คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
ตอนที่ 5
"อคิน"
"..."
"อคิน"
"..."
ดวงตากลมใสจ้องมองใบหน้าหล่อที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ อันดาใช้นิ้วจิ้มลงบนแก้มของอคินเบา ๆ พยายามปลุกอีกฝ่ายเพราะแสงสว่างในยามเช้าเริ่มสาดส่องเข้ามา
อันดาไม่รู้ว่านี่คือเวลากี่โมง เขารู้แค่ว่าอคินต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า ปกติอันดาจะได้ยินเสียงแปลก ๆ มาจากเครื่องสี่เหลี่ยมที่อคินพกติดตัวตลอดในทุกเช้า แล้วหลังจากนั้นอคินถึงจะตื่น แล้วลุกไปอาบน้ำ
แต่เช้านี้อันดาไม่ได้ยิน แล้วอคินเองก็ยังนอนหลับสนิท ไม่ยอมตื่น มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะ ตัวอคินอุ่นมากจนอันดาไม่อยากผละออก
ร่างเล็กซุกตัวเข้าไปหาอคินมากขึ้น จากที่เคยใช้นิ้วจิ้มที่แก้มของอคิน ก็เปลี่ยนมาเขี่ยที่ริมฝีปากล่าง
อันดากลั้นเสียงหัวเราะทันทีที่คนถูกกวนทำหน้ายุ่ง อคินเบี่ยงใบหน้าหลบสิ่งก่อกวนเขา แต่ยังไม่ยอมตื่น
เด็กน้อยรีบซุกใบหน้าเข้าไปใกล้ ตัวอคินหอมมากจนอยากเอาจมูกเข้าไปถู ๆ แล้วดมให้ชื่นใจ
"อคิน" เสียงหวานร้องเรียกอยู่ข้างใบหู อคินครางฮืมตอบรับในลำคอ
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มขยับตัวอันดาก็เงยหน้าขึ้นมามอง คนตัวเล็กจ้องมองจนอคินลืมตา ใบหน้าน่ารักของเด็กผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ รอยยิ้มหวานยกขึ้นรับอรุณ อคินไม่ได้ยิ้มตอบ แต่กลับหลับตาลงช้า ๆ และรับสัมผัสนุ่มที่กดลงมาที่ปลายคาง
ใช่ อันดาจูบปลายคางเขา
เจ้าเด็กน้อยไม่รู้ประสา พอจูบเสร็จก็หัวเราะคิกคักแล้วกอดแขนเขาเอาไว้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะง่วงมาก หรือเป็นเพราะอันดาน่ารักเกินกว่าเขาจะด่าทอ เหตุการณ์เมื่อครู่อคินเลยไม่ได้เอ่ยปากห้าม เขาปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น มารู้สึกตัวอีกทีเจ้าเด็กข้าง ๆ ก็ผล็อยหลับลงไปแล้ว
อคินลุกขึ้นแล้วคว้ามือถือขึ้นมาดูเวลา อีกสิบนาทีถึงจะหกโมงครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาจริง ๆ ที่เขาควรตื่น แต่ในเมื่อโดนก่อกวนให้ตื่นก่อนนาฬิกาปลุกแบบนี้ เขาก็จะเริ่มวันใหม่ให้เช้าขึ้นก็แล้วกัน
อคินตรงเข้าไปในห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก พอทำธุระเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาเห็นแขนอันดาโผล่ออกมาจากผ้าห่มเลยเข้าไปห่มให้
อคินพิจารณาใบหน้าอีกฝ่ายอยู่นาน บอกตรง ๆ ว่าอันดาน่ารักมาก ตอนเป็นแมวว่าน่ารักแล้ว แต่พอเป็นคนกลับน่ารักกว่าสิ่งใดทั้งปวง
ปากนิด จมูกหน่อย ตากลม ๆ หน้าขาว ๆ ผิวเนียนและแถมยังนุ่มมากด้วย ทั้งคืนที่อันดาเอาแต่นอนซุกเขา ยอมรับว่ามันก็ไม่ได้แย่
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยอคินก็เดินเข้าครัว ปกติเขาจะดื่มแค่กาแฟ ขนมปัง หรือไม่ก็ไส้กรอกเท่านั้น แต่วันนี้ไม่ปกติอีกแล้ว มีคนทั้งคนอยู่ด้วยกันที่นี่กับเขา
อคินเลยเลือกที่จะทำอาหารง่าย ๆ อย่างแซนด์วิชไส้กรอก เขาแค่ทาครีมสลัดลงบนขนมปัง ดึงผักสลัดในตู้เย็นออกมาสองสามใบแล้วโปะลงไป ปิดท้ายด้วยไส้กรอกที่นำไปอบแล้วหั่นเป็นชิ้น บีบซอสมะเขือเทศลงไปนิดเดียว แล้วนำขนมปังอีกแผ่นมาวางทับ
แค่นี้อาหารเช้าง่าย ๆ ของอันดาก็เสร็จเรียบร้อย
ดีที่อคินใจดี เขาชงโกโก้ร้อนให้อันดาเป็นของแถมไปอีกหนึ่งแก้ว
พอมื้อเช้าเสร็จสิ้น แน่นอนว่ายังมีมื้อกลางวัน อคินสำรวจดูว่าในตู้เย็นมีอะไรบ้าง ก่อนจะนึกได้ว่าเหลือข้าวสวยอยู่ในหม้อหุงข้าวประมาณหนึ่งถ้วย
อคินลงมือหั่นไส้กรอก หยิบหมูสับออกมาขนาดเกือบเท่าลูกปิงปอง เตรียมทั้งไข่ไก่ แครอท หอมใหญ่ แล้วหลังจากนั้นเขาก็ลงมือทำข้าวผัดไว้ให้อันดาเป็นมื้อกลางวัน แต่คิดแล้วว่ากว่าจะถึงกลางวันข้าวผัดเขาคงจะบูดเสียก่อน อคินเลยติดสินใจเทอาหารใส่กล่องสำหรับเข้าไมโครเวฟได้ แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อปลุกอันดา
"นี่ ตื่นหน่อยอันดา" อคินดึงผ้าห่มออก เขย่าแขนให้อันดาตื่น
"อันดา..อันดา..นี่.."
