คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12
ตอนที่ 12
เจ้าของห้องเปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยือนอย่างไม่ค่อยเต็มใจมากนัก
กฤตินถลาตัวแทรกเข้ามาในห้องของอคินก่อนเป็นคนแรก ตามมาติด ๆ ด้วยวัศกรที่ก้าวเข้ามาแล้วมุ่งหน้าไปยังตู้เย็นเพื่อจะดื่มน้ำ
"จะมาทำไมไม่บอกก่อนวะ" อคินบ่นอุบ
อยู่ ๆ เพื่อนตัวดีก็โผล่มาถึงหน้าประตูไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาที่กำลังจะทำมื้อเย็นก็ต้องหยุดมือมาเปิดประตูให้เพื่อนจอมวุ่นวาย
"เดี๋ยวนี้จะไปมาหาสู่กันต้องบอกก่อนด้วยเหรอวะ ทำไม หรือมึงซ่อนใครไว้" กฤตินเย้า ร่างที่ดูจะบางกว่าทุกคนในกลุ่มเพื่อนเอนตัวนอนแผ่ลงบนโซฟา ราวกับนี่เป็นคอนโดของตัวเอง
อคินยักไหล่ทำทีไม่ยี่หระ แต่สายตาแอบเหลือบมองประตูห้องนอนที่รู้ดีว่ามีคนตัวเล็กอยู่ในนั้น
เด็กดื้อของเขากำลังอาบน้ำ..
ก่อนหน้านั้นเขาให้อันดาไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวมาทานมื้อเย็น เขาแยกกับอันดาได้ไม่ถึงห้านาทีเสียงมือถือก็ส่งสัญญาณว่าเพื่อนตัวดีโทรเข้ามา
กว่าจะรู้ตัวว่าเพื่อนมาหา อีกสองร่างที่สูงพอ ๆ กับเขาก็สั่งการให้เขาเปิดประตูต้อนรับเสียแล้ว
วัศกรกระดกน้ำเย็นลงคอหลายอึกให้ชื่นใจ อีกมือหนึ่งส่งแก้วน้ำดื่มที่มีน้ำแข็งอยู่สองสามก้อนให้กฤติน
ฟังเสียงอคินและกฤตินวิวาทกันแล้วสนุกดี สองคนนี้ตีกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เขามีกันอยู่สามคนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เหมือนกลุ่มที่รวมตัวกันของคนเข้าสังคมไม่เก่ง
แต่เว้นกฤตินไว้คนหนึ่ง รายนั้นน่ะผ่าเหล่าผ่ากอมาคบกับพวกเขาเพียงเพราะชอบฟังเพลงแนวเดียวกัน กฤตินอัธยาศัยดี คารมดี หน้าตาดี แต่โง่ หมอนี่ไม่ค่อยรู้ว่าแฟนงอน กว่าจะรู้จริง ๆ แฟนสาวก็หอบเอาเสื้อผ้าหนีไปแล้ว เคยตามไปง้อกันถึงเชียงใหม่ก็มี น่าปวดหัวชะมัด
ส่วนวัศกรเป็นประเภทพูดน้อยต่อยหนัก ฉลาด รอบคอบ แถมยังมีสติที่สุดในกลุ่มด้วย เขามักจะรับหน้าที่ไกล่เกลี่ย ไม่ว่าจะปัญหาในกลุ่มระหว่างอคินกับกฤติน ที่ชอบตีกันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ บางทีลามไปถึงเรื่องนอกกลุ่มก็มีที่เขาต้องเข้าไปไกล่เกลี่ย
เช่น อคินที่ดูสุขุมที่สุด แต่จริง ๆ แล้วกลับใจร้อนที่สุด มีเรื่องทีไรก็ได้วัศกรนี่แหละที่คอยห้ามไม่ให้อคินตีกับพวกเด็กวิศวะ
ทั้งสามคนเป็นความแตกต่างที่ไม่ค่อยจะลงตัว แต่แปลกมากที่อยู่กันมาได้จนถึงทุกวันนี้ มันเป็นความสัมพันธ์ที่รักนะแต่ไม่แสดงออก เป็นอะไรที่มองตาก็รู้แล้วว่าเพื่อนต้องการอะไร
"มึงทำอะไรกินวะ" วัศกรถาม หลังจากเห็นมีดกับเขียงและเนื้อสัตว์กองรวมกันอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว
"ก็กับข้าวนั่นแหละ ว่าจะต้มยำกุ้งกับอะไรสักอย่างนึง" อคินตอบ เขาตอบส่ง ๆ ไปก่อน เพราะไม่รู้จะทำอะไรให้อันดาทานดี
"ไม่ต้องทำ ไปเก็บครัว ไปแดกหมูทะกัน" กฤตินเสนอ
อคินเลิกคิ้ว ในใจเขาตอบกฤตินโดยอัตโนมัติไปแล้วแน่ ๆ ว่าเขาไม่ไป ขืนไปแล้วอันดาล่ะ มื้อเย็นเขาก็ยังไม่ทันได้เตรียม แต่ถ้าปฏิเสธ จะหาข้ออ้างอะไรมาดีวะเนี่ย
ไม่ทันที่อคินจะนึกอะไรออก...
แกรก!
"อคิน อันดาทำอันนี้ไม่ดะ.."
คนตัวเล็กที่คาดว่าคงอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วปรากฏตัว ประตูห้องนอนที่ปิดสนิทถูกกระชากออก พร้อมร่างบางที่อยู่ในชุดนอนกางเกงผ้านิ่มขาสั้น และท่อนบนเปลือยเปล่า ในมือกำเสื้อตัวบางค้างเอาไว้แน่น
"ไอ้คิน.." วัศกรได้สติเป็นคนแรก
"เชี่ย!" กฤตินสะดุ้ง เขาเด้งตัวจากโซฟาขึ้นมาสำรวจอันดา
"เหี้ยไรวะเนี่ย" วัศกรวางแก้วน้ำลง หันไปมองหน้าอันดาสลับกับอคิน และหันไปขอความเห็นจากกฤตินด้วย
"แม่ง" อคินสบถ เขาเม้มปากและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
"ขาว" กฤตินว่า มองอันดาตาไม่กะพริบ
"ไอ้สัตว์" อคินปรามเสียงแข็ง
"ขาวมาก"
"ไอ้ติน ไอ้เหี้ย! อย่ามอง!!" อคินโวยลั่น
"มึง.."
