คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11
ตอนที่ 11
น้ำอุ่นร้อนเคลื่อนกระทบผิวกายพอให้ผ่อนคลาย ไหล่กว้างแนบอิงอยู่ด้านหลังของคนตัวเล็กจนร่างเปลือยเปล่าทั้งสองแนบชิดสนิทกัน
มือหนาวักน้ำที่วนอยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดกว้างลูบไล้แขนเรียวเชื่องช้า ปลายนิ้วใหญ่ผะแผ่วบนผิวเนียนนุ่ม
คนตัวเล็กทิ้งตัวพิงลงบนอกแกร่ง มือข้างหนึ่งกอดแขนยาวของอคินเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็ไล่นิ้วเล่นไปกับฟองสบู่ภายในอ่างอาบน้ำ
สองร่างไร้ซึ่งอาภรณ์เกยทับเบียดเสียดกัน กลิ่นหอมของสบู่คละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องน้ำ แต่ยังหอมสู้แก้มนิ่มที่อคินเพิ่งกดจูบลงไปไม่ได้
"ยังเจ็บอยู่ไหม"
คนแก่กว่าถามเสียงนุ่ม แมวน้อยเงยหน้ามองเขา ส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วรีบหลบตาก้มลงซบอกกว้าง
"ขอโทษนะที่เผลอรุนแรงกับนาย ครั้งต่อไปฉันจะทำเบา ๆ"
อคินบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้
พวงแก้มเนียนเด้งขึ้นสีระเรื่อ ไม่รู้ว่าเลือดฝาดไหลมากองรวมกันที่แก้มเพราะอุณหภูมิอุ่น ๆ ของสายน้ำ หรือเพราะว่าเขินคำพูดของอคิน
เรื่องเมื่อคืนระหว่างอคินกับอันดา..
หลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างสงบลง อคินกอดอันดาเอาไว้แน่น พร้อมกับพรมจูบไปทั่วไหล่มนจนอันดาผล็อยหลับไป
เด็กดื้อของเขาหมดฤทธิ์ นอนซุกอกกันจนเกือบเช้า พอแดดเริ่มส่องอคินก็ปลุกอันดาให้ลุกมาอาบน้ำ แมวน้อยขี้เซาออดอ้อนให้อคินอุ้ม คนที่แพ้ทางเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยยอมให้ขี่หลังแล้วพามาแช่น้ำอุ่นตั้งแต่ฟ้าสาง
นอนกอดกันมาทั้งคืนมันยังไม่พอ ถึงต้องลากกันมานั่งกกกอดในอ่างอาบน้ำด้วย
"อคินหันหลังหน่อย อันดาถูหลังให้นะ"
คนเด็กกว่าว่า พร้อมหันมาตั้งท่ารอให้อคินหันหลังให้
อคินยอมหันหลังตามที่อันดาบอก เขานั่งหลังตรงเพื่อรอสัมผัสนุ่ม ๆ จากฝ่ามือเล็ก
อันดาวักน้ำลูบแผ่นหลังกว้าง บีบสบู่อาบน้ำกลิ่นหอมฉุยแล้วถูที่หลังของอคินจนฟองฟอด สองมือเล็กถูวนไปวนมาตามประสา คนถูกกระทำอมยิ้ม นึกเอ็นดูแมวดื้อยามที่ไร้ฤทธิ์นัก
"อันดา"
"หืม" เสียงหวานขานรับ มือก็วุ่นกับฟองขาวบนหลังของอคินไม่ห่าง
"เมื่อคืนทำไมถึงดื่มล่ะ ไวน์นั่นน่ะ รู้ไหมว่าถ้านายดื่มเข้าไปแล้วนายจะเมานะ"
"อันดาไม่ได้อยากดื่มสักหน่อย แต่ว่าคุณรานีนบอกว่าอร่อยแล้วอคินก็ชอบ อันดาก็เลยชิมดูนิดเดียว แค่นิดเดียวจริง ๆ นะ แต่ว่าคุณรานีนนั่นแหละเอามาใส่ปากอันดาเยอะ ๆ อันดาไม่อร่อยเลยสักนิด ไม่ชอบเลย ทำไมอคินถึงชอบก็ไม่รู้"
คนน่ารักร่ายยาว ย่นจมูกพูดไปปากก็เบะไปเมื่อนึกถึงรสชาติแปลก ๆ ของไวน์ที่เขาดื่ม ยิ่งตอนผู้หญิงคนนั้นจับมากรอกปากอันดาแทบอยากจะอาเจียน
"คุณรานีนเอามาใส่ปากเยอะ ๆ เหรอ"
อคินสะดุดกับประโยคนี้ เหมือนเขาจะได้ยินอันดาพูดมาตั้งแต่เมื่อคืน คนตัวสูงเลยเอี้ยวตัวมาหาอันดา รอฟังอันดาพูดต่อ
"ใช่ เอามาใส่เยอะ ๆ หมดเลย"
"ใส่เยอะ ๆ แบบไหน ลองทำท่าให้ดูหน่อย"
พออคินขออันดาก็จัดให้ แมวน้อยรีบทำท่าทางบทบาทสมมุติ อคินหันมาสนใจร่างเล็กที่เริ่มทำมือจำลองเป็นแก้วไวน์ อธิบายเป็นฉาก ๆ ตั้งแต่รานีนเรียกผู้ชายคนหนึ่งให้นำไวน์เข้ามาให้