"อืออออ.." อันดาหน้ามุ่ยร้องท้วงในลำคอ
อคินนึกหมั่นไส้ ทีก่อนหน้านี้มากวนให้เขาตื่น พอโดนกวนบ้างทำเป็นอิดออด เขาล่ะอยากจะจับมาตีนัก
"ตื่นเร็ว มีอะไรจะพูดด้วย" อคินจับเข้าที่ปลายคางเรียว เขย่าไปมาเบา ๆ ให้อันดารู้สึกตัว
ตากลมปรือปรอยขึ้นมาด้วยความยากลำบาก อันดาดึงมืออคินที่เอาแต่ยุ่มย่ามที่ปลายคางตนเองออกแล้วจับไว้ อคินไม่ได้ดึงมือกลับ แต่เขากลับรั้งมืออันดาไว้ แล้วดึงให้อันดาลุกขึ้นมานั่ง
อันดาสบตากับอคิน สีหน้ามีแต่เครื่องหมายคำถามว่าจะพูดอะไรกับเขา
"หายง่วงเดี๋ยวนี้ แล้วไปในครัวกับฉัน"
แม้จะง่วงมากแต่อันดาก็ว่าง่าย ดีใจด้วยซ้ำที่อคินให้ตามเข้าไปในครัว เช้านี้สดใสที่สุด มีอคินมาปลุกถึงเตียง แถมเข้าไปในครัวก็ได้กลิ่นอาหารหอมฉุยเลย
ใบหน้าหวานยกยิ้ม จ้องมองจานแซนด์วิชไม่วางตา อันดากระพริบตาถี่ ๆ แล้วหันไปเว้าวอนอคิน
"มานี่ก่อน" อคินกวักมือเรียก อันดาบุ้ยปากแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหา
"นี่คืออาหารกลางวันของนาย เรียกว่าข้าวผัด ตั้งใจฟังดี ๆ ล่ะ เพราะฉันจะพูดแค่รอบเดียว"
อันดาพยักหน้ารับ ตากลมจ้องมองข้าวผัดในกล่องสลับกับหน้าของอคิน
"ฉันจะเอาข้าวผัดของนายใส่ไว้ในตู้เย็น เพราะถ้าเอาไว้ข้างนอกนาน ๆ เดี๋ยวมันจะเสีย"
"เสียคืออะไรเหรอ" อันดารีบถาม คำนี้เขาไม่เคยได้ยิน ไม่รู้จัก
"เสียก็คือกินไม่ได้ ไม่อร่อย ห้ามกิน"
"แล้วถ้าอันดากินล่ะ" เด็กน้อยเอียงคอถาม อคินถอนหายใจแล้วอธิบายต่อ
"ถ้านายกินนายก็จะท้องเสีย จะปวดท้อง ปวดมาก ๆ แล้วก็อึไม่หยุดเลย"
"แต่อันดาไม่รู้ว่าแบบไหนเรียกว่าเสีย"
อคินกลอกตา เขาพยายามใจเย็นแล้วอธิบายต่อ
"ถ้ามันเสียกลิ่นมันจะไม่หอมแบบนี้ จะเหม็น ๆ รสชาติแย่ ๆ"
"แล้วอันดาต้องทำยังไงเหรอ"
"ต้องทิ้ง ทิ้งลงถังขยะ มันกินไม่ได้ ห้ามกินเด็ดขาด เข้าใจไหม"
"อ๋อ เข้าใจแล้ว" อันดายิ้มหวาน อคินพรูลมหายใจออกมาแล้วเริ่มอธิบายในเรื่องถัดไป
"ถ้าเข้าใจแล้วก็ฟังต่อ..พอถึงตอนกลางวันนายก็ไปเอาข้าวของนายออกมา เอามาใส่ในนี้ มันเรียกว่าไมโครเวฟ" อคินสาธิตให้ดู เขากดเปิดแล้วอธิบายต่อช้า ๆ "พอใส่เข้าไปนายก็ปิดให้สนิท กดลงที่ปุ่มนี้ รอแค่แป๊บเดียวจะมีเสียงดังติ๊ง จากนั้นนายก็เอามันออกมา"
