คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
-ปมบท-
“ภาพรนี้สวยมาเลยเว้ย”
เสียอไ์ัึ้นะโฟัสรูปภาพไปยัเ้าอี้ัวหนึ่ึ่มีแส่อระทบลมา
ผมลอยล้อัวเอโฟัสามเพื่อน็พบว่ามันสวยริๆ
แะ!
สวยริๆ ้วยแฮะ
ผมมอรูปภาพในล้อถ่ายรูป็อยิ้มออมาไม่ไ้
อย่าเ้าใผิิว่าผมับไ์เป็น่าถ่ายภาพหรือเรียนะพวนี้เลย
พวผมเรียนะวิศวะไฟฟ้าปีสาม แ่านอิเรืออบถ่ายรูปเยๆ
มันเป็นเหมือนวามทรำีๆ ไ ภาพถ่ายสื่ออะไรไ้ั้หลายอย่า
อ้อ ผมื่อพระนาย
เป็นลูายนเียวอนัธุริอสัหาริมทรัพย์ผู้โ่ัในอัฤษ ถึแม้านะะีแ่ไหนแ่ผมไม่่อยอบอวร่ำอวรวยเท่าไหร่
อบใ้ีวิธรรมาเหมือนนทั่วไป ไม่อยาทำัวเป็นุายหรอมันรู้สึว่าไม่ใ่ัวเอ
“ไปถ่ายรูปรรถไฟนั่นัน”
“เออ”
ผมอบรับเพื่อนสั้นๆ
อนนี้พวเราอยู่ันที่สวนรถไฟ
แน่นอนว่าน่วเย็นแบบนี้อาาศำลัี
เหมาะแ่ารเินเล่นและออำลัายที่สุรวมถึารถ่ายรูป้วย
แอนนี้บอเลยว่าสวยมา มันสวยไม่แพ้อนเ้าเียวล่ะ
ผมยล้อถ่ายรูปึ้นและโฟัสไปยัรถไฟ่อนะะันิหน่อยเมื่อสายาันมอทะลุอไปเอเ้าแมวนสีาวสะอาา
วา้า้ายเป็นสีฟ้า วา้าวาเป็นสีน้ำาล มันำลันั่้วยท่าทาเหม่อลอย
ผมไม่รู้ว่าสมอส่วนไหนสั่ให้นิ้วถ่ายภาพมันรัวๆ รู้ัวอีที็มีรูปแมวเ็มอัลบั้มเลย
อ่า
แมวัวนั้นสัเเห็นพวเราแล้ว
เ้าแมวเหมียวหันมาสบาับผมผ่านล้อนรู้สึว่าหัวใเ้นแรมา
ไม่ใ่เ้นแรในเิู้สาว แ่เ้นแรในแบบที่ถูใเหมือนเออวัิ้นโปร
ให้ายสิ
...อยาไ้
พอลล้อลเ้าแมวัวนั้น็หันหน้าหนีล้ายะเมินใส่
มันมีเ้าอรึยันะ ถ้าำอบือยัผมะรับมันมาเลี้ยแน่นอน
“มออะไรอยู่วะไอ้นาย”
ไ์ถาม้วยวามสสัย
“เปล่า ไปหาที่นั่เถอะ”
“เออ
ำลัเหนื่อยพอี”
พวเราเินไปยัเ้าอี้ที่อยู่ใล้ที่สุ่อนะนั่ลและหยิบวน้ำมาื่มแ้ระหาย
แ่เินถ่ายรูปยัมีเหื่อไ้สสัยแะแรไปนิล่ะมั้
ไม่เป็นไรมันเป็นวามอบนี่หว่า
“เมี๊ยว ~ ”
หือ?