"พวกมึงออกไปเลย! ออกไปจากบ้านกูให้หมดเดี๋ยวนี้เลยนะ!" เจ้าของบ้านออกปากไล่ ขยับตัวมาบังสายตากฤตินและวัศกรไม่ให้มองไปที่อันดา
"เฮ้ยมึงใจเย็น ของดีก็แบ่งพวกกูดูหน่อยดิวะ" กฤตินชะเง้อ พยายามเอี้ยวตัวให้สายตาลอดผ่านไหล่กว้างของอคินเพื่อจะมองอันดา
"ไอ้เหี้ยติน!" อคินแหวใส่ ทำท่าจะเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อเพื่อนตัวเอง แต่กฤตินเบี่ยงตัวหลบได้ทัน
"พอแล้วพวกมึง มึงดูหน้าน้องเขาดิตกใจหมดแล้ว" วัศกรร้องห้าม เขาชี้ไปที่อันดาที่ทำหน้าตาเหลอหลา
"พวกมึงสงบปากสงบคำ เดี๋ยวกูมา"
เขาพูดแค่นั้นแล้วหันหลังไปหาอันดา มือหนาดันคนตัวเล็กให้กลับเข้าไปในห้องนอน อคินปิดประตูเสียงดังแล้วยืนจ้องอันดาตาเขม็ง
"อคิน..ข้างนอกนั่น.."
"ออกไปทำไม" คนตัวสูงกดเสียงต่ำ เขาไม่สนใจสิ่งที่อันดากำลังจะถาม
"..." อันดาเม้มปาก กอดเสื้อตัวเองแนบอก
"ฉันถามว่าออกไปทำไม"
"ก็อันดา.."
"ฉันถามนายว่าออกไปทำไม!"
คนตัวเล็กสะดุ้ง ฟันคมกัดลงที่ริมฝีปากล่างของตนเองจนห้อเลือด เขาตกใจเสียงตวาดของอคินจนเผลอกำเสื้อในมือเอาไว้แน่น
"ตอบ!"
"อะ..อันดาทำอันนี้ไม่ได้ อันดาเลยจะออกไปให้อคินทำให้" อันดายกเสื้อในมือตัวเองให้อคินดู
มือหนากระชากเสื้อนอนตัวบางจากมือขาวอย่างแรง เขาคลี่มันออกเพื่อดูว่าสิ่งที่อันดาบอกว่าทำไม่ได้นั้นคืออะไร
"กระดุมเสื้อแค่นี้ก็ติดเองไม่ได้เหรอ"
"..."
"นี่นายต้องให้ฉันทำให้นายทุกอย่างเลยหรือไงอันดา!"
อคินหัวเสีย เขาคลี่ชายเสื้อที่อันดาจะใส่ออกให้ถนัดมือ จับทิศทางของเสื้ออ้อมไปด้านหลังขาวเนียน จับแขนเรียวเตรียมจะยัดใส่ในแขนเสื้อ แต่อันดายื้อไว้
"มะ..ไม่เอา อันดาไม่ใส่ตัวนี้แล้ว"
คนตัวเล็กเสียงพร่า อคินถอนหายใจดังพรืด เขากลอกตาแล้วดึงเสื้อกลับมาถือไว้ในมือ โยนมันลงพื้น แล้วเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวใหม่มาใส่ให้อันดาแทน
"อคินปล่อย อันดาจะใส่เอง" คนเด็กกว่าเบี่ยงตัวหลบ อันดาถอยไปก้าวหนึ่งแต่ถูกอคินรั้งมาประชิดตัว
"ใส่แขนเข้ามา!" เขาสั่ง หลังจากที่สวมเสื้อลงบนศีรษะอันดาได้สำเร็จ
"ไม่เอา อันดาจะใส่เอง"
อันดาส่ายหน้า พยายามยื้อแขนที่ถูกอคินจับไว้จนแน่น พร้อมก้าวถอยหลังหนี ปฏิกริยาแบบนี้ยิ่งทำให้อคินหงุดหงิด
"อย่าลีลา! ใส่แขนเข้ามาสักที!"
"อะ..อคิน ปล่อย อคินปล่อย อันดากลัว"
คนตัวเล็กบอกเสียงสั่น แววตาหวาดระแวงจนอคินชะงัก มือหนาคลายออกจากแขนเรียว ทันทีที่เด็กดื้อของเขาเป็นอิสระ ร่างเล็กก้าวถอยออกไปจนแผ่นหลังประชิดกับตู้เสื้อผ้า
อคินกัดฟันกรอด กำหมัดเอาไว้แน่น
กว่าจะรู้ตัวว่าทำไม่ดีใส่อันดา เด็กน้อยของเขาก็ถอยกรูออกไปแล้ว
แม่ง!