ทำท่าจิบไวน์แล้วเบ้หน้าเหมือนกับตอนที่อันดาลองชิมครั้งแรก อคินนึกขัน เด็กน่ารักตรงหน้าเขาช่างน่าเอ็นดู อยากจับฟัดอีกสักทีสองทีให้นอนจมเตียง
อันดาเล่าไปเรื่อย ๆ จนถึงตอนที่รานีนเสียงดังใส่ ถามอันดาด้วยคำถามแปลก ๆ ว่าเป็นพี่น้องแท้ ๆ กับอคินไหม หลังจากนั้นก็ถึงจุดพีค อันดาจำลองสถานการณ์ที่ถูกรานีนเอาไวน์กรอกปาก
คนแก่กว่าเริ่มไม่พอใจ ทำแบบนี้เกินไปมาก อันดาใสซื่อเกินกว่าที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้
"คราวหลังถ้าเจอคุณรานีนอีกก็อย่าไปใกล้ เข้าใจไหม" อคินออกคำสั่ง
"อื้อ"
"แล้วก็ห้ามไปกินหรือดื่มอะไรมั่ว ๆ อีกนอกจากของที่ฉันให้ เข้าใจไหม"
"เข้าใจครับ"
"ดีมาก เด็กดี" มือหนาลูบลงบนผมนุ่ม รั้งใบหน้าหวานเข้ามาพรมจูบ แก้มฟูยุบตัวตามแรงกดจูบ มันเด้งเสียจนอคินอยากบีบ
"แต่อันดาไม่เข้าใจ คุณรานีนถามอันดาว่าพี่น้องแท้ ๆ อะไรคือพี่น้องแท้ ๆ เหรออคิน" เด็กขี้สงสัยเอียงคอถาม ตาใสแจ๋วเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"พี่น้องแท้ ๆ ก็คือคนที่เกิดมาจากพ่อแม่เดียวกัน" อคินอธิบาย
"อ๋อ เหมือนกับอันดาแล้วก็มีพี่ ๆ น้อง ๆ ตัวอื่นใช่ไหม"
"ใช่ แต่ว่านายกับฉันไม่ได้มีพ่อแม่คนเดียวกัน เพราะฉะนั้นเราไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ"
"เศร้าจัง อันดาอยากให้อคินเป็นพี่น้องแท้ ๆ กับอันดา ทำไมอคินไม่มีแม่ตัวเดียวกับอันดาล่ะ" เด็กน้อยตัดพ้อ ทำหน้าเครียดจนอคินกระตุกยิ้ม
"ขืนฉันมีแม่คนเดียวกับนาย ฉันก็ได้กลายเป็นแมวดื้อแบบนายน่ะสิ"
"มั่ว อันดาไม่ดื้อซะหน่อย" คนบอกตัวเองไม่ดื้อขมวดคิ้ว หน้ามุ่ยใส่อคินโดยอัตโนมัติ
"ไม่ดื้อแล้วไอ้ที่ทำหน้ายุ่ง ๆ นี่คืออะไร" คนตัวโตรวบร่างบางเข้ามากอด แอบขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่
"อื้อ..อคินปล่อย" คนตัวเล็กดิ้น พยายามหนีสัมผัสที่ทำให้ใบหน้าเห่อร้อน เวลาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้แล้วต้องโดนตัวอคิน อันดารู้สึกจั๊กจี้ยังไงก็ไม่รู้
"นี่..ฉันจะบอกอะไรนายไว้อีกอย่างนะอันดา" อคินเชยคางมนให้สบตา เขาเผยอยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว
"ถ้าเราเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ เราทำอะไรกันแบบเมื่อคืนนี้ไม่ได้หรอก"
"ตั้งแต่เจออินดี้นายไม่สนใจฉันเลยนะ"
คนตัวโตกอดอก ยืนพิงประตูห้องนอนแล้วชายตามองเด็กน้อยที่เอาแต่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเจ้าอินดี้แมวอ้วนบนโซฟา
น่าน้อยใจชะมัด เป็นชั่วโมงแล้วนะที่อันดาเอาแต่ตัวติดกับเจ้าอินดี้ เขาล่ะอุส่าห์หนีเข้าไปอาบน้ำ กะว่าออกมาจะให้อันดามาอาบต่อแล้วพาออกไปข้างนอก
ตั้งแต่แวะรับเจ้าอินดี้กลับจากโรงแรมแมวมาจนถึงคอนโดตัวเอง อคินยังไม่ได้แตะเจ้าอินดี้เลยสักนิดเดียว มีแต่เด็กดื้อนั่นแหละกระเตงแมวอ้วนไม่ห่างกาย
ประคบประหงมกันเสียเหลือเกิน ห่างกันแค่สามวันเองนะไม่ใช่สามปี สรุปเจ้าอินดี้นี่แมวเขาหรือว่าแมวอันดากันแน่
ไม่รู้จะพิศวาสอะไรกันนักหนา อคินเห็นแล้วหมั่นไส้
"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ปล่อยอินดี้ได้แล้วอันดา จะไปไหมห้างน่ะ" คนแก่กว่าทำหน้าขรึม กดเสียงต่ำตั้งท่าจะดุ
อันดาหันมามองค้อนให้เขาทีนึงก่อนจะหันไปจุ๊บหัวเจ้าอินดี้ อาลัยอาวรกันเสียเหลือเกินนะ
อคินหมั่นไส้!
