคอยบอกคอยสอนวิถีชีวิตแบบมนุษย์ให้อันดาเรียนรู้ จากบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ไว้ใจให้อันดาปฏิบัติ แต่ปัจจุบันนี้อคินเริ่มไว้ใจแล้ว
เช่น การใช้เตาไฟฟ้าอุ่นอาหารง่าย ๆ การใช้มีดคม ๆ หั่นผัก หั่นผลไม้ อันดาก็สามารถทำได้โดยที่อคินไม่ต้องคอยห่วงคอยกังวล เด็กดื้อของเขาเรียนรู้เร็วจนอคินแอบชมอยู่ในใจหลายครั้ง
ตั้งแต่ครั้งนั้นที่กินไอศกรีมผ่านริมฝีปาก อันดาก็อ้อนที่จะทำแบบนั้นอีกหลายครั้ง
เด็กดื้อของเขาน่ะร้าย หลังจากรู้ว่าที่ทำอยู่มนุษย์เรียกว่าจูบ อันดาก็หาเรื่องมาจูบกับเขาอยู่เรื่อย หาข้ออ้างสารพัดโดยไม่ต้องใช้ไอศกรีมเป็นสื่อกลางอีกต่อไปแล้ว
"พี่คินคะ คุณระฟ้าเรียกพบค่ะ" มีนาพนักงานสาวรุ่นน้องกุลีกุจอเข้ามาหา
อคินขมวดคิ้ว หูเขาไม่ได้ฝาดใช่ไหม คุณระฟ้าเป็นถึงประธานบริษัท ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรง ก็ไม่น่าจะมีเหตุผลใดที่ท่านประธานจะเรียกพบพนักงานอย่างเขา
อคินพยักหน้ารับแล้วบอกให้มีนาไปทำงานต่อ ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีทบทวนดูว่าตนเองไปทำเรื่องอะไรให้คนใหญ่คนโตไม่พอใจหรือไม่
ในเมื่อทบทวนดีแล้วว่าไม่มี อคินก็จะไม่เสียเวลาอีกต่อไป ร่างสูงรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปหน้าลิฟต์ กดไปที่ชั้นยี่สิบเก้า ชั้นที่อยู่สูงที่สุดของบริษัทนี้
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก อคินรีบก้าวขาแล้วตรงไปยังหน้าห้องของท่านประธาน ห้องที่น้อยคนนักที่จะได้เข้ามาเหยียบที่นี่
"มาพบคุณระฟ้าครับ" อคินบอกเลขาที่นั่งประจำอยู่หน้าห้อง เธอดันแว่นสายตาที่สวมอยู่ขึ้นเล็กน้อย แล้วจ้องหน้าอคิน
"เชิญ" เธอลุกขึ้นแล้วเดินนำเข้าไปก่อน
ประตูบานหนาถูกเปิดออก ลมเย็น ๆ จากเครื่องปรับอากาศภายในห้องปะทะเข้าสู่ผิวหน้าของอคิน
คุณระฟ้าหญิงสาวสวยสง่าอายุราวสี่สิบปีนั่งส่งยิ้มให้อคิน เธอผายมือไปยังเก้าอี้บุนวมอย่างดีแล้วเชื้อเชิญให้อคินนั่ง
"เชิญจ้ะ"
"สวัสดีครับ" อคินเอ่ยอย่างมีมารยาท เธอทำเพียงคลี่ยิ้มให้
"ทำตัวสบาย ๆ เถอะนะ ฉันไม่ได้เรียกเธอมาดุด่าอะไร"
อคินโล่งใจ พอได้ฟังแบบนี้ค่อยผ่อนคลายลงได้บ้าง
"ฉันรู้มาว่าเธอออกแบบเก่งที่สุดในแผนก ใช่หรือเปล่า" คุณระฟ้าเปิดประเด็น
"ไม่หรอกครับ ทุกคนในแผนกฝีมือไม่ต่างกันเลยครับ" อคินรีบปฏิเสธ
เขาบอกออกไปตามความจริง บริษัทที่เขาทำงานอยู่ออกจะใหญ่โต เป็นบริษัทชั้นนำระดับประเทศ
แน่นอนว่าบุคลากรในบริษัทก็ต้องมีฝีมือ มีคุณภาพ ทุกคนล้วนเก่งทั้งนั้น เขาไม่กล้าลำพองขนว่าตนเองเก่งที่สุดในแผนกตามที่คุณระฟ้าว่าหรอก
"แต่เท่าที่ฉันดูผลงานของเธอ มันก็ดีที่สุดจริง ๆ เลยนี่ ไหนจะยอดขายสินค้าที่เธอออกแบบนี่อีกล่ะ ก็ขายดีทุกชิ้นเลยไม่ใช่เหรอ"
"ครับ.." อคินมองกราฟตามที่ปลายนิ้วเรียวของท่านประธานคนสวยชี้อยู่
มันมีรูปภาพสินค้าที่เขาออกแบบอยู่หลายชิ้น และถัดมาอีกสามสี่ภาพเป็นสินค้าของเพื่อนร่วมงานในแผนก กราฟรายได้ของสินค้าที่เขาออกแบบมันพุ่งพรวดทุกผลงาน
รายได้ดีกว่าสินค้าที่พนักงานคนอื่นในแผนกออกแบบจนปฏิเสธไม่ได้
"เอาล่ะนะอคิน ฉันจะไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรให้เสียเวลาทำงานของเธอ.."