อันดามองตามที่อคินสอน พยักหน้าเรียนรู้ไปด้วยอย่างช้า ๆ แม้จะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
"แต่ก่อนที่นายจะเอามันออกมาต้องใส่ไอ้นี่ไว้ด้วยล่ะ" อคินหันไปหยิบถุงมือกันความร้อน ไม่สอนเปล่าแต่ยังลองใส่ให้อันดาด้วย "มันคือถุงมือกันความร้อน ใช้จับของร้อนได้ พอนายใช้เสร็จก็เอาเก็บไว้ตรงนี้ ส่วนช้อนส้อมอยู่ตรงนั้น กินเสร็จก็ล้างช้อนกับกล่องให้เรียบร้อย เข้าใจไหม"
อคินกำชับทุกอย่างเป็นอย่างดี อันดาก็ยิ้มรับทุกคำสอนจากอคิน แม้อคินจะพูดยาวมาก ๆ แต่อันดาคิดว่าตัวเองจำได้ พอไม่มีอะไรต้องบอกกันแล้วอคินเลยอนุญาตให้อันดากินอาหารเช้าได้
แต่ไม่ทันที่อันดาจะจับจานแซนด์วิช ก็ถูกอคินรั้งคอเสื้อจากด้านหลัง จนต้องถอยกรูเข้าไปชนอกแกร่ง
"นายต้องแปรงฟันก่อน" พอจบประโยคนั้นอันดาก็โดนอคินลากเข้ามาในห้องน้ำ
เขาหยิบแปรงสีฟันอันใหม่ที่ซื้อยกแพ็คมาไว้ให้อันดาหนึ่งอัน บีบยาสีฟันลงไปเท่าเมล็ดถั่วเขียว แต่อคินไม่มีเวลามากพอที่จะอธิบายทุกขั้นตอน เขาเลยจำใจหยิบแปรงสีฟันตนเองแล้วบีบยาสีฟันลงไป
เอาวะ แปรงฟันอีกสักรอบก็ไม่เห็นเป็นไร
"ทำตามฉันนะ" อคินหันไปบอกแล้วเริ่มลงมือแปรงฟันให้อันดาดู
พอเขาเริ่มแปรงอันดาก็ทำตาม อคินค่อย ๆ แปรงช้า ๆ ขยับแปรงไปทางไหนอันดาก็ทำตามเขาทุกขั้นตอน ทั้งสองคนยืนมองกันและกันแปรงฟันอยู่แบบนั้น
หลังจากเสร็จแล้วก็บ้วนปากให้เรียบร้อย อันดาเห็นอคินใส่แปรงไว้ในแก้วก็เอาแปรงตัวเองไปใส่ด้วย อคินเดินไปเช็ดปากก็เช็ดตาม เด็กน้อยเดินตามเขาต้อย ๆ
"ไปกินอาหารเช้าของนายไป อีกสักพักฉันจะออกไปทำงานแล้ว"
อันดาว่าง่าย พออคินบอกแบบนั้นก็วิ่งปรู๊ดไปหยิบจานแซนด์วิชกับโกโก้ร้อนที่เย็นชืดมานั่งที่โซฟา คนตัวเล็กลงมือกินมื้อเช้า เคี้ยวแซนด์วิชจนแก้มพอง
น่ารักดีนะ
อคินมองอันดาแบบนั้นอยู่หลายนาที มารู้ตัวอีกทีนาฬิกาข้อมือก็ร้องเตือนดังติ๊ดเรียกอคินให้สนใจ
"ฉันไปทำงานแล้วนะ"
"บ๊ายบาย" อันดาหันมาโบกไม้โบกมือให้เขา อคินเห็นท่าทางน่ารักนั้นแล้วเผลอยกยิ้ม
"หึ..ไปเอามาจากไหน"
"ในนั้นไง" อันดาชี้ไม้ชี้มือไปยังโทรทัศน์
อคินร้องอ๋อในใจ แล้วสรุปได้ว่าอันดาคงดูมาจากในละคร
"เดี๋ยวตอนเย็นค่อยอาบน้ำนะ ไว้ฉันจะมาสอนอีกที"
อคินพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงอันดาที่เอาแต่ขมวดคิ้ว อาบน้ำอย่างนั้นเหรอ..
