คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 03 - Secrets to Keep
CHAPTER 03 - Secrets to Keep
*เนื้อหาตอนนี้มีการใช้สรรพนามไม่สุภาพเพื่อความสมจริงในด้านความสัมพันธ์ของตัวละคร*
“เป็ดยักษ์ ฉันขอนั่งข้างแกได้ปะ?”
ซึงวานสะกิดเด็กผู้หญิงตัวสูงผมยาวผู้ซึ่งกำลังฟุบหลับกับโต๊ะนักเรียนให้หล่อนเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วมุ่น ขณะนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ เพื่อนในห้องประจำชั้นของซึงวานยังมาไม่มากนักแต่ประโยคเมื่อครู่ก็ทำให้คนจำนวนน้อยนิดนั้นหันไปสนใจกันได้ไม่ยาก
“ถ้าเรียกว่าเป็ดยักษ์ ฉันก็จะตอบว่า...ไม่ได้”
พัค ซูยอง(หรือที่เพื่อนรู้จักกันในนามเป็ดยักษ์)ผู้ถือครองโต๊ะคู่ริมหน้าต่างแต่ได้นั่งคนเดียวเพราะจำนวนนักเรียนในห้องเธอเป็นจำนวนคี่มองหน้าซึงวานอย่างจงใจกวน ที่นั่งคนเดียวไม่ได้เป็นเพราะว่าเพื่อนไม่คบ แต่คงเพราะความติสต์แตกหรืออะไรของมันก็ไม่รู้ล่ะถึงได้เสนอตัวมานั่งกินพื้นที่โต๊ะทั้งสองตัวอยู่คนเดียวแบบนี้ตั้งแต่ปีที่แล้ว ที่จริงแล้วซูยองน่ะสนิทกับเพื่อนทั้งห้องแถมยังลามไปอีกหลายห้องเลยล่ะ
“แล้วตรงที่นั่งแกเป็นไร? ไม่นั่งกับแฟน?”
“แฟนอะไร ไม่มี”
“โห แรง...”
ซึงวานยักไหล่และทำหน้าเหม็นเบื่ออย่างที่เตรียมการไว้กับซึลกิช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา แผนเปิดตัวเพิ่งจะเกิดไปไม่กี่สัปดาห์แผนเลิกก็ตามมาเสียแล้ว คราวนี้ดีหน่อยที่ซึงวานมีโอกาสได้แสดงความคิดเห็นและซักซ้อม ไม่เหมือนตอนที่ถูกมนุษย์หมียัดเยียดความเป็นแฟนให้แบบไม่ทันตั้งตัวอย่างคราวที่แล้ว
“ทะเลาะกันรึไง?” ซูยองถาม ซึงวานตอบอ้อมแอ้มเป็นเชิงว่าใช่ ก่อนจะถูกบอกให้รีบไปคืนดีกันซะ
“พวกแกดูรักกันจะตาย ถ้าทะเลาะเรื่องเล็กน้อยก็อย่าให้มันนาน เข้าใจมั้ย?”