"..."
"ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง ฉันอยากให้เธอช่วยออกแบบชุดเครื่องเพชรให้ฉันสักชุดหน่อยสิ..ได้ไหมจ๊ะ" เธอว่าพลางเลื่อนแบบชุดเครื่องเพชรสามสี่แบบมาให้อคินดู "ทางลินินจิวเวลรี่ อยากให้ฉันหาคนที่มีฝีมือมาช่วยออกแบบเครื่องเพชรให้ ซึ่งในบริษัทของเรา ฉันเล็งเห็นแล้วว่าเธอน่ะ..เหมาะสมที่สุด"
"แต่คุณระฟ้าครับ ผมออกแบบภายในนะครับ ผมไม่เคยออกแบบเครื่องประดับ"
"ก็เคยซะสิจ๊ะ นี่ไง ผลงานชิ้นแรกของเธอ"
ท่านประธานคนสวยคลี่ยิ้ม เธอยัดเยียดกระดาษที่เป็นแบบเครื่องเพชรของชุดก่อน ๆ ใส่มืออคินเอาไว้ให้ดูเป็นตัวอย่าง
ที่บอกจะไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร คุณระฟ้าก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยจริง ๆ แค่เรียกอคินเข้าพบ บอกจุดประสงค์ของตนเอง จากนั้นก็ไล่อคินกลับไปทำงานต่อ
ร่างสูงที่กำกระดาษเอาไว้แน่น เดินออกจากลิฟต์ด้วยความรู้สึกล้านแปดพันเก้า
มันก็ใช่ที่เขาเรียนเกี่ยวกับพวกออกแบบ แต่ที่มุ่งมั่นตั้งใจคือเขาออกแบบภายใน ออกแบบข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้าน ไม่เคยมีในหัวว่าจะมาออกแบบเครื่องประดับ
ยิ่งกับลินินจิวเวลรี่ เขายิ่งไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะเอาตัวเองเข้าไปพัวพัน เครือเพชรพลอยแสนโอ่อ่า แม้ใครหลายคนอยากร่วมงานด้วยแต่กลับไม่ใช่อคิน
เขาไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับลินินจิวเวลรี่
ไม่อยากข้องเกี่ยวกับอะไรก็ตามที่มันจะสานต่อไปหาเธอคนนั้น
เธอคนนั้นที่เคยเป็นคนรักเก่าของเขา
รานีน..ลูกสาวเจ้าของร้านเครื่องประดับชื่อดังอย่างลินินจิวเวลรี่
"อคิน.." เสียงหวานนำมาก่อนให้เจ้าของชื่อได้ยิน
ทันทีที่เขากดรหัสผ่าน อันดาได้ยินเสียงปลดล็อกก็รีบเด้งตัวขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งแจ้นไปยังหน้าประตู
"เอาอันนี้ไปไว้ในครัว" อคินส่งถุงอาหารที่มีอะไรก็ไม่รู้อยู่สองสามอย่างให้อันดา
เด็กน้อยกระตือรื้อร้น รับถุงจากมืออคินแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในครัว ไม่ต้องรอให้อคินบอกซ้ำ อันดารู้หน้าที่ก็รีบแกะอาหารในถุงเทใส่ชาม แล้วยัดใส่ในไมโครเวฟ
อคินวางถุงอื่น ๆ ลงบนโต๊ะอาหาร ถอดเสื้อคลุมออกแล้วหายเข้าไปล้างหน้าล้างตา พอกลับมาอีกทีอาหารก็ถูกจัดขึ้นโต๊ะโดยอันดาเป็นที่เรียบร้อย
"จะกินแล้วเหรอ เพิ่งจะหกโมงครึ่งเองนะ" อคินเหลือบมองนาฬิกาดิจิทัลที่วางอยู่บนชั้นหนังสือ หกโมงครึ่งเป๊ะ ๆ ไม่ขาดไม่เกิน เวลาปกติมื้อเย็นของทั้งสองคือหนึ่งทุ่มตรง