ภาพเจ้าอินดี้ที่เคยถูกอคินจับอาบน้ำแวบเข้ามาในหัว อันดาสะพรึงทันทีเมื่อนึกถึงตอนที่เจ้าอินดี้วิ่งพล่านในห้องน้ำ
ถ้าเขาโดนจับอาบน้ำบ้างก็คงไม่ต่างจากเจ้าอินดี้ อันดาควรจะทำอย่างไรดี แต่อคินเคยบอกว่าถ้าตัวเหม็นจะไม่ให้นอนด้วย
พอตกบ่ายมาอันดาก็เริ่มหิว ร่างเล็กเดินเข้าไปในครัว จำได้ว่าเมื่อเช้าอคินเอาข้าวผัดใส่ไว้ในตู้เย็น อันดายกมันออกมาแล้วทบทวนสิ่งที่อคินสอน
ไมโครเวฟอะไรนี่อันดาเพิ่งเคยเห็น สมัยที่เคยอยู่วัดในกุฏิหลวงตาก็ไม่มี รู้จักแต่หม้อใส่แกงกับกาต้มน้ำร้อน
ทบทวนสิ่งที่อคินสอนไว้ไม่นานอันดาก็เริ่มทำอย่างช้า ๆ เขาทำตามที่อคินบอกทุกอย่างเป็นลำดับขั้นตอน พอได้ยินเสียงติ๊งแบบที่อคินบอกก็เอาถุงมือกันความร้อนมาหยิบกล่องข้าวออกไป
อันดายกมันไปนั่งกินที่โซฟา ตักเข้าปากคำแรกร้อนมากจนอันดาต้องคายทิ้ง ลิ้นชาจนแสบไปหมด ไม่คิดว่าไม่โครเวฟจะทำให้อาหารร้อนขนาดนี้
อันดานั่งมองกล่องข้าวตาละห้อย ใช้มือจิ้ม ๆ ดูเป็นระยะเพื่อดูว่ามันหายร้อนแล้วหรือยัง นั่งรออยู่นานในที่สุดก็ได้กิน แต่ช้อนที่ใช้ตักข้าวมันใช้ยาก อันดาไม่ถนัด
แน่นอนว่าเด็กน้อยวางช้อนลง ในเมื่อมันยากนักก็ไม่ต้องใช้ อันดาใช้มือต้อนเอาข้าวเข้าปาก แม้จะทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็สบายกว่าใช้ช้อนล่ะนะ
"อร่อยจัง" เสียงหวานพึมพำคนเดียว
อร่อยที่ว่าน่ะรสชาติเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าอคินทำให้กินก็เหมารวมไปหมดว่าอร่อย
ปากเล็ก ๆ เคี้ยวข้าวจนเต็มแก้ม มีเจ้าอินดี้มาคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ อันดาแบ่งไข่ชิ้นเล็ก ๆ ให้เจ้าอันดี้ชิมด้วย
"เมี้ยววววววว" เจ้าอินดี้กินเข้าไปก็ร้องเมี้ยว จากนั้นก็เดินนวยนาดไปที่เบาะนอน
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
"โอ๊ะ! เสียงอะไรน่ะ" อันดาสะดุ้ง เสียงที่ไม่คุ้นเคยเรียกความสนใจจากเขาได้ดี
ปิ๊งป่อง! ปิ๊งป่อง!
พอได้ยินเสียงเดิมอีกครั้งอันดาก็ผละมือออกจากกล่องข้าว เขาหันไปมองเจ้าอินดี้ ส่วนเจ้าแมวอ้วนนั้นเดินไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าประตู
"มีคนมาเหรอ" อันดากระซิบถามเจ้าอินดี้ มันร้องเมี้ยวให้อันดาทีนึงแล้วเดินมาหา
ไม่ทันที่อันดาจะตั้งตัวก็ได้ยินเสียงกดรหัสมาจากด้านนอก วินาทีนั้นอันดาทำอะไรไม่ถูก เขามั่นใจว่าคนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่อคิน พอมั่นใจแบบนั้นเลยเปลี่ยนร่างกลับเป็นแมวน้อยตามเดิม
และสุดท้ายประตูก็เปิดออก กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ปะทะเข้ากับใบหน้าของแมวน้อยทั้งสอง
เจ้าอันดาเบือนหน้าหนี พอหันกลับไปอีกทีก็เจอเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่คุ้นหน้า เธอเดินตรงเข้ามาเกือบถึงโซฟา กวาดสายตามองรอบ ๆ แล้วหันมามองเจ้าเหมียวทั้งสองที่อยู่บนโซฟา
เธอปรายตาไปยังกล่องข้าวที่อันดากินค้างไว้อยู่ เธอจับเสื้อผ้าที่อันดาใส่ในร่างคนขึ้นมาสำรวจ จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในครัว สังเกตความผิดปกติ
เมื่อไม่พบอะไรก็เปลี่ยนเป้าหมายไปยังห้องนอน เจ้าอันดาเดินตามเธอเข้าไปด้วย เผื่อหญิงสาวคนนี้เป็นคนไม่ดีเจ้าอันดาจะได้ไล่เธอไปซะ
