คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
"นี่ ๆ ๆ เห็นนะว่าแอบเอาอะไรใส่ลงไปในตะกร้าน่ะ"
"อันดาเปล่า"
"เอาออกมา"
"เปล่าซะหน่อย"
"ฉันเห็น"
"แต่อันดาไม่เห็น"
"กวนประสาท ก็เห็นอยู่ว่าเอาขนมแมวยัดลงไปในตะกร้า"
เสียงเจื้อยแจ้วเถียงกันไปมาระหว่างคนแก่กว่าและคนเด็กกว่าที่เชิดหน้าขึ้นด้วยความดื้อรั้นน้อย ๆ
ริมฝีปากเล็กขยับโต้เถียงไม่ขาดปาก ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวอคินเลยสักนิดเดียว
"อคินมั่ว" อันดาพึมพำแล้วจัดของทั้งหมดของเจ้าอินดี้ใส่ลงไปในตะกร้าทีละชิ้น
"เอาออกไปเก็บเดี๋ยวนี้เลยนะอันดา"
อคินพูดเสียงเรียบ ใช้ดวงตาเรียวคมกดดันอันดาด้วยความเย็นยะเยือก คนตัวเล็กก้มหน้า หลบสายตาเขาได้เพียงเสี้ยววินาที แล้วก็ทำเสียงป้อแป้อธิบาย
"ก็อันดากลัวอินดี้หิวนี่นา"
"ไม่ต้องกลัวหรอก ที่โรงแรมแมวมีอาหารให้กินตลอดทั้งวัน"
"แต่อาจจะไม่มีขนมอันนี้ก็ได้นะ" มือเล็กหยิบซองขนมของเจ้าอินดี้ขึ้นมาโบกสะบัดให้อคินดู
"มีออกเยอะแยะ เอาไปเก็บที่เดิม"
"..ก็ได้"
อันดายอมจำนน อ้อยอิ่งหยิบขนมที่ตั้งใจแอบเอามาใส่ไว้ในตะกร้าเจ้าอินดี้ออกทีละชิ้น
"อันดาขอเอาอันนี้ใส่ไปด้วยนะ ถ้าอินดี้เบื่อจะได้เล่น" อันดาชูของเล่นในมือให้อคินดู มันเป็นลูกบอลยางลูกเล็ก ๆ มีเสียงกระดิ่งกรุ๋งกริ๋งอยู่ข้างใน
"จะเบื่อของที่นายใส่ลงไปให้ด้วยมากกว่าล่ะสิไม่ว่า แค่บอลลูกเดียว อินดี้ไม่สนใจหรอก ที่นั่นมีของเล่นน่าสนใจกว่านี้ตั้งเยอะ"
อันดาบุ้ยปาก ท้อแท้แล้วนะ เขาน่ะเป็นห่วงเจ้าอินดี้แทบแย่ อยากหอบทั้งขนมและของเล่นไปให้เต็มตะกร้า แต่อคินห้ามนั่นห้ามนี่ อะไรก็ไม่รู้
อันดาอุส่าห์แอบหยิบมาแล้วแท้ ๆ สุดท้ายต้องเอากลับไปเก็บไว้ที่เดิมหมดเลย
อคินบอกกับอันดาว่าจะพาเจ้าอินดี้ไปฝากไว้ที่โรงแรมแมวสักสองสามวัน อันดาที่ไม่รู้จักว่าโรงแรมแมวคืออะไรและเป็นอย่างไร ก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก
เช้าวันพรุ่งนี้อคินต้องเดินทางไปที่สนามบิน เขาต้องไปงานเปิดตัวเครื่องประดับที่ภูเก็ตตามที่คุณระฟ้าอยากให้เขาไปร่วมงาน และแน่นอนว่าอคินยอมออกค่าตั๋วเครื่องบินในส่วนของอันดาเอง และพาอันดาไปด้วย
ความจริงเขาจะให้อันดาคืนร่างเป็นเจ้าอันดาแมวน้อยแล้วนำไปฝากไว้ที่โรงแรมแมวพร้อมกับเจ้าอินดี้ด้วยก็ได้ แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้น
เขาไม่ยอมให้เด็กดื้อของเขาห่างเขาเป็นวัน ๆ แน่ สู้พาไปด้วยให้รู้แล้วรู้รอดเสียยังดีกว่า เผื่ออยู่ที่โรงแรมแมวแล้วอันดาเผลอคืนร่างเป็นมนุษย์ไม่ตกใจกันทั้งคนทั้งแมวเลยหรือ
ก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้อันดาอะไรขนาดนั้นหรอกนะ อคินก็แค่กลัวเกิดเรื่องไม่คาดคิดเท่านั้นแหละ
"นายไปอุ้มอินดี้ เดี๋ยวตะกร้านี่ฉันถือเอง มันหนัก"
อคินบอกแค่นั้นก็คว้าเอากุญแจรถและตะกร้าของใช้ของเจ้าอินดี้ติดมือเดินนำออกจากห้องไป อันดารีบช้อนตัวเจ้าอินดี้ขึ้นมาอุ้ม กึ่งเดินกึ่งวิ่งเงอะ ๆ ง่าน ๆ ไปใส่รองเท้า
ตลอดระยะทางจากคอนโดถึงโรงแรมแมวใช้เวลาเพียงยี่สิบนาที อันดากอดเจ้าอินดี้เอาไว้แน่นไม่ห่างกาย
แม้ตอนเดินเข้าไปในโรงแรมแมว มีพนักงานเข้ามาต้อนรับอันดาก็ไม่ยอมปล่อยเจ้าอินดี้ให้ใครอุ้ม ดวงตากลมมองไปยังลูกแมวตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในกรง เผลอคิดไปเองว่านี่คือโรงเชือดแมว เพราะมีแมวต่างสีต่างสายพันธุ์เรียงรายกันนับสิบตัว
"ส่งอินดี้ให้คุณฟ้าใสได้แล้วอันดา" อคินบอก พลางส่งตะกร้าของใช้ของเจ้าอินดี้ให้พนักงานสาวอีกคนไปด้วย
เด็กน้อยหันมามองหน้าเขาแล้วทำตาปริบ ๆ อิดออดไม่ยอมขยับตัวส่งเจ้าอินดี้ไปให้คุณฟ้าใส
"เร็วเข้า มัวลีลาเดี๋ยวไปสนามบินไม่ทัน"
"แต่.."
