คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14
ตอนที่ 14
"ตัวแสบ.."
"อ..อือ.."
"เข็ดบ้างไหม จะเลิกชอบไอ้ตินได้หรือยัง"
"อ๊ะ..อคิน อันดาไม่ไหวแล้ว"
เสียงหวานสั่นเครือชิดริมใบหู ร่างบางกระตุกเกร็งผวาเอาสองแขนคล้องคอคนที่ขยับหนักหน่วงอยู่บนร่างของตนเองเอาไว้แน่น
เหตุการณ์ที่สระว่ายน้ำ หลังจากที่อคินบอกว่าจะฟัดจนกว่าอันดาจะเลิกชอบกฤตินนั้นเขาไม่ได้ล้อเล่น
พอพูดจบเขาไล่ต้อนเด็กดื้อไว้ในอ้อมแขน พากลับขึ้นห้องทันทีโดยที่ไม่ได้แวะนำกางเกงว่ายน้ำของอันดาที่เช่ามาไปคืนที่ร็อบบี้ เขาจับเด็กดื้อกดลงบนโซฟา ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรพร้อมกับไล่จูบไปทั่วเรือนร่างขาวเนียน
อคินถามซ้ำ ๆ ว่าอันดาชอบเพื่อนเขาจริงไหม ชอบแบบไหน แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงเล็กหวานหูหัวเราะคิกจนน่าหมั่นไส้
อคินจัดการลงโทษคนตัวเล็ก ขบเม้มตั้งแต่ใบหูนิ่มเรื่อยลงมาจนถึงใต้ขาอ่อน เอาให้สาสมกับที่มาแกล้งทำให้เขาหึง
ใช่ เขาหึง
อคินยอมรับ
และเขาจะทำให้อันดารู้ ว่าคนที่อันดาควรจะชอบและชอบได้คนเดียวเท่านั้นบนโลกใบนี้มีเพียงแค่เขา
เขาคนที่กำลังขยับเอวอยู่บนร่างเด็กตัวแสบ
ให้มันรู้กันไปว่าระหว่างอคินกับกฤตินใครมันจะแน่กว่ากัน!
"บ..เบา..อคิน..อคินทำเบา ๆ"
"..."
"อ..อันดาเจ็บขา.."
คนตัวเล็กร้องบอกหัวสั่นหัวคลอน แก้มยุ้ย ๆ นั่นเด้งขึ้นเด้งลงตามจังหวะของแรงกระแทก อคินครางฮืมในลำคอก่อนจะผ่อนลมหายใจ เขาเริ่มผ่อนแรงลงเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น
อันดาดันร่างสูงใหญ่ที่คร่อมทับกันเป็นชั่วโมงออกทันที เขาเมื่อยขาจะแย่อยู่แล้ว ไม่รู้วันนี้อคินไปเอาแรงมาจากไหน ผลักเขาลงโซฟาได้ก็ใส่มาไม่ยั้ง อันดารับมือไม่ทันเลยปวดทั้งขาและปวดทั้งเอว ไม่รู้อคินตัวหนักขึ้นหรือเพราะทำแรงจนเกินไป แต่อันดารู้สึกได้ว่าครั้งนี้เขาปวดท้องน้อยขึ้นมาจี๊ด ๆ
ร่างสูงตะแคงตัวกอดเข้าที่สะโพกมน ใบหน้าหล่อเกยอยู่บนไหล่เล็กพลางกดซุกแอบดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวอันดาเป็นระยะ
เด็กดื้อของเขาร้องอื้อ นิ่วหน้าพยายามเบี่ยงตัวหลบหนี มือขาวกอบกุมหน้าท้องของตนเอง แขนอีกข้างที่ว่างอยู่ก็ใช้ยันโซฟาแล้วพยุงตัวเองขึ้นมานั่ง
"เป็นอะไร" อคินรีบถาม เขานอนมองอันดาที่ทำสีหน้าแปลกไปจากคราแรก มือใหญ่เอื้อมไปจับแขนเรียวเอาไว้
"อันดาเมื่อยขา แล้วก็เจ็บท้อง"
ดูท่าไม่ดีอคินเลยดีดตัวขึ้นมานั่ง เขากุมมืออันดาข้างที่เอาแต่จับท้องตนเองเอาไว้ พร้อมกับเอ่ยถามหน้าตาเหลอหลา
"ทำไมเจ็บ ฉันทำนายแรงใช่ไหม ขอโทษนะ" อคินรีบขอโทษขอโพย ท่าทีดูสำนึกผิดจนอันดารีบส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่ใช่หรอก อคินไม่ได้ทำแรง อันดาเจ็บเอง"
"จะเจ็บเองได้ยังไง ไหนดูซิเจ็บตรงไหน"