"หึ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสินะ" เธอแสยะยิ้ม ก่อนจะเบะปากใส่ทั้งเจ้าอันดาและเจ้าอินดี้
เธอยืนกอดอกมองเจ้าเหมียวทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเดินออกไป พอประตูปิดลงเจ้าอันดาก็คืนร่างกลับมาเป็นเด็กหนุ่ม เขาย้ายร่างเปลือยเปล่ากลับมานั่งบนโซฟา แล้วลงมือกินข้าวที่เหลืออยู่ต่อจนหมด
ในเมื่อไม่มีอะไรทำอันดาก็เลยเลือกที่จะนอน พอหลับไปได้ตื่นหนึ่งเรื่องผู้หญิงปริศนาเมื่อครู่ก็ถูกลบไปจากหัว
พอตกเย็นได้เวลาเลิกงานอคินก็รีบกลับบ้าน เขาแวะซื้อของสดที่ซูเปอร์มาร์เก็ต มีทั้งนมกับขนมมาเต็มสองมือ
พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นอันดานั่งแก้ผ้า กอดทั้งกางเกงและเสื้อของเขาที่เจ้าตัวเคยใส่เอาไว้อยู่ อันดามองหน้าอคินนิ่ง ๆ ท่าทางเหมือนเพิ่งตื่น
"ถอดเสื้อผ้าทำไม" อคินถาม พยายามไม่มองร่างน้อย ๆ ที่ขาวจั๊วะอยู่ตรงหน้า
"ตอนกลับเป็นคนเสื้อผ้าไม่ยอมอยู่เหมือนเดิม" อันดาตอบเสียงแผ่ว อคินแค่พยักหน้ารับไม่ได้ถามอะไรต่อ ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดด้วย
"ไหน ๆ ก็ถอดออกหมดแล้วงั้นก็ไปอาบน้ำ"
อันดาสะดุ้ง ลืมไปเลยว่าจะถูกอคินจับอาบน้ำ คนตัวเล็กส่ายหน้า กอดเสื้อผ้าเอาไว้แน่
"ลุกขึ้น ไปอาบน้ำ"
"ไม่เอา" อันดาส่ายหน้า หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม
"อันดา" อคินกดเสียงต่ำ "ไปอาบน้ำ"
คราวนี้อันดาไม่ได้ส่ายหน้า แต่เปลี่ยนเป็นเบะปากใส่อคิน ใบหน้าน่ารักง้ำงอใส่เขา อคินเดินเข้าไปจิ้มปากแล้วดึงเด็กดื้อให้ลุกขึ้น
"เป็นคนก็ต้องอาบน้ำ"
"ไม่เอา อันดาไม่อาบ อันดาเป็นแมว" เด็กน้อยบอกเสียงแผ่ว
"อันดา..ฉันไม่อยากดุนายนะ" อคินเสียงเขียว กอดอกมองอันดาที่เริ่มดื้อใส่เขา
"อันดากลัว"
"กลัวอะไร"
"กลัวน้ำ"
"ไร้สาระ แค่อาบน้ำไม่มีอะไรน่ากลัว ลุก!"
อคินดึงแขนอันดาให้ลุกจนสำเร็จ แต่มือเล็กคว้าเข้าที่แขนของอคินแล้วเขย่า ๆ เรียกร้องความสนใจ
"อคินอาบน้ำกับอันดานะ"
"ฮือออออ..อคิน พอแล้ว อันดาไม่ชอบ"
เสียงเล็กร้องท้วงอคินเป็นระยะ น้ำตานองหน้าปะปนไปกับน้ำจากฝักบัว อคินจับอันดาให้นั่งบนขอบอ่างอาบน้ำ อันดากอดเอวอคินแน่น เงยหน้าให้อีกฝ่ายสระผมให้
"บอกให้หลับตาไง ไม่งั้นยาสระผมเข้าตานะ"
อันดารีบหลับตาปี๋ แต่ปากยังคว่ำใส่เขาไม่หยุด เสียงร้องงอแงก็ดังเป็นระยะ อคินมองแล้วก็อดขำไม่ได้
หลังจากที่อันดาชวนให้เขาอาบน้ำด้วยกัน อคินก็สบโอกาสลากอันดาเข้ามาในห้องน้ำ เขาจับเด็กดื้อเข้าไปนั่งในอ่างอาบน้ำ ตอนแรกอันดาก็ยอม แต่พออคินเปิดน้ำใส่อ่างเท่านั้นแหละ อันดาก็กระโดดดึ๋งออกมา
อคินเลยต้องเปลี่ยนมาให้นั่งอยู่บนขอบอ่าง จากนั้นเขาก็เปิดฝักบัวชำระล้างตัวอันดา ประโคมสบู่ถูกให้จนหอม และสุดท้ายก็สระผมให้ด้วย
หลังจากภารกิจอาบน้ำให้เด็กดื้อเสร็จสิ้น อคินเสียสละผ้าเช็ดตัวที่เขาไม่ได้ใช้ให้อันดาไปหนึ่งผืน เขาพันผ้ารอบตัวอันดา เจ้าเด็กน้อยที่งอแงในคราแรกเริ่มดีขึ้นแล้ว
"ไปนั่งที่เก้าอี้นะ ห้ามนั่งบนที่นอน ตัวนายเปียกอยู่เดี๋ยวที่นอนจะเปียก"
อคินบอกแค่นั้นอันดาก็พยักหน้าหงึก ๆ คนตัวเล็กที่ถูกพันเป็นมัมมี่เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง อันดาสบัดผมที่ชุ่มน้ำไปมา ไม่ชอบเลย เปียกไปทั้งตัวจนหนาวไปหมดแล้ว