"อันดา"
เด็กน้อยถอนหายใจ ยอมส่งเจ้าอินดี้ให้คุณฟ้าใสแบบที่ไม่ค่อยจะเต็มใจเสียเท่าไหร่ ผละออกมาแค่ก้าวเดียวก็จะโผตัวเข้าไปหาเจ้าอินดี้ อคินเลยจัดการคว้าแขนอันดาเอาไว้ ดึงตัวเด็กดื้อมาชิดอกตนเอง
พอฝากฝังเจ้าอินดี้ไว้กับคุณฟ้าใสเรียบร้อยแล้ว อคินเลยจูงมืออันดาขึ้นรถ เขาพยายามอธิบายให้อันดาเข้าใจว่าแค่พาเจ้าอินดี้มาฝากเลี้ยงเฉย ๆ ไม่ได้พามาปล่อยหรือพามาเชือดอะไรแบบนั้น อันดาทำท่าเหมือนจะเข้าใจ แต่สุดท้ายใบหน้าน่ารักนั่นก็ยังง้ำงอมาจนถึงสนามบินอยู่ดี
ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงจากกรุงเทพมหานครก็ทะยานสู่ท่าอากาศยานภูเก็ต
คุณระฟ้าส่งสารถีมาอำนวยความสะดวกให้กับอคินถึงที่ ราวกับเขาเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของคุณระฟ้า มากกว่าจะเป็นพนักงานฝีมือดีธรรมดา ๆ คนหนึ่ง
ก้าวแรกที่สองเท้าขาวแตะลงบนเนื้อไม้ขัดมันชั้นดีภายในห้องพัก มันเป็นพื้นไม้ปาเก้สีเข้มเรียบ ๆ ที่รับกับบรรยากาศรอบตัว
ที่พักที่คุณระฟ้าจองไว้ให้อคินมันเป็นบ้านพักตากอากาศราคาแพงหูฉี่ ที่อคินไม่มีวันเสียเงินมานอนเองอย่างแน่นอน
ทัศนียภาพเบื้องหน้าเป็นหาดทรายสีขาว น้ำทะเลสีครามใสสาดกระทบเป็นระยะ ดวงตากลมโตวาวโรจน์ แก้วตาสีใสต้องสะท้อนเข้ากับแสงแดดที่ทอลงมาเป็นประกาย
เสียงวิ่งตึงตังดังเป็นระยะ ร่างเล็กผลุบเข้าผลุบออกสลับไปที่ห้องนอนบ้าง ห้องน้ำบ้าง ไม่นานก็วิ่งออกมาที่ห้องครัว ย้อนกลับเข้าไปที่ระเบียง และอีกสักพักก็วิ่งวนมาที่ห้องนั่งเล่น
อคินเอนกายบนโซฟาสีเบจ อมยิ้มน้อย ๆ ให้กับอันดาที่ตื่นตาตื่นใจมากเป็นพิเศษ ในจังหวะที่อันดาสบตากับเขา อคินยกแขนทั้งสองข้างขึ้นหา
เขาอ้าแขนออก
อันดาส่งยิ้ม ตาหยี
และ...ตุ้บ!