อันดาเอื้อมจับมือหนามาวางไว้บนท้องน้อยของตนเอง อคินลองกดบนหน้าท้องดูเบา ๆ อันดาไม่ได้ร้องเจ็บอะไร เขาเลยเปลี่ยนเป็นลูบมือไปมาช้า ๆ
"ปวดใช่ไหม"
"ไม่รู้" ใบหน้าน่ารักส่ายพรืด "มันแปลก ๆ เจ็บนิดนึงแล้วก็หาย แล้วก็เจ็บอีกนิดนึงแล้วก็หาย มันสั่น ๆ เหมือนมีอะไรอยู่ในนี้เลย"
คนตัวเล็กมุ่ยหน้า รีบฟ้องอาการที่ตนเองรู้สึก อาการแบบนี้เขาไม่เคยเป็น อย่างมากก็เคยปวดท้องแค่ตอนจะปวดอึ แต่อันดารู้ว่าแบบนี้ไม่ใช่อาการปวดท้องอึแน่ ๆ มันปวดไม่เหมือนกับที่อันดาเคยปวด มันปวดจี๊ด ๆ รู้สึกอะไรยุกยิกอยู่ในท้อง
"ไปหาหมอไหม" อคินเสนอ เด็กดื้อทำปากยื่นรีบส่ายหน้า
"อันดาหายแล้ว"
คนตัวเล็กรีบบอก ทำเป็นฝืนยิ้มแล้วขยับตัวลงจากโซฟา อคินมองตามร่างเล็กที่ก้มลงเก็บกางเกงว่ายน้ำของตนเองที่กองอยู่ที่พื้น อันดาเดินหน้าบูดหนีเข้าไปในห้องนอน ทิ้งให้อคินนั่งเป็นชีเปลือยทำหน้างงอยู่บนโซฟา
หลังจากที่อันดาหายเข้าไปในห้องนอนอยู่นานสองนานเขาก็เลยโทรศัพท์ติดต่อไปยังกฤติน คุยธุระที่จะติดต่อบิวตี้แฟนสาวของกฤตินมาเป็นคุณครูสอนหนังสือให้กับอันดา
เขาตกลงเรื่องราคา รายละเอียดของบทเรียนและวันเวลาที่อคินสะดวกให้เธอเข้ามาทำการสอน ได้การว่าวันจันทร์ที่จะถึงนี้อคินให้บิวตี้มาเริ่มสอนอันดาได้เลยเป็นวันแรก
โดยเธอจะสอนวิชาภาษาไทย ภาษาอังกฤษและคณิตศาสตร์ อคินให้อันดาเรียนสัปดาห์ละสามวัน วันละหนึ่งวิชา เริ่มเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้าไปจนถึงเที่ยงตรง
เหลือเวลาอีกแค่สามวันก็จะถึงวันจันทร์ หลังจากที่อคินวางสายจากเธอก็เลยเข้าไปบอกความคืบหน้าให้ว่าที่นักเรียนทราบเรื่อง แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับเห็นเด็กดื้อของเขาหลับปุ๋ย ข้างกายมีตุ๊กตาลูกพีชนอนแอ้งแม้งอยู่ด้วย
"อันดา อย่าเพิ่งนอน ลุกมากินข้าวก่อน" อคินเขย่าคนขี้เซา เขามองนาฬิกาดิจิทัลบนหัวเตียง
เพิ่งจะหนึ่งทุ่ม
"เร็วเข้า ลุก ๆ ๆ เดี๋ยวพาไปกินซูชิ"
"อือ.." อันดางัวเงีย ปัดมือหนาที่สาละวนลูบผมเขาออก
อคินส่ายหน้า ผละตัวออกไปเข้าห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า คนขี้เซาตาปรือ อ้าปากหาวหวอด ทอดสายตาไปยังปลายเตียง เห็นร่างสูงเดินเปลือยอกไปมาก็ทำตาปริบ ๆ มองอยู่แบบนั้น
"อคิน"
"หืม" เขาตอบรับ พลางดึงเสื้อยืดสีขาวออกมาสวม
"หิว"
"หึ" คนแก่กว่ากระตุกยิ้ม กะไว้ไม่มีผิด นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกิน "หิวก็ลุก เดี๋ยวพาไปกินซูชิ"
เขาบอกเสียงเรียบ ส่วนคนฟังหูผึ่ง ดวงตากลมใสลุกวาวด้วยความตื่นเต้น
"ซูชิเหรอ"
"อืม แบบในทีวีไง ที่วันก่อนนายชี้ให้ฉันดู"
"ที่มีกุ้งกับแซลมอนใช่ไหม"
"ใช่ ลุกไปล้างหน้าเร็ว ถ้าช้าร้านปิดไม่รู้ด้วยนะ"
"อันดาล้างแป๊บเดียว อคินบอกร้านรออันดาก่อน อย่าเพิ่งปิดนะ"
เสียงเล็กออกคำสั่ง สองเท้าขาวก้าวลงมาด้วยความรีบร้อน ลุกลี้ลุกลนเสียจนอคินลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้เด็กดื้อของเขาบ่นว่าปวดท้อง
