ก่อนดวงดาวจะเต็มฟ้า

ลำดับตอนที่ #3 : แมมมา มีอา (Re-write)

๓

แมมมา มีอา  

เดือนตุลาคม คศ.๒๐๑๒ (พศ.๒๕๕๕)                    

            พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้ฝนจะตกตลอดบ่าย  แพร์ออกจากห้องพักเวลาเที่ยงตรง ผมมัดc[[หางม้า ใส่กางเกงผ้าเนื้อนิ่มสีดำกับเสื้อยืดแขนยาวสีดำ สวมทับด้วยเสื้อโค้ตกันฝนสีเบจสะพายกระเป๋าหนังสีดำพาดกลางลำตัว  เธอขึ้นรถประจำทางเบอร์สองสองเจ็ด  สามป้ายถึง... เวสต์ฟิลด์ ฝนโปรยปรายลงมาพอดี เธอดึงฮู้ดขึ้นคลุมศีรษะลงจากรถเดินข้ามถนนเข้าตัวมอลล์อย่างรวดเร็ว  

  เวสต์ฟิลด์ เป็นศูนย์การค้าขนาดมหึมาที่รวมห้างใหญ่ของอังกฤษไว้หลายห้างทั้งมาร์คแอนด์สเปนเซอร์ ห้างเดเบอแนม ซูเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ร้านรวงแบรนด์ดังมีครบถ้วน  

  แพร์เข้าไปในร้านขายชาวิททาร์ดออฟเชลซียืนเลือกและชิมหลายรสหลายกลิ่นกว่าจะตัดสินใจซื้อชาเป็บเปอร์มิ้นต์หนึ่งกล่อง ชาไวลด์เชอรีหนึ่งกล่องกับช็อกโกแลตสำหรับชงดื่มอีกหนึ่งกระป๋อง เธอชอบจิบชากับขนมและเปลี่ยนรสไปเรื่อยแต่ไม่ค่อยดื่มกาแฟเพราะทำให้นอนไม่หลับ มาอยู่อังกฤษก็ดีไปอย่างร้านขายชามีให้เลือกมากมาย คนประเทศนี้นิยมดื่มชามาก ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาจนถึงเวลาเข้านอนดื่มกันวันละหลายรอบจนเรียกได้ว่าเป็นวัฒนธรรมของคนอังกฤษเธอเดินอย่างสบายใจผ่านลานกว้างสำหรับทำกิจกรรม สัปดาห์นี้เป็นลานสเก็ตน้ำแข็ง เด็ก ๆ ทั้งชายหญิงลงเล่นสเก็ตส่งเสียงเจี๊ยว จ๊าวสนุกสนานท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับเหนือลาน

            “น้องแพร์ครับน้องแพร์”    

            เธอชะงัก เสียงเรียกดังอยู่ด้านหลัง  พอหันไปมองเต็มตาก็เห็นกับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด 

            “มาซื้อของคนเดียวหรือครับ”    ชายหนุ่มหน้าตี๋ ผิวขาว รูปร่างสูงผอม ยืนยิ้มกว้าง จ้องหน้าเธอด้วยสายตาเป็นประกาย

             เธอไม่อยากเสวนากับผู้ชายอย่างเขา...เคลลี่หรือปกรณ์เกียรติอายุมากกว่าเธอห้าหกปี   เรียนจบนานแล้วแต่ยังไม่กลับเมืองไทย  ร่ำรวยมาก รุ่นพี่หลายคนเตือนไว้ ...นายนี่กะล่อนจะตาย จีบดะไปทั่วเห็นใครสวยหน่อยไม่ได้ แพร์ระวังให้ดีนะอย่าไปอยู่ใกล้ เมื่อสองปีก่อนเป็นแฟนกับน้องสาวของเพื่อนพี่รักกันจะเป็นจะตายตามรับตามส่งทุกวัน ตอนมาจีบเอาใจสารพัดบอกว่าเรียนจบจะกลับไปแต่งงานเมืองไทย ฝ่ายหญิงก็เชื่อรักเขาแล้วนี่ เคลลี่พูดอะไรเชื่อหมดใครเตือนไม่ฟัง ไม่นานพอมีเด็กใหม่หน้าตาน่ารักมาก็ทิ้งคนเก่าเลย ทุกวันนี้น้องสาวเพื่อนพี่ยังเสียใจอยู่...   เธอยืนมองชายหนุ่มตรงหน้า เห็นแววตาหลุกหลิกไม่น่าไว้ใจ ท่าทางปราดเปรียวคล่องแคล่วจนเกินพอดี 