ทำบ้าอะไรลงไปวะ
ร่างสูงแทบจะทึ้งหัวตัวเอง อคินตัดสินใจเดินออกไปจากห้องนอน เขากระชากประตูออกอย่างแรง และกระแทกปิดมันดังโครมจนวัศกรกับกฤตินสะดุ้ง
"เป็นเหี้ยไรวะ" กฤตินโพล่งถาม เขาชะเง้อมองหาเด็กผู้ชายตัวเล็กน่ารักคนเมื่อกี้ที่ถูกอคินดันกลับเข้าไปในห้องนอน
"ชะโงกหน้าหาเหี้ยไรไอ้สัตว์"
เอ่า โดนด่าเฉย
อคินแหวใส่ นึกหมั่นไส้เพื่อนตัวเองที่เอาแต่จ้องผิวขาว ๆ ของอันดา
ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนนะ เขาจะซัดให้ตาแตก
ไอ้เหี้ย
หงุดหงิดโว้ย
"สรุปหมูกระทะกูเอาไง อย่าคิดนาน กูอยากแดก" กฤตินรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ไม่ไป" อคินตอบทันควัน
หงุดหงิด
"ไปเหอะไอ้คิน นาน ๆ ทีแม่งจะว่างตรงกัน" วัศกรหว่านล้อม
"เออ กว่ากูจะปลีกตัวออกมาได้แต่ละทีมันยากนะโว้ย"
"ไหน ๆ พวกกูก็มาแล้ว ไปเหอะ ชวนน้องคนนั้นที่อยู่ในห้องมึงไปด้วยก็ได้ กูสัญญาเลยว่าจะไม่จุ้นจ้านวุ่นวายหรือถามใด ๆ ทั้งสิ้น" วัศกรเกลี้ยกล่อม พยายามสรรหาคำพูดมาให้อคินยอมไปด้วยกันให้ได้
คนถูกชักชวนคิดหนัก ดวงตาเรียวรีปาดมองบานประตูห้องนอนตัวเอง เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบรับ
"ไว้กูลองชวนก่อน ถ้าเขาไปกูก็ไป"
โอเค ถ้าอันดาไม่ไปอคินก็ไม่ไป
ร่างเล็กนั่งชันเข่าอยู่ปลายเตียง เสื้อผ้าถูกสวมใส่เรียบร้อยไปแล้วเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา สองมองเล็กยกขึ้นปาดน้ำตา ไหล่บางสะอื้นไห้สั่นเทิ้มพยายามสะกดกลั้นมันเอาไว้
"ฮึก.." ฟันคมกัดริมฝีปากตัวเองจนบวมเจ่อ สองแก้มเปียกปอนไปด้วยน้ำใสที่ไหลพราก
อันดากำลังเสียใจ ตั้งแต่อยู่กับอคินมาไม่เคยถูกอคินดุขนาดนี้
อันดาไม่ชอบที่อคินเสียงดัง ไม่ชอบที่เสียงทุ้มนั่นตวาดกันลั่นจนอันดากลัว แววตาที่เคยทอดมองกันด้วยความเอ็นดูกลับเข้มขรึม มือหนาที่ออกแรงจับแขนอันดาก็ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด
อันดาไม่ชอบอคินตอนที่อารมณ์ไม่ดี
อันดาไม่ชอบเลยที่ตัวเองดื้อกับอคินอีกแล้ว
อันดาไม่รู้หรอกว่าอันดาทำอะไรผิด รู้แค่ว่าถ้าทำอะไรแล้วอคินไม่ชอบนั่นแปลว่าทุกอย่างที่อันดาทำล้วนผิดเสมอ
ใช่ อันดาทำผิด คนตัวเล็กคิดอย่างนั้น
อันดารู้ว่าอันดาไม่เหมือนใคร มันก็ไม่แปลกเท่าไหร่หรอกที่อคินไม่อยากให้เขาออกไป..เจอกับใครโดยที่อคินไม่ได้อนุญาต
"นี่"
"ฮึก.." คนตัวเล็กรีบปาดน้ำตา ร่างสูงที่เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตรงปรี่มาหาเด็กดื้อของเขาที่เอาแต่นั่งกอดเข่าตัวเอง
"ร้องไห้เหรอ" อคินตกใจ เขารีบดึงตัวอันดาให้ลุกขึ้น "ร้องทำไม เป็นอะไร นายร้องไห้ทำไมอันดา"
มือหนากุลีกุจอเช็ดน้ำตาออกให้ เด็กดื้อของเขาสะอื้น
"อันดา"
"ฮึก.."
"เป็นอะไร บอกฉัน"
"อันดากลัว" คนตัวเล็กก้มหน้างุด พยายามหลบซ่อนใบหน้าที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
"กลัว?" อคินเลิกคิ้ว ยังไม่รู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุของคนตัวเล็ก
"อคินดุ ฮึก..เสียงดัง"
"..."
"อันดากลัว"
ปากบอกกลัวแต่หัวทุยกดซุกจนจมอก อคินลูบศีรษะกลมผ่านเส้นผมดำขลับนุ่มมือไปมาแผ่วเบา
"ขอโทษ" เขาว่าแล้วสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่น
"อันดา..อันดากลัว อคิน อันดาดื้อ อันดาขอโทษ"
"ขอโทษทำไม นายไม่ผิด ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ"
เขาพูดเสียงอ่อน รวบร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอด
อคินดึงอันดาให้นั่งลงบนขอบเตียงพร้อมกันกับเขา มือหนาประคองเข้าที่ข้างแก้มกลม เขาลูบความเนียนนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะกดจูบลงไปเชื่องช้า
"ฉันผิดเองที่ใจร้อน ฉันผิดเองที่พูดไม่ดีกับนาย อันดา..ฉันขอโทษ"
นิ้วยาวไล่ต้อนหยาดน้ำตา ใบหน้าน่ารักยังคงไม่เงยขึ้นสบตากับเขา อคินเชยคางมนให้เชิดขึ้น