"เดี๋ยว แล้วปวดท้องหายหรือยัง"
"อื้อ"
"พูดเพราะ ๆ"
"หายแล้วครับ"
อันดาส่งยิ้มให้จนตาหยี เสียงอ้อน ๆ นั่นทำอคินแทบล้มทั้งยืน ถ้าไม่ติดว่าต้องออกไปทานข้าวนะ เขาจะพุ่งตัวเข้าไปรวบร่างบางมาทุ่มลงบนเตียง กระโดดขึ้นคร่อมแล้วจับฟัดให้หนำใจ
วันนี้อันดาดูจะทานมากกว่าปกติ จนอคินกลัวว่าไอ้ที่คนตัวเล็กยัดเข้าไป มันจะขย้อนออกมาทางเดิม อันดาให้ความสนใจมากเป็นพิเศษกับพวกเมนูปลาดิบและกุ้งเทมปุระ เขาอยากจะปรามเรื่องกินของอันดาอยู่หลายครั้ง เพราะช่วงนี้สังเกตว่าอันดาแลจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมารวดเร็วเสียจนอคินนึกห่วงสุขภาพ แต่พอเห็นร่างเล็กมีความสุข เคี้ยวอาหารตุ้ย ๆ จนแก้มพองยุ้ย คนที่ทำหน้าที่จ่ายเงินอย่างเขาก็ได้แต่ยกยิ้มแล้วหัวเราะแหะ ๆ ส่งไปให้เท่านั้น
หลังจากที่อิ่มหนำสำราญกับสารพัดเมนูซูชิที่อันดาแสนจะถูกใจ คนตัวโตก็รายงานความคืบหน้าให้กับว่าที่นักเรียนได้รับรู้ ว่าอีกสามวันคุณครูบิวตี้จะมาสอนหนังสือให้อันดาเป็นวันแรก
อคินใช้โอกาสนี้ที่ออกมาข้างนอกแวะร้านเครื่องเขียน เขาให้สิทธิ์อันดาเลือกอุปกรณ์การเรียนได้เองตามใจชอบ เด็กดื้อของเขาเหมือนหลุดไปอีกโลกทันทีเมื่อเห็นปากกาน่ารักหลากสีที่มีลูกเล่นตัวการ์ตูนล่อตาล่อใจ
เขายืนสังเกตอันดาอยู่เงียบ ๆ มันเป็นครั้งแรก ที่คนตัวเล็กตรงหน้าสามารถจดจ่อกับอะไรได้นานทั้ง ๆ ที่บริบทโดยรอบแสนจะวุ่นวาย
มือบางไล่หยิบปากกาบ้าง ดินสอบ้าง ถูกใจอันไหนก็หยิบ ๆ จับ ๆ วาง ๆ สลับกับหันมาสบตาอคินราวกับขอความช่วยเหลือ อคินแสร้งหันไปทางอื่น ในเมื่อเขาให้สิทธิ์กับอันดาเต็มที่ เพราะฉะนั้นเขาก็จะให้อันดารู้จักเลือกและตัดสินใจเอง
ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ในร้านเครื่องเขียนทั้งหมดสี่สิบห้านาทีเต็ม ของทุกชิ้นถูกบรรจุลงในถุงกระดาษน่ารัก สิ่งที่อันดาเลือกมาทั้งหมดมี สมุดลายเส้นตัวการ์ตูนสี่เล่ม สมุดวาดภาพหนึ่งเล่ม ดินสอ ปากกา ยางลบ อย่างละสองชุด ไม้บรรทัด กบเหลาไฟฟ้า สีเมจิสำหรับตกแต่ง และสีไม้กล่องใหญ่ขนาดสี่สิบแปดสี
อคินนึกแล้วอดหัวเราะให้กับตัวเองไม่ได้ เกิดมาอายุก็ตั้งเท่านี้ แต่นี่คือครั้งแรกเลยนะที่เขามาซื้ออะไรแบบนี้ให้กับคนอื่น ขนาดตัวเขาเองสมัยที่ยังเรียนอยู่ ยังไม่เคยมีอุปกรณ์การเรียนครบครันขนาดนี้
หึ ทาสแมวชะมัด
อันดาดูจะแฮปปี้มากเป็นพิเศษ มือหนึ่งถือถุงกระดาษ อีกมือหนึ่งคล้องแขนอคินเอาไว้ ส่วนหน้าหวาน ๆ ยกยิ้มแป้นแล้นจนสองแก้มท่วมดวงตา
น่ารักเป็นบ้าเลย
เมื่อเช้าวันจันทร์แห่งการรอคอยของเด็กชายอันดามาถึง ความวุ่นวายขนาดย่อมจึงบังเกิดก่อนที่อคินจะตื่นราวสองชั่วโมง
ว่าที่นักเรียนตัวขาวสุดแสนจะตื่นเต้น ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ยังไม่ตีห้าเสียด้วยซ้ำ
