คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
อคินขมวดคิ้ว เขาถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งเมื่อได้รับคำตอบที่เขาไม่เข้าใจ เขาจดจ้องไปยังร่างเล็กที่เอาแต่งัวเงียขยี้ตาตนเอง
"พูดบ้าอะไรของนาย ฉันถามว่านายเป็นใคร" อคินถามย้ำอีกครั้ง
"หนู.." ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดได้ครบทั้งประโยค ก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
อันดาสะดุ้งโหยง มองหน้าอคินสลับกับมองร่างกายตนเอง ลืมไปแล้วว่าตอนนี้อยู่ในร่างคน มือเล็กรีบตะครุบปากตนเอง เมื่อกี้เผลอพูดอะไรออกไปบ้างก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ขนลุกเกลียวเพราะได้รับสายตาพิฆาตจากอคิน
"ตอบ!" อคินหมดความอดทน เขาตวาดถามจนอันดาสะดุ้ง
ดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ ไร้หนทางหนี ถ้าบอกความจริงออกไปพ่อต้องหาว่าอันดาเป็นตัวประหลาดแน่ ๆ แต่ถ้าอันดาโกหก มีหวังพ่อโกรธกว่านี้แล้วไม่ให้อันดาอยู่ที่นี่อันดาจะทำอย่างไร
"พ่อ..หนู..หนูอันดาเอง"
สุดท้ายเด็กน้อยก็เลือกที่จะบอกความจริงออกไป ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ขนาดอันดาเป็นแมวจรจัดไม่มีหัวนอนปลายเท้าพ่อยังรับเลี้ยง แล้วนี่อันดาเป็นคนทั้งคน
พ่อไม่ใจร้ายหรอก
"ฉันไม่ตลก นายเป็นใคร แล้วเข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง"
"..."
"ตอบ! บอกให้ตอบ!" อคินตวาดเสียงดังลั่นบ้าน อันดาเม้มปากแน่น ทั้งตกใจและกลัวอคินในคราวเดียวกัน
"พ่อเป็นคนพาหนูมาที่นี่"
"พ่อไหน" อคินถาม เขางงไปหมดแล้วว่าเด็กนี่พูดอะไร
"พ่อไงคะ" ปลายนิ้วเล็กชี้ไปที่อคิน จากนั้นก็อธิบายต่อ "พ่อขับรถชนหนู พาหนูไปหาคุณหมอ แล้วพ่อก็พาหนูมาที่นี่"
"..."
"พ่อเป็นพ่อ หนูเป็นอันดา ส่วนนั่นเป็นอินดี้"
อันดาชี้นิ้วไปตามลำดับ ดวงตากลมโตไม่มีแววล้อเล่น อคินมองอันดาสลับกับเจ้าอินดี้ ร่างเปลือยเปล่าของเด็กแปลกหน้าไม่ได้ทำให้เขาตกใจได้เท่ากับสิ่งที่เด็กนี่กำลังพูด
อคินมองไปรอบบ้าน พยายามมองหายัยลูกสาวของเขาที่ปกติต้องออกมารับหน้า แต่ครั้งนี้คงไม่ปกติ เจ้าอันดาของเขาหายไปไหน
"อันดา..เมี้ยว ๆ ๆ ๆ ๆ อันดา..อันดาลูก หนูอยู่ไหนคะ อันดา เมี้ยว ๆ ๆ ๆ ๆ"
อคินเรียกหาเจ้าอันดา ส่วนอันดาที่ยืนงงอยู่ตรงโซฟาพอได้ยินเสียงเรียกหนักเข้าก็วิ่งแจ้นเข้าไปหา ใบหน้าน่ารักพลายยิ้ม แค่อคินเรียกหาก็พร้อมไปหาอีกฝ่ายแล้ว
"อย่าเข้ามานะ!" อคินปราม ยกมือห้ามทันทีที่อันดาวิ่งเข้ามาใกล้ อันดาชะงัก ไม่เข้าใจว่าพ่อไม่ให้เข้าไปใกล้แล้วเมื่อกี้จะร้องเรียกกันทำไม
"พ่อเรียกหนู" อันดาว่า ทำท่าจะเดินเข้าไปหาอคิน แต่อคินถอยหนี
"ฉันเรียกลูกสาวของฉัน ฉันไม่ได้เรียกนาย ถอยไปซะ! อันดา..หนูอยู่ไหน อันดาลูก เมี้ยว ๆ ๆ ๆ ๆ"
อคินหันไปบอกเด็กน้อยก่อนจะเรียกหายัยลูกสาวของเขา อันดายืนมองอคินที่เอาแต่ร้องเมี้ยว ๆ เรียกลมเรียกอากาศ ทั้ง ๆ ที่อันดายืนอยู่ข้างหลัง
อันดาไม่เข้าใจ
อันดาอยู่ตรงนี้ทำไมพ่อไม่สนใจล่ะ
"นายเอาลูกฉันไปไว้ไหน" ในเมื่อเรียกเท่าไหร่ยัยลูกสาวของเขาก็ไม่ปรากฏตัว อคินเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาถามหาจากเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