เอาอะไรมาดูว่าพวกเธอรักกัน ตอนยังไม่แอ๊บเป็นแฟนกันก็กัดกันอยู่ทุกวัน พอแอ๊บแล้วซึลกิก็เอาแต่แกล้งแหย่ซึงวานจนจะตีกันให้ได้ สงสัยซูยองจะคิดว่าเป็นการหยอกล้อระหว่างคนรักเท่านั้นล่ะมั้ง
ซึงวานถอนหายใจและเริ่มเท้ามือทั้งสองข้างกับโต๊ะของเป็ดยักษ์เพื่อเป็นสัญญาณว่าจะยืนกรานขอนั่งข้างหล่อนให้ได้
“ฉันว่ามันคงเบื่อฉันแล้ว ห่างกันซักพักน่าจะดี”
ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จให้คนฟังเห็นใจทั้งที่ความจริงแล้วเมื่อวานซึลกิยังมาเล่นเกมส์ที่บ้านของเธออยู่เลย คิดถึงเพื่อนหมีได้ไม่นานเจ้าตัวก็โผล่เข้ามาในห้อง พลันสบตาเพียงเสี้ยววินาทีก็รู้ใจ ซึงวานและซึลกิรีบหลบสายตากันราวกับคู่รักที่กำลังระหองระแหง
ไม่หรอก เดี๋ยวจะหลุดฟอร์มดราม่าต่างหาก
“นะซูยอง นั่งกับซึลกิแล้วอึดอัด” ซูยองถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าแล้วปล่อยให้ซึงวานนั่งโต๊ะที่ว่างข้างๆ
แผนขั้นที่หนึ่งสำเร็จ ซึงวานสามารถทำให้เพื่อนในห้องส่วนหนึ่งรู้แล้วว่าเธอและซึลกิกำลังทะเลาะกัน และเมื่อซูยองผู้เป็นแหล่งกระจายข่าวชั้นดีถูกถามว่าระหว่างเธอสองคนเกิดอะไรขึ้น ซึลกิและซึงวานก็ไม่ต้องลำบากไปป่าวประกาศเองเลยสักนิด
ซึงวานมีหน้าที่ดราม่าตัดพ้อว่ากำลังจะโดนซึลกิทิ้งและซึลกิก็มีหน้าที่เย็นชาไม่ขอให้สัมภาษณ์อะไรเท่านั้น เหตุผลในการทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันอาการหูแดงเวลาต้องโกหกของซึลกินั่นเอง ซึงวานล่ะสงสารซึลกิที่นอกจากทำอะไรไม่ค่อยคิดแล้วยังโกหกไม่เนียนอีกด้วย มีเพื่อนกากต้องทำใจ
ในขณะที่การห่างกันซักพักของซึงวานและซึลกิดำเนินไป การกลับมาของรุ่นพี่คยูฮยอนก็เริ่มต้นขึ้น เช่นเดียวกับการเริ่มตามจีบซึลกิของแทยง ดอกกุหลาบบนโต๊ะเรียนของซึลกิกลับมาให้รกหูรกตาเล่นอีกครั้งแลกกับการได้รับข้อความหวานจ๋อยจาก แทยงที่ส่งมาเช้าเย็น แถมเวลาไปซ้อมวงเขาก็เทคแคร์ซึลกิออกนอกหน้ามากขึ้นจนทำให้สมาชิกในวงบางคนสังเกตเห็น
แจฮยอน มือเบสของวงผู้ซึ่งดูจะสนิทกับแทยงมากที่สุดเคยถามซึลกิว่าแทยงจีบซึลกิหรือเปล่า ซึ่งหล่อนก็ตอบอ้อมแอ้มไปว่าน่าจะใช่ เขามีท่าทีประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ซักอะไรให้มากความนัก ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ค่อยคุยกับซึลกิอยู่แล้ว เดาว่าคงไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจึงไม่ถามเรื่องระหว่างเธอกับซึงวานอย่างที่คนอื่นมักจะทำ