อคินได้ยินเสียงก๊อกแก๊กสักพักจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ภาพที่เห็นคืออันดาเดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอน สลับกับเปิดประตูเข้าออกไปยังห้องนั่งเล่น
"ทำไมตื่นเช้า" คนตัวสูงฉงน คิ้วเข้มขมวดพลางปิดปากหาวไปด้วย
"อันดาตื่นมารอคุณครูบิวตี้ อคินตื่นเร็ว เดี๋ยวคุณครูบิวตี้จะมาแล้วนะ"
อคินส่ายหน้า เหลือบมองนาฬิกาดิจิทัลครู่หนึ่งก่อนจะล้มตัวลงนอน
"ครูบิวตี้ของนายมาแปดโมงนู่น เลิกเดินเข้า ๆ ออก ๆ แล้วกลับมานอนสักที นี่มันเพิ่งจะตีห้า"
อันดาเบะปากคว่ำ คนอุส่าห์ตื่นมาแต่งตัวแล้วก็ยังเรียกกลับไปนอนอีก ก็อันดาตื่นเต้น ถ้าอคินอยากนอนทำไมไม่นอนไปคนเดียวก็ไม่รู้
แต่เห็นตาเรียวคมทอดมองเชิงออกคำสั่ง เด็กดื้อก็รีบตรงเข้าไปหาแล้วซุกตัวนอนเหมือนเดิม อคินรีบวาดแขนกอดเอวคอด คนถูกกอดนอนตาแป๋วไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงแล้ว
"อคิน"
"อืม" เจ้าของชื่อครางรับในลำคอ
"จะแปดโมงหรือยัง"
"..."
"อคิน.."
"ยัง อีกนาน"
เขางัวเงียตอบ กระชับแขนกอดเด็กขี้สงสัยเอาไว้แน่น
วันนี้อคินตั้งใจจะตื่นสายกว่าปกติ เนื่องจากเขาต้องรอต้อนรับคุณครูบิวตี้ เลยโทรไปบอกมีนารุ่นน้องที่แผนกไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะเข้าบริษัทช้ากว่าปกติราวหนึ่งชั่วโมง
ส่วนวันถัดไปเขาคงให้อันดาอยู่ต้อนรับคุณครูบิวตี้เอง เนื่องจากเขาต้องไปทำงานในเวลาปกติ ซึ่งอคินต้องออกจากคอนโดประมาณไม่เกินเจ็ดโมงครึ่ง และเขาสอนอันดาเปิดประตูไว้เรียบร้อยแล้ว
ไม่มีอะไรน่าห่วง จะห่วงก็แต่วันดีคืนดีไอ้ตินเพื่อนชั่วจะสาระแนตามก้นแฟนมันมาดูอันดาเรียนหนังสือนี่แหละ
และคิดไว้ไม่มีผิด แค่วันแรกมันก็เสนอหน้าตามแฟนมันมาจริง ๆ ด้วย
อคินอยากจะบ้า
เขาเผลอเบะปากไม่รู้ตัว ตอนที่เปิดประตูแล้วเจอกฤตินยิ้มระรื่นโบกไม้โบกมือทักทายในเวลาแปดโมงตรง
"ฮาย เพื่อนรัก"
อคินกลอกตา อยากจะกระชากคอเสื้อมันมาแล้วเอานิ้วจิ้มตาจริง ๆ เลย
"พี่ติน..โอ๊ะ! คุณครูบิวตี้เหรอ"
ว่าที่นักเรียนตัวจ้อยถลาเข้ามากำลังจะร้องทักกฤติน แต่พอเห็นหญิงสาวตัวเล็กยืนเยื้องอยู่ด้านหลัง ก็ตกใจพร้อมส่งยิ้มแป้น
อันดาเดาได้ในทันทีว่าเธอคนนี้คือคุณครูบิวตี้ของเขาแน่นอน
ใบหน้าสวยหวานยกยิ้มส่งให้นักเรียนของเธอ อันดาเขินม้วนรีบก้าวไปหลบหลังอคิน
"สวัสดีค่ะพี่คิน ไม่เจอกันตั้งนาน ยังคบพี่ตินเป็นเพื่อนอยู่เหรอคะ"
"อ้าว! ตัวเอง..ไมพูดงี้!" กฤตินแหวใส่แฟนสาว เธอกับอคินระเบิดหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันทันที
เธอไม่ได้ใส่ใจเสียงแว้ด ๆ ของแฟนหนุ่มตัวเองมากนัก แต่หันเหไปทางเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นเสียมากกว่า
อันดาตัวสูงกว่าเธอแค่นิดเดียว ประเมินจากสายตาคงราวห้าเซ็นติเมตร ผิวขาวจัด ตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย บุคคลิกดูตื่นตะหนกไม่น้อย แต่อาจจะเป็นเพราะเจอกันครั้งแรก พออยู่ไปสักพักเธอว่าน่าจะซนไม่เบา รวม ๆ แล้วนักเรียนของเธอน่ารักดีแฮะ