พออันดาลุกจากโซฟาแล้วหายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อคินรีบพุ่งตัวเข้าหาเจ้าอินดี้ จับแมวอ้วนมาฟัดพุง ฟัดจนเจ้าอินดี้รำคาญ
ช่วยไม่ได้นะ โทษฐานที่ทำให้อคินเกือบกลายเป็นหมาหัวเน่า
ไม่นานนักคนตัวเล็กก็ออกมาในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลอ่อนแขนยาวกับกางเกงยีนส์ขายาวสีขาว
อคินกวักมือเรียกเด็กดื้อให้เดินมาหา อันดาทิ้งตัวลงบนโซฟา กึ่งนั่งกึ่งนอนเพราะมีอคินจับประคองเอวบางเอาไว้
"ทำไมไวจัง อาบจริงหรือเปล่า" อคินหรี่ตาราวจะจับผิด คนร้อนตัวรีบแหวใส่
"อาบสิ! อันดาอาบ!"
"งั้นขอพิสูจน์"
ว่าแล้วก็โน้มกายฝังจมูกลงบนแก้มยุ้ย หอมซ้ายหอมขวาจนแก้มขาวเนียนเกือบจะช้ำ
"แก้มผ่าน ต่อไปพิสูจน์ที่คอ"
และอคินก็ซุกหน้าเข้าไปที่ซอกคอขาว ใช้ทั้งปลายจมูกและริมฝีปากพิสูจน์กลิ่นหอมอยู่นานจนกว่าจะพอใจ
"คอผ่าน ต่อไป.."
"พอแล้ว อันดาจั๊กจี้" คนเด็กกว่ารีบปราม อันดาดันอกกว้างไว้ไม่ให้โน้มลงมาใกล้
อคินพอใจที่ได้แกล้งอันดา เขาล่ะชอบจริง ๆ เวลาแก้มขาวขึ้นสีระเรื่อ เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักเป็นบ้า
"รู้ด้วยหรือไงว่าจั๊กจี้เป็นยังไง เดี๋ยวนี้เก่งใหญ่แล้วนี่" อคินเอ่ยชม อันดาเรียนรู้อะไรมากขึ้นเยอะเลย พวกคำศัพท์แปลก ๆ ก็เริ่มรู้ความหมายมากขึ้นแล้ว
"ก็มันจั๊กจี้เหมือนตอนที่อคินทำอันดาที่ทะเลนี่นา อันดาก็ต้องรู้ซี่" แมวน้อยหน้าแดงแจ๋ นึกไปถึงสัมผัสของอคินในคืนนั้นที่ทะเล มันวาบหวามเสียจนอันดาตัวแทบม้วน
"หึ เด็กน้อย เดี๋ยวคืนนี้ระวังจะโดนฉันทำอีก" อคินคาดโทษไว้ ช่วยไม่ได้นะอันดาอยากน่ารักเอง
"อีกแล้ว ตู้ไอศกรีมอีกแล้ว"
คนตัวสูงบ่นกระปอดกระแปด เขายกมือขึ้นกุมขมับ ก่อนจะเดิมตามร่างเล็กที่วิ่งปรื๋อไปที่ตู้ไอศกรีม
มือเล็กจัดการเปิดตู้ ไล่สายตาไปยังไอศกรีมแต่ละแท่ง น่ากินมาก มีบางแท่งที่อันดายังไม่เคยลอง เด็กน้อยชั่งใจก่อนจะหันไปเว้าวอนคนแก่กว่า
"อันดาขอซื้อนะ"
"เอาสิ มีเงินก็ซื้อเลย" อคินยักคิ้ว แต่อันเบะปาก
"อันดาจะมีเงินได้ยังไง อันดาเป็นแมวนะ"
"เป็นแมวที่ไหน เห็นอยู่ว่าเป็นคน ดูสิตัวเบ้อเร่อเลย" อคินหัวเราะหึ เอื้อมมือไปจิ้มพุงนุ่มของอันดา
ดูท่าเด็กน้อยของเขาตัวจะไม่น้อยแล้วสิ ไว้ว่าง ๆ ต้องพาอันดาไปออกกำลังกายบ่อย ๆ แล้วล่ะ
"อคินใจร้าย"
แหนะ ว่าเขาแล้วยังมาทำหน้ามุ่ยใส่เขาอีก กลับบ้านไปจะฟัดให้แก้มช้ำ
"เลิกดื้อให้ได้ก่อนแล้วฉันถึงจะใจดี"
"ไม่นะ อันดาไม่เคยดื้อเลยสักนิดเดียว" หัวกลมส่ายแรง ๆ ปฏิเสธจนเส้นผมดำขลับสั่นไหว