ออกแรงผลักร่างเล็กช้า ๆ ให้หงายลงไปจนแผ่นหลังแนบสนิทกับผืนเตียง
"เด็กดี ไม่ร้องนะ ฉันขอโทษ" เขาว่า พร้อมขยับตัวขึ้นคร่อม "เงยหน้าหน่อยเร็ว มองตาฉันหน่อยเด็กดี"
อคินกดจูบอีกครั้ง แต่เป็นจูบที่จรดลงบนหน้าผากมน เส้นผมที่ปรกลงมาบนหน้าผากถูกอคินปัดออกเบามือ
เขากดจูบย้ำลงอีกครั้ง
อีกครั้ง
อีกครั้งจนกว่าอันดาจะเงยหน้า
"ขอโทษ" มือหนาลูบปรางแก้มขาว อันดายอมเงยหน้าและสบตากับเขา
อคินคลี่ยิ้มแผ่วเบา ระยะห่างระหว่างกันโดนทอนเข้ามาเมื่อคนใต้ร่างยกแขนขึ้นคล้องคอแกร่ง
"อันดาไม่รู้ว่าทำไมอคินต้องดุ อันดาไม่รู้ว่ามีคนอยู่ข้างนอก อันดารู้ว่าอคินไม่ชอบ แต่ว่าอันดาไม่ได้ตั้งใจออกไปนะ อันดาไม่รู้ อันดาขอโทษ"
เด็กขี้แยส่ายหน้า ดวงตากลมโตแดงกล่ำเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใส เสียงหวานอู้อี้เมื่อดึงคนตัวสูงเข้ามากอดจนร่างใหญ่ ๆ โถมลงมาทับกัน
"อันดารู้ว่าอคินไม่ชอบเด็กดื้อ อันดาขอโทษที่ทำให้อคินโมโห ขอโทษที่ทำให้อคินโกรธ ขอโทษที่แค่ติดกระดุมเสื้อก็ยังทำไม่ได้ อันดาขอโทษ"
"ไม่ อันดา..ช่างมัน ไม่ต้องขอโทษอะไรแล้ว นายไม่ได้ผิดอะไรทั้งนั้น มันเป็นฉันเองที่ผิดทั้งหมด"
อคินรีบปลอบก่อนที่อะไรมันจะแย่ไปมากกว่านี้
"ฉันก็แค่ไม่ชอบที่ใครมามองนายตอนอยู่ในสภาพแบบนั้น ฉันแค่หงุดหงิด ฉันรำคาญสายตาสอดรู้สอดเห็นของเพื่อนฉันที่มันมองนาย ผิวขาว ๆ ของนายมัน..ฉัน..ตอนนั้นฉันแค่หวงนาย ฉัน..ฉันเลยโมโห ฉันมันบ้าเอง ฉันขอโทษ"
อคินพล่ามบอกน้ำเสียงตะกุกตะกัก ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งโกรธตัวเอง ไม่รู้ทำไมต้องเอาอารมณ์ร้าย ๆ มาลงที่อันดา
คนตัวเล็กก็แค่จะให้เขาติดกระดุมเสื้อให้ และมันผิดที่เขาด้วยที่ไม่ยอมเดินกลับเข้าไปบอกอันดาแต่แรกว่ามีคนมา ทุกอย่างมันผิดที่เขาทั้งหมด แค่ควบคุมอารมณ์ตัวเองยังทำไม่ได้ยังมีหน้าไปว่าอันดากับอีแค่เรื่องติดกระดุมเสื้อ
บ้าจริง ๆ ไอ้คินเอ๊ย
"นายอย่ากลัวฉันเลยนะอันดา ฉันสัญญาว่าจะไม่เสียงดังใส่นายอีกแล้ว"
"อคินต้องสัญญาจริง ๆ นะว่าจะไม่เสียงดังอีก อันดากลัว"
"ฉันสัญญา นายไม่ต้องกลัวนะ ฉันสัญญา"
"อื้อ อันดาก็สัญญาว่าจะไม่ดื้อแล้ว แล้วก็จะทำทุกอย่างด้วยตัวเองให้เก่ง ๆ อคินจะได้ไม่ต้องลำบากมาทำให้อันดา อันดาไม่อยากให้อคินหงุดหงิด"
"นายเก่งมากแล้วเด็กดี อย่าเก่งไปมากกว่านี้เลยนะ แค่นี้ฉันก็โงหัวไม่ขึ้นแล้ว"
มือหนาลูบผมคนตัวเล็กแผ่วเบา เขาหอมแก้มนวลดังฟอด อันดาไม่ยอมแพ้เลยรั้งต้นคออคินลงมาหอมคืน
แก้มสากทั้งสองข้างถูกเด็กดื้อใต้ร่างกดปลายจมูกซ้ำ ๆ ย้ำ ๆ ลงไปสลับซ้ายสลับขวา
คนถูกจู่โจมจนแก้มจะช้ำกลั้วหัวเราะ เขายอมอ่อนข้อให้เด็กดื้อหอมแก้มเขาซ้ำ ๆ จนกว่าจะพอใจ อันดายิ้มเขิน ใช้นิ้วมือจิ้มลงบนแก้มอคินแผ่วเบา
"หอมจัง"
"ตัวแสบ"
แล้วแก้มกลมก็ถูกอคินฟัดจนหนำใจ เสียงหวานหัวเราะลั่น ร่างเล็ก ๆ ดีดดิ้นเมื่ออคินเปลี่ยนตำแหน่งมาไล้จูบที่ซอกคอ
เสียงหัวเราะใสแจ๋วดังทะลุประตูบานหนา เพื่อนตัวดีทั้งสองของอคินพอได้ยินก็หันมองหน้ากันเลิกลั่ก วัศกรที่ย่อตัวลูบหัวเจ้าอินดี้อยู่ได้แต่ยักไหล่ กฤตินที่ยังคงนอนแผ่บนโซฟากลอกตา
แหวะ หมั่นไส้
แล้วเมื่อกี้ไอ้บ้าที่ไหนมันโวยวายฟาดงวงฟาดงาวะ นึกว่าคอนโดจะระเบิด แต่พอกลับเข้าไปในห้องนอนไม่ถึงสิบนาที เสียงสงครามในตอนแรกหายไปกลายเป็นเสียงหยอกล้อกันซะอย่างนั้น
เข้าไปง้อกันอีท่าไหนวะนั่น
แล้วสรุปหมูกระทะจะยังไปกินอยู่ไหม
กฤตินงง หิวก็หิว เพื่อนอีกคนก็เอาแต่เล่นกับแมว ส่วนอีกคนหายเข้าไปในห้องนอนมันก็หายเข้าไปเลยจริง ๆ
อยากจะโวยวาย แต่พอดีดตัวขึ้นมานั่งดี ๆ ตูดยังไม่ทันห่างจากโซฟา เจ้าของห้องก็ตีหน้าขรึมออกมากับเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักแล้ว
จับมือกันออกมาเชียวนะ
ทำไมวะ แค่เดินจากห้องนอนมาห้องนั่งเล่นมันจะหลงทางเหรอ
จับมือกันทำไม!