สักพักอคินก็เดินเข้ามาหาร่างเล็ก เขาวางเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้อันดาลงบนเตียง
จากนั้นก็ใช้ผ้าผืนเล็กมาเช็ดผมให้ พอผมเริ่มแห้งดีก็จับอันดาแต่งตัว
"จำวิธีใส่เสื้อผ้าเอาเองนะ ต่อไปฉันไม่ใส่ให้แล้ว" อคินบอกห้วน ๆ พร้อมกับดึ
กางเกงขึ้นให้เรียบร้อย และปิดท้ายด้วยการทาแป้งบาง ๆ ที่แก้มของอันดา
หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้อันดาเป็นอิสระ เจ้าเด็กน้อยรีบกระโดดขึ้นเตียงทันทีเพราะรู้สึกหนาว อยากซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
ส่วนอคินก็ไปอาบน้ำ หายเข้าไปนานสองนานจนอันดาตาปรือไปหมดแล้ว
"จะนอนแล้วเหรอ ข้าวเย็นกินแล้วหรือไง" อคินถามเสียงนุ่ม อาบน้ำออกมาเห็นเด็กน้อยตาปรือ ๆ จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แต่ฝืนตัวเองอยู่
"อันดาหนาว" ตอบแค่นั้นก็ดึงหมอนอคินเข้ามากอด
"ไปนั่งรอที่โซฟา วันนี้ฉันซื้อผัดมักกะโรนีมาให้นาย"
อันดาไม่รู้จักหรอกผัดมักกะโรนี แต่อคินบอกให้ไปนั่งรออันดาก็ออกมานั่งรอ อคินเข้าไปในครัวแป๊บเดียวก่อนจะถือจานออกมาด้วยมือทั้งสองข้าง กลิ่นอาหารหอมมากจนอันดาต้องทำจมูกฟุดฟิด
อคินวางจานอาหารหน้าตาน่ากินลงตรงหน้า อันดายกยิ้มทันทีเมื่อมันล่อตาล่อใจเชิญชวนให้เขาอยากกิน
อันดาเหลือบมองอคินก่อน พอเห็นว่าอคินหยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักเนื้อมักกะโรนีแล้วทำท่าเป่า ๆ อันดาก็ทำตาม
คำแรกที่กินเข้าไปอันดาถึงกับถลึงตา สัมผัสรสชาติได้ทันทีเลยว่าอร่อยมาก อคินยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเด็กน้อยดูชอบใจ ทั้งคู่กินอาหารกันไปเงียบ ๆ พร้อมกับเปิดโทรทัศน์ดูไปด้วย
ละครช่วงหัวค่ำกำลังฉายอยู่บนจอ อคินไม่เคยดูหรอกละครพวกนี้ แต่มีนักแสดงบางคนในเรื่องที่เขาพอจะรู้จักอยู่บ้าง หลังจากมื้อเย็นจบสิ้น อันดาก็กุลีกุจอไปล้างจานเหมือนเดิม
อคินก็ปล่อยให้เจ้าตัวไปล้างจาน ไม่ได้ห้าม แถมเขารู้สึกว่าดีเสียอีก มีใครบ้างอยากจะล้างจานหลังจากกินอิ่มหนำสำราญ
อคินพิงหลังไปกับพนักพิงโซฟา เขาฆ่าเวลาโดยการนั่งดูละครที่เขาไม่เคยดูมาตั้งแต่แรก
ไม่นานอันดาก็เดินออกมาจากในครัว เด็กน้อยเดินมานั่งข้าง ๆ เขา ไหล่ชนกันแต่อคินก็ไม่ได้ขยับไปไหน ปล่อยให้อันดานั่งเบียดตนเองอยู่แบบนั้น ตากลม ๆ จ้องมองไปยังหน้าจอโทรทัศน์
พอดูไปได้เกือบหนึ่งชั่วโมงพระเอกนางเอกก็เริ่มบทพ่อแง่แม่งอน อคินเริ่มเบื่อแล้ว เห็นพระเอกง้อนางเอกมาห้านาทีแล้วไม่หายงอนเสียที อันดาที่นั่งอยู่ข้างกันก็จ้องละครตาแป๋ว ไม่รู้ว่าดูไปแล้วเข้าใจไหม แค่เห็นว่านั่งนิ่ง ๆ ได้อคินก็สบายใจแล้ว
ด้วยความที่เป็นละครน้ำเน่า แน่นอนว่าหลังจากง้องอนกันเสร็จก็ต้องมีบทเข้าพระเข้านาง และจุดไคลแม็กซ์ก็ต้องมีฉากจูบ
ใช่ พระเอกกับนางเอกกำลังโน้มตัวเข้าไปจูบกัน
จูบที่ทำแค่เอาปากสัมผัสกัน ไม่ได้ลุกล้ำ แต่ทว่ามันกับนานจนอคินเริ่มหายใจติดขัด
"เขาทำอะไรกันเหรอ" อันดาถาม มองฉากจูบนั้นไม่วางตา
"จูบ เขาจูบกัน" อคินตอบไปตามตรง