การหายไปของเจ้าอันดาต้องมีเหตุมาจากเด็กแปลกหน้าคนนี้แน่ ๆ หวังว่าเด็กนี่คงไม่เอาลูกสาวเขาไปปล่อย หรือทำร้ายอะไรหรอกนะ
"หนูไม่ได้ไปไว้ไหน หนูอยู่ตรงนี้ไงคะ หนูเป็นอันดา"
"เลิกพูดเพ้อเจ้อสักที!" อคินปัดรำคาญ เขาเริ่มไม่สบอารมณ์แล้วที่เด็กนี่เอาแต่พูดไม่รู้เรื่อง
"หนูเป็นอันดาจริง ๆ พ่อจำหนูไม่ได้เหรอคะ" อันดาถามเสียงใส เขาเอียงคอรอคำตอบจากอคิน
อคินจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ยอมรับหรอกว่าเด็กนี่หน้าตาน่ารัก ผิวพรรณขาวเนียนราวกับน้ำนม แต่มายืนพล่ามว่าเป็นอันดาอะไรนี่จะให้เขาเชื่อได้อย่างไร นี่ชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย จะมีแมวที่กลายเป็นคนได้ยังไง ไม่มีทางหรอก ถ้าบอกว่าบังเอิญชื่ออันดาเหมือนแมวเขาเฉย ๆ น่ะยังพอเชื่ออยู่
"ไร้สาระ" อคินหัวเราะในลำคอ เด็กนี่คงเพี้ยนไปเองล่ะมั้ง"
"พ่อไม่เชื่อหนูเหรอ" อันดาถามออกมาด้วยความใสซื่อ ผิดกับใบหน้าของอคินที่ดูจะรำคาญเขาเต็มทน
"จะให้ฉันเชื่ออะไร นายเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ แถมยังมายืนแก้ผ้าในบ้านฉันหน้าตาเฉย ไหนจะหนังสือโป๊นั่นอีก รีบสารภาพมาเถอะว่านายเป็นใคร ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วจับนายส่งตำรวจ"
"ตำรวจจับแต่คนไม่ดี ไม่จับหนูหรอก" เด็กหนุ่มเถียงเขาเสียงแผ่ว
อคินนึกขำที่เจ้าเด็กนี่ยังอุส่าห์ใจกล้ามาเถียงเขา แม้ท่าทางจะดูกลัวเขาอยู่มากก็เถอะนะ
"แล้วนายคิดว่าคนดี ๆ ที่ไหนจะแอบเข้ามาในบ้านคนอื่น"
"หนูไม่ได้แอบ พ่อนั่นแหละพาหนูมาอยู่ด้วยกันที่นี่" อันดายืนกรานหนักแน่น
"ฉันจำได้ว่าฉันไม่รู้จักนาย ต่อให้ฉันเมาแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันพาใครมาที่นี่ นายมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาว่าฉันพานายมาที่นี่" อคินถามกลับเสียงเข้ม เขาไม่มีวันเสียรู้เด็กนี่แน่ ๆ แม้จะเป็นเด็กและหน้าตาน่ารัก แต่คนสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหนกัน หากเป็นพวกมิจฉาชีพเขาไม่โดนยกเค้าจนหมดตัวเลยเหรอ
"ถ้าพ่อเห็นแล้วพ่ออย่าตกใจนะ"
อคินไม่ได้ตอบ เขาทำเพียงยืนกอดอกมองเด็กตรงหน้าที่ถอยหลังออกไปสองก้าว อันดายืนตัวตรง สบตากับอคินเกือบนาทีแล้วอยู่ ๆ ก็แวบหาย แล้วแทนที่มาเป็นเจ้าอันดายัยลูกสาวของเขา
อคินชะงัก หน้าถอดสีทันทีที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขาขยี้ตาตัวเองไปมา จากนั้นเจ้าอันดาขนนุ่ม ก็แวบกลับมาเป็นเด็กหนุ่มน่ารักอีกครั้ง
อคินถอยกรูจนติดประตูห้องนอน ใจเขาสั่นระรัวกับเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ยอมรับว่าตอนนี้เขาช็อค สติที่เคยมีครบถ้วนมันกระเจิงออกไปหมดแล้ว อคินกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย
"ไม่จริง" อคินพึมพำในลำคอ เขาส่ายหน้า บอกตรง ๆ ว่าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกิดมาจนอายุสามสิบสองแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้
"ทีนี้พ่อเชื่อหนูหรือยังคะว่าหนูเป็นอันดา" เด็กผู้ชายตรงหน้าเขายิ้มหวาน ท่าทางใสซื่อทำเอาอคินไปต่อไม่ถูก "พ่อคะ.."