ด้านซึงวานเมื่อไม่มีซึลกิในทุกวันและทุกนาทีที่อยู่ในรั้วโรงเรียนก็แทบจะอกแตกตาย ช่วงนี้ซึงวานมักจะไปไหนมาไหนกับ ซูยองเป็ดยักษ์ผู้ออกตัวแรงในการพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอและซึลกิคืนดีกันบ่อยๆ เธอต้องแกล้งไม่พูดคุยกับซึลกิทั้งที่มีเรื่องที่อยากเล่าให้ฟังเต็มไปหมด สุดท้ายเรื่องพวกนั้นก็จำเป็นต้องถูกย่อให้สั้นลงเพราะจะคุยกันได้ก็แค่ทางโทรศัพท์ตอนที่ทั้งคู่ถึงบ้านแล้วเท่านั้น
“จนกว่าฉันกับแทยงจะมีอะไรคืบหน้ากว่านี้ล่ะมั้ง”
คือคำตอบเมื่อซึงวานถามซึลกิว่าเมื่อไหร่เราจะได้ใช้แผนขั้นสุดท้ายคือออกตัวว่าเลิกกันแล้ว ปรับความเข้าใจกันแล้ว และกลับไปเป็นเพื่อนดีต่อกันได้แล้วเสียที เข้าใจว่ามันต้องใช้เวลาอย่างต่ำก็เกือบเดือน แต่นี่ผ่านมาแค่อาทิตย์ครึ่งซึงวานก็แทบบ้าเวลาต้องบังคับตัวเองให้ไม่คุย ไม่ไปใกล้ซึลกิเวลาอยู่ที่โรงเรียน
ตอนแกล้งว่าคบกันยังรู้สึกดีกว่านี้เลย
ซึงวานยอมรับว่าถึงพวกเธอสองคนจะยังคุยทางโทรศัพท์กันอยู่แต่การแกล้งห่างกันนานกว่าที่เคยเป็นแบบนี้มันทำให้เสี้ยวหนึ่งของซึงวานกลัว กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอสองคนเกิดทะเลาะกันแล้วไม่คุยกันจริงๆซึงวานจะทนได้ขนาดไหน? หรือถ้าระหว่างนี้เกิดมีเพื่อนคนอื่นมาสนิทกับซึลกิแทนเธอล่ะ? ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากให้แทยงรีบคืบหน้ากับซึลกิเสียที เธอต้องการเพื่อนคืนมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ซึ่งก็ไม่ได้ใช้เวลานานเลย...
“จูบ!?”
ซึงวานตาถลนเกือบหลุดออกมานอกเบ้าเมื่อได้ยินประโยคบอกเล่าจากปากของซึลกิว่าเรื่องของตัวเองกับแทยงมีความคืบหน้าบ้างแล้ว
ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งของวันเสาร์ห่างจากวันที่พวกเธอเริ่มเฟคว่าทะเลาะกันเป็นเวลาสองอาทิตย์กับอีกสามวัน ซึลกิมาค้างที่บ้านของซึงวานและพวกเธอก็มีโปรแกรมหนังรอบดึกภายในห้องนั่งเล่นกัน
“อื้ม”
ซึลกิตอบอ่อน ต่างกับซึงวานที่ยังมองแรง รีบขยับเข้าไปใกล้มนุษย์หมีที่อยู่อีกฝั่งของโซฟาเพื่อเค้นเรื่องทั้งหมดจากหล่อนและได้ความว่าวันศุกร์ที่ผ่านมาแทยงพาซึลกิไปเลี้ยงไอศกรีมหลังจากซ้อมเสร็จ และเมื่อนางเอกแสนโก๊ะกังเผลอทำไอศกรีมเลอะปากตัวเอง...