"อันดาหิว" พูดจบก็นั่งแหมะลงบนเก้าอี้ที่กลายเป็นที่ประจำของตัวเองไปแล้ว
"เมื่อกลางวันกินอะไรไปบ้าง" อคินลองหยั่งเชิง
"เกี๊ยวน้ำ ไส้กรอก แล้วก็แอปเปิ้ล"
"กินเยอะ"
"เปล่าซะหน่อย"
"เดี๋ยวก็กลายเป็นแมวอ้วนหรอก" อคินบีบแก้มนุ่มเบา ๆ อันดาร้องฮือแล้วหันหน้าหนี
"ถ้าอ้วนก็ออกกำลังกายได้ อันดาเห็นในนั้นเขาขายที่วิ่ง ๆ ด้วยแหละอคิน" เด็กดื้อทำปากยื่น ชี้ไม้ชี้มือไปทางโทรทัศน์
อคินนึกออกทันทีว่าไอ้ที่วิ่ง ๆ แบบที่อันดาว่าเจ้าตัวดูมาจากรายการอะไร ไม่รู้ไปเปิดดูอีท่าไหน ถึงได้ไปหยุดดูอยู่ที่ช่องขายสินค้าออกกำลังกาย
สรรหาจะดูจริง ๆ บางวันเปิดไปเจอหนังฝรั่งก็เอามาถามเขา มีฉากหอมกันจูบกันก็มาขอลองทำกับเขา อคินอยากจะบ้าตาย
แสบจริง ๆ
อย่างว่าแหละนะ เด็ก ๆ มักอยากเรียนรู้
"อยากได้เหรอ ที่วิ่ง ๆ น่ะ" อคินถาม พลางตักข้าวใส่จานให้อันดา
"ครับ แต่อันดาไม่เอาหรอก อันดาว่ามันต้องใช้เงินเยอะ ๆ แน่เลย"
"ไว้เดี๋ยวฉันจะพาไปวิ่งที่สวนสาธารณะข้างล่าง อยากไปไหม"
"ไป! ไป ๆ ๆ ๆ ๆ กินข้าวเสร็จพาอันดาไปนะ"
"กินข้าวอิ่ม ๆ จะไปวิ่งได้ยังไง จุกตายพอดี" อคินยกยิ้ม นึกขันใบหน้าน่ารักที่ทำตาลุกวาวตื่นเต้นใส่เขา
"งั้นอันดาไม่กินแล้ว อันดาอยากวิ่ง พาอินดี้ไปด้วยนะ"
"แล้วเมื่อกี้ใครบอกว่าหิว"
"ไม่หิวแล้ว ไปวิ่งแล้วค่อยหิวก็ได้ นะอคิน นะ ๆ ๆ"
ทาสแมวเป็นอย่างไร ตอบได้เลยว่าเป็นอย่างอคิน
"ช้า ๆ หน่อยอันดา ฉันวิ่งตามไม่ทันแล้วนะ"
อคินกระหืดกระหอบร้องบอกตามมาด้านหลัง อันดาที่จูงเชือกผูกคอเจ้าอินดี้เอาไว้พากันวิ่งไปทั่วสนามหญ้า
อันดาใส่เสื้อยืดสีชมพูตุ่น ๆ กับกางเกงวอร์มสีเทา สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวที่อคินเคยซื้อให้ตั้งแต่ครั้งนั้นที่ห้างสรรพสินค้า มันเป็นชุดใส่ออกกำลังกายง่าย ๆ แต่ว่าน่ารักมากเมื่อมันอยู่บนตัวของอันดา
ไรผมที่ลงมาปรกหน้าเริ่มชื้นเหงื่อ อคินที่วิ่งตามอยู่ด้านหลัง พอวิ่งประชิดตัวอันดาได้ก็รีบรวบตัวคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้หนี
อันดาหัวเราะคิกคัก ดีดดิ้นอยู่ในอ้อมแขนกว้าง มือหนึ่งกำสายจูงเจ้าอินดี้เอาไว้แน่น พอดิ้นทีเชือกก็พันแข้งพันขา เจ้าอินดี้ที่วิ่งจนเหนื่อยนอนลงบนพื้นหญ้า ไม่สนว่าคนสองคนจะเย้าแหย่กันจนสายจูงดึงรั้งลำคอตัวเอง
"อันดาอยากไปตรงนั้น"
"พอแล้ว ฉันเหนื่อย" อคินดึงสายจูงเจ้าอินดี้มาถือไว้เอง มือหนึ่งกอดเอวบางเอาไว้แน่น
"อคินรออันดาตรงนี้ อันดาไปแป๊บเดียว" คนตัวเล็กต่อรอง พยักเพยิดหน้าจะไปตรงที่ที่ตัวเองอยากไปให้ได้