ผมมวิ้วและ้มมอใ้เ้าอี้็สบาับเ้าแมวัวาวทันที
ไม่รู้มันเินมาอนไหนแ่อนนี้มันำลัเอาหัวัวเอลอเลียาผม้วยท่าทาอออ้อน
พอเห็นแบบนั้น็เลยปล่อยให้ทำามใ
พอมันระโึ้นมาบนเ้าอี้็เินึ้นมานั่บนัและมอ้วยสายาี้อ้อน
อ้อนริๆ
พอเห็นวามน่ารัึยมือลูบหัวมัน้วยวามเอ็นู
เ้าแมวอบถึราเสียแผ่วพร้อมับเอาหัวมาถูไถหน้าท้อผม้วย
ยิ่มันอ้อนผม็อยาะฟัมันแรๆ
“เฮ้ย! ปล่อยมันไปเลย แมวรัอย่าไปยุ่”
ไ์เห็น็รีบบอแ่ผมลับลูบัวมันไม่หยุ ล้ายโนสะให้หลใหลเลย
น่ารัี้อ้อนแบบนี้ อยาไ้แล้วสิ
“มึิว่าแมวัวนี้มีเ้าอไหม”
“ปลออไม่มี็แมวรัสิวะ”
“...สนใไปอยู่ับันไหม”
ผมถาม่อนที่แมวะ้อนสายามามอ้วยท่าทาอออ้อนและร้อเสียแมวอบลับมา
“เมี๊ยว ~ ”
“ถ้าอยาไปอยู่้วย
ยมือมาวาบนมือันสิ”
เ้าแมวัวาวมอมือผมที่ยื่นไปรหน้า่อนที่มันะใ้าหน้าัวเอยึ้นไปวา
แ่นั้นริๆ รอยยิ้มอผม็ปราึ้นมา
ถ้าะน่ารันานี้ปล่อยให้เป็นแมวไร้เ้าอ่อไปไม่ไ้แล้ว
“ไปอยู่ับันนะ
ันะเลี้ยนายอย่าีเลย”
“เมี๊ยว ~ ”
“เอาริเหรอวะ”
ไ์ถาม ผมละสายาาแมว่อนะพยัหน้าล
“ริ
ูะเลี้ยแมวัวนี้ให้เป็นพระราาเลย”
ผมอุ้มเ้าแมวเหมียวไปทารถสปอร์สีน้ำเิน่อนะวาล้อและเ้าแมวที่เบาะนั่้านหน้า้านับ
บอเลยว่าวาลอย่าทะนุถนอม่อนะเินอ้อมไปยัำแหน่นับ
ไ์ที่เินามมา็มวิ้วเป็นปม
“เอันพรุ่นี้เว้ย”
“อะ เออๆ”
พอเ้ามานั่ในรถไ้็พาเ้าแมวเหมียวไปยัลินิรัษาสัว์
หมอ็รวูและียาให้เพื่อันโรนั่นนี่ พอพาไปหาหมอเสร็แล้ว็พาไปื้ออใ้ให้แมวึ่เยอะมาแ่ไม่เป็นไร
ผมรวย ผม่ายไหว
“เมี๊ยว ~ ” แมวัวน้อยระโมานั่บนัในระหว่าที่ผมำลัับรถพาลับอนโ เ้าแมว้อนามามอ้วยสายาอออ้อน ทำไมแมวัวนี้่าี้อ้อนยัเลยเนี่ย
“อ้อนอะไรรับ
ลับไปน้อเบาะัวเอ่อนันับรถอยู่ มันอันรายนะ”
ผมบอ้วยน้ำเสียอ่อนโยน่อนที่เ้าแมวเหมียวะระโไปนอนยัเบาะ้าน้า
น่ารัริๆ
รื...
ใรโทรมาวะ
“ว่าไ”
(มามาไอะไรเล่า
นี่! รู้ไหมว่าน้อรีมอยู่ที่ร้านอาหารหน้ามอเว้ย มาหาสิ) ไ์บอ้วยน้ำเสียื่นเ้น
น้อรีมที่ไ์บอเป็นสาวพยาบาลแสนสวยและิใีมา ผมแอบอบเธอเพราะวามน่ารัแ่...วันนี้ไปส่อสาวไม่ไ้แล้วแหละ
“โทษที ูะพาแมวลับอนโ”
(เฮ้ย! ไ้ไวะ นี่น้อรีมเียวนะเว้ย)
“แ่นี้นะ”
ผมัสายไปทันที
บารั้รัแท้
็แพ้รัแมว
-------------------------------------------------------------------------------------
ออบุที่ิามนะะ สามารถอมเมนท์ิมันไ้เลย
-รัผู้อ่านนะะ-
ความคิดเห็น