“เขาก็มองหน้าฉันเว่ย แล้วก็จับแก้มฉันไว้ อีกมือนึงก็เอาทิชชู่เช็ดให้ แบบนี้...” ระหว่างที่ซึลกิบรรยาย เจ้าตัวก็หันมาหาเพื่อนที่นั่งอยู่ติดกันและเริ่มจำลองเหตุการณ์ หล่อนเอื้อมมือมาประคองแก้มข้างหนึ่งของซึงวาน อีกข้างก็ไล้นิ้วเรียวกับริมฝีปากของเพื่อนอย่างตั้งใจ ตอนนี้เสียงจากภาพยนตร์ในจอโทรทัศน์ที่ทั้งคู่ดูอยู่ไม่อยู่ในความสนใจของซึงวานอีกแล้ว รู้ตัวอีกทีเธอก็ใช้สมาธิทั้งหมดไปกับการจดจ้องริมฝีปากของคนตรงหน้า
“แล้วเขาก็ค่อยๆโน้มมาใกล้...” ซึลกิยังไม่หยุดจำลองเหตุการณ์ทำให้ตอนนี้ซึงวานได้แต่นั่งตัวแข็งราวกับอาหารทะเลที่ถูกแช่ไว้ภายใต้อุณหภูมิติดลบ เธอรู้สึกแปลกยิ่งกว่าครั้งล่าสุดที่โดนซึลกิจ้องตาและแกล้งเอาหน้ามาใกล้เสียอีก
ปากของซึลกิสวยมาก ไม่แปลกที่แทยงอยากจะสัมผัสมัน ยิ่งได้มองใกล้ๆซึงวานก็ยิ่งเข้าใจ สุดท้ายเมื่อเกือบจะสัมผัสถึงลมหายใจซึลกิก็ฟุบลงกับไหล่เล็กของซึงวานและส่งเสียงกรี๊ดในลำคอพร้อมรัวฝ่ามือไปที่แขนของเธอ ซึงวานรู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวของเพื่อนสนิทจากความใกล้ในระยะกอด เดาได้เลยว่าเจ้าตัวเขินมากขนาดไหน
แต่เมื่อซึลกิผละออกไปแล้วความรู้สึกนั้นยังอยู่ซึงวานก็รู้ว่ามันเป็นจังหวะหัวใจของเธอเองต่างหาก...
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้คืนนั้นซึงวานนอนไม่ค่อยหลับ ยิ่งเมื่อคนที่ทำให้มันเกิดนอนอยู่ข้างๆแล้วด้วยซึงวานก็ยิ่งสติแตก เธอรู้สึกเหมือนได้ขึ้นรถไฟเหาะที่ยิ่งที่ถูกพาขึ้นไปสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งวูบวาบยามที่มันปล่อยตัวลงมา อยู่ๆซึลกิก็ทำเหมือนรถไฟเหาะที่พาเธอขึ้นสูงและปล่อยให้หัวใจเธอวูบหายลงไปที่ท้อง
ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
วันต่อมาซึ่งเป็นวันอาทิตย์แสนสดใส ซึงวานไล่ให้ซึลกิกลับบ้านไปตั้งแต่เช้าเพราะต้องไปทานข้าวกับญาติที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ก่อนหน้านี้ซึงวานจะขอพ่อแม่ไม่ไปแล้วหนีไปเที่ยวกับซึลกิแทนแต่เพราะเธอรู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่ซึลกิทำเมื่อวานเลยไม่อยากปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก
สถานที่ที่ซึงวานและครอบครัวต้องไปเป็นร้านอาหารหรูภายในห้างสรรพสินค้าซึ่งดูจะเป็นที่นิยมของเหล่าวัยรุ่นไม่น้อย โต๊ะที่ครอบครัวของเธอนั่งอยู่ลึกเข้าไปและสามารถมองเห็นโต๊ะอื่นๆได้ชัดเจน ทีแรกซึงวานก็ไม่ได้สนใจแขกคนอื่นที่เข้ามาเท่าไหร่เพราะเป็นคนจริงจัง(กับการกิน) แต่ในขณะที่ของหวานของเธอถูกยกมาเสิร์ฟซึงวานก็เหลือบไปเห็นผู้มาใหม่ซึ่งเป็นชายหนุ่มสองคนที่เธอคุ้นหน้าดี
พวกเขาเลือกโต๊ะที่อยู่ในมุมอับยากที่คนอื่นจะสังเกตเห็น แต่จากโต๊ะของซึงวานมันมองเห็นได้ชัดทีเดียว พวกเขายังไม่สั่งอาหารแต่กลับเอาแต่คุยกันสีหน้าเครียด มีบางช่วงซึงวานถึงกับเห็นว่าชายหนุ่มตัวโตกว่าเลื่อนมือไปกุมมือของอีกคนแต่กลับถูกปัดทิ้ง คนที่จะถูกกุมมือนั้นเปลี่ยนเป็นกอดอกและมองหน้าคนตรงข้ามเขม็ง สุดท้ายเหมือนทั้งคู่จะคุยกันไม่รู้เรื่องเมื่อคนตัวเล็กกว่าลุกไปจากโต๊ะให้อีกคนวิ่งตาม
และซึงวานก็ขอตัวจากโต๊ะตัวเองเพื่อตามสองคนนั้นไป...