"จะไปทำไม ตรงนั้นมันเป็นน้ำ ตกลงไปฉันไม่ช่วยนะ"
อันดาช้อนตามองอคิน พอรู้ว่าตรงที่อยากไปมันเป็นบ่อน้ำ อันดาก็ล้มเลิกความตั้งใจ
อันดาไม่ชอบน้ำ แค่ทุกวันนี้อาบน้ำได้อันดาก็เก่งมากแล้ว
"งั้นเดี๋ยวพาไปทางนั้นแล้วกัน แต่ไม่ให้วิ่งแล้วนะ" พอเห็นหน้าเศร้า ๆ ของอันดา เป็นอันว่าอคินต้องใจอ่อน
อันดายิ้มแป้นทันที เมื่ออคินชี้นิ้วไปทางม้าหินอ่อน ที่รายล้อมเอาไว้ด้วยดอกเข็มสีแดง
อคินผละมือออกจากเอวบางแล้วเปลี่ยนเป็นจับมืออันดาไว้ เด็กน้อยสูงแค่ไหล่เขา ศีรษะกลม ๆ แนบอิงลงมาคลอเคลียจนได้กลิ่นยาสระผม
คนสองคนกับแมวหนึ่งตัวนั่งลงบนม้านั่ง อคินจับเจ้าอินดี้วางลงบนตัก อันดานั่งลงแนบชิดจนไหล่เบียดกับเขา ไม่เว้นช่องว่างระหว่างกัน แม้แต่อากาศอันดาก็จะไม่ยอมให้แทรกผ่าน
"ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อีกสักพักต้องขึ้นห้องนะ"
"อยู่นาน ๆ ไม่ได้เหรอ อันดาชอบ"
"ไม่หิวหรือไง วิ่งไปวิ่งมาขนาดนั้น"
"หิวน้ำ" อันดาตอบเสียงแผ่ว ทำทีว่าหมดแรงเต็มทน
"งั้นนั่งอยู่นี่ ห้ามไปไหน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อน้ำให้" อคินย้ำคำว่าห้ามไปไหนเสียงดังฟังชัด อันดาพยักหน้าหงึก ๆ แล้วรับสายจูงเจ้าอินดี้มาถือไว้แทน
ทันทีที่แผ่นหลังกว้างของอคินวิ่งออกไปจนลับตา หนุ่มน้อยก็หันกลับมาสนใจเจ้าอินดี้แมวอ้วน
มือเล็กลูบไปตามไรขนนุ่มนิ่มของเจ้าอินดี้ แมวอ้วนหลับตาพริ้ม ยอมให้ลูบไปมาจนตาปรือด้วยความเคลิบเคลิ้ม
ปึ้ก! ปึ้ก!
"อ๊ะ!"
"พี่คะ ช่วยซื้อหน่อยค่ะ"
อันดาเบิกตาโพลง เด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบปีถือตะกร้าอะไรบางอย่างยื่นมาตรงหน้าเขา
ตั้งแต่ใช้ชีวิตแบบมนุษย์ นอกจากอคินแล้ว อันดาก็ไม่เคยเข้าใกล้มนุษย์คนไหนมากขนาดนี้ เขาเคยพูดคุยแต่กับอคิน ส่วนกับมนุษย์คนอื่น ๆ แค่เดินสวนกันอันดาก็เกร็งแล้ว
"พี่คะ ยี่สิบบาทค่ะ ช่วยซื้อหน่อยค่ะ"
"..."
"พี่คะ ช่วยซื้อหน่อยค่ะ พี่คะ ช่วยหนูซื้อหน่อยค่ะ ยี่สิบบาทค่ะ"
มือเล็ก ๆ กำสิ่งของในตะกร้ายื่นให้อันดา อันดากำสายจูงเจ้าอินดี้เอาไว้แน่น ถอยหลังไปกับม้านั่งเรื่อย ๆ เมื่อเด็กน้อยตรงหน้ายื่นมือเข้ามาใกล้
"พี่คะ.."
"อ..อคิน.." อันดาหน้าถอดสี กล้า ๆ กลัว ๆ ร้องหาอคินเสียงแผ่ว
"ยี่สิบบาทค่ะ ช่วยซื้อหน่อยนะคะ แม่หนูทำเองค่ะ"
"ม..ไม่..ไม่ อคิน..อ..อคิน.." เสียงหวานแหบพร่า อันดารีบดีดตัวขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นอคินเดินมาไกล ๆ
ร่างเล็กไม่ลืมที่จะอุ้มเจ้าอินดี้ขึ้นมาแนบอก จะก้าวเท้าวิ่งไปหาอคิน แต่เด็กผู้หญิงตรงหน้าก็ยื่นของในมือมาให้เกือบจะประชิดตัว