   “ผมมาส่งเพื่อนที่นี่ ตอนนี้ว่าง ขอเดินเป็นเพื่อนน้องแพร์นะครับ”    เคลลี่พูดเสียงอ่อนเอื้อมมือมาแตะถุงในมือเธอ  

   แพร์ขยับมือออกห่างรีบบอกเขา   “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ แพร์ต้องซื้อของหลายอย่างกว่าจะเสร็จอีกนาน”   เธอถอนหายใจเฮือก ขนาดระวังยังเกือบไม่ทัน

   "เกือบบ่ายสามแล้ว น้องแพร์เหนื่อยไหมไปนั่งพักขา ดื่มชา ทานขนม แล้วค่อยเดินต่อดีกว่านะครับ"   ชายหนุ่มยิ้ม ส่งสายตาแพรวพราวมาให้ 

   ท่าทางจะยังตื๊ออีกนาน ไม่สนใจด้วยว่าสาวตรงหน้ารู้สึกยังไง แพร์ทั้งอึดอัดและรำคาญอยากรีบซื้อของให้เสร็จแล้วนั่งรถกลับหอ

   ระหว่างนั้น  ชายหญิงสองคนวัยสามสิบต้นเดินเข้ามาหา สพล เพื่อนของก้องภพพี่เขยป้อง เขามากับคนรักชื่อสุพัชรี ซึ่งแพร์รู้จักดี 

   เคลลี่ทักขึ้นก่อน   “สวัสดีครับคุณสุ คุณพลมาซื้อของหรือครับ”   พูดเสร็จเขาหันกลับมาทำตาหวานเยิ้มกับเธอ

  แพร์ยกมือไหว้สองหนุ่มสาว  

  “สบายดีนะน้องแพร์ เจอกันทีไรสวยขึ้นทุกทีจนพี่ชักอิจฉา  แหม... วันนี้สดใสเป็นพิเศษเลย”     คำว่า...แหมของสุพัชรีลากยาวเป็นกิโลได้ พูดเสร็จเธอปรายตาไปทางเคลลี่   “คุณเคลลี่พาน้องแพร์มาเดินเล่นหรือคะ อุ๊ย น่ารักจัง ถ้าอย่างนั้นสุไม่กวนแล้วค่ะ”

  “ครับคุณสุ ว่าจะไปรับประทานอาหารกันแล้วเดินซื้อของอีกสักพัก วันนี้น้องแพร์อยากซื้อของหลายอย่าง”   เคลลี่ตอบหน้าตาเฉย

  ไม่นานทั้งคู่ขอแยกไปเดินดูของต่อ  เธอรู้สึกอึดอัดเพราะเดานัยยะนั้นได้ นึกโมโหตัวเองที่ตอบโต้ไม่ทัน กว่าจะสลัดเคลลี่ออกไปได้ก็เสียเวลานาน 

   แพร์ก้าวลงจากรถประจำทางฝนตกลงมาเป็นละอองเบาบาง เธอดึงฮู้ดเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมาคลุมศีรษะแล้วเร่งฝีเท้า  ตอนนี้เป็นเวลาเร่งด่วนรถวิ่งกันปรู๊ดปร๊าดเต็มถนน  ยืนรอนานกว่าจะได้ข้าม หญิงสาวเดินเข้าหอพักมาเจอเพื่อนสาวรูปร่างใกล้เคียงกัน ผมซอยสั้น ผิวสีน้ำผึ้งนวลเนียนสวมกางเกงขาสั้นสีดำกับเสื้อยืดแขนยาวลายขวางสีดำสลับขาว กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาดูสมุดโน้ตเพลงในมือ แพร์เข้าไปทักทาย  

  “รอซ้อมเหรอโบว์”   แพร์ถามพลางหันไปมองแกรนด์เปียโนสไตน์เวย์แอนด์ซันสีดำมะเมื่อมกลางห้องโถง  มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งเล่นอยู่  หอพักแห่งนี้มีนักศีกษาต่างชาติที่เรียนดนตรีพักอยู่หลายคน เปียโนตัวนี้จึงทำหน้าที่บรรเลงเพลงไพเราะไม่ว่างเว้น   

  “ใช่  ซ้อมเปียโนด้วยกันนะ”  โบว์ยิ้มให้    “แพร์... คืนนี้จะชวนไปเดินโคเวนต์การ์เด้นดูละครแมมมา มีอา[1]กันนะ ได้ตั๋วถูกมาสองใบ เพื่อนในคณะมันไปไม่ได้เลยลดราคาให้”     