"ฉันไม่ใช่พ่อนาย" อคินกดเสียงต่ำบอกอันดาเสียงเข้ม "แล้วก็เลิกคะขาใส่ฉันสักที นายเป็นผู้ชาย"
"แต่หนูเป็นตัวเมีย" อันดารีบบอก
ตั้งแต่เกิดมาเขาเป็นแมวตัวเมีย ทุกวันที่อยู่ด้วยกันพ่อก็พูดคะพูดขาใส่กันมาตลอดไม่ใช่เหรอ
"แต่ไอ้นั่นของนายมันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเมียหรือว่าผู้หญิงเขามีกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้นายเป็นผู้ชาย"
"แล้วหนู.."
"เรียกตัวเองว่าอันดา แล้วเรียกฉันว่าอคิน" เขาบอกห้วน ๆ ไม่มีทางแน่ที่เขาจะให้เด็กนี่มาเรียกเขาว่าพ่อ
"อคินเชื่อแล้วใช่ไหมว่าอันดาเป็นอันดา" เด็กน้อยถามย้ำ แค่อยากได้คำยืนยันจากปากอีกฝ่ายก็เท่านั้น
"ถ้าฉันไม่เชื่อแล้วนายจะทำยังไง"
"อันดาก็จะทำแบบเมื่อกี้จนกว่าอคินจะเชื่อ" แววตาใสซื่อทำเอาอคินส่ายหน้ารัว เขามั่นใจว่าเด็กตรงหน้าจะทำอย่างที่พูดแน่ ๆ และแน่นอนว่าเขาไม่อยากเห็น
"ฉันจะเชื่อหรือไม่เชื่อ นายก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบเมื่อกี้อีก ห้ามทำ ฉันไม่อยากเห็น ถ้านายอยากเปลี่ยนเป็นร่างแมวก็ไปแปลงร่างไกล ๆ ฉัน" อคินยื่นคำขาด ยอมรับก็ได้ว่าเขากลัว แต่เขาจะทำเป็นตีหน้านิ่งเพราะไม่อยากให้อันดาจับได้ว่าเขากำลังกลัว
อันดามองท่าทีของอคินแล้วก็นิ่งไป ปกติตอนเป็นแมวอคินไม่เคยทำหน้ายักษ์ใส่กันแบบนี้ อันดาไม่เคยอยู่ห่างจากอคิน เราจะคลอเคลียกันอยู่ตลอด แต่ตอนนี้อคินทำเหมือนรังเกียจกัน
อันดากลัว กลัวอคินจะไม่ให้อยู่ด้วย
"อคิน.." เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา ร่างเล็กทรุดตัวนั่งคุกเข่า ใบหน้าน่ารักก้มลงจนแทบจะติดพื้น
"จะทำบ้าอะไร ลุกขึ้น!" อคินหงุดหงิด อันดาชอบทำอะไรให้เข้าปวดหัวอยู่เรื่อย
"ให้อันดาอยู่ด้วยนะ"
อันดาร้องขอ เขาเงยหน้าทั้งน้ำตาคลอขึ้นสบตากับอคิน ริมฝีปากสีชมพูเบะน้อย ๆ เหมือนกลั้นก้อนสะอื้น
ภาพเจ้าอันดาลูกสาวของเขาแวบตัดกับใบหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าไปมาจนอคินพูดไม่ออก เขาไม่ใช่คนใจร้าย แต่ก็ไม่ได้ใจดีขนาดจะให้ใครมาอยู่ด้วยกันตามอำเภอใจได้
ครั้งที่อีกฝ่ายยังเป็นลูกแมวเขายังคิดแล้วคิดอีกว่าจะเลี้ยงดีไหม ยิ่งตอนนี้เป็นคนได้ด้วยเขายิ่งต้องคิดให้มากขึ้น มันไม่ใช่การเลี้ยงแมว แต่มันคือการเลี้ยงคนอีกคนหนึ่ง ซึ่งอคินไม่รู้ว่าต้องเลี้ยงอย่างไร ต่างกันไหม
แล้วถ้าวันดีคืนดีกลายร่างเป็นแมวปีศาจ ไม่ใช่อคินคนแรกหรอกหรือที่จะถูกจับกิน
ไม่ทันได้ตอบอะไรอคินก็หันไปสนใจมือถือที่ร้องเรียกให้เขากดรับ พูดคุยกับปลายสายได้ไม่นานก็สรุปได้ว่า มีนาพนักงานสาวรุ่นน้องโทรมาบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาประชุมแล้ว
อคินรับทราบแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอน เขาหยิบกระเป๋าเอกสาร แต่พอจะเดินออกไปก็ต้องวนกลับไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาปลดเสื้อยืดกับกางเกงใส่นอนของเขาออกมาจากไม้แขวนเสื้อ
ยื่นมันให้กับอันดาที่เอาแต่ยืนโป๊น้ำตาคลอไม่รู้จักอาย เขาเห็นอะไรต่อมิอะไรไปถึงไหนแล้ว แม้จะไม่ได้พิศวาสแต่มันก็ล่อสายตาเขาอยู่ไม่น้อย
"ใส่ซะ" ทันทีที่เขายื่นไปอันดาก็เอาแต่มองอยู่แบบนั้น อคินกลอกตา ถอนหายใจออกมาด้วยความหน่ายใจ
"ใส่เสื้อผ้าซะ" พูดจบก็ยัดมันใส่ในมืออันดา
อันดารับมาแล้วก็พลิกไปพลิกมา เขารู้ว่ามนุษย์ต้องมีเสื้อผ้า แต่เขาไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของมนุษย์ใช้งานอย่างไร
"อันดาทำไม่เป็น"
อคินแทบจะทึ้งหัวตัวเองเสียตรงนั้น เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วโยนกระเป๋าเอกสารลงบนโต๊ะข้าง ๆ อคินดึงเสื้อผ้าในมืออันดามาถือไว้ เขากางเสื้อออกแล้วสวมมันลงที่ศีรษะของอันดา หยิบกางเกงขึ้นมาสะบัด ค้อมตัวลงไปแล้วออกปากสั่งห้วน ๆ
"ยกขาใส่เข้าไปทีละข้าง"
"ข้างไหนก่อน" อันดาเอ่ยถาม ยืนนิ่งรอคำตอบจากอคิน
"..."