อันดาร้องอ๋อ พยักหน้าท่าทางเหมือนจะเข้าใจ พอพระเอกนางเอกผละออกจากกันอันดาก็หันมาหาอคิน เด็กน้อยยืดตัวขึ้นให้ใบหน้าเราเสมอกัน จากนั้นริมฝีปากเล็ก ๆ ก็สัมผัสเข้าที่ปลายคางอคินแผ่วเบา
"แบบนี้เรียกว่าจูบไหม" อันดาถามตาใส อคินกลืนน้ำลายลงคอทำหน้าไม่ถูก
"ก..ก็ใช่..แต่จูบจริง ๆ ต้องจูบที่ปาก แบบนี้เรียกจุ๊บ"
อันดานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะทำท่าคิด จากนั้นร่างเล็กก็ยืดตัวขึ้นไปหาเขา ริมฝีปากนุ่ม ๆ ผะแผ่วอยู่ที่ริมฝีปากของอคิน
ต่างฝ่ายต่างนิ่ง อคินไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ๆ มันเนิ่นนานจนในที่สุดอันดาก็ผละออก เด็กน้อยยิ้มหวาน แล้วถามเขาด้วยประโยคเดิม
"แบบนี้เรียกว่าจูบไหม"
"อ..อืม"
อคินพยักหน้าตอบก่อนที่จะกดปิดโทรทัศน์ เขาลุกขึ้นแล้วเข้าห้องนอนทันที อันดาเดินตามเข้ามาพร้อมกับอุ้มเจ้าอินดี้วางลงที่โซฟาปลายเตียง
อันดามุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับอคิน เขากอดแขนอคินเอาไว้ พร้อมกับซุกหน้าลงไปหาความอบอุ่น พออคินขยับตัวหันหลังให้ อันดาก็เปลี่ยนเป็นซุกใบหน้าไว้ที่หลังเขา
กลิ่นหอม ๆ จากตัวอคินทำให้อันดารู้สึกดี เด็กน้อยเผลอกดริมฝีปากไปที่แผ่นหลังของอคิน แม้จะมีเสื้อบาง ๆ กั้นอยู่แต่อคินก็สัมผัสได้ว่าอันดาทำอะไรเขา
"เมื่อกี้อันดาจุ๊บอคิน" นอกจากไม่อายแล้วยังหัวเราะคิกคักบอกเขาหน้าตาเฉย
อคินถอนหายใจ เขารีบพลิกตัวกลับมาประชันหน้ากับอันดา
"นี่..นายจะเที่ยวจุ๊บฉันไปทั่วแบบนี้ไม่ได้นะ" อคินปราม อันดาขมวดคิ้ว
"แล้วอันดาจะจุ๊บอคินได้ตอนไหนเหรอ"
"..." อคินเม้มปาก ไปต่อไม่ถูกเลย
เขาอายุก็ไม่ได้น้อยแล้ว แน่นอนว่าเรื่องอย่างว่าก็เคยมีประสบการณ์อยู่บ้าง เขาไม่ใช่คนเจนจัด แต่ก็ทำเป็นและทำได้ดีในระดับหนึ่ง เคยผ่านเรื่องพวกนี้มาจนชิน แต่พอโดนอันดาถามตาใสแบบนี้แล้วเขารู้สึกแปลก ๆ อยู่ดี ๆ ก็อึกอัก
"ตอนไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตอนนี้" อคินบอกปัด ในเมื่อจนปัญญาแล้วเขาก็ขอเลี่ยงไปก่อนก็แล้วกัน
"แต่อันดาอยากจุ๊บตอนนี้" อันดายู่ปาก ใช้นิ้วเล็ก ๆ จิ้มที่ปลายคางของอคิน "ขอจุ๊บตรงนี้ได้ไหม"
"ไม่ได้" อคินคว้ามืออันดาเอาไว้ เขาตีหน้านิ่งทำเสียงเข้ม "นอนได้แล้วอันดา"
"แต่ว่า.."
"เป็นเด็กดีแล้วพรุ่งนี้ฉันจะซื้อไอศกรีมมาฝาก"
"..." อันดาเม้มปาก เขารู้จักไอศกรีมเพราะร้านคุณยายที่ขายขนมอยู่หน้าวัดมีตู้ไอศกรีม
เคยลิ้มรสมันอยู่สองครั้ง ที่เคยชิมมาไม่ใช่เพราะมีคนใจดีซื้อให้อันดา แต่เป็นเพราะเด็กตัวเล็ก ๆ จับไอศกรีมไม่ดี พอทำตกลงพื้นอันดาเลยพลอยได้กินไปด้วย
"รู้จักไหม ไอศกรีมน่ะ" อคินลองถาม อันดาพยักหน้าว่ารู้จัก
"อื้ม อันดาเคยกิน"
"แล้วอยากกินอีกไหม"
"อยาก อันดาขอเยอะ ๆ นะ"
"เป็นเด็กดีแล้วฉันจะซื้อให้เยอะ ๆ"
อคินบอกแค่นั้นอันดาก็ยิ้มกว้าง ใบหน้าหวานขยับเข้ามาเกยอยู่บนไหล่ของอคิน มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนบังมิดร่างเล็ก
เขาไม่ได้กอดอันดา มีเพียงอันดาเท่านั้นที่เอาแต่กอดแขนเขา แต่ทว่าอคินกลับเบียดตัวเข้าไปใกล้ ใกล้จนจมูกโด่งฝังลงบนศีรษะเล็ก กลิ่นยาสระผมหอมฉุยจนอคินรู้สึกพอใจ เขาเปลี่ยนจากจมูกเป็นริมฝีปาก
กดจูบลงไปบนผมนุ่มเบา ๆ แบบไม่ให้เด็กน้อยรู้ตัว
"ไอศกรีมมมมม.."