เด็กดื้อกระโจนทิ้งตัวใส่อคินอย่างจัง คนตัวโตหัวเราะร่วน สองแขนที่อ้ารับกอดกระชับเอวบางเอาไว้เต็มรัก เสียงหายใจจาง ๆ เคล้ากับเสียงขบขันแสนน่ารักจนน่าเอ็นดู
อคินกอดอันดาเอาไว้แน่น
ขโมยหอมแก้มนุ่มเสียหนึ่งที
"ชอบไหม"
คำถามแรกหลังจากที่ทั้งสองคนมาเหยียบที่นี่ อันดายิ้ม ศีรษะทุยขยับขึ้นลงจนเส้นผมปลิวไสว
"สวย อันดาชอบ" เสียงหวานรีบตอบ
"ข้างนอกสวยกว่านี้อีก"
"จริงเหรอ งั้นเราไปข้างนอกกันไหม เราไปข้างนอกกันนะอคิน"
เด็กน้อยคะยั้นคะยอ ดวงตาสุกสกาวราวกับตื่นเต้นเสียเต็มประดา คนแก่กว่ายกยิ้ม ลูบผมนุ่มแผ่วเบาแล้วบอกต่อ
"ต้องกินข้าวก่อน ไว้แดดอ่อนกว่านี้เดี๋ยวฉันพานายไปแน่"
ความตื่นเต้นเมื่อครู่หายไปสิ้น ปากอิ่มเบะคว่ำ ร้องท้วงในลำคอเบา ๆ หวังว่าอคินจะไม่ได้ยิน แต่อยู่ใกล้ขนาดนี้มีหรือเขาจะยอมทำหูทวนลม
"เดี๋ยวนี้ทำฟึดฟัดใส่ฉันเหรอ"
"หืม...เปล่านะ ฟึดฟัดเป็นยังไง อันดาไม่ได้ทำ"
อันดาส่ายหัวพรืด ไม่เข้าใจที่อคินพูด แต่ขอเดาไปก่อนว่าฟึดฟัดของอคินคงไม่ใช่เรื่องดี
นิ้วยาวแตะปลายจมูกรั้น และผละออกมาเกลี่ยแก้มนิ่ม คนน่ารักเบะปาก ส่ายหน้าหนีสัมผัสจากมือหนา
"ก็เนี่ย เขาเรียกว่าฟึดฟัด"
และหลังจากนั้นแก้มนุ่มก็โดนฉกชิงด้วยปลายจมูกโด่ง กลิ่นหอมอ่อน ๆ เฉพาะตัวจากอันดาทำให้อคินเผลอฝังจมูกลงไปอีกครั้ง
อีกครั้ง
และอีกครั้ง
กว่าแดดจะหมดก็ปาเข้าไปห้าโมงเย็น กิจกรรมที่เขาร่วมทำกับอันดาหลังจากออกไปทานข้าว ก็มีเพียงแค่กลับมานอนเล่นกันบนเตียงนุ่ม อคินเปิดโทรทัศน์จอแบนใหญ่ยักษ์โดยกดไปที่รายการสารคดีสัตว์โลก
เขานอนกอดคนตัวบางที่เอาแต่จ้องสัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ที่อยู่ในจอนั้น มีบ้างที่เสียงหวานเอ่ยถามเขาเจื้อยแจ้ว ว่าสัตว์ตัวนี้คืออะไร ชื่ออะไร อยู่ที่ไหน และอีกสารพัดคำถามที่ซักเสียอคินแทบจนมุม
ส่วนเขา...มองหน้าจอโทรทัศน์เป็นระยะ เพราะเวลาที่เหลือ เขาเอาแต่จ้องมองเด็กน้อยน่ารัก ไม่วางตา
"อยากลงไปเล่นไหม" อคินกระซิบถามแข่งกับเสียงลมทะเลและเสียงเกลียวคลื่น
อันดาส่ายหน้า กระชับมือที่จับกับอคินเอาไว้แน่น
"อันดาไม่ชอบน้ำ"
ใช่ อคินรู้ เขารู้ดีที่สุดว่าเด็กน้อยของเขาไม่ชอบสัมผัสน้ำ ซึ่งไม่แปลกนัก เพราะธรรมชาติของแมวมักเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
ถึงแม้อคินจะรู้ แต่เขาก็จับจูงอันดาให้ก้าวเข้าไปใกล้ฟองคลื่นมากขึ้น อันดายื้อแขน แต่ก็ก้าวตามแรงดึงของอคินช้า ๆ
แม้จะกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ความเย็นจากผิวน้ำทะเลก็ทำให้อุ่นใจ เพียงแค่อันดาไว้ใจ เพียงแค่อันดามีอคิน โลกทั้งใบก็ไม่มีสิ่งใดที่น่ากลัว
"อ๊ะ" อันดาสะดุ้ง แรงปะทะเบา ๆ จากวัตถุนุ่มนิ่มดึงความสนใจจนอันดาต้องเหลียวหลังไปมอง
ลูกบอลยางสีสวยขนาดกลางขยับกระทบอยู่ที่ข้อเท้าของอันดา ร่างบางค้อมตัวลงต่ำ ใช้สองมือประคองจับลูกบอลที่กลิ้งมาจากไหนไม่รู้ขึ้นมาถือไว้
พร้อมกับเสียงหวานของใครสักคนดังตามมาด้วย
"ขอโทษนะคะลูกบอลนั่น.."