"สวัสดีจ้ะอันดา"
"ส..สวัสดีครับ คุณครูบิวตี้"
"เรียกครูพี่บิวก็ได้ค่ะ" เธอพลายยิ้ม บอกกล่าวอันดาด้วยท่าทีเป็นกันเอง เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ยกมือขึ้นกำเสื้ออคินเอาไว้แน่น
"ออกมายืนดี ๆ เร็วอันดา" อคินกระซิบบอก เขาก้าวหลบให้อันดาโผล่ออกมาได้ทั้งตัว
"น้องอันดาไม่ต้องกลัวนะครับ ครูพี่บิวตี้ใจดี พี่ตินรับประกัน" กฤตินยักคิ้ว ก่อนถือวิสาสะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าตาเฉย
"เรามาเริ่มเรียนกันเลยดีไหม ไหน..ขอครูพี่บิวดูหน่อยว่านักเรียนพร้อมเรียนแค่ไหนน้า"
เธอทำเสียงหวาน แตะแขนอันดาแผ่วเบา เป็นเชิงบอกว่าให้อันดานำทางเธอไปยังบริเวณสำหรับเรียนหนังสือ
อคินเตรียมพื้นที่ไว้ให้อันดาเรียบร้อยตรงหน้าโทรทัศน์ เขาขยับโซฟาให้มีพื้นที่กว้างพอจะวางโต๊ะเล็กสำหรับเขียนหนังสือ เขาลงทุนเนรมิตรให้โต๊ะกระจกหน้าโซฟากลายเป็นโต๊ะพร้อมเรียนของอันดาไปเรียบร้อยแล้ว
บนโต๊ะอันดาจัดแจงอุปกรณ์การเรียนไว้เป็นอย่างดี ครูพี่บิวเห็นเข้าก็ออกปากชมไม่ขาดว่านักเรียนของเธอน่ารัก และพร้อมเรียนจนอดจะประทับใจไม่ได้
สองหนุ่มทั้งอคินและกฤตินอยู่คนละมุม และลอบมองสองร่างเล็กเจื้อยแจ้วเข้ากันได้จนหายห่วง
อคินผละออกไปรินน้ำและนำขนมมาวางต้อนรับคุณครูสาวและแฟนหนุ่มของคุณครู จากนั้นเขาก็เข้าไปเตรียมตัวพร้อมออกไปทำงาน
ถึงจะรำคาญที่เพื่อนตัวเองเสนอหน้ามา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขอบคุณอยู่ในใจ เพราะอย่างน้อยถ้าอคินออกไปทำงาน ก็ยังมีกฤตินที่คอยอยู่ดูสถานการณ์ ทำให้บริบทโดยรอบผ่อนคลายและไม่ดูอึดอัดมากจนเกินไป
พอเห็นอันดาเข้ากับครูพี่บิวได้อคินก็โล่งใจ นี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีในการเข้าสังคมของอันดา
เขาก็หวังว่าในอนาคตมันจะดีขึ้นกว่านี้ เขาจะรอวันที่อันดาเรียนรู้ทุกอย่างได้ครบเกือบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น
เขาจะรอวันนั้น
วันที่อันดาเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์
สัปดาห์แรกผ่านพ้นไปแล้วสำหรับการเรียนหนังสือของอันดา ทุกอย่างดูปกติและอันดาก็ดูจะชอบมาก ๆ ด้วยกับทั้งการเรียนภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และคณิตศาสตร์
แต่ที่อคินรู้สึกไม่ปกติอยู่อย่างหนึ่ง และเขาก็รู้สึกว่ามันไม่ปกติมาสองวันแล้วนั่นก็คือ คนตัวเล็กที่ปกติจะออดอ้อนเขาทำตัวติดกันแจ แต่อยู่ดี ๆ ก็บ่ายเบี่ยง และแถมไม่ให้อคินยุ่มย่ามด้วยจนบางครั้งเขาเองก็หน้าเสีย
อย่างล่าสุดเขาทำอาหารเพิ่งเสร็จ ยกออกมาประเคนให้คนตัวเล็กถึงที่ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งทำการบ้านจนหน้าดำหน้าแดง ก็เลยอยากเอาใจ พอเขาวางอาหารลงแล้วแตะมือ หวังจะลูบผมนุ่มเท่านั้นแหละ