"สรุป?" วัศกรเลิกคิ้วถาม ส่วนกฤตินเบะปาก
หมั่นไส้ว่ะ ดูก็รู้ว่าไอ้ที่ทำเป็นโวยวายก่อนหน้านั้นน่ะ
หึงชัวร์
"หึงเก่ง" กฤตินเย้า
"เชี่ยไรไอ้สัตว์"
"เปล๊า! กูจะถามว่าเราจะไปกันได้หรือยัง กูหิ้วหิว"
กฤตินยืนขึ้นบิดขี้เกียจ เขาทำทีเป็นลูบหน้าท้องของตัวเอง แต่สายตาแอบเหล่มองอันดาเพื่อพิจารณาความน่ารัก
"ถ้ายังไม่เลิกมองอันดานะมึงได้แดกตีนกูก่อนแดกหมูแน่"
เขาไม่ได้ขู่
และกฤตินรู้ว่าอคินจะทำแบบนั้นจริง ๆ ถ้าเขายังไม่เลิกมองอันดาด้วยสายตาอยากกลืนกิน
"ชื่ออันดาเหรอ" วัศกรถาม
เจ้าของชื่อสะดุ้ง นอกจากอคินก็คนตัวหนาตรงหน้านี่แหละที่เป็นผู้ชายคนที่สองที่เอ่ยชื่ออันดา
"เออ" อคินชิงตอบให้ทันควัน
"ชื่อเหมือนแมวมึงเลยนี่ เหมือนกูเคยเห็นตอนมึงเอารูปลงแล้วใส่แคปชั่น ใช่ปะวะ"
คนถามไม่ได้คิดอะไร แต่คนถูกถามตัวชาวาบ วัศกรมองไปที่เจ้าอินดี้ ก่อนจะละสายตาแล้วกวาดไปรอบคอนโดของอคิน
"จะว่าไปตั้งแต่มากูยังไม่เห็นแมวตัวใหม่มึงเลยนะ ไปไหนแล้ววะ"
"อยู่ในห้อง" อคินตอบส่ง ๆ เขากระชับมืออันดาเอาไว้แน่น
"กูนึกว่าเอาไปปล่อยวัดละ" กฤตินหัวเราะร่า
แต่เด็กดื้อพอฟังแล้วบุ้ยปาก ปล่อยวัดอะไรล่ะ อันดายืนแก้มกลมอยู่นี่ไม่เห็นหรือไง ผู้ชายคนนี้พูดอะไรก็ไม่รู้
"เลิกถามได้แล้วกูรำคาญ" อคินตัดบทแล้วหันมาพูดกับอันดา "นั่นวัศกร นี่กฤติน"
เขาแนะนำแบบขอไปที ชี้มือชี้ไม้ไปที่เพื่อนทั้งสองของเขาทีละคน อันดายกมือขึ้นไหว้เก้ ๆ กัง ๆ ก่อนออกจากห้องอคินบอกเอาไว้ว่าเจอคนที่โตกว่าต้องทำแบบนี้
"สวัสดีครับ"
"เรียกพี่ตินก็ได้จ้ะ" กฤตินยิ้มระรื่น
"ส่วนพี่ก็พี่กรนะ" วัศกรร่วมผสมโรง
"ทำหน้าทำตากวนส้นตีน เสด็จได้แล้วครับเพื่อนรัก เอารถมึงไปนะไอ้กร เปลืองน้ำมันรถกู"
อคินร่ายยาว รำคาญนักมีเพื่อนกวนประสาท
เขาเดินนำออกไปพร้อมจูงมืออันดาออกไปด้วย คนตัวเล็กเดินติดกับเขาชนิดที่ว่าไหล่ชนไหล่
เอาล่ะนะ กฤตินกับวัศกรจะลงมติว่าเด็กคนนี้ชักจะไม่ธรรมดา อาการเพื่อนเขาออกขนาดนั้นต้องพิเศษใส่ไข่ แถมใส่ใจลงไปด้วยแน่นอน
"อันนั้นมันเผ็ดนะ กินอันนี้ดีกว่า"
อคินรีบเปลี่ยนถ้วยน้ำจิ้มจากถ้วยเผ็ดให้เป็นน้ำจิ้มรสชาติกลาง ๆ ที่แมวน้อยพอจะกินได้ให้ไปอยู่ทางฝั่งของอันดา
เด็กดื้อของเขายิ้มแป้น ใช้ส้อมจิ้มเนื้อหมูที่อคินคีบให้แล้วเอาไปจุ่มลงในน้ำจิ้ม
บรรยากาศแปลกตาและรสชาติอาหารค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับอันดา ปกติเคยกินแต่อาหารฝีมือของอคิน กับอาหารที่อคินซื้อกลับเข้ามาหลังจากเลิกงาน
อันดาเพิ่งเคยมานั่งกินอาหารที่เป็นร้านแบบนี้ ที่นี่เป็นร้านหมูกระทะธรรมดา ๆ ที่อยู่ถัดจากคอนโดอคินไปสองไฟแดง ในร้านเป็นบุฟเฟต์มีอาหารสดวางเรียงกันจนเลือกไม่ถูก
มีทั้งหมูหมัก หมูไม่หมัก หมูสไลด์ หมูซี่โครง หมูสามชั้น หมูบด หมูเด้ง อาหารทะเล ผักต่าง ๆ รวมไปถึงอาหารหวานจำพวก เค้ก ขนมปัง ขนมไทย น้ำแข็งไส ไอศกรีม ตระการตาจนอันดาชะเง้อคอแทบจะหลุด
อันดาเพิ่งเคยมาครั้งแรก และหน้าที่เดียวที่อคินให้อันดาทำก็คือการนั่งกินเฉย ๆ คนแก่กว่าจัดการให้อันดาทุกอย่าง ทั้งย่างหมู แกะกุ้ง ลวกไส้กรอก วุ้นเส้น คีบผัก ตักน้ำจิ้ม อคินทำให้หมดเลย
และแน่นอน ทุกการกระทำของอคินถูกบันทึกอยู่ในสายตาของกฤตินและวัศกรหมดแล้ว!
"อันนี้อร่อยนะ เป็นซี่โครงหมู แต่ต้องระวังกระดูก" อคินคีบซี่โครงหมูให้อันดา คนตัวเล็กพยักหน้ารับ ส่งยิ้มให้น่าเอ็นดู
กฤตินมองแล้วส่ายศีรษะ ขอหัวเราะในใจสักนิดหน่อยก็แล้วกัน ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะเห็นมุมนี้ของเพื่อนตัวเอง เขาคีบเนื้อหมูแบ่งให้อคิน กลั้วหัวเราะ
"มึงอะกินมั่ง กูเห็นคีบให้แต่น้อง ล้นถ้วยแล้วไอ้ควาย"
"ก็กูกลัวอันดาไม่อิ่ม" อคินยักไหล่ เขาแกะกุ้งส่งให้อันดาเพิ่ม
หมั่นไส้ว่ะ
กฤตินหมั่นไส้!