"นีน"
อคินพึมพำเรียกชื่อหญิงสาวที่เคยเป็นอดีตของเขาเสียงแผ่ว
รานีนแสยะยิ้ม ส่งสายตาหวานเยิ้มให้อคินไม่มีปิดบัง
"ลูกบอลนั่นของนีน นีนขอ.."
"นี่ครับ" ไม่ต้องรอให้รานีนพูดจบ อคินรีบคว้าลูกบอลนั่นจากมืออันดาแล้วส่งให้เธอ
เขาไม่อยากเสวนากับผู้หญิงตรงหน้ามากนัก ไม่อยากทนมองรอยยิ้มหวาน ๆ กับดวงตาสีสวยให้มันอึดอัดหัวใจ
อคินรีบหมุนตัวกลับ ไม่ลืมที่จะรั้งข้อมืออันดาให้เดินตามกันมาด้วย แต่ก้าวเท้าได้เพียงสองก้าว เสียงหวานก็เอ่ยเรียกเอาไว้ก่อน
"แค่นี้ต้องเดินหนีกันเลยเหรอคิน"
อคินชะงัก เขาผ่อนลมหายใจแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเธอ
"ไม่ได้หนี ผมจะพาน้องไปทานข้าว" เขาตอบเสียงเรียบ
"หึ น้องเหรอ" เธอปรายตาไปยังอันดา หนุ่มน้อยตัวขาวใสซื่อที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขา
เหอะ ไม่ยักรู้ว่าคนอย่างอคินจะมีญาติพี่น้องกับเขาด้วย
สมัยเรียนมีเพื่อนอย่างกฤตินกับวัศกรคบด้วยก็บุญโขแล้ว
คนอะไรไม่รู้ โลกส่วนตัวสูงชะมัด
"น้องชายคินทั้งคนไม่คิดจะแนะนำให้นีนรู้จักบ้างเลยเหรอคะ" เธอทำเสียงกระแนะกระแหน กระเง้ากระงอดให้อคินยอมพูดกับเธอ
อคินดันคนตัวเล็กให้ยืนหลบไปทางด้านหลัง เขาเบี่ยงตัวออกมายืนบังอันดาไว้เกือบครึ่ง
"นี่อันดา น้องชายผมครับ" เสียงเข้มเอ่ยเรียบ อันดายกยิ้ม มองหญิงสาวตรงหน้ากล้า ๆ กลัว ๆ
"สวัสดีจ้ะอันดา พี่ชื่อ..."
"รานีน" อคินรีบพูดแทรก ไม่เว้นจังหวะให้รานีนได้พูดมาก "เธอชื่อคุณรานีน เป็นหลานคุณระฟ้าเจ้านายฉัน อ่า..หมายถึง..เจ้านายพี่"
อคินอธิบายประดักประเดิด แม้จะไม่ชินกับการแทนตัวเองว่าพี่ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ไหลตามน้ำไปก่อน โชคดีที่เด็กขี้สงสัยอย่างอันดาไม่ได้พูดอะไรสวนขึ้นมา ไม่งั้นเขาคงแก้ตัวไม่ทัน
รานีนเลิกคิ้ว พิจารนาเด็กน้อยตรงหน้าปราดเดียวแล้วถามต่อ
"น้องอันดาอายุเท่าไหร่เหรอจ๊ะ"
"สิบเจ็ด" มั้ง
อคินคะเนเอาเองแล้วตอบออกไปก่อน เขาประมวลผลโดยเร็วจากลักษณะท่าทางของอันดาแล้วเดาเอาว่าคงอายุราวสิบเจ็ดปี
ประมาณไปมั่ว ๆ อายุจริงของอันดาคงไม่ไกลไปจากนี้ บวกลบแล้วคงไม่ต่ำกว่าสิบห้าปี และไม่มากไปกว่ายี่สิบปีหรอก
"ถ้าคุณรานีนไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ ผมจะพาน้องไปทานข้าว" อคินตัดบท เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว อยากพาแมวน้อยออกไปจากตรงนี้
ไม่ต้องรอให้ใครหน้าไหนพูดอะไรต่อ อคินคว้ามืออันดาได้ก็พาเดินเลี่ยงออกไปไกลจากรานีน หญิงสาวมองตามแผ่นหลังคนสองคนที่เดินเคียงกันแล้วเบะปาก
น้องชายอย่างนั้นเหรอ
เหอะ เชื่อก็โง่
เธอยืนมองสองคนนั่นหยอกล้อกันมาตั้งนานสองนาน ถ้าไม่แกล้งโยนลูกบอลยางมาใกล้ก็คงโอบกันกลางชายหาดไปแล้ว
นึกแล้วหมั่นไส้ อคินเนี่ยนะไปมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่
จะบอกน้องชายต่างแม่ก็ยิ่งไม่ใช่ เด็กนั่นหน้าตาจิ้มลิ้มเป็นบ้า ส่วนอคินหล่อแทบพรากลมหายใจ หน้าตาไปคนละทางเลย
คอยดูนะ เธอต้องรู้ให้ได้เลยว่าเด็กนั่นเป็นใครกันแน่
อคินเล่นพามาด้วยขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่มาทำงาน ก็คงไม่ธรรมดาแล้วล่ะ
"น่ารัก"
เสียงทุ้มเอ่ยชมคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