"ไปซื้ออย่างอื่นให้ครบก่อน เดี๋ยวเราค่อยกลับมาซื้อไอศกรีม" อคินต่อรอง แต่อันดาไม่ยอม
"ทำไมซื้อไปเลยไม่ได้เหรอ ถ้าเกิดกลับมาแล้วมันหมดล่ะ"
"ไม่มีทางหมดหรอก"
"แต่อันดาอยากซื้อ" คนตัวเล็กอ้อน
"รู้แล้ว ก็เดี๋ยวค่อยกลับมาซื้อไง ซื้อไปตอนนี้ละลายก่อนถึงบ้านอดกินไม่รู้ด้วย"
อคินยักไหล่ ปรายตามองเด็กที่ยืนชั่งใจอยู่หน้าตู้ไอศกรีม สุดท้ายเด็กดื้อก็ยอมเดินตามเขาไปซื้อของ
มือหนาเข็นรถเข็นคันเล็กช้า ๆ ไปตามชั้นวางของห้างสรรพสินค้า อีกมือหนึ่งที่ว่างอยู่ถูกครอบครองด้วยมือนุ่มของอันดา
คนตัวเล็กช่วยหยิบของใช้ตามที่อคินชี้มาใส่ไว้ในรถเข็น หยิบนั่นหยิบนี่จนเต็มตะกร้า และอย่างสุดท้ายที่เขาจะเลือกซื้อก็คืออาหารเม็ดกับขนมสำหรับแมวของเจ้าอินดี้
"อันไหนน่ากิน นายลองเลือกให้อินดี้สักสองสามอย่าง" อคินชี้มือไปทางขนมสำหรับแมว "เดี๋ยวฉันจะไปดูอาหารเม็ดตรงนู้น นายเลือกอยู่นี่นะ ถ้าได้แล้วก็เอาใส่ในรถเข็นแล้วรอฉันตรงนี้ เข้าใจมั้ย"
"เข้าใจครับ" คนตัวเล็กยิ้มแฉ่ง พยักหน้าหงึก ๆ แล้วเดินไปที่ชั้นขนมสำหรับแมว
มันละลานตาไปหมด ถึงแม้อันดาจะอ่านตัวหนังสือบนหน้าซองขนมพวกนั้นไม่ออก แต่ก็เดาได้จากรูปภาพที่ล่อตาล่อใจ
บางซองมีรูปปลาทู บางซองมีรูปปลาแซลมอน บางซองทำสีสวยน่ารักจนอันดาอยากจะคืนร่างแล้วกินเองให้หมดเลย
อันดาลองจับ ๆ ดู บางซองเป็นแบบนิ่ม ๆ เหมือนมีน้ำอยู่ข้างใน บางซองก็แข็ง ๆ เหมือนเป็นแท่งขนม มันเยอะแยะมากมาย อันนั้นก็น่ากิน อันนี้ก็น่าหยิบใส่รถเข็น
อันดาเลือกไม่ถูก
ได้แต่เงยหน้าไล่สายตาไปเรื่อย ๆ ถ้าเอาไปหมดนี่อคินต้องว่าแน่ ๆ งั้นหลับตาหยิบมาสักสองสามอันก็แล้วกัน
"เลือกไม่ได้เหรอ"
"..." คนที่กำลังจะหลับตารีบหันไปตามเสียง
ด้วยความจมูกไวจึงได้กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ที่คุ้นเคยมาจากที่ไหนสักแห่งจนเบ้หน้า พอได้คำตอบว่ากลิ่นนั้นมาจากไหน และเสียงนั่นเป็นเสียงใคร อันดารีบถอยห่างไปหนึ่งก้าว
อันดาจำเธอได้
และจำได้ด้วยว่าอคินไม่ให้เข้าใกล้เธอ
"ทำไมมองกันแบบนั้นล่ะจ๊ะหนุ่มน้อย ไม่เท่าไหร่ก็จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ" เธอถามเสียงหวาน ใบหน้าระรื่น
"อ..อันดาจำได้ แต่อันดาไม่คุยด้วยหรอก"
"อย่ากลัวฉันเลยน่า เรื่องคราวที่แล้วเอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกัน ฉันอาจจะแกล้งเธอแรงไปหน่อย เธอเลยตกใจ เอาเป็นว่าฉันช่วยเธอเลือกของพวกนี้เพื่อไถ่โทษก็แล้วกัน ดีไหม"
อ่า..เจอยัยคนนี้ทีไรพูดจายาวเหยียดแถมมีคำแปลก ๆ ที่อันดาไม่ค่อยจะเข้าใจมาพูดด้วยตลอด
