เงาในเงื่อนงำ

ฉากที่ 1

กลางคืน - ซอยเปลี่ยวในเขตชานเมืองกรุงเทพฯ - ฝนตกพรำ ๆ

> [เสียงฝนตกกระทบหลังคาสังกะสี เสียงสุนัขเห่าในระยะไกล]

กล้องค่อย ๆ เคลื่อนผ่านซอยเปลี่ยว มีแสงไฟสลัวจากเสาไฟถนนกระพริบเล็กน้อย

ข้างทางมืดสนิท เงาเคลื่อนไหวผ่านผนังตึกแคบ ๆ

ตัดสลับ - มุมกล้องแบบมือถ่าย (POV)

มือใครบางคนกำลังถือไฟฉาย ก้าวเข้าไปในโกดังเก่า

เสียงเปิดประตูเหล็ก “แกรก...แกรก...”

[ภายในโกดังร้าง]

ไฟฉายกวาดผ่านห้อง — เห็นเงาคนผูกคอห้อยลงมาจากคานเหล็ก

กล้องไม่เผยให้เห็นหน้าชัด ๆ

แต่สังเกตได้ว่า — มีสัญลักษณ์บางอย่างถูกวาดไว้ที่พื้นใต้ศพ

ตัดสลับ - หน้าจอคอมพิวเตอร์

(เหมือนใครบางคนกำลังดูภาพจากกล้องวงจรปิด)

ภาพคือ "ร.ต.ท.หญิง อรณิชา" เดินเข้าไปยังพื้นที่เกิดเหตุอย่างนิ่งสงบ

ดวงตาเธอมองขึ้นไปยังศพ — สื่ออะไรบางอย่างในใจเธอ...

อรณิชา (พึมพำกับตัวเอง):

“นี่มัน...รูปแบบเดิมอีกแล้ว…”

---

อยากให้ฉันเขียนต่อในฉากที่ 2 เลยไหม? หรืออยากแทรกบทพูด ตัวละครใหม่ หรือให้เฉลยปมแรกก่อน?

กลางคืน - ซอยเปลี่ยวในเขตชานเมืองกรุงเทพฯ - ฝนตกพรำ ๆ

> [เสียงฝนยังคงตก เสียงรองเท้ากระทบแอ่งน้ำเบา ๆ]

กล้อง POV สั่นไหวเล็กน้อย ราวกับคนถือกล้องกำลังวิ่ง — หายใจหอบ

เสียงหญิงสาว (กระซิบ, หอบเหนื่อย):

“เร็วเข้า... มันตามมาแล้ว…”

กล้องหันหลังกลับ — เงาดำคล้ายคนยืนอยู่ห่าง ๆ ใต้เสาไฟที่ส่องแสงริบหรี่

หญิงสาวเร่งฝีเท้า ลื่นเกือบล้ม แต่ประคองตัวได้

ตัดสลับ — ภาพจากกล้องมุมกว้าง เห็นหญิงสาวคนหนึ่งในเสื้อกันฝนสีเทาวิ่งหนี เงาคล้ายคนอีกคนเดินตามช้า ๆ

> [เสียงฝนกลบเสียงฝีเท้าอีกฝ่าย]

หญิงสาวเลี้ยวเข้าซอกแคบข้างตึก—กล้อง POV ตามติด

เธอหยุดหอบ มองหาทางหนี

เสียงประหลาดใจของเธอ:

“ไม่...ไม่มีทางไปแล้ว…”

> [เสียงเงียบลงชั่วขณะ ฝนยังคงตก]

เสียงฝีเท้าของบางสิ่งเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ...

ภาพตัดฉับพลัน — ดำสนิท

> [เสียงกรีดร้องสั้น ๆ แล้วเงียบ]

[เสียงสายฝนกลบเสียงอื่นจนหมด]

ตัดภาพ

***********************************************