ร่างเล็กใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวดูแปลกตามากสำหรับอคิน ชายเสื้อถูกยัดเข้าไปในกางเกงขายาวสีเทา เน้นช่วงเอวและสะโพกชัดขึ้นจนอคินอยากบีบ
น่ารักชะมัด
พอทุกอย่างเรียบร้อยอคินก็เดินนำอันดาออกไปด้านนอก ยืนรอไม่นานรถยนต์คันหรูก็มารับเขาและอันดาไป
โรงแรมที่คุณระฟ้าจัดงานเปิดตัวเครื่องประดับอยู่ห่างจากที่พักของอคินไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร
ภายในงานเรียบหรูดูแพง สมกับเป็นงานบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับคุณระฟ้า แขกเหรื่อมีแต่ไฮโซ คุณหญิงคุณนายเดินกันให้ทั่วงาน
อันดาที่เดินตามเขาต้อย ๆ เริ่มประหม่า คนเยอะจนอันดาไม่อยากขยับตัว คนตัวเล็กเริ่มหวาดระแวง เขาไม่ชินกับการที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางมนุษย์เป็นจำนวนมากขนาดนี้
มือเล็กกระตุกชายเสื้ออคินเป็นระยะ ตากลมมองซ้ายมองขวาก็เจอแต่ใครก็ไม่รู้เดินเฉียดไปเฉียดมาเต็มไปหมด
"อคิน" อันดายู่ปาก กระตุกชายเสื้ออคินให้หยุดเดิน
"หืม ทำไม อยากเข้าห้องน้ำเหรอ"
อันดาส่ายหน้า ย่นจมูกแล้วสอดมือกระชับฝ่ามืออคินไว้
"อันดากลัว"
"กลัวอะไร"
"คนเยอะ"
อคินถอนหายใจ กระชับมือนุ่มเอาไว้แน่น เขาค้อมตัวลงต่ำ ก้มลงจนริมฝีปากแทบจะชิดใบหูของอันดา
"อยู่กับฉันนายไม่ต้องกลัว"
อคินบอกเสียงหนักแน่น ยกมือขึ้นลูบหัวทุยเพื่อสร้างขวัญและกำลังใจ อันดาพยักหน้า ร้องอื้อในลำคอแล้วเงยหน้าสบตาอคิน
ไม่นานนักงานทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น มีการบรรเลงดนตรีสลับกับการจัดแสดงชุดเครื่องประดับอย่างตระการตา มีผู้คนมากหน้าหลายตาแวะเวียนมาทักทายอคินไม่ขาดสาย
แมวน้อยที่ไม่ชินกับแสงสีเสียงก็เลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ อันดาอยากปีกวิเวกออกไปจากตรงนี้ มันพอดีกับที่อคินถูกเชิญขึ้นไปบนเวทีในฐานะคนที่ออกแบบเครื่องประดับของงานนี้ด้วย มีการพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับที่มาที่ไป ความยากง่ายของผลงาน
อันดาที่หลบออกมานั่งด้านนอกได้ยินเสียงอคินสลับกับเสียงพิธีกรโต้ตอบกันเรื่อย ๆ ในบทสัมภาษณ์
ลมทะเลที่พัดหวือเข้ามาเป็นระยะแรงพอให้อันดาเริ่มรู้สึกหนาว ตรงที่อันดานั่งอยู่มันเป็นระเบียงของโรมแรมที่เสริมยื่นออกไปสำหรับชมวิว ห่างออกไปเป็นสระน้ำเกลือเล็ก ๆ ที่คาดว่าสร้างไว้ประดับ ไม่ได้สร้างไว้ให้ผู้เข้าพักลงไปเล่น
อันดาทอดสายตาไปรอบตัว จะว่าไปตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่เคยรู้จักกับทะเล ไม่เคยคิดว่าการที่ตัวเองไม่ชอบน้ำ แต่กลับมาอยู่ในที่ที่มีน้ำมาก ๆ ได้เพียงเพราะแค่ที่นี่มีอคิน
ปฏิเสธไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าที่นี่สวย อันดาชอบ
ชอบที่ได้มากับอคิน
"นี่"
คนตัวเล็กสะดุ้ง หยัดกายหันไปตามเสียงทันทีว่าผู้มาใหม่เป็นใคร
กลิ่นน้ำหอมฉุน ๆ ตลบอบอวลไปตามทิศทางของลม คนตัวเล็กที่จมูกไวเป็นทุนเดิมเผลอย่นจมูกแล้วหันหน้าหนี
"ทำไมออกมาอยู่ตรงนี้คนเดียว" เธอถามเสียงแข็ง ยืนกอดอกรอคำตอบ
"..."
"ฉันถามเธอ ตอบสิ ไม่มีปากหรือไง" เธอขมวดคิ้ว เหยียดริมฝีปากคาดโทษอันดา
"อะ..อันดา.."