เสียงหวานดังแหวกอากาศมาทันทีที่อคินเปิดประตูเข้าไป อันดากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหา สองมือแบออกเหมือนรอให้เขาวางของลงมาบนมือ
อคินกะพริบตาถี่ เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มแหย่ ๆ ออกมา
"เอ่อ..คือ..ฉันลืม"
เท่านั้นแหละปากอิ่มก็เบะคว่ำ อันดาบุ้ยปากใส่อคินจนปากยื่น คนตัวเล็กไหล่ตก ยืนมองอคินด้วยสายตาตัดพ้อ
"ทำหน้าอะไรของนาย" อคินถามเสียงแผ่ว พร้อมกับยกมือขึ้นไปจิ้มแก้มอันดา
พอเห็นคนที่เคยร่าเริงดูหมองลงอคินก็อดรู้ผิดไม่ได้ บอกตรง ๆ ว่าวันทั้งวันเขาไม่เคยมีเรื่องไอศกรีมอยู่ในหัว เมื่อคืนที่พูดไปก็ไม่คิดว่าอันดาจะตั้งหน้าตั้งตารอขนาดนี้
แล้วเขาจะทำอย่างไรดี เจ้าเด็กน้อยหน้ายุ่งไปหมดแล้ว
"ฉันลืมจริง ๆ" อคินย้ำ ยอมสารภาพผิดไม่มีข้อแก้ตัว
"อคินบอกเองว่าถ้าเป็นเด็กดีจะซื้อมาให้"
"ไว้พรุ่งนี้ได้ไหม พรุ่งนี้สัญญาว่าจะไม่ลืม"
อันดาช้อนตาขึ้นมองอคิน เด็กน้อยไม่ตอบ เอาแต่ยืนมองหน้ากดดันอคินอยู่แบบนั้น
"ก็ได้ ๆ เดี๋ยวฉันพาลงไปซื้อที่ซูเปอร์"
และสุดท้ายก็พากันลงมาถึงซูเปอร์หน้าคอนโด ระหว่างทางจากห้องของเขามาจนถึงที่นี่อันดาจับมืออคินไว้ไม่ปล่อยเลย
นี่คือการออกมาข้างนอกกับอคินเป็นครั้งแรก แม้ระยะทางจะไม่ได้ไกลแต่อันดาก็หวาดระแวงอยู่ไม่น้อย
เขาไม่เคยอยู่ในร่างคนแล้วออกมาเดินเพ่นพ่าน ทุกครั้งที่เดินสวนกับคนแปลกหน้าอันดาต้องคอยกระชับมืออคินเอาไว้แน่น
อคินเองเหมือนจะรู้ เขาไม่ได้ว่าอะไรแถมจับมืออันดาตอบด้วย
"อยากกินรสไหนก็เลือกเอา"
พอถึงหน้าตู้ไอศกรีมอันดาก็ปล่อยมืออคินทิ้ง ร่างเล็กวิ่งเข้าไปเกาะหน้าตู้ มีอคินเดินตามหลังมาเปิดให้
"อันดาอยากกินหมดเลย"
"ไม่ได้ หยิบไปแค่แท่งเดียว"
"แต่อันดาอยากกินเยอะ ๆ" คนตัวเล็กต่อรอง อคินกลอกตาแล้วถอนหายใจ
"เลือกมาสองแท่ง"
อคินบอกแค่นั้นแล้วหันหลังพิงตู้ไอศกรีม เขาล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ อันดาตาเป็นประกาย มองดูไอศกรีมที่ถูกห่อเอาไว้ด้วยถุงสีสวย อันนั้นก็สวย อันนี้ก็สวย มีแต่สีสวย ๆ น่ากินไปหมด
และสุดท้ายจากสองแท่งที่อคินอนุญาตก็เพิ่มขึ้นมาอีกสามแท่ง กว่าจะเดินไปจ่ายเงินได้ก็เถียงกันอยู่นานว่าให้ซื้อแค่สองแท่ง
อันดางอแง อ้อนวอนและกดดันเขาทางสายตา ตากลม ๆ นั่นแค่เว้าวอนนิดเดียวไอศกรีมทั้งห้าแท่งก็ถูกชำระเงินเรียบร้อย
เขาไม่ได้อยากตามใจอันดา แต่เป็นเพราะขี้เกียจเถียงด้วยต่างหากก็เลยยอม
to be continued..
ก็ไม่ได้ตามใจทะไหร่
แค่ตัดรำคาญโดยการซื้อไอติมให้น้องแค่ 5 แท่งเอง
ความคิดเห็น