   วันนี้เธอเหนื่อยมาก อยากอาบน้ำ กินขนมแล้วนอนเล่นให้หายเมื่อย  แต่พอได้ยินเสียงเพื่อนรักกระตือรือร้นอยากไป ก็ไม่รู้จะขัดใจยังไง   "ไปกี่โมง"

   "ใกล้ทุ่มค่อยออก"   

   “ไปก็ได้แต่ขอพักขาหน่อยนะ เดินเวสต์ฟิลด์มาสี่ชั่วโมง”  

   “ใครว่าจะไปตอนนี้ล่ะ นั่งพักเล่นเปียโนก่อนยังได้”      

   ฟังน้ำเสียงออดอ้อนของโบว์แล้วเธอนึกขำ เพื่อนคนนี้เป็นนักศึกษาปริญญาโทมาเรียนด้านดนตรี แพร์เรียนที่นี่และอยู่หอพักเวสต์ไซด์สติวเด้นลิฟวิงก่อนโบว์หนึ่งปีเศษ แต่กว่าสองสาวจะรู้จักคบค้าจนเป็นเพื่อนรักก็เกือบครึ่งปีต่อมา  

   วันนั้นเป็นวันเสาร์เธอไปเที่ยวสวนดอกไม้ที่เมืองปีเตอร์โบโรกับเพื่อนนักศึกษาซึ่งเรียนกับอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน เมื่อชมสวนเสร็จทุกคนต่างขึ้นรถไฟกลับมาที่สถานีคิงส์ครอสเซนต์แพนคราสเพื่อแยกย้ายกันต่อรถไฟกลับที่พัก เวนดี้อยู่หอพักเวสต์ไซด์เหมือนเธอแต่ขอแยกไปหาเพื่อนชาวจีนด้วยกัน แพร์เดินดูร้านรวงภายในสถานีรถไฟอย่างเพลิดเพลิน ไม่ต้องรีบร้อนกลับหอเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ผ่านร้านขายช็อกโกแลตโกไดวา มีคนเข้าคิวรอซื้อไอศกรีมเป็นแถวยาว เธอเดินเข้าไปต่อคิว ตอนแรกไม่ได้นึกอยากกินแต่พอเห็นคนเข้าคิวเยอะก็รู้สึกอยากขึ้นมาบ้าง หลายนาทีกว่าจะได้สั่ง

   "Large dark chocolate cup and, three types of chocolate pearls topping please"   แพร์ยื่นเงินให้คนขายแล้วรับถ้วยไอศกรีมที่มีเม็ดช็อกโกแลตสีขาว สีช็อกโกแลตผสมนมและสีดำโรยอยู่ด้านบน

   "Large dark chocolate cup and, three types of chocolate pearls topping please"

   แพร์หันขวับไปมองคนสั่งต่อจากเธอ อะไรจะกินเหมือนกันขนาดนั้น 

   "เห็นสั่งน่ากินดี คนไทยใช่ไหมคะ"   สาวรูปร่างใกล้เคียงกับแพร์ ผิวสีน้ำผึ้งจาง ผมซอยสั้นยิ้มให้เธอ

   แพร์ยิ้มตอบ นึกชอบอัธยาศัยสาวคนนี้   "ชื่อแพร์ค่ะ มาเรียนที่นี่"

  "เราชื่อโบว์ มาได้ห้าเดือนกว่าแล้ว มาเรียนเหมือนกัน"

  โบว์ชวนเธอนั่งกินไอศกรีมที่เก้าอี้แถวนั้น คุยไปคุยมาสองสาวหัวเราะคิกเจอจุดไต้ตำตอ ต่างก็อยู่หอพักเดียวกัน ที่เรียนก็อยู่ใกล้กันอีกแพร์เรียนที่อิมพีเรียลคอลเลจ โบว์เรียนรอยัลคอลเลจออฟมิวสิค 

  "ความจริงโบว์รีบนะ"   

  "รีบอะไรเหรอ"    แพร์ทวนคำถามเพื่อนใหม่งง ๆ 

  โบว์เล่าว่าเย็นวันนี้มีการแสดงคอนเสิร์ตกลางแจ้งโดยวงลอนดอนซิมโฟนีออเคสตร้า ที่ลานจัตุรัสทราฟัลการ์ สแควร์เริ่มเวลาหนึ่งทุ่ม โบว์รู้งานนี้จากแผ่นพับที่หอพักจัดวางไว้ในห้องโถงชั้นล่าง เธอก็เคยเห็นโปสเตอร์โปรโมตงานนี้แต่ ไม่คิดว่าจะไปชมได้เพราะยุ่งเรื่องเรียนหลายเรื่อง ทั้งที่ความจริงแล้วตัวเองชอบฟังดนตรีคลาสสิคและวงนี้ก็เป็นวงออเคสตร้าอันดับหนึ่งของอังกฤษ