"ทำไมไม่เข้าไปในงาน" เธอพูดสวนก่อนที่อันดาจะพูดอะไรต่อ
"อันดา..อันดามาฉี่"
เด็กน้อยตอบตาใส ไม่ได้โกหกนะ อันดาออกมาเข้าห้องน้ำจริง ๆ แต่ที่เห็นว่านั่งอยู่ตรงนี้เพราะว่าอันดายังไม่อยากกลับเข้าไปในงาน ไม่อยากเจอความวุ่นวาย
สาวสวยตรงหน้าโบกไม้โบกมือเหมือนขอไปที เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำตอบของอันดามากนัก
"นั่งลงเถอะ เดี๋ยวฉันมีของอร่อยให้กิน"
เธอเหยียดยิ้มจนริมฝีปากตึง ยกมือส่งสัญญาณให้บริกรคนหนึ่งที่เดินเสิร์ฟเครื่องดื่มภายในงานตรงเข้ามาหาเธอ คนที่ได้ยินว่าจะได้กินของอร่อยตาเป็นประกาย ตื่นเต้นจนเผลอยืดตัวขึ้นมองตามทิศทางที่สาวเจ้าเรียกหา
"ไปเอามาเพิ่มอีกสองแก้ว"
"ครับ คุณรานีน"
บริกรรีบโค้งให้เธอ มือเรียวหยิบเอาไวน์รสชาติดีมาถือไว้ แก้วหนึ่งอยู่ที่เธอ อีกแก้วหนึ่งยื่นให้อันดา
"ดื่มสิ อคินชอบไวน์นี้มากนะ" รานีนแอบอ้าง ตามจริงเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอคินชอบดื่มอะไรไม่ชอบดื่มอะไร
แต่กับอันดา พอได้ยินว่าอคินชอบก็คว้าหมับมาถือไว้ มือขาวประคองแก้วไวน์เอาไว้แน่น แม้กลิ่นมันจะแปลกใหม่สำหรับเขา แต่ริมฝีปากเล็กกลับจรดลงบนขอบแก้ว
สัมผัสแรกอุ่นวาบที่ปลายลิ้น รสชาติมันแอบขมผสมหวานผสมเปรี้ยวจนอันดาอธิบายไม่ถูก แมวน้อยเบ้หน้า ตากลมโตหยิบหยี
อี๋ น้ำอะไรก็ไม่รู้ อคินชอบเข้าไปได้ยังไงเนี่ย
แก้วแรกยังไม่ทันจะหมด บริกรคนเดิมก็เดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มชนิดเดิมอีกสองแก้วตามที่รานีนบอก เธอหยิบมันมาวางไว้ใกล้มือ ก่อนจะเริ่มพูดคุยกับอันดา
"เธอเป็นน้องชายแท้ ๆ ของอคินเหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอ"
อันดาไม่ตอบ มือขาววางแก้วไวน์ลง รู้สึกยอมแพ้ รสชาติมันแย่จนอันดาสู้ต่อไม่ไหว
"นี่ เป็นใบ้หรือไง ฉันถามทำไมไม่ตอบ"
อันดากะพริบตาปริบ ๆ อยากตอบอยู่หรอกนะ แต่ยัยคนสวยตรงหน้าพูดจาเข้าใจยาก น้องชายแท้ ๆ คืออะไร คำนี้อันดาไม่เคยได้ยิน
"อันดาจะไปหาอคินครับ"
"นี่! นั่งลงเดี๋ยวนี้นะ" รานีนสั่งเสียงกร้าว คนที่โดนตวาดถึงกับสะดุ้ง
"อันดา..อันดาอยากไปหาอคิน อคินอยู่ในนั้น"
นิ้วเรียวชี้ไปทางเข้างาน กึ่งลุกกึ่งนั่งตั้งท่าจะเดินหนีจากรานีน แต่เธอไม่ยอม รั้งข้อมืออันดาเอาไว้แล้วลากจนแทบประชิดตัว
"ดื่มให้หมด ไม่งั้นไม่ต้องไปไหน"
"ไม่ อันดาไม่ชอบ" แมวน้อยปฏิเสธ ส่ายหน้าเป็นพัลวันเมื่อรานีนยกแก้วไวน์ส่งให้อีกครา
"ไม่ชอบก็ต้องดื่ม ดื่มให้หมด!"