"มาสิ ยืนซื่อบื้อทำไมล่ะ" รานีนว่า เธอกวักมือเรียกอันดาราวกับสนิทสนมกันมาแรมปี
เด็กน้อยที่ยังงวยงงอยู่ได้แต่มองซ้ายมองขวาเพื่อชะเง้อหาอคิน อันดาไม่อยากอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ นอกจากกลิ่นน้ำหอมเหม็น ๆ กับคำพูดคำจาแปลก ๆ ผู้หญิงคนนี้ยังชอบทำสายตาร้าย ๆ ใส่อันดาด้วย
"ทำไมถึงมาซื้ออาหารแมวล่ะ เธอเลี้ยงแมวเหรอ"
รานีนเอียงคอถามด้วยความฉงน ก่อนหน้านั้นที่เธอรอจังหวะให้อันดาแยกกับอคิน เธอเห็นอคินเดินไปชั้นอาหารเม็ดสำหรับแมวด้วย
"ใช่ครับ ที่บ้านอคินมีอินดี้"
"อินดี้?" ก็คงจะชื่อแมวล่ะมั้ง เธอคิดแค่นั้นแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
เธอไม่รู้จักและไม่เคยเห็นเจ้าอินดี้ สมัยเรียนตอนรานีนคบกับอคินเธอก็ไม่เคยเห็นอคินเลี้ยงแมวเลยสักตัว เธอรู้แค่ว่าอคินชอบเล่นกับแมว แต่ไม่คิดว่าอคินจะชอบถึงขนาดซื้อมาเลี้ยงด้วย
ไร้สาระชะมัด คนเราจะเพิ่มภาระให้ตัวเองทำไมนะ
รานีนเบะปาก เธอไม่ใช่คนรักสัตว์ และเธอก็ไม่มีความรู้ในการเลือกอาหารให้กับแมว เธอก็แค่สุ่ม ๆ หยิบของบนชั้นวางมายัดใส่มืออันดา แค่นั้น
"ฉันว่าอันนี้น่าจะดีนะ" เธอเลือกหยิบซองที่มีรูปปลาทูส่งให้อันดา
"อคินบอกว่าให้เลือกสองสามอย่าง"
และเธอก็สุ่มหยิบมั่ว ๆ อีกสองอย่างมายัดใส่มืออันดา
"นี่ หนุ่มน้อย ทำไมเธอมากับอคินได้ล่ะ" รานีนเปิดประเด็น
อันดาขมวดคิ้ว คุณรานีนหมายถึงยังไงนะ ปกติอคินก็พาอันดามาด้วยตลอด
"อันดามากับอคินทุกครั้งอยู่แล้วครับ"
"งั้นเหรอ..งั้นช่วยตอบฉันหน่อยสิ ว่าสรุปแล้วเธอเป็นพี่น้องแท้ ๆ กับอคินไหม"
"ไม่ใช่ครับ อคินบอกว่าอันดากับอคินไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ เพราะว่าไม่ได้มีพ่อแม่คนเดียวกันครับ"
อันดารีบตอบ เด็กน้อยจำได้ว่าอคินเคยอธิบายไว้แบบนั้น
"แล้วเธอเป็นญาติฝ่ายไหนของอคิน ตอนฉันคบกับอคินฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอ"
"คบเหรอ คบกับอคินเหรอครับ"
อันดางง วัน ๆ นึงทำไมผู้หญิงคนนี้ชอบสรรหาคำแปลก ๆ มาพูดอยู่เรื่อย ทั้งคำว่าญาติฝ่ายไหน ทั้งคำว่าคบกับอคิน
อันดาว่าอันดาปวดหัวแล้วล่ะ
แต่ไม่ทันที่อันดาจะตอบอะไรอคินก็เดินเข้ามาเสียก่อน ร่างสูงรีบดึงอันดาให้ออกห่างจากรานีน เขาก้าวขึ้นมายืนบังอันดากว่าครึ่งตัว พร้อมกับปรายตามองเธอไม่ค่อยพอใจนัก
"ผมขอตัวนะครับ" แม้แววตาจะเสียดแทงแต่น้ำเสียงและคำพูดยังคงนอบน้อม
อคินไม่อยากจะเสียมารยาทใส่เธอ ถึงไม่ได้มีเยื่อใยอะไรให้แล้ว แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นหลานสาวเจ้าของบริษัทที่อคินทำงานอยู่