  "นี่ทุ่มยี่สิบนาทีแล้วนะ จะทันเหรอ"   แพร์ถามสาวตรงหน้าผู้ซึ่งนั่งตักไอศกรีมกินอย่างใจเย็น

  "ก็ใครว่าไม่รีบล่ะ อันที่จริงโบว์ออกจากหอมาตั้งแต่บ่ายสี่แล้ว กะว่าจะรีบไปจองที่นั่งใกล้ ๆ หน้าเวทีหน่อย  วงนี้โบว์อยากฟังมาก คิดดูนะเล่นกลางแจ้ง ทราฟัลการ์ซะด้วย แถมยังเล่นเพลงของ Berlioz ใครเป็นคอนดั๊กเตอร์รู้ไหม Valery Gergief จ้า เมื่อกี้เผลอนั่งเลยป้ายก็เลยมาลงที่สถานีนี้ เห็นคิวไอศกรีมยาวดี เลยนึกอยาก"   สาวผมสั้นลากเสียงคำสุดท้ายซะยาวพร้อมกับส่งรอยยิ้มสดใส

   แพร์หัวเราะเบา ๆ โบว์นี่ประหลาดดี

  โบว์ชวนเธอไปฟังดนตรีด้วย สองสาวถึงทราฟัลการ์สแควร์สองทุ่ม มีคนเรือนหมื่นนั่งชม คืนนั้นเธอกับโบว์ถึงหอพักห้าทุ่ม     

  โชคดีที่มีโบว์เป็นเพื่อน ไม่อย่างนั้นชีวิตเธอในลอนดอนคงเหงาหงอย ซาร่าห์กับเวนดี้น่ารักแต่เป็นเพื่อนต่างชาติ  จะคุยบางเรื่องก็ไม่ถนัดนัก  ส่วนเพื่อนรักอีกสองคนถึงจะอยู่ประเทศอังกฤษเหมือนกันแต่ก็อยู่ไกลคนละทิศ

  "อ้าว แพร์เหม่อเข้าไป"  โบว์ตีแขนแพร์ดังเผียะ  "ขึ้นไปเก็บของได้แล้ว โบว์จะรอตรงนี้นะ"

  "จ้ะ เดี๋ยวลงมา"

  เธอเป็นคนชอบฟังดนตรีดูละคร ... ตั้งแต่เด็กจำได้ดี  เมื่ออายุแปดขวบเธอติดตามคุณตาคุณยายมาเที่ยวประเทศอังกฤษ ท่านพาดูละครเพลงโฉมงามกับเจ้าชายอสูร ประทับใจไม่รู้ลืมทุกสิ่งที่จดจำจากภาพยนตร์และวีดีโอหลายสิบรอบ เมื่อมาดูละครยิ่งทำให้เด็กหญิงอย่างเธอตื่นตาตื่นใจ ได้เห็นคนจริง ๆ แสดงทุกเพลงร้องสด ... มันเหมือนความฝันเป็นจริง

   หญิงสาวกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นสามพอประตูเปิดเท่านั้น กลิ่นอาหารอินโดนีเซียคลุ้งเข้ามาเต็มจมูก ชั้นนี้มีนักศึกษาปริญญาตรีชาวอินโดอยู่สองคนพักห้องติดกัน เวลาค่ำแบบนี้มักจะมีกลิ่นอาหารสารพัดชาติเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ห้องของเธอก็ไม่น้อยหน้าถ้าวันไหนผัดกะเพราหรือทำแกงเผ็ด แกงเขียวหวาน กลิ่นก็พอสู้กับอาหารอินโดนีเซียได้เหมือนกัน แม้ห้องพักจะเล็กแคบแต่ความสะอาดสะดวกสบายนั้นพอชดเชยกันได้ อุปกรณ์เครื่องใช้สำหรับครัวมีให้พร้อมพรักทันสมัย จะยกเว้นก็แต่หม้อหุงข้าวไฟฟ้าใบเล็กที่เธอหิ้วมาจากเมืองไทย  แพร์เก็บนมสดและไข่ไก่ที่ซื้อมาเข้าตู้เย็นแล้วรีบลงไปพบเพื่อนข้างล่าง