อันดาส่ายหน้า เม้มปากเอาไว้แน่น รานีนที่เริ่มโมโหเลยบีบแขนอันดา เธอใช้เล็บจิกลงบนแขนขาวจนขึ้นรอย จากนั้นดันตัวอันดาเอาไว้ จับแก้วไวน์ขึ้นมากรอกปาก
แก้วแรกกรอกจนหมดก็จับแก้วที่สองกรอกตามลงไป ของเหลวที่ท่วมท้นล้นริมฝีปากไหลทะลักอาบแก้มอาบคออันดาจนเปื้อนเสื้อ
คนตัวเล็กเผลอกลืนน้ำเมาลงไปหลายอึก มารู้ตัวอีกทีก็โดนกรอกแก้วที่สี่ลงไปจนหมดสิ้น รานีนพอใจแล้วสะบัดหน้าอันดาแรง ๆ คนที่น้ำท่วมปากหอบหายใจถี่
ตอนนี้แอลกอฮอลล์เริ่มพุ่งพ่าน พอออกฤทธิ์อาการเวียนหัวก็ตามมา อันดาพยายามจะลุกขึ้นแต่กลับทรงตัวไม่อยู่ ร่างเล็กถลาไปข้างหน้า พอดีกับที่อคินเข้ามารับไว้ได้ทัน
พอรานีนเห็นคนตัวสูงปรากฏ เธอเบิกตาโพลงจะรีบหนี แต่เป็นอคินที่เรียกเธอไว้ได้ทัน
"คุณทำอะไรน้องผม" คำถามแรกจากอคิน เขาเห็นสภาพอันดาก็รู้แล้วว่าไม่ปกติ เสื้อเชิ้ตสีขาวมีแต่คราบอมม่วงอมแดง กลิ่นไวน์คละคลุ้ง ริมฝีปากเล็กมอมแมม
"ปะ...เปล่านะคะ นีนเปล่า" เธอรีบปฏิเสธ หันรีหันขวางหาทางหนี
"อย่ายุ่งกับอันดา อย่ามายุ่งกับคนของผม"
อคินประกาศกร้าว ใบหน้าหล่อจ้องมองอดีตคนเคยรักด้วยแววตาชิงชัง เห็นท่าไม่ดีรานีนเลยรีบหนี อคินจะวิ่งตามแต่ติดที่เขาไม่กล้าทิ้งอันดา
เด็กดื้อของเขาคอพับคออ่อน สองแขนเรียวป่ายปัดราวกับหาที่เกาะยึดไปทั่วลำตัวของอคิน
คนตัวสูงช้อนแมวน้อยขึ้นพาดบ่า หลังจากนั้นรีบสาวเท้าออกไปจากบริเวณนี้
ไม่นานเขาก็พาร่างเล็กกลับมาถึงที่พัก เด็กดื้อของเขาเมาจนหัวทิ่ม สภาพป้อแป้เสียจนอคินทำอะไรไม่ถูก เขาอุ้มอันดามานอนบนเตียง หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้อันดาได้สติ
ราวครึ่งชั่วโมงกว่าอันดาจะฝืนลืมตาขึ้นมา พอได้สติก็งอแงใส่กันทันที
"อคินนนนน.." ไม่เรียกเปล่า แถมยังจับมืออคินด้วย
"ปล่อย จะเช็ดตัวให้"
"เช็ดทำไม อันดาไม่เหม็นสักหน่อย" เด็กดื้อเถียง พยายามปัดผ้าชื้นน้ำออกจากลำคอ
"นายเมามากนะ อยู่เฉย ๆ แล้วนอนไปซะ"
"อื้อ..อันดาไม่เช็ดตัว" คนตัวเล็กดิ้น ผลักมืออคินออก
อคินถอนหายใจ เขาเหนื่อยมาทั้งวันทำไมต้องมาเหนื่อยกับเด็กนี่เพิ่มด้วยก็ไม่รู้
ในเมื่อดื้อแบบนี้เขาเองก็ขี้เกียจเอาใจ ไม่เช็ดก็ไม่เช็ด นอนเหม็นไปแบบนั้นแหละ
พอเหนื่อยจะสู้อคินเลยยอมผละออก เขาลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ นำผ้าชื้น ๆ ไปซักตาก จากนั้นจึงจัดการกับตนเอง เขาเปลื้องผ้าออกหมดทุกชิ้น ถึงเวลาชำระล้างร่างกายตัวเองเสียที
แต่พอจะหันมาหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมอาบน้ำ เด็กดื้อของเขาที่ไม่รู้ว่าลุกมาตอนไหนก็มายืนประชิดตัวแล้ว
"ลุกมาทำไม ไปนอนซะ เมาแบบนี้เดี๋ยวก็ล้มหัวฟาดพื้นหรอก" อคินทำเสียงดุ
อันดาย่นจมูก ขมวดคิ้วให้คนที่ทำเสียงแข็งแล้วโผเข้ากอด
"อันดาจะนอนพร้อมอคิน" เสียงหวานอูอี้ ใบหน้าน่ารักยู่ไปกับแผ่นอกของอคิน
"ไม่ต้องมารอ ฉันจะไปอาบน้ำก่อน"
"อันดาอาบด้วย"
"หึ อาบอะไร เมื่อกี้จะเช็ดตัวให้นายยังไม่ยอม" อคินกระตุกยิ้ม ส่ายหน้าให้กับเด็กดื้อ
"ยอมแล้วครับ อันดาอาบด้วยนะ"
แพ้น่ะสิ อคินแพ้ลูกอ้อน แค่โดนเด็กน้อยกระเง้ากระงอดก็ยอมแพ้ทุกอย่าง