อันดาชะงัก ถอยหลังหนีไม่ให้ร่างกายตนเองสัมผัสเก็บเด็กผู้หญิง อคินที่เดินอยู่ไกล ๆ พอเห็นว่าอันดายืนอยู่กับคนแปลกหน้า ก็รีบวิ่งเข้ามาหาทันที
"อคิน.." อันดารีบโผเข้าหาร่างสูง อคินคว้าไหล่เล็กเข้ามาแนบอก
"มีอะไรหรือเปล่าอันดา" อันดาส่ายหน้า พยายามดึงอคินให้ออกห่างจากเด็กผู้หญิงคนนั้นไปด้วย
"พี่คะ ช่วยซื้อหน่อยค่ะ ยี่สิบบาทค่ะ" เด็กน้อยเปลี่ยนเป้าหมายไปที่อคิน เธอยื่นของในมือให้อคินดูด้วยสายตาเว้าวอน
"ปลอกคอเหรอ"
"ใช่ค่ะ แม่หนูทำเอง เส้นละยี่สิบบาทค่ะ" เธอรีบเสนอ ล้วงเอาปลอกคอในตะกร้าอีกหลายเส้นขึ้นมาให้อคินดู
อคินลูบศีรษะอันดา เขามองปลอกคอเจ้าอินดี้ที่สวมอยู่สลับกับปลอกคอในมือของเด็กน้อย
"เอามาเส้นนึงก็ได้ครับ"
"เอาสีอะไรดีคะ"
"อืม..อันดา ไปเลือกให้อินดี้หน่อยสิ"
อคินแตะหลังอันดา พอรู้สึกปลอดภัยอันดาเลยกล้าที่จะเดินเข้าไปใกล้เด็กคนนั้น
"มันคืออะไรเหรออคิน"
"ปลอกคอ ปลอกคอแบบที่อินดี้ใส่นั่นไง" อคินชี้ไปที่ปลอกคอเจ้าอินดี้
"อ๋อ" อันดาพยักหน้าเข้าใจ ดวงตากลมมองไปยังปลอกคอหลายเส้นสลับสีไปมาที่อยู่ในมือเด็กผู้หญิง
"เลือกให้อินดี้เส้นนึง แล้วก็ของนายเส้นนึง ฉันซื้อให้" อคินกระซิบ
"ใส่ยากจัง" ร่างเล็กยืนพึมพำอยู่หน้าประตูห้องน้ำ มือทั้งสองข้างก็วุ่นวายอยู่ที่ลำคอตัวเอง จนคนที่ยืนมองอยู่ด้านหลังนานสองนานเริ่มจะหงุดหงิดแทน
"ทำอะไรน่ะ"
อันดาสะดุ้ง หันมาส่งยิ้มให้อคินแล้วยื่นปลอกคอที่เพิ่งซื้อมาให้อคินดู
"อันดากำลังใส่อันนี้อยู่"
"มันปลอกคอแมวนะอันดา นายจะใส่ตอนเป็นคนไม่ได้"
"ทำไมล่ะ ทีอินดี้ยังใส่ได้เลย" เจื้อยแจ้วไป พลางยกมือขึ้นมาใส่ปลอกคอที่ลำคอตัวเองไปด้วย
อคินมองแล้วเอ็นดู เขาส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อันดา คว้ามือเล็กมากุมไว้ พร้อมทั้งแย่งปลอกคอมาถือเอง
"อินดี้เป็นแมวเลยใส่ได้ ส่วนนายเป็นคน จะใส่ได้ยังไง"
"อันดาก็เป็นแมวเหมือนกัน" คนตัวเล็กเถียง แถมดึงปลอกคอจากมืออคินคืน แล้วพยายามเอามาใส่ที่ลำคอตนเองอีกครั้ง
"ดื้อจริง ๆ ถ้าอยากใส่นายต้องอยู่ในร่างแมวนะ ถึงจะใส่ได้"
"งั้นเหรอ.."
พรึ่บ!
"เฮ้ย!"
อคินร้องดังลั่นบ้าน เขาตกใจรีบกระโดดถอยหลังแทบจะขึ้นไปยืนอยู่บนเตียง
เจ้าอันดาแมวน้อยร้องเมี้ยวใส่เขา มือเล็ก ๆ ของมันแตะที่ปลอกคอ บังคับให้อคินก้มลงไปใส่ให้
"เมี้ยววววววว"
"อันดา..เคยบอกแล้วไงว่าไม่ให้ทำแบบนี้"
"เมี้ยววววว..เมี้ยววววว.." เจ้าอันดาร้องท้วง ใช้เท้าแตะ ๆ ที่ปลอกคอ รบเร้าให้อคินมาใส่ให้
อคินถอนหายใจ กลอกตา เขากำมือแน่น
อันดานะอันดา!