  โบว์กำลังเล่นเพลงซัมแวร์โอเวอร์เดอะเรนโบว์[2]…เพลงโปรดหญิงสาวหันมายิ้ม  

   “ร้องเลยแพร์”   

  โบว์เริ่มเล่นใหม่... เท่าที่เคยเล่นเปียโนด้วยกันมาก็รู้ว่าเพื่อนสาวคนสวยนอกจากเสียงที่ไพเราะแล้วแพร์ยังเรียนเปียโนและขับร้องมาตั้งแต่ยังเด็ก  แพร์ร้องคลอ เสียงนั้นหวานใสมีนักศึกษาที่นั่งคุยกันอยู่หันมามองพลางขยับเข้ามาใกล้ๆ

                              Somewhere Over The Rainbow  Way up high              

                                       ณ ที่ปลายสายรุ้ง เหนือขึ้นไปไกลลิบ                

                                  And the dreams that you dream of once in a lullaby…                      

                                                       มีดินแดนที่ฉันเคยฝันถึง…                     

    แพร์กับโบว์เดินลงรถไฟใต้ดินมาขึ้นสถานีโคเวนต์การ์เด้น ออกมาไม่ไกลถึงโรงละครปริ๊นซ์ออฟเวลส์เธียเตอร์ เป็นตึกสี่ชั้นตรงกลางมียอดโดมเล็ก ๆ ตั้งอยู่หัวมุมถนนโคเวนทรีตัดกับถนนโอเซนดอน ซึ่งทำการแสดงละครเวทีเรื่องแมมมา มีอา วันนี้การแสดงจะเริ่มหนึ่งทุ่มสี่สิบห้านาที 

   ...พูดถึงละครเวทีคนมักนึกถึงละครบรอดเวย์ในนิวยอร์ก  ความจริงแล้วของแท้ดั้งเดิมนั้นเกิดในลอนดอน มีมาก่อนนับร้อยปี 

    แมมมา มีอาเป็นละครเพลงซึ่งผู้ประพันธ์แคนเธอรีน จอห์นสัน นำเพลงไพเราะกว่ายี่สิบสองเพลงของวงแอบบา มาสร้างเป็นเรื่องราวในยุค๑๙๗o  เพลงเพราะทั้งเรื่อง ฮิตมากจนมีการนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์ในปี๒๐๐๘ มีนักแสดงระดับตำนาน เมอรีล สตรีปแสดงเป็นแม่ ส่วนลูกสาวแสดงโดยอแมนด้าไซย์ฟรีด์ ละครเพลงเรื่องนี้ได้รับรางวัลโทนี่[3]ถึงห้าตัว รวมทั้งสาขาดนตรียอดเยี่ยมด้วย

    ที่นั่งอยู่โซนดี  แมมมา มีอาเป็นเรื่องของเด็กสาวคนหนึ่ง แม่ของเธอมีรีสอร์ตอยู่ที่เกาะแห่งหนึ่งของกรีซ เธอกำลังจะแต่งงานเลยอยากเชิญพ่อมาร่วมพิธี แต่มีปัญหาตรงเธอไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ ถามแม่ก็ไม่ยอมบอก เธอจึงแอบดูสมุดบันทึกของแม่แล้วเขียนจดหมายถึงผู้ชายสามคน ซึ่งแม่มีความสัมพันธ์ด้วยในช่วงเดือนที่แม่ตั้งท้องเธอ โดยไม่ให้แม่รู้ เธอมั่นใจว่าถ้าพบตัวจริงของชายทั้งสามคน เธอจะรู้ว่าใครเป็นพ่อ ส่วนแม่ของเธอก็เชิญเพื่อนเก่าสมัยเป็นนักร้องร็อกแบ๊กอัปมาร่วมพิธีด้วย จนคืนก่อนวันแต่งงานตัวละครทั้งหมดเผชิญหน้ากัน ตัวแม่ถึงกับสติแตกเมื่อต้องมาเจอกิ๊กเก่าสามคนพร้อมกัน ละครเดินเรื่องอย่างสนุกสนานเฮฮาจนแพร์กับโบว์หัวเราะออกมาบ่อย ๆ ฉากสุดท้ายวันแต่งงานจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง มีการเต้นรำเฉลิมฉลองอย่างสนุกสนาน น่าตื่นตาตื่นใจ เพลงเร้าใจจนคนดูทั้งโรงปรบมือร่วมสนุกไปด้วย ตอนดูภาพยนตร์ว่าสนุกมากแล้ว แต่พอมาดูละครแสดงสดยิ่งสนุกกว่าหลายเท่า