อันดาถูกอคินดันเข้าไปในฉากกั้นอาบน้ำจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับผนัง ห่างกันไม่ถึงคืบมีอกกว้างของอคินเบียดเสียดกันอยู่ภายใต้ฝักบัว
มือหนาเริ่มเปิดฝักบัวให้รินไหลลงอาบเราสองคนจนเปียกชุ่ม น้ำอุ่น ๆ ปะทะเข้าสู่ผิวกายผ่อนคลายทั้งสองร่างที่เปลือยเปล่า
คนแก่กว่าเริ่มปรนนิบัติก่อน เขาลูบสบู่ไปทั่วแผงอกขาวของอันดา ลูบต่ำลงมาจนถึงบริเวณหน้าท้อง มือเล็กเอื้อมจับต้นแขนแข็งแรงของอคินเอาไว้ แมวน้อยช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงไม่วางตา
"ทำไมถึงเมา" อคินเริ่มถาม คนตัวเล็กหลบตา เขาเลยจัดการช้อนปลายคางมนขึ้นมาให้สบตากันอีกครั้ง
"อันดาเปล่า" เด็กดื้อส่ายหน้า
"นายไปดื่มอะไรมา ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้"
"อันดาไม่รู้" และเด็กดื้อของเขาก็ส่ายหน้า
"ไม่รู้งั้นเหรอ ถ้าไม่รู้เดี๋ยวฉันหาคำตอบเอง"
ว่าแล้วอคินก็จรดริมฝีปากลงบนริมฝีปากอิ่ม เขาใช้ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นเพื่อควานหาคำตอบ รสชาติเยี่ยมของไวน์ชั้นเลิศหอมหวานจาง ๆ เมื่อเขากวาดต้อนไปจนทั่วลิ้นของอันดา
ทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบแล้วว่าอันดาดื่มไวน์เข้าไปแต่คนตัวสูงก็ยังไม่ยอมผละริมฝีปากออก เขายังคงควานลิ้นหาคำตอบต่อไปโดยการละเลียดชิมไวน์ล้ำค่าไปทั่วโพรงปากอุ่นนุ่ม
อันดาแม้ไม่ประสาแต่ก็ยอมเปิดปากอำนวยความสะดวกให้กับอคิน คนตัวเล็กอ่อนระทวยเมื่อมือหนาสัมผัสจาบจ้วงเคล้าคลึงอยู่ที่สะโพกมน
สายน้ำพราวกระทบเคลือบความร้อนแรงของคนทั้งสองจนแทบจะระอุเป็นน้ำร้อน
อคินช้อนใต้ขาอ่อนอันดาขึ้นมาแล้วจับขาเรียวทั้งสองข้างเกี่ยวเอวตัวเองไว้ แมวน้อยผวารีบคว้าต้นคออคินทันที
"ไวน์" อคินยักคิ้ว ทำหน้าเจ้าเล่ห์บอกอันดาเมื่อผละริมฝีปากออก
คนตัวเล็กก้มหน้างุด ทั้งขาที่เกี่ยวเอวและแขนที่เกี่ยวคออคินไว้มันช่างเป็นท่าที่พาลพาให้หน้าแดง
อะไรต่อมิอะไรของอันดามันเสียดสีไปกับหน้าท้องของอคินหมดแล้ว
บ้าชะมัด
แล้วทำไมอคินต้องมาอุ้มกันในท่านี้เนี่ย
"เด็กดื้อ แอบดื่มไวน์" คนตัวสูงคาดโทษ
"ไม่ใช่นะ คุณรานีนให้อันดาดื่ม แล้วก็เอามาใส่ปากอันดาด้วย"
"เหรอ"
อันดาพยักหน้า ร้องอื้อหนักแน่นเพื่อยืนยันคำตอบ
"งั้นฉันเอาอะไรใส่ปากนายก็คงจะกินหมดเลยสินะ"
"ถ้าเป็นอคินอันดาก็กินหมดนั่นแหละ"
คนตอบไม่ทันได้คิดอะไร แต่คนฟังคิดไปไกลจนถึงไหนต่อไหนแล้ว อคินกลั้วหัวเราะในลำคอ
เอาอะไรให้กินก็กินหมดเลยอย่างนั้นเหรอ
ดี
"งั้นกินไอศกรีมฉันไหม ผลัดกันกินคนละแท่งก็ได้นะ"
อคินเสนอ พร้อมมองต่ำลงไปช้า ๆ อันดาแม้จะซื่อแต่ก็พอรู้ว่าไอศกรีมของอคินคืออะไร คราวที่แล้วเคยชิมไปแล้วรอบหนึ่ง แม้จะเมื่อยปากไปบ้าง แต่ตอนที่ชิมอยู่มันก็สนุกดี
"อื้อ อันดาหิวแล้ว"
[CUT อ่านได้ที่ ReadAWrite]
to be continued..
จริง ๆ น้องอันดาอายุ 19 นะคะ ในเรื่องไม่มีใครรู้เพราะไม่มีใครทราบประวัติน้อง มีแค่คนอ่านเท่านั้นค่าที่รู้ อิอิ
อัปทุกวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ น้าาา
ความคิดเห็น