"..."
"อันดาาาาาาา!"
อคินแหกปากร้องอย่างหมดความอดทน เลือดขึ้นหน้าเดือดปุด ๆ จนอยากจะระเบิดตัวเองให้หายออกไปจากตรงนี้ ยิ่งเห็นหน้าซื่อ ๆ ของอันดาเขายิ่งหงุดหงิด
อคินไม่พูดอะไรอีกหลังจากนี้ เขาทำเพียงก้มลงไปแล้วเอามือตีขาข้างหนึ่งของอันดาดังแปะ ๆ อันดาฉลาดพอที่จะรู้ว่านั่นคือสัญญาณให้เขายกขาใส่เข้าไปในกางเกง อีกข้างก็ถูกตีดังแปะ ๆ อันดาก็ยกขาอีกข้างใส่เข้าไปอย่างว่าง่าย
อคินดึงขอบกางเกงยางยืดมาจนถึงเอวของอันดา พอเห็นว่าหลวมไปมากเขาเลยจัดการดึงเชือกกางเกงแล้วผูกให้
"ฉันต้องรีบกลับไปประชุม ไว้ตอนเย็นฉันจะมาคุยกับนายให้รู้เรื่อง"
"ประชุมคือที่ไหนเหรอ" อันดาถามด้วยความอยากรู้
"อันดา..มีอะไรสงสัยเอาไว้ค่อยถามตอนเย็น แล้วอย่าวุ่นวาย ไปนั่งรอฉันที่โซฟาให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เข้าใจไหม"
อคินบอกเสียงเข้ม เขาชี้ไปยังโซฟา ราวกับสั่งได้ อันดารีบวิ่งปรู๊ดไปนั่งแหมะอยู่บนโซฟา เด็กน้อยหันมายิ้ม อคินกลอกตาแล้วถอนหายใจ
เอาเถอะ อย่างน้อยอันดาก็ว่าง่ายอยู่ล่ะนะ
หลังจากนั้นอคินก็คว้ากระเป๋าเอกสารแล้วออกจากห้องไป เขาอยากจะบ้าตาย อันดาซื่อจนเขาไม่กล้าโวยวาย
กลัวหงุดหงิดใส่แล้วอันดาจะร้องไห้ เขาไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายในสายตาเด็กหรอกนะ
บอกตรง ๆ เขาไม่กล้าเล่นกับเจ้าอันดาแบบเดิมอีกแล้ว เขาสับสน งง ตกใจ หลากหลายความรู้สึกมันปะปนเข้ามา ไม่ว่าจะแมวกลายเป็นคน หรือคนกลายเป็นแมว อย่างไรเขาก็มองว่ามันคือเรื่องน่าเหลือเชื่อ
บนี่โลกมนุษย์นะไม่ใช่เทพนิยาย อะไรมันจะแฟนตาซีขนาดนั้น
ยิ่งคิดแล้วอคินยิ่งปวดหัว ตลอดการประชุมวันนี้สติเขาแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในหัวเขาฟุ้งซ่านแต่เรื่องของอันดา อยากปรึกษาใครก็ไม่ได้เดี๋ยวจะหาว่าเขาบ้า
ถ้าโทรไปเล่าให้กฤตินฟัง เพื่อนตัวดีของเขาต้องวิ่งโล่มาหาเขาที่คอนโดแน่ ๆ พอมาก็สร้างความวุ่นวาย กฤตินต้องให้อันดาแปลงร่างให้ดูไม่ต่ำกว่าสิบครั้งจนทั้งสองสนิทกัน
แค่คิดก็ท้อแล้ว เรื่องแบบนี้ทำไมต้องมาเกิดขึ้นกับเขาด้วยนะ
ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา อคินก็เจอเข้ากับอันดาที่นั่งอยู่บนโซฟา ร่างเล็กส่งยิ้มให้เขาจนแก้มแทบปริ ท่าทีกระดี๊กระด๊าทำเหมือนอยากจะวิ่งเข้ามาหาเขาแต่ก็ไม่ยอมวิ่งเข้ามา
อันดาซื่อจริง ๆ นั่นแหละ ตั้งแต่อคินบอกให้นั่งรอที่โซฟา ก็รออยู่แบบนั้นไม่ได้ขยับไปไหน จนตอนนี้อคินกลับมาแล้ว แม้ดีใจจนเนื้อเต้นก็ยังไม่กล้าลุกออกไปจากโซฟา
ไม่อยากขัดคำสั่งของอคิน
"วุ่นวายอะไรในบ้านฉันหรือเปล่า"
อคินหยั่งเชิง ทำเป็นถามเสียงเรียบ อันดาส่ายหน้ารัว ๆ ยืนยันอคินทันทีว่าเขาไม่ได้วุ่นวาย
"อันดาไม่วุ่นวาย อันดานั่งนิ่ง ๆ ทั้งวันเลย"