   “เพลงเพราะ โบว์ชอบทุกเพลง ทั้งฉาก เสื้อผ้าชอบหมดเลย”  

   “แพร์ก็ชอบ ขนาดออกมาแล้วยังสนุกอยู่เลย เพลงสุดท้ายเป็นบทสรุปเลยนะ ที่ให้ทำใจยอมรับกับปัญหาต่างๆ แล้วแก้ปัญหาโดยใช้ความรักความเข้าใจ”    

   ทั้งสองเดินคุยกันจนถึงด้านหน้าโรงละคร โบว์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย

   “เอ๊ะ  มือถือไปไหน รอตรงนี้นะโบว์จะเข้าไปหาคงร่วงอยู่แถวที่นั่ง”    โบว์หันหลังก้าวยาวๆกลับเข้าไปในโรงละคร

   แพร์ยืนมองชายหญิงคู่หนึ่งเดินโอบกอดกัน ตั้งแต่ออกมาจากประตูโรงละคร ฝ่ายชายเป็นคนเอเชียรูปร่างสูงสมาร์ทใส่สูทสีเข้ม  ส่วนหญิงสาวผมสลวยประบ่าสีน้ำตาลอมทองหุ่นนางแบบ  คู่นี้สวีทน่าดูทั้งหล่อทั้งสวยสมกันจัง  เธอนึกชมได้ไม่นาน  พอทั้งสองคนเดินเข้าใกล้  

   อ้าว  อีตานี่ ... จังหวะเดียวกับชายหนุ่มมองมาสบตาหญิงสาวอย่างจัง  เธอจำได้แม่นถึงจะผ่านมาหลายเดือน ที่งานเชลซีฟลาวเวอร์โชว์ผู้ชายคนนี้ทำให้วันดี ๆ ของเธอกลายเป็นวันที่แย่ที่สุด วันนั้นควงพี่มิตาแล้ววันนี้ควงสาวฝรั่งอีกคน... ผู้ชายเจ้าชู้ นิสัยแย่    แพร์นึกรังเกียจหันมองอีกทาง เห็นโบว์เดินเข้ามาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือในมือ

   ตีหนึ่งแล้วมีนักศึกษานั่งคุยกันอยู่หกเจ็ดคน แพร์กับโบว์ยังนั่งคุยกันเรื่องละครที่เพิ่งไปดู เหลือบไปเห็นเวนดี้เดินเข้าประตูมาในถือถุงกระดาษหลายถุง  

   “เฮ้  เวนมานี่ก่อน”   โบว์ร้องเรียกพร้อมโบกมือ  “เหลียงมาส่งเหรอ” 

   เวนดี้พยักหน้ารับทั้งสามคุยกันชั่วครู่ก็แยกย้ายขึ้นห้องของตน เวนดี้แยกไปขึ้นลิฟต์ที่โซนซี ส่วนเธอกับโบว์อยู่โซนเอแต่คนละชั้น     

   “แพร์รู้จักเหลียงไหม โบว์เห็นเขามาส่งเวนตอนดึกหลายครั้งแล้ว บางทีมากันกลุ่มใหญ่เกือบสิบคนยืนสูบบุหรี่กันหน้าหอเวนก็อยู่ด้วย ไม่รู้เป็นพวกแก๊งหรือเปล่าน่าเป็นห่วงนะ”

   “เคยทักกันแต่ไม่สนิท เขาเป็นแฟนเวนได้สามสี่เดือนแล้ว”    เธอนึกเป็นห่วงเพื่อนเรียนสาขาวิชาเดียวกัน แต่นี่ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ควรเข้าไปก้าวก่าย  

   ประตูลิฟต์เปิดเมื่อถึงชั้นสาม โบว์ยิ้มกว้างโบกมือ 

   “กู๊ดไนท์นะแพร์” 

   ดูพยากรณ์อากาศ คืนนี้อุณหภูมิจะลดลงไปถึงเก้าองศาเซลเซียส  แพร์เดินไปผลักหน้าต่างกระจกบานใหญ่เพื่อจะได้รับลมเย็นฉ่ำเต็มที่ เธอชอบอากาศเย็น อุณหภูมิจากส่วนกลางจะตั้งไว้ที่ประมาณยี่สิบสององศาเซลเซียสแต่พอมีนักศึกษาบางคนแจ้งว่าหนาวเกินไป ทางหอพักเลยปรับอุณหภูมิทั้งชั้นที่หญิงสาวพักอยู่เป็นยี่สิบเจ็ดองศาเซลเซียสเธอรู้สึกอึดอัดมากหายใจไม่สะดวก จึงต้องเปิดหน้าต่างรับลมเย็นทุกครั้งเมื่ออยู่ในห้องพัก  