ซึงวานรู้ว่าแทยงกับแจฮยอนอยู่ในวงดนตรีของโรงเรียนด้วยกันและเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแจฮยอนต้องอยากจับมือแทยงและยังทำท่าเหมือนทั้งคู่เป็นคู่รักที่กำลังทะเลาะกันอย่างนั้นด้วย
ความจริงซึงวานก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอก ถ้าคนที่ว่านั้นไม่ใช่คนที่กำลังตามจีบเพื่อนสนิทของเธออยู่
สองหนุ่มออกจากร้านอาหารและไปหยุดอยู่ที่มุมอับใกล้ทางเข้าห้องน้ำของห้างสรรพสินค้า ซึงวานทำท่าไปเดินป้วนเปี้ยนแถวตู้เอทีเอ็มในขณะที่หูเงี่ยฟังบทสนทนาจากคนในมุม
“เลิกเล่นแบบนี้เหอะ เมื่อไหร่จะยอมรับซักทีวะ” แจฮยอนพูดค่อนข้างดัง อาจจะด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“กูชอบซึลกิ” แทยงตอบกลับดังไม่แพ้กัน ซึงวานสงสัยว่าพวกเขากลัวคนที่เดินผ่านไม่รู้หรือไงว่าทะเลาะเรื่องอะไรกันอยู่
“มึงไม่ได้ชอบเด็กคนนั้นหรอก ทำไมต้องโกหกตัวเองด้วยวะแทยง”
“ถ้าคืนที่เราจูบกันมึงเมาจริง ทำไมมึงต้องไม่คุยกับกูไปเป็นอาทิตย์ด้วยวะ ทำไมต้องไปตามจีบผู้หญิงที่ตอนแรกมึงไม่คิดจะสนใจด้วยซ้ำ ถ้ามึงไม่คิดอะไรทำไมมึงทำตัวแบบที่เคยทำกับกูเหมือนเดิมไม่ได้”
อาห์...
ถึงแม้ยังไม่ทันได้กินของหวาน นาทีนี้ซึงวานก็รู้สึกอิ่มจุดจากสิ่งที่เพิ่งได้ยินกับหูตัวเองไปแล้ว ลองถามใจตัวเองอีกครั้งก็ยังมั่นใจว่าแจฮยอนพูดว่าเขากับแทยงจูบกัน และผู้หญิงที่แทยงตามจีบอยู่ก็ไม่ใช่คนที่แทยงสนใจเสียด้วย ผู้หญิงคนนั้นที่เป็นเพื่อนรักและแฟน(ปลอมๆ)ของซึงวาน...
“ตอนนี้กูคิดกับมึงมากกว่าเพื่อนกูยังกล้าพูดเลย” เป็นแจฮยอนคนจริงที่พูดอีกครั้ง
“...”
“พูดดิวะแทยง”
“กูไม่ได้...”
แทยงพูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงของเขาก็ขาดหายไป ซึงวานค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่กำลังดำเนินไปด้านของหลังเธอเป็นซีนประเภทไหนในละครหลังข่าวแต่ก็ไม่วายเหลือบไปมอง แจฮยอนปิดปากแทยงด้วยริมฝีปากของเขา แทยงที่ดูเหมือนจะขัดขืนในตอนแรกกลับอ่อนลงและยอมรับจูบนั้นแต่โดยดี มันกินเวลาไปพักใหญ่จนกระทั่งมีเสียงเปิดประตูห้องน้ำแจฮยอนจึงผละออกจากแทยงที่หน้าแดงก่ำ
ทุกอย่างชัดเจน...