"ก็ดี" อคินยักไหล่ ทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินหายเข้าไปในครัว
อันดาชะเง้อคอมองตามหลังอคิน เห็นอีกฝ่ายเดินไปเดินมาอยู่นานไม่ออกมาสักที อันดาเลยตะโกนถามเสียงใส
"อคิน..อันดาลุกจากโซฟาได้หรือยังคะ"
อคินขมวดคิ้ว กำลังหั่นเต้าหู้อยู่ถึงกับชะงัก เขาเดินออกมาหาอันดา จะมาถามให้แน่ใจว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาด
"เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ"
"อันดาบอกว่า อันดาลุกจากโซฟาได้หรือยังคะ"
"นายเป็นผู้ชาย ต้องพูดว่าครับ ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่าไม่ต้องพูดคะพูดขา ไหนลองพูดใหม่ซิ"
"ยากจัง"
"งั้นก็นั่งอยู่อย่างนี้แหละ"
"อคิน.." เสียงหวานร้องเรียกทันทีเมื่ออคินเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในครัว "อันดาเมื่อยแล้ว"
"แล้วยังไง"
"อันดาขอลุกจากโซฟานะครับ"
"ถ้าให้ลุกแล้วนายจะลุกไปไหน"
"ไปกับอคิน"
"เหอะ" อคินส่ายหน้า เขากลั้วหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำตอบ
"อคิน.."
"ตามใจ"
เขาว่าแค่นั้นแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว และแน่นอนว่าอันดาก็วิ่งตามหลังเขามาติด ๆ
ติด ๆ ชนิดที่ว่าเบียดกันเลยก็ว่าได้ อันดาเดินตามเขาไม่หยุด พอเขาเดินหยิบนั่นหยิบนี่จนเดินไม่ทันก็คว้าเอาชายเสื้ออคินมาจับไว้ อคินไม่ได้ว่าอะไร ที่เดินไปเดินมานี่ก็แกล้งอันดาทั้งนั้น เขาแค่อยากรู้ว่าอันดาจะโวยวายไหม
แต่สุดท้ายก็ไม่ เจ้าเด็กนี่เดินตามเขาต้อย ๆ พันแข้งพันขาไม่ต่างจากตอนเป็นเจ้าอันดา ก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่อคินจะไม่ยอมเอ็นดูง่าย ๆ
"นี่" อคินหันมาเรียก อันดาเอียงคอรอฟัง "ไปตักข้าวให้หน่อยไป จานอยู่ตรงนั้น ส่วนอันนั้นเรียกว่าหม้อหุงข้าว"
อคินชี้ไม้ชี้มือ อันดามองตามแล้วรีบเดินไปหยิบจานตามที่อคินบอก ร่างเล็กเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงหน้าหม้อหุงข้าว พอเปิดไม่เป็นก็หันไปขอความช่วยเหลือจากอคิน
"อันนี้ทำยังไงเหรออคิน"
อคินส่ายหน้า คิดไว้แล้วว่าอันดาคงเปิดมันไม่เป็น เขาเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็ก ชี้ลงบนปุ่มสำหรับเปิด แล้วบอกให้อีกฝ่ายลองทำดู
"กดตรงนี้ ใช้อันนี้ตัก เสร็จแล้วก็ปิดฝาลงเหมือนเดิม"
"อ๋อ" อันดาพยักหน้าเข้าใจ ลงมือทำตามที่อคินบอก อันดาตักข้าวใส่ในจานให้อคินจนพูน
พอตักเสร็จไม่ต้องรอให้อคินบอกก็ยกออกไปไว้ที่โต๊ะเล็กหน้าโซฟา อันดารู้ดีว่าอคินชอบนั่งกินข้าวตรงนั้น เสร็จแล้วอันดาก็กลับเข้าไปหาอคินในครัว
กลับเข้าไปคลอเคลียอคินตามเดิม
"อันนี้เรียกว่าอะไร" อันดาถาม เขาชี้ไปที่หม้อบนเตาที่กำลังเดือดปุด ๆ