"เดี๋ยวสิคะ" เธอรั้งข้อมืออคินไว้แน่น "ทำไมคินชอบหลบหน้านีน"
"ผมไม่ได้หลบ แต่ผมมีธุระต้องทำต่อ ขอตัวนะครับ" อคินยื้อมือกลับ แต่รานีนไม่ยอมปล่อย
"ไม่จริง! อย่าอ้างเลยว่ามีธุระ เห็น ๆ อยู่ว่าคินหลบหน้านีน ทำไมเหรอคิน ที่ไม่กล้าสู้หน้ากันเพราะคินยังลืมนีนไม่ได้ใช่ไหม"
อคินนิ่ง เท้าที่กำลังจะก้าวหนีกลับชะงัก เขายอมรับก็ได้ว่าเขาหลบหน้ารานีน ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทักทายกันแล้วนี่ แล้วทำไมเขาต้องปั้นหน้าคุยกับรานีนด้วย
ดวงตาเรียวรีเสมองไปทางอื่น เขาถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะสะบัดข้อมือตนเองออกจากมือเล็กของรานีน เขาหันไปสบตาเธอหนึ่งครั้ง ก่อนจะดึงแขนอันดาเดินผ่านหน้าเธอไป
เขาเอาอาหารเม็ดกับขนมสำหรับแมวจากมืออันดามาใส่ลงในรถเข็น แต่ก่อนที่เขาจะเดินห่างออกไปจากรานีน ก็ได้ยินเสียงเล็กแหลมของเธอไล่หลังมาติด ๆ
"อย่าคิดว่านีนไม่รู้นะว่าอันดาไม่ใช่แค่น้องชาย!"
"เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาจากห้างนายดูซึม ๆ นะ"
"อันดาปวดหัว"
"งั้นดื่มน้ำหน่อยก็แล้วกัน" อคินผุดลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วให้อันดา เขาคะยั้นคะยอให้อันดาดื่มน้ำจนหมดแก้ว
เด็กดื้อของเขาซึมไปเลยตั้งแต่เดินพ้นมาจากรานีน ตอนให้ไปหยิบไอศกรีมก็หยิบมาแค่ไม่กี่แท่ง พอกลับมาถึงคอนโดก็นั่งแช่อยู่บนโซฟามาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
"กินข้าวดีไหม จะได้กินยา" ว่าแต่อันดาจะกินยาแบบคนทั่วไปได้หรือเปล่านะ
"อันดาไม่หิวครับ" หน้าหงอย ๆ ส่ายไปส่ายมา
ที่บอกว่าปวดหัวไม่ใช่ว่าปวดหัวแบบที่เส้นเลือดบีบตัวหรอก แต่ปวดหัวแบบที่คิดหนักในใจมากกว่า มันมีเรื่องสงสัยอยู่มากมายเต็มไปหมดจนอันดาคิดไม่ออกแล้ว
"งั้นนอนไหม นอนตักฉัน" ว่าแล้วอคินก็ขยับไปนั่งจนติดขอบโซฟา
เขาดึงอันดาให้นอนลงบนตักเขา เด็กดื้อรีบโน้มลงมาหนุนตัก ตากลมโตแหงนมองเขาไม่วางตา
"มองทำไม หลับตาสิ" อคินสั่ง
"อันดาอยากถาม"
"ถามอะไร" เขาขมวดคิ้ว เด็กดื้อนี่ขี้สงสัยจริง
"ทำไมคุณรานีนถึงชอบพูดคำแปลก ๆ อันดาฟังทีไรอันดาไม่เข้าใจทุกที"
"คำแปลก ๆ ยังไงเหรอ"
"ก็.." อันดากรอกตา นึกคำสารพัดสิ่งที่รานีนพูด "ไถ่โทษ"
อันดานึกออกก็โพล่งออกไป คนฟังพยักหน้ารับ เขาไม่รู้หรอกว่าอันดากับรานีนคุยอะไรกันจนมีคำนี้ในบทสนทนา เขาเป็นผู้ฟังที่ดี นั่งฟังอันดานึกคำออกมาทีละคำช้า ๆ
"ญาติฝ่ายไหน"
"อ่าฮะ"
"คบ"
"..."