หนักเข้าเจ้าแมวดื้อก็คาบปลอกคอแล้วพุ่งตัวไปหาอคิน มันเดินพันแข้งพันขาเขาอยู่แบบนั้นแล้วร้องหง่าวไม่หยุดปาก
"อะไรจะอยากใส่ขนาดนั้น"
"เมี้ยววววววว"
"เฮ้อออ..ก็ได้ ๆ กลับร่างมาแล้วฉันจะใส่ให้" ในที่สุดก็ต้องยอม
พอเจ้าอันดาได้ยินแบบนั้นก็คืนร่างมาเป็นอันดาคนดื้อ ร่างบางเปลือยเปล่ายืนยิ้มแป้นให้กับอคินอยู่เบื้องหน้า
ผิวขาวเนียนล่อสายตาอคินให้ก้มต่ำลงไปมอง เขาพยายามบอกตัวเองว่าอย่ามองต่ำลงไปมากกว่าหน้าอกของอันดา เจ้าเด็กดื้อหน้าไม่อาย มายืนแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย
"ไปใส่เสื้อผ้า" อคินออกคำสั่ง
"ใส่ปลอกคอให้อันดาก่อน"
"อันดา" อคินกดเสียงต่ำ
"อคิน.." เสียงหวานลากยาวร้องท้วง
คนตัวสูงจิ๊ปาก รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ที่เขาต้องยอมเจ้าเด็กนี่
"ไปนั่งรอบนเตียง"
อคินพูดเสียงเรียบ เขาก้มลงหยิบปลอกคอ และเดินไปหยิบเสื้อผ้าของอันดาที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาโยนไว้บนเตียง
อันดานั่งรอเขาบนเตียงตามคำสั่ง อะไรต่อมิอะไรที่อคินไม่อยากจะมองนักมันช่างเย้ายวนชวนให้เขาใจบาป
เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามเปลี่ยนจุดสนใจ ไปทิ้งสายตาไว้บนใบหน้าน่ารักแทนส่วนอื่นของร่างกาย
อคินนั่งลงข้างอันดา เขาหันหน้าเข้าหาเด็กดื้อ ปลดล็อกปลอกคอสีหวาน แล้วจับมันพันรอบคอให้อันดา จับปลายทั้งสองข้างเข้าหากัน ก่อนจะล็อกมันเข้าด้วยกันจนเสร็จสมบูรณ์
"ทีนี้พอใจหรือยัง"
ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มกว้าง อันดารีบลุกขึ้นวิ่งไปส่องกระจก อคินใจเกือบวาย ก้นเด้ง ๆ ขาวจั๊วะผ่านหน้าไปจนเขาต้องยกฝ่ามือขึ้นกุมหัวใจ
ตาย ๆ ๆ เกิดมาเพิ่งเคยความอดทนสูงขนาดนี้ก็วันนี้
ถ้าย้อนไปเมื่อตอนเขายังเป็นวัยรุ่น มีของดีมาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้เขาไม่ปล่อยให้พ้นมือไปได้แน่
อย่างน้อยต้องสองสามยกล่ะนะ
"อันดา..ใส่เสื้อผ้าซะ"
อคินจะไม่เสียเวลาเกลี้ยกล่อมใด ๆ ทั้งสิ้น เขาคว้าเอาเสื้อยืดของอันดาขึ้นมาแล้วสวมให้เจ้าตัวทันที พอหันไปจะหยิบกางเกงขึ้นมาสวมให้ เด็กดื้อของเขาก็วิ่งดุ๊กดิ๊กออกจากห้องนอนไปแล้ว
อคินอยากจะทึ้งหัวตัวเองแรง ๆ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วแง้มประตูออกไปดูว่าอันดาทำอะไร
แต่ไม่ทันจะชะเง้อให้รู้ความ คนตัวเล็กก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับเข้ามาในห้องนอนแล้ว
"เอามาทำไมอีก" อคินร้องถาม ปรายตามองไปยังปลอกคอสีน้ำเงินอีกเส้นที่อยู่ในมือของอันดา
ตอนที่เขาบอกให้อันดาเลือกปลอกคอกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เลือกไปเลือกมาอันดาหยิบมาทั้งหมดสามเส้น เส้นหนึ่งเป็นปลอกคอทักซิโด้ตัวโบว์สีดำ อยู่บนคอเจ้าอินดี้ อีกเส้นหนึ่งเป็นปลอกคอไหมพรมถักมือสีชมพู มีกระดิ่งน่ารัก อยู่บนคอของอันดา และอีกเส้นหนึ่งอยู่ในมืออันดา เป็นโบว์สีน้ำเงิน ประดับลายสมอสีขาว
"เอามาใส่ให้อคินไง"
นั่นแหละ สรุปปลอกคอที่อยู่บนมืออันดาคือของอคิน
คนตัวสูงส่ายหน้า ปฏิเสธเป็นพัลวันว่าให้ตายยังไงเขาก็ไม่บ้าใส่ปลอกคอแมวแน่
"ฉันไม่ใส่" อคินเสียงแข็ง
ก็ว่าแล้วทำไมเด็กแสบหยิบมาสามเส้น เขาก็นึกว่าเจ้าตัวอยากได้หลายเส้นก็เลยไม่ได้ถาม ไม่ได้ห้าม เพราะมีหน้าที่แค่จ่ายเงิน
พอรู้แบบนี้ว่าอันดาอุส่าห์ใจดีเลือกมาเผื่อกัน อคินอยากจะย้อนเวลากลับไปแล้วไม่พาอันดาลงไปวิ่งที่สวนสาธารณะ
"อันดากับอินดี้ก็ใส่ อคินไม่ใส่ไม่ได้นะ อันนี้ของอคิน"
"แต่ฉันไม่ใช่แมว ฉันจะใส่ทำไม" อคินหัวเสีย เขาเดินหนีไปทิ้งตัวลงบนเตียงฝั่งของตนเอง
"แต่อันดาอยากให้อคินใส่"
"แต่ฉันไม่อยากใส่ ไปใส่กางเกงแล้วปิดไฟซะ ฉันจะนอนแล้ว" อคินสั่งห้วน ๆ เขารีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรงทันที
ไม่มีทาง ไม่มีทางแน่ ๆ ไม่มีทางที่เขาจะใส่ปลอกคอบ้าอะไรก็ไม่รู้อย่างแน่นอน
คนตัวเล็กทำปากยื่น อคินไม่ยอมอันดาก็ไม่ยอมเหมือนกัน!