"แกงจืด" ตอบแค่นั้นแล้วหันไปหยิบถ้วย พอเตรียมมื้อเย็นเรียบร้อย อคินก็ออกปากสั่งให้อันดาเทน้ำใส่แก้วตามออกไปหาเขา
อคินนั่งลงประจำที่ อันดาวางน้ำลงข้าง ๆ จานข้าวแล้วนั่งลงจนแขนเบียดกับอคิน
"กินข้าวหรือยัง" อคินถาม ไม่ได้ห่วงหรอกนะ เขาแค่อยากรู้
อันดาส่ายหน้า พลายยิ้มออกมาเป็นคำตอบ
"ทำไมไม่กิน" อคินขมวดคิ้ว อาหารแมวมีออกเต็มบ้านแต่บอกยังไม่กินข้าวเนี่ยนะ
"ก็อคินให้อันดานั่งอยู่ที่โซฟา ห้ามวุ่นวาย อันดาก็เลยไม่ได้เดินไปกินข้าว"
เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันที่อคินกลอกตาพร้อมถอนหายใจ เขาอยากจะจับอันดามาเขย่า ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด
บอกให้อยู่ตรงไหนก็อยู่ ซื่อชะมัด
"ไปตักข้าวไป หยิบจานแบบนี้ ช้อนส้อมแบบนี้ แล้วก็ตักข้าวมาเท่าที่นายคิดว่าจะอิ่ม"
อันดาพยักหน้า เดินไปตักข้าวมาแบบที่อคินบอก พอเดินกลับมาอคินก็ตักวุ้นเส้นใส่ในจานให้
"อันนี้วุ้นเส้น อันนี้หมูสับ อันนี้เต้าหู้" อคินอธิบายทีละอย่าง พร้อมกับตักมันใส่ในจานข้าวของอันดาเรื่อย ๆ
อันดาเหลือบมองอคินที่กำลังตักข้าวเข้าปาก พอเรียนรู้วิธีการใช้ช้อนส้อมก็ค่อย ๆ ทำตาม แต่ยังไม่ถนัดนัก เลยมีบ้างที่หกลงบนโต๊ะ
อคินลอบมองเป็นระยะ หากปล่อยให้กินเองแบบนี้ต่อไปมีหวังบ้านเขามีแต่กลิ่นแกงจืดแน่ อคินผละมือออกจากช้อนส้อมของตนเอง เขาไม่ได้มีเวลามากพอมาสอนอันดาให้ใช้อุปกรณ์ต่าง ๆ ได้อย่างใจเย็น
อคินดึงช้อนส้อมออกมาจากมืออันดา เขาตกข้าวแล้วใส่วุ้นเส้นลงไปพอดีคำ ก่อนจะยื่นมันไปจ่อไว้ที่ปากอันดา
"กินสิ" อันดาอ้าปากงับอาหารหายไปจนหมด เคี้ยวตุ้ย ๆ น่าเอ็นดูไม่ต่างจากตอนที่เป็นเจ้าอันดาเลย
"อร่อยจัง" อันดาไม่ได้โกหก อาหารของอคินอร่อยจริง ๆ คนทำพอได้ยินแบบนั้นก็ยืดอกรับคำชม แอบยกยิ้มน้อย ๆ เพราะเคยคิดเข้าข้างตัวเองว่าฝีมือทำอาหารเขาก็ใช้ได้
อคินจัดการป้อนข้าวให้อันดาจนอิ่ม อันดายกซดน้ำแกงในถ้วยจนเกลี้ยง คนตัวเล็กพออิ่มหนำสำราญเลยขันอาสาว่าจะล้างถ้วยชามทั้งหมดเอง
อคินไม่ได้ห้าม ดีเสียอีกเขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปล้าง แม้จะปล่อยให้อันดารับหน้าที่ไปแต่เขาก็ไม่วางใจ อคินเดินไปแอบดูอันดาที่กำลังใช้ฟองน้ำถูไปถูมาบนผิวจาน
พอเห็นว่าวางใจได้เลยเข้าไปในห้องนอน เตรียมตัวอาบน้ำ หลังจากนั้นเขาก็ออกมานั่งเล่นกับเจ้าอินดี้อยู่ที่โซฟา เปิดโทรทัศน์ดูข่าวตามปกติ
อันดาที่ล้างจานเสร็จก็เดินมานั่งอยู่ข้าง ๆ นั่งติดกับอคินชนิดที่ว่าไหล่ชนไหล่ อคินลองขยับหนี แต่อันดาก็ขยับตาม
"อันดา"
"คะ เอ่อ..ครับ" อันดาลืมตัว พอโดนเรียกก็ขานรับทันที อคินไม่ถือสา ยังดีที่อีกฝ่ายไหวตัวทัน
"นายคืออันดาจริง ๆ เหรอ" อคินเปิดประเด็นในสิ่งที่เขาอยากรู้
"..."