"น้ำหมดแล้วนี่ อันดาส่งแก้วมาเร็วพี่เติมน้ำให้" วัศกรกระดิกปลายนิ้ว อันดามองแก้วน้ำตัวเองที่เหลือแต่น้ำแข็ง ยื่นมันส่งให้วัศกร
"เอาน้ำเปล่า" อคินดักทาง
"มึงให้น้องกินน้ำอัดลมบ้างเหอะ ถ้าน้ำเปล่าอีกนี่แก้วที่สามแล้วนะ"
"ก็น้ำอัดลมมันไม่ดีต่อสุขภาพ" เขาให้เหตุผล ก็แค่เป็นห่วงอันดา เขาผิดตรงไหนล่ะ
"แล้วมึงตะโบมหมูสามชั้นกับอาหารทะเลให้น้องนี่สุขภาพดีมากมั้ง" กฤตินแขวะ
อคินแทบจะเอาตะเกียบฟาดหัวเพื่อนปากดี เขาก็แค่เป็นห่วงอันดา แต่คิดไปคิดมาคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง นาน ๆ ทีที่อันดาได้กินอะไรแบบนี้
"ดื่มน้ำอัดลมไหม" อคินหันไปถามอันดา คนตัวเล็กพยักหน้าระรัว อคินเลยอนุญาตให้วัศกรเทน้ำอัดลมลงแก้วอันดาได้
พอรับแก้วมาอันดากระดกดื่ม ทำเสียงชื่นใจเบา ๆ ในลำคอ หลังจากนั้นหันไปใช้ส้อมจิ้มเนื้อหมูในชามตนเองยื่นให้อคิน
"อคินกินเร็ว"
"นายกินเหอะ"
"อันดากินแล้ว อคินกินบ้าง" อคินยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะอ้าปากรับเนื้อหมูขนาดพอดีคำที่อันดาเป็นคนป้อนเข้าปากไป
"อร่อยจัง" เขากระซิบบอก แต่กฤตินได้ยิน
"ตอแหล มาแดกตั้งกี่ครั้งเพิ่งจะอร่อยเอาวันนี้" เนี่ย ขอแขวะหน่อยเหอะ
"เสือก" อคินถลึงตา อยากเขวี้ยงหัวกุ้งใส่หน้าเพื่อน
"อคิน..อันดาอยากชิมน้ำอันนี้"
เด็กดื้อว่า ชี้ไปที่แก้วน้ำของอคิน มันเป็นน้ำสีเหลือง ๆ ทอง ๆ ออกจาง ๆ มีน้ำแข็งลอยอยู่สามสี่ก้อน
"อันนี้เบียร์ เด็กกินไม่ได้" พูดแล้วก็ยกแก้วขึ้นมาดื่มเสียหนึ่งอึก
อะไรอะ ทีอคินยังกินได้
อันดาบุ้ยปาก ไม่ให้กินก็ไม่กิน กินกุ้งต่อก็ได้ อร่อยกว่าเบียร์อะไรนั่นของอคินแน่นอน
ตอนที่อันดาเป็นแมวอยู่กับหลวงตาที่วัด อันดาเคยเห็นกุ้งบ่อย ๆ ที่ตลาด มีทั้งตัวใหญ่ตัวเล็ก อันดาเห็นทีไรเผลอจ้องมันตลอดเพราะกลิ่นหอมฉุยเตะจมูก แต่ก็นั่นแหละ ได้แต่มองเท่านั้น มองอยู่ทุกวัน มองอย่างเดียวไม่พอแถมโดนแม่ค้าเจ้าของร้านกุ้งหวดเข้าให้ หลังแอ่นกลับวัดทุกวัน
คิดแล้วเศร้า ตอนนั้นอดอยากมาก ๆ เลย พอมีโอกาสได้มากินของอร่อย ๆ อันดาจะกินให้หนำใจ กินให้สมกับที่เมื่อก่อนนี้ไม่มีอะไรจะกิน
"เด็กมึงกินเก่งว่ะ ดูดิ เคี้ยวซะแก้มตุ่ย"
กฤตินเอ็นดู เขากลั้วหัวเราะพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
"ไอ้คิน กูถามจริง ๆ นะ" วัศกรเว้นจังหวะ แปรเปลี่ยนเป็นใช้สายตาและท่าทางในการสื่อสาร
เขาชี้นิ้วไปที่อันดา ก่อนจะเปลี่ยนองศามาชี้ที่อคิน
"ได้ ไม่ได้"
"ไอ้สัตว์!" อคินสบถ
คำถามระยำแบบนี้แน่นอนว่าเขารู้ว่าวัศกรหมายถึงอะไร อคินโยนเปลือกกุ้งที่กองเป็นภูเขาใส่วัศกร คนถูกทำร้ายแหกปาก รีบยกมือขึ้นเป็นเกราะกำบัง
"อย่าเอาของกินมาโยนเล่น ไอ้ห่า มันเลอะเสื้อกู"
"ก็ดูคำถามมึงดิ เปลี่ยนคำถาม!" อคินขมวดคิ้วจนหน้ายุ่ง ร่างเล็กที่นั่งข้าง ๆ พอเห็นอคินโวยวายก็ได้แต่ทำตาปริบ ๆ
"อะ เอางี้ เดี๋ยวกูถามเอง" กฤตินเสนอตัว
เขายกแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ครั้งนี้กระดกรวดเดียวจนหมด เขาร้องอ้าในลำคอด้วยความชื่นใจ ก่อนจะขยับท่านั่งเตรียมพร้อม ตั้งท่าเตรียมถามเสียคนถูกถามเริ่มหวั่น
"คบ ไม่คบ"
"ไม่ นี่น้องกู" เขาตอบไม่มีลังเล วัศกรที่นั่งนิ่งเผลอเบะปาก
น้องพ่อมึงสิ มึงลูกคนเดียวไอ้คิน!