อันดาขืนตัวและยื้อศีรษะออก จนอคินหน้าเหวอ มือหนาชะงักค้างกลางอากาศ ส่วนอันดาก็คว้าจานอาหารมากินหน้าตาเฉย และไม่ยอมสนใจเขาอีกเลย
งง อคินงง
และยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่อันดาทำตัวแปลก ๆ ตลอดสองวันมานี้อคินแทบจะไม่ได้สัมผัสร่างกายนุ่มนิ่มเลยถ้าอันดายังไม่หลับ อยู่ ๆ มานึกครึ้มหวงตัวจนผิดปกติ
เขาไม่รู้ว่าอันดาเป็นอะไร ยิ่งบางครั้งอันดาบ่นเจ็บท้อง เขายิ่งเข้าใกล้คนตัวเล็กไม่ได้เลย อคินเปรยว่าจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม ทั้งหมอคนหมอสัตว์ เขาหว่านล้อมให้ตายยังไง แต่อันดาก็ไม่ยอม และยืนกรานหนักแน่นว่าตนเองไม่ได้เป็นอะไร
คนอายุมากกว่าเริ่มจะอ่อนใจและพ่ายแพ้ เลิกรบเร้า คิดเอาเองว่าคงเรียนจนเหนื่อยล่ะมั้ง อารมณ์อันดาก็เลยไม่ค่อยจะดีนัก
แต่เขาอดทนและใจเย็นไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว อคินเหมือนจะกรีดร้องทุกครั้งที่อันดาอยู่ตรงหน้า แต่เข้าประชิดตัวไม่ได้ เขาอยากกอด อยากหอม อยากจับมาฟัดให้ชื่นใจ แต่คนตัวเล็กขืนตัวหลบหนีตลอด
และครั้งนี้ก็เช่นกัน
"อื้อ.." อันดาร้องท้วงด้วยความรำคาญ
ร่างเล็กที่ตักข้าวไปด้วยทำการบ้านไปด้วย สะบัดตัวหลบหนีอ้อมกอดของอคิน แขนแกร่งยื้อยุดร่างเล็กเอาไว้ เขาไม่ยอมแน่ เขาจะกอดอันดาให้ได้
"อคินปล่อย อันดาทำการบ้านไม่ได้"
"ขอกอดหน่อย"
"อื้อ! ไม่เอา"
คนตัวเล็กแหวใส่ ดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดของอคิน เขาฉวยหอมแก้มอันดาไปฟอดใหญ่ คนถูกกระทำย่นจมูกใส่ แล้วบ่นกระปอดกระแปด
"เดี๋ยวนี้กอดไม่ได้เลยหรือไง"
"ได้ แต่อันดาทำการบ้านอยู่นะ"
"ก็ทำไปสิ"
"อคินก็ปล่อยสิ"
"ไม่ จะทำก็ทำไป ไม่ต้องมาสนใจฉัน"
กลายเป็นคนแก่กว่าแล้วล่ะ ที่กำลังดื้อดึง อคินเบะปากแล้วสวมกอดเอวคอดเอาไว้จากด้านหลัง แผ่นหลังอันดาแนบชิดกับอกกว้างของอคิน คนตัวสูงวางปลายคางลงบนไหล่ลาด
"อันดาอึดอัด" เด็กดื้อของเขาว่า วางช้อนกินข้าวลง แล้วเอี้ยวใบหน้ามาสบตากับอคิน
"นายไม่ให้ฉันกอดมาหลายวันแล้วนะ ทำไม เดี๋ยวนี้ใจร้ายแล้วเหรอ"
อคินทำหน้าเศร้า พออันดาเห็นแบบนั้นก็รีบหมุนตัวไปเผชิญหน้าทันที แขนเรียวยกขึ้นโอบรอคอหนา ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากคนแก่กว่าที่ทำท่าจะงอนเขา
"ว่าแต่อันดาดื้อ อคินก็ดื้อ"
"มั่ว ฉันไม่ได้ดื้อสักหน่อย ที่ทำอยู่นี่กำลังอ้อนนายต่างหาก"
คนตัวโตว่าพลางซุกหน้าลงที่คอขาว เขาสูดดมกลิ่นหอมจากตัวอันดาแล้วยกยิ้ม คนฟังเสียงกระเง้ากระงอดอยู่ก็ได้แต่หัวเราะคิกชอบใจ
ปกติอคินเอาแต่ทำหน้านิ่ง ตีขรึมใส่กันตลอด พอมาทำหน้ายู่ไปยู่มาแบบนี้แล้วแปลกตาดี น่ารัก อันดาชอบ
เด็กน้อยปีนขึ้นไปนั่งคร่อมตักคนแสนงอน จมูกเล็กกดลงที่ศีรษะของอคินแผ่วเบา
"แบบนี้เหรอเรียกว่าอ้อน"
"อือ"
"ถ้าอคินอ้อนแล้วอันดาต้องทำยังไงบ้าง" เสียงใสลอบถาม คนโตกว่ายกสองแขนขึ้นรวบเอวบาง มือก็ไม่วายซุกซนไปเย้าแหย่ก้นกลมนุ่มนิ่ม