"คุณรานีนบอกว่าคบกับอคิน" อันดาจำได้ คุณรานีนพูดออกมาว่าตอนที่คบกับอคิน
"อื้อ..แล้วยังไงต่อ" อคินยักไหล่ ดูไม่ยี่หระกับอะไรทั้งนั้น
"อันดาไม่เข้าใจ ทำไมคุณรานีนพูดแต่คำยาก ๆ"
"หึ เด็กน้อย คำแค่นี้ก็ไม่รู้เหรอ"
"ก็อันดาไม่ได้แก่เท่าอคินซะหน่อย อันดาจะรู้คำยาก ๆ ได้ยังไง"
แหนะ มียอกย้อนเขาด้วย
"นี่ ๆ ๆ อย่างฉันไม่ได้เรียกว่าแก่ เขาเรียกว่าโตเต็มวัย"
อันดาบุ้ยปาก โตเต็มวัยคืออะไรอันดาไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าหมั่นไส้อคิน
มือเล็กจับแขนแกร่งขึ้นมากอด อันดาใช้ฟันคมขบลงบนแขนอคินเสียหนึ่งที พอให้หายหมั่นไส้ คนโดนกัดดีดหน้าผากมนดังเปาะ ใช้สองมือบีบแก้มนุ่มแล้วเริ่มอธิบาย
"คำที่นายได้ยินจริง ๆ มันก็คำทั่วไปที่คนเขาใช้กันนั่นแหละ อย่างคำว่าไถ่โทษก็คือการที่เราทำผิดอะไรบางอย่าง แล้วต้องการทำอะไรหรือหาอะไรมาชดใช้หรือชดเชยเพื่อเป็นการขอโทษ"
"..."
"ส่วนญาติฝ่ายไหน คำว่าญาติหมายถึงคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ถึงจะคนละพ่อละแม่แต่ว่าอาจจะมีปู่ย่าตายายคนเดียวกัน อะไรประมาณนี้" อคินอธิบายคร่าว ๆ เขาไม่ใช่คนพูดเก่ง ไม่ใช่คนพูดอะไรยืดเยื้อ อธิบายเท่านี้อันดาคงพอเข้าใจ
"แล้วอันดาใช่ญาติอคินไหม" คนเด็กกว่าเงยหน้าถาม คิ้วสวยขมวดมุ่น
"ไม่ใช่ นายไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันทางสายเลือด"
"อ๋อ..อือ..เสียใจจัง" ใบหน้าน่ารักผินมองไปทางอื่น อันดาซุกหน้าเข้ากับแขนของอคิน
"เสียใจทำไม ก็ดีแล้วนี่"
"อันดาแค่อยากมีญาติบ้าง อยากเป็นญาติกับอคิน" เด็กน้อยตอบเสียงแผ่ว
"ฟังนะอันดา การที่ฉันกับนายไม่ใช่พี่น้องกันหรือว่าเป็นญาติกันมันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าเสียใจอะไร มันดีซะอีก เพราะว่าถ้าเราเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด การที่ฉันกับนายทำเรื่องแบบนั้นกันที่ทะเล มันจะกลายเป็นเรื่องที่ผิดบาปและไม่สมควรมากเลยนะ"
"ทำไมล่ะ ถ้าเป็นพี่น้องกันทำแบบนั้นไม่ได้เหรอ"
เด็กขี้สงสัยรีบเด้งตัวขึ้นมานั่งหันหน้าเข้าหาอคิน อันดานึกว่าการทำแบบนั้นกับอคินที่ทะเลทุก ๆ คนสามารถทำได้หมดเลยเสียอีก
รู้แบบนี้แล้วอันดาไม่เสียใจแล้วล่ะที่ไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ ๆ กับอคิน แถมดีใจซะอีก อันดาชอบเวลาที่โดนอคินกอด
กอดแรง ๆ
"ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด พี่น้องกันไม่มีใครทำแบบนั้นหรอก"
"แล้วต้องเป็นใครกับใครเหรอถึงจะทำได้"
"คนพิเศษไง ต้องเป็นคนพิเศษถึงจะทำได้"
"งั้นอคินทำอันดามั้ย อคินเป็นคนพิเศษของอันดา อันดาอยากทำแบบนั้นกับอคิน"
ร่างสูงกะพริบตาปริบกับคำพูดของเด็กน้อยไม่รู้ประสา นี่ถือว่าเป็นคำเชิญชวนไหมนะ มันคือคำขอร้องหรือว่าคำอนุญาตหรือว่าอะไรกันแน่
ไม่ว่าจะอะไรก็ตามแต่ อคินถือว่านี่คือการอ่อยตาใสที่ทำเอาเขาใจจะวายมากที่สุดในโลก
อันดาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เขาเคยทำกับอคินที่ทะเลมนุษย์เรียกกันว่า 'เซ็กซ์' หรือถ้าเป็นภาษาสัตว์ก็น่าจะบัญญัติเอาไว้ว่าผสมพันธุ์
ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกผิดบาปกับอันดา เหมือนเขาล่อลวงเด็กมาทำมิดีมิร้ายยังไงก็ไม่รู้