"มึงไปมีน้องตั้งแต่เมื่อไหร่" กฤตินถามต่อ
"ก็.." อคินอึกอัก เขาทำตัวไม่ถูกเลยแสร้งหันไปคีบกุ้งในชามอันดามาใส่ปากตัวเอง
"พิรุธเยอะ" วัศกรว่า
ท่าทางแบบนี้เหรอจะเดาไม่ถูก เขาเป็นเพื่อนกับอคินมาตั้งกี่ปี แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ยิ่งไอ้ท่าทางแบบนี้แหละคือคำตอบ
วัศกรไม่รู้หรอกว่าอันดาเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เกิดขึ้นได้อย่างไร แต่คนอย่างอคินถ้าไม่พิเศษจริง ๆ มันไม่พกใครไปไหนมาไหนด้วยหรอก
"รัก ไม่รัก" กฤตินโพล่งถาม เขารำคาญท่าทางอึกอักของเพื่อนตัวเองเต็มทน
"อะไรของมึงวะ"
"กูให้มึงตอบ ไม่ใช่มาถามกลับ"
อคินถอนหายใจ จะให้ตอบยังไงล่ะ จะเรียกว่ารักไหมเขาไม่รู้ แต่อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าก็รู้สึกดี
การมีอันดาเข้ามาในชีวิตอคินยิ่งรู้สึกว่าทุกเรื่องราวมันมีความหมาย ถ้าเปลี่ยนคำถามเป็นชอบกับไม่ชอบ เขาจะตอบแบบทันควันเลยว่าชอบ
แต่รักกับไม่รักมันเป็นความรู้สึกที่ลึกเกินไปที่จะรู้คำตอบ จะบอกว่ารักเลยอคินคิดว่ามันอาจจะเร็ว แต่ถ้าตอบว่าไม่รักเลยก็ดูจะใจร้าย
แต่ในเมื่อคำถามมีให้เลือกสองคำตอบว่ารักหรือไม่รัก เพราะฉะนั้นอคินคิดว่า..
"ก็.."
"อคิน" อันดาสะกิด คนตัวเล็กเอียงตัวเข้าหา ก่อนจะกระซิบเสียงเบา "อันดาปวดฉี่"
และอคินก็ละเลยคำตอบของเพื่อน เขาหันไปสนใจเด็กน้อยของเขา พากันลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ วัศกรกับกฤตินป่วยการจะซักไซ้
กฤตินกำหมัดแน่น เขาถอนหายใจดังเฮือก ส่วนวัศกรกลอกตา มองตามเพื่อนตัวเองที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องเดินซ้อนหลังอันดาขนาดนั้นด้วยวะ
ก็แค่ไปเข้าห้องน้ำ ทั้งร้านก็มีแต่คนมากันเป็นคู่ มันจะหวงอะไรนักหนา
วัศกรเห็นแล้วหงุดหงิด
จะว่าเขาโสดแล้วพาลก็ได้โว้ย
หลังจากอิ่มหนำสำราญวัศกรก็ขับรถกลับมาส่งอคินและอันดาที่คอนโด คนตัวเล็กตาปรือ โบกไม้โบกมือบอกลาทั้งวัศกรและกฤติน
อคินจูงมืออันดาขึ้นมาจนถึงบนห้อง เหลือบมองนาฬิกาที่แสดงเวลาว่าสองทุ่มครึ่งพอดี อันดาอ้าปากหาวหวอด ตากลม ๆ ปรือปรอยแทบจะปิดสนิทอยู่แล้ว น่าเอ็นดูชะมัด
"มา อาบน้ำ" อคินเรียก พร้อมอ้าแขนรับร่างบางที่โถมตัวเข้ามากอด
เขาจัดการถอดเสื้อผ้าอันดาออก ตามด้วยของตัวเอง โยนทุกอย่างลงในตะกร้า
"หัวเหม็นมาก" อคินก้มลงไปดมผมนุ่ม กลิ่นควันหมูกระทะปกคลุมทุกพื้นที่
อันดาร้องท้วงในลำคอ มาว่าอันดาหัวเหม็นได้ยังไง ก็อคินนั่นแหละ ก้มลงมาดมเองนะ
"ฉันจะอาบด้วย เดี๋ยวสระผมให้"
เด็กดื้อหมดฤทธิ์พยักหน้า ศีรษะกลมซุกอกอคินไม่ยอมห่าง เขาประคองอันดาเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวและเริ่มบีบยาสระผมมาขยี้จนเกิดฟองแล้วสระผมให้อันดา
คนที่เกิดอาการง่วงซึมในตอนแรกเริ่มตาสว่าง พอผิวนุ่มลื่นถูกน้ำเย็นฉ่ำกระทบเข้าผิวกาย ความสดชื่นเลยเข้ามาแทนที่
เด็กน้อยยืนนิ่งอย่างว่าง่ายอยู่ในวงแขนของอคิน มือเล็กบีบครีมอาบน้ำมาถูหน้าอกแน่นหนั่นของอคินจนฟองฟอด สลับกันอาบน้ำถู ๆ ไถ ๆ อยู่ราวยี่สิบนาที
ร่างเล็กถูกห่อผ้าขนหนูแล้วอคินก็หยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดผมให้ อันดาถูกดันให้นั่งลงบนเก้าอี้นุ่มหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ศีรษะโยกเยกไปตามแรงเช็ดผมของอคิน
"อคินดมผมอันดาหน่อยว่าหอมไหม" เด็กดื้อร้องบอก อคินกดปลายจมูกพิสูจน์ไปหนึ่งที
"หอมที่สุดในโลก"
พอได้รับคำตอบอันดาก็หัวเราะชอบใจ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบเอวสอบ แก้มกลมยู่ไปมาอยู่ที่หน้าท้องแกร่ง พอเช็ดจนแห้งสนิทอคินก็ปล่อยอันดาไปจัดการกับตัวเอง