"ถ้าอ้อนแล้วก็ต้องตามใจ ถ้าฉันอยากทำอะไรนายก็ต้องยอม" เสียงเข้มป้อแป้บอกเจตจำนงที่สุดแสนจะเอาแต่ใจ
อคินเงยหน้าขึ้นมาสบตากลม เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะจุ๊บลงบนริมฝีปากนุ่มแผ่วเบา คนโดนจุ๊บครางฮืม รู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ริมฝีปากหยักกดจูบซ้ำ ๆ เริ่มหยอกเย้าให้ริมฝีปากนุ่มเผยอรับ เขาควานลิ้นไปทั่วโพรงปากอุ่นร้อน ซึมซับรสชาติหวานละมุนจนอันดาแทบจะละลายนอนลงบนตักกว้าง
"อ..อื้อ!" อันดาเบี่ยงใบหน้าพยายามจะผละริมฝีปากออก
อยู่ดี ๆ เขาก็รู้สึกคลื่นเหียน มันมวลท้องราวกับอยากจะอาเจียนออกมา มือน้อยทุบลงที่อกอคินเพื่อบอกว่าให้ปล่อย อันดาใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักคนหื่นกระหายออก แล้ววิ่งพรวดพลาดเข้าไปในห้องน้ำ
อคินมองตามหลังร่างบางไปก็ได้แต่งวยงง พอได้ยินเสียงอันดาอาเจียนออกมาเท่านั้นแหละ เขาก็รีบลุกแล้วตามไปดูอาการทันที
เด็กดื้อของเขาแทบจะกอดขอบชักโครก อันดาโก่งคออาเจียนจนน้ำหูน้ำตาไหลพราก คนที่ไม่เคยเห็นอันดาอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ถูก เขาคว้าผ้าผืนเล็กได้ก็ตรงเข้ามาประคองอันดาเอาไว้ พร้อมกับลูบหลังไปด้วย
เสียงอาเจียนดังระงมอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงกดชักโครก แล้วตามมาด้วยเด็กดื้อ ที่ดูท่าจะหมดฤทธิ์ไปแล้วซบศีรษะลงบนไหล่ของอคิน
เขาลูบผมนุ่มแผ่วเบา ประคองอันดามานั่งลงบนปลายเตียง หลังจากนั้นก็ออกไปหายาดมและน้ำเปล่ามาให้อันดา
"ดีขึ้นไหม" เสียงเข้มถาม พลางส่ายมือที่ถือยาดมเอาไว้โบกไปโบกมาที่ปลายจมูกรั้น คนตัวเล็กส่ายหน้า หอบหายใจจนอคินอดห่วงไม่ได้
"ฉันจะพาไปหาหมอ ลุกไหวไหม"
"ไม่เอา" อันดาส่ายหน้าระรัว ขืนตัวเอาไว้ไม่ให้อคินประคองลุกขึ้นยืน
"นายอ้วกนะ ไปให้หมอตรวจหน่อยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่เอา อันดาไม่ไป" เสียงหวานยืนกรานหนักแน่น อคินถอนหายใจ รีบขยับกายโอบไหล่อันดาเอาไว้
"ฉันเป็นห่วง อย่าดื้อเลย ไปหาหมอเถอะนะ"
"..."
"มา ลุกเร็ว.."
"ฮึก.."
"..."
และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความสงบ คนที่กำลังจะประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นยืนถึงกับชะงัก อคินไม่ได้ผละมือออก แต่เปลี่ยนเป็นรั้งร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดไว้ อันดาสะอื้นฮักอยู่ในวงแขนใหญ่ อคินตกใจรีบลูบเส้นผมดำขลับปลอบโยน
"ร้องทำไม ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ"
"ฮึก อ..อันดาไม่ไปหาหมอ"
"..."
"อันดาไม่ไป อันดาไม่ชอบฉีดยา"
ศีรษะทุยส่ายไปมารัว ๆ น้ำเสียงอู้อี้ปนเปไปกับเสียงสะอื้น จนอคินออกแรงกอดให้แน่นมากขึ้นไปอีก
"ถ้าไม่ได้เป็นอะไรมากก็ไม่ต้องฉีดยา ไปหาหมอเถอะนะ ไปแค่แป๊บเดี.."