"นายคืออันดา..แมวที่อยู่กับฉันมาเกือบเดือนนั่นน่ะนะ"
"ช..ใช่ อันดาอยู่กับอคินตลอด" คนตัวเล็กพยักหน้ายอมรับ
"แล้วทำไมนาย.." อคินชี้ไปที่อันดา เขาวาดมือไปมาเพื่อตั้งคำถาม "ทำไมนายถึงเป็นคน"
"อันดาไม่รู้" ใบหน้าหวานส่ายไปส่ายมา
"ตอนเป็นแมวนายเป็นตัวเมีย แล้วทำไมพอเป็นคนถึงเป็นเด็กผู้ชาย"
"อันดาไม่รู้" และอันดาก็ส่ายหน้า
อคินเริ่มซักประวัติว่าอันดาเป็นใครมาจากไหน เกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่าย แต่อันดาก็เอาแต่ส่ายหน้าและบอกว่าไม่รู้ เห็นจะมีเรื่องเดียวเท่านั้นที่อันดารู้ คือเรื่องของแม่ อันดาเล่าแค่ว่าแม่เขาตายไปแล้ว เพราะมีพี่น้องคอกเดียวกันตายในท้องแม่ แม่ก็เลยตายไปด้วย
ส่วนพี่น้องคนอื่น ๆ อันดาก็ไม่รู้ จำความได้ก็พลัดถิ่นกันไปคนละทิศคนละทาง กว่าจะเติบโตมาขนาดนี้ก็เหลือแค่ตัวคนเดียว
อคินไม่รู้จะถามอะไรต่อ แววตาใสซื่อของอันดามันบริสุทธิ์จนเขาไม่กล้าถามอะไรไปมากกว่านี้ ปากบางคลี่ยิ้มให้กันตลอดเวลา แต่นัยน์ตากลับเศร้าจนอคินไม่อยากมอง
"อคิน..ให้อันดาอยู่ด้วยนะ"
คำถามนี้เวียนกลับมาถามซ้ำ และเป็นอีกครั้งที่อคินชะงัก ความอึดอัดเกิดขึ้นภายในใจ เขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
จะผลักไสก็สงสาร จะตกปากรับคำให้อยู่ด้วยกันก็ดูจะใจดีเกินไป
"ฉันเลี้ยงเป็นแต่แมว เลี้ยงคนไม่เป็นหรอก"
"งั้นอันดาจะกลับไปอยู่ในร่างแมว จะไม่เป็นคนให้อคินเห็นอีก อคินให้อันดาอยู่ด้วยนะ อันดาไม่อยากอยู่วัดแล้ว อันดากลัวหมาพวกนั้น"
"หมาวัดน่ะเหรอ"
"ใช่ มันแกล้งอันดา วันที่อคินขับรถชนอันดาก็คือวันที่พวกมันรุมกัดอันดา"
เสียงหวานเอ่ยเล่าแผ่วเบา น้ำเสียงปนไปกับความเสียใจและความหวาดกลัว อคินนึกถึงวันที่เห็นเจ้าอันดานองเลือดใต้ล้อรถยนต์ของเขาก็รู้สึกเศร้าตามไปด้วย
"ถ้าฉันให้นายอยู่ด้วยกันไม่ได้นายจะทำยังไง"
"อันดาไม่รู้" คนตัวเล็กบุ้ยปาก ส่ายหน้าไปมาไม่มีคำตอบ
อคินถอนหายใจ มันก็เรื่องใหญ่เหมือนกันนะที่เขาจะให้อันดาในร่างคนมาอยู่ด้วยกัน ครั้นจะให้อีกฝ่ายเป็นแมวไปตลอดแล้วอยู่ด้วยกันก็ดูจะใจร้าย
ต้องอยู่ในร่างแมว ใช้ชีวิตแบบนั้นก็คงอึดอัดแย่ แต่ถ้าอยู่ในร่างคนจะใช้ชีวิตอย่างไร อันดาไม่ใช่มนุษย์ บางสิ่งบางอย่างอันดาก็ไม่ประสา
"งั้นฉันขอถามก็แล้วกัน นาย..จะไม่กลายเป็นปีศาจแล้วทำร้ายฉันใช่ไหม"
อันดายกยิ้ม รีบส่ายหน้าทันทีว่าเหตุการณ์บ้า ๆ นั่นจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
"อันดาไม่มีวันทำร้ายอคินหรอก"
"อืม ฉันจะไปนอนแล้ว ส่วนนายก็อยู่ในร่างนี้นี่แหละ"
"นี่..เดินตามฉันเข้ามาทำไม"
อคินหันไปถามทันทีเมื่อเห็นอันดาตามหลังเขาเข้ามาในห้อง อันดาฉีกยิ้ม ชี้มือไปที่เตียง
"อันดาง่วงแล้ว"
"ไม่ได้ นายต้องไปนอนที่โซฟา"
"แต่ปกติอันดานอนกับอคินนะ"
"แต่นี่ไม่ปกติ"
"อคิน.." อันดาเบะปาก เรียกอีกฝ่ายเสียงยาน "อันดานอนด้วย"
"ไม่ได้"
"อคิน.."