ส่วนเขาก็หันมาเช็ดตัวพร้อมใส่เสื้อผ้า เหลือบไปอีกทีอันดาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ทาแป้งที่หน้าเสียขาววอก
น่าเอ็นดูชะมัด
"เพิ่งจะสามทุ่ม นอนเลยไหม"
"ครับ" อันดาพยักหน้า กระโดดดึ๋งขึ้นเตียง
อคินจัดการปิดไฟ สอดกายเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับอันดา
"อคิน"
"หืม"
"วันนี้ที่เราไปกิน..อร่อยมากเลยนะ"
"หมูกระทะน่ะเหรอ"
"อื้อ วันหลังพาอินดี้ไปด้วยเนาะ"
อคินยกยิ้มในความมืด เขาดึงร่างเล็กนุ่มนิ่มเข้ามากอด ลูบผมอันดาแผ่วเบา
"ได้ที่ไหน ร้านอาหารไม่ให้สัตว์เลี้ยงเข้าหรอก"
"เสียดายจัง" อันดาย่นจมูก สงสารเจ้าอินดี้ อันดาอยากให้อินดี้ได้กินของอร่อยบ้าง "ถ้าอินดี้เป็นคนแบบอันดาได้ก็คงจะดี อันดาอยากมีเพื่อนเล่น อยากให้อินดี้ได้คุยกับพี่กรกับพี่ตินด้วย"
"คุยกับไอ้กรไอ้ตินเนี่ยนะ"
"ใช่ เวลาพี่กรกับพี่ตินพูดอะไรอันดาหัวเราะทุกที"
เด็กน้อยทำเสียงสดใส นึกไปถึงตอนที่อยู่ในร้านหมูกระทะ หลังจากไปเข้าห้องน้ำกลับมาบรรยากาศในโต๊ะก็ดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ วัศกรกับกฤตินไม่ได้ถามอะไรต่อ
มีแค่ชวนคุยเรื่องงาน และกฤตินก็เล่านั่นเล่านี่ให้อันดาฟังจนหัวเราะร่า ไม่รู้ไปเส้นตื้นมาจากไหน กฤตินทำอะไรหรือพูดอะไรก็หัวเราะไปหมดเลย มุกห้าบาทสิบบาทที่เคยเล่นกับเพื่อนแล้วแป้กกลับเมดมายเดย์มากสำหรับอันดา
"นายเหงาหรือเปล่า เวลาฉันไปทำงาน"
"อืม.." อันดาลองนึก
จะว่าเหงาไหมก็คงเหงาล่ะมั้ง จริง ๆ มีหลายครั้งที่อันดาคืนร่างแล้วไปวิ่งเล่นกับเจ้าอินดี้ เวลาเบื่อ ๆ เปิดโทรทัศน์ไม่มีอะไรดู อันดาก็งีบหลับ งานบ้านทุกชิ้นก็ทำวนเวียนแค่ล้างจาน ซักผ้า ถูบ้าน
จะว่าเหงาไหมน่ะเหรอ
ก็..
"เหงา แต่อันดาไม่เป็นไร ยังไงก็มีอินดี้อยู่เป็นเพื่อน"
"แต่อินดี้คุยกับนายไม่ได้นะ"
"ได้สิ อันดาเป็นแมวนะ"
อคินลืมนึกไปเลย แมวกับแมวอยู่ด้วยกัน ร้อยทั้งร้อยยังไงก็สื่อสารกันรู้เรื่อง
"เอาไว้ฉันจะปรึกษาไอ้กร แล้วถ้าว่าง ๆ ฉันจะพานายไปเที่ยว ดีไหม"
"ดี! อคินจะพาอันดาไปไหนเหรอ" ร่างเล็กตื่นเต้น ใจสั่นราวกับอคินจะพาไปเที่ยวพรุ่งนี้
"นายอยากไปที่ไหนฉันพาไปหมดเลย"
คนตัวเล็กในอ้อมกอดยกยิ้ม ใบหน้าน่ารักซุกจนจมอก ในหัววาดฝันถึงสถานที่ต่าง ๆ ที่เคยเห็นผ่านตาจากในละคร
อคินพลิกตัวนอนกอดอันดา มือหนาหยุดอยู่ที่เอวบาง ปลายจมูกโด่งคมออกสำรวจไปบนปรางแก้ม กลิ่นแป้งเด็กจาง ๆ พานพาให้ฝังจมูกลงไปซ้ำ ๆ
คำถามจากกฤตินย้อนกลับเข้ามาในหัว รัก ไม่รัก จริง ๆ เขารู้ดีว่าคำตอบนั้นคืออะไร คนข้างกายที่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือนล้วนเป็นคำตอบทุกอย่าง
เขามั่นใจแล้วว่าเขาจะเปิดใจคุยกับเพื่อนตัวเอง ทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาคือการเล่าความจริง
มันอาจจะฟังดูประหลาดที่แมวทั้งตัวสามารถกลายเป็นคน และเรื่องผิดบาปที่เขาล่วงเกินอันดาไปแล้วแน่นอนว่าเขาไม่ได้เพิกเฉย
เคยบอกว่าจะรับผิดชอบก็คือรับผิดชอบ
อาจไม่ถึงขั้นแต่งงานแต่เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะมีอันดาอยู่ในชีวิตแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ
อันดาควรเรียนรู้วิถีชีวิตมนุษย์อย่างจริงจัง เขาไม่ได้รำคาญที่อันดาไร้เดียงสา ไม่ได้รำคาญที่อันดายังทำอะไรไม่ค่อยเป็น อันดาเป็นเด็กฉลาด ถ้าได้เรียนรู้อะไรอย่างจริงจังเขาเชื่อว่าอันดาทำได้
เขาอยากให้อันดาใช้ชีวิตได้อย่างมนุษย์ปกติ อาจไม่ต้องถึงขึ้นออกไปทำงานหาเงิน แต่อย่างน้อยอันดาต้องออกไปไหนมาไหนคนเดียวได้ เผื่อในวันที่อคินไม่อยู่ หรือวันที่มีงานต้องออกต่างจังหวัด อย่างน้อยอันดาก็ต้องช่วยเหลือตัวเองได้
to be continued..
หึงแหละ หึงน้องแหละะะะะะะ
งอนกัน ง้อกัน โอ๋กัน น้วยกัน หุหุ
ความคิดเห็น