"ม..ไม่ ฮึก..อันดาไม่ไป อันดาบอกว่าไม่ทำไมอคินต้องบังคับด้วย"
เสียงหวานสะบัดใส่คนโตกว่า อันดาตัดพ้อไปด้วยสะอื้นไห้ไปด้วย คนขี้แยซุกหน้าอยู่แบบนั้น ปากเจ่อ ๆ นั่นก็เจื้อยแจ้วก่นด่ากันไม่หยุด
เขาว่าเขายังไม่ทันได้บังคับอะไรอันดาเลยนะ ก็แค่เป็นห่วง จะพาไปหาหมอ แต่กลับร้องไห้โยเยบ่นอุบนำไปก่อนจนอคินต้องหยุดพูด
ปกติอันดาไม่ใช่เด็กขี้แย คนตัวเล็กของเขาไม่ได้ร้องไห้ง่ายขนาดนั้น นี่เขาแค่บอกให้ไปหาหมอเท่านั้นเองนะ แต่ร้องไห้จนตัวโยนไปหมดแล้วหรือ
แปลก อคินสัมผัสได้ว่าอันดาแปลกไปจริง ๆ
แถมอารมณ์ยังอ่อนไหวง่ายมากอีกด้วย
"พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว เงยหน้ามาหน่อยเดี๋ยวฉันเช็ดน้ำตาให้"
"ไม่ อันดาไม่ไปหาหมอ"
"รู้แล้ว เงยหน้าเร็ว ไหนดูซิตาบวมหมดแล้วมั้ง"
"ฮึก..ทำไมต้องบังคบ อคินอย่าบังคับ อันดาไม่ไปหาหมอ"
"ฉันยังไม่ได้บังคับอะไรเลย ไม่ไปก็ไม่ไป รู้แล้วว่าไม่อยากไป เงยหน้าก่อนเร็วเด็กดี"
ในที่สุดอันดาก็ยอมเงยหน้าให้อคินเช็ดน้ำตาให้ ปากอิ่มเบะคว่ำเสียจนอคินกดริมฝีปากลงไปจุ๊บเร็ว ๆ แล้วผละออกมา คนกระทำชอบใจหัวเราะร่า ส่วนคนโดนกระทำยกหลังมือขึ้นถูปากตนเองแรง ๆ แล้วค้อนใส่
"ทำปากยื่นเป็นเป็ดเลยนะ"
"แล้วใครให้จุ๊บล่ะ"
อคินยักไหล่ เขาใช้ผ้าผืนเล็กที่ใช้เช็ดปากอันดาก่อนหน้านั้นไล่ซับน้ำตาให้ เด็กดื้อสูดน้ำมูกดังฟืด ตากลม ๆ นั่นบวมช้ำเสียน่าสงสาร
มือหนาหยิบแก้วน้ำส่งให้อันดากระดกดื่ม ร่างเล็กจิบไปสองอึกก็ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่เอา
"ทำไมถึงอ้วกได้นะ ไข้อะไรก็ไม่มี" อคินพึมพำ ใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากและลำคออันดาไปทั่ว ๆ เพื่อตรวจวัดอุณหภูมิร่างกาย
พอจับดูแล้วก็ปกติดีทุกอย่าง ไม่มีทีท่าว่าร่างกายจะอุ่นไปมากกว่านี้
"หรืออาจจะกินเยอะไปมั้ง" อคินสันนิษฐาน เขาใช้สองนิ้วบีบเนื้อนุ่มที่หน้าท้องของอันดาเบา มือ "เนี่ยดูสิ พุงออกไปหมดแล้วเด็กอ้วน"
คนถูกเรียกว่าเด็กอ้วนขมวดคิ้ว ทีแรกตั้งใจจะผลักมือหนาออก แต่พออคินลูบหน้าท้องนิ่มไปมาอันดากลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น
จากที่รู้สึกคลื่นไส้ก็เบาลงไปเยอะ ตอนที่อันดาอาเจียนอยู่เขารู้สึกตุ๊บ ๆ ที่ท้องน้อยอีกแล้ว
หมู่นี้ไม่รู้เป็นอะไร บางทีเวลานอนตอนกลางคืน อันดาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเป็นคลื่น ๆ อยู่ในท้อง เหมือนมีก้อนพายุอัดแน่นอยู่ด้านใน แล้วไม่นานพายุก้อนโตก็ซัดผลัวะพานพาให้คลื่นยักในท้องสั่นคลอน
เป็นอะไรไปนะ หรือกินเยอะไปแบบที่อคินว่าจริง ๆ
to be continued..
แอแงงงง จากแมวน้อยใกล้จะกลายเป็นแม่แมวแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ๆๆๆๆๆ หุหุ
ขอบคุณทุก ๆ คอมเมนต์และหัวใจทุก ๆ ดวงมากเลยนะค้าา สามารถติชมมาได้เสมอเลยค่าาา
ย้ำอีกครั้งนึง ตั้งแต่ตอนที่ 17 เป็นต้นไป จะทำการติดเหรียญนะคะ
ความคิดเห็น