    หญิงสาวอาบน้ำสระผมแล้วใช้ไดร์เป่าผมเกือบครึ่งชั่วโมงจนแห้งดี ทาโลชันและโคโลญหลังอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู มีข้อความเข้ามา... พี่ป้องและพี่เบน

   วันลอยกระทง พบกันที่บ้านพี่กิ๊กสิบเอ็ดโมงนะครับ                             

   ไปแน่ค่ะพี่ป้อง                                                                                      

             สวัสดีครับน้องแพร์เรียนเป็นไงบ้าง คิดถึงมากนะครับ ตอนนี้เอ้ไม่อยู่ไปยอร์กกับเคฟ น้องแพร์ระวังสุขภาพด้วยพี่เป็นห่วง                                                                                   

     สวัสดีค่ะพี่เบน สบายดีนะคะ  แพร์ขอโทษที่ตอบช้า เพิ่งกลับจากดูละครกับโบว์ แพร์สบายดี ขอบคุณมาก

     หลับฝันดีนะครับ    

             แพร์ปิดโทรศัพท์มือถือไปพักหนึ่งแล้ว ยังไม่รู้สึกง่วง ภาพชายหนุ่มผิวขาวจัดหน้าคมเข้มลอยเข้ามาในความคิด พี่เบน พี่ชายของเพื่อนรักเธอรู้จักเขามาตั้งแต่มัธยมต้น...วันที่หญิงสาวเรียนจบชั้นมัธยมปลายเขาเป็นนักศึกษาปีสี่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  เขาพาน้องสาว แมงปอและเธอไปเลี้ยงไอศกรีมและให้ของขวัญน้องๆทุกคน แพร์ถึงบ้านเปิดดูเป็นตุ๊กตาหมีขนปุกปุยสีขาวใส่ชุดกางเกงเอี๊ยมผ้ายีนส์ปักรูปหัวใจดวงโตสีแดงสดน่ารัก ตอนแรกไม่ทันคิดอะไร แต่พอดูไปดูมาเหมือนจะสื่ออะไรสักอย่าง... เมื่อเอ้ไปเรียนต่อที่จังหวัดเชียงใหม่ทุกครั้งที่เพื่อนของเธอลงมากรุงเทพ  แพร์ได้พบกับชายหนุ่มเสมอ เขาย้ายไปอยู่กลาสโกว์ก็ติดต่อโทรศัพท์พูดคุยไม่เคยขาด จนเมื่อหญิงสาวมาเรียนต่อที่ลอนดอน  กลางปีที่แล้วเธอและแมงปอนั่งรถไฟไปเที่ยวกลาสโกว์พี่เบนและเอ้พาเที่ยว ชายหนุ่มแสดงออกว่าชอบเธอแต่ก็ยังไม่เคยพูดอะไรชัดเจน เขาเป็นคนดี บุคลิกหน้าตา ความรู้พร้อม เป็นสุภาพบุรุษน่ารักใจดีกับน้องๆทุกคน แต่ความรู้สึกที่มีต่อพี่ชายเพื่อนรักก็ยังเหมือนเดิม  เขาเหมือนพี่ชายอีกคน   

              หญิงสาวนึกถึงสมัยเรียนมหาวิทยาลัยมีเพื่อนคณะเดียวกันและรุ่นพี่มาชอบพอบ้าง แต่เธอไม่สนใจเพราะเรื่องเรียนและกิจกรรมของคณะดึงเวลาไปหมด 

              แพร์นั่งอ่านหนังสือเตรียมงานตั้งแต่สิบโมงเช้าจนเที่ยง หยุดทำอาหารรับประทานแล้วเปลี่ยนบรรยากาศลงมานั่งทำงานต่อที่ห้องรวมชั้นสอง  มีนักศึกษาปริญญาโทนั่งอ่านหนังสืออยู่สามคน อีกสองคนเป็นเด็กเรียนปริญญาตรีดูท่าจะจีบกันอยู่ นั่งทำงานในห้องนี้ได้สองชั่วโมงเริ่มรู้สึกเบื่อจึงเดินขึ้นห้องพักหยิบขนมจากตู้เย็นออกมารับประทานพร้อมผลไม้ราสเบอรี่กับมะเดื่อสด ที่ซื้อจากซูเปอร์มาร์เก็ตเซนส์เบอรีใกล้หอพัก เธอชอบวางผลไม้ไว้ข้างหน้าต่างซึ่งกว้างถึงฟุตกว่าทิ้งไว้ ไม่นานผลไม้ก็เย็นฉ่ำ 