แจฮยอนค้นพบหัวใจตัวเอง แทยงก็ยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว แต่ซึงวานไม่ยอมรับอะไรกับใครทั้งสิ้น หนึ่งในสองคนนี้กำลังใช้ซึลกิเป็นเครื่องมือบังหน้าทั้งที่หล่อนชอบเขาด้วยความจริงใจ
เพี๊ยะ!
ซึงวานเดินจ้ำไปประทับฝ่ามือกับแก้มที่แดงอยู่แล้วของแทยงให้ยิ่งแดงเข้าไปอีก เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเช่นเดียวกับแจฮยอน ซึงวานคิดเสมอว่าความรักเป็นสิ่งสวยงามไม่ว่ามันจะเกิดกับใคร แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครได้กับใครทั้งนั้นถ้ามันจะทำให้คนที่เธอแคร์เสียใจ
หลังจากนั้นซึงวานก็เหวี่ยงใส่แทยงไปอีกชุดใหญ่ ต่อว่าที่เขาหลอกเพื่อนของเธอ กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็ใช้เวลาพอสมควร แทยงไม่แก้ตัว แค่ยอมรับผิดและขอโทษกับเธอ แต่นั่นมันยังไม่พอเพราะตอนนี้ซึลกิชอบเขาจริงจังไปแล้ว เขาบอกว่าที่เขาลองคุยกับซึลกิและที่จูบหล่อนไปเมื่อวันศุกร์เป็นเพราะคิดว่ามันอาจจะทำให้เขาชอบหล่อนขึ้นมาได้ เขาไม่อยากยอมรับว่าตัวเองชอบแจฮยอน แต่จากเหตุการณ์วันนี้แล้วดูเหมือนว่ามันจะไม่สำเร็จ
ซึงวานทั้งสงสารทั้งโกรธแทยงแต่ก็รู้ว่าถึงเหวี่ยงไปก็ไม่ได้ทำให้เรื่องยุ่งยากพวกนี้ยุ่งยากน้อยลง ทุกคนโกหกกันไปหมด คนไม่เบี้ยนก็โกหกว่าตัวเองเบี้ยน คนเก้งก็พยายามจะโกหกว่าตัวเองไม่เก้ง โลกมันหมุนเร็วเหลือเกิน
สุดท้ายพวกเธอเลยได้ข้อตกลงว่าแทยงควรจะบอกความจริงกับซึลกิให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ซึงวานเห็นภาพว่าถ้ายิ่งปล่อยไว้นานซึลกิก็จะยิ่งชอบเขาและยิ่งเจ็บเมื่อได้รู้ความจริง แทยงขอให้ผ่านช่วงงานพรอมไปก่อนเพราะวงของพวกเขายังต้องให้ซึลกิมาเป็นนักร้องให้ ถ้ามีเรื่องผิดใจกันงานจะล่มเอาง่ายๆ นั่นหมายถึงอีกแค่หนึ่งอาทิตย์ที่จะถึง
ตอนนี้ซึงวานไม่คิดอยากจะแกล้งทะเลาะกับซึลกิอีกแล้ว เธอเป็นห่วงหล่อน และตอนนี้เรื่องทุกอย่างภายในหัวของเธอกำลังตีกันให้วุ่นราวกับเกิดระเบิดนิวเคลียร์ภายในซีรีบรัม ทุกการโกหก ทุกความลับ ทุกเรื่องที่เธอจะต้องทำเหมือนมันเกิดขึ้นหรือทำเหมือนมันไม่เกิดขึ้น...
ซึงวานนึกไม่ออกแล้วว่าเรื่องมันจะยุ่งไปมากกว่านี้ได้ยังไง
TBC.
เซอร์ไพรส์~~ ซึงวานอยู่ถูกที่ถูกเวลาตลอด ฮาาาา *กอดวาน*
บทนี้ลองจัดหน้าใหม่ให้อ่านง่ายขึ้น(มั้ง?) ชอบไม่ชอบยังไงเม้นต์บอกกันได้นะฮะ เลิ้บ <3
ความคิดเห็น