"ฉันให้นายอยู่ด้วยแต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจนาย ขืนนายฆ่าฉันกลางดึกจะทำยังไง"
"ไม่มีทาง อันดาไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก" ปากอิ่มเบะคว่ำ อันดายืนยันเสียงหนักแน่นว่าไม่มีทางทำแบบที่อคินระแวง
อคินรับอันดามาเลี้ยง ซึ่งถือว่าอคินคือเจ้านาย ไม่มีสัตว์ตัวไหนอยากทรยศเจ้านายตัวเอง เพราะฉะนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่อันดาจะทำถึงขั้นฆ่าอคิน
"ฉันก็ไม่ไว้ใจนายอยู่ดี"
"ถ้าอคินกลัวงั้นอันดานอนกับอคินในร่างแมวก็ได้"
"กลัวอะไร ฉันเนี่ยนะกลัวนาย" อคินเลิกคิ้วถาม เจ้าเด็กนี่คิดว่าตัวแค่นี้จะทำอะไรเขาได้งั้นเหรอ
"ก็อคินไม่ให้อันดานอนด้วย"
"ฉันแค่ไม่ไว้ใจ"
"ไม่ไว้ใจก็แปลว่ากลัวนั่นแหละ"
อคินเหนื่อยจะเถียง เขากลอกตารอบสุดท้ายของวันแล้วเปิดประตูออกให้กว้าง สายตาตวัดมองไปบนเตียง ส่งสัญญาณอนุญาตว่าให้นอนด้วยก็ได้
ไม่รอช้าอันดารีบกระโดดขึ้นเตียง เด็กน้อยนอนซุกอยู่ที่หมอนของอคิน ใบหน้าถูไถกับผ้าห่มนวมไม่ต่างจากตอนเป็นเจ้าอันดา
อคินเห็นท่าทีปกติของอันดาแล้วส่ายหัว เขาเปิดแอร์ และปิดไฟให้เรียบร้อยพร้อมกับนอนประจำที่
ทันทีที่หัวถึงหมอนอันดาก็ขยับเข้ามาซุกแขนเขา อคินตกใจรีบขยับหนี อันดาขยับตามพร้อมกับคว้าแขนอคินมากอดไว้
"ถ้าจะนอนด้วยกันก็ไม่ต้องมาเบียด"
อคินค่อย ๆ ดึงมืออันดาออกจากแขนของเขา แต่อันดาไม่ยอม นอนซุกกันอยู่ทุกคืนจะให้ห่างกันง่าย ๆ ได้ยังไง
เด็กน้อยใช้ปลายนิ้วแตะลงบนแขนของอคิน อย่างไรก็ช่าง อันดาไม่ยอมแน่ถ้าต้องนอนโดยที่ร่างกายของเราไม่สัมผัสกัน
"นี่ นอนดี ๆ ได้ไหม เอามือออกไป" อคินปัดมืออันดาออก
"อันดานอนไม่หลับ" ว่าแล้วอันดาก็คว้าหมับเข้าที่แขนของอคิน
อคินขยับหนีจนจะตกเตียงอยู่แล้ว พอขี้เกียจสู้รบกับอันดาอคินเลยยอมให้จับ แต่พอเขาเคลิ้ม ๆ ใกล้จะหลับ กลับรู้สึกว่าร่างเล็กขยับเข้ามาซุกแขนเขาเรื่อย ๆ
อคินฝืนความง่วงปรือตามองไปยังอันดา เด็กน้อยกอดแขนเขาแน่น แถมยังถือวิสาสะมุดเข้ามาอยู่ด้วยกันในผ้าห่ม ใบหน้าขาวเกยอยู่บนไหล่เขา แก้มนิ่มยู่ไปมาเป็นก้อนบนหมอนเดียวกัน
ในเมื่อห้ามไม่ได้อคินก็ขี้เกียจห้าม เขาไม่ได้ยอม แต่อยากตัดความรำคาญ เลยขยับตัวตะแคงไปทางอันดาเล็กน้อย จัดท่าทางให้เหมาะแก่การนอนหลับพักผ่อนในคืนนี้ และสุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ให้กับความง่วง เข้าสู่ห้วงนิทราโดยสมบูรณ์แบบ
to be cotinued..
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคนนนนน
ความคิดเห็น