     โบว์โทรศัพท์เข้ามาชวนออกไปเดินเล่น  เธอรีบแต่งตัว คว้ากระเป๋าสะพายหนังสีดำพาดบ่าเปิดประตูห้องออกไป

      สองสาวลงรถไฟใต้ดินสายพิคคาดิลลีไลน์จากแฮมเมอร์สมิธไปขึ้นสถานีกรีนพาร์คใกล้ที่เรียน เดินไปไม่ไกลก็ถึงสวนไฮด์ปาร์กสวนนี้แต่เดิมเป็นสวนสำหรับล่ากวางของพระเจ้าเฮนรี่ที่แปด เดี๋ยวนี้กลายเป็นที่พักผ่อนและออกกำลังกายของคนลอนดอน พอผ่านเข้าไปในสวนฝูงกระรอกหางฟูวิ่งมาทักทาย ทั้งสองสาวหยุดให้ขนมปังและวอลนัท พอกินเสร็จเหล่ากระรอกพากันวิ่งไปหาคนกลุ่มใหม่ที่ดูท่าจะมีอาหารมาให้ กระรอกในสวนนี้เชื่องมากวิ่งล้อมหน้าล้อมหลังไม่กลัวคน  แพร์กับโบว์เดินไปจนถึงบึงใหญ่กลางไฮด์พาร์กมีฝูงหงส์เต็มไปหมด นกก็มีหลายชนิดเดินจิกอาหารกันอย่างเพลิดเพลิน

     ทั้งสองเดินเล่นจนหกโมงเย็น แล้วไปร้านหนังสือฟอยส์แถวเลสเตอร์กะว่าเลือกหนังสือเสร็จจะหาบะหมี่แถวนั้นรับประทานกัน กำลังเลือกหนังสืออยู่เจอชายหนุ่มผิวขาวเหลือง รูปร่างสูงผอมหน้าตาอยู่ในเทรนฮิตเข้ามาทักทายใบหน้ายิ้มแย้ม 

     "น้องแพร์น้องโบว์ ดีใจจังครับที่เจอ ได้หนังสือถูกใจหรือยัง ผมก็มาซื้อหนังสือเหมือนกัน”

     “สวัสดีค่ะพี่เคลลี่”   สองสาวยกมือไหว้แล้วยืนนิ่ง     

     “เย็นนี้ผมขอเลี้ยงข้าวน้องสองคน ปฏิเสธผมมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ผมไม่ยอมนะครับ”  

      แพร์กับโบว์มองหน้ากันไม่รู้จะทำยังไง ในใจนึกปฏิเสธตั้งแต่เขาชวนแล้ว 

     “ให้เกียรติผมสักครั้ง ดีใจมากที่เจอน้องสองคนวันนี้”  

     “ก็ได้ค่ะพี่เคลลี่”    โบว์ตอบตกลง คิดดูแล้วก็คงไม่เสียหายอะไรไปกันตั้งสองคนให้เลี้ยงข้าวสักครั้ง ต่อไปจะได้ไม่มีข้ออ้างอีก

     "ถ้าอย่างนั้นเชิญน้องโบว์กับน้องแพร์เลือกหนังสือตามสบายนะครับ แล้วค่อยออกไปรับประทานข้าวกัน"   เขาพูดด้วยท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า

                                                ______________________________

---

[1]Mamma Mia เปิดการแสดงที่Prince of Wales Theatre ค.ศ.2004- ค.ศ.2012ปัจจุบันเปิดการแสดงที่Novello Theatre

[2]Somerhere Over The Rainbow  (Over The Rainbow) บทเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่อง The Wizard of Oz  คศ.1939  ประพันธ์คำร้องE.Y. Harburg ประพันธ์ทำนองHarold Arlen ขับร้อง Judy Garland

[3]Tony Award (The Antoinette Perry Award For Exellence In Theatre) เป็นรางวัลเกียรติยศของวงการละครเวที

                                 ___________________________

            สวัสดีค่ะ ใกล้สิ้นปี พศ.๒๕๖๑ เข้าไปอีกวันแล้วนะคะ หลายคนอาจจะเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัด ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องราวของแพร์กับโบว์ด้วยนะคะ