แต่ไม่สิ เขาไม่ได้ทำแบบนั้นกับอันดาแล้วหลังจากนั้นก็ทิ้งขว้างหรือผลักไสอันดานะ เขาทำแล้วเขาก็รับผิดชอบ แถมยังเลี้ยงดูปูเสื่ออันดาอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง
เอาไงดีวะ มีของดีมาอยู่ตรงหน้าแต่ต่อมสำนึกผิดดันทำงานขึ้นมาไม่รู้เวล่ำเวลา จะปล่อยของดีไปแล้วเพิกเฉยมันก็ไม่ได้มั้ง
เอาวะ
เอา ก็ เอา
อคินหยุดความคิดทุกอย่างของตนเองไว้ด้วยการจรดริมฝีปากลงบนปากนุ่ม
เขาเปิดปากงับไปบนเนื้อเยลลี่นิ่ม ๆ แล้วขบเม้มทั้งริมฝีปากบนและริมฝีปากล่างจนอันดาเผยอขึ้นรับ
คนแก่กว่าเริ่มไล่ต้อนให้เด็กน้อยของเขามัวเมากับรสจูบ สัมผัสผะแผ่วคลอเคล้าไปทั่วสะโพกมน อคินถอนริมฝีปากออกมากดจูบลงบนปรางแก้มขาว เขาพรมจูบอุ่นร้อนตั้งแต่แก้มใสเรื่อยลงไปจนถึงคอระหง
อันดาหดคอหนีสัมผัสวาบหวาม เด็กดื้อไร้ฤทธิ์ร่างกายอ่อนยวบอยู่ในอ้อมกอดของอคิน
แขนแกร่งช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอก ก่อนอะไรจะมากไปกว่านี้ และเกรงว่าเจ้าอินดี้จะเห็นไปถึงไหนต่อไหน อคินรีบอุ้มอันดาและเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องนอน
เขาวางคนตัวเล็กลงบนผืนเตียงแผ่วเบา ไม่วายกระโดดขึ้นคร่อมแล้วโน้มลงมาจูบจนอันดาเกือบหายใจไม่ทัน สองแขนเรียวยกขึ้นคล้องคออคินโดยอัตโนมัติ
ลิ้นสากละเลียดชิมภายในโพรงปากอุ่นร้อนจนน้ำใส ๆ ไหลเคลือบเชื่อมเราทั้งสองคนจนเป็นลมหายใจเดียวกัน
อคินหอบหายใจถี่ ก่อนจะเริ่มกิจกรรมอันแสนยาวนาน เขาไม่ลืมอุปกรณ์สำคัญสำหรับการเผด็จศึกกับอันดาในครั้งที่สอง
ร่างสูงเอื้อมหยิบถุงยางอนามัยในลิ้นชักหัวเตียงที่เพิ่งแอบไปซื้อมาตอนที่หายไปเลือกอาหารเม็ดให้เจ้าอินดี้ออกมาหนึ่งชิ้น
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ยุ่งกับใครมาเป็นปีแต่เรื่องความสะอาดก็ต้องใส่ใจ
ครั้งแรกที่มีอะไรกันกับอันดามันคือเหตุสุดวิสัย เขาไม่ได้เตรียมตัวมาทำเรื่องอย่างว่ากับเด็กน้อย เลยไม่ได้พกมันติดตัวมาด้วย ในเมื่อเขาทำอะไรลงไปก็จะรับผิดชอบ อย่างนั้นอคินก็จะเริ่มรับผิดชอบตั้งแต่ขั้นตอนแรกคือการสวมถุงยางอนามัย
"อะ..อคิน.." เสียงหวานเรียกชื่อกันกระเส่า
อันดายกแขนข้างหนึ่งดันหน้าท้องอคินเอาไว้ได้ทันก่อนที่อคินจะกดกายลงมา
"อคิน..อคินยังพูดไม่จบ คำที่คุณรานีนพูด อคินยังไม่ได้บอกอันดา"
"..." อคินไม่ได้ตอบอะไร แค่ใช้เวลามองร่างเล็กที่บิดเร้าอยู่ใต้ร่างเขามันก็เอ่ยปากพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ให้ตายเถอะ เซ็กซี่เป็นบ้า
อคินถอดเสื้อตัวเองออกแล้วโยนมันทิ้งลงข้างเตียง เขากดกายจนสุดและเริ่มขยับตัว
"คบ..คุณรานีนบอกว่าคบกับอะ..อคิน อ๊ะ"
ราวกับปรามไม่ให้คนตัวเล็กได้พูดอะไรต่อ อคินเริ่มโถมกายเข้าหาและมอบสัมผัสอบอุ่นและเนิบช้าทว่าหนักแน่นให้กับคนใต้ร่างเขา
เขาจะทำให้ช่วงเวลานี้แสนพิเศษ เขาจะทำให้เสียงหวานที่เอ่ยถามเรื่องอื่นเอาแต่ร้องเรียกแค่ชื่อเขา
เขาจะทำให้แมวดื้อหมดแรง
จะเอาให้ลุกขึ้นมาถามเรื่องของรานีนไม่ได้อีกเลย
คอยดู
to be continued..
ทะลึ่งเนอะเรื่องเนี้ย อิ๊อ๊ะกันอีกและ
น้องอันดาใช้ชีวิตแบบแมวมาโดยตลอดนะคะ น้องเลยไม่เคยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ แต่น้องจะค่อย ๆ เรียนรู้ค่า
ความคิดเห็น