ไฟในห้องถูกปิดด้วยฝีมือคนตัวเล็ก ห้องทั้งห้องมืดสนิท มีเพียงแสงไฟด้านนอกที่สะท้อนกับกระจกหน้าต่างส่องเข้ามาให้พอสว่าง
"โอ๊ย!"
อคินร้องลั่น เขารีบโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ใบหน้าน่ารักของอันดาส่งยิ้มให้อคินในความมืด
อันดานั่งทับอยู่กลางลำตัวเขา ร่างเล็กแกว่งปลอกคอไปมาให้คนตัวสูงมองตามไปด้วย
"อันดาใส่ให้"
"ไม่! ลงไปนอนดี ๆ เดี๋ยวนี้เลยอันดา"
"อย่าดื้อสิ เดี๋ยวอันดาใส่ให้นะ" ไม่พูดเปล่า แต่มือเล็กปลดล็อกปลอกคอเตรียมจะใส่ให้กันเรียบร้อยแล้ว
"ฉันไม่ใช่แมว อันดา..ลงไปนอนดี ๆ"
"ใส่แป๊บเดียวน้า นะ ๆ ๆ ๆ" อันดาอ้อน เริ่มต่อรองโดยการใช้น้ำเสียงน่ารักเข้าสู้
"จะลงไปนอนดี ๆ ไหมอันดา" อคินทำเสียงเข้ม ขู่เพื่อให้อันดายอมเชื่อฟัง
เด็กน้อยของเขาส่ายหน้า ยกสองแขนโอบรอบคออคินเอาไว้แน่น
"อันดาใส่ปลอกคอให้อคินแล้วอันดาถึงจะนอนดี ๆ" อันดายื่นคำขาด
"ได้! ดื้อนักใช่ไหม" อคินแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
เขาพลิกตัวอันดาให้นอนแนบลงบนเตียงกว้าง แขนเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งทันทีเมื่ออคินโถมกายลงมาคร่อมทับกัน สองแขนถูกขึงพรืดเหนือศีรษะ อคินแย่งปลอกคอในมืออันดามาถือเอาไว้เอง
"นอนซะ" อคินออกคำสั่งอีกครั้ง
"ปลอกคอ" อันดาแบมือขอ
"อันดา"
"ปลอกคอ"
"อย่าดื้อ"
"ปลอกคอ"
"อันดา"
"ปลอกคอ"
"ถ้ายังดื้ออยู่ฉันจะพาไปปล่อยวัดแล้วนะ"
"..."
อันดาชะงักกึก ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตเสมองไปทางอื่น ก่อนจะค่อย ๆ พลิกตัวตะแคงข้างหันหลังให้อคิน
นานนับนาทีที่อคินยังมองอันดาอยู่แบบนั้น คนตัวเล็กหันหลังให้กันไปแล้ว อคินถอนหายใจ เขาวางปลอกคอเจ้าปัญหาไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง นอนลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ตัวเองและอันดาจนเกือบถึงปลายคาง
"ฝันดี" เสียงทุ้มเอ่ยบอกดั่งเช่นทุกคืน
แต่คนถูกบอกที่ปกติต้องบอกกลับ ตอนนี้กลับนิ่ง
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังอยู่เป็นระยะ ร่างเล็กที่นอนอยู่ข้างกันไม่ขยับไหวติง มีเพียงแรงกระเพื่อมแผ่วเบาจากลมหายใจเท่านั้น ที่บอกให้รู้ว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตนอนอยู่ข้าง ๆ
"อันดา.." อคินเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
มือบางกำผ้าห่มเอาไว้แน่น รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจากอคินที่อยู่ด้านหลัง ลืมไปเลยว่าถ้าดื้อจะถูกจับไปปล่อยวัด เมื่อกี้เผลอดื้อใส่อคินไปแล้ว
ทำตัวไม่น่ารักแบบนั้น สมควรแล้วถ้าอคินจะพาไปปล่อยที่วัดจริง ๆ
"นี่..หันมาหน่อย"
"..."
"นายยังไม่บอกฝันดีฉันเลยนะ"
"..."
"คืนนี้ไม่จูบเหรอ"
"..."
"อันดา.."
เมื่อทนความอึดอัดไม่ไหว อคินเลยดึงอันดาให้หันกลับมาหาเขา ร่างเล็กถูกจับให้ตะแคงเข้าหากัน ดวงตากลมคลอรื้นไปด้วยน้ำตา หน้ามุ่ย ๆ เป็นคำตอบได้ดีว่าเด็กน้อยของเขาใกล้จะร้องไห้เต็มทนแล้ว
"โกรธฉันเหรอ"
"อันดาเปล่า" ตอบออกมาแต่เสียงเครือจนปิดไม่มิด อคินยกมือขึ้นวางบนแก้มนุ่ม ลูบเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม
"ฉันขอโทษ"
"ฮึก.." และสุดท้ายเด็กน้อยของเขาก็น้ำตาแตก
ใบหน้าหวานกดซุกหาความอบอุ่น แก้มนิ่มฟูแนบชิดเข้ากับอกแกร่ง น้ำใส ๆ ร่วงเผลอะอาบเต็มสองแก้ม
"ไม่ต้องร้อง พูดเล่น ฉันไม่พานายไปปล่อยวัดหรอก"
"จริงเหรอ" อันดาช้อนตาขึ้นถาม มือเล็กดึงเสื้ออคินมาเช็ดน้ำตาตนเองไปด้วย
"อืม เลิกร้องได้แล้ว"
"อันดาขอโทษครับที่ดื้อ อคินไม่พาอันดาไปปล่อยวัดนะ"
"อืม รู้แล้ว ไม่พาไปหรอก ขี้แยจริง ๆ เลย"
"อคินห้ามพูดแบบเมื่อกี้อีกนะ"
"อือ ไม่พูดแล้ว" อคินช้อนปลายคางอันดาขึ้นสบตากัน ปลายนิ้วยาวเกลี่ยซับน้ำตาออกให้อย่างเบามือ
"ถ้าฉันยอมใส่ปลอกคอนายก็จะอารมณ์ดีใช่ไหม"
"อคินไม่อยากใส่ ไม่เป็นไรหรอก"
อันดาถูใบหน้าไปกับเสื้อของอคิน น้ำเสียงอู้อี้เอ่ยบอกว่าไม่เป็นไรจริง ๆ
อคินเอี้ยวตัวไปด้านหลัง หยิบปลอกคอที่ก่อนหน้านี้วางมันไปแล้วมายัดใส่มือให้อันดา
"ใส่ให้หน่อย"
"อคินไม่อยากใส่ไม่ใช่เหรอ"
"ตอนแรกไม่อยากใส่ แต่ตอนนี้อยากใส่แล้ว เร็วสิ ใส่ให้ฉันหน่อย"
พอได้ยินว่าอคินอยากใส่แล้วอันดาเลยจัดการใส่ปลอกคอรอบลำคอหนา ดึงปลายทั้งสองข้างมาบรรจบกัน ก่อนจะล็อกมันจนเสร็จสรรพ
อคินขยับปลอกคอออกเล็กน้อยเพื่อให้ไม่รัดคอตนเองมากจนเกินไป คนที่ใส่ให้เองกับมือยกยิ้ม อารมณ์ดีขึ้นทันทีเมื่อมองผลงานของตัวเอง รอยยิ้มหวาน ๆ คลี่ออกกว้าง นิ้วเล็กเขี่ยเล่นอยู่ที่โบว์สวยไปมาด้วยความชอบใจ
"อคินหล่อเหมือนอินดี้เลย"
อคินชะงัก ขมวดคิ้วมุ่น เขานึกไปถึงปลอกคอของเจ้าอินดี้ จะว่าไปแล้วปลอกคอทักซิโด้ของเจ้าอินดี้ มันเท่กว่าของเขามากเกินไปแล้ว
"ฉันว่าปลอกคออินดี้มันเท่กว่าของฉันอีกนะ นายเลือกยังไงของนาย"
"ก็อินดี้ชอบทำหน้าเฉย ๆ ใส่ปลอกคออันนั้นจะได้เท่ ๆ"
"แล้วฉันไม่เท่เหรอ"
"ไม่ อคินใจดี เวลายิ้มแล้วหล่อ อันดาเลยเลือกอันนี้ให้"
อคินยกยิ้มมุมปาก คำตอบที่ได้รับก็ไม่ได้เลวร้ายสำหรับคนฟัง ออกจะน่ารักด้วยซ้ำ อย่างน้อยในสายตาอันดา อคินก็ทั้งใจดีแล้วก็ทั้งหล่อเลยล่ะนะ
"ปลอกคอนายก็น่ารัก เหมาะกับนายดี" อคินลูบศีรษะทุยแผ่วเบา และเปลี่ยนตำแหน่งมาจับที่กระดิ่งบนปลอกคออันดาไปมา
"นอนซะแมวดื้อ ดึกแล้ว"
"ฝันดีนะ"
"อืม ฝันดี"
อคินกดจูบลงบนผมนุ่ม กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ จากเส้นผมของอันดาเชิญชวนให้เขากดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ร่างเล็กนอนซุกอกแกร่ง พาดแขนกอดเอวสอบเอาไว้แน่น อคินเชยคางมนขึ้นสบตา ก่อนจะกดจูบสุดท้ายช้า ๆ บนริมฝีปากอิ่ม
อันดาเผยอริมฝีปากรับจูบแสนหวาน อนุญาตให้ความอุ่นนุ่มเข้ามาในโพรงปากของตนเอง
จนแล้วจนเล่ากว่าทั้งคู่จะพอใจ จนร่างเล็กหายใจติดขัดนั่นล่ะ คนตัวสูงถึงจะผละริมฝีปากออกมาให้ต่างฝ่ายต่างเป็นอิสระ
to be continued..
น้องกะตัวแค่นี้ พี่คินจะกล้าเอาไปปล่อยวัดจริงๆเหรอ